Klasa Opieki nad Magicznymi Stworzeniami

Młody mężczyzna, średniego wzrostu szedł pustym korytarzem do klasy, w której miał rozpocząć zajęcia. Właściwie czuł się, jak uczeń, a nie jak nauczyciel. Jego doświadczenie zawodowe było niemalże  zerowe. No bo wiecie... nigdy on lekcji nie prowadził, a zwłaszcza w Hogwarcie.
Do szkoły magii przybył niedawno. Zwolniło się miejsce na nauczyciela, więc postanowił spróbować swoich sił. Może miał talent przekazywać wiedzę, jaką posiadał? Trzeba było samemu poddać się testowi. Wchodząc do pustej klasy wypuścił powietrze z ust i uśmiechnął się sam do siebie. Nikogo jeszcze nie było, ponieważ postanowił przyjść nieco wcześniej, aby się przygotować do tego psychicznie. Zajął miejsce przy biurku i przejrzał materiały, które na dziś przygotował. Postanowił przygotować coś dla swoich podopiecznych lekkiego i przyjemnego. Znaczy dla niego byłoby to przyjemne. Wiadomo teoria z ONMS nigdy nie była pewnie jakaś ciekawa, ale nawet jeśli zajęcia mu nie wyjdą to ma dla swoich uczniów niespodziankę... Rozsiadł się wygodnie.  Można powiedzieć, że za wygodnie. Położył nogi na biurku, a ręce splótł za głowę.
- "And if your heart stops beating. I'll be here wondering."- Zaczął sobie nucić, jakiś kawałek który kiedyś zasłyszał w mugolskim radiu i tak bardzo mu się spodobał, że nauczył się go na pamięć.
- La, la, la, la...

VII klasa to już prawie skończona edukacja w szkole średniej. Krukonka tego dnia wstała wcześnie rano ustawiła sobie budzik na 7:30 by spokojnie się przygotować..Założyła szkolne szaty, poprawiła niebiesko-brązowy krawat i wyszła z dormitorium, zabierając torbę..Wbiegła do wielkiej sali w dobrym humorze zgarnęła więc dwie grzanki z i popędziła na zajęcia opieki nad magicznym stworzeniami.Rozejrzała się uważnie i poprawiła spódniczkę..
Skinęła głową profesorowi, a następnie zajęła miejsce w trzecim rzędzie, po lewej stronie, nie interesując się czy ktoś tam obok niej już siedział, bo to miejsce od pierwszego roku było jej. Zastanawiała się co dziś będą robić, więc przeglądała podręcznik z którym się nie rozstawała od początku roku bo Owutemy.
Wyjęła niewielki notes i zaczęła w nim coś szkicować.Cicho nuciła melodię - przynajmniej do momentu, w którym profesor nie zaczął.

Prefekt opuszczający zajęcia, nawet tak mało ważne jak Opieka Nad Magicznymi Stworzeniami, nie powinien nosić odznaki. Prefekt jest przykładem, prefekt jest przede wszystkim delegatem swojego domu. Prefektem ślizgonów była Monika Kruger, która ostatnimi czasy nie opuściła nawet obiadu w Wielkiej Sali a co dopiero lekcję.
Wkroczyła do sali, poprawiając swoją torbę zawieszoną na ramieniu i skinęła głową nauczycielowi. Wzrokiem obiegła salę, w poszukiwaniu znajomych kruczoczarnych włosów i szarych oczu Brandona, jednak nigdzie go nie dostrzegła. Nie zdziwiło jej to wcale. Tayth nie zdawał Owutemów z tego przedmiotu. Na jego miejscu przed samym końcem roku również skupiłaby się na tych o wiele trudniejszych.
Znalazła miejsce gdzieś na środku sali i zajęła krzesło, tak bardzo niewygodne, jak to tylko możliwe. Krzywiąc się nieznacznie rzuciła torbę na podłogę, po czym poprawiła mankiety koszuli swojego szkolnego mundurka. Wyciągnęła atrament, pergamin i pióro ciesząc się w duchu, że te tanie podróbki z Hogsneade w końcu mogła zakopać na dnie śmietnika, bo sowa z katalogu wysyłkowego zdążyła przynieść jej zamówienie podczas dzisiejszego śniadania.

Nim się lekcja rozpoczęła zjawił się również i on, jeden z nielicznych Ślizgonów, który zjawiał się na wszystkich lekcjach ze swojego rocznika.
Przywitał się z profesorem i niczym cień przesunął się w stronę środka sali szukając sobie miejsca.
Zerknął na Monikę, siedzącą samotnie w środkowej ławce. Miał ochotę usiąść obok niej, lecz po chwili minął ją rzucając w jej stronę krótkie "cześć" i usiadł ławkę obok. Kto wie, czy Brando nie zjawi się na lekcji a on nie ma zamiaru później przesadzać się lub znosić jego natarczywych spojrzeń.
Wynurzył z torby swój uniwersalny notes, czarne pióro oraz kałamarz. Zabrał też ze sobą podręcznik, tak na wszelki wypadek, który ułożył na brzegu ławki by nie przeszkadzał w pisaniu.

