Salon - kuchnia - jadalnia

***



***

Poruszyli wszystkie możliwe tematy dotyczące jej, poza jednym. Praca. Praca, która już jej nie sprawiała tyle radości, co kiedyś. Wolała prowadzić spokojniejsze życie, ze względu na Zoję, więc nie szukała sobie problemów i kolejnych dawek adrenaliny. Coś w niej wygasło - być może wcześniej za bardzo zaangażowała się w bycie aurorem, przez co nie zauważyła, że to wcale nie jej droga. Alkohol rozwiązał jej język, dlatego nim przemyślała swoje słowa, poruszyła i ten temat, o którym nie chciała właściwie z nikim rozmawiać.
- Nie chcę być dłużej dyrektorką Filii - przeniosła ciemnobrązowe tęczówki z prawie opróżnionego kieliszka na twarz Marco. - Rozmawiałam z Konradem, powiedział, że w razie czego znajdzie się dla mnie miejsce w Ministerstwie - wzruszyła niedbale ramionami, odrzucając do tyłu wilgotne wciąż włosy.
- Nie mówiłam o tym nikomu, tak jak o tym, że Liam już nie jest moim narzeczonym, wiesz tylko ty. Czuję się trochę źle, bo mam wrażenie, że przez to oszukuję Zoję, ale co ja jej powiem? Ma wystarczająco dużo swoich problemów, żeby dodawać jej jeszcze moje - westchnąwszy ciężko, wypiła do końca krwistą ciecz, po czym odstawiła szkło na stolik. Czasem zastanawiała się też, jakby to było, gdyby przeszła na tą złą stronę. Jej siostra przeszła i żyła sobie błogo w jakiejś rozwalającej się chatce na odludziu. Czasem nawet miała wrażenie, że wcale nie różnią się z Oweną tak bardzo, jakby się wydawało. Momentami wydawało jej się, że doznaje rozdwojenia jaźni, ale szybko wracała na właściwe tory.
Na chwilę zapadła między nimi cisza, którą wywołała jej niespodziewana nowina.
- Nieważne, nie ma co o tym rozmawiać - podciągnęła nogi pod kolana, wsuwając zmarznięte stopy pod koc, który leżał pomiędzy nimi. - A ty? Czemu nikogo nie masz? - nigdy nie mogła tego pojąć. Przecież miał wygląd (a na to mimo wszystko najpierw się zwraca uwagę), wzdychały do niego uczennice, studentki i dorosłe czarownice. Z charakteru nie był zły, wszystko krążyło wokół poznania go. Nie należał do biednych, nie należał do typowych męskich pipek.
- Nie, poczekaj... - rzuciła szybko, nim Marco zdążył otworzyć usta. - Niech zgadnę, jesteś emocjonalnie wybrakowany? Chcesz się zaangażować, ale nie umiesz, masz opory a mimo to bardzo byś chciał kogoś mieć. Zgadłam? - zdziwiłaby się, gdyby nie. Kiedyś miała podobne podejście do sytuacji, aż w końcu dostała kopa w tyłek i stwierdziła, że nie chce być sama, że w sumie chciałaby mieć do kogo wracać. Wiadomo, Zoja. Ale dziecko nie równało się mężczyzna, z którym dzieli się łóżko, pieniądze, dom, życie i tak dalej.

Spędzili ze sobą miły wieczór, podczas którego niestety również do niczego nie doszło. Potem usnęli na kanapie, rano zjedli śniadanie i wrócili do swoich obowiązków.

W pracy? W jakiej pracy? Przecież dzisiejszy dzień, jak i ostatnie kilka spędzała w domu, głównie przez to, że prawdopodobnie zmieni pracę. Zeszła więc do kuchni po paru godzinach rozmyślań, tchnięta głodem i brakiem kofeiny, która zwykle o tej porze płynęła w jej krwi, nie zważając na to, że Zoja chyba miała gościa. Wolnoć Tomku w swoim domku, czy jakoś tak.
- Oo, Zoja - uśmiechnęła się jak naćpana, zerkając na Asima. - Jesteście głodni? Będę akurat robić obiad. Może coś indyjskiego albo chińskiego... no, ale nie przeszkadzajcie sobie - i po tych słowach polazła do aneksu kuchennego, wyjmując z lodówki i szafek wszystko co zjadliwe i wszystko z czego mogła coś ugotować.

