Obserwatorium

Także i Audi czuła się coraz bardziej upośledzona ruchowo. Ciągłe balansowanie na śliskich łapach sprawiło, że łydki paliły ją żywym ogniem, a kręgosłup skrzypiał przy każdym ruchu. Ale to nic. Odpocznie sobie jak tylko staną na podium. Wtedy i Joel zafunduje jej jakiś masaż, i w ogóle będzie pięknie, nie miała wątpliwości!
- Co teraz, co teraz? - Nagły wyrzut adrenaliny sprawił, że niemal w pełni upodobniła się do bohatera, za którego się przebrała. Strzelała oczyma na prawo i lewo, szukając kolejnych zagadek lub podpowiedzi i kręciła się niecierpliwie, nie mogąc ustać w miejscu. Gdyby to było możliwe, zaczęłaby też ruszać uszami, aczkolwiek takiej aktywności magia kostiumu nie przewidywała.
Spojrzała w gwiazdy. Spojrzała na całe wyposażenie obserwatorium. Rzuciła też okiem na trzymany w dłoni teleskop. Wreszcie zaś skierowała swą uwagę na rosyjską towarzyszkę. A potem przystąpiła do kolejnego wyzwania, które wreszcie się objawiło.
...Mapa?
- Dawaj coś do pisania! - Gdy tylko dostała narzędzie zbrodni, przysiadła nad mapą na podłodze i zaczęła na niej kreślić nieporadne kółka, mające docelowo zaznaczyć gwiazdozbiory.
- No, gotowe!

Aż do chwili, gdy stało się jasne, że zadanie wykonały prawidłowo, Audi naprawdę obawiała się, że polegną - i to na finiszu! Owszem, lubiła patrzeć w gwiazdy, co jednak nie łączyło się z tak samo entuzjastycznym uczeniem się gwiazdozbiorów. Najwyraźniej jednak z jej pamięcią nie było najgorzej i co nieco ze szkolnych zajęć jeszcze w głowie jej zostało.
Wzdychając z ulgą podniosła się z ziemi i otrzepała kostium. Nie dość, że nogi odmawiały jej już posłuszeństwa, to jeszcze zaczynało jej być gorąco. Cóż jednak, to było raczej do przewidzenia - miała w końcu na sobie futro.
Wysłuchawszy wierszyka wyrecytowanego przez poduszkę, spojrzała na Saszę.
- A więc posąg.
Żeby to jednak było takie proste! Posągów, starych zbroi i figur wszelakich ci w Hogwarcie dostatek! Z drogiej strony, tu chodziło o posąg brzydki i garbaty, a to znacznie zawężało pulę. Ograniczało ją mianowicie do jednej sztuki.
- Mamy chyba tylko jeden pasujący do opisu posąg. Chodźmy! - Z tymi słowy złapała dziewczynę za rękę i znów ruszyły w drogę, licząc skrycie na to, że będzie to już ostatni rajd przez szkołę.

Angielka czasami nie zachowywała się jak typowa Ślizgonka. Wróć, ostatnio w ogóle rzadko zachowywała się jak uczennica z Domu Węża, ale nie umiała tego usprawiedliwić. Czasem w myślach podważała zdanie tiary przydziału wynajdując w sobie cechy uczniów z innych domów, ale ostatecznie kończyła na tym, że skoro tiara przydzieliła to przydzieliła i nie miała po co drążyć tego tematu.
Gdy tylko tego niedzielnego wieczora ściemniło się, spojrzała badawczo na zegarek - było przed ciszą, a więc postanowiła urządzić sobie spacer na wieżę astronomiczną. Kiedy była młodsza i przebywała u dziadków zdarzało się, że zrywała się w środku nocy z kocem na polanę za domem, by poobserwować gwiazdy. Tutaj jednak wolała nie ryzykować wychodzenia poza zamek podczas pełni, w związku z ostatnimi dziwnymi wydarzeniami. Spacerowała pustymi korytarzami zamku technicznie rzecz biorąc ubrana jak do spania; miała na sobie luźne, materiałowe spodnie, zwykły czarny top, a zamiast butów jej stopy otulone były pluszowymi bamboszami z podeszwą antypoślizgową. Po wejściu na wieżę rozejrzała się a że w pomieszczeniu było ciemno, wróciła na korytarz pożyczając bezczelnie jedną ze świec. Potem usiadła pod ścianą, zadzierając głowę do góry.

