Klasa Zaklęć

Więc trafił na czarną owcę tego pastwiska. Odpowiedź ucznia nawet nie stała obok tych, które uważał za poprawnie wypowiedziane. Litości... Miał nadzieję, że to było tylko takie jego szczęście, dzięki któremu wyłonił najgorsze co mogło go spotkać w tej klasie. Czarodziej powstrzymał się od spojrzenia godnego politowania, ale mimo tego wypalił cynicznie:
- Czy jakoś tak? Bardzo barwne słownictwo Panie...? - Wydawało mu się, że poprosił o przedstawienie się, kiedy zada komuś pytanie. No, ale machnijmy na to na razie ręką. Z roztargnieniem westchnął, rozglądając się po klasie za bardziej ogarniętą twarzą, która byłaby skłonna do rozmowy na poziomie. Przy okazji dokończył myśl, chcąc dać przykład, jak poprawnie powinno się odpowiedzieć na "szybkie streszczenie pojęcia zaklęcia".
- Ofensywa to atak, defensywa obrona. Przynajmniej to się zgadzało. Chciałem usłyszeć książkową definicję zaklęcia, bądź Waszą własną interpretację, co jest nawet bardziej chwalone. Zaklęcie to ustalona, niezmienna formuła słowna, której przypisuje się magiczną moc.
Nauczyciel wystawił różdżkę, niczym swoim wskaźnikiem, w stronę brunetki z tyłu - Christine. Przynajmniej u niej mógł wnioskować po szacie, że jest ze Slytherinu.
- A może Pani mi powie czym jest urok i co odróżnia go od zaklęcia?

Niemałe było zdziwienie Chris, kiedy do sali zamiast profesora Gabriela wkroczyła całkiem nowy profesor. Próbowała sobie w myślach przypomnieć coś o odejściu Griffithsa, ale w końcu musiała stwierdzić że przed świętami o niczym takim nie wspominano. No cóż... różnie to już bywa. Miała tylko nadzieje że nowy Mistrz Zaklęć, również zyska jej sympatie. 
Kiedy profesor się przedstawił, jedna z brwi dziewczyny wystrzeliła do góry. Kolejny Wilson... 
Podczas odpowiedzi Nicolasa, dziewczyna tylko przewróciła brwiami i pokręciła z niedowierzaniem głową. Zaraz jednak wskaźnik profesora Wilsona, skierowany był w jej stronę. Dziewczyna więc szybko wstała i odpowiedziała profesorowi. 
- Christine - przedstawiła się na początek, tak jak prosił nauczyciel i zaraz pospieszyła z odpowiedzią. - Urok jest to siła magiczna, mająca na celu wyrządzenie szkody innej osobie, lub niekorzystnie wpływać na ich los. Różnica między urokiem a zaklęciem jest takie, że do rzucania zaklęcia używamy różdżki, natomiast podczas rzucania uroku niekoniecznie. Poza tym zaklęcia rzucamy w celach ułatwienia sobie życia, obrony czy ataku, natomiast urok działa jak opętanie.

- Bardzo dobra odpowiedź, Christine. Dziękuję Ci za nią.
Andrew nieco odetchnął. Może nie było tak źle jak zaczął przypuszczać po koślawej odpowiedzi Nicolasa. Mimowolnie spojrzał w kierunku Hannah, która siedziała ze znajomymi i dopingowała mu w myślach. Czuł to, dlatego nie mógł się do niej przelotnie nie uśmiechnąć. Bardzo krótko, tak żeby reszta pomyślała, że to reakcja na poprawną odpowiedź Ślizgonki.
Nauczyciel znów zaczął się przechadzać, mówiąc tym razem o uroku.
- Zaklęcie rzucamy przy pomocy różdżki, zaś urok możemy rzucić słownie, bez jej użycia - powtórzył po uczennicy dla utrwalenia. - Słowo "urok" wywodzi się z języka łacińskiego, a dokładniej ze słowa "blanditia", które oznacza atrakcyjność, zauroczenie, oczarowanie, opętanie. Używa się ich do różnych celów, począwszy od uroków miłosnych aż po urok złośliwego fatum, czy też halucynacji.
Mistrz Zaklęć postanowił zmienić taktykę, ponieważ zostało ostatnie pojęcie. Z tego co zrozumiał, niedawno omawiane przez jego poprzednika, dlatego mogli jeszcze nie potrafić się tak ładnie z niego wybronić. Ono będzie dla ochotnika.
- Ostatnie pojęcie odnoszące się do naszej tematyki zajęć to "klątwa". Co na jej temat możecie mi powiedzieć i czym się wyróżnia. Możecie się nawzajem uzupełniać, zbierzemy wszystko co wiemy.

