Klasa Historii Magii

Aiko została tu przyciągnięta przez Dymitra. Nie bardzo wiedziała, o co chodzi, przecież nie była jakąś super osobistością, wartą uwagi ślizgona. Zamrugała oczami, zaskoczona jego postawą. Gdy znaleźli się w sali, przystanęła i zabrała swoją rękę z jego dłoni. Podeszła do jednej z ławek i usiadła na niej, przodem do niego.
- Myślałam, że gdy się dowiesz, to odejdziesz. Wyglądasz na takiego, na którego dziewczyny lecą, mówiąc szczerze.
Powiedziała to, co uważała. Widziała to przecież na imprezie, ledwo się pojawił a już jedna z nich do niego podskoczyła. Ciekawe, ile jeszcze takich dziewczyn jest w szkole...

Daleko nie musieliśmy iść, tylko po wyjściu z pomieszczenia pod klapą weszliśmy w pierwsze lepsze drzwi. Kryła się za nimi sala od historii magii.
Nie chciałem, aby dziewczyna puszczała moją rękę, była ona taka delikatna - jak jej właścicielka. Po słowach dziewczyny podrapałem się w głowę.
- Tak, dużo dziewczyn leci na mnie, jednak nie ja na nie. Teraz tylko pojawiła się pewna osóbka, na którą poleciałem - puściłem do niej oczko.
Aiko powinna wiedzieć, o kogo mi chodzi. Podszedłem do niej i stanąłem przed nią. Po chwili zbliżyłem się i stanąłem pomiędzy jej nogami. Opuszkami palców przejechałem po jej udach. Nie chcę zrobić jej teraz krzywdę. patrzyłem na swoje palce, dopiero po chwili podniosłem wzrok i patrzyłem prosto w jej brązowe oczy. Tonąłem w nich, tak, szedłem na samo dno.

- Nie Ty na nie?
Przechyliła głowę w bok, uważnie mu się przyglądając. Zastanawiała się, czy naprawdę mu w to wierzyła. Co do pierwszej części jego wypowiedzi - na pewno wiele dziewczyn na niego leciało. Może nie był playboy`em, jednak coś tam przyciągało do niego dziewczyny. Miyazaki podejrzewała, że ona sama na pewno by spojrzała na niego i zwróciła na niego uwagę, choć zapewne nic więcej. Bo czegóż mogła się spodziewać? Niczego tak naprawdę. I lepiej, żeby się niczego więcej nie spodziewała.
Jednak druga część jego wypowiedzi ją zdziwiła. Na którą poleciał? Lekki rumieniec się pojawił na jej twarzy, jednak szybko odchrząknęła.
- Daj spokój. Mówisz to każdej zapewne.
Powiedziała tylko, kierując wzrok w bok.

- Ja im robię tylko przyjemność, aby nie poczuły się odrzucone. Ale naprawdę, przysięgam, na nikogo nie patrzyłem tak, jak patrzę teraz na Ciebie - mówiłem to patrząc jej prosto w oczy.
Mogła zobaczyć w nich ten błysk szczerości. Z nikim nie byłem tak szczery. Nawet z własną rodziną. Widziałem, jak dziewczyna odwraca głowę. Chwyciłem jej podbródek w trzy palce.
- Czy wierzysz w miłość od pierwszego wejrzenia? Wiem, że dopiero się poznaliśmy, ale czuję, jakby to nastąpiło wieki temu, naprawdę - więcej nic nie dodawałem.
Tego wieczoru już dużo mówiłem, lepiej za dużo się nie odzywać. jak to się mówi: "milczenie jest złotem", więc utrzymam tą ideę. Teraz pora, aby Aiko się wypowiedziała. Odchrząknąłem tylko i zrobiłem krok w tył. Teraz jej kolana mogły znajdować się przy moim kroczu.

Gdy chwycił jej podbródek, dziewczyna poczuła szybsze bicie serca. Przesunęła głowę w jego stronę i spojrzała mu prosto w oczy. Zaraz, zaraz, czy ona widziała w nich... widziała w nich szczerość? Nie, nie mogło być. Nie wierzyła w to. A może jednak powoli zaczynała?
- Aby nie poczuły się odrzucone? Współczuję Twojej przyszłej dziewczynie.
Mruknęła cicho, komentując po prostu to, co powiedział. Ale skoro on teraz na nią patrzy inaczej.. Nie, nie, stop, wyobraźni mówimy nie.
- Czy wierzę? Ciężko stwierdzić, czy wierzę, chyba jej nie przeżyłam.
Tak, ona też gdzieś tam w głębi serca czuła, że zna go bardzo długo, jednak nie dawała chyba temu zapanować nad sobą. Nie chciała? Możliwe. Może zaprzestała tej chęci, jak tylko tamta dziewczyna podskoczyła do niego na imprezie..

