Boisko

Przewaga wcale nie była taka wielka. Ważył ledwo kilka kilogramów więcej od niej, ponieważ Jarsen należał do osób wybitnie chudych. Był po prostu od niej wyższy, co z pewnością dużo bardziej potęgowało wrażenie dominacji fizycznej.
Mógłby ją oczywiście jeszcze trochę potorturować, jednak wygrał już tę potyczkę. Nawet, jeśli palce go świerzbiły, by wrócić do przerwanego zajęcia, choćby tylko po to by zmusić ją do cofnięcia swoich słów.
- Przepraszam co? - Teraz to aż zgłupiał. Może dopiero teraz dotarło do niego w jakiej są pozycji, ale hola hola. Co to są za kuźwa podwójne standardy? On jej przecież nie wypomniał, a ta ostatecznie dobierała się też do jego garderoby!
- Czyli lubisz molestować, ale niekoniecznie być molestowana? Jak nic masz jakiś fetysz na tym punkcie - Freud się znalazł. On stanem swojego ubioru, które było całe w błocie i wodzie się nawet nie zastanawiał. Ba, bardziej go chyba interesowało by wziąć garść błota i natrzeć nim dziewczynę, jak to typowy osiłek robi z kujonem, używając śniegu zimą. Albo mógłby po prostu natrzeć nim jej głowę, przestałaby choć na chwilę być blondynką. Kiedy po uniesieniu się lekko zaczęła jednak trząść łepetyną, większość wody i kawałki błota strzeliły prosto w jego zaskoczony ryjek. Tak więc teraz panna Hamilton miała na sobie ludzki odpowiednik dalmatyńczyka, z tym że kropki nie były jedynie czarne. Jak jakiś mieszaniec.

Hamilton zamyśliła się. W sumie, może nawet i jego słowa miały sens. Ale w pierwszym momencie nie chciała tego przyjąć do siebie. Ona nie molestowała - ona łaskotała, a poza tym, ona przed tym faktem ostrzegała. Ale czy to coś zmieniało w kwestii 'molestowania'? Chyba nie.
Wzięła głębszy wdech i wypuściła powietrze kącikiem ust. Spojrzała w bok i pokiwała głową.
- Może i masz racje. To jesteśmy kwita, jeśli i ja Ciebie zmolestowałam dzisiaj.
Uśmiechnęła się do niego szeroko. Jakby ktokolwiek ich widział i podsłuchiwał, zaraz by się wszystko rozniosło po szkole i to jak spektakularnie. W tym momencie się tym nie przejmowała, przynajmniej mogła się trochę rozerwać po tym ciężkim treningu. Zresztą, przy Samuelu nie można było się nudzić.
Gdy obłociła go przy zrzucaniu z siebie błota, podniosła wysoko brwi.
- Ups... Wybacz.
Zaśmiała się cicho, prostując jedną rękę (na drugiej się cały czas opierała łokciem o murawę) i zaczęła palcami ściągać błoto z jego twarzy. Patrzyła na niego nadal wesoła, aczkolwiek już z nieco przepraszającym uśmiechem. Może i jemu to nie przeszkadzało, że jest brudny?
- Ale podobno maseczka błotna działa cuda na skórę!
Wyszczerzyła zęby w usmiechu.

