Podest

Nie jej winą była galopująca pamięć, która wypierała ze świadomości drobny szczegół jakim był ukłon. Spojrzała na nauczycielkę, jednak nie skomentowała jej słów. Za to zajęła swoją pozycję i z iście kocią gracją ukłoniła się, przygotowując różdżkę. Dźwięk sugerujący rozpoczęcie rundy spowodował, że wraz z płynnym ruchem, wymówiła: conjunctivitis.

This dice is not existing.

Hanka zajęła miejsce obok swojego brata. Oczekiwanie na innych uczniów było długie i odbywało się w całkowitej ciszy, ale profesorka ostatecznie postanowiła rozpocząć zajęcia w okrojonym składzie. Do sali wpadła jeszcze po czasie śmierdząca jak ciało w stanie drugiego rozkładu Alice Volante i po czasie Benedict Walton, którzy z miejsca zostali olani przez nauczycielkę.
- Cześć Ben! - Rzuciła cichym, ale nadal rytmicznym tonem, machając ręką do Krukona i ściągając tym samym na siebie jego uwagę. Prefekt naczelna zabiegająca o czyjąkolwiek uwagę? Trzeba być albo bogatym albo na stanowisku.
Kiedy została wywołana, poderwała się z krzesła z różdżką w dłoni. Wspięła się na podest z lekkim trudem, ale wdrapała się. Nie mogła wyjść na kretynkę przed tym mądralińskim Irlandczykiem.
Nie chciała popełnić tego błędu co poprzednicy, więc ukłoniła się jak nakazywała etykieta pojedynkowania. Zaraz po tym uniosła różdżkę ku górze i wykonawszy odpowiedni gest nadgarstkiem, wyrecytowała melodyjnie:
- Drętwota!
This dice is not existing.

O mały włos, a sprzątnęłaby go z podestu! Ach, sztuka pojedynków - tak bardzo dokładna i dynamiczna, że Hanka ledwo nadążała za akcją, która toczyła się w zastraszającym tempie.
Uwaga profesor Lennox skierowana do Bededicta wprawiła ją w lekkie osłupienie i zażenowanie jednocześnie do tego stopnia, że na jej policzkach wykwitł różany rumieniec zupełnie niewidoczny w wirze walki.
Postanowiła nie dawać mu forów, nawet ze względu na sympatię, którą go darzyła. Uniosła hardo różdżkę i wycelowała w jego tors.
- Expelliarmus!

This dice is not existing.

Wampirzyca wygrzebała z torby swoją różdżkę i w oczekiwaniu na swą kolej obejrzała ją dokładnie, prześlizgując się wzrokiem po wszystkich bruzdach i zdobieniach. Gdy na podest wdrapała się Jeunesse wraz z Wilsonem, jasnowłosa uniosła leniwie głowę, wspierając podbródek na pięści. Andrea zaczęła bardzo ostrożnie i zachowawczo. Krukonka miała przez chwilę nadzieję, że Angielka dorzuci jeszcze jakieś zaklęcie, ale ta poprzestała na zwykłym rozbrojeniu przeciwnika. Charles zaczął nieco agresywniej, choć tak trząsł portkami, że Volante obawiała się, że dane jej będzie ujrzeć dziś jego gacie.
Gdy została wywołana skinęła nauczycielce głową i poderwała się z miejsca. Dopięła guziki przy mankietach koszuli będącej częścią mundurka i wyciągnęła przed siebie dłoń, pewnie ściskając w niej trzonek swej różdżki. Ukłoniła się zgodnie z etyką pojedynkowania. I na tym skończyły się uprzejmości z jej strony.
- Immobilus - rzuciła niemal natychmiast, odpowiednio artykułując formułę zaklęcia. Miało ono na celu spowolnienie jej przeciwnika, co dawałoby jej czas na unik, czy rzucenie kolejnego zaklęcia.

This dice is not existing.

Ta sama historia. Poczekała aż Alice wejdzie na podest i z szerokim uśmiechem ukłoniła się. Później wycelowała w swoją przeciwniczkę różdżką, poczekała na sygnał do pojedynku a gdy takowy usłyszała wymówiła: incarcerous.

This dice is not existing.