Uśmiechnąłem się na myśl o przyszłej dziewczynie.
- Może Ty byłabyś właśnie tą dziewczyną, co? - zagadnąłem ją.
Oczywiście nie żartowałem. Brzmiało to jak żart, jednak tak nie było.
- Zadam Ci takie niedyskretne pytanie. Ilu miałaś już chłopaków? - głupio było o to pytać, ale zawsze jest to podtrzymanie rozmowy.
Przez cały czas patrzyłem na nią. Ani mi w głowie spuszczać z niej wzrok. Mrugać oczywiście muszę. W głębi duszy czułem, że to ona. Mógłbym normalnie jej teraz śpiewać, jednak nie mam głosu co do tego. Lepszy jestem w tańcu, jak to Rosjanin.

Chwila, moment, ta rozmowa chyba nie szła w tym kierunku. Przecież poznała tego chłopaka niedawno, zaledwie kilka godzin temu, a ten już rzuca takimi tekstami. Na pewno mówi to każdej, na pewno nie jest ona jedyna... A przynajmniej tak starała się sobie wmówić, byleby tylko nie poddać się emocjom, które jednak dyskretnie zaczynały się wymykać zdrowemu rozsądkowi i dochodziły do pewnych wniosków w jej głowie.
- Ilu? Co to za pytanie...
Mruknęła cicho, rumieniąc się jeszcze bardziej na policzkach, tak, że teraz ten delikatny róż było widać.
- Żadnego.
Otworzyła na moment szerzej oczy, nie mogąc uwierzyć, że to powiedziała. Bo powiedziała! Więc co to ma do cholery znaczyć? Zacisnęła lekko dłonie na krawędzi ławki i nie spuszczała teraz z niego wzroku. Nie potrafiła..

Żadnego! O matko! Wychodzi na to, że mógłbym być jej pierwszym, ale to dopiero za jakiś czas. To było dla mnie wielkim zaskoczeniem. Na ten moment spuściłem wzrok i znów podrapałem się w tył głowy. Pociągnąłe, też lekko za włosy z tyłu,
- To dobrze, nikt jeszcze Cię nie zasmakował, skarbie - powiedziałem tak jakby do siebie.
Ehh... Ja to już tylko o jednym. Są inne, z którymi mogę się wyżyć, Aiko nie jest żadną zdobyczą. Na pewno będzie kimś więcej. To znaczy dokładnie tego nie wiem, ale mogę tak przypuszcać.
- A pomijając już ten temat, w której dokładnie jesteś klasie? Bo tak jakbym spotkał Cię na jakiś zajęciach, kochanieńka - dodałem.
Pora rozpocząć jakiś inny temat, aby nie było nieprzyjemnie.

Miyazaki zmrużyła delikatnie oczy. To tak dziwnie brzmiało, zasmakował. Naprawdę, tak szczerze dla niej dość.. okropnie nawet. Westchnęła cicho i przymknęła oczy.
- Jeśli uważasz, że mnie poderwiesz i szybko wskoczę Ci do łóżka, to jesteś w błędzie.
Może nie powinna tego mówić, ale ona miała do siebie szacunek i zamierzała powiedzieć mu to od razu, wprost. Nawet, jeśli jego słowa były prawdziwe, co do zauroczenia jej osobą, to jednak nie zamierzała mu pozwolić się 'zasmakować'. Mowy nie ma - miała do siebie szacunek, nie była pustą lalką, dla której liczyło się tylko, ilu facetów ją przeleci. Jeszcze czego, aż się wzdrygnęła na samą myśl.
Na szczęście chłopak zmienił temat. Otworzyła już normalnie oczy i przechyliła głowę w bok.
- Szósta klasa. W sumie, możliwe, że kilka razy mi mignąłeś przed oczami.
Ale nigdy nie zawiesiła na nim wzroku, bo zazwyczaj był w towarzystwie innych ślizgonów.