Oczywiście, że jego słowa miały sens. Jego słowa miały sens, nawet kiedy sensu nie miały. Bo on zawsze widział sens w tym co mówił, a często mówił bez sensu. Sensowne nieprawdaż?
- Niech Ci będzie, jesteśmy kwita - Nie byli. On naprawdę nie lubił być łaskotany. Co do bycia molestowanym to jego stosunek był dość ambiwalentny, ponieważ tak naprawdę się nad tym poważnie nie zastanawiał. Jak na kogoś u kogo hormony ze względu na wiek powinny pewnie działać ze zdwojoną siłą, Jarsen nie przejawiał zbyt dużego zainteresowania tematem. Wewnętrznie z pewnością utożsamiał zasadę "faceci dorastają do piątego roku życia, potem już tylko rosną". Tak więc molestowanie jej wybaczył, łaskotki niekoniecznie.
Pozwolił dziewczynie przeprowadzić usuwanie błotnej maseczki, cały czas mając lekko uniesione brwi. Teraz to już definitywnie jego mina była pobłażliwa, jednak wyraźnie nie było w nim zagniewania tym faktem. Faktycznie, brudem się nie przejmował, bo i po co? Przecież będzie miał czas go z siebie zmyć, a nawet jeśli nie, to zawsze mieli przecież magię.
- Marzenie każdego, amatorskie spa - Rzucił w końcu obdarowując ją tym swoim wesołym uśmieszkiem. W końcu przeciągnął się z cichym trzaskiem kilku kości i uznał, że wypadałoby jednak z dziewczyny wstać. Z jękiem podniósł się do pozycji stojącej, ponieważ brzuch znów dał się we znaki i wyciągnął dłoń w jej kierunku, oferując pomoc przy wstawaniu. Oczywiście, czy podejmie ryzyko i ją chwyci, bo on przecież zawsze może ją trochę unieść tylko po to, by ją puścić tak, że plasnęłaby w mokrej trawie i ziemi. Sam jeszcze nie wiedział co zrobi, kiedy gryfonka zdecyduje się przyjąć jego pomoc.

- Super.
Skąd mogła się spodziewać, że mógłby ją okłamać i faktycznie czegoś jej nie wybaczył? Mogłaby po prostu zapytać, ale czy by nie wzięto jej wtedy za zbyt upierdliwa i przejmującą się? Dlatego tego nie zrobiła. Przyglądała mu się uważnie, zdejmując błocko z jego twarzy z lekkim uśmiechem na ustach.
- Amatorskie, najbardziej zdrowe, bez żadnych upiększaczy.
Zaśmiała się cicho, gdy już skończyła. Słysząc trzask kości Jarsena aż poczuła, jak przechodzi ją dreszcz. Nienawidziła, gdy komuś strzelały kości, miała wrażenie, że zaraz się połamie. ONA SAMA. Nie ktoś. ONA. Grzecznie czekała, nie ruszając się prawie w ogóle, aż chłopak wstanie. Jak tak teraz leżała, to zaczęło ją znów lekko drażnić mokre ubranie, które w jakimś stopniu już zaczęło sztywnieć i schnąć, ale na plecach ciągle czuła zimne ciuchy. Gdy podniósł się, odchyliła na moment głowę w tył i wzięła większy wdech, wracajac do niego spojrzeniem po chwili. Widząc, jak wyciąga rękę w jej kierunku, podniosła brwi wysoko. Skąd miała pewność, że chłopak jej nie puści? Dobra, pal licho, postanowiła zaufać. Najwyżej z powrotem wyląduje w błocie.
Zgięła nogi w kolanach, szykując się do wstania, po czym wyciągnęła w jego stronę prawę dłoń i pewnie chwyciła jego rękę.

A wszyscy wiemy, że nikt nie lubi upierdliwców. No, ale przynajmniej niech dziewczyna żyje w przeświadczeniu, że przecież nie czeka na nią jakaś wymyślna zemsta z jego strony. No dobra, ona naprawdę może żyć w takim przeświadczeniu, bo z autopsji wynika, ze Jarsen czasem zwyczajnie o zemszczeniu się zapomina, bo są ciekawsze rzeczy do roboty. A czasem, to można by rzec, że mścił się przewdcześnie - jak dzisiaj chociażby. Swoim żartem zepsuł on bowiem trening wszystkich drużyn, w tym tej, do której należała Rhinna.
- A co, klasyczne spa używa upiększaczy, a nie naturalnych środków? - W sumie, to było coś czego Jarsen nie wiedział, a może czasem przydałoby się wybrać, zrobić sobie mani-pedi. No dobra, nie były to jego klimaty, choć z nim nigdy tak naprawdę nic nie wiadomo. Chłopak gotów byłby się opalać w deszczu.
Kiedy w końcu wyciągnęła dłoń i pochwyciła jego, ślizgon zwinnym ruchem podciągnął ją ku górze, korzystając z tego, że jej nogi były gotowe do tego manewru. I proszę, kto powiedział, że uczniowie Slytherinu to wredne mendy? Kiedy już stała pewnie na nogach, wyłuskał swoją dłoń spomiędzy jej palców, podszedł do kafla, który odleciał od nich w trakcie ich błotnych zapasów... po czym najzwyczajniej w świecie dał dyla śmiejąc się jak kompletny idiota.

