Wejście do domu i ogród na tyłach

Spoiler:

Holenderka ponownie podniosła się do pozycji siedzącej, jednakże tym razem, aby się ubrać. Wciągnęła na siebie bieliznę, a następnie naciągnęła na swoje wysportowane ciało bawełnianą sukienkę. Gdy była już ubrana spojrzała na Tony'ego przez ramię, po raz enty starając się go przeskanować swoim wielkim, czekoladowym spojrzeniem.
- Powinnam już wracać do szkoły - odparła i nim zdążył jakkolwiek zareagować wpiła się w jego męskie usta, racząc jednym z tych namiętnych pocałunków na pożegnanie. - Nie musisz mnie odprowadzać. Jestem dużą dziewczynką - uśmiechnęła się szelmowsko, podniosła do pozycji stojącej i ruszyła w stronę furtki. Kiedy nieco się oddaliła od posesji rzuciła się biegiem w kierunku zupełnie przeciwnym niż ten, który prowadził do Hogwartu.

ZT SANKA

Dzień się jeszcze nie zdążył porządnie zacząć, a nad głową Argentyńczyka już zawisły burzowe chmury. Po pierwsze zaspał. Po drugie zarobił szlaban przez to, że się spóźnił. Po trzecie był cholernie głodny, aż do końca piątkowych zajęć, gdyż nie zdążył rano nic zjeść... BO ZASPAŁ. Kto by pomyślał, że niewinne pół godziny więcej snu może odebrać radość z życia? Cóż, nie jemu pierwszemu i nie ostatniemu przydarzyło się coś takiego.
W ramach poprawienia humoru, po zakończeniu zajęć, chłopak zszedł do Wielkiej Sali i zjadł dość obfite drugie śniadanie (pora na obiad była jeszcze za wczesna, gdyż zajęcia skończył równo w południe), następnie wybrał się do szkolnej siłowni, aby nieco rozładować napięcie i mieć chwilę tylko dla siebie - nie tylko na trening, ale również na przemyślenie kilku spraw. Oczywiście jak co dzień myślał o pewnej Ślizgonce, która od kilku miesięcy skutecznie go unikała. Początkowo Castellani kompletnie jej nie rozumiał, jednakże z czasem dotarło do niego w jak nietaktowny sposób potraktował Jeunesse. Z drugiej strony nie miał zamiaru za nią biegać i się jej narzucać, skoro nie miała ochoty go widzieć. Ah ci Latynosi... Do końca zachowują swój honor.
Wracając... Po krótkim treningu chłopak wrócił do siedziby domu Puchonów, gdzie się odświeżył, ubrał spodnie z czarnego jeansu, luźny t-shirt z kolorowym nadrukiem, swoje ulubione trampki i kurtkę. Wybierał się na dłuższą przechadzkę do Hogsmeade. W końcu jego weekend się już zaczął i nie miał zamiaru siedzieć w szkole, kiedy ma możliwość się trochę rozerwać w magicznej wiosce, zwłaszcza że miał już siedemnaście lat i sam mógł o sobie decydować. A więc powolnym krokiem skierował się ku wiosce, jeszcze nie wiedząc gdzie ma zamiar pójść. Początkowo myślał, że może uda mu się wyciągnąć kogoś znajomego, jednakże wszyscy stwierdzili, że muszą się uczyć i nadrabiać zaległości z takich przedmiotów jak Zaklęcia, czy Transmutacja, które w tym roku były naprawdę ciężkie. Loki też powinien, ale po takim okropnym poranku po prostu postanowił zostawić to sobie na następny dzień.
Po godzinie szwendania się po obrzeżach wioski Puchon trafił w końcu do dzielnicy mieszkalnej, gdzie postanowił usiąść na ławce i zapalić papierosa. Co z tego, że ostro pizgało złem, a widoczność - ze względu na mgłę - była dość słaba? Na papierosa zawsze była dobra pora, niezależnie od czasu, miejsca i okoliczności. W taki sposób chłopak znalazł się na Downing Street (kompletnie o tym nie wiedząc, gdyż okolica wydawała się wyglądać zupełnie inaczej, niż ją pamiętał), nawet nie zdając sobie sprawy, iż wybrał sobie ławeczkę, znajdującą się - co prawda po drugiej stronie ulicy - na przeciwko domu, należącego do Andrei.