Nie drążyłem dalej tematu dotyczącego chłopaków i ewentualnych miłości. nie chciałem stać się jej wrogiem. na pewno też nie chcę od razu zaciągnąć ją do łóżka, to jest proces, który długo trwa. Chyba, że sama dziewczyna jest chętna, ja nigdy nie nalegam. Jest jak jest, na razie tego nie potrafię zmienić.
Rozejrzałem się po klasie i obszedłem dziewczynę. Stanąłem na jej plecami i musnąłem opuszkami jej kręgosłup. Następnie znalazłem się w pierwotnej pozycji.
- Tez jestem w szóstej, chociaż powinienem zaraz kończyć tą szkołę. Jednak dobrze, że tu jestem, bo mogłem Cię poznać. Kojarzę coś tę Twoją buźkę, Kochanie, z zajęć, ale nigdy nie mogłem jej zapamiętać. Jedynie podczas spotkania sam na sam - uśmiechnąłem się do niej szeroko.
Może pora przejść teraz na przyziemne tematy rozmowy? Chyba tak.
- Masz jakieś rodzeństwo? I co planujesz po szkole? - na razie te dwa pytania powinny starczyć.

Dziewczyna w głębi duszy ucieszyła się, że z tematem ewentualnych chłopaków koniec. Nie czuła się na sile, by o nich rozmawiać, zresztą, nie widziała nic ciekawego w tym temacie. Chłopcy to chłopcy, znała przecież ich i wiedziała, jacy są - niektórych nawet nie warto mieć na uwadze nawet na zwykłego znajomego, a co dopiero kogoś więcej. Aiko odchrząknęła cicho i przymknęła na kilka sekund powieki.
- Mimo wszystko, nie jestem Twoim kochaniem, więc gdybyś mógł mi mówić po imieniu, byłabym wdzięczna.
Powiedziała spokojnie, nadal siedząc w bezruchu na ławce. Poczuła lekkie muśnięcie w okolicach kręgosłupa i wzdrygnęła się. Skierowała na niego uważny wzrok, a gdy tylko wrócił na swoje miejsce, uśmiechnęła się lekko.
- Tak, mam. Starszego brata, który ukończył już Hogwart oraz młodszego, Keitaro, w czwartej klasie, w Gryffindorze. Co chcę robić po szkole? Jeszcze nie wiem, ciężko stwierdzić. Interesują mnie smoki, z chęcią bym została aurorem, ale chyba się na to nie nadaję.
Odpowiedziała na jego pytanie, krzyżując nogi wiszące pod ławkę. Przechyliła lekko głowę w bok.
- A Ty? Masz rodzeństwo? Co chcesz robić po szkole?

- No dobrze, Aiko, już nie będę - powiedziałem do niej.
Jak coś sobie powiem, to tak zrobię, nie ma, że nie. Jestem w miarę słowny. Tylko niekiedy jest tak, że czegoś nie zrobię.
- Mam siostrę bliźniaczkę Nadię, jest na siódmym roku. A co po szkole? Nie mam pojęcia, pewnie będę jakimś kryminalistą - odpowiedziałem jej szczerze.
Nie ma to jak moja szczerość. Szczerze to się nie zdziwię, gdybym miał zostać jakimś kryminalistą. W końcu moja rodzina jest jaka jest. Nikt nie trafił stamtąd do kryminału, zawsze mogę być pierwszy. Pewnie napadnę kiedyś jakąś szlamę i wpakują mnie do Azkabanu czy do jakiegoś lżejszego więzienia. nie wiem, wszystko jest u mnie możliwe.
A u Aiko młodszy brat Gryfon? To będzie ciekawe, będę miał się na kim wyżywać. W końcu szlamowaty i Gryfon. takie połączenie jest najgorsze.
Rozmowa mogłaby trwać bez końca. Jednak spojrzałem na zegarek i uświadomiłem sobie, że powinienem być już w dormitorium. Jakoś nie mam zamiaru tracić punktów. Zyskać może jakieś kiedyś zyskam, jednak tracić ich nie chcę.
- Pora się zbierać - powiedziałem tylko.
Pomogłem Krukonce zejść z ławki i razem ruszyliśmy w stronę wyjścia. Ona poszła w stronę wieży Ravenclaw'u, a ja w stronę lochów. Może zahaczę o inne miejsce, ale w każdym bądź razie udałem się spać.

