Podest

Gdy tylko usłyszał, że jego kolej zerwał się z miejsca zostawiając na nim swoją torbę i z różdżką w dłoni ruszył ku podestowi, na który szybko wszedł. Oczarować koleżankę? Nie ma problemu. Zanim jednak zdążył machnąć różdżką jego kolega z domu wcześniej odczarował dziewczynę. Posłał jej jeszcze szeroki uśmiech zanim wyszeptał stanowczo:
- Rictusempra. - wykonując stosowny ruch nadgarskiem wciąż ze swoim szerokim uśmiechem przyklejonym do twarzy. A nuż się uda?

This dice is not existing.

Pojedynki były dość interesujące, to musiał przyznać. Co prawda nie było żadnych zaskakujących momentów, jednak chłopakowi się podobało - to jak oglądanie swego ulubionego sportu.
Zaśmiał się cicho słysząc pouczanie swego kuzyna. Na tak. Cały Prince.
Ukłonił głowę i przyjął pozycje.
Spodziewał się tego, że drugi Scott będzie szybki. Bardzo szybki. James odskoczył w obok, wykonał dość skomplikowany ruch rózdżką i krzyknął:
-Duro. This dice is not existing.

Zdecydowanie ten dzień nie był jej dniem do pojedynkowania się, bądź dawno po prostu się nie wysilała - a to nowość - co poskutkowało zapomnieniem podstawowych zasad w bójkach na zaklęcia. Gdy ją odczarowano spojrzała na Aarona, ale nie skomentowała jego słów, po czym ponownie się przeciągnęła. Pojedynek z prefektem... właściwie w tym momencie było jej wszystko jedno jak potoczy się walka. Spojrzała na Wilsona, odwzajemniając uśmiech a kiedy usłyszała sygnał rozpoczęcia rundy, szybkim i sprawnym ruchem wymierzyła w niego różdżką, z nie mniejszym refleksem wypowiadając:
- Incarcerous!

This dice is not existing.

Dziewczyna obserwowała oba pojedynki z zainteresowaniem słuchając uważnie komentarzy ze strony Profesor. Sama wyjęła swoją różdżkę i trenowała machanie i te nadgarstki, o których usłyszała dzisiaj już kilka razy, zawsze to może coś z tego wyniesie i się może zapisze do tego klubu.
Syknęła kiedy Andrea oberwała i pokręciła nosem widząc jak Davies remisuje, a mógł przegrać, nie żeby mu źle życzyła, bo nie powinna tego robić, ale przynajmniej przegra na najbliższym starciu z Castellani.
- Dasz radę, An! - krzyknęła entuzjastycznie do ślizgonki i czekała aż kolejna tura się rozpocznie a Argentynka znowu pomacha sobie nadgarstkami. Może sectusempre wypadałoby poćwiczyć i przypadkiem machnąć w "ulubionego" puchona? Nie no, aż takim wcieleniem zła nie jest.

Zbyt bojaźliwi? To Dylanowi się nie spodobało, ale cóż. Może profesor Lennox miała rację. Mógł zaatakować podczas ostatniej rundy i wtedy może by wygrał, ale jakoś nie chciał. Powinien zaryzykować, bo czuł się pewnie, ale postanowił się obronić, bo jakoś nie miał ochoty tarzać się po podłodze w konwulsjach spowodowanych łaskotkami.
- Spoko, dzięki za pojedynek. - Mruknął do niego. Nie miał zamiaru się na niego gniewać, w końcu Davies powinien sam się pokazać z lepszej strony i to, że nie wygrał było zdecydowanie jego winą. Ale można powiedzieć, że szli łeb w łeb. Zawsze lepiej trafić na przeciwnika, który prezentuje się dobrze i z nim zremisować, aniżeli wygrać z kimś kto ewidentnie nie ma głowy do pojedynkowania się. Podał rękę Gryfonowi i klepnął go przyjacielsko po ramieniu. - Na boisku sobie to odbijemy. - Powiedział lekko się uśmiechając do chłopaka i sam podszedł zajmując miejsce na widowni. Były jeszcze w tej chwili dwa pojedynki, a Dylan chętnie by je zobaczył dzisiaj. Nie widział pojedynku Andrei i Aarona, bo ciężko było się skupiać, gdy samemu się pojedynkowało.
Dopiero teraz zauważył Castellani, ciekawe co czuła gdy nic mu się nie stało, pewnie wolałaby go zobaczyć leżącego na podeście, ale dzisiaj na szczęście czegoś takiego nie było. Był remis, chociaż wiadomo, że wolałby wygraną to nie było najgorzej.
Davies dopiero teraz usłyszał swoje nazwisko wyczytane przez profesor Lennox. Nie sądził, że jeszcze będzie walczył, ale jak widać tak. Uśmiechnął się tylko lekko, bo być może teraz szczęście mu dopisze i wygra.
Spojrzał na swojego przeciwnika, skłonił mu się delikatnie i teraz już mógł walczył. Cały czas trzymał swoją różdżkę. Skierował ją prosto w oponenta i rzucił zaklęcie.
- Levicorpus! - Krzyknął celując w Wilsona.
This dice is not existing.

