Obrzeża lasu

Chłopak starał się kierować w stronę serca lasu, jednak nie było to takie proste. Można powiedzieć, że w owej puszczy drzewa same układają drogę dla wędrowca - przynajmniej tak się wydaje.
Już po chwili James zmuszony był do zapalenia różdżki, gdyż światło gwiazd i księżyca przestało przedzierać się przez gęste korony drzew.
Czy to pech, czy może przeznaczenie, tego Scott nie wiedział, ale już drugi raz wiatr płata figle chłopcu. Widocznie dzika magia, którą wypełniony jest las, nie przepada za magią, która tkwi w Krukonie. Oto nagle - w miejscu w którym stał - pojawiła się mała trąba powietrzna. Zdezorientowany młodzieniec zasłaniał twarz rękami, gdyż patyczki, kamyki i inne małe rzeczy uderzały go po twarzy raz za razem, robiąc małe zadrapania.
Lecz jak szybko się zaczęło, tak szybko się skończyło. Wiatr zniknął zostawiając James'a rozczochranego i ze ściółką leśną we włosach. Jednak nie przejmował się tym. Jego czarne oczy były teraz skupione na dziwnym włazie.
Miałby zostawić taki właz, o którym pewnie nie wiedział praktycznie nikt? Iść swoją drogą i zapomnieć o czymś takim? Nigdy. Scott - jak każdy facet - uwielbiał zagadkową atmosferę.
Wycelował różdżką we właz.
-Reducio- mruknął.
Nie był pewny, czy to co słyszy jest prawdziwe, więc zostawił różdżkę w gotowości bojowej.

Do Scott'a szybko doszło, że to była jedna z tych dziur, które NIGDY nie powinny być odtykane. Widocznie osoba, która to coś niegdyś zapieczętowała, wiedziała co robi. Szkoda tylko, że nie zostawiła żadnego powiadomienia. Coś w stylu 'Jeśli Ci życie miłe pod żadnym pozorem nie otwieraj!".
Wrzucił wyzwanie i dostał to co chciał.
Nienaturalność niemowląt budziła wstręt w James'ie. Większy nawet niż to, iż były one tym, czego w tej chwili najbardziej nie chciał. Tym, co sprowadziło go do tego lasu.
Musiał działać szybko. Wszak wciąż miał kilka sekund na wykonanie swego ruchu.
Na jego twarzy pojawił się ponury uśmiech. Czy to właśnie tego nie chciał? Autodestrukcyjnej walki, która odgoni od niego myśli i całe te parszywe uczucie. W końcu uwolnij swoją magię i da się ponieść. Przynajmniej do czasu, aż czarnomagiczne niemowlęta zjedzą go żywcem.
Obrócił się w koło, robiąc ognisty okrąg na ziemi, który odgrodził go od mrocznych bobasów. Był miłośnikiem czarnej magii, więc wiedział, iż wszystko co mroczne panicznie boi się ognia. Przynajmniej z reguły.
Scott zakręcił różdżką raz jeszcze i kilka zapalonych gałęzi uniosło się do góry i zaczęło kręcić wokół niego. Ochrona zawsze się przyda.
Nie miał pojęcia z czym ma do czynienia, wiedział jednak, że było coś, co je powstrzymało. Coś, czego nie mogły otworzyć.
-Accio właz!
Jeśli ma to pokonać, to jedynym sposobem jest zamknięcie tego z powrotem w tej przeklętej dziurze!

