Gabinet nauczyciela Historii Magii

Skromnie umeblowany gabinet wraz z sąsiadującym z nim pokoikiem, oddany do dyspozycji nauczyciela Historii Magii.

W czystym i wyprasowanym mundurku z szatą uczniowską zarzuconą na smukłe ramiona stała już dobre 10 minut przed tablicą ogłoszeń w Pokoju Wspólnym ślizgonów z rozdziawioną buzią. POczątkowego nie wierzyła w to o czym chwilę wcześniej poinformowały ją koleżanki z dormitorium. Jej ojciec, ten prywatny nie dość, że został nauczycielem to i jak się okazało opiekunem jej domu. Pokręciła głową na boki by po chwili warknąć w złości i wyjść z Lochów. Jak to było w ogóle możliwe żeby tak szybko stać się opiekunem? Teraz to już Castellani nie będzie miała gdzie się ukryć przed nim, a myślała, że zła passa jej już przeszła i nic więcej się nie wydarzy, a tu taki suprise... Jednak jedną rzecz była dobra dla niej, a mianowicie nie była w ciąży, potwierdziły to 2 testy, które przysłała jej Nana i późniejszy okres. Kamień jej spadł z serca i chyba Aleksemu też.
Przynajmniej tym nie musiała się martwić. A teraz przez to ślęczenie przed tą zaskakującą informacją spóźni się na odrabianie szlabanu, jeszcze tego zaległego a nie chciała bardziej podpaść. Gdyby można było używać miotły w budynku to już dawno byłaby na miejscu. Teraz niestety musiała biegnąc co dwa schody by się wyrobić. Równo z biciem dzwonów oznaczajacych godzinę 20 Suzanne znalazła się przed gabinetem. Poprawiła jeszcze włosy i szatę po czym zapukala krótko.
- Pani profesor, jestem już - powiedziała kiedy uchylila drzwi i włożyła do środka swoją głowę.

Dziewczyna weszła do środka nieco tylko zadyszana, przebiec z lochów na niemal najwyższe piętro Hogwartu to nie lada wyzwanie, jasne, mogłaby użyć zaczarowanych schodów ale już dawno stwierdziła, że te za nią nie przepadają i zazwyczaj ląduje tam gdzie nie chce, więc droga na około była dłuższym ale znacznie lepszym rozwiązaniem.
Podążyła wzrokiem za Profesorkę kiedy ta zasiadła sobie na biurku, Suzanne jakoś nigdy nie była nazbyt aktywnym uczniem na jej zajęciach, zazwyczaj siedziała z tyłu i nie wychylała się za bardzo co by nie zostać czasem zapamiętanym, a teraz stała tu przed nią odbębniając ten felerny szlaban o którym myślała, że już dawno wszyscy zapomnieli. Kiedy Psorka otworzyła usta wyrzucając z siebie kazanie na temat przestrzegania regulaminu ciemnowłosa patrzyła tylko beznamiętnym wzrokiem kiwając głową, że rozumie.
- Tak pani profesor, przepraszam za swoje naganne zachowanie, postanawiam się poprawić i nie łamać już więcej świętego regulaminu - powiedziała jak potulna grzeczna uczennica, może nieco ze zbytnią manierą. Oczywiście, że wiedziała, za co ten szlaban był, ale w końcu zabarykadowali się w tym podziemnym pomieszczeniu co by nikt im nie wlazł. Ale nie, zaklęcioczubek musiał swój nos wsadzić tam gdzie nie powinien. Jak zawsze! Kolejne słowa natomiast dziewczyna nie przyjęła już z takim stoickim spokojem, bo aż otworzyła buzię z wrażenia by potem zacisnąć usta w wąską kreskę i przestała patrzeć na nauczycielkę tylko spojrzała gdzieś w bok. Jak tylko dorwie tą gówniarę, co usłyszała jej kłótnie z Aleksym i to jak gada, że może jest w ciąży zabije albo stanie się jej sennym koszmarem do końca jej egzystencji w tej placówce wychowawczej.
- Pani profesor, z całym szacunkiem ale plotki które krążą w szkole o tej domniemanej ciąży są zwykłym kłamstwem i zabezpieczenie jest obowiązkiem tak jak rękawice ochronne podczas meczu, więc mój ojciec, który też tu pracuje nie otrzyma żadnego listu, że zostanie dziadkiem - powiedziała po głębokim oddechu, bo nie chciała tych słów cedzić przez zęby pokazując jak bardzo jest sfrustrowana tym co Cooper do niej mówi. Przynajmniej od razu zdementuje to co może już zaczęło krążyć po szkole, a jak nie krąży to i lepiej. Nie lubiła jak ktoś prawił jej morały, zwłaszcza, że nie chciała by wszystkie kobiety robiły jej za matkę, której nigdy nie miała i nie chciała mieć. Ale nie powiedziała tego na głos ponownie biorąc głębszy wdech i czekając aż opiekunka Krukonów przejdzie do części w którym powie co ma zrobić w ramach szlabanu. Całe szczęście na ten moment panna Castellani długo czekać nie musiała.
- Dobrze i nie mam żadnych planów - przyznała odbierając rzeczy, które jej wręczyła. Dziewczyna głośno westchnęła już sobie wyobrażając ile tych książek mogłoby być i ile tych listów jest do sporządzenia. Czuła zarwaną nockę ale to i tak lepsze niż spotkanie z ojcem i słuchanie jego gadki na temat Błękitnych, Argentyny, Aleksego i nie daj Merlinie współżycia.