O cal i stałby się kawałkiem skały. Pomimo pojedynku Prince nadal nie mógł zetrzeć ze swojej twarzy uśmiechu, który wywoływał u niego widok kuzyna wymachującego różdżką. Zupełnie jakby widział siebie, tylko bardziej pokracznego.
- Immobilus! - Rzucił kolejne zaklęcie, nie czekając ani chwili dłużej na to, aby kuzyn go zaatakował. Nie chciał dać mu wygrać. To było coś więcej niż nawet kwestia honoru.

This dice is not existing.

Widząc jej szybszą o milimetry reakcję zacisnął usta w wąską kreskę kompletnie z siebie niezadowolony. Gdy odczarowano go z magicznego sznurka westchnął ciężko i spojrzał na stojącego naprzeciwko niego Puchona.
- Protego! - niemalże krzyknął zaciskając na koniec wargi. Palce na różdżce miał już zaciśnięte tak, że bardziej się chyba nie dało.

This dice is not existing.

Zdecydowanie Prince chciał wygrać. Było to wymalowane na jego twarzy. Cóż, tak naprawdę nie różnił się dużo od swego kuzyna. Jeśli chodzi o współzawodniczenie, to byli identyczni. Oboje chcieli górować.
Kolejny raz Scott pozwolił Prince'owi zaatakować pierwszemu. Kolejny unik, lekkie odgięcie ciała, dobre wymierzenie i krzyk:
- Tarantallegra
Zdecydowanie, to może być warte zobaczenia!

This dice is not existing.

Słysząc, że mimo przegranej dostał dwa punkty do domu uśmiechnął się szeroko i zaraz zaczął poprawiać swoją koszulkę, żeby siedząca na publiczności żeńska część Hogwaru nie oglądała jego sześciopaku. Chyba Polly by go zabiła. Nie mniej jednak zawsze miło zobaczyć dodatkowe dwa rubiny w wielkiej klepsydrze domu Godryka Gryffindora. Gdy ktoś machnął różdżką i spadł na ziemię, wziął swój magiczny patyczek i z miną obrażonego pięciolatka ruszył w stronę swojego miejsca, na którym leżała jego torba. Miał jeszcze sporo pracy nad... swoim refleksem. Smutne, ale prawdziwe. Słysząc, że zajęcia dobiegły końca, zabrał swoją torbę i z dłońmi w kieszeniach ruszył w stronę Gryfońskiego dormitorium.

Koniec lekcji? Już? No trudno. Mimo stoczenia tylko dwóch walk, zaklęcia jakimi oberwała powodowały, że była troszeczkę obolała, a równocześnie miała o wiele lepszy humor niż tu przyszła. Gdy Chloe powiedziała to co miała powiedzieć, Angielka chwyciła Suzanne pod rękę, po czym skinęła głową do nauczycielki.
- Do zobaczenia, pani profesor - a potem pożegnała się z resztą zebranych i razem z Argentynką opuściły salę pojedynków, kierując się w tylko sobie znanym kierunku.