W tym momencie James żałował najbardziej na świecie, że nigdy nie przyłożył się do nauki Szatańskiej Pożogi.
Cóż mógł zrobić w takiej chwili? Są tacy, którzy odcięli by sobie nogę. Scott jednak zbyt mocno przywiązany był do kończyny. Dzięki adrenalinie, ból nie był tak dotkliwy jak bywał zazwyczaj. James skarcił się w myślach. Zamiast od razu zatkać dziurę, to przywołał właz. Co to da? Przecież nie przetransmutuje go w miecz i nie zacznie ciachać bobasów.
Najszybciej jak to tylko było możliwe, Krukon przelewitował właz (starając się zabić jak największą liczbę dzieciaków) i zamknął dziurę.
Kopnął gryzące go niemowlę nogą, która miała na sobie robaki. Powinno pomóc je strzepać.
Sprawił, iż zapalone patyki połamały się na mniejsze części i zaczęły latać wokół niego z zawrotną prędkością. Tnąc i mordując każdego kto się zbliży.
Jego wzrok biegał szybko nie mogąc znaleźć jednej rzeczy, której szukał. Zwykłego, prostego kamienia. W końcu znalazł! Nie był duży, ale nie był też mały. W sam raz. Piękny, twardy -jak marzenie!
Krukon wykonał skomplikowany ruch dłonią i kawałek skałki przetransmutował się w wysoki, kamienny posąg. Trzeba przyznać, iż talent do transmutacji to odziedziczył po dziadku!
-Piertotum Locomotor!
Jak to mówią, w dwoje zawsze raźniej!

Liczba niemowląt zaczęła się zmniejszać coraz bardziej. Jego wojownik okazał się dobrym pomysłem, bo kamienny pan gniótł, łamał i rozgniatał małe istoty.
Gdy Scott już myślał, że wszystko niemal skończone, że po raz kolejny udało mu się wywinąć, do jego uszu doszedł najokropniejszy dźwięk jaki kiedykolwiek słyszał. Chłopak nie wiedział, czy to ziemia się trzęsie, czy po prostu łeb mu pęka. Pisk - to to było właśnie to - był tak mocny, że niemal ogłuszył chłopaka. Jego wojownik się rozpadł, jego magiczne patyki spadły na ziemię...
I pojawiła się ona. Powykręcana, wykrzywiona, demonicznie groteskowa. Potworna, brzydka twarz, długie, tłuste włosy topielca, oraz martwe, zimne fioletowe oczy, które łypały na niego nienawistnie.
James podniósł się z kolan i wycelował w okropność różdżką.
Przywołał właz i transmutował go w miecz. Nie był dobry w te klocki, ale każdy potrafi machać ostrym żelastwem, no nie?
-Sectumsempra- ryknął, gdy monstrum zaczęło zbliżać się do niego. Scott widział jak na jej piersi i brzuchu pojawia się głębokie rozcięcie, ale to nie spowolniło potwora.
-Lacarnum Inflamare - z różdżki wystrzeliły dwie ogniste kule, ale ogień odbił się tylko od kobiety.
Zostało mu czasu co najwyżej na jedno zaklęcie. Była już tuż, tuż.
-Conjunctivitis!- ryknął celując w ślepia potwora. Wiedział, że to nie pomoże. Wyciągnął miecz przed siebie i cofnął się o krok. Za nim było drzewo. Jedyna nadzieja w tym, że jej własna prędkość okaże się dla niej zgubna.

Jakie to zabawne, kiedy mimo wszelkich starań wszystko zawodzi. Ale czy James sam sobie nie był winien? Rzucił wyzwanie najdzikszej puszczy w Wielkiej Brytanii. To nie mogło skończyć się dobrze.
Kiedy miecz rozsypał się doszczętnie, Scott uniósł głowę, a na jego twarzy malowało się zdziwienie. Największe w jego życiu.
Poczuł jak łapska potworzycy wchodzą między jego żebra tak, jak nóż wchodzi w masło. Jak gdyby jego ciało nie stanowiło żadnej przeszkody. Spojrzał w dół. Wiedział, że żebro ma pęknięte, widział też wylatującą z krew.
W ręce wciąż miał różdżkę, ale pomysły kompletnie mu się skończyły.
Cóż, nie miał życia szczęśliwego, ani długiego. Dużo też nie osiągnął. Prawdopodobnie minął lata, zanim ktokolwiek znajdzie jego ciało. O ile w ogóle coś z niego zostanie. Ale przynajmniej ucieknie od tej egzystencji, od tych fałszywych i dobijających ludzi, którzy go otaczają. Przede wszystkim ucieknie od Nancy...
Po raz kolejny uniósł głowę i spojrzał w głęboko w te fioletowe oczy. Tak podobne do oczu małej gryfonki. Ich dziecko nigdy nie pozna swego ojca. Będzie słuchało plotek od mamy, parszywej ciotki i paru innych osób. Przy odrobinie szczęścia nie wda się w niego.
James podniósł różdżkę i przystawił potworowi do gardła.
Czy to przez uderzenie, czy może przez ból, tego Krukon nie wiedział, ale w jego głowie zaczął pojawiać się obraz. Oto piękna, słoneczna sierpniowa pogoda. Fiołkowo oka kobietka idzie wolnym krokiem przez parkową alejkę jedną ręką pchając wózek. Druga zaś trzyma za dłoń czarnookiego mężczyznę, którego włosy upięte są w długi kucyk. Oboje są szczęśliwi i oboje się uśmiechają.
Niby nic wielkiego, ale spowodowało, że James Scott pierwszy raz się uśmiechną. Szczęśliwie i szczerze.
-Expecto Patronum - szepnął