Tiereszkowy jak nigdy martwił się o Volante. Nie był to pierwszy raz, gdy nagle się od niego odsunęła albo zniknęła gdzieś, biegnąc w tylko sobie znanym kierunku. Uważał jednak, że w czasie pełni wychodzenie poza obszar zamku nie było najrozsądniejsza rzeczą. Nie przebierając się nawet, ruszył w kierunku obserwatorium, mając nadzieję, że stamtąd uda mu się wypatrzeć gdzieś Alice. Na jednym z korytarzy wyciągnął z cienia jednego ze swoich obserwatorów i jak nigdy, poprosił go by rozglądał się bacznie po zamku, wraz ze swoimi kumplami, za Alice. A najlepiej by jeden z nich ostrożnie przeszukał błonia, jeśli ma odwagę.
Teraz otworzył drzwi od obserwatorium i... Nie mógł się nie uśmiechnąć.
- Andrea, nie możesz spać? - zapytał od progu. Delikatnie wirujące światło świecy, wyraźnie zaznaczało obecność Ślizgonki w pomieszczeniu. Rosjanin podszedł do jednej z lunet i skierował ją na błonia.

Kiedy drzwi otworzyły się z cichym skrzypnięciem, nie zdążyła nawet zgasić świecy, bo dosłownie sekundę po tym do pomieszczenia wparował Borys. Spojrzała więc na niego, uśmiechając się lekko.
- No niestety, zdarza mi się cierpieć na bezsenność - odpowiedziała zgodnie z prawdą, podnosząc się z miejsca. Różdżkę, którą trzymała w dłoni, wcisnęła pod gumkę spodni a świecę postawiła w bezpiecznym miejscu, na jednej z półek, upewniając się, że nic się nie spali. Nie będąc jednak do końca przekonaną, że wszystko będzie w porządku (bo jak ktoś ma pecha to nawet w c*pie na gwoździa trafi) zdmuchnęła płomień, otrzepując spodnie z kurzu, który zamiotła siedzeniem na ziemi. Podeszła do Borysa, krzyżując ręce pod piersiami a przy okazji obserwowała w które miejsce kieruje lunetę.
- Czego szukasz? - spytała i jakby nigdy nic przesunęła chłopaka, zajmując jego miejsce. Błonia jak błonia, okryte mrokiem nie były tak ciekawe jak za dnia.

Nie ona jedna nie mogła spać. Chwilami Borys miał wrażenie, że co najmniej jedna czwarta uczniów cierpi na bezsenność. Nie wspominając już o nauczycielach, którzy chyba nigdy nie spali i tylko wiecznie chodzili na te swoje patrole. Zwariować z nimi można było.
- Podobno rumianek pomaga. Albo wódka - dodał, mrużąc jedno oko, aby lepiej widzieć obraz w lunecie.
Kiedy Andrea zdmuchnęła świecę, w pomieszczeniu zrobiło się ciemno. Dało mu to jednak lepszą widoczność obrazu w lunecie. Ślizgonka podeszła jednak do niego i odepchnęła go, ciekawa, czego wypatruje.
- Czego szukasz?
Pytanie zbiło go z tropu. Nie sądził, że będzie się musiał przed kimś tłumaczyć. Poza tym, co miał powiedzieć? "Swojej dziewczyny?" Wyszedłby wtedy na chorobliwie i patologicznie zakochanego cymbała.
- Niczego ważnego - odpowiedział, czekając aż Andrea odda mu urządzenie. Wprawdzie w pomieszczeniu był jeszcze teleskop, ale Borys wątpił, aby przy jego pomocy udało mu się znaleźć Alice. Zresztą, nawet opcja z teleskopem dawał mu marne szanse na wypatrzenie gdzieś Francuzki. Spodziewał się, że zobaczy ją hasającą beztrosko po błoniach czy co?

