Jezioro

Szedł dalej przed siebie nie zwracając na nic innego uwagi. Jej głos dalej krążył mu pogłowie powtarzając cały czas dwa te same słowa. Był już tak blisko, nie liczyło się dla niego już nic, poza medalionem i głosem dziewczyny. Złapał medalion za łańcuszek szybki ruchem dłoni wciągając go z gleby, poczuł jak na jego ręce ręce opadają kawałki wilgotnej ziemi. Blask oślepił go na tyle, że musiał zamknąć oczy. Kilka sekund później poczuł tępy ból głowy, który był nie do zniesienia.
Nagle wszystko zniknęło, czuł jak lodowata woda obmywała jego stopy pozbawione butów. Powoli otwarł oczy zamiast koron drzew, widział rozgwieżdżone nocne niebo. Ujrzał znów twarz młodej, pięknej dziewczyny. Znów hipnotyzowała go swoim głosem. Bez najmniejszego sprzeciwu z jego strony, ułożył w jej dłoniach medalion, gdy o niego poprosiła, uśmiechając się do niej przyjaźnie.

Obserwował dziewczynę, jak ta wiesza złoty medalion na swojej szyi.
- To nic takiego... - odpowiedział z delikatnym uśmiechem. Czując jej dłoń na swoim policzku sprawił, że prawie odpłynął. Jej delikatny dotyk był cudowny. Nie przejmował się uszkodzonym ubraniem, ani szramami na twarzy, w tej chwili dla niego ważne było tylko to, że pomógł dziewczynie odzyskać zgubę. Na jego twarzy pojawił się delikatny uśmiech, gdy usłyszał od niej komplement. Nie zwracał w ogóle uwagi na to, co robi dziewczyna, wpatrywał się jedynie w jej jasne, szare oczy.
- Obiecuję... - odparł. Bez wahania się zgodził na propozycje dziewczyny, nie ze względu na przedmiot, który miała zamiar mu podarować, a na to, by móc zobaczyć ją chociaż raz jeszcze. Nie wiedział czy w tej chwili tak na niego działa obecność dziewczyny, czy może jest inne wytłumaczenie tej sytuacji.

Zapatrzony w dziewczynę poczuł, jak składa w jego dłoniach jakiś przedmiot. Postanowił przyjrzeć mu się później, teraz chciał spędzić jeszcze trochę czasu w towarzystwie pięknej nieznajomej. Odwzajemnił uśmiech, jakim obdarowała go. Gdy złożyła delikatny pocałunek na jego policzku poczuł przyjemny dreszcz przebiegający przez całe ciało, nie chciał jej opuścić.
- Będę pamiętał - odparł. Na jego twarzy ukazał się delikatny uśmiech, niestety chwilę później dziewczyna rozpłynęła się w powietrzu. Powoli zaczął odzyskiwać jasność umysłu, nie wiedział czy to był sen, czy jawa. Jednak w przekonaniu, iż to wszystko się wydarzyło na prawdę, był przedmiot w jego dłoni. Był wyczerpany i zziębnięty. Schował prezent od nieznajomej do kieszeni, a chwilę później powoli wstał i nachylił się nad taflą jeziora. Pobieżnie obmył twarz z zaschniętej krwi. Nie wiedział gdzie są jego buty, a ubranie nadawało się jedynie do wyrzucenia. Powoli ruszył w kierunku zamku, nie wiedział nawet, która jest godzina i ile czasu go nie było. Miał jedynie nadzieje, iż nie spotka żadnego nauczyciela na korytarzu szkolnym.