Co dokładnie spowodowało nagłą panikę i śmierć zmory, tego Scott nie był pewien, jednak w później będzie miał szansę nad tym pomyśleć.
Gdy potworzyca go puściła, ten upadł na kolana i jęknął głośno. Ból był okropny, a rana krwawiła obficie.
-Ferula- mruknął.
Bandaże owinęły jego ranę i częściowo zatrzymały krwawienie...chyba. James nie był mocny z zaklęć leczniczych. Wiedział tylko tyle, ile było potrzebne.
Nie miał sił na nic. Nawet na analizowanie całej walki. Kręciło mu się w głowie. Był na granicy utraty świadomości. Wiedział tylko, że musi się wydostać z Zakazanego Lasu. 
Zagarnął więc dziwną, niebieską kulę, po czym - obijając się od drzew- ruszył w stronę zamku.

Zapowiadała się taka ładna noc idealna na złamanie kilku punktów z regulaminu. Oczywiście tym razem zabrał ze sobą różdżkę. W końcu szedł do zakazanego lasu, a nie był na tyle porąbany by iść tam bez magicznego patyczka polegając jedynie na swoich rękach i nogach. W kieszeni paczka mugolskich fajek i zapalniczka, bo nie ufał do końca swoim zdolnościom magicznym na tyle, by za pomocą różdżki odpalać papierosa. No i tak nie zamierzał ich palić jeśli nie pojawi się taka potrzeba. Na razie starał się jednak nie oddalać zbytnio od szkoły.

Wbrew pozorom, wcale nie przepadała za wałęsaniem się po zmroku - czy to po zamkowych korytarzach, czy też poza nimi. Obowiązki prefekta jednak osobistych preferencji nie brały, gdy więc przyszła jej pora na patrol, postanowiła zmusić się do spaceru poza zamek. Wszem i wobec wiadomo było, że podobne wędrówki są nie tylko niewskazane, ale wręcz surowo zabronione - co jednak nie zawsze było wystarczającą przeszkodą dla amatorów takich eskapad. Gdy zaś dodatkowo kierowali się sławetnym mottem: zasady są po to, żeby je łamać (lub, w wersji bardziej lubianej przez Vedranównę - ...żeby je zobojętniać) wtedy niemal pewne stawało się, że prędzej czy później opuszczą mury zamku o tej porze, o której grzeczne dzieci już dawno śpią.
Ubierając się więc cieplutko, po kilku chwilach panienka Nora opuściła zamek z lśniącą odznaką przypiętą na dumnej piersi. Wciskając ręce do kieszeni płaszcza - noce były już jednak chłodne, a Chorwatka nie zamierzała przypłacić patrolu katarem - szła niespiesznie, bez wahania kierując się do Zakazanego Lasu. To, co najbardziej zakazane, najbardziej też kusi - wiadomo.
Tego dnia zdawała się mieć na łowach szczęście. Kawałek przed sobą dostrzegając jakąś sylwetkę - w ciemności i z takiej odległości nie umiała określić, kogo dokładnie widzi - automatycznie zwolniła kroku. Wprawdzie sama obecność tu była już łamaniem regulaminu, ale... Nora była złośliwym stworzeniem, choć mało kto o tym wiedział. Jak odejmować punkty, to hurtem. Podążała więc w pewnej odległości za ofiarą, czyhając na jej kolejne występki.

