Podest

Wilson nie znosił spóźnialstwa więc gdy tylko zauważył, ze lekcja rozpocznie się za czterdzieści minut od razu opuścił Pokój Wspólny i razem ze swoją różdżką ruszył do sali pojedynków na kolejne zajęcia. Pojedynkowanie nie szło mu tak dobrze jakby tego chciał, bo zawsze miał opóźnioną reakcję o ułamek sekundy- nie więcej. Jedyną opcją żeby to ćwiczyć były prawdziwe pojedynki stąd jego obecność na praktycznie każdych zajęciach z Klubu. Ubrany w swoją równiutko zaprasowaną szatę wszedł do środka jako jeden z pierwszych uczniów.
- Dzień dobry, pani profesor. - jak zwykle grzecznie się przywitał, po czym zajął miejsce w pierwszym rzędzie w oczekiwaniu na resztę uczniów. W palcach obracał swoją różdżkę jakby wyraźnie się nad czymś zastanawiając.

Kolejne spotkanie Klubu Pojedynków nie mogło się odbyć bez obecności starszego z rodzeństwa Matluck, a przynajmniej tak to widział w głowie. Uwielbiał te zajęcia nawet gdy dostawał bęcki, chociaż to zdarzało się coraz rzadziej i z tego powodu był zadowolony. Poza  tym osoba nauczycielki, która prowadziła te zajęcia sprawiała, że Aaronowi przyjemniej się na te zajęcia chodziło. Wraz z Elijahem weszli do sali w której stał już przygotowany podest na dzisiejsze zajęcia, a na schodkach siedziała nauczycielka.
- Dzięń dobry Pani Lennox.
Przywitał się uśmiechając się do kobiety. Różdżkę miał już przygotowaną do użycia, chociaż uczniowie jeszcze się nie zeszli. To był jeden z tych niewielu momentów w życiu kiedy mógł stwierdzić, że jest wyjątkowo sumienny i przychodzi na miejsce przed czasem. Spojrzał na Hobbita, który usadowił się wygodnie na jednym z krzeseł.
- I jak forma na dzisiaj? Ćwiczyłeś?
Zapytał siadając obok przyjaciela wyciągając się wygodnie na krześle rozglądając się po sali. Pozostało czekać na innych.

Hannah pomimo kiepskiego samopoczucia pojawiła się na spotkaniu klubu pojedynków, bo zawsze starała się uczęszczać na te zajęcia, które służyły rozwojowi jej praktycznych umiejętności. Czuła się tak, jakby nie spała przez tydzień, a wszystko spowodowane było tym, że wczorajsza pełnia wykończyła ją do granic możliwości. Miała podkrążone oczy, włosy związane w kucyk - co rzadko się zdarzało - a na sobie nie miała szkolnej szaty tylko zwyczajne ubranie. W sali zebrała się już spora grupka uczniów, ale Puchonka bez problemu wyłapała twarz Aarona i jego kolegi, którym tylko pomachała słabo na powitanie. Usiadła z przodu, obok brata, który w koszuli na kant siedział wyprostowany jak struna gotów na wszelkie polecenia nauczycielki.
W sali było słychać szmery, nikt się nie odzywał, a nauczycielka czekała na pozostałych. Ruda nachyliła się w stronę Charlesa, położyła mu głowę na ramieniu i wyciągnęła z kieszeni odznakę prefekta Krukonów, którą pokazała mu na wyciągniętej dłoni. Była pewna, że rudy wie, co to oznacza.
- Muszę nad tym pomyśleć - wychrypiała słabym głosem, zaciskając ponownie palce na odznace i chowając ją ponownie do kieszeni.

