Izba Pamięci

Usiadła w siadzie skrzyżnym, opierając się plecami o ścianę a wzrok wbiła w martwy punkt na ścianie.
- Jak zobaczysz ludzi przebranych za postaci z bajek - zmarszczyła mimowolnie czoło. Ona sama nie miała pojęcia właściwie o której godzinie zaczyna się cała zabawa. Zresztą, ostatnio mało co wiedziała i czuła się z tym dobrze, bo "im mniej wiesz, tym lepiej śpisz". W końcu zerknęła na Wilsona.
- Za coś złego, nie interesuj się - ucięła krótko temat. Zdawała sobie sprawę z tego, że kwestia jej odziedziczonego domu pozostawała tajemnicą między nią a Audrey. Inaczej już dawno miałaby tam połowę Hogwartu robiącego sobie libację i nielegalne spotkania. Na pytanie o kolor włosów, w sumie na wspomnienie sobie słów Iana z tamtego dnia, uśmiechnęła się ciepło.
- Czemu nie? Ile mogłam chodzić w blond włosach? - ponoć w tym kolorze jest jej lepiej, tak przynajmniej słyszała od kilku osób, ale ile było w tym prawdy... wiedzieli tylko oni. - Może w końcu przestanę Ci się podobać.

- Konkretna odpowiedź.- burknął przewracając oczami, bo poczuł, że te wszystkie emocje mogą zaraz przerodzić się w agresję. Odetchnął dlatego głęboko trzy razy i wzruszył ramionami jak gdyby nigdy nic. 
- Chciałem być miły, Jeunesse, ale najwidoczniej z Tobą się nie da rozmawiać grzecznie.- odchylił się opierając się o oparcie ławki.
- I dobrze, teraz to już w ogóle nie będziesz mnie pociągać. Mam dziewczynę.- był dumny z siebie, że ktoś naprawdę chcę z nim być, że ktoś w niego wierzy, kiedy wszyscy już wyrobili sobie o nim zdanie. Nie wiedział jak ich związek będzie wyglądał i miał nadzieję, że nie skończy się to tak jak z Zośką. Teraz raczej unikają się n korytarzu i rzucają złośliwymi tekstami. 
- Widzę jednak, że spadłaś z roli prefekta do dna Wilsona.- nie patrzył teraz na nią, oglądał to co było w pomieszczeniu. Zdecydowanie nie było to jego ulubione miejsce.

Czy on jej groził? Zmrużyła skonsternowana oczy, przyglądając się chłopakowi. Kwestię Leny pozostawiła jak na razie bez żadnego odzewu, w sumie to nawet nie zrobiło to na niej wrażenia, skoro to ona ostatnio kazała mu z nią porozmawiać. Skrzyżowała ręce na piersiach, wzdychając.
- Bez spiny, luźno. Nie wiem czemu od razu na mnie warczysz jak kundel - jeśli już ktoś mógł w przypadku tej dwójki burczeć, to na pewno nie on. Nie na nią, bo Ślizgonka nie należała do osób, które sobie na to pozwalają. Dlatego też zaraz po tym z wyjątkowo złośliwym uśmiechem na ustach rzuciła:
- Gratuluję gołąbeczku, ciekawe kiedy Cię zostawi, bo przekona się jaki z Ciebie buc. Ciesz się swoim szczęściem póki możesz - klasnęła entuzjastycznie w dłonie, odsuwając się odruchowo do tyłu. Nie sądziła jednak, żeby Anthony jej zrobił jakąś krzywdę.
- Może spadłam, może nie, zobaczymy które z nas lepiej sobie poradzi w życiu - dodała ciszej, zwyczajnym tonem. Ona miała powód, dla którego złamała regulamin. I to bardzo dobry powód.

Sam nie wiedział nawet kiedy ich rozmowa przerodziła się wręcz w konflikt. Tony od dawna nie miał tak nagromadzonej w sobie złości i energii. Jej słowa nie raziłby go wcale gdyby nie to wszystko co w nim siedziało. Jego interpretacja była w zasadzie całkiem inna niż powinna. To on czuł się atakowany, gotowy w każdej chwili do obrony.
- Uważaj bo ten kundel lubi całkiem mocno ugryźć.- warknął w jej kierunku i wyprostował się czując jak mięśnie na jego ciele spinają się. Ta jego lepsza strona starała się go uspokajać, jednak nie dobrała się do głosu.
- Wylewasz na mnie swoją frustrację, bo Campbell ma Cię gdzieś?- spytał patrząc jej wyzywająco prosto w oczy, nie bał się jej, nawet trochę. Był jeszcze zbyt dużym szczeniakiem, mającym wrażenie, że jest nieśmiertelny. Nie byłoby dla niego dziwne gdyby dziewczyna wyszła, z resztą jak większość dziewczyn.
- Na szczęście jesteś metamorfomagiem, nie jasnowidzem.- dodał.