Owszem, oderwała się od lunety, ale tylko na chwilę, żeby spojrzeć na chłopaka. Widząc lekkie zniecierpliwienie i zdezorientowanie malujące się na twarzy Borysa, uniosła machinalnie brwi ku górze. Jego odpowiedź ani trochę jej nie usatysfakcjonowała. Kłamał. Ale skoro nie chciał mówić, to nie miała wcale zamiaru dopytywać, bo widocznie miał powód, dla którego to robił. No i fakt faktem, gdyby jej powiedział, że poszukuje swojej dziewczyny zapewne by go wyśmiała. Albo przestraszyłaby się nie na żarty.
- Jak uważasz - wzruszyła ramionami i wróciła do obserwacji błoni, jeziora a potem skierowała lunetę na niebo uznając gwiazdy za zdecydowanie ciekawsze.
- Co słychać? - zagaiła, gdy w pomieszczeniu zapanowała nieprzyjemna cisza. - Chyba pierwszy raz Cię widzę bez puszki z piwem w dłoni - uśmiechnęła się, ostatecznie zwalniając Krukonowi miejsce.

Wiedział, że ona wie, że kłamie. Było to niesamowicie ważne. Borys jak nigdy miał bardzo złe przeczucia. Biorąc jeszcze pod uwagę ostatnie wydarzenia w zamku, bał się, że Alice grozi niebezpieczeństwo.
- Tak, to prawda... rzadko mi się zdarza - odparł, przejmując od Andrei lunetę. Skierował ją ponownie na błonia i punkt po punkcie starał się wyłapać jakiś ruch. Zauważył jednego nauczyciela, od którego w świetle księżyca odbijał się fioletowy blask. Alice jednak nigdzie nie było.
- Ale z fajką w dłoni - dodał, wyciągając paczkę papierosów z kieszeni. Skierował ją w stronę Ślizgonki i odpalił jednego. Tymczasowo się poddał, wolał poczekać na wieści od swoich informatorów. Chyba i tak był uziemiony.
- Strasznie niebezpiecznie się ostatnio zrobiło w Hogwarcie - rzucił luźno, wzdychając.

Przypatrywała się z niemałym zainteresowaniem chłopakowi a każdym kolejnym jego posunięciem jej zainteresowanie odpowiednio wzrastało, pozostawiając po sobie grymas na buzi. Skrzyżowała ręce na piersiach, opierając się bokiem o ścianę a wzrok utkwiła na moment w gwieździstym niebie. W sumie, gdyby nie to, że po ostatnich wydarzeniach obawiała się o siebie i nie miała ochoty na machanie różdżką, pewnie wyszłaby na te durne błonia, nad to jezioro, żeby w ciszy pooglądać pięknie świecący księżyc. W tym momencie oświetlał on połowę obserwatorium a przy okazji i Borysa, i Angielkę.
- Zrobiło, co poradzisz - mruknęła, częstując się papierosem. Zapaliła go, a gdy wypuściła siwy dym ustami obserwując jak ten rozpływa się w powietrzu, zaczęła krążyć po pomieszczeniu.
- No, to czego szukasz na tych błoniach? - spytała ponownie. Sam się wkopał. Mógł w ogóle nie zaczynać tematu nawiązującego do ostatnich wydarzeń. Przystanęła koło Krukona, wlepiając w niego błękitne tęczówki, w których zaświeciła się iskierka zaintrygowania.

Tiereszkowy pokręcił głową w zażenowaniu. Nie wiedział na ile może jej zaufać. Nie znali się niemal wcale, dobrze mu się z nią jednak rozmawiało. Wprawdzie ostatnio "przypieczętowali" swoją przyjaźń, ale na ile mógł jej zaufać?
- Alice... - mruknął w końcu, zaciągając się papierosem. - Normalnie jej nie śledzę - zastrzegł jednak prędko. - Ale dzisiaj jest pełnia, a w samym Hogwarcie nawet nie jest bezpiecznie, więc sama rozumiesz... - wyjaśnił.
Czuł, że jednak nie powinien był tego mówić. Brzmiało to tak, jak się obawiał, że zabrzmi. Do tego te jego tłumaczenia... Wypuścił jeszcze kilka razy dym z płuc i zgasił wypalonego w całości papierosa o posadzkę. Podniósł się i wyrzucił go gdzieś w kierunku błoni.