To co było zakazane zawsze przyciągało uczniów, a już tym bardziej Nicolasa, dla którego łamanie regulaminu było już chlebem powszednim. Szedł przed siebie zatrzymując się jednak co chwilę i zbierając z ziemi długie lecz cienkie gałęzie. Może zamierzał rozpalić ognisko w lesie by się nieco ogrzać i może przy okazji nie spalić lasu lub co gorsza zwabić do płomienia jakieś przedziwne istoty. Dziewczyny za plecami nie usłyszał, a szkoda bo już jedna z fajek znalazła by się w jego ustach. Wyciągnął już jednak różdżkę i za pomocą prostego zaklęcia oświetlał sobie drogę.

Przez parę chwil czujnie wpatrywała się w śledzonego, sprawdzając, czy przypadkiem jej nie zauważył. Gdy zaś okazało się, że jej ostrożność popłacała, odprężyła się nieco i wciąż niespiesznie podążała za uczniem, gotowa wyskoczyć znienacka zza krzaków, by odebrać mu perfidnie jak najwięcej punktów. Jedyne, czego się obawiała, to dom - głupio, och, jak głupio by wyszło, gdyby ten tutaj był z Pucholandu! To już lepiej z Gryffindoru, ci zawsze mają sporo cyferek na swym koncie. Strata kilku czy kilkunastu nie zaboli ich za bardzo.
Tymczasem wymacała w kieszeni różdżkę. Wprawdzie odwiedzała Zakazany Las częściej, niż inni, ale nie w tej postaci. Gdy już się tu pojawiała, to obrośnięta futrem i silna na tyle, że nieszczególnie musiała się czegokolwiek obawiać. Ale teraz - teraz to zupełnie co innego. Miała nadzieję, że jej ofiara prędziutko podejmie się jeszcze jakiś zakazanych czynności, umożliwiając jej perfidne pojawienie się obok, po czym oboje wrócą do zamku, pozostawiając las jego właścicielom - centaurom, przerośniętym pająkom i innemu zwierzyńcowi.

No proszę bardzo choć bardzo starał się zbierać wszelkie gałązki spod nóg to i tak musiał na jakąś stanąć. I to w takim momencie. Podskoczył lekko kiedy usłyszał ryk jakiegoś zwierzęcia. Zatrzymał się nagle i pomału podnosząc nogę z gałęzi zaczął się wycofywać mocniej zaciskając dłoń na różdżce. W głowie już zaczął sobie przypominać jakieś zaklęcie które mu najlepiej wychodziło i choć jego magiczny patyczek najlepiej radził sobie z ognistymi zaklęciami tak mu jakoś lepiej wychodziły wodne zaklęcia, a w zasadzie tylko jedno, które w dodatku przeciwnika może nie powstrzymać. Co najwyżej jeszcze bardziej je rozwścieczy. Cofał się cały czas w tą stronę z której to przyszedł idąc do tyłu.

Wiedziała, że to się źle skończy, choć liczyła na to, że będzie to dziś oznaczało tylko utratę punktów i źle tylko dla śledzonego. Gdy jednak jej wrażliwe ucho wyłapało głuchy warkot, musiała prędko zrewidować swe nadzieje - teraz ograniczając je jedynie do tego, by wrócić w jednym kawałku. To, że im się to uda, nie było jednak wcale tak oczywista. Nie wiedziała, jak się miała sprawa z tamtym uczniem - dopiero po chwili, gdy zaczął się cofać, rozpoznała w nim sławetnego Nicolasa Sochę - ale ona nie była szczególnie przystosowana do obrony. Nie poza pełnią. Pozostawała ucieczka, ale... Rzucenie się pędem do zamku byłoby najgorszym, co mogła zrobić, sama będąc drapieżnikiem doskonale o tym wiedziała.
Celowo poczekała te parę chwil, aż śledzony uczeń dosłownie na nią wpadł. Zatkała mu od tyłu buzię dłonią, co by nie zamanifestował swego zaskoczenia donośnym okrzykiem, piskiem, czy co by tam wybrał.
- Minus pięć punktów dla Gryffindoru za palenie i pobyt poza dormitorium, a teraz bądź cicho. - Syknęła mu do ucha, dopiero teraz powoli zabierając dłoń z jego ust. Nasłuchując czujnie, zrobiła jeden, nieduży, malusi krok do tyłu. Potem kolejny. Następnie zaś znów znieruchomiała, żeby dobrze wszystko słyszeć. W jej dłoni pojawiła się różdżka, choć, na dobrą sprawę, mogłaby jej nie wyciągać. Bo i po co? Ostatnim razem na zaklęciach cudem udało jej się przywołać światełko na swą różdżkę i nie była pewna, czy los sprzyja jej na tyle, by mogła powtórzyć choćby to.