Jeśli jego słowa miały spowodować, że dziewczyna się przestraszy lub złapie do niego jakikolwiek respekt, nie wyszło mu to. Angielka zaśmiała się perliście, prostując nogi w kolanach. Dłonie oparła o odsłonięte uda, zaciskając na nich lekko palce a jego wyzywające spojrzenie skomentowała równie wyzywającym uśmiechem.
- A Ty krzyczysz na mnie, bo Lena Ci jeszcze nie dała? - uniosła jedną brew wyżej od drugiej. Myślała, że po ostatniej rozmowie w pokoju wspólnym ich relacja polegnie polepszeniu, a chyba było na odwrót. Przez głowę przeszła jej nawet myśl, że Wilson rzuci się na nią z rękami, bo nie opanuje swojej agresji. Skąd miała wiedzieć co wymyśli? Jak wspomniał - nie była jasnowidzem.

Zabiję ją, zaraz ją rozszarpię. Gdyby słyszała jego myśli pewnie pomyślałaby, że jest wariatem, na szczęście nie miała takich umiejętności. Chłopak odwrócił od niej swoją głowę od niej bo złość wręcz wylewała mu się na twarz, a żyłka na czole pulsowała mocno. Wszystkie hormony i seksualne frustracje mógł teraz wyładować na Andrei, wydrzeć się na nią a nawet ją uderzyć, jednak nie mógł się tak zachowywać. Nie mógł dawać jakichkolwiek podejrzeń. Nie zabijaj jej, przeleć ją. Tym razem hedonistyczna wersja chłopaka odzywała się w jego głowie. Tych myśli było zdecydowanie za dużo.
- No tak, zapomniałem, że siedzisz mi pod łóżkiem i już wiesz wcześniej niż ja kogo bzyknę, albo i mi się nie uda.- nie miał pojęcia skąd dziewczyna wiedziała aż tyle, ale to było wręcz już niemożliwe. Dyszał przez chwilę nawet ze złości, jednak powoli się uspokajał i kiedy już nie miał żądzy mordu w oczach odwrócił twarz w jego stronę.

Oczywistym było to, że widziała doskonale jak bardzo denerwowała w tym momencie Wilsona. Myśl, że rzuci się na nią z pięściami lub z ryjem wydawała się być coraz bardziej prawdopodobna, jednak Angielka lubiła igrać z ogniem. Często parzyła sobie przy tym palce, ale nie uznawała tego, za żadną nauczkę. Jego wypowiedź puściła mimo uszu.
- Ach Wilson, skoro aż tak Cię denerwuję, dziwię się, że jeszcze siedzisz spokojnie - uśmiechnęła się złośliwie. W zasadzie wtedy nie miała dokąd uciekać, a każda próba ucieczki skończyłaby się dla niej niepowodzeniem. Od drzwi dzieliło ją kilkanaście metrów, a przy okazji kilka regałów z pamiątkami. Jeunesse odwróciła wzrok od swojego towarzysza na salę.

Cały czas bił się z myślami i ze swoimi zamiarami, jej kolejne słowa podziałały jak zapalenie zapałki w pomieszczeniu pełnym gazu. Złapał ją za ramiona i przyciągnął bez najmniejszego problemu do siebie unosząc ją lekko nad ławką, by jego twarz była naprzeciwko jego wzroku. Nic nie mówił i przyglądał się jej z triumfem, miał wrażenie, że jeśli mocniej ją ściśnie to niebawem się połamie, była taka wątła.
Pochylił się nad nią, czując jej intensywny zapach, jej włosy, jej skórę, która była chłodna z porównaniem do skóry chłopaka.
- Zamknij się już, Jeunesse.- mruknął jej o ucha, które trącił nosem. Wyzwoliła się w nim ta zła strona zastanawiająca się co powinien zrobić teraz z dziewczyną.