Trochę się zdziwiła całą tą sytuacją, a kiedy Zoja nachyliła się ku niej, zadając jej przedziwne (jak na Bułgarkę!) pytanie, aurorka niemal zadławiła się własną śliną. Całusy całusami, a co jak jej mała córeczka już uprawiała seks?! Wyraźnie zdegustowana tym, o czym właśnie pomyślała, westchnęła ostentacyjnie.
- Porozmawiaj z nim, nie zachowuj się tak a najpierw przemyśl czego ty chcesz i czy chcesz czegoś więcej od niego. Nie baw się nim, to źle się kończy - co jej miała doradzić, skoro sama w miłości i w kwestii facetów czuła się bezradna i ostatnio chyba niezbyt doświadczona? Sama wróciła do gotowania. Kilka minut później podeszła do dwójki studentów.
- Zoju, pilnuj jedzenia, gotuje się na małym ogniu wszystko. Ja muszę wyjść na chwilkę, dlatego nie krępujcie się i częstujcie się - uśmiechnęła się szeroko i zniknęła zaraz po tym z pokoju.

/nie będzie mnie do poniedziałku/wtorku, więc z/t

Zmarszczyła brwi, słysząc odpowiedź Morwen. Nie powiedziała więcej niż sama wiedziała, ale to teoretyczna wiedza, którą "powinno" się stosować. Rozum swoje, a serce swoje. Ech, no naprawdę! Opiekunka zaskoczyła ją dopiero, kiedy stwierdziła, że ma jednak coś jeszcze do załatwienia. To wszystko wyjaśnia. Po prostu chciała jej przygotować coś zjadliwego do jedzenia, bo wiedziała, że Zoja to dwie lewe ręce w kuchni. Uśmiechnęła się z wdzięcznością i kiwnęła głową na pożegnanie.
- Okey, dzięki.
Utrzymać patelnię na małym ogniu. To akurat chyba nie wykracza poza jej zdolności, prawda? Wzięła drewnianą łyżkę do ręki i zamieszała w ich daniu, żeby się nie przypaliło. Możliwe, że na moment zapomniała o obecności Asima w pomieszczeniu, ale podszedł do niej wystarczająco blisko, żeby drgnęła mimowolnie i spojrzała do góry na pochylającą się nad nią postać.
- Bo nie umiem - odparła automatycznie, oblewając się rumieńcem. To danie było już praktycznie gotowe, kiedy Walijka je zostawiła, więc z tym sobie da akurat radę! - A to trzeba tylko mieszać...? - potwierdziła pytającym spojrzeniem, zerkając na Bahara, jakby ten miał wiedzieć.

- Drugi? - Albo nie miała takiej świetnej pamięci, albo ta nauka tańca to nie jest jej szczyt marzeń. Pewnie, że chciałaby się nauczyć poruszać tak jak te pary na balach, ale chyba nie potrzebowała do tego grupy obcych ludzi i ćwiczeń od podstaw. Z Williamem w końcu sobie jakoś radziła. Wolałaby pójść na ten kurs samoobrony, który zaoferował jej Malcolm, albo wziąć udział w jakiś dodatkowych zajęciach na uniwersytecie z pojedynkowania się na zaklęcia. To by było coś!
Przekazała mu łyżkę bez większych protestów. Kiedy powiedział, że obiad gotowy, podeszła do szafek wyjąć talerze i sztućce. Podstawiła pierwszy komplet Asimowi, żeby nałożył porcję warzyw.
- Masz ochotę na coś do picia? - spytała jeszcze, zanim odłożyła danie na stół.

Przygryzła lekko wargę, czując narastającą gulę w gardle, która skutecznie odebrała apetyt na tą chwilę. Małżeństwem? Właśnie dlatego chciała przystopować! Ponieważ chłopak zaczynał wyobrażać sobie zdecydowanie zbyt dużo, a to nie było tempo Bułgarki. Przynajmniej nie, jeśli chodzi akurat o nich jako parę... Rzeczywiście nie byli w Emiratach, ale coraz bardziej szanowała jego tradycję i kulturę. Dlatego nie mogła na niego naciskać, jeżeli chciał czegoś więcej, a ona nie była na to gotowa. I już naprawdę miała na to zareagować i kategorycznie postawić sprawę jasno, ale kolejne słowa Asima zabrzmiały już tak... proeuropeisko?
- Nie wyobrażam sobie zaręczyn w tym wieku Asim, to po pierwsze. Po drugie... Rzeczywiście jesteś pierwszym chłopakiem, z którym utrzymuję tak długo kontakt wykraczający poza przyjaźń. Dlatego nie wyobrażam już sobie, żebyśmy byli dla siebie tylko znajomymi. - Wóz albo przewóz. - Nie obiecuję, że to się uda, ale chciałabym spróbować. Co Ty na to?
Spytała, a na zarumienionej twarzy dziewczyny pojawił się nieśmiały uśmiech. To te komplementy. No i w końcu spojrzała w jelenie oczyska rodem z bajki Disneya.