Jej dzień z kolei nie wyróżniał się specjalnie na tle ostatnich, równie szarych, pochmurnych i nudnych dni.
(...kilka zapełniających tekst zdań na temat tego co zdążyła zrobić od rana...).
Kiedy tylko przedarła się przez zamglone miasteczko, cudem w swoim roztargnieniu nie myląc drogi na Downing Street, przemierzyła kolejnych kilka metrów żwawszym krokiem, jednocześnie w kieszeniach szarego płaszcza odnajdując klucze. Pogoda nie sprzyjała spacerom a co dopiero siedzeniu poza ciepłym pokojem, czy wygrzanym łóżkiem, dlatego na kiedy znalazła się na wysokości domu na jej spierzchnięte malinowe wargi wpełznął uśmieszek zadowolenia. No. Do momentu, w którym nie zarejestrowała faktu, że w okolicy - a konkretnie kilka metrów od niej - znajduje się Lucas. Poznała go bez większego problemu (tak, nawet mgła jej w tym nie przeszkodziła), ale też przy okazji nie wiedziała co zrobić. Od ładnych x miesięcy się unikali, a przynajmniej ona miała wrażenie, że to on jej unika i nawet nie zakładała wersji, że się mogą spotkać w takich... warunkach. Oczywiście jedną z myśli było to, że może specjalnie do niej przyszedł. Szybko jednak wybiła to sobie z głowy, dochodząc do racjonalnego wniosku, że przecież skąd by Puchon wiedział, że akurat dzisiaj zachce jej się wrócić do domu. Wyprostowała się jak struna, pociągnęła nosem, jednocześnie posilając się przymarzniętymi do czerwonego nosa smarkami a potem podeszła do Puchona, patrząc na niego spode łba.
- Chyba ci za ciepło i za nudno, skoro mrozisz tyłek na ławce w Hogsmeade - powitanie prawie godne zielonej Jeunesse. Na nic innego nie wpadła w tej chwili, ale sądziła, że za jakąś minutę zacznie pluć jadem i rzucać piorunami, co podniesie jej samopoczucie.

Mleczny dym co rusz wydobywał się z pełnych ust chłopaka, idealnie łącząc się z wszechobecną mgłą. Zielone tęczówki Puchona starały się śledzić tytoniową chmurę, jednakże było to niemalże niemożliwe. O czym teraz Castellani mógł myśleć, siedząc zupełnie sam na zimnej ławce, pod zasłoną gęstej mgły? Właściwie mógł myśleć o wszystkim, jednakże nie wybrał konkretnego tematu swych wewnętrznych rozważań. Każdy facet miał tak, że gdzieś w jego świadomości znajdowała się niewielka, aczkolwiek bardzo specjalna szufladka, do której od czasu do czasu się wybierał. Co w niej było? Nic. Kompletna pustka... Powiecie, że nie da się o niczym nie myśleć. Nieprawda. Każdy z przedstawicieli płci męskiej potwierdzi istnienie takiej szufladki, w którą się zagłębia i nie myśli o niczym. Wycisza się. Medytuje. Można nazywać to na wiele sposobów, jednakże żadna kobieta nigdy tego nie zrozumie, bo nie potrafi myśleć o niczym.
Dlatego reakcja chłopaka na pojawienie się dziewczyny i jej pierwsze słowa do niego, nie powinny nikogo dziwić. Właściwie nie powinny zdziwić żadnego faceta. Argentyńczyk potrzebował kilku sekund na wydostanie się ze swojej próżniowej szufladki i przeniesienie się do tej opisanej słowem "rzeczywistość". Andrea mogła odebrać to nieco opacznie, jednakże Lucas nie miał zamiaru się przed nią tłumaczyć, bo i tak by go nie zrozumiała, więc po prostu przeniósł na nią swe zielone tęczówki, a na usta przywołał delikatny uśmieszek. Mimo cichych miesięcy między nimi cieszył się, że widzi Ślizgonkę, a tym bardziej, że postanowiła jednak do niego podejść i zagadać.
- Bywało gorzej, ale faktycznie nuda trochę mi doskwiera - odparł uprzejmie, przytykając do ust pomarańczowy filtr papierosa. Patrząc na lekko zamgloną dziewczynę, zaczął się zastanawiać dlaczego los chciał, aby spotkali się właśnie tu, po tak długim czasie, skoro w szkole mieli na to o wiele więcej szans. - Ciebie też nuda wygoniła z zamku do Hogs, czy masz jakieś konkretne plany na dzisiaj? Może randka? - zapytał z zadziornym uśmiechem, wywalając peta na ziemię i przygniatając go podeszwą trampka.