W momencie, w którym obserwowała pomieszczenie stwierdziła, że chyba nadszedł czas na szukanie sukienki na bal. Jednak czując dłonie chłopaka na swoich ramionach a potem to jak chyba w ułamku sekundy znalazła się bliżej niego, kompletnie wybiła sobie z głowy myślenie o jakieś durnej sukience. Nie miała pojęcia co ma zrobić, dlatego nie odzywała się dłuższą chwilę a co najwyżej utrzymywała z nim kontakt wzrokowy, zaciskając zęby. Gdyby chciała się wyrwać skończyłoby się to na jej niekorzyść, skoro nawet teraz odczuła siłę chłopaka na swoich rękach.
- Bo co? - odchyliła mimowolnie głowę w bok, kiedy tylko Ślizgon znalazł się na wysokości jej ucha. Chcąc nie chcąc ta sytuacja była dość podniecająca, ale nie wiedziała czy podniecała ją ta bliskość i świadomość, że tak bardzo zdenerwowała chłopaka, czy nieprzewidywalność wobec dalszego ciągu.

Nie myślał trzeźwo, jeśli w ogóle teraz myślał. Robił wszystko instynktownie, jak gdyby nie zastanawiał się czy coś może być dobre lub złe, czy też mocne czy delikatne. Jak tylko przekręciła głowę, otarł się swoim szorstkim policzkiem, o policzek dziewczyny. Wszystko odczuwał teraz dwa razy mocniej i intensywniej, zdecydowanie i całkiem nieprzewidywalne było jak dziwnie seksualnie odebrał tą ich kłótnie.
- Nie umiesz nawet na chwilę się uciszyć.- znów mruknął wprost do jej ucha.- Chyba nie wiesz do czego to prowadzi.- dodał po chwili. Jego ręce nadal stabilnie trzymały ją lekko ku górze za ramiona. Hormony i emocje były teraz widoczne w jego oczach, wylewało się to z niego i nawet nie wiedział czemu coś tak poplątanego jak jego pobudzone emocje wilkołaka ujawniły się właśnie przy niej.

Gdy Anthony otarł się swoim kilkudniowym zarostem o jej gładki policzek, poczuła jak przez jej ciało przeszły dreszcze, które przybrały na sile z każdym jego kolejnym słowem wypowiedzianym wprost do jej ucha. Odruchowo odchyliła głowę jeszcze bardziej w bok, wzdychając ciężko.
- Więc mnie oświeć - stwierdziła ciszej. Nie umiała się zamknąć, to prawda, i zazwyczaj dzięki temu psuła wszystko. Zagryzła policzki od środka, zmuszając swoim zdecydowanym ruchem chłopaka do tego, by posadził ją ponownie na ławce, jednak nie wyrywała się z jego uścisku. Z punktu widzenia osoby trzeciej, która przypadkiem weszłaby do pomieszczenia, mogli wyglądać odrobinę dziwnie. Albo tak, jakby Anthony robił jej krzywdę, albo tak, że właśnie nie pozwalał jej sobie pójść.

Jego złość zaczynała powoli przemieniać się w samo pożądanie. Musnął jeszcze nosem jej policzek, po chwili puszczając ją, tak, że osiadła spokojnie na ławkę z powrotem. Pomimo tego, że emocję dalej nie opadły a on oddychał ciężko, jego przejrzyste myślenie i trochę moralności powróciło do jego łepetynki.
- Nie chciałem Cię napastować.- chciałeś durniu ją przelecieć, zawsze zmarnujesz okazję. Jego myśli już się uspakajały, ale męskie ego było u nieggo na pierwszym miejscu, zawsze dopcha się do głosu. Może to dlatego, że był jeszcze młody, a może miał właśnie taki charakter. Jednak nie chciał nikomu robić krzywdy, nie był przecież taki zły do końca.

Angielka odczuła siłę z jaką chłopak ją trzymał dopiero wtedy, gdy zabrał ręce z jej ramion. Spojrzała na niego w milczeniu, rozmasowując nieco obolałe miejsca a po jego słowach uśmiechnęła się nawet półgębkiem.
- A napastowałeś? - spytała cicho, z nutą powątpiewania w głosie. Nie wydawało jej się, że to co zaszło przed chwilą było napastowaniem, skoro nie protestowała, nie krzyczała, nie wyrywała się i nie wyzywała go od zła koniecznego, przy okazji obijając go rękami gdzie się da.
- Jeśli to było napastowanie, to nie będę chyba narzekać - wyjawiła na głos to o czym myślała, nim zdążyła się ugryźć w język. Żeby nie dać po sobie poznać, że te słowa tak po prostu wypsnęły jej się z ust, pogłaskała przyjacielsko Wilsona po policzku. Dobra mina do złej gry zawsze się sprawdzała w jej przypadku.