Oj jak bardzo by chciał aby to na tych punktach się skończyło, ale nie. To co wyskoczyło z krzaków spowodowało, że nawet nie pomyślał w pierwszej chwili by wyrwać się z uścisku dziewczyny. Co zapewnie skończyło by się wbiciem łokcia bardzo głęboko w brzuch Nory. Jednakże bardziej się skupił na szarżującej na nich bestii. Najważniejsze teraz było to by nie zgubić różdżki. Było to jednak trudne przez ból w dłoni. Nie szarpał się. Bynajmniej nie kiedy to był niesiony. Zacisnął zęby by nie wydawać z siebie jęków bólu. Spod zaciśniętych oczu spojrzał na dziewczynę jak ona się trzyma.

Na brodę Merlina, czyżby właśnie zostali adoptowani?! A może mieli stać się kolacją? Bardziej logiczne było to drugie, gdy jednak znaleźli się w powietrzu, Nora nie mogła opędzić się od wrażenia, że tak drapieżniki transportują potomstwo, nie zaś kawały mięsa przeznaczonego na posiłek. To było... dziwne.
Aura nie sprzyjała jednak analizowaniu zachowania potwora. Po paru chwilach podróży w taki sposób zaczął doskwierać jej ból uda, przybierający tylko na sile. Ostrożnie, bardzo, bardzo ostrożnie zerknęła ku niemu. Nie było krwi... Nie, wróć, była, ale chyba nie jej. Spojrzała ku Nicholasowi. Widząc, jak dzielnie walczy o to, by nie pojękiwać z bólu, powoli skinęła głową. Dobrze. Tak trzeba. Ręka... Cóż. Przy sprzyjających okolicznościach wyleczy się ją bez większych problemów. Przy mniej sprzyjających - w ogóle nie wyjdą z lasu.
Krzywiąc się, gdy stłuczone udo odezwało się silniej - może przy jakimś wertepie, mniej ostrożnym kroku potwora - starała się nie okazywać niepokoju. To oczywiste, że się bała. Nawet bardzo. Ale chcieli przecież wrócić do zamku, a panika jeszcze nikomu nie pomogła.
Ostatecznie więc mogła tylko czekać. Nie władając magią obronną choćby na tyle sprawnie, by oślepić, zatrzymać - zrobić bestii cokolwiek! - nie miała co próbować. Bezpieczniej będzie zaczekać na rozwój wypadków.