Roosevelt pogrążony w przebojach muzycznych mugolskiego światka, prawie zapomniał, że ma prowadzić zajęcia. Kurcze ta piosenka...jak ona szła...no. Nie mógł sobie przypomnieć. Już miała dopaść go frustracja, ale wtem ktoś pojawił się na jego lekcji. W końcu! Przestał sobie nucić pod nosem i spojrzał na krukonke. Uśmiechnął się, kiedy skinęła mu w geście powitania. Usiadł normalnie, czekając na pozostałych uczniów.
Kolejna uczennica ślizgonka, kolejny... itd. Nie ma to, jak ćwiczyć pamięć. O! Kolejny ślizgon!  Nie, żeby kochał wychowanków Salazara Slytherin'a. W końcu sam był w Gryffindorze. Rozejrzał się po sali, po czym wstał.
- Jefferson Roosevelt, wasz nowy nauczyciel moi drodzy, gdyby ktoś nie wiedział. Nie będę robić wam żadnych sprawdzianów, kartkówek i tego typu rzeczy... Stop! W tym roku oczywiście!- Wyszczerzył się, jak jakiś labrador, no może nie przesadzajmy. - Dzisiaj zajmiemy się charakterystyką magicznych zwierząt. O, taka przyjemna rzecz. Każdy może zdobyć punkty za aktywność. Oczywiście mam nadzieje, że posłużycie się wiedzą w swoich głowach, aczkolwiek nic nie stoi na przeszkodzie abyście korzystali z podręczników. Po to są.- Uśmiechnął się szerzej. Frekwencja była, jaka była, no ale nie było na co narzekać. - No!- klasnął w dłonie, chcąc rozbudzić niektórych śpiochów.- Zaczynajcie! Dam wam chwile czasu na pomyślenie. A i przypomnę jeszcze dla tych co nie mają zielonego pojęcia o czym mówimy. Charakteryzując magiczne zwierzę podajemy jego nazwę, wygląd, pochodzenie i czym się żywi. To na początek. Nie chce was przemęczać, na naszej pierwszej lekcji.- Uśmiech nie schodził mu z twarzy, jakby sobie żartował z całego życia, albo z tych dzieciaków co siedziały przed nim.- Pokrótce. Nie rozgadujcie się za bardzo. Dowolne zwierzę, o taki jestem dobry.- Tym razem się zaśmiał i usiadł tam gdzie wcześniej siedział. Ciekawe czy już go nienawidzili.
- Kto już się przygotował zapraszam do odpowiedzi. Kto nie, ten niech siedzi i nie przeszkadza.- I znów ten czarujący uśmiech.

- Przepraszam za spóźnienie!
Blond włosa Krukonka wpadła do klasy lekko zziajana. Biegła, tak. Na szóstym roku nie powinna przejmować się już ONMS, ale potrzebowała dodatkowych godzin lekcyjnych, żeby przemyśleć swój wybór na egzaminach.
- Akromantula, ogromny ośmiooki pająk, pokryty na całym ciele grubymi, czarnymi włosami. Królowe lęgu mogą posługiwać się ludzką mową i są bardzo inteligentne. Jej rozstaw nóg sięga nawet piętnastu stóp. Posiada również szczękoczułki, których używają do spożywania pokarmu. Jad akromantuli jest niezwykle cennym składnikiem niektórych eliksirów. W Zakazanym Lesie wciąż została ich kolonia - wyrecytowała na jednym wdechu, stojąc jeszcze w drzwiach. Przyszła idealnie, żeby usłyszeć to polecenie pana Roosevelta dotyczące jakiegokolwiek zwierzęcia, a że rozmawiała ostatnio z Samuelem o pająkach to tak jakoś jej się przypomniało.
- I to chyba tyle, Stella Stark...
Powiedziała cicho jeszcze do profesora formułkę na przywitanie i usiadła przy najbliższej wolnej ławce. Na jej twarzy już zdążyły pojawić się rumieńce spowodowane tym pośpiechem.