Przez zielone, zalane słońcem błonia przemknęła postać drobnej, rudowłosej dziewczyny, a jej ogniste kosmyki mignęły przechodniom przed oczami w zadziwiającym tempie. Młoda ślizgonka w biegu pokonała zamkowe tereny, docierając nad osławione jezioro. Korzystając z ładnej pogody, panienka Fitzpatrick rozłożyła na trawie kolorowy, kraciasty kocyk i postawiła na nim piknikowy koszyk wypełniony lemoniadą i truskawkami. Z okazji swoich siedemnastych urodzin postanowiła złapać trochę słońca, odpocząć i wystroić w białą, zwiewną sukienkę w czerwone wisienki, którą nad ranem sowa przyniosła jej w prezencie od ojca. Uśmiechając się leniwie, nasunęła na nos przeciwsłoneczne okulary w kształcie serc, kładąc się wygodnie na miękkim materiale.
- It was 1989, my thoughts were short my hair was long. Caught somewhere between a boy and man. She was seventeen and she was far from in between. It was summertime in Nothern Michigan.. - przyjemny, ciepły głos dziewczątka wypełnił opustoszałą okolicę. Sophie od dawna wyczekiwała siedemnastych urodzin. W końcu od dzisiaj była legalna i pełnoletnia. Zawsze wyobrażała sobie, że poczuje się inaczej i zrobi się bardziej dorosła, jednakże nic bardziej mylnego. Nadal biegała jak zakręcona i zdzierała sobie gardło, gdy nikogo nie było w pobliżu. Przeczesując palcami płomienne włosy, nie zaprzestawała śpiewu, a z koszyka wyciągnęła podniszczony podręcznik do Eliksirów. Otwierając książkę mniej więcej na środku, zaczytywała się w kolejnej skomplikowanej recepturze, kreśląc na marginesie kilka, własnych uwag. Na początku miała zamiar zabrać ze sobą jedną z porywających powieści romantycznych, ale w tak wyjątkowy dzień postanowiła odpuścić sobie łzawe zakończenia ukochanych romansów. Chcąc spędzić czas w radosnej atmosferze, w ostatniej chwili zapakowała wierną skarbnicę wywarów zamiast kuszącej Anny Kareniny.

- Figi, korzonki stokrotek, ślaz.. but man i never will forget, the way the moonlight shined upon her hair.. syrop z ciemiernika czarnego, sok z pijawek.. making love out by the lake to our favourite sooong.. - zielonookie dziewczę nie mogło zdecydować się na robienie jednej rzeczy na raz. Słowa piosenki przeplatały się z kolejnymi składnikami eliksiru nad którym pracowała prefektowa. Głowę miała w chmurach, a jej usta wykrzywiał lekki grymas, kiedy zdawała sobie sprawę, że jej staranne notatki nie mają większego sensu. Poprawiając poły zwiewnego materiału, przeciągnęła się leniwie zamykając podręcznik z donośnym hukiem. Wyciągając twarz do słońca, rozkoszowała się piękną pogodą, dopóki jej drobnej osoby nie pokrył czyjś cień. Przez moment Sophie nie wiedziała któż odnalazł ją nad jeziorem, ponieważ twarz młodzieńca przysłaniało ogromne pudełko. Dopiero w chwili w której zdjęła sercowe okulary z nosa i wplotła je we włosy, usłyszała znajomy głos, który skutecznie pobudzał motyle w jej brzuchu.
- Ben! - ucieszyła się, zrywając się na równe nogi. Błyskając zielonymi tęczówkami na piękne pudełko, przelotem ucałowała chłopaka w usta, zabierając się do rozpakowywania prezentu. Szelest ozdobnego papieru sprawił, że jej malinowe wargi wygięły się w radosnym uśmiechu. Fitzpatrick od dziecka uwielbiała rozpakowywać przeróżne paczki, odwiązując wstążki i odklejając błyszczące rozety. Ciągnąc chłopaka za rękę zmusiła go by przysiadł obok niej na kocyku, a w jej drobne dłonie jako pierwsze dostały się czekoladowe babeczki. Napis mówiący "thanks for being sweet" całkowicie oczarował młodą czarownicę. Posyłając chłopakowi wdzięczne spojrzenie, założyła na dłoń brzdękającą bransoletkę, która przyjemnie zamigotała w słońcu. Egzaminując uważnie każdy doczepiony do niej element, wzdychała cicho pełna podziwu.
- Mówił Ci już ktoś, że jesteś najlepszym mężczyzną w całym wszechświecie? - panienka podniosła spojrzenie na Benedicta, zaglądając mu w oczy z nieukrywaną radością. Przytulając do ciała okrągłą poduszkę, zagryzła malinowe wargi jakby chwilę się nad czymś zastanawiając.
- Dziękuję, wszystko jest idealne! - odparła szczerze, dosłownie rzucając się na swojego towarzysza. Oplatając ciasno ramiona wokół jego szyi, przewróciła go na plecy, sprawiając, że leżała teraz na nim, a jej długie, ogniste kosmyki łaskotały jego blade policzki.