Otrzymana dwa dni temu wiadomość była dla Sanne tak ogromnym zaskoczeniem, że odczytała ją chyba już milion razy, nadal nie mogą uwierzyć, iż to właśnie jej przypadł tytuł nowego Prefekta Krukonów. Lśniąca odznaka w kolorze soczystego kobaltu, obramowanego brązową lamówką, z dostojnym krukiem w locie, niezmiernie podobała się dziewczynie, która naprawdę musiała się aż zmusić do tego, aby przypiąć odznakę do szaty, tym samym tracąc ją z pola widzenia. Tak więc od dwóch dni była świeżo upieczoną Panną Prefekt z czego się niezmiernie cieszyła, gdyż od zawsze marzyła o pełnieniu jakiegoś ważnego stanowiska w Hogwarcie. Co prawda o wiele bardziej ucieszyłby ją awans na kapitana drużyny Krukonów, jednakże cały czas powtarzała sobie, iż lepsze to niż nic.
Tego wieczoru panienka van Rijn postanowiła po raz pierwszy skorzystać ze swoich prefekciarskich przywilejów, które nieco wydłużały jej godzinę policyjną, jednocześnie mając na uwadze to, iż powinna bacznie patrolować miejsce, w którym się znajduje.
Ubrana w zgrabne kozaczki, ocieplane getry, długi wełniany sweter i czarny płaszcz, do którego przypięta była lśniąca odznaka, wyszła z zamku w międzyczasie owijając sobie wokół szyi szalik w barwach swojego domu. Holenderka skierowała się prosto w stronę linii drzew Zakazanego Lasu. Zawsze chciała tam pójść, jednakże będąc zwykłym uczniem wolała się nawet nie zbliżać do mrocznego lasu, aby przypadkiem nie zarobić szlabanu, który mógłby nieźle obciążyć jej reputację idealnej, niesamowicie inteligentnej uczennicy.
Z zapartym tchem zbliżyła się do linii pierwszych drzew, tworzących las, zerknęła za siebie, aby sprawdzić, czy aby przypadkiem ktoś jej nie śledzi, gdyż wtedy jej bajeczka dla nauczyciela, którego mogła przypadkiem spotkać, nie byłaby w ogóle wiarygodna. Teren był czysty, więc aby dodać sobie otuchy klasnęła w dłonie, które były opatulone rękawiczkami ze smoczej skóry, i przekroczyła tę "magiczną" granicę. uśmiechnęła się pod nosem, robiąc jeszcze kilka kroków, gdzie nie była widoczna z błoni, ale też nie była za daleko nich. Teraz spokojnie mogła ponapawać się widokiem wspaniałych, majestatycznych drzew owego sędziwego boru, które zapewne były dopiero przedsmakiem tego co mogłaby zobaczyć w samym sercu lasu.

Dzień ten rozpoczął się jak każdy inny dzień. Ian otworzył oczy równo o godzinie 7 rano, potem wstał jak zwykle kierując swoje kroki do łazienki. Po kwadransie spędzonym pod zimną wodą płynącą z prysznicowej słuchawki wyszedł owinięty w ręcznik. Ubrał się w swoje przyciasne spodnie na punkcie których oszalała cała Anglia przez co dział męski każdego sklepu do złudzenia przypominał dział damski. W sumie to miał trochę szczęścia, że za życia zdrowie nie pozwalało mu na wizyty w siłowni, bo w innym razie nie zmieściłby swoich łydek do tych zastraszająco wąskich nogawek. Był jednak na tyle chudy, że teraz bez problemu łydki zmieścił i wciąż pozostawało w wąskiej nogawce miejsce. Do tego biały podkoszulek, a na to granatowa koszula w kratę która znów była niezapięta. Na stopy wcisnął jedyne wiecznie modne obuwie jakim były trampki, po czym po wymianie mało istotnych zdań ze współlokatorem ruszył w kierunku Wielkiej Sali pod pretekstem śniadania. Tam swoim przenikliwym spojrzeniem czarnych tęczówek obserwował zwykłe życie nastolatków którego serdecznie miał już dosyć. Miał wrażenie, że od jego czasów ewolucja zrobiła trzy kroki w tył na co dowodem były te przeklęte spodnie których osobiście nie znosił. Moda miała jednak swoje prawa. Dwadzieścia lat temu nikt by nie pomyślał, że facet może tak się ubabić. A jednak! Grzebiąc w swojej owsiance łyżką jak zwykle wyglądał jakby się nad czymś zastanawiał. Setka zapachów i setka bijących serc nieco utrudniały wyłapanie jakiejś znajomej woni. Nie miał tu za dużo znajomych. Przybrane rodzeństwo, Marianne, Greengrassowie, bliźniaczki van Rijn... Nie było tego zbyt wiele. I dobrze. Im bardziej trzymał się na uboczu tym lepiej dla niego. Po podobno zjedzonym śniadaniu ruszył do swojego dormitorium gdzie jak zwykle zasiadł z książką. Książką którą przeczytał dokładnie trzydzieści sześć razy. Nie mniej jednak czytał ją znów, a w jego oczach gościło pozorne zainteresowanie. I tak aż do obiadu. A na obiedzie ten sam numer z pseudo jedzeniem. Musiał się jednak pokazywać w porach karmienia przy korycie, żeby nikt nie zaczął węszyć. Potem znów powrót do dormitorium i szybkie napisanie pracy dla starej Scott. I znów powrót do koryta. Gdy w paśniku skończyła się pasza dla ludzi wrócił do dormitorium tylko po swój czarny, elegancki płaszcz. Pod względem płaszczy moda sprzed dwudziestu lat na szczęście wracała. Zapinając go prawie pod samą szyję ruszył w kierunku błoni, aby tam zniknąć w ciemności. A konkretniej ruszyć w wampirzym tempie do Zakazanego Lasu w celu zdobycia pożywienia godnego jego osoby. Przynajmniej taki był plan dopóki do wyczulonych nozdrzy nie dotarł zapach znajomej Holenderki. Wtedy nieco zmienił plan swojej wieczornej podróży pojawiając się tuż za plecami niewinnej dziewczyny.
- Dobry wieczór, Sanne. Gratuluję odznaki prefekta. - powiedział cicho przyglądając jej się uważnie.

