Zapomniana ścieżka

Terapie wstrząsowe były dzisiaj w modzie. Tym sposobem chciał usłyszeć prawdę, ale najwyraźniej na nic to się nie zdało. To znaczy my to wiemy, a Gabriel może jedynie odetchnąć, albo strzelić sobie w łeb za to, że mógł wziąć przez moment pod uwagę, że między nim a