Ręka Moniki wystrzeliła w górę  już pół sekundy po tym, jak z ust nowego profesora padło polecenie dotyczące dzisiejszej lekcji. W jej głowie już formułowały się zdania dotyczące magicznych pajęczaków, żywo zaczerpnięte  z podręcznika. Akromantule, tak dokładnie opisane przez Newta Scamandera, były jednymi z najbardziej interesujących stworzeń w świecie czarodziejów i tak się składało, że panna Kruger akurat o nich wiedziała najwięcej.
Otwierała usta, by wypowiedzieć pierwsze zdanie, z racji tego, że jako pierwsza zgłosiła się do odpowiedzi, kiedy Stella Stark, która wpadła do klasy kilka chwil wcześniej, zdyszana, po tym jak oczywiście przeprosiła za spóźnienie zaczęła recytować fakty o... Akromantulach?
Monika nie wierzyła własnym uszom. Ta głupia pinda nieumyślnie odebrała jej możliwość wypowiedzenia się w tym, w czym miała największą wiedzę. Z wciąż podniesioną ręką, Kruger odprowadziła wzrokiem Krukonkę do ławki, obdarzając ją przy tym nieprzychylnym spojrzeniem. Nie dość, że ukradła jej pomysł, to jeszcze nie powiedziała o Akromantulach nawet połowy tego, co było w podręczniku, ale cóż.
Szybko przeanalizowała w głowie inne bardzo niebezpieczne gatunki, jednak jak na złość nic konkretnego nie przychodziło jej do głowy. Widłowąż, psidwak, chrobotek, bez sensu. Wilkołak oklepany, smoki zostawi jakiemuś facetowi bo oni lubią o nich opowiadać. Śmierciotula jej nie kręciła, sfinksy i centaury też. Ale jak nie centaury to może...
- Jednorożec. Jednorożce są bardzo pięknymi i rzadko spotykanymi zwierzętami pochodzącymi z północy. Młode tych rogatych koni rodzą się złote, a w miarę jak dorastają ich kolor zmienia się na srebrzysty. Bardzo trudno je spotkać a co dopiero złapać, ale jeśli już ktoś będzie miał to szczęście, to na pewno będzie to kobieta, bo jednorożce bardziej im ufają - uśmiechnęła się. - No i oczywiście róg, krew i włosy mają silne właściwości magiczne.

Spokojnie, powoli i po cichu młody Jarsen wparadował do klasy jak gdyby nigdy nic się nie stało i wcale się nie spóźnił. No bo ileż go ominęło? Raptem początek, no może połowa lekcji, oj tam oj tam.
Nie odzywając się zajął jedno z miejsc w końcu sali i wyjął z torby swój podręcznik do ONMS i otworzył go na odpowiedniej stronie odnajdując rozdział o smokach. Ach w szkole o smokach to mogli mieć co najwyżej teorię.
Akurat usłyszał fragment opisu akromantuli, następnie jednorożca wiec domyślił się iż musi chodzić o opis byle jakiego magicznego stworzenia. Co jak co, ale psorek się nie popisał. Sam jednak nie zamierzał chyba się wypowiadać, przynajmniej nie dopóki nie było to konieczne. Wyciągnął z torby ołówek i kartkę i zaczął sobie cośtam bazgrolić bez większego ładu czy składu. Ot zwykłe gryzmoły

Chodzenie Arletty na wszystkie zajęcia było dla niej trochę uciążliwe, ale na ostatnim roku chciała zaliczyć jak najwięcej przedmiotów. No i prawdę mówiąc, całkiem lubiła zajęcia z Opieki, choć miała nadzieję, że na ostatnim roku będą mieli bardziej niebezpieczne zwierzęta,pozwoliła sobie stanąć w ławce.Kiedy cześć osób sie skończyła wypowiadać krukonka tesz cos chciała dodac od siebie a mianowicie .
- Ognisty krab - rzuciła jakby od niechcenia ponieważ to stworzenie z wyglądu przypomina do żółwio-podobnego (wbrew nazwie) stworzenia. - Po tych słowach z powrotem usiadła w swojej ławce i ukłoniła się przed profesorem.
Miała zamiar go przejrzeć zanim zajęcia się zaczną... nie dla tego że chciała przeczytać coś na temat dzisiejszej lekcji. Prawdę mówiąc, podręcznik skończyła przerabiać już dawno temu. Ot, musiała się czymś zająć, prawda? Nie miała ochoty jednak na rozmowy, książka była więc idealną opcją.

Jeff albo Jeffrey, jak kto wolał nie spodziewał się, że ma przed sobą tak zdolnych i aktywnych uczniów. Nawet ci co się spóźniali... Panna Stark nieco go zaskoczyła. Po pierwsze dziewczyna pierwsza odpowiedziała, a po drugie weszła do klasy jako ostatnia. No chyba, że ktoś jeszcze chciał zaskoczyć profesora. Spojrzał w stronę krukonki, słuchając jej wypowiedzi. Miało być krótko i było.
- Dobrze Stello Stark. Następnym razem proszę się nie spóźnić. Pięć punktów dla Ravenclawu.- Uśmiechnął się w stronę dziewczyny, po czym przeniósł wzrok na pani perfekt.
- Świetnie, również pięć punktów dla Slytherinu. Ktoś jeszcze?- Nie każdy przecież musiał odpowiadać, jeśli nie chciał.
Niespodziewanie pan Jefferson zerknął w stronę drzwi, gdzie chciał niepostrzeżenie przemknąć Jarsen. Miał ochotę przewrócić oczami, jak jakiś nastolatek ale się powstrzymał.
- Ognisty karp? Tylko tyle?- Westchnął.- Mam nadzieje, że w swoich kartach pracy bardziej się postaracie...