/zt

- Na pewno mniej naturalne, niż czyste błoto na boisku!
Mruknęła chwytając jego dłoń mocniej. Dała się podnieść i bardzo szybko stanęła na obydwóch nogach. Odetchnęła głośno.
- Dzięki.
Trochę się bała, że ją puści, ale z drugiej strony - co by się jej stało? Samuel to nie Lena, która lata z różdżką po szkole i nawala klątwami w ludzi (tak w tym momencie widziała tę potworzycę), ale odkąd się poznali całkiem przyjemnie się z nim rozmawiało i miała bardzo luźne kontaktu z Jarsenem. Plus zawsze można się było pośmiać. Uśmiechnęła się do niego, gdy pomógł jej wstać, aczkolwiek spojrzała na niego zaskoczona, gdy wyswobodził dłoń i ruszył w stronę kafla.
- Samuel, nie...
Nie zdążyła. Chłopak wziął piłkę i po prostu postanowił z nią uciec. Hamilton spojrzała zrezygnowana w niebo i westchnęła. Mogła się tego całkowicie spodziewać, a mimo to, nie pomyślała o tym wcześniej. Szybko podbiegła do swojej miotły, co by jej nie zapomnieć i wskakując na nią w biegu pomknęła w stronę chłopaka.
- Samuelu Jarsenie, oddawaj kafla!
Jej śmiech było jeszcze przez chwilę słychać na boisku, nim rozpłynął się po nich ślad.

/zt

Emily westchnęła z powątpiewaniem, spoglądając na wystrzępione witki. Dbanie o sprzęt miotlarski nigdy nie było jej ulubionym zajęciem. Nie potrafiła sobie przypomnieć kiedy ostatnio jej miotła wyglądała równie żałośnie. Niedawno skończył się trening Krukonów, a Bronte postanowiła zostać na boisku odrobinę dłużej, by zrobić kilka dodatkowych okrążeń wokół stadionu. Latanie działało na nią uspokajająco, szczególnie, gdy nie musiała się obawiać, że ktoś wleci w nią z impetem. Boisko opustoszało i nie widziała nikogo w zasięgu wzroku. Kiedy uznała, że już jej wystarczy podniebnych podróży, wylądowała miękko na trawie i ochronne zdjęła okulary. Pogoda nie była zachwycająca, mżył deszcz, a coraz ciemniejsze chmury kłębiły się nad zamkiem - zapewne szykowała się ulewa. 
   Teraz stała nieopodal wejścia do szatni, wlepiając spojrzenie ciemnych oczu w nieszczęsne witki. Musiała coś z nimi zrobić. Zsunęła z placów czarne, skórzane rękawiczki, by upewnić się, że oczy jej nie mylą. Skrzywiła się, czując na skórze zatrważającą szorstkość. Nie było innego wyjścia, natychmiastowa operacja regeneracyjna musiała wydarzyć się dzisiejszego popołudnia. Zaklęła pod nosem z miną pełną zastanowienia. O ile dobrze pamiętała, zostawiła resztki balsamów nabłyszczających w dormitorium, razem z samoczyszczącą ścierką. Nie wiedziała, gdzie dokładnie się znajdowały, by móc przywołać je z pomocą różdżki. Miotły też nie chciała ze sobą zabierać, bo zapewne zapomniałaby o niej podczas kolejnego spaceru na boisko. Wyglądało to wszystko, jakby blondynka szukała każdej możliwej wymówki, by nie zając się dzisiaj nieszczęsną miotłą. Pokręciła z powątpiewaniem głową - w komentarzu do swych myśli i skierowała się ku szatni. Całe szczęście, że do treningu Puchonów zostało jeszcze co najmniej dwa kwadranse, mogła w spokoju się przebrać i uciec stąd, zanim nadciągnie chaos, które zwykle niosły za sobą drużyny quidditcha, gdy spotykali się wszyscy członkowie drużyny.