Wywrócił oczami słysząc komentarz nauczyciela.
- Maciej Zuzakowicz.- palnął naturalnie i nawet brewka mu nie drgnęła z tego powodu. Jakby robił to już po raz tysięczny. I siedząc tak miał ochotę zabić sobie samemu brawo z tego powodu, że bełkocząc obojętnie co pod nosem to nauczyciel uznał to za odpowiedź. A wystarczyło tak zamieścić dwa słowa by ten odczepił się od niego. Jednak on tak tego nie mógł zostawić i chwilę po tym jak dodał coś od siebie i zapytał się innej uczennicy uniósł ręce do góry będąc poirytowany.
- No przecież tak powiedziałem.- rzucił do chłopaka siedzącego obok niego i westchnął ciężko.
Na szczęście tamten zajął się już dręczeniem innych uczniów i na całe szczęście byli to ulubieńcy wszystkich nauczycieli. Prefekci którzy jak zwykle zawsze byli lśniący, przygotowani... aż robiło mu się niedobrze z tego powodu. Nie miał jednak pojęcia, że jego dziewczyna też nim była. Bo to zrujnuje go do końca.

Uśmiechnąłem się po usłyszeniu definicji podanej przez Christine. Brzmiała ona, jakby została wyjęta wprost z książki, ale w końcu panna Greengrass jest panię prefekt, więc powinna umieć niemalże wszystko albo chociaż wykazywać się wiedzą i zdolnościami przywódczymi. Co do tego drugiego, to nie będę osądzał, zaś wiedzę miała, co było nie do zaprzeczenia. Ostatnia definicja z tych trzech wcześniejszych okazała się najbardziej interesująca dla mnie.
- Klątwa jest przeklęciem kogoś, złorzeczeniem, wyklęciem. Potępia daną osobę, nie da się jej zdjąć, jak mi się wydaje - powiedziałem bez podnoszenia ręki.
Stwierdziłem, że kto pierwszy ten lepszy i warto odpowiedzieć jak najszybciej, przynajmniej częściowo.

Uśmiechnęła się, kiedy nauczyciel pochwalił ją i usiadła z powrotem na miejsce. Kiedy z ust profesora Wilsona padło kolejne pytanie, dziewczyna chciała już coś powiedzieć, ale w słowo wszedł jej Dymitr. Jednak kiedy ten skończył, ona dorzuciła jeszcze swoje dwa grosze. 
- Klątwa jest rzucana przez jedną osobę. Nie ma przed nią żadnych przeciwzaklęć, a ściągnąć ją może jedynie osoba która ją rzuciła. Jeżeli osoba która rzuciła klątwę umiera, działanie tej klątwy automatycznie się kończy.