- Już ty się o mnie nie martw - odpowiedział na zadane wcześniej pytanie i uśmiechnął się słodko do Aarona, bo na horyzoncie pojawiła się jego dziewczyna. Maltuck był wkurzająco skryty, jeżeli chodzi o swoje podejścia do rudowłosej piękności z Hufflepuffu. O istnieniu dziewczyny dowiedział się "po fakcie", kiedy byli już parą. Od tamtej pory Elijah czerpał przyjemność z potajemnego obserwowania tej dwójki. Skubany wygrał zakład, ale i tak się cieszył razem z nim.
- To kiedy mnie przedstawisz jej koleżankom, co? Pamiętasz co ustalaliśmy - wyszczerzył się, mrugając znacząco do przyjaciela. Oj tak, został poinformowany przez Zoję, że ma zostać teraz niańczony i doprowadzony do końca roku szkolnego do jakiejś dziewczyny przez Aarona. O dziwo, Ward miał coraz mniejsze problemy z zawieraniem nowych znajomości z płcią przeciwną.

- Witajcie kochani, proszę wchodzić i zajmować miejsca.
Obserwowała kolejnych uczniów, którzy zjawiali się na jej zajęciach, ciesząc oczy ich twarzami, na których wypisana była żądza wiedzy i pojedynkowania się. Dzisiejszą lekcję postanowiła zacząć trochę inaczej niż zazwyczaj. Zwykle zaganiała ich na podest jak mięso armatnie i kazała im się okładać zaklęciami, ale nigdy nie zmusiła ich do zastanowienia się dlaczego to robią.
- Moi drodzy, nim przejdziemy do ćwiczeń, chciałam z wami o czymś porozmawiać. To dość istotne, a często pomijamy tę część naszych spotkań, dlatego, że przychodzimy tutaj szkolić magię praktycznie - zaczęła, stając na podeście i mówiąc do uczniów siedzących niżej, na krzesłach.
- Cieszę się, że klub udało się reaktywować, ale martwi mnie niewielka liczba członków. Martwi mnie trochę, że uczniowie nie zdają sobie sprawy z tego, jak ważna jest umiejętność pojedynkowania się. Założę się, że w całym waszym kilkunastoletnim życiu żadne z was nie wzięło udziału w prawdziwym pojedynku...
Od czasu do czasu robiła krok w prawo, od czasu w lewo. Nie gestykulowała, ale chodziła w tę i z powrotem.
- Ale były takie czasy, gdzie różdżka była głównie jedynym narzędziem obrony. Niejednokrotnie ludzie w waszym wieku ścierali się na zaklęcia ze starszymi i bardziej doświadczonymi od siebie w prawdziwych pojedynkach na śmierć i życie. Nawet w tej szkole. W 97 roku miałam dwadzieścia pięć lat, małe dziecko i wojnę czarodziejów za drzwiami swojego mieszkania. Jako auror, każdego dnia zastanawiała się, czy dożyję kolejnego poranka - mówiła, a cisza, która zapadła w całym pomieszczeniu, napawała ją satysfakcją.
- Rozumiem, że obecnie nasze czasy są dobre, spokojne i bezpieczne, ale przyszłość może przynieść różne przypadki, dlatego mam nadzieję, że będziecie tu przychodzić dla samych siebie, a nie dla punktów, które wam rozdaję. Dziś sami dobierzecie się w pary. Kiedy już będziecie gotowi, proszę o zajęcie miejsc na podestach.

Ślizgonka wpadła na salę jak burza w ostatniej chwili.
- Dzień dobry, nie mogłam znaleźć sali - huknęła na wejściu, odrzucając rozwiane włosy na plecy. Pod czarną, pachnącą nowością szatą wciąż miała pobrudzone jeansy i śmierdzącą papierosami podkoszulkę. Przeklęty McMillan.
Przywitało ją więcej znajomych twarzy, niż przypuszczała.
- Hej Hannah! - pomachała wesoło do prefekt naczelnej, wymuszając swój najbardziej przyjacielski uśmiech. Nie czekając na reakcję Puchonki przebiegła przez salę i przysiadła na krzesełku obok.
- Szkoda, że nie skorzystałam z Twojej propozycji. Ten zamek jest tak wielki, że nie mogłam nawet znaleźć łazienki - szatynka uniosła ku górze swe pobrudzone ziemią dłonie.
- Hej Aaron! - wychyliła się przed rudowłosą i pomachała wesoło bratu, w duszy ciesząc się na sprezentowane obojgu przedstawienie. Nie dane jej było nic więcej dodać, gdyż profesorka rozpoczęła już lekcję. Matluck wyłapywała jedynie co drugie słowo. Poza ostatnim zdaniem.
- Chcesz być ze mną w parze? - klepnęła Wilsonównę w ramię i wyszczerzyła się od ucha do ucha.