Może i miała jeszcze dwa kwadranse do pełni buszowania tutaj żółto-czarnych szat, ale nie do pojawienia się Orsino. Pan kapitan zawsze był wcześniej w szatni. Wolał zweryfikować stan swojego sprzętu, upewnić się też co do czystości w łazienkach i jakości trawy. Choć miotłę miał co najmniej przyzwoitą to potrzebował upewnić się czy już czas na zakup nowych ochraniaczy na podudzia. Wyszedł z szatni na boisko i kucnął przy zielonej murawie, marszcząc lekko brwi. Nie do końca podobało mu się to, co czuł pod palcami, ale póki co wyprostował się i zerknął jeszcze w niebo. Rozejrzał się, po chwili odzywając się do podchodzącej poniekąd w jego kierunku Emily.
- Hej Bronte, jak w powietrzu? - Uniósł lekko brwi, nie mając problemu z rozmową ani z nią ani z kimkolwiek innym z pozostałych drużyn. Poza meczowymi rozgrywkami traktował uczniów równo i znany był z dość pogodnego podejścia do spotkań, wymian zdań, et cetera. - Buja na wschód. - Skrzywił się krótko, a zrobiwszy kilka kroków wprzód, cofnął się i znów kucnął. Powąchał kilka krótkich ździebeł. Westchnąwszy ciężko, ostatni raz zerknął w niebo, a potem towarzyszył Emily w kolejnych metrach, jakie ich dzieliły od zniknięcia z boiska. Przytrzymał jej kulturalnie drzwi.
- Wyglądasz, jak byś dostała od testrala ogonem w twarz. Jakaś taka przybita. Co jest? - Zagadał do niej swobodnym tonem. - Zaraz ferie. - Większość uczniów wizja braku zajęć podbudowywała na duchu, chociaż Puchonowi było to akurat obojętne. On zostawał w zamku i nie kwapił się do wyjazdu. Pogoda nie nastrajała go na relaks w okolicy, a dalej samego rodzice by go nie puścili.

Słysząc o tym, że w powietrzu lepiej, niż mu się wydawało nie było, skrzywił się wymownie i posłał niebu nieco niezadowolone spojrzenie. Jak on planuje zrobić kołchoz swoim ścigającym to, jak na złość, nagle się pogoda rozwala i jego plany pójdą w las. Jego działania nie miały na szczęście terminu niepodważalnego, więc jeśli zdecyduje się na odwołanie zajęć na miotłach, na pewno będą mogli je odbyć jeszcze przed feriami. Teraz jednak przelotnie o tym myślał, co ostatecznie zadecydować. Weszli do szatni, a on zerknął na dłużej na sprzęt Emily. Zauważył pewne niedociągnięcia w wyglądzie jej miotły i pewnie zaraz się do tego odniesie, ale pierw, jak rażony, cofnął wzrok do Krukonki. Drgnął mu kącik ust.
- Przyznam, że zaskoczyło mnie, że mu pozwoliliście zostać kapitanem. - Dla niego kapitan winien być dość stabilny emocjonalnie. Już prędzej Stella czy nawet cicha Emily by mu pasowała na kogoś, kto będzie spokojnie, ale ostro dyrygować grupą z Wieży Ravenclaw. - Ale to wasz wybór. - Uśmiechnął się przyjaźnie. Wprawdzie nie miał z Bronte wybitnie dużo do czynienia, ale ten Puchon znany był z dość optymalnego obycia i swobody ducha. Nie miał problemów z żadnymi wariacjami krwi, domu czy innych elementów, które zazwyczaj dzieliły. Co najwyżej mogło z nim kogoś podzielić to, że się burzył czy robił raban. Orsino szybko wchodził w tryb ochroniarza, żeby przywrócić porządek.
- Zostaję. Chcę ogarnąć parę rzeczy na SUMy, może poświęcę ten czas na kilka manewrów na miotle. Tutaj zawsze jest, co robić, a w domu bym był trochę, jak gość. - Wzruszył subtelnie ramieniem. - A co z Tobą? Zamek czy atakujesz jakieś miejsce ładne? - Podszedł do jej miotły, kucnął przy niej i po chwili dodał, nim zaczęła mówić. - Mogę Ci pożyczyć fajny wosk. Możesz po nim używać zaklęć czyszczących na witkach. - Zarekomendował, głaszcząc miotłę po ogonie, jakby była zwierzakiem. W chwilę potem podniósł się znów i łypnąwszy w kierunku drzwi wejściowych do szatni, skrzywił się lekko. Widok gromowładnej Leo nigdy mu nie pasił. Ślizgonka przeszła do szatni bez słowa, a Puchon wrócił spojrzeniem do Emily. - To jak spędzasz ferie? - Chit-chat z koleżanką zawsze był dobrym pomysłem, a choć byli bardziej znajomymi, niż bliskimi sobie ludźmi, kto im zabroni. Chłopak wiedział o pewnych emocjonalnych koneksjach Emilki, bo plotki się same rozchodzą po tym zamku. Ale komentować ich nie miał zamiaru.