Nie musiał długo czekać na odpowiedzi i co najważniejsze, nie wyrywał nikogo na siłę. Ślizgoni sami powiedzieli na temat klątw to co najważniejsze. Czas gonił ich nieubłaganie, więc oprócz powtórzenia nie zdążył przeprowadzić normalnej lekcji. Był jednak zadowolony, ponieważ wstęp i organizację zajęć mieli już za sobą. Poznał paru uczniów, wie już na kogo polegać, a na kim się nie skupiać. Tak, kij z bycia rozsądnym nauczycielem. Nicolas dostanie porządny sprawdzian swojej wiedzy w przyszłości i wtedy będzie żałował tego, że się nie przyłożył do teorii.
- Dobrze, dziękuję Wam bardzo za dzisiaj. Na tym kończymy lekcję, którą spokojnie możemy nazwać organizacyjną. Wiem już na czym stoimy, więc szykujcie się na przyszły tydzień i pamiętajcie o różdżkach. Poruszymy wiedzę praktyczną.
Czarodziej oparł się tyłem o swoje biurko, obserwując wychodzących uczniów. Kiwnął na Charlesa i Hannah, chcąc żeby do niego podeszli. Ciekawiło go jakie mają zdanie na temat jego pierwszego wystąpienia.
- Bardzo źle? - spytał dzieciaki po cichu, dalej odprowadzając wzrokiem ostatnie sylwetki.

Ziewnął przeciągle i kiedy nauczyciel oznajmił koniec lekcji ten wstał od ławki i ruszył do wyjścia. Nie zwracając nawet uwagi na to co do nich mówił później i jak wezwał dwójkę prefektów do siebie. Może gościu lubił małe rudzielce? Tak, to było pewne, nie miał jednak zamiaru na to patrzeć by się nie porzygać. Włożył ręce do kieszeni i wyszedł przez drzwi kiedy to jakiś jegomość otworzył je na tyle szeroko by on nie musiał nawet się postarać o zatrzymanie ich. Nawet kiedy to jakaś dziewczynka szła za nim i to ona musiała się siłować z drewnem, a on szybko zniknął bo miał ciekawsze zajęcia od udawania dobrze wychowanego, miłego chłopca.

Kiedy lekcja się skończyła, Chris zapakowała wszystkie swoje skarby z powrotem do torby, którą zarzuciła sobie zaraz na ramię i wymaszerowała z klasy. Przed wyjściem oczywiście rzuciła grzecznie Do widzenia w stronę profesora i wesoły uśmiech w stronę Charliego, którego wujek wezwał 'na dywanik'. 
Po opuszczeniu klasy, skierowała się prosto w stronę lochów, gdzie zaszyła się w swoim dormitorium. Ot, tak dla odmiany.

Charles Wilson jak zwykle pojawił się przed czasem na zajęciach. Na piersi dumnie błyszczała odznaka prefekta Naczelnego. Prezentowała się wprost idealnie na połach jego szaty. Z ramienia zwisała mu torba której był kolejnym właścicielem, bo było już widoczne na pierwszy rzut oka. Zdecydowanym krokiem mijał miejsca w pierwszych rzędach aby upatrzyć sobie strategiczną pozycję na końcu. Był pierwszy, jeszcze wuj nie zdążył dotrzeć do klasy. Spojrzał na swój stary zegarek, na starym zdezelowanym pasku. Pół godziny do zajęć. Rozejrzał się z lekką konsternacją po sali, zanim usiadł uważając wcześniej aby nie pomiąć długiej szaty w okolicach pośladków. Zamkniętą torbę odłożył na podłogę, a w palcach zaczął obracać różdżką w międzyczasie spojrzeniem otaczając wszystkie krzesełka które znajdowały się przed nim. Cisza, spokój... Zerknął jeszcze raz na tarczę zegara. Gdzie reszta?

zasady ćwiczeń:

- Witam Was bardzo serdecznie na pierwszej lekcji Zaklęć w Nowym Roku. Zanim przejdziemy do tematu zajęć, chciałbym Wam życzyć owocnej nauki w nadchodzącym semestrze, dużo pogody ducha i samych dobrych wyników. Jak zapewne zauważyliście... Dzisiaj skupimy się na tym, aby przebrnąć przez, miejmy nadzieję, ostatnie miesiące zimy z uśmiechem na twarzy.
Andrew wyciągnął swoją drewnianą, długą różdżkę z wewnętrznej kieszeni tweedowej marynarki w brązową kratę i wycelował nią w tablicę. Płaszczyzny zmieniły się kolejnością, jedna podjechała do góry, a druga zjechała w dół ukazując nowy napis.
- Nie musicie tego przepisywać, biografię Felixa znajdziecie w książce "Postacie z kart Czekoladowych Żab", do której przeczytania Was serdecznie zachęcam. Oprócz omawianego na dzisiejszych zajęciach zaklęcia autorstwa wspomnianego już czarodzieja, istnieje również zaklęcie Zniewalającej Łaskotki. Wielu z Was znane z Sali Pojedynków - Rictusempra. Dokładne działanie tego czaru przytoczcie sobie teraz indywidualnie w notatkach. Najlepiej z pamięci, albo ze strony 231 podręcznika Standardowej Księgi Zaklęć.

Zjawił się w klasie chwilę przed wyznaczoną godziną. Jak zwykle wszedł cicho ruszając w stronę ławek. Wybrał siedzisko na skraju jednego rzędu.
- Dobry wieczór, panie profesorze.
Skinął głową nauczycielowi nim zajął swoje miejsce. Z torby wyciągnął potrzebne przedmioty.
Spojrzał jeszcze w stronę Prefekta Naczelnego, którego obecność nie dziwiła Ślizgona.
Po rozpoczęciu lekcji wysłuchał z uwagą nauczyciela a następnie sięgnął do podręcznika by śledzić zapisane tam wiadomości wspólnie ze słowami psora.

Po Ślizgonie pojawił się i on. Nie mógł przegapić tej lekcji i nawet nie chodziło o same punkty. Były to zajęcia które lubił, nawet pomimo teorią, którą to profesor uwielbia ich wpierw zamęczać.
Wchodząc jednak do klasy ucieszył się jeszcze bardziej. Ławki tak ustawione oznaczały to, że dzisiaj nie będzie jedynie suchej teorii, a to, że może lizną jakieś zajęcia praktyczne.
- Dobry wieczór Panu - Już samo powitanie oznaczało, że był dzisiaj w dobrym humorze. Pewnie miał na to wpływ dzisiejszy posiłek w miłym towarzystwie. A tak dobrze rozpoczęty dzień musiał skutkować ogólnym dobrym samopoczuciem. Potwierdziło to tylko jeszcze skinienie głową do Naczelnego, po czym ruszył w stronę kolegi.
- Cześć, wolne? - zapytał się i wskazał na miejsce obok. Poczekał na odpowiedź i usiadł obok niego, albo o krzesło dalej. Wyciągnął z torby wszelkie rzeczy o które prosił w ogłoszeniu nauczyciel, a następnie różdżkę z kieszeni, która spoczęła na stole. Z jej końcówki uciekły czerwone iskierki świadczące tylko o tym, że i drewienko ma ochotę poczarować na dzisiejszych zajęciach.
Słuchał nauczyciela i zaczął zapisywać na zwoju to o co prosił profesor.