On traktował to jako napastowanie, bo słyszał swoje myśli, które nie należały do przyzwoitych. Poza tym gdyby rzucił się na nią w takim stanie mógł zrobić jej krzywdę całkowicie niechcący. Przez chwilę milczał starając się oddychać głęboko i wolno, by móc uspokoić się już całkowicie.
- Napastowałem, moje myśli Cię napastowały.- przeczesał nerwowo włosy palcami, czując, że jest cały rozpalony. - Nie mów o tym nikomu, An, Twój chłopak niebawem mnie zabiję.- nie bał się kogoś takiego jak Connor, jednak nikt inny nie musiał o tym wiedzieć, nawet w sumie chciałby go spotkać, może miałby okazję wyżyć się na kimś innym.
- Podobało Ci się?- spytał orientując się jednak po chwili co Andrea do niego powiedziała, zmrużył lekko oczy i uśmiechnął się do niej. Miał wrażenie, że dzisiejszy dzień naprawdę jest jakiś dziwny, dopiero co się kłócili.

Cóż, technicznie rzecz ujmując, jej myśli również nie należały do tych spokojnych. Podczas tej chwili przez głowę Angielki przeszło sporo bezpruderyjnych obrazów. Słowa Wilsona tylko przez chwilę podziałały na nią jak kubeł zimnej wody, bo zaraz po tym nie wiedziała co ma myśleć. Dopiero co się pokłócili, dopiero co wyznał, że wcale mu się nie podoba w tej postaci i że ma dziewczynę, a teraz... ciemnowłosa odsunęła się odrobinę w tył, spoglądając na Anthony'ego spod przymrużonych powiek.
- Moje Ciebie również - przyznała w odpowiedzi na jego pytanie, uznając, że te krótkie trzy słowa wystarczą. Jej spojrzenie, które do tej pory było wyjątkowo pewne siebie, przemieniło się w to bardziej spłoszone i niepewne.
- Nie mam zamiaru o tym nikomu mówić, Ty też masz milczeć - zastrzegła, podnosząc się z ławki. - Bal wzywa, do zobaczenia - uśmiechnęła się słabo, po czym odwróciła na pięcie i wyszła.
Ślizgon wyszedł niewiele po niej, bo będąc na schodach usłyszała trzaskanie drzwiami.

Hannah oraz Aiko opuściły skrzydło szpitalne i szybkim krokiem ruszyły w stronę trzeciego piętra. Chyba chodziło o izbę pamięci, a przynajmniej miały taką nadzieję. Aiko miała. Przynajmniej wszystkie znaki, wierszyk na karteczce dawał jasno do zrozumienia, że chodzi o miejsce, gdzie jest mnóstwo pucharów, odznak i wszystkiego, co jest pamiątką szkoły. Szły dość szybkim krokiem, zastanawiając się, co je może spotkać w owym miejscu. Azjatka miała mieszane uczucia. Z jednej strony wszystko było bardzo ciekawe, natomiast z drugiej zdawało się, że najgorsze przed nimi. Odetchnęła cicho, gdy stanęły przed izbą pamięci. Spojrzała na Hannę i kiwając głową, popchnęła drzwi do pomieszczenia, wchodząc razem z rudowłosą do środka i rozglądając się uważnie po izbie.

Dzwoneczki były zdecydowanie dobrym znakiem. Hanka kroczyła u boku Aiko pewnie, przechodząc obok gablot. Wszystkie były o dziwo otwarte, co zdarzało się rzadko. Spostrzegły duży stół na środku pomieszczenia i spojrzały po sobie. Hannah wzruszyła ramionami i podeszła do niego jako pierwsza.
- Co to ma być? Patrz, jest jakiś klucz.
Intuicyjnie wsadziła rękę do naczynia wypełnionego cieczą w nadziei, że uda się wydobyć kluczyk z dna.