Schedę zawsze ciężko było komuś przekazać, a w szczególności, jeśli miało się dalej obserwować rozwój sytuacji z bliska. Na miejscu Bronte pewnie by Orsino się wziął za przywalenie Korkowi, takie konkretne z wywaleniem go z drużyny, jeśli robił rzeczywiście podziały. To miał być ktoś, kto łączy ludzi i niweluje niesnaski, a nie tworzy je. Puchonowi pozostało jedynie nieco niezadowolone kręcenie głową i wizja tego, że zobaczy, jak nowy kapitan ostatecznie traktuje graczy Ravenclawu na jakimś meczu towarzyskim. I wtedy będzie mógł to oficjalnie skomentować.
Cyknął wymownie językiem o podniebienie. I on nie lubił takich "prezentów" na czas wolny czy raczej kiedykolwiek. Nie był zły z transmutacji, ale jego serce było z zaklęciami, mugoloznawstwem i miotłami. Koniec. I może trochę zwierzaczki lubił. A reszta, szczególnie numerologia, mogłaby nie istnieć. W normalnej rozmowie z kimkolwiek innym mógłby zaproponować swoje towarzystwo w ewentualnym pisaniu rozprawki, ale przecież nie będzie tego proponować wychowance krukońskiej. To by pewnie była dla niej ujma a nie pomoc. Co innego miotełka. Tu mógł po prostu oddać się podziwianiu sprzętu, który z oddaniem dawał się prowadzić w powietrzu dziewczynie. A on miał zawsze do nich pozytywne uczucie, jak i do mugolskich samochodów. Żachnął się wesołkowato śmiechem, spoglądając w stronę Emily, gdy wytknęła mu bajerowanie witek. Podrygując ramionami, uniósł brwi:
- Ona nie jest taka łatwa, lubi Cię. - Z szatni było słychać, że Butcher ryknęła na kogoś, ale chyba na nikogo, kto by się tam miał przed nią skrywać. Seth nie zwrócił już na to uwagi, skupiony na swojej rozmówczyni. - Te słonowodne ciągutki brzmią wyjątkowo dobrze. Na pewno poradzisz sobie z tym wypracowaniem lepiej, niż uważasz na ten moment. - Wytknął ją palcem. - Wierzę w Ciebie, Bronte! - Orsino zawsze był bezproblemowym marzycielem, optymistą i generalnie ciężko było go nakierować na beznadzieję istnienia czy ciemne dni, bo "coś się stało". Teraz bez większego przekonania spróbował tego swojego podejścia do życia na Emily. A nuż wskaże jej, że w ciemności czai się więcej, niż światełko nadziei!
- Dziś będę atakował Miodowe Królestwo jeszcze, mam jeszcze chwilę czasu. Jeśli wymyślisz sobie jakieś specjalne zamówienie to pisz sowę. - Może go wykorzystać do tak banalnego elementu, jak zakupy zdalne w wersji magicznej. Tymczasem Ślizgonka z hukiem wyszła z szatni i potem boiska, trzymając w dłoni swoją miotłę. Zła, jak osa. - Oho, komuś leci spuścić łomot. - Burknął z rozbawieniem Puchon, gdy już dziewczyna była poza zasięgiem dźwiękowym ichniejszej rozmowy. Orsino łypnął na Ems, ruszając się w stronę szatni. - Zaraz wrócę. - Poszedł dziarskim tonem, dzierżąc w dłoni swoją miotlarską faworytę, a po niespełna dwóch minutach wracał już bez miotły, ale z puszką i szmatką, które zaoferował Krukonce. Człowiek słowa i czynu, o.