Słowa pani Lennox naprawdę podziałały na nią bardzo źle! Chwilowe rozkojarzenie sprawiło nie tylko, że jej zaklęcie nie było w stanie przebić tarczy Waltona, ale za to jeszcze wystarczyła chwila nieuwagi, aby została pozbawiona różdżki.
Wraz z wypadnięciem z jej ręki niezbędnego do pojedynkowania się przedmiotu, usta Wilsonówny rozchyliły się w lekkim zdziwieniu, a dłoń zamarła uniesiona ku górze. Stała na końcu podestu wbijając wzrok zielonych tęczówek w końcówkę różdżki Krukona, która wycelowana była prosto w jej głowę.

Jak darzyła Chloe szacunkiem, tak jej komentarze bywały czasem nadzwyczaj irytujące. Jak na przykład ten sprzed kilku sekund... nie tak dawno jak wczoraj powiedziała do Miszy, że książki ceni i szanuje bardziej niż swoje własne ubrania, ale cóż, widać nie tylko uczniowie byli ograniczeni poglądowo. Prychnęła pod nosem coś niezrozumiałego jednocześnie łapiąc równowagę a potem skupiła się na swojej przeciwniczce. Wyprostowała się dumnie, wymierzyła w Volante różdżką, odczekała na sygnał i w końcu wykonała odpowiedni ruch, mówiąc: petrificus totalus.

This dice is not existing.

Volante wytrzeszczyła oczy i zacisnęła zęby, gdy rzucone przez nią zaklęcie chybiło celu. Natychmiast uniosła dłoń z różdżką ku górze. Skoro poczynania Waltona skończyły się zwycięstwem, postanowiła nieco zgapić jego taktykę.
- Protego - pierwszy snop wystrzelił z końca jej różdżki wycelowanej wprost w drobną sylwetkę Ślizgonki. Alice nie zwlekała dłużej.
- Drętwota.
Napięta niczym struna i niczym polujący drapieżnik gotowa do skoku. Miała do stracenia zdecydowanie mniej, niż inni uczniowie. W wyniku upadku czy zadziałania zaklęcia nie mogła doznać ciężkich obrażeń i skończyć jak skopany kundel, czytaj: Hannah pod podestem. Volante nie miała jednak czasu przejmować się poturbowaną panią prefekt. Błysnęła turkusowymi tęczówkami, uśmiechając się zaczepnie do panny Jeunesse. Niech rozpocznie się bal. 

This dice is not existing.

Angielka spojrzała porozumiewawczo na Alice, unosząc jedną brew nieco wyżej. Ta nauczycielka zaczęła ją przerażać... cóż, widać bardzo kochała swoją pracę. Przygotowała się, po czym wymierzyła w dziewczynę różdżką, wypowiadając zwyczajne: obscuro, gdy tylko usłyszała sygnał.

This dice is not existing.

Wychwyciła porozumiewawcze spojrzenie, które rzuciła jej jasnowłosa.
- Skądże, Pani profesor. Dlaczego uważa Pani, że nas rozprasza? To pewnie przez tą głupią minę Adrei. Jeunesse opanuj twarz.
Zasada numer jeden: nie dać się sprowokować. Volante uśmiechnęła się promiennie, nie dając niczego po sobie poznać. W środku aż gotowała się od porażki. Wciąż nie mogła zrozumieć dlaczego perfekcyjnie rzucone pierwsze zaklęcie nie dosięgło swego celu.
Krukonka zagryzła dolną wargę i znów skierowała koniec swej różdżki prosto w tors szóstorocznej wychowanki Domu Węża.
- Incarcerous!
A niech się do cholery tylko tym razem nie uda! Atmosfera była tak gęsta, że można tą było kroić nawet tymi tępymi różdżkami.

This dice is not existing.