A bo to raz...
Słysząc odpowiedź Krukona, zaśmiała się melodyjne pod nosem, tykając go delikatnie palcem między żebra. Nie chciała ciągnąć tematu, ale swoją drogą zastanawiała się któż taki obdarowuje Benedicta komplementami. Osobiście wolała myśleć, że ową funkcję pełnią jego rodzice, ciotka Joan bądź dziadek Konrad. Wiadomość o rzeszy wzdychających fanek, zapewne wyciągnęłaby na powierzchnię zazdrosną naturę Irlandki, a takowej nie chciała mu prezentować.
- Staruszko? - fuknęła cicho, piorunując go spojrzeniem. Była jeszcze młoda, piękna i niewinna. Co prawda jej niewinność była odrobinę nadszarpnięta, ale dalej znajdowała się w trójce wspaniałych słów. Zaglądając z zainteresowaniem w tęczówki Waltona, uśmiechała się figlarnie, odgarniając za ucho kilka, ognistych kosmyków.
- Czy zawsze okazuję tak swoją wdzięczność? Hm, zastanówmy się momencik. - wymruczała, wędrując powoli opuszką palca po dolnej, malinowej wardze. Mrużąc powieki, wyprostowała się, siedząc okrakiem na biodrach Krukona.
- Wydaje mi się, że nie rzucam się na każdego i dosłownie się na nim nie kładę, a już na pewno nie posuwam się do tego.. - mówiła spokojnie, nachylając się nad swoim towarzyszem. Z wymalowanym na jej obliczu uśmiechem, przejechała delikatnie rozchylonymi ustami po odsłoniętej szyi chłopaka, drażniąc jego skórę gorącym oddechem. Bawiąc się tak dłuższą chwilkę, przeszła do subtelnych pocałunków, którymi zeszła na obojczyk Krukona, uprzednio rozpinając dwa pierwsze guziki jego białej koszulki.
- Jeśli jednak coś Ci nie odpowiada, zawsze możemy załatwić to oficjalnym uśmiechem i skromnym dziękuję. - Sophie poruszyła znacząco brwiami i ponownie odetchnęła świeżym powietrzem, spoglądając w niebo. Motyle w jej brzuchu rozbudziły się na dobre, a wewnętrzna bogini w jej głowie otuliła się aksamitnym szalem i wirowała subtelnie po parkiecie. Ach! W duchu dziękowała Salazarowi, że Ben nie miał pojęcia o sensacjach jakie wywoływał w tym drobnym dziewczątku.