Nikt chyba nie miał tak czystej różdżki co Charles. Idealnie wypolerowana, bez tłustych odcisków czy zadrapań. W zasadzie wyglądała tak samo jak w dniu w którym razem z wujem zakupili ją na Pokątnej. Trudno więc powiedzieć dlaczego teraz tak wnikliwie się jej przyglądał. Jego myśli były z daleka od tej sali, ale co chwila wracały podczas gdy Gryfon zastanawiał się jakich zaklęć powinien użyć. Delikatnie drgnął czując czyjąś rękę na ramieniu i ostrożnie podniósł wzrok. Hannah. Zmęczona Hannah. Czyżby już było po pełni? Naprawdę dziękował niebiosom, że on nie trafił na tego wilkołaka. Nie dałby sobie z tym wszystkim rady. Hanka radziła sobie z tą klątwą zdumiewająco dobrze. Na widok odznaki Ravenclawu jego oczy zrobiły się nieco większe. Wiedział co to oznacza.
- Jest taka sama jak ja. Nie pożałujesz. - obiecał szeptem zaciskając mocno palce na rączce od różdżki i posyłając jej ciepły uśmiech. Rok szkolny niby zbliżał się ku końcowi, ale trzeba myśleć przyszłościowo. Siódmoklasista w tej roli zbytnio się nie sprawdzi. Nowe obowiązki przed samiuśkimi owutemami? To nie najlepszy pomysł. I kto zatrzyma ją na przyszły rok? Tak można upiec dwie pieczenie na jednym ogniu. Skoro już trzeba to zrobić. A trzeba. Hannah nie przebolałaby gdyby odznaka została na rozpustnej van Rijn. To godziło w reputację i dobrą opinię wszystkich prefektów. Gdy lekcja się zaczęła a czas na pogaduszki się skończył z uwagą zaczął słuchać nauczycielki. Spojrzeniem zgromił nieznajomą dziewczynę która zaczęła coś gadać do Hanki, a jedną brew z rozbawieniem uniósł nieco wyżej.
- Czyżbyś znalazła sobie koleżankę, siostrzyczko? - wyszeptał jej do ucha nie mogąc się złośliwie nie uśmiechnąć. Nieznajoma wydawała się być chodzącym przeciwieństwem jego starszej siostry. Słysząc, że mają się sami dobrać w pary już szukał wzrokiem chłopaka Hanki, tego całego Matlucka, bo on przecież był dobry, ale głos Angielki niedaleko jego ucha sprawił, że zmienił zdanie.
- Hanka, obiecałaś mi, że dzisiaj powalczymy... - gówno prawda, ale odpowiednim tonem wypowiedziana brzmiała bardzo realistycznie. Wstał obracając swoją różdżkę w palcach i z uśmiechem patrzył na siostrę w oczekiwaniu na jej decyzję.

- Ohohoh mój drogi. Nie wiem czy Hannah pomoże nam ze znalezieniem ci jakiejś dziewczyny z jej koleżanek, bo wydaje mi się, że nie ma ich zbyt dużo. Ale coś wymyślimy do końca tego roku szkolnego.
Poklepał go po ramieniu uśmiechając się w stronę rudowłosej i odmachując jej na przywitanie. Gdy nauczycielka postanowiła w końcu ruszyć z zajęciami Matluck z uwagą wysłuchał jej opowieści rozpoczynającej te zajęcia. Było w niej wiele, co kierowało jego własnymi chęciami do nauki pojedynkowania się. Obrona siebie i bliskich. A przy okazji większa siła niż ta, którą ma teraz. Gdy rozkazała im dobrać się w pary jego oczom pojawiła się jeszcze jego siostra. Cudownie. Tutaj też musiała się przypałętać. Miał przez moment ochotę wyzwać właśnie ją do walki, ale na to jeszcze będzie miał okazję. Poza tym dopadła Hannah. Trochę interesowało go jak rozwinął by się taki pojedynek...
- Chodź Ward. Złoję ci dupsko. Albo ty mi. Zobaczymy.
Powiedział z uśmiechem wstając z krzesła ciągnąc przyjaciela za sobą. Ustawili się na przeciwko siebie z różkami w rękach i oczekiwali na sygnał do rozpoczęcia.