Drzwi skrzypnęły, a w szparze pojawiła się jasna czupryna Krukonki. Pusto. Cicho. Trafiłam do raju?
Volante zamknęła za sobą drzwi i ruszyła na sam koniec sali. Była dziś wyjątkowo rozdrażniona. Najchętniej wyruszyłaby wreszcie do Zakazanego Lasu, gdyby nie to, że cały czas ktoś krzątał się po błoniach. Nie pozostawało jej nic innego, jak udać się na lekcję. Historia znajdowała się w kręgu przedmiotów, którymi Volante parała się dla zabicia nudy. Za jakieś dwadzieścia lat będzie miała wszystkie podręczniki w małym paluszku. O ile rozwścieczony William nie urwie jej głowy i nie spali na stosie. Wampirzyca rozmarzyła się, przywołując przed oczy obraz swego stwórcy. Odruchowo zaczęła bębnić palcami o blat starej ławki.

Lekcje, lekcje, lekcje... Nancy rzuciła się w wir szkolnych obowiązków aby nieco uciszyć rozpacz, która wywoływała w jej głowie dantejskie sceny. Gryfonka nadal zachodziła w głowę jak ta wspaniała rodzina nie była w stanie upilnować jednego, cholernego dzieciaka! Z tą wojowniczą myślą w głowie, Gryfonka wspinała się na siódme piętro. Ostatni zakręt i była na miejscu. Klasa historii magii stała przed nią otworem.
Garstka nadpobudliwych uczniów już znajdowała się w środku. Baldwin rzuciła każdemu krótkie spojrzenie. Same jałowe twarze bez osobowości. Nic dziwnego, że postanowiła usiąść sama. Zajęła miejsce w rzędzie środkowym, bo uważała, że pierwsze i ostatnie rzędy zbytnio rzucają się w oczy. Opadła na twarde krzesełko i wcisnęła swoją torbę szkolną pod stolik.
W oczekiwaniu na nauczycielkę, oparła łokcie o blat, a głowę z kolei oparła na pięści.

Ubrana w przeklęty mundurek i jednocześnie zaopatrzona w przybory niezbędne do lekcji weszła do sali prawie piętnaście minut wcześniej, niż trzeba. Mimo wszystko nie lubiła się spóźniać, ani nie lubiła spóźnialskich osób, dlatego uważała, że chyba nie taki kiepski z niej uczeń na jakiego wyglądała w tamtym roku. Rozejrzała się po sali, po czym bez słowa zajęła najwygodniejsze miejsce - to jest w środkowym rzędzie, mniej więcej pod koniec, lecz tak by mieć dobry wgląd na nauczycielkę, a następnie poukładała swoją wyprawkę na stoliku, odchylając się nieco na krzesełku. Pozostało jej czekać na kogokolwiek znajomego. Gdy jej wzrok przy okazji zahaczył o drobną posturę Volante, uśmiechnęła się pod nosem, rzucając w stronę Francuzki ciche "cześć".

Maja nigdy nie przepadała za lekcjami z historii magii, chociaż przebywając w domu czytała sporo na ten temat. Pech chciał, że lekcja ta była obowiązkowa i chcąc nie chcąc musiała się na niej pojawiać, chociażby dla samej frekwencji i pokazania nazwiska swojej rodziny z dobrej strony. Weszła do sali powolnym krokiem spoglądając na zebrane towarzystwo a następnie usiadła gdzieś na przodzie. Prawdopodobieństwo zagadywania do pierwszych ławek było minimalne, więc może będzie miała spokój chociaż na tej lekcji. Odłożyła swoje rzeczy na ławkę i opierając się niczym żul pod monopolem zawiesiła wzrok na pęknięciu w ścianie.

Tym razem postanowiła nie tylko się nie spóźnić, ale przyjść wcześniej. Historia magii nie była jej ulubionym przedmiotem - to, że nie sprawiała jej szczególnej trudności nie wiązało się jeszcze z sympatią do niej - i nie dlatego pojawiła się w klasie przedwcześnie, by poczytać podręcznik. Zwyczajnie lubiła mieć czas na to, by się rozpakować i ogarnąć na tyle, by rozumieć, co mówi się do niej na lekcji.
Zajmując zwyczajowo jedną z pierwszych ławek, nie zawracała sobie głowy rozglądaniem się i witaniem znajomych. Zazwyczaj poświęcała choć chwilę na zorientowanie się we frekwencji, tym razem jednak przebywała w świecie własnych myśli i nie zamierzała go opuszczać. Machinalnie wydobywając z torby pióro, czyste arkusze gotowe do zapisania i książkę do przedmiotu, usiadła na krześle i, opierając się łokciami o blat ławki, schowała twarz w dłoniach.
Marzyła już o wieczorze - nie dlatego, by była szczególnie zmęczona czy w złym humorze. Po prostu potrzebowała kilku godzin z książką, w piżamie, pod kocem i z kubkiem gorącej herbaty. Nie znaczyło to jednak, że zamierzała zrezygnować ze spotkania z Benedictem. Miała pewne priorytety i przyjemny wieczór mógł zaczekać.