Biegła. Ona zawsze na zajęcia biegła. Ruda zasiedziała się w zagrodzie i tak jej jakoś czas przyjemnie upływał, że tylko dzwony na wieży potrafiły ją sprowadzić na ziemię. Spóźni się, to nie było możliwe. Gloria Stark, pani prefekt nie pojawi się na zajęciach i to z zaklęć?! Niedoczekanie.
Jak zwykle zdyszana wbiegła do klasy, przerzuciła sobie długiego, rudego warkocza przewiązanego czerwoną wstążką i usiadła zaraz obok Czerwonego jak ona Wilsona. Lekko się do niego uśmiechnęła i poprawiła co by nie wyglądać na taką nieporadną czy coś.
- Zdążyłam - cicho szepnęła od razu otwierając wysłużoną księgę zaklęć.
Końcówkę pióra zamoczyła w kałamarzu i na samej górze pergaminu zrobiła najpierw kleksa a później zaczęła spisywać formułkę i wszystko co podane z tym zaklęciem, o którym wspominał Profesor.
- To... to dzisiaj będą też ćwiczenia? - zapytała dopiero teraz orientując się, że ławki są inaczej ustawione. Miedzianowłosa nerwowo zaczęła bawić się końcówką warkocza spoglądając na siedzących w ławce ślizgonów, a zwłaszcza tego co zrobił na jej włosach okropne świństwo pewnego razu. Powinna mu się dzisiaj za to odwdzięczyć.

Andrew uśmiechnął się mimowolnie na widok swojego bratanka, Charliego. W tym przypadku podzielał zdanie Hannah, najstarszej z rodzeństwa... Na tym chłopaku skończą się odznaki prefekta w rodzinie, a przynajmniej do czasu jak któreś nie będzie miało dziecka. Na Anthonego czy Leslie nie liczył. Poczekał aż uczniowie skończą notować, przechadzając się po klasie.
- Tak Glorio - zwrócił się do płomiennowłosej dziewczyny z uśmiechem. Co prawda zmartwiła go mała frekwencja, ale są przynajmniej parzyście dobrani. - Dzisiaj poznacie zaklęcie Geloratorha! - oznajmił, wracając w stronę tablicy w momencie, gdy pojawiały się na niej magiczne litery.
-  Summerbee znał grekę i często spędzał wakacje u swojej teściowej na Krecie, stąd powstał ten czar - gelo (γελώ) oznacza śmiech, a torha (τώρα)- teraz - wyjaśnił czarodziej, a wraz z jego słowami pojawiały się kolejne litery do zanotowania. Kiedy skończył stanął w miejscu, przodem do klasy. Kiedy poderwali głowy znad swoich pergaminów, znowu się do nich uśmiechnął i wskazał ręką wolną przestrzeń w klasie.
- Dobra, dosyć tego gadania. Chcę żebyście stanęli przede mną parami, naprzeciwko siebie. Może pomieszamy, więc Gloria będzie z Aleksandrem, a Nevan z Charliem. - To było dla niego normalne, żeby zwracać się do swoich uczniów po imieniu, a nie po nazwisku.
- Wymowa jest prostsza niż pismo, ponieważ wystarczy komenda: Gelora - mówił wyraźnie. Uniósł swoją różdżkę i wykonał nią nieskomplikowane machnięcie, jak przy większości zaklęć podstawowych.
- Koncentracja na czymś zabawnym i hop. Ten kto pierwszy rozśmieszy przeciwnika dostaje punkty. Uważajcie, żeby nie przesadzić!

Dostrzegł jak do pomieszczenia wchodzi jeszcze jedna osoba. No proszę jak ładnie się dobrali domami. Pojedynek odwiecznych wrogów, a Ślizgoni dostają jeszcze prezent w postaci prefektów. Lepiej być nie mogło. Spojrzał na Nevana i posłał mu rozbawiony porozumiewawczy uśmiech. Oczywiście o ile nauczyciel ich pomiesza.
Kończył pisać poprzednie zadanie kiedy to usłyszał pytanie jedynej dziewczyny i potwierdzającą odpowiedź profesora. Podniósł wzrok znad pergaminu i dostrzegł to jak się im przygląda. Bardzo dobrze ją kojarzył i pamiętał to co jej zrobili. Zrobili, ponieważ to Monika rzuciła na nią czar, a nie on. No i oczywiście David, który miał do tego prawo. Ale to był jego pomysł, więc miał w to też jakiś wkład.
Uważnie słuchał tego co mówił mężczyzna przenosząc wzrok z niego na tablicę, na której to pojawiały się napisy.
Zapisywał wszystko co mogło się przydać, obok skomplikowanych znaków greckich pisał jak to się wymawia, kiedy to omawiał dane słowo.
Jak się okazało to samo wypowiedzenie jest proste, o wiele łatwiejsze niż się to pisało. W dodatku mają z sobą rywalizować, wiedział jak dodatkowo ich zmobilizować. Skinął jedynie głową, że zrozumiał polecenie i chwytając leżąca na biurku różdżkę poderwał się do góry i obchodząc ławki powtarzał ruchy różdżką powtarzając zaklęcie w głowie.
Poczekał aż dziewczyna stanie naprzeciwko niego po czym nie czekał na jej ruch.
This dice is not existing.