Gdy chłopak poddał się i powiedział o co chodzi, odwróciła wzrok od jego twarzy na niebo, paląc przez moment w ciszy papierosa. Wiedziała, że swoim brakiem reakcji wywołała w głowie Krukona mętlik, ale zrobiła to tylko po to, żeby przeanalizować swoją odpowiedź. W końcu chwilę temu uznała, że w przypadku takiej odpowiedzi go wyśmieje, bądź ucieknie, ale... lubiła go i lubiła z nim rozmawiać, a skoro ostatnio "przypieczętowali" swoją przyjaźń to nie mogła tego zrobić, chociaż ponoć przyjaźń opierała się głównie na szczerości; tak było przynajmniej w przypadku jej i Audrey. Poza tym była zadowolona z faktu, że jej jednak zaufał, bo wbrew szkolnym plotkom była godnym zaufania powiernikiem, choć sama prawie wcale się nie żaliła. Dopaliła papierosa, siadając pod ścianą.
- Nie przesadzasz troszeczkę? - mruknęła retorycznie. - Spróbuj podejść do sprawy z dystansem. Alice ma na tyle rozumu, żeby się nie włóczyć po błoniach. Nie tyle w pełnię co w okolicy godziny ciszy nocnej - dodała szybko. Oczywiście nie brała pod uwagę tego, że Volante mogła być wampirem i chyba nawet nie chciała brać takiej kategorii do swojej puli pomysłów "gdzie w tym momencie podziewa się Alice". Znały się w miarę dobrze, dlatego wolała żyć w słodkiej nieświadomości z kim ma do czynienia. Zresztą podobnie było w przypadku Iana, no i samego Anthony'ego a im mniej wiesz, tym lepiej śpisz, prawda?
- Borys... posadź tyłek obok, a nie wymyślaj szukania jej przez lunetę. I tak niewiele zobaczysz, musiałbyś mieć koci wzrok albo rentgen w oczach - powiedziała matczynym tonem, gestem dłoni wskazała mu miejsce obok siebie. - Naprawdę AŻ tak się martwisz? Nie masz do niej zaufania, że musisz ją kontrolować? - spytała, prostując nogi przed sobą w kolanach. Na szczęście na zewnątrz było nie tyle ciepło, co duszno, dlatego nie obawiała się o to, że zmarznie.

Ślizgonka przez długi czas milczała i Borys zaczynał powoli utwierdzać się w przekonaniu, że nie powinien był nic mówić. W końcu jednak się odezwał i Rosjanin skinął głową, wyciągając kolejnego papierosa z paczki odpalając go. Może i nie powinien był tyle palić, zwłaszcza jednego za drugim, ale jak nigdy martwił się o Alice. On wiedział, że by sobie poradził, ale nie mając pojęcia o tym, że ta drobna Francuzka jest wampirem, bał się, że może stać się łatwym łupem... czegokolwiek.
- Może i ma sporo oleju w głowie, ale ostatnio widziałem ją przy zakazanym lesie...
Odetchnął kilka razy głęboko. Dziwne było to uczucie porozmawiania z kimś, wyrzucenia z siebie dręczących go problemów.
- Fakt, nie mam rentgena w oczach, chociaż to by była fajna umiejętność - stwierdził, a jego myśli odbiegły na chwilę do nadzwyczajnych umiejętności, które mógłby posiąść. Byłby wtedy bohaterem z komiksów i bez problemu znalazłby Alice... a, właśnie! Alice!
- Ufam jej i nigdy jej nie kontrolowałem i nie zamierzam - powiedział, lekko oburzony takim pomysłem. - Ale... jak już mówiłem... pełnia, ostatnie wydarzenia.
Zobrazował swoje słowa jeszcze uniesieniem poziomo jednej dłoni, na której miała się znaleźć "pełnia" i drugiej, w tej samej pozycji z "ostatnimi wydarzeniami". Złączył obie dłonie.
- Kompletna masakra - wyjaśnił cały, obrazowo przedstawiony problem. Zaciągnął się jeszcze kilka razy papierosem i zgasił go niedopalonego obok siebie. - Może nic jej nie będzie... - próbował przekonać samego siebie.