James wszedł do klasy ziewając przy tym mocno. Przez ostatnich parę dni nie wysypiał się za dobrze. Tu prace domowe, a tu praktykowanie latania - które wciąż sprawiało mu sporo trudności. Było co robić.
Szedł tak sobie myśląc o niebieskich migdałach, kiedy nagle poczuł dziwne ciepło w okolicach klatki piersiowej - dokładnie tam, gdzie spoczywał jego magiczny naszyjnik.
Zerknął nań.
Ów magiczny przedmiot świecił się na czerwono, co mogło znaczyć tylko jedno. W klasie był wampir. James'a ten fakt zaskoczył. Cóż, wiedział o obecności wilkołaków dzięki podglądaniu Hanki i jej niczego sobie kształtów, ale wampiry... to coś nowego.
Niestety Krukon nie mógł stwierdzić kto ów wampirem jest - za dużo uczniów w klasie. - jednak od tego czasu zaczął bardziej zwracać uwagę na ludzi i nieludzi.
James poklepał jeszcze po ramieniu kuzyna i usiadł po drugiej stronie Nancy.

Szata nauczycielska wyczyszczona. Włosy upięte w luźnym koku. Podręcznik Podstawy Historii Magii spakowany. Konspekt lekcji też. Meredith Cooper melduje gotowość do poprowadzenia swej pierwszej w życiu lekcji.
Oby nie było pustej klasy. Oby nie było pustej klasy.
Czarownica przymknęła powieki, wzięła głęboki oddech i nacisnęła na klamkę, przywdziewając na twarz pogodny uśmiech. Nie jest pusto.
Kamień spadający jej z serca zrobiłby ogromną dziurę w tej wiekowej, pięknej posadzce.
Meredith podeszła do biurka znajdującego się na niewielkim
podwyższeniu. Ułożyła książki na nadgryzionym przez ząb czasu blacie i obeszła mebel, przy przysiąść na nim z przodu.
- Witam wszystkich. Nazywam się Meredith Cooper i w tym roku postaram się opowiedzieć Wam coś niecoś na  temat dziejów magii. Nie widzę na sali żadnego pierwszoroczniaka, ale gwoli ścisłości wspomnę, że są to zajęcia niestety typowo teoretyczne, jednak postaram się je nieco urozmaicać - zaczęła, splatając przedramiona pod piersiami. Widok uczniów siedzących w ławkach przywołał jej wspomnienia jej lat nauki w Hogwarcie. Teraz była po drugiej stronie barykady. Jak było? Równie nerwowo.
- Zdaję sobie sprawę z tego, że nie każdego muszą interesować losy starożytnych magów, lecz wychodzę z założenia, że jednak warto cokolwiek wiedzieć. Choćby dlatego, by nie powielać błędów naszych przodków.
Młodzież pokiwała głowami, wkładając jej słowa pewnie między inne, równie nudne przemowy. Czarownica potarła kolana dłońmi i wstała z miejsca.
- Chciałabym, by dzisiejsza lekcja miała charakter powtórki. Podzielcie się na dwie grupy. Skieruję do Was pięć pytań. Sami między sobą uzgodnicie kto odpowiada na dane pytanie. Grupa, która zdobędzie więcej punktów zyskuje dodatkowe osiem punktów dla swojego domu. Możecie bazować na podręcznikach, jednak wolałabym, żebyście nie czytali suchych definicji z książek, a odpowiadali na pytania własnymi słowami. Zróbmy burzę mózgów.
Meredith wyciągnęła świstek pergaminu, który jeszcze w pokoju nauczycielskim wetknęła między stronice podręcznika.
- Prosiłabym jeszcze, żebyście przedstawiali się przed odpowiedzią. Wystarczy nazwisko. Na następne zajęcia obiecuję wszystkie zapamiętać. Są jeszcze jakieś pytania? Jeśli nie, to możemy zaczynać.
W klasie zapanował harmider. Wszyscy zaczęli nawoływać swoich znajomych, z którymi chcieliby utworzyć grupę. Zamieszanie trwało nie dłużej, niż pięć minut. Po tym czasie Meredith przyklasnęła w dłonie i poprosiła o ciszę.
- Poproszę liderów grup o listy z nazwiskami członków. A tymczasem pytanie pierwsze brzmi: Kim byli Kirke i Merlin? Jaki wpłynęli na dzieje magii?