- W normalnym pojedynku Prince stałby po mojej stronie - rzekł w stronę panny Chloe, po czym podszedł do kuzyna i poklepał go po ramieniu - Dobra walka, stary. Pokazałeś dobry kawał magii. Nie to co reszta tych kretynów - wskazał na rudą małpę - Charles'a - To co, idziemy?

Po skończonych zajęciach nie miał już co dłużej siedzieć w sali do pojedynków. Trzeba było wziąć prysznic w dormitorium, bo walka trochę go wypociła i rozgrzała mięśnie. Uśmiechnął się do nowo poznanej Krukonki sympatycznie i kiwnął na przyjaciela, że zbiera się do wyjścia.
- My też idziemy. Do zobaczenia Dalilo
Wyszedł w towarzystwie Aarona i oboje poszli do wieży dla Gryffindoru.

Dylan był ucieszony, bo tym razem wprawdzie trwało to tylko jedną rundę, ale wygrał. Czyli z tamtym poprzednim zdobył trzy punkty, a teraz jeden, także spoko. Nie było źle, nie wiedział czy przypadkiem nie dostanie jeszcze punktów za obecność. Zobaczymy, może Dylan nie był zadowolony po pierwszym starciu, ale obecne już w zupełności go ucieszyło. Fakt, faktem jego przeciwnik chyba zbyt dobrze nie radził sobie w czarowaniu, bo już drugi raz nie zdążył się obronić.
- Liberacorpus - Powiedział jak dostał polecenie od profesor Lennox, aby ściągnąć Gryfona. Nawet nie zdążył mu podziękować, bo tamten szybko sobie poszedł. Cóż, trochę szkoda, ale nie jego problem.
Rozejrzał się jeszcze po sali i wyszedł zauważając, że chwilę wcześniej Andrea wychodziła z Suzanne. Cholera, on nie wiedział, że obie Ślizgonki się znają, bo w sumie dopiero teraz się dowiedział, że Jeunesse jest ze Slytherinu. Miał nadzieję, że koleżanka Castellani nie skojarzyła sobie jego opowieści z nią, bo byłoby naprawdę krucho.

Nie odpowiedziała mu w końcu, a może po prostu było to efektem zamyślenia nad całą sprawą pojedynków?
Otrząsnęła się z odrętwienia przy okazji kręcąc łepetyną na lewo i prawo aż burza czarnych loków ułożyła się w miare normalnie.
- No, do zobaczenia. - Rzuciła za nim i nawet machnęła mu, po czym zawiesiła sobie torbę na ramieniu i kiwając tym co pozostali tu jeszcze, a także żegnając nauczycielkę, wybiegła.

Kolejna lekcja pojedynków radowała ją do tego stopnia, że nie myślała o niczym innym odkąd zwlekła swoje cztery litery z łóżka. Po odbębnieniu zajęć i posileniu się w wielkiej sali poszła do dormitorium, gdzie przebrała się w wygodniejsze ubrania jednocześnie odpowiednie do treningów, po czym ruszyła na trzecie piętro wymachując różdżką na prawo i lewo. Miała nadzieję, że dziś jej zdolności pokażą się z lepszej strony, w porównaniu z pierwszymi zajęciami... weszła do prawdopodobnie pustej sali, nie rozglądając się wokół a następnie usiadła na podejście oczekując i ludzi i nauczycielki. W końcu do rozpoczęcia treningu miała jeszcze kilka minut.

Szybkie spojrzenie na zegarek i... tak. Czas się zbierać na Klub Pojedynków. Ubrany w swój wyprasowany mundurek ucznia Gryffindoru z przypiętą do piersi odznaką Prefekta i z różdżką w dłoni skierował swe kroki na piętro III. W głowie jak zwykle kłębiło mu się sporo myśli mniej i bardziej rozgarniętych. Na jego twarzy można było dostrzec jednak pełny spokój. Nie miał już dołów pod oczami, bo coraz więcej i coraz spokojniej sypiał, a rude kosmyki włosów wyglądały na bardziej ogarnięte niż zwykle. Wszedł do pustej jeszcze sali i zajął miejsce w pierwszym rzędzie czekając na panią Lennox i kolejne zajęcia licząc na to, że tym razem bardziej mu się poszczęści.