Przyglądała się Borysowi a gdy ten postanowił olać jej propozycję i wciąż stać koło lunety, posłała mu pełne dezaprobaty spojrzenie. Co miała zrobić? Iść na te błonia i jej poszukać? Albo zatrzymać jakąś Krukonkę i poprosić ją, żeby weszła do dormitorium i sprawdziła czy Volante grzecznie śpi w łóżku?
- Serio, Borys? Serio? - prychnęła mimowolnie na głos, co miało stanowić komentarz do swoich myśli. Podniosła się z ziemi, podeszła do chłopaka i jakby nigdy nic klepnęła go w twarz. Oczywiście delikatnie, bo już dawno wyłapała, że w sztuce samoobrony i sztukach walk ją przebija a nie miała ochoty nauczyć się latać z hogwarckiej wieży.
- Mam poprawić mocniej? - spytała zupełnie poważnym tonem głosu, zabierając dłoń. - Weź głęboki oddech, siądź na tyłku i przestań jęczeć jak stara baba, co? NIC JEJ NIE JEST, ROZUMIESZ? - ostatnie słowa niemal wykrzyczała, mając nadzieję, że w końcu przemówi mu do rozsądku.
- Alice jest dużą dziewczynką. Możemy zmienić temat? Nie wiem, poopowiadaj mi o gwiazdach, bo takim zadręczaniem się do niczego i tak nie dojdziesz - wysiliła się nawet na pocieszający uśmiech, chociaż nie wiedziała czy wyszedł on na tyle pocieszająco co powinien.

- Serio, Borys? Serio?
Nie zdążył odpowiedzieć, bo po chwili klepnęła go w twarz. Nie zabolało go szczególnie, ale poczuł uderzenie i ułamek sekundy po tym trzymał ją mocno za nadgarstek. Otrzeźwiał jednak nieco i zelżył uścisk, wypuszczając jej dłoń.
- Dzięki... - powiedział, odchodząc wreszcie od lunety. Miał nadzieję, że nie uszkodził jej ręki. Był to jednak odruch bezwarunkowy w jego przypadku.
- Na gwiazdach się nie znam... - stwierdził, siadając pod ścianą. - Podobała mi się jednak opcja z rentgenem w oczach... myślisz, że zwykli śmiertelnicy mogą mieć takie zdolności? - uśmiechnął się lekko. Odrobinę mu ulżyło i przestawał się tak martwić. Alice faktycznie była rozsądna, z pewnością nie robiła niczego, co mogłoby ją narazić na jakiekolwiek niebezpieczeństwo.

Gdy Borys złapał ją za nadgarstek, poczuła bardzo nieprzyjemny ból promieniujący do palców i do łokcia, dlatego nie wykonywała zbędnych ruchów. Po prostu stała i czekała, aż jej klepnięcie w twarz zacznie działać i gdy tak się stało, odruchowo złapała wolną za przegub rozmasowując go. No, na pewno uszkodził jej rękę na najbliższe pół godziny, ale nie przejęła się tym wyjątkowo, skoro Krukonowi wróciło racjonalne myślenie. Usiadła obok niego pod ścianą, wyciągając nogi przed siebie a potem skrzyżowała je w kostkach.
- Wątpię, a szkoda - wzruszyła ramionami. - Chociaż nie, nie szkoda. Taki chłopak mający rentgen w oczach miałby za dobrze - dodała szybko po przemyśleniu sprawy.