Przez moment miał ochotę spytać ją o to, co właściwie się stało, że zrezygnowała z bycia kapitanem, ale ostatecznie nie padło nic z jego ust w tej kwestii. Nie speniał, ot skupił się na jej miotle, a ta rzeczywiście stała się przez moment oczkiem w jego głowie. Co poradzić. Może dobry by był z niego właśnie twórca mioteł? Tego wcześniej nie rozważał, a teraz tak sobie pomyślał, że miałby do tego smykałkę.
Parsknąwszy bezgłośnie śmiechem, rzucił Krukonce rozbawione spojrzenie. Rzeczywiście, skoro jej witki miały tendencję do bycia zadziornymi diwami to może jest to jakiś sposób na nie. Cieszył się z jej pewności siebie, chociaż chwilami sam wolałby mieć więcej samozaparcia do niektórych tematów szkolnych. Ale jak zrozumieć pociąg do numerologii? Jak można kochać liczenie przyszłości? Przecież logiczne było, że wyższość mugoloznawstwa (które on lubił) jest NIEMALŻE PEWNA.
Jego oczy powiększyły się wymownie na wspomnienie czegokolwiek cynamonowego, a połączenie tego boskiego smaku z grzechotnikami była w jego myślach w tym momencie czymś absolutnie niewyobrażalnie prze-boskim. Rozdziawił przez chwilę usta i pokręcił szybko głową, mówiąc. - Nie no, Bronte, załatwiłaś mi obowiązkowe pójście tam... Zaraz. Muszę to sobie zapisać. - Stwierdził niechybnie, obawiając się że zapomni o tym, co właśnie usłyszał, a potem uciekł na chwilę z jej zasięgu wzroku.
- Jesteś mi winna, ale może też być porzeczkowe. - Pokiwał głową, bo nie był wymagający w tych kwestiach. - Zdecydowanie... - Zerknął przez swoje ramię, jakby miała się tam znów Leo pojawić, ale na szczęście nic podobnego nie miało miejsca. - Tak. - Zarządził, wracając ślepiami do dziewczyny. - Ale najbardziej to czekam na to, jak dowie się, że to Jarsen stał za tymi kaflami, dzięki którym oberwała tłuczkiem od Hamiltona. - Uśmiechnął się wymownie, zadowolony z tego, że Ślizgonka będzie musiała się zająć nikim innym, jak właśnie innym Ślizgonem. To było piękne i choć Marianne została długo na boisku, cieszył się, że zabrał resztę drużyny z trawy, nim lunęło deszczem. On jakoś, choć nie miał nic przeciwko spuszczeniu komuś łomotu, wolał skupić się na graniu a nie darciu się na siebie "kto był winny". - Mam tylko nadzieję, że zrobi to sama, a nie będzie znów się szwendała z Wilsonem. - Ta dwójka razem, kiedyś, była dość intensywnie Ślizgońska dla innych ludzi. Bezpieczniej było dla wielu osób, gdy Leo i Anthony chodzili swoimi ścieżkami, nie wspólnymi.
- Myślałaś kiedyś o wymianie kilku witek? Można to w Splinterze załatwić w Hogs, po całkiem niezłej cenie. - Zasugerował, przyglądając się, jak czule Krukonka obnosi się ze swoją miotłą.