Sophie wodziła opuszkami palców po białym materiale polówki Bena, dobierając się do kolejnych, okrągłych guziczków. Z jej ust nie znikał szelmowski uśmiech, a zielone tęczówki wprost błyszczały od nadmiaru emocji. Prefektowa już nachylała się nad swoim towarzyszem, chcąc obdarować pocałunkiem następny skrawek jego skóry, kiedy w ułamku sekundy czar prysł, rozwiany zarówno przez słowa Krukona jak i podekscytowane chichoty dochodzące zza pobliskich krzaków.
- Jeszcze moment, a Hufflepuff spadnie na ostatnie miejsce w rankingu domów. Chętnie odejmę parę punktów w ten piękny, słoneczny dzień. - zmarszczyła ciemne brwi, pewnie podnosząc głos. Była pewna, iż młodsze uczennice usłyszały jej groźbę bowiem po chwili dało się słyszeć pośpieszne kroki, uciekające gdzieś w stronę zamku.
- Doprawdy ciężko gdziekolwiek o odrobinę prywatności. - panienka zaciągnęła się świeżym powietrzem by za moment wypuścić je ze świstem. Układając drobne dłonie na rękach Krukona, wodziła kciukami po gładkiej powierzchni jego skóry. Odgarniając mu z czoła kilka niesfornych kosmyków, uśmiechnęła się lekko, nic nie mówiąc. Kto by pomyślał, że tak przyjemne pieszczoty zostaną brutalnie przerwane przez grupkę wścibskich puchonek? Rozpoczynając wędrówkę po fragmentach skóry Benedicta, zdecydowanie nie spodziewała się takiego obrotu wydarzeń.
- Uwierz mi na słowo, że jeszcze nie zaczęłam zachowywać się swawolnie. - mruknęła przeciągle, mrużąc powieki i odchylając do tyłu głowę, kiedy Walton wplótł dłoń w jej włosy. Była niczym kotek, który wprost uwielbia kiedy się go głaszcze. Materiał jej białej sukienki delikatnie falował na wietrze, a dziewczątko zarówno przyjmowało jak i odwzajemniało czułe pocałunki Krukona.
- Słuchaj, może masz ochotę na tru..
Kocham Cię.
Rozchylone usta dziewczyny zamknęły się gwałtownie, a jej speszony wzrok spotkał się z pewnym spojrzeniem chłopaka. Nawet nie zorientowała się, kiedy opuszki jej palców zacisnęły się mocniej na dłoniach Bena, a nakrapiane złotymi cętkami policzki pociemniały nieznośnie. Świat przestał się kręcić, a rudowłosa mogła poczuć przyśpieszone bicie swojego serca. Milczała przez dłuższy moment, wpatrując się w zielone tęczówki towarzysza, nie wiedząc jak też powinna mu odpowiedzieć. Oczywiście, była pewna uczuć jakimi darzyła tego młodzieńca, jednakże słowa te były dla niej tak ważne, że z nadmiaru emocji, aż ugrzęzły jej w gardle.
- Ja Ciebie też, Ben. - odparła odrobinę zachrypniętym głosem po kilku minutach ciszy, nie spuszczając wzroku z pociągłej twarzy chłopaka.

Idąc w ślady Krukona, panienka również nasunęła na piegowaty nos sercowe okulary. Mocne promienie słoneczne dawały się we znaki, a prefektowa dziękowała Merlinowi, że tuż przed opuszczeniem chłodnych, zamkowych murów, nasmarowała swą mleczną skórę odpowiednim olejkiem. W innym wypadku zapewne skończyłaby czerwona niczym rak, a kolejnego dnia cierpiałaby patrząc jak schodzi jej naskórek. Sophie zdawała sobie sprawę, że nigdy nie zdoła złapać złotej opalenizny, ponieważ do tej pory każde podejście do opalania kończyło się z takim samym, bolesnym skutkiem.
- No bo.. - nadymała policzki, starając się znaleźć odpowiednie wytłumaczenie na swoją dziecięcą naiwność. - Zanim się zjawiłeś byłam tu sama. Całkowita prywatność.. - mówiła, marszcząc słodko nos. W chwili w której Benedict przerzucił ją na kocyk, dostała olśnienia, a jej malinowe wargi ułożyły się na kształt literki "o".
- Wiem! Te małe puchonice to pewnie twoje wierne fanki, które potruchtały tutaj za tobą w nadziei, że zwrócisz na nie uwagę. - zmrużyła podejrzliwe tęczówki, celując w krukona oskarżycielsko palcem, zanim ten zwinnie przygarnął ją bliżej siebie.
- Nie rozmyśliłam się i nie rób sobie ze mnie żartów, Walton. - szturchnęła go lekko w ramię, czując się odrobinę urażona. Dla Fitzpatrickówny była to naprawdę wielka rzecz, a chłopak zdawał się wyznawać jej miłość jakby mówił o pogodzie. Słysząc jego kolejne słowa, przewróciła teatralnie oczami i podpierając się na łokciu sięgnęła do piknikowego koszyka z którego wyjęła pudełeczko pełne truskawek i lemoniadę w szklanej butelce.
- Jak miło widzieć, że w końcu czegoś chcesz! Za każdym razem, gdy Ci coś proponuję, zawsze mi odmawiasz. Ba! Przerywasz nawet pocałunkową sesję ze względu na rzeszę twoich fanek. Boisz się, że złamiesz im serca, hm? - mówiła spokojnie, siłując się z wieczkiem plastikowego pojemnika. Z każdym jej ruchem drobinki magicznego balsamu migotały kusząco na jej skórze, chroniąc rudowłosą przed ewentualnymi poparzeniami.