Tiereszkowy pokiwał głową. On też wątpił, aby ktokolwiek mógł posiadać rentgena w oczach.
- Oj, daj spokój. To jak z każdą zdolnością, nie możnaby jej było zbytnio wykorzystywać - powiedział, wystawiając w jej stronę język. Chociaż faktycznie. Gdyby on posiadał takie umiejętności... chyba nie umiałby się powstrzymać, żeby nie spoglądać co i rusz na jakąś dziewczynę i tylko poglądowo, do celów badawczych - sprawdzać, co ma pod bluzką...
- Ale i tak, to by była świetna umiejętność!

I właśnie dlatego uznała rentgen w męskich oczach za straszliwą broń. Taki delikwent chodziłby wlepiając gały w co ładniejszą dziewczynę na korytarzu czy ulicy sprawdzając ewentualny stan jej bielizny i nie tylko. Nim ugryzła się w język, spojrzała na Borysa, uniosła wysoko brwi i parsknęła.
- Tak, z pewnością. I wiedziałbyś jakie majtki mam na sobie, rzeczywiście ta umiejętność byłaby świetna - zaraz po swojej wypowiedzi odsunęła się od ściany, zwracając się bokiem do Krukona. Właściwie to dopiero teraz wyłapała ewentualną korzyść z rentgena w oczach dla płci żeńskiej.
- Ale z drugiej strony też wiedziałabym co masz pod spodniami, jak połowa zamku. To jest myśl... i nagle okazałoby się, że połowa tych lowelasów wcale nie ma czym szastać i jest jedynie mocna w gębie - dość negatywny komentarz pod adresem wszystkich szkolnych podrywaczy spowodował, że uśmiechnęła się szeroko a w jej oczach pojawiła się dość niebezpieczna iskierka, która zniknęła równie szybko.
- Boli mnie przez Ciebie nadgarstek, znowu chcesz się bić, Tiereszkowy? - pokręciła głową, spoglądając na swoją ledwo zauważalnie drżącą dłoń.

- No pewnie! - odparł od razu, pełen entuzjazmu. Cóż, każdy facet zachwycał się damskimi kształtami i ubiorem poszczególnych dziewcząt.
Szybko jednak zdał sobie sprawę, że taka umiejętność w oczach kobiet byłaby zgubieniem dla męskiej połowy świata.
- Nie, to by nie było już takie super... - zaprzeczył. Bądź, co bądź cenił sobie swoją prywatność. - Ale faktycznie, części mogłabyś utrzeć nosa - zaśmiał się.
Tak czy owak, taka umiejętność była niedostępna. Natura ewidentnie postarała się o to, aby pod tym względem nikt nie mógł chełpić się dodatkowymi umiejętnościami, szkodzącymi innym.
- Nie chciałbym cię bardziej uszkodzić - stwierdził, łapiąc ją delikatnie za nadgarstek, który wcześniej trzymał w sowim mocnym uścisku. - Nie chciałem - dodał szczerze.
Obejrzał jej rękę, poruszał nią na wszystkie strony.
- Możesz mieć małego siniaka - skwitował swoim średnio fachowym okiem. Wybierał się na medycynę i do tej pory liznął trochę pierwszej pomocy. Nauczony zresztą był nie szkodzić za bardzo swoim przeciwnikom, do momentu, póki sam nie zechciał tego zrobić.

Najwidoczniej w sporze dotyczącym rentgena w oczach kobiet i mężczyzn musiało dojść do remisu albo najwidoczniej ani jedna ani druga strona nie miała ochoty na wyszukiwanie coraz to nowszych i lepszych argumentów. Gdy z kolei Borys ujął jej przegub w dłoń, spojrzała na niego z lekką nieufnością, która zniknęła równie szybko co się pojawiła. Obserwowała teraz jak Krukon masuje jej nadgarstek niestety przypominając jej o bólu, który wciąż się pojawiał przy najmniejszym ruchu.
- Wiem, że nie chciałeś - odpowiedziała, uśmiechając się krzepiąco. - Przynajmniej się ogarnąłeś na chwilę, a to był odruch - wzruszyła mimowolnie ramionami. Wcale mu nie miała za złe tego, że postąpił tak a nie inaczej, bo była sobie sama winna. Po ostatnim wieczorze w sali pojedynków zdawała sobie sprawę, że chłopak przebija ją nie tylko siłą (co było chyba normalne w przypadku większości facetów w szkole), ale też doświadczeniem w walkach i zaczepkach. A ona była zwykłym laikiem, który bił się za dzieciaka z kolegami na boisku...