Spojrzał na spóźnioną Stellę, no tak Krukonom zawsze na sucho takie rzeczy uchodziły. Po chwili zerknął na Monikę, Ślizgonka przeszła metamorfozę nie z tej ziemi. Z popularnej i bardzo pewnej siebie pannicy zmierzała ku byciu pilną kujonką. Ciekawe.
Uniósł dłoń.
- Testral. Stworzenia wielkości hipogryfa, bardzo chude, wręcz szkieletowate o czarnej skórze, która wydaje się być ściśle naciągnięta na ich kościste ciało. Ich oczy są białe, jakby martwe. Mają długą grzywę i ogon oraz smoczy łeb. Przy czym posiadają ogromne, błoniaste skrzydła. Ich głównym pożywieniem to mięso. Podobno przynoszą nieszczęście, co wzięło się stad, iż testrala może zobaczyć tylko ktoś, kto był świadkiem czyjejś śmierci. Lecz tak na prawdę są dość neutralnymi stworzeniami.
Mistrzem w opiece nad magicznymi stworzeniami nie był, ale to się bardziej tyczyło praktyki niż teorii. Ślizgon nie wykazywał wielkiego zainteresowania dla tego przedmiotu, gdyż po prostu jego relacje ze zwierzakami nie były zbyt ścisłe. Ale wszelkie informacje teoretyczne zawarte w podręcznikach znał. Chociaż w tym mógł się popisać.

Roosevelt wpatrywał się na swoich uczniów. Jedni lubili ONMS, inni nie. Musiał się z tym pogodzić. Niektórzy zrobili na nim wrażenie, inni nie.
- Dobrze...- Już chciał zakończyć zajęcia. Nagle zobaczył uniesioną dłoń. Nie znał imienia, ani nazwiska tego chłopca, więc skinął tylko głową, dając znać, że może się wypowiedzieć. Wysłuchał uważnie ślizgona. Zdecydowanie popisał się wiedzą. Chociaż tyle na koniec... Pomyślał, ponieważ niektórzy zaczynali już go załamywać. Bycie nauczycielem, wcale nie jest łatwe.
- Pięć punktów dla Slytherin'u.- Spojrzał w swoje notatki, coś tam przeczytał i rozejrzał się po sali.- Na koniec chciałbym powiedzieć, że w niedalekiej przyszłości mam zamiar wznowić Ligę Hipogryfa, jeśli to kogoś w ogóle interesuje, ale na pewno nie w tym roku szkolnym. To na tyle możecie iść.- Usiadł na swoim miejsce i czekał, aż wszyscy wyjdą. Może ktoś miał do niego jakieś pytanie?

Cóż, jemu spóźnienie również uszło płazem. Słysząc przejęzyczenie profesora nie mógł się powstrzymać i zaczął śmiać się jak idiota. Ognisty karp byłby zdecydowanie ciekawszy od ognistego kraba. Wyobrażacie sobie karpia co się pali pod wodą? Smoki chyba nawet nie są do tego zdolne.
Cóż, zasadniczo jak większość zajęć, te również po prostu przesiedział. No przynajmniej ich nie przespał, więc mamy jakiś progres. Kto wie, może właśnie dąży do poprawy swojego podejścia i jeszcze kiedyś zdobędzie się na to, by się jakoś aktywnie udzielić.
Podniósł się powoli z ławki i rozejrzał po uczniach, którzy jeszcze siedzieli. W głowie szybko przypomniał sobie kto się w ogóle pojawił na zajęciach. Fraser, Stark, Kruger i jeszcze jakaś krukonka, której nazwiska najwidoczniej nie zapamiętał. No cóż, mniejsza o to. Ruszył w kierunku wyjścia, po drodze pstrykając w ucho Stellę, następnie ponawiając ten czyn przy mijaniu Moniki i wyszedł z klasy cicho chichocząc pod nosem

Arletta wysłuchała wszystkich odpowiedzi.Teraz należało tylko dać znać, że to koniec zajęć.
- Wszystkie opisy są trafne.
Cieszyła się również że wszyscy włączyli się w lekcje i zdecydowanie dobrze wypadli na oczach nowego nauczyciela.Dziękuję za zajęcia, możecie odejść. - Krukonka poczekała chwilę i wyszła za jakims chłopakiem.
.


zt