- Niegrzeczni chłopcy są przereklamowani, ot i cała prawda. - odrzekła, podpierając podbródek na dłoni i wpatrując się w błyszczącą taflę jeziora, drugą rękę ułożyła wygodnie na kocyku i westchnęła cicho. Może rzeczywiście miała małą paranoję? Z Wilsonem przeszła prawdziwe piekło i zdecydowanie nie chciała ponownie kosztować tego miodu. Doskonale wiedziała, że Benedict jest inny. Lepszy. Mimo wszystko przykre wspomnienia dawały o sobie znać, a zielonooka karciła się w duchu za swój przezorny charakter. Jak to mówią, lepiej dmuchać na zimne niż gorącym się sparzyć.
- Masz rację. Przesadzam. Moja wina iii..i przepraszam. - dodała jeszcze, przekrzywiając lekko głowę na prawą stronę i zaglądając z czułością w tęczówki Krukona. Czasami naprawdę powinna ugryźć się w język i często ubolewała nad brakiem takiego zahamowania. Tym razem było inaczej, a ślizgonka ucieszyła się, iż tak natrętnie napomykała Waltonowi o jego zagorzałych fankach bowiem jak za machnięciem czarodziejskiej różdżki, chłopak podźwignął się i skrzętnie zamknął jej malinowe usta swoimi wargami. Prefektowa oczywiście nie pozostawała mu dłużna, odwzajemniając długie pocałunki i wędrując swobodnie opuszkami palców pod białą polówką Krukona. Kolejne poczynania Benedicta spowodowały mały dreszcz, który przemknął przyjemnie wzdłuż kręgosłupa ślizgonki. Przymykając powieki, ukryła zielone tęczówki przed światem, a na jej oblicze wkradł się leniwy, dziewczęcy uśmieszek.
- Niech pomyślę.. - mruknęła pod nosem, podnosząc się na łokciach i lustrując towarzysza roziskrzonym spojrzeniem. Wolną dłonią podciągnęła krawędź białej sukienki, zasłaniając tym samym koronkowy fragment górnej części swojej bielizny.
- Myślę, że spisałeś się na duże, lśniące P i niczego więcej nie musisz mi udowadniać, mój drogi. I choć nie wiesz jak bardzo chciałabym kontynuować naszą zabawę, jestem zmuszona ją przerwać. Domyślam się, że nieszczęśliwym trafem wieści z prędkością światła dotarłyby do gabinetu Scotta, a nie życzę staruszkowi, żeby osiwiał do końca. Nie wspominając już o moim ojcu. - uśmiechnęła się na tyle szeroko by widoczne były dołeczki w jej zaróżowionych policzkach, niezaprzeczalnie urocze. Nachylając się nad sylwetką Bendicta, w przelocie musnęła rozgrzanymi ustami płatek jego ucha i sięgnęła po jedną z truskawek. Starając się wyrównać przyśpieszony oddech, skosztowała owocu, układając głowę na ramieniu chłopaka. Pogoda była naprawdę piękna i gdyby nie wścibskie oczy, które mogły zaskoczyć ich w każdej chwili, pewnie zaciągnęłaby Krukona wprost do jeziora.
- Masz już sprecyzowane plany na wakacje? - ponownie wplotła okulary we włosy i uchylając jedną powiekę, spoglądała kątem oka na leżącego tuż obok Krukona.