Tiereszkowy uśmiechnął się do niej, dziękując jej za wyrozumiałość. Faktycznie, takie otrzeźwienie było mu zdecydowanie potrzebne. Odruch jednak odruchem, mogło się zdarzyć, że by jej chociażby wykręcił nieco bardziej dotkliwie  rękę. Na całe szczęście jednak, do tego nie doszło.
Po głowie wciąż co jakiś czas kołatała mu się myśl o Alice. Wolał jednak faktycznie przyjąć założenie, że jest bezpieczna. Przemyślał tę kwestię już bez zbędnych emocji i doszedł do wniosku, ze gdyby szlajała się gdzieś po błoniach (co byłoby wyjątkowo nieodpowiedzialne!), to albo złapał by ją któryś z patroli nauczycielskich - i wówczas Krukoni stracili by punkty, albo doniósłby mu o tym któryś z jego małych pomocników. Żadna z tych dwóch rzeczy nie miała jednak póki co miejsca. Rosjanin mógł więc pójśc do dormitorium i spać spokojnie. 
- No dobra... - spojrzał na zegarek odruchowo i ziewnął. Było już grubo po północy. - Idziemy spać czy dalej igramy z ogniem i czekamy aż któryś z nauczycieli postanowi tu zajrzeć?

Podniosła się z ziemi otrzepując spodnie z kurzu a potem przeszła się po pomieszczeniu. Dopiero pytanie Krukona sprowadziło ją z powrotem na ziemię.
- Możemy iść, ale w ramach pokuty odprowadzasz mnie do dormitorium - pomachała mu wesoło bolącym nadgarstkiem przed nosem i gdy ten podniósł się z ziemi, zerknęła ostatni raz w stronę gwiazd.
Później kulturalnie zamknęli za sobą drzwi i skierowali w stronę dormitoriów.

Minął już tydzień od rozpoczęcia roku szkolnego. Pracy nie było na chwilę obecną zbyt wiele, dlatego Micah postanowił się przejść na Wieżę Astronomiczną. Wprawdzie nie po to, by pooglądać gwiazdy, co na obecną porę dnia byłoby raczej trudne, a aby poobserwować ludzi z góry. Jak się również okazało, nie mylił się, iż przywędruje do niego w niedługim czasie jego najwierniejszy kompan o imieniu Castiel. Chłopak był wyjątkowo czuły dla swojego kota i gdy tylko ten do niego podszedł, brunet zmierzwił jego sierść na główce i krótko przytulił. Puchon oparł się jedną ręką o mur, a drugą miarowo głaskał swojego towarzysza. Pogoda była dość ponura i niewiele osób kręciło się na zewnątrz zamku, aczkolwiek na tyle dużo, żeby móc obserwować ich poczynania.

Z racji tego, że Rosjanka nadal nie odzyskała swojej różdżki w zajęciach praktycznych uczestniczyła jako obserwator i krótko mówiąc - nudziła się. Na domiar złego pogoda z dnia na dzień się zepsuła, więc bieganie pod kocią postacią również odpadało. Snuła się po zamku z wciąż tym samym wisielczym humorem oraz katarem, który dopadł ją po kąpieli w stawie. Z chusteczką przytkniętą do zaczerwienionego nosa, ubrana w ciepły, czarny sweter i zwykłe getry, wparowała do wieży astronomicznej, a konkretniej do obserwatorium. Jakim zdziwieniem było, gdy po wejściu do pomieszczenia napotkała znajomego z domu, z kotem! Zastygła przy wejściu, jedną z dłoni trzymając na klamce.
- Byłam przekonana, że nikogo tutaj nie ma - rzuciła w stronę Puchona, zaraz po tym dyskretnie wysmarkując nos. - Nie będę przeszkadzać - dodała, robiąc krok w tył.