* Proszę o podzielenie się na dwie grupy według uznania i niech jedna osoba z każdej grupy przyśle mi PW z nazwiskami osób, które są w jej grupie. Na każde pytanie z danej grupy odpisuje jedna osoba, nie musicie wszyscy na raz pisać, że słuchacie, czy się zastanawiacie. Możecie sobie wytypować kolejność odpowiadania na pytania - będzie ich pięć. I oczywiście kto pierwszy, ten lepszy. Ale odpowiedź musi być wyczerpująca i oczywiście prawidłowa.

Pośpiesznym krokiem przemierzała korytarze zamku omal nie zabijając się po drodze o własne stopy. To nie to, że miała zamiar olać zajęcia! Po prostu usnęło jej się i obudziła się dokładnie pięć minut przed rozpoczęciem lekcji. Na szybko doprowadziła się do ładu a następnie przybrała tryb run Forest, run.
I o dziwo nie spóźniła się. Weszła do sali łapiąc oddech, po czym zajęła wolne miejsce, dopiero wtedy rozglądając się po pomieszczeniu i obecnych w nim osobach. Szczerze mówiąc prócz Nancy nie było tu nikogo z kim zamieniłaby chociażby jedno słowo, co spowodowało, że zaczęła czuć się dziwnie nieswojo. Wsadziła więc nos w podręcznik, stukając paznokciem w blat.

Chociaż Christine nie czuła się najlepiej, to nie została w dormitorium w łóżku, zachowując się jakby stała jedną nogą w grobie. Wręcz przeciwnie, lekcji opuścić po prostu nie mogła. W VII klasie, dziewczyna wzięła się za naukę jeszcze bardziej, postanowiła sobie że da z siebie wszystko i oceny końcowe z każdego przedmiotu to będą PO i W, jak na prefekta zresztą przystało. 
Ubrana w mundurek szkolny i szatę, weszła do klasy, chwilę przed rozpoczęciem lekcji Rozejrzała się po sali, uśmiechnęła się do zgromadzonych i usiadła gdzieś z tyłu, w wolnej ławce. Z torby wyciągnęła wszystko co będzie jej do lekcji potrzebne i czekała na przybycie nauczyciela.

Podział na grupy? To coś nowego. Panienka Nora nie miała jednak problemu z przydzieleniem się. Gdy tylko uniosła głowę i napotkała spojrzeniem Benedicta, bez wahania opuściła swe miejsce na rzecz zajęcia krzesełka obok Krukona.
- Jestem w grupie z tobą, cieszysz się? - Z uśmiechem rozbawienia oświadczyła to tak, jak gdyby ktoś przydzielił ich odgórnie. Z drugiej strony, z kim miałaby się dobrać? Z Alice? Benedict był dla niej zdecydowanie najlepszym wyborem.
Rozsiadając się wygodnie u jego boku, westchnęła cicho. Nie lubiła rozgrywek typu kto pierwszy, ten lepszy, zwłaszcza, gdy wiązały się z odpowiadaniem na pytania wymagające przypominania sobie pewnych faktów. Ale skoro właśnie taki tryb zajęć został im narzucony... Z odpowiedzią nie wyrywała się. W tego typu rozgrywkach nigdy nie rwała się do kapitanostwa i tym razem również nie zamierzała.
Z drugiej jednak strony...
- Nora Vedran. Zarówno Kirke jak i Merlin byli jednymi z najsławniejszych czarodziejów. Kirke była jedną z największych czarodziejek i, z tego co wiem, zapoczątkowała magię transmutacyjną - przy czym zamian dokonywała nie tylko za pomocą czarów, a także odpowiednich ziół. Merlin, czarodziej z dworu króla Artura, również parał się transmutacją, potrafił kontrolować morza i mury. - Nie chciała rwać się z odpowiedzią, ale skoro kto pierwszy, ten lepszy... A ktoś musiał nadrobić straty poczynione przez Tonkę, prawda?