Sophie przeciągnęła się leniwie, krzyżując nogi w kostkach i poprawiając materiał zwiewnej sukienki. Wyciągając dłoń, wplotła ją we włosy chłopaka, bawiąc się pojedynczymi kosmykami. Na wieść o wizycie w Limerick, uśmiechnęła się pogodnie, składając małego całusa na czubku nosa Krukona.
- To oczywiste, że wpadnę. Nie zniosłabym całych wakacji bez Ciebie. Zwłaszcza teraz, kiedy przenieśliśmy się z ojcem do Londynu. Tęsknię za zieloną wyspą. - odparła szczerze, częstując się kolejną truskawką. Spoglądając na szklaną butelkę, którą bawił się Benedict, zmrużyła powieki, wyraźnie się nad czymś zastanawiając. Właściwie to będą jej pierwsze wakacje w sercu Anglii, z dala od zielonych łąk i pogodnych Irlandczyków. Bywała już w stolicy, jednak nigdy na tak długo. Wieść o spędzeniu paru tygodni u boku Waltona była naprawdę kusząca, dając jej również okazję do odwiedzenia dziadka i babci.
- Jesteś pewien? Nie wiem czy zrobię na nim odpowiednie wrażenie, Ben. Jestem odrobinę roztrzepana, a cała twoja rodzina jest taka poukładana. - westchnęła ciężko, podnosząc nań swoje zielone tęczówki. Naprawdę obawiała się tego spotkania. Oczywiście była dobrze wychowana i zawsze uważała na swoje maniery, jednakże jej niezdarność uparcie znajdowała sposób by ukazać się w najmniej odpowiednim momencie.
- Ty zawsze wypadasz świetnie i wszyscy Cię uwielbiają. - zagryzła malinowe wargi, unosząc się na łokciach i odgarniając z ramion kolekcję łaskoczących, rudych kosmyków.

- Jeszcze daleko mi do ideału. Powiedziałabym, że jesteś bliższy osiągnięcia tego celu. - wzruszyła beztrosko ramionami, krzywiąc się lekko, kiedy chłopak odrzucił na bok jej sercowe okulary. Czując jego ciepłe wargi na rozgrzanym czole, uśmiechnęła się subtelnie, wtulając drobne ciało w męskie ramiona Benedicta.
- Skoro tak mówisz, to jestem zmuszona uwierzyć Ci na słowo, panie Walton. - odparła cicho, a w jej głosie dało się słyszeć wyraźną ulgę. Wakacje zapowiadały się znakomicie, a rudowłosa odhaczała kolejne dni w kolorowym, wysłużonym kalendarzu, który wisiał tuż przy jej łóżku w dormitorium. Planowała poznać rodzinę Bena, odwiedzić Scottów, a także zaprosić Alice na parę tygodni. Fitzpatrickówna nie wyobrażała sobie spędzenia lata bez najlepszej przyjaciółki u boku.
- Nie potrzebuję niczyjej opinii na twój temat. Sama doskonale wiem, że jesteś sztywny, ale właśnie za to Cię uwielbiam. Uzupełniasz mnie. - uśmiechnęła się szeroko, przygryzając zadziornie dolną wargę Krukona. Szykując się do dłuższego pocałunku, wywróciła oczami, słysząc podekscytowane piski i gwizdy zza krzaków.
- Nie zniosę tego dłużej. - odparła przez zaciśnięte zęby, sięgając do piknikowego koszyka po swoją różdżkę. Pakując rzeczy w pośpiechu, poprosiła chłopaka by złożył kraciasty kocyk i pomógł jej nieść duże, ozdobne pudełko.
- Wspominałeś, że lubisz jak jestem groźna? - pomachała znacząco brwiami, związując rude pukle w wysokiego kucyka. Chwytając Krukona za rękę, puściła uczennicom nieprzyjemną wiązankę słów, które niekoniecznie wypadały dobrze wychowanej panience. Odejmując kilka punktów, wróciła z Benedictem do zamku, przez całą drogę mając oko na przygaszone adeptki magii.