Hanka po prostu nie mogłaby przegapić takiego przedsięwzięcia jak klub pojedynków! Nadal szło jej kiepsko, bo wolała wąchać opary znad kotła zamiast ćwiczyć magiczny fechtunek, ale uznała, że przecież te zajęcia są od tego, aby się czegoś nauczyć! Nikt nie mógł być perfekcyjny we wszystkich dziedzinach. Nauka, Quidditch - to i tak już wiele, przecież nie musiała być też alfą i omegą w zaklęciach.
Weszła do prawie pustej sali, w której znajdowała się znana jej już nauczycielka obrony przed czarną magią, pani Lennox oraz dwójka uczniów: Andrea Jeunesse i jej brat we wlasnej osobie.
- Dzień dobry pani profesor. Cześć Czaruś. Andreo.. - przywitała się z obecnymi, zerkając na listę członków wiszącą na tablicy. - Myśli pani, że dzisiaj pojawi się ktoś od nas? - Zapytała, przenosząc wzrok na kobietę.

Dziewczyna spojrzała na drzwi a kiedy pojawiła się w nich Hannah, uśmiechnęła się pod nosem. Towarzystwo dwójki Wilsonów, owocnie, nie ma co! Kilka minut siedzenia w miejscu upłynęło im w ciszy, którą w końcu przerwała nauczycielka. Podniosła się na równe nogi, wchodząc na podest a kiedy chłopak uczynił to samo, westchnęła.
- Gotowy? - spytała zupełnie normalnym tonem głosu. Złapała odpowiednio różdżkę, wycelowała nią w chłopaka a kiedy rozległ się dźwięk do rozpoczęcia, powiedziała: - Expelliarmus!

This dice is not existing.

Wbiegła w końcu do sali. Nie, to za mało powiedziane. Wpadła do niej z takim impetem, który poderwał do tańca zwaliste, sięgające sufitu zasłony. Z na wpół dopiętym mundurkiem i rozwianym włosem. Volante zdecydowanie straciła ostatnio poczucie czasu.
- Proszę mi wybaczyć spóźnienie... - jęknęła, robiąc zbolałą minę numer trzy, a grymas na jej twarzy powiększył się nieznacznie gdy jej nosa dosięgnął w końcu swąd kundla. Jedno spojrzenie. Hannah Wilson. Krukonka odłożyła swą torbę na podłogę i usiadła na jednym z krzesełek, by w spokoju doprowadzić się do porządku. Dla stwarzania pozorów zaczęła jeszcze dyszeć ze świstem wciągając i wypuszczając powietrze. Zupełnie tak, jak mający się zaraz udusić z wysiłku śmiertelnik.

Gdy w sali pojawiła się nauczycielka wstał, powiedział grzecznie "Dzień dobry, pani profesor" po czym usiadł znów wpatrując się swoimi intensywnie zielonymi tęczówkami w nauczycielkę. Nie przejmował się kompletnie co mogła o nim pomyśleć siedząca niemalże obok Ślizgonka. Nie od dziś wiadomo, że Charlie był punktową dziwką i naprawdę wiele zrobiłby za kilka dodatkowych punktów dla swojego domu. Dlatego też był dobrze wychowanym lizusem, ale jeszcze nie właził w tyłki nauczycielom. Gdy do sali weszła siostra Charlesa posłał jej szeroki uśmiech i odpowiedział krótkim: "Cześć, Han". Kiedy siedzieli czekając na kolejnych uczniów i kiedy nikt się nie zjawiał Charles zaczął cicho stukać palcami w swoje kolano, wręcz nerwowo. Słysząc, że ma walczyć razem z panną Jeunesse podniósł się z miejsca i skinął jej głową, po czym szybko wszedł na podest.
- Gotowy. - zdążył odpowiedzieć, po czym podniósł swoją różdżkę zdecydowanym tonem mówiąc:
- Petrificus Totalus. - i licząc na to, że mu się uda. Raz w życiu, że mu się uda.

This dice is not existing.