Ciemność opanowała rozległe hogwarckie tereny już kilka godzin przed pojawieniem się na nich Sanne. Jednakże ona miała wrażenie, iż po tym jak przekroczyła granicę lasu, niebo nagle pociemniało, a pomiędzy drzewami zaczęły się czaić cienie, do złudzenia przypominające sylwetki tych straszniejszych i bardziej niebezpiecznych stworzeń, zamieszkujących Zakazany Las. Tak się wciągnęła w tę ciszę, panującą wokół, iż zupełnie nie wyczuła (i zapewne tak miało być!) obecności drugiej osoby. Dlatego, gdy do jej drobnych uszu dotarł aksamitny, głęboki i niesamowicie znajomy głos, dokładnie jak promyk światła, przeszywający ciemność, aby dotrzeć do aparatu słuchowego Krukonki, ta aż podskoczyła w miejscu, obróciła się na pięcie, pisnęła i rzuciła tym co akurat miała w dłoni w stronę, z której doszedł ją dźwięk słów. Co prawda kilka gałązek, oblepionych bialuśkim śniegiem, nie byłoby w stanie jej obronić, jednakże tym razem miała szczęście, gdy przednią znajdował się nie kto inny jak jej wiecznie młody i piękny, może nieco zbyt chudy, ojciec chrzestny. Jej przestraszony wyraz twarzy szybko ustąpił miejsca rozdrażnieniu. Holenderka rzuciła mu mocne, piorunujące spojrzenie, które gdyby rzeczywiście miało moc, na pewno mocno pokiereszowałoby chłopaka.
- IAN! CZY KIEDYKOLWIEK POWSTRZYMASZ SIĘ PRZED ROBIENIEM MI TEGO?! - fuknęła podniesionym głosem, nadal omiatając go groźnym spojrzeniem swych tęczówek koloru palonej kawy. Nie sądziła, aby mogło go to przestraszyć, jednakże zawsze po takim wybuchu czuła się lepiej. Z drugiej strony nie potrafiła się na niego długo gniewać, gdyż właściwie to, iż się przestraszyła było wynikiem jej oblanego testu na czujność, przez który zawsze musiała przejść przed rychłym spotkaniem z paniczem Volante, a na co zawsze ją uczulał.
- Dziękuję - odparła łagodnie, a na jej ustach pojawił się delikatny uśmiech, który diametralnie zmienił jej wyraz twarzy, w porównaniu do tego wściekłego sprzed kilku chwil. - Gdzie byłeś jak Cię nie było? Co robiłeś, że ani na święta ani na urodziny nie miałam od Ciebie żadnych wiadomości? - zapytała, starając się brzmieć jak gdyby nigdy nic, jednakże bardzo dobrze zdawała sobie sprawę, iż nie jest w stanie ukryć przed Anglikiem prawdziwych powodów, dla których zadała mu te pytania. Wlepiła w niego swe wielkie, ciemnobrązowe ślepia, wyczekując na jakąkolwiek reakcję z jego strony, jednocześnie doszukując się jakichś zmian w jego wyglądzie, tak jakby zapomniała, że przez całe swoje " świadome" życie wie, iż jest wampirem.