Rosjanka gdy tylko otworzyła oczy obrała sobie za cel spacer nad jezioro. Pogoda dopisywała bardziej niż kiedykolwiek a ona nie miała nic lepszego w planach. Nim opuściła zamek, zjadła śniadanie i upewniła się, że w dniu dzisiejszym na pewno nie ma żadnych zajęć. Czasem nawet myślała, że to głównie dzięki czytaniu i uczeniu się znalazła się w Hufflepuffie. Nie przeszkadzało jej to, jednak z drugiej strony znajdowała się w innym domu niż jej rodzeństwo, dlatego kiedy miała zły humor co najwyżej mogła iść i szukać ich w zamku. Często gęsto jej to nie wychodziło, bo niestety zarówno Aleksy, jak i Marianna, ukrywali się po kątach i najciemniejszych zakamarkach budynku, bądź całkowicie go opuszczali... a koczowanie cały dzień w lochach jej się nie widziało ani trochę.
Maja żwawym krokiem przemieszczała trasę: wejście do szkoły - jezioro, aż w końcu przystanęła w miejscu, z którego miała najlepszy widok na okolicę. Poprawiła znajdujące się na jej nosie okulary przeciwsłoneczne, siadając ostrożnie na kamieniu.

Następny dzień po zajęciach zapowiadał się być bardzo przyjemnym. Wstałem z łóżka, poszedłem pod szybki orzeźwiający prysznic. Ubrałem się w dosyć krótkie rzeczy, jakimi są spodenki hawajki i w podobnym stylu koszula. Oczywiście obie rzeczy były w odcieniach zieleni. Na nogi naciągnąłem trampki. Buty szkole jakoś nie pasowały mi do tego. W kufrze poszukałem swoje okulary przeciwsłoneczne, ponieważ zauważyłem, że z okien do dormitorium dostaje się słońce.
Wyszedłem niespiesznie z dormitorium, a potem w zamku. Będąc na dziedzińcu spojrzałem wgłąb terenów szkolnych. Zacząłem się zastanawiać, jaka musi być woda w jeziorze. Dni robią się coraz cieplejsze, więc woda również z dnia na dzień powinna mieć wyższą temperaturę. Po chwili spaceru znalazłem się nad jeziorem. Nie patrzyłem, czy ktoś tu jeszcze jest. Zbliżyłem się do brzegu i koniuszkami palców dotknąłem chłodnej wody.

Dziewczyna wyrwała się z zamyślenia dopiero wtedy, gdy przed jej oczami mignęła czyjaś sylwetka. Gdy powiodła wzrokiem za nieznajomym, doszła po chwili błyskotliwie do wniosku, że ma do czynienia ze Ślizgonem. W końcu nikt normalny nie nosił ubrań w odcieniach zieleni z dobrej woli... cóż, przynajmniej ona aktualnie była bezpańska - nie miała na sobie nic, co zdradziłoby dom, do którego należała. Tak czy inaczej, wolała nie wychylać się przed szereg ze swoimi komentarzami, bo nasłuchała się różnych opinii na temat ludzi ze Slytherinu i nie bardzo wiedziała jak się do nich ustosunkować, ze względu na rodzeństwo. Kiedy tylko Maja spostrzegła jak chłopak nachyla się nad brzegiem, w jej głowie pojawił się pewien pomysł... w sekundzie podniosła się z miejsca i niemal bezszelestnie zaszła Dymitra od tyłu.
- Uważaj, bo ktoś przyczyni się do Twojego spotkania z wodą. - powiedziała wesoło, wciskając dłonie do kieszeni. Na początku chciała po prostu wepchnąć chłopaka do wody, zaraz potem uznała, że życie jej jeszcze było miłe.

Woda była chłodna, tego można było się spodziewać. Kiedy tak kucałem usłyszałem jakiś szelest. Nie przejąłem się tym za bardzo, ponieważ mógł być to wiatr. Potem poczułem, że ktoś za mną stoi i ten głos. Zamoczyłem całą dłoń w wodzie i wstałem. Odwróciłem się przodem do dziewczyny.
- Czyżbyś chciała mnie tam wrzucić? - zagadnąłem.
Dłoń ciągle miałem mokrą. W jednej sekundzie wyciągnąłem ją przed siebie i strząsnąłem wodę z jeziora wprost na twarz dziewczyny.
- Jak na razie to Ty miałaś spotkanie z wodą - zaśmiałem się.
Pierwsze spotkanie, a już robiło się zabawnie. Czego to można się spodziewać po nieznajomych.