- Gelora - wypowiedział i powtórzył ruch różdżką jaki pokazał nauczyciel. Nawet nie musiał się za długo zastanawiać nad czymś śmiesznym bo jak na nią patrzył to przypominał sobie tamten dzień i jej wygląd, co wymagało od niego powstrzymywania się od napadu śmiechu.

Skinął głową Aleksowi, gdy ten szukał miejsca. Niech siada, jemu to nie przeszkadza a towarzystwo się przyda. Zwłaszcza, że w klasie utworzyły się dwa obozy, czerwony i zielony. Wiadome było, że część praktyczna będzie na prawdę pełna determinacji i każde będzie dokładało starań by zaklęcie się udało.
Zanotował wszystkie informacje w czarnym notatniku, który zawsze przynosił zamiast zwojów pergaminu.
Wyszedł na wskazane miejsce stając na przeciwko Charlesa. Skinął mu głową w ramach typowego gestu grzecznościowego.
- Gelora - wypowiedział zaklęcie pewnym głosem.
Po czym wykonał odpowiedni gest celując w Prefekta Naczelnego. Niewiele musiał się wysilać by wymyślić coś śmiesznego, prefekci należeli do grupy, z której najczęściej się szydziło.
This dice is not existing.

Pierwsze wystartowały zaklęcia Ślizgonów.
- Wspominałem, że aby powstrzymać działanie zaklęcia ważna jest siła woli? Nie? No to teraz już wiecie...
Gloria, masz możliwość rzucenia kostki za siłę woli. Zaklęcie Aleksa miało siłę 4, więc poprawiło Ci nastrój, zaczęłaś niekontrolowanie chichotać i dobrze się czuć sama ze sobą. Czujesz przyjemne łaskotanie i nie przyćmiło Ci to umysłu.
Zaklęcie Nevana natomiast ma 6 punktów, dlatego Charles zaniósł się histerycznym śmiechem. Ledwie mógł się opanować i złapać oddech. Raczej nie uda mu się tego stłumić, dlatego Andrew pojawił się zaraz u boku swojego bratanka, żeby ten nie rozłożył się na podłodze ze śmiechu.
- Właśnie o takie przesadzenie mi chodziło, dziękujemy za wizualizację panie Fraser!
Nauczyciel wypróbował niewerbalnie zaklęcia Finite. Siła mojego profesora na tyle wykracza na razie poza granice uczniów, że udało mu się powstrzymać urok. Dali paniczowi Wilsonowi chwilę by odetchnął i przyszła kolej na Gryfonów, żeby się odegrali. Andrew się wycofał do swojego strategicznego miejsca.