Miyazaki podeszła do pucharu zaraz po Hannie. Podejrzewała, że takie wsadzenie ręki do wody i próba wyjęcia kluczyka na nie wiele się zda. Nie wyglądało to zbyt ciekawie. Do jej uszu dobiegały słowa, które nie do końca jej się podobały. Spojrzała uważnie wgłąb pucharu. Odchrząknęła cicho, przymykając oczy.
- Która pije?
Zapytała cicho, kierując spojrzenie na Hannę. Odetchnęła cicho i nachyliła się nad pucharem, nabierając powietrze w płuca. Tak, jakby to miało coś dać, przecież ta ciecz była bezwonna. Nikt nie wiedział, co to jest Przełknęła ślinę i spojrzała znów na Hannę.
- Jeśli to trucizna, będzie potrzebne antidotum...
Mruknęła cicho, a przecież Hannah była lepsza w eliksirach. Miyazaki mogła się poświęcić i to wypić. Zawierzała w tym momencie Hannie, że jeżeli coś jej się stanie, ta jej tutaj nie zostawi. Spojrzała z powrotem w puchar. Była dość zdeterminowana, mimo, iż nie wiedziała, co by ją czekało. No nic, czas się napić! Wzięła głębszy wdech i nabrała w dłoń nieco cieczy, po chwili ją wypijając....

Kiedy włożyła rękę do cieczy, klucz oddalał się z każdym jej ruchem, a chłód kielicha przeszywał jej dłoń na wskroś. Nie wytrzymała długo, po kilku sekundach wyciągnęła ją jak poparzona.
- Pij Aiko, nie zostawię Cię tutaj, przysięgam - rzuciła zachęcająco, kiedy Krukonka zdeklarowała się, ze wypije wszystko. Hannah w sumie odetchnęła z ulgą, bo nie wiedziała jak zareaguje jej wilkołaczy organizm.
Kiedy Japonka zaczęła pić, obok niej pojawił się drugi kielich, również napełniony tą samą cieczą. Na dnie spoczywała karteczka.
- Cholera jasna... - warknęła, jednak bez wahania złapała za kielich i przyłożyła go do ust. Zaczęła pić.

Veritaserum...Gdyby wiedziała, ominęłaby ten pokój szerokim łukiem i w ogóle nie udała się na bal! Teraz już było za późno, bo jej język rozwiązał się pod wpływem eliksiru. Na domiar złego, Irytek zaczął bombardować je pytaniami. 
- Leanne Chatier - wypluła z siebie dosłownie to słowo, zatykając natychmiast usta dłonią. Czy naprawdę przyznała się do tego, że podkochuje się w swojej koleżance? - I Connor Campbell! - Niemal wykrzyknęła, znowu zatykając usta dłonią. Na tym jej lista się skończyła, a Hanka uderzyła głową w stół przykryty obrusem.
- Nienawidzę tej biedy! Nienawidzę, ze jest ich tak dużo. Mój brat to kanalia, wyrzuciłabym go z tej rodziny. Wolałabym, żeby Leslie nigdy się nie urodziła, bo przynosi nam wstyd na każdym kroku! Oboje są Ślizgonami i nieukami, tłukami.. Dwójka nieudaczników - wychrypiała, prawie płacząc nad marmurowym stołem. Nie chciała tego mówić. Nienawidziła siebie za to, ze to mówi! 
- Zamieniam się w wilkołaka w lesie i pożeram zwierzęta.. Każdej pełni, co miesiąc.. Aaaa... przestań, bałagam! - Krzyczała, uderzając pięściami w marmurowy stół, na którym dosłownie się słaniała.

Eliksir nie miał smaku. Podejrzanie to wyglądało, smakowało... a raczej nie smakowało. Kątem oka widziała, że Hannah również musiała wypić to samo, co ona - a przynajmniej tak jej się wydawało. Gdy już skończyła, spojrzała na Irytka. Cudo, właśnie został jeden wielki problem. Padło z ust ducha kilka pytań, na które jakby mogła, to najchętniej by nie odpowiadała! Ale coś jej nie pozwalało nie skłamać.. Musiała powiedzieć prawdę.
- Nikomu nie oddałam swojego wianka.
No to akurat i tak by odpowiedziała. Ale następne pytania kompletnie zbiły ją z tropu. Czuła, że nie powinna o tym mówić, a jednak - ciężko jej było to trzymać dla siebie.. Eliksir prawdy? Dziewczyna przymknęła powieki i szybko je otworzyła, kierując spojrzenie na Irytka.
- Kocham skrycie Dymitra Milligana...
Poczuła lekko zaróżowione policzki i przełknęła głośniej ślinę. Na następne pytanie skrzywiła się nieco.
- Nienawidzę tej ślizgonki... Sereny.. Coletti, czy jakoś tak ma...
Nie brzmiało to wszystko dobrze. Ona w przeciwieństwie do dziewczyny nie rzucała się strasznie, przynajmniej nie ciężko było jej odpowiedzieć.. Nie licząc tego Dymitra, które poznała przecież dość niedawno...