Mijały tygodnie i Anthony dobrze utrzymywał się się w swoim postanowieniu poprawy. Udało mu się zrezygnować z tych ciągów alkoholowych ani nie bawić się w  inne używki  i nawet o tym nie myślał. Zaczął się przygotowywać do egzaminów końcowych by zając sobie czymś czas. Czasami jednak zdarzało mu się wychodzić ze szkoły i przychodzić tu do tego domu Andrei żeby pozwolić sobie wypić jedno mugolskie piwo. Tak jakby była to jego jedyna chwila przyjemności jaką przeżywał w samotności. Przez te parę miesięcy nie picia robił to dopiero trzeci raz, dlatego, że bał się że niby jedno piwo może pociągnąć za sobą całą lawinę alkoholu, a fajnie było pierwszy raz od roku myśleć trzeźwo i jasno.
Dlatego dzisiaj Wilson zakupił jedno ze swoich ulubionych piw i wyruszył w stronę domu An i kiedy tylko przeszedł przez bramkę wszedł do środka dziwiąc się, że drzwi nie były zamknięte na klucz. Uniósł lekko brwi ku górze zastanawiając się to może być w środku a w głębi duszy modlił się, żeby ni okazała się nią Tośka. Jego oczom ukazały się uchylone okno na taras, dlatego tam skierował swoje kroki. Dostrzegając Andree zajmującą na leżaku śmieszną pozycję z winem w ręku lekko się uśmiechnął.
- Co spędzasz sama święta?- mówiąc to przekroczył próg i wszedł na taras. - z winem? To musi oznaczać jakiś kryzys- skomentował o usiadł obok na leżaku, faktycznie nie było zbyt ciepło.

Najwidoczniej jej modlitwy były faktycznie słabe bo teraz siedział obok niej i otwierał piwo za pomocą kluczy do domu. No trudno skoro An też tu była to będzie musiał celebrować picie piwa razem z nią. W sumie nie przeszkadzało mu to w zupełności ale jej najwidoczniej tak bo już po chwili przewróciła się tak by być do niego tyłem. Wilson uniósł brew ku górze kręcąc lekko głową z dezaprobatą.
- No i po co się odwracasz?- pochylił się żeby szybko  żeby dźgnąć ją palcem w plecy a kiedy usłyszał jej pytanie zmarszczył na chwilę czoło w zastanowieniu. Przecież odszedł od Tosi to był ich koniec i Wilson był pewny w stu procentach, nie mogliby być razem nie ważne jak bardzo on tego by chciał.
- To "czy kimś innym" miało mnie obrazić czy co?- spytał i wziął pierwszy łyk piwa. Było to jak niebo w gębie, prawdziwa ambrozja dla ślizgona przez co przymknął na kilka sekund oczy rozkoszując się chmielowym smakiem.