Bardzo chciała iść na zaklęcia i się na nie nie spóźnić, ale los i tak płata swoje ulubione figle i na poprzedniej lekcji zielarstwa Monika pobrudziła się nawozem tak bardzo, że bez szybkiego prysznica ani rusz. No chyba, że ktoś odnajduje przyjemność w wąchaniu całkiem średnio przyjemnych zapaszków.
Z jeszcze lekko wilgotnymi włosami, które w biegu osuszała sobie różdżką, z torbą zawieszoną na ramieniu wciąż obijającą się o kolana i w szarej za dużej bluzie, ukradzionej z kufra Brandona wpadła zdyszana do sali. Chwytając za mosiężną klamkę musiała chwilę na niej zawisnąć, by złapać tchu, gdyż bieg po schodach z lochów aż na piętro numer trzy wywołał u dziewczyny lekką kolkę. Jej kondycja i tak była w ostatnim czasie o niebo lepsza dzięki treningom z Nevanem ale do perfekcji było jej jeszcze daleko, co było widać jeszcze na pierwszy rzut oka.
Szybkim spojrzeniem obiegła salę zajęć i wszystkich w niej obecnych, i zorientowała się, że jej spóźnienie wcale już nie było takie małe i niezauważalne. Dwie pary stały już na przeciwko siebie i celowały w siebie różdżkami. Monika zrobiła przepraszającą minę i powędrowała do pustej ławki.
- Bardzo przepraszam za spóźnienie, panie profesorze - wydukała siadając. Cóż, nie było dla niej nikogo do pary, więc rozłożyła pergamin, wyciągnęła atrament i pióro i zapisała sobie wiadomości umieszczone na tablicy w oczekiwaniu na potencjalnego spóźnialskiego numer dwa, który wyratowałby ją z opresji samotności.

Zjawił się i wybawca. Obserwował paniczny bieg Ślizgonki z pobłażliwym uśmieszkiem. Zero klasy i stylu... I szacunku do herbu wyszytego na połach szaty.
Ziewnął, wchodząc do sali. Oszczędnie skinął głową profesorowi, nawet nie patrząc, w której części sali znajduje się stary Wilson. Wwiercił wzrok w tablicę, odcyfrował co mu było potrzebne, ustawił starą torbę przy jednym z miejsc. Bez pytania ustawił się w części sali przeznaczonej na trenowanie zaklęć i wysunął różdżkę z rękawa. Zerknął na Alexa i Nevana stojących naprzeciw dwójki prefektów. Przez myśl przeszło mu, że aby zdobyć odznakę, wystarczy być rudym... Posłał Ślizgonom złośliwe spojrzenie z rodzaju "poużywajcie sobie" i strzelił kostkami dłoni w oczekiwaniu aż Kruger raczy się zebrać.

//ok, nie czekam już na czerwonych

Ćwiczenia trwały dalej, ale nie sposób było nie zauważyć spóźnionej dwójki Ślizgonów. Nie miał w zwyczaju wypraszać z lekcji, szczególnie, że byli to uczniowie klasy szóstej i siódmej, nie mieli już obowiązku uczestniczenia w jego zajęciach. To, że tutaj się zjawili to tylko dla ich praktyki.
- Dzień dobry Moniko, Piotrze... - przywitał ich z uśmiechem. - Zostawcie swoje rzeczy na ławkach i zapraszam Was tutaj. Ćwiczymy dzisiaj zaklęcie rozśmieszające, wskazówki macie na tablicy. Wierzę, że lekcję uzupełnicie później od Aleksandra, albo Nevana.
Doskonale wiedział, że ta dwójka raczej nie będzie się spoufalała z jego Gryfonami, którzy znowu leżeli na podłodze, tarzając się ze śmiechu. Ponieważ nie było ich wcześniej i nie widział, jak rzuca się zaklęcie, poprosił ich o przetasowanie. Charles i Gloria stanęli z boku i mieli się uspokoić, a nowe pary prezentowały się następująco: Aleksander i Peter, Monika i Nevan.
- No dobrze, pamiętajcie o sile woli i o tym, żeby nie przesadzić z zaklęciem! - spojrzał znacząco na panicza Frasera i dał znak, żeby wznowić ćwiczenia.