Wiedziała, że Charles stanie na wysokości zadania i pomoże jej z doborem nowego prefekta. Hannah właściwie miała już swój typ, ale musiała się tej sprawie przyjrzeć nieco uważniej. Ścisnęła lekko rękę brata na znak, że rozumieją się w tej kwestii i wsłuchała się w to, co miała do powiedzenia nauczycielka. Prawiła dziś dobrze, z morałem, czyniąc swoiste wprowadzenie w to, dlaczego w ogóle tutaj przychodzą. Wilson lubiła profesor Lennox. Była ostra i dla nikogo nie miała taryfy ulgowej, ale lubiła ją.
Wtem do sali wpadła Adrienne Matluck. Hanka nie spodziewała się jej tutaj, ale widocznie nowa uczennica dowiedziała się skądś, że w szkole działa klub pojedynków. Puchonka nie chciała, żeby ta zobaczyła jej sińce pod oczami i przemęczenie na twarzy, więc przysunęła się bliżej Charlesa. Jeszcze Ślizgonka pomyśli, że ma kaca albo przebiegła wczoraj w nocy maraton, bo kiedy widziały się poprzedniego wieczora wyglądała jeszcze całkiem normalnie.
- Mam nadzieję, że sobie poradziłaś - powiedziała słabo, uśmiechając się do niej ledwie. - Myślę, że dzisiaj jednak zostanę z bratem. Będziemy mieli jeszcze okazję do pojedynkowania się - odparła, znowu posyłając jej ten blady uśmiech, wstając w ślad za bratem. Może i wyglądała jak trzy dni przed śmiercią, ale pojedynkować się miała jeszcze siłę.
Wdrapała się z Charlesem na jeden z podestów, nie zwracając uwagi na pozostałych uczniów. Kiedy mijała go, szepnęła do niego ledwo słyszalnie:
- Ledwo żyję. Oszczędź mi.
Kiedy stanęli już naprzeciwko siebie, rudowłosa ukłoniła się przed swoim przeciwnikiem jak przystało, a potem wyciągnęła przed siebie różdżkę.

- Wybornie! - Klasnęła w dłonie, widząc jak uczniowie podnoszą się z miejsc i zajmują miejsca na długich podestach, które służyły jako scena dla rozgrywających się walk pokazowych.
- A więc Wilson kontra Wilson, Matluck konta Ward i Millingan kontra... przepraszam, pani godność? - Zwróciła się do Ślizgonki, którą widziała pierwszy raz widziała. Pewnie to nowa uczestniczka. Widząc, że dwie pary już stoją na podestach, Chloe odwróciła się do nich i oznajmiła:
- Proszę zaczynać!

Dla przypomnienia zasady: Rzucamy zaklęcie i rzucamy kością. Nie edytujemy postów z kostkami. O przebiegu walki decyduję ja w roli Mistrza Gry. Pojednek gramy do trzech, ten kto pierwszy zdobędzie 3 punkty, wygrywa.

Czyli jednak nie za bardzo uśmiechało się jej pojedynkowanie z tą brudną dziewczyną, bo grzecznie ustawiła się z nim grzecznie na podeście po drodze prosząc o łaskę. Dobrze, dobrze, będzie delikatny. W końcu to jego siostra. I tak byłby delikatny, nawet jakby była nie po pełni. Ukłonił się przed nią grzecznie i czekał na polecenie nauczycielki. Ledwie skończyła mówić, a on już wykonywał stosowny ruch nadgarstkiem:
- Duro. - rzucił zdecydowanym tonem i patrzył czy jego siostra zamieni się w kamień czy nie.

This dice is not existing.

Adrienne machnęła ręką. Nie raz pewnie jeszcze wezmą się z Hannah za łby. Uwadze Ślizgonki nie umknął ani wygląd Wilsonówny, która - na co dzień i tak paskudna - dziś wyglądała jeszcze gorzej, ani fakt, że usiedli z Aaronem z dala od siebie. Czyżby ktoś się wczoraj pokłócił? Wielka szkoda.
- Matluck - dokończyła za nauczycielkę i zgrabnie wspięła się na podest. Mocniej zacisnęła dłoń na różdżce i wyciągnęła ją przed siebie, oczekując na sygnał oznaczający początek pojedynku.
- Expelliarmus.
Szatynka wykonała odpowiedni ruch nadgarstkiem, celując różdżką w swego przeciwnika.

This dice is not existing.

Może właśnie dlatego wolała pojedynkować się z bratem: wiedziała, że da jej fory ze względu na kwartę księżyca, o której wiedział. Z innymi może już nie pójść jej tak łatwo. Zerknęła ostatni raz na nauczycielkę, a kiedy ta dała znak, że mogą zaczynać, spojrzała ponownie na Charlesa.
Widząc jak jego nadgarstek drgnął delikatnie, prawie nieznacznie, nie czekając ani chwili dłużej, rzuciła zaklęcie:
- Immobilus!

This dice is not existing.

-I

Zdecydowanie nie spodziewał się tego, że jego dzisiejszym przeciwnikiem będzie Matluck. Jego wyzwanie przyjął z ożywieniem, bo zapowiadało się bardzo ciekawe przedstawienie. Obaj chłopcy nie mieli większych problemów w dziedzinie zaklęć i byli zmotywowani by sobie nawzajem utrzeć nosa.
Ward zajął pozycję do pojedynków, unosząc swoją różdżkę w górę.
- To co Aaron...? - zagadnął łagodnie ściszając głos, żeby dalsze pary nie usłyszały ich rozmowy bez szczególnego wsłuchiwania się. - Gotowy na poniżenie przed dziewczyną?
Nim skończył wypowiadać to pytanie miał już przygotowane w głowie zaklęcie, które miało mieć charakter zaskoczenia dla przyjaciela. W końcu nauczycielka dała jasny sygnał, że mają zaczynać.
- Expulso!

This dice is not existing.

Zaklęcia - pora zacząć pojawiać się na jakichś zajęciach i oczywiście muszą się one zacząć odbywać. Wyruszyłem z Pokoju Wspólnego w kierunku III piętra. Mam na sobie szkolną szatę, którą zrzuciłem po przyjściu do sali pojedynków i zostałem wtedy w samej koszuli. Zająłem miejsce na podeście naprzeciwko nowej ślizgonki - panienki Matluck. Ktoś spokrewniony z panem Aaronem obecnym na sali? Zapewne.
- Witaj Matluck, Milligan - przywitałem się i zająłem pozycję.
Dużo było tutaj Gryfonów, więc trzeba pokazać, z kim mają do czynienia.
- Rictusempra - wymówiłem zaklęcie.

This dice is not existing.

- Jak się poniżę, to się poniżę. Co zrobić.
Wzruszył ramionami z uśmiechem na twarzy chociaż jakoś nie do końca mu leżało żeby faktycznie nie pokazać się z jak najlepszej strony przed Hannah. To, że ona była wilkołakiem i mogła go złamać na pół w każdej chwili to już wystarczająca siła, której musiał sprostać. Dlatego też każdy pojedynek był dla niego na wagę złota i musiał dać z siebie wszystko. Ustawił się pewniej przed Wardem, a gdy tylko profesor Lennox wydała polecenie by rozpocząć pojedynki wyciągnął różdżkę przed siebie.
- Drętwota!

This dice is not existing.

Charles (4) i Hannah (3): różnica 1 punktu

Refleks panny Wilson pozostawiał wiele do życzenia. Jej brat skutecznie uniknął zaklęcia wymierzonego w jego osobę. Charles był o wiele bliżej celu, jego zaklęcie strzeliło tak, że Puchonka ledwie uskoczyła przed nim. O mały włos, a zamiast siostry, Gryfon miałby kawał głazu.

Dymitr (3) i Adrienne (4): różnica 1 punktu

Coś rozproszyło Dymitra: może uroda nowej koleżanki, może widok nowych zasłon w sali. Fakt faktem, przegapił swój moment i jego zaklęcie wystrzeliło o ułamek sekundy później niż panna Matluck. W efekcie obie wiązki światła zderzyły się ze sobą na tyle blisko Dymitra, że chłopak oberwał iskrami. Dziewczynie nic się nie stało. Pojedynek trwał dalej.
- Dobry wybór zaklęcia, panie Milligan - pochwaliła nauczycielka, ale zaraz po tym zwróciła swój wzrok ku innej, pojedynkującej się parze.

Elijah (3) i Aaron (6): różnica 3 punktów
Chyba wyzwanie wymierzone w dumę Aarona podziałało zaskakująco pozytywnie. Zaklęcie Elijaha było rzucone zadziwiająco dobrze, ale fakt, że czerwona wiązka światła jego przeciwnika ugodziła go w samą pierś spowodował, że tor jego własnego zaklęcia zmienił się na tyle, żeby rozbić się o ścianę. Pan Ward padł na ziemię jak długi.
- Doskonale, panie Matluck - pochwaliła go krótko, bez żadnych rewelacji i odczarowała drugiego z Gryfonów. - Zobaczymy, czy pana siostra też posiada w sobie ten wyjątkowy gen odpowiedzialny za zaklęcia. Druga runda!

Charles 1 : Hannah 0
Adrienne 1: Dymitr 0
Elijah 0 : Aaron 1

Matluck nie miała czasu obserwować rozwoju sytuacji pomiędzy pozostałymi pojedynkującymi się uczniami. Może i nigdy nie chciało jej się uczyć podstaw zielarstwa czy mieszania w kociołku na Eliksirach, ale do nauki zaklęć przykładała nieco więcej uwagi. Przede wszystkim ze względu na wygodę, którą jej zapewniały.
Zaklęcie Ślizgona nawet nie pokonało połowy drogi do swego celu.
- Drętwota - Ślizgonka znów uniosła różdżkę i po krótkim poszukiwaniu w głowie odpowiedniego zaklęcia, zdecydowała się pójść najprostszą drogą. Rękojeść różdżki idealnie wpasowała się w dłoń Angielki, stanowiąc niemal jej przedłużenie.

This dice is not existing.

- Uaaa.. - wyrwało jej się, kiedy w ostatnim momencie musiała uskoczyć przed zaklęciem swojego braciszka. A miał ją przecież dzisiaj oszczędzić! Odskoczyła, zachwiała się na krawędzi podestu ale ostatecznie złapała równowagę na tyle, aby nie spaść. Spojrzała w bok na Elijaha, który właśnie padł na deski niczym martwy wróbel, który rozbił się o okno. Chwila dekoncentracji jednak nie pozwoliła, aby wybito ją z tropu.
- Obscuro!
Co jak co, ale ona także nie chciała częstować brata zaklęciami, które mogłoby zrobić mu jakąś poważną krzywdę.

This dice is not existing.

Zawsze mógł powiedzieć, że specjalnie powołał się na dumę chłopaka, żeby go zmotywować. Ech, ale to nie było przyjemne. Kiedy nauczycielka zdjęła z niego zaklęcie, podniósł się ociężale z drewnianego podestu. Poruszał szyją na boki, żeby się rozluźnić i rozciągnął mięśnie w ramionach.
- Okey. Miałeś tym razem szczęście - westchnął żartobliwie grożąc mu różdżką.
Wrócili na swoje miejsca i zaczęła się druga runda. Znowu chciał zacząć, pokazując, że upadkiem nie stracił na refleksie. Tym razem użył innego, bardziej wyćwiczonego zaklęcia rozbrajającego.
- Expelliarmus!

This dice is not existing.

- Było blisko.
Pierwsza runda dla niego, ale do końca jeszcze naprawdę dużo czasu i cały czas coś się może zmienić i tak pewnie będzie. Elijah mimo, że nie wyglądał był bardzo zaciętym zawodnikiem w tego typu przedsięwzięciach, a przynajmniej tak go zapamiętał. Teraz musiał się przygotować na kolejny atak z jego strony. A co jest najlepszą obroną? Atak oczywiście. 
- Expeliarmus!
Zauważył, że często używał zaklęć, które za zadanie miały pozbawić przeciwnika ruchu. Musiał poćwiczyć też te inne zaklęcia jak rozbrajające. Kto wie. Może podziała.

This dice is not existing.

Uniknął cudem jej zaklęcia i posłał jej łobuzerski uśmiech. Będzie grzecznie, na pewno będzie grzecznie. Zaklęcia odrzucające postanowił sobie dzisiaj darować, bo jeszcze by trafił i bidulka bardziej by się porozbijała.
- Petrificus Totalus. - odpowiedział szybko na jej zaklęcie. Chciał ją tylko unieruchomić, nic więcej. Zero krzywd cielesnych i psychicznych które mogłaby mu wypominać przez lata. Coś jednak czuł, że tym razem jej będzie na wierzchu...

This dice is not existing.

Hannah (5) i Charles (6): różnica 1 punkta
Zaklęcie Hannah przeleciało Charlesowi nad ramieniem, ale było blisko. Jego zaklęcie natomiast zahaczyło o końcówkę jej kucyka i poderwało go do góry.
- Kilka centymetrów i straciłabyś głowę! Zamiast się oglądać po innych pojedynkujących, proszę się skupić na bracie. Panie Wilson, proszę jej nie szczędzić!
Mimo wszystko pojedynek był dość wyrównany, z lekką przewagą w stronę chłopaka.

Elijah (2) i Aaron (4): różnica 2 punktów
Zaklęcia zderzyły się ze sobą, w tym przypadku podobnie jak u Dymitra i Adrianne wcześniej: bliżej Elijaha niż Aarona. Z tego wszystkiego pan Ward na moment został pozbawiony różdżki z ręki, ale nie na tyle mocno, aby nie mógł jej złapać nad swoją głową. Zupełnie jakby ktoś mu ją pyrtnął. To dało Aaronowi fory w przy następnym zaklęciu.
- Niech pan trzyma mocno tą różdżkę, na Merlina!

- Proszę nie przestawać walczyć i nie rozmawiać między sobą, bo to tylko daje fory przeciwnikowi! Sku-pie-nie! Niechże się pan wyprostuje panie Milligan, bo dostanie pan garba! TO JEST POJEDYNEK, a nie przedstawienie! Panie Ward, proszę zamknąć jadaczkę i skupić się na poważnych rzeczach. A panna Wilson jadła dzisiaj cokolwiek? Proszę przychodzić na zajęcia klubowe BEZ anemii!

Charles 2 : Hannah 0
Elijah 0 : Aaron 2

Zdenerwowałem się lekko, że mi nie poszło. Było tak blisko, wystarczył ułamek sekundy i oberwałem iskrami ze swojego zaklęcia. Przygotowałem się wystawiając różdżkę do przodu.
- Tarantallegra - wypowiedziałem z dokładnością.
Jeśli zaklęcie trafi to dziewczyna zacznie niekontrolowanie pląsać i da mi to przewagę.

This dice is not existing.

Jej braciszek był dobry! Chyba tylko wobec niego Hanka nie odnosiła się z zazdrością kiedy odnosił sukcesy w nauce większe od niej. Znowu ledwie jej się udało uniknąć jego zaklęcia, a jej rude włosy wywróciły młynka nad jej głową.
- Drętwota!
Postanowiła, że postawi na proste zaklęcie, które dobrze znała, a przy którym było małe ryzyko, że jej nie wyjdzie. Czuła, że dopada ją migrena, ale nie odpuszczała.

This dice is not existing.