Pojedynek zakończył się dla Hanki nie tak jak początkowo planowała. W ślad za jej różdżką poleciała sama ona. Jakby tego mało, minęła podest i wylądowała na twardej posadzce, obijając sobie wszystkie kości. Poczuła dziwne uderzenie gorąca w okolicy głowy - uderzyła potylicą o podłogę, ale na tyle lekko, że zamroczyło ją tylko na moment. Nie wiedziała przez chwilę co się dzieje, ale kiedy na horyzoncie pojawił się Benedict, jasność umysłu powróciła. No tak, Rictusempra posłała ją do diabłów.
- Nic mi nie jest - odparła sucho, podnosząc się do pozycji siedzącej, chociaż już po chwili wiedziała, że nie był to najlepszy pomysł. Pociemniało jej przed oczami i zawróciło jej się w głowie, ale nie dała tego po sobie poznać. - Zrobiłabym pewnie to samo.
Smak porażki ugrzązł jej w gardle na tyle, aby Krukon zwyczajnie zaczął ją irytować. Zaciskała powieki to je otwierała, nie zwracając uwagi na chłopaka, który skakał dookoła niej, przepraszał i oferował pomoc.
- Daj mi spokój! Nie jestem pięcioletnim dzieckiem, które znalazłeś zgwałcone na ulicy! Może jeszcze wypłacisz mi odszkodowanie?! Dlatego może Sophie rzuciła Cię dla tego biedaka i obdartusa, bo miała dość tej całej opieki i... natręctwa! - Wyrzuciła z siebie na jednym wydechu, gestykulując zawzięcie dłońmi.
Dopiero po kilku sekundach dotarło do niej, że tę część powinna zachować dla siebie. Szczególnie dlatego, ze wcale tak nie uważała. Była rozgoryczona przegraną i wyżywała się na bogu ducha winnemu Krukonowi.
- Przepraszam, Ben. Tak naprawdę wcale tak nie uważam. Przerost ambicji jak widzisz - dodała po chwili, widząc minę Irlandczyka, którą wywołała swoimi słowami. - Odprowadzisz mnie do tego skrzydła? - Zapytała po chwili, posyłając mu spojrzenie skruszonego dziecka, które ukradło lizaka i postanowiło go zwrócić.

Pojedynki. to czego było mu potrzeba od paru dni. Było to jedno z tych zajęć w szkole prowadzonych w szkole przez nauczycieli na które lubił uczęszczać i miał wrażenie, że jest z tego niezły, ale jak widać nie nazbyt dobry skoro dali się tak idiotycznie złapać w podwalinach. Pełen determinacji i dobrych chęci by poprawić swoje umiejętności ruszył korytarzami do Sali Pojedynków w której ów zajęcia miały się odbyć. Poza tym, dobrze wyglądająca nauczycielka, która zdawała się wiedzieć co robi była całkiem dobrym dodatkiem do całokształtu. Pewnych rzeczy się nie ominie. Wszedł do sali rozglądając się uważnie czy aby się nie spóźnił, bo na to nie miał ochoty sobie pozwolić. Widząc jednak, że jeszcze nikogo nie ma odetchnął z ulgą i ruszył na podest. Usiadł spuszczając nogi na ziemię i wyciągnął różdżkę z kieszeni zastanawiając się co by zrobił gdyby ją stracił, a przecież istniała taka możliwość biorąc pod uwagę jego styl życia. Poklepał nią parę razy w otartą dłoń i postanowił. Musi stać się lepszy w zaklęciach, a by to zrobić trzeba popracować nad szybkością reakcji, a potem nad techniką. Taki był cel na dzisiejsze zajęcia.

Nancy była zawsze dość oporna jeśli chodziło o zajęcia dodatkowe, bo nie lubiła wystawać ponad normę, ale od pewnego czasu postanowiła zrobić wyjątek. Wydarzenia związane z porwaniem małego Jamesa dały jej znak, że wcale nie są tak bezpieczni jak jej się początkowo wydawało. Musiała nauczyć się refleksu, bo zaklęcia miała opanowane w stopniu zadowalającym.
Na obronie przed czarną magią radziła sobie dobrze, ale nie wiedziała jak będzie w praktyce. Kiedy weszła do sali powitały ją puste krzesła, przyciemniona sala i samotny uczeń siódmej klasy siedzący na podeście. Baldwin wiedziała kim jest, bo siłą rzeczy znała wszystkich Gryfonów, ale wysiliła się tylko na dziwny ruch głową w jego stronę, który miał oznaczać powitanie.
Zajęła miejsce na krześle w pierwszym rzędzie widowni i czekała z nadzieją, że pojawi się któraś z jej przyjaciółek albo chociaż James z kuzynem.