Wilson jak zwykle zachował się jak dobry wujek, witając ich grzecznie i natychmiast włączając do zabawy. Inny nauczyciel mógłby ich za podobne spóźnienie choćby upomnieć, a taka Beatrix urwałaby głowę, zwłaszcza Gryfonom... Ale belfer od Zaklęć lubił wszystkich z zasady. Nie był jednak przy tym głupi i uczył naprawdę użytecznych rzeczy, więc Peter na jego zajęciach nie bywał bardziej złośliwy niż zwykle...
Gdy ustawiono go naprzeciw Aleksandra, przez ogólny zgiełk rzucił do niego rozochoconym szeptem:
- Nie pędź nigdzie po zajęciach. Wchodzimy w nową fazę akcji. - Posłał znaczące spojrzenie na Frasera, po czym przeszedł do zupełnie  neutralnego wyrazu twarzy. Przesunął różdżkę między palcami i wycelował. Wyobrażał sobie jakby to było, gdyby Charlesa Wilsona znalezionego pijanego i odebrano mu odznakę. Bardzo, bardzo zabawna wizja... A przecież Cortezowi może się przydać dawka śmiechu, zwłaszcza, że jego była-niedoszła zabaweczka zjawiła się na zajęciach.
- Gelora!
This dice is not existing.

/shiet, nie pomyślałem, że robię edycję postu z kostką. Poprawiałem "Bellatriks" na "Beatrix". Oryginalnie kostka pokazywała 3

Zobaczyła jak chwilę po tym jak usiadła do ławki, drzwi do sali otwierają się ponownie i do środka wchodzi nikt inny jak... Raffles. Świetnie, ekstra i rewelacyjnie. Zapewne wyląduje z nim w parze i będzie musiała go rozśmieszać, a o wiele wiele bardziej wolałaby próbować na nim zaklęć o zupełnie innym stylu. Ślizgońskim stylu.
Peter może i miał pogłos w Pokoju Wspólnym. Może i był, w przeciwieństwie do Moniki, idolem dla niektórych wychowanków domu węża, jednak nigdy nie był od niej lepszy w nauce. Panna Kruger wbrew pozorom uczyła się nad wyraz dobrze i sądziła, że Raffles tak naprawdę niczym by ją nie zaskoczył.
Na całe szczęście profesor Wilson nie dobrał ich w pary. Wykazał się również nadludzką intuicją i nie przydzielił jej ani żadnego z gryfonów, ani TYM BARDZIEJ Corteza. Posłała Rafflesowi minę, mówiącą "następnym razem sobie na mnie poużywasz" i z uśmiechem stanęła na przeciwko Nevana. Posłała mu oczko ciesząc się niezmiernie, że przypadło jej w udziale rozbawianie tego ślizgona. Nadmiar wesołości jeszcze nikomu nie zaszkodził, czyż nie?
- Zobaczymy jaką masz silną wolę - zaśmiała się, po czym w skupieniu wypowiedziała zaklęcie.
- Gelora


This dice is not existing.

Gdy Charles prawie padł przed nim rozbawiony do granic możliwości, Ślizgon uśmiechnął się zadowolony. Nigdy nie wątpił w swoje siły na lekcjach, a zwłaszcza przy ćwiczeniu nowych zaklęć.
Skinął głową profesorowi, ha! przynajmniej punkty zarobił. Nie spodziewał się jednak tego, że efekt jego zaklęcia zostanie zakwalifikowany jako przesada. Ot wyszło mu wybornie.
Gdy do sali wpadła Monika, a następnie wkroczył Raffles spojrzał zaciekawiony w ich stronę. Robiło się coraz ciekawiej. Biedne Gryfonki.
Lecz stało się inaczej, przed nim postawiono Monikę, a przed Cortezem Petera. Nie uszedł jego uwadze konspiracyjny szept Petera. Lecz mimo wszystko nie zareagował.
Skupił się na Kruger, która to szykowała się do rzucenia na niego zaklęcia. Silna wola. Fraser nie miał zbytnio ochoty padać na deski i płakać ze śmiechu.

Rzut na wolę:
This dice is not existing.