Kiwnęła głową w odpowiedzi i wyciągnęła do niego rękę. Będzie co ma być, spróbują jeszcze raz, drugi, trzeci... Aż w końcu któreś z nich się znudzi, albo załamie tą beznadziejną sytuacją, która ich połączyła. Ale ta rozmowa uświadomiła jej, że nie potrafi zrezygnować z Asima. Może była egoistką, ponieważ nie myślała tymi samymi kategoriami, nie potrafiła powiedzieć, że się zakochała i kiedyś to w końcu nastąpi, ale... Po prostu mogli być teraz razem, no nie?
- Randki, trzymanie się za ręce, całusy... Też lubię Twoje usta - dodała, patrząc na niego rozbawionymi oczami. To bardzo dobrze, że nie rozmawiał z nią na temat religii i tych modlitw, bo reakcja mogłaby być zupełnie inna.
- I od teraz stwierdzam, że jesteśmy parą, żeby nie mylić faktów - wywróciła wymownie oczami. Czy przyszedł czas na pokazanie mu domu, skoro już tu jest? Bo raczej nie dokończy już swojej porcji warzyw.
- Chcesz wejść na górę?

Na szczęście jeszcze nie było aż tak późno, by wszystkie sklepy z przystępnym jedzeniem w Londynie były zamknięte. Dlatego też nim znaleźli się u niej, wstąpili do jednego z nich, by zakupić kilka produktów żywnościowych (Marco - wybieraj jakie) i butelkę dobrego wina (lub czegoś innego - dowolnie). Potem przenieśli się do jej domu, gdzie aurorka oddała kuchnię do dyspozycji Marcowi, natomiast sama poszła na górę, by wziąć ciepły prysznic i żeby przebrać się w ciepłe i wygodne ubranie. Wygodne, w jej języku oznaczało po prostu getry, ciepłe skarpetki, koszulkę i długi sweter. Zwyczajnie, domowo, komfortowo i ciągle ładnie. Bo podobno kobiety wyglądają super ładnie w domowych strojach lub nago. Ale do tego może dojdziemy później.
Parę minut później zeszła na dół w swojej naturalnej postaci, bez grama makijażu na twarzy i bez poukładanych idealnie włosów.
- Co dobrego tym razem? - spytała, zastanawiając się czy i tym razem Castellani postanowi ją ućpać magicznym jedzeniem. Szczerze to wątpiła, skoro kupili jedzenie w normalnym ludzkim sklepie, jednak wciąż pamiętała ich ostatnią randkę i wszystkie piękne wizje po zjedzeniu kolejnego kawałka serwowanych dań. Walijka przemaszerowała przez kuchnię, stając tuż za mężczyzną i zerkając mu przez ramię. Pachniało dobrze, co spowodowało, że zrobiła się bardzo głodna. I przy okazji dostała napadu kichania. O chorobo.

Domowe wrapy? Nawet nie wiedział jak się ucieszyła w duchu z tego powodu a gdyby jej brzuch mógł, to by się uśmiechnął. Sęk w tym, że miała dość jedzenia na szybko albo popadając ze skrajności w skrajność - jedzenia bardzo wykwintnego. Od pewnego czasu gdzieś zatarła się jej pewna granica i właśnie przez to zapominała o zwykłym domowym żarciu.
- Do tego chyba bardziej pasowałoby nam piwo, niż wino, ale nie będę narzekać - przejęła kieliszek, upijając łyk czerwonego trunku a potem oparła się o blat, tuż obok stanowiska Marco. Choć wiedziała, że jego gotowanie polegało na machaniu różdżką, nie miała w planach tego złośliwie, aczkolwiek zaczepnie, komentować.
- Trochę lepiej, ale będę chyba chora - wskazała palcem na czerwony nos i czerwone policzki. - Ale dam sobie radę - wzruszyła ramionami zerkając na wełniane kolorowe skarpety.
Zapach jedzenia przyjaźnie drażnił jej nozdrza, dlatego przeniosła mimowolnie wzrok na placki, którym brakowało jeszcze chwili.
- A jak twoje zdrowie? - spytała z ciekawością, pamiętając, że jakiśv czas temu Mareczek nie cieszył się najlepszą witalnością i bala się o to, że w końcu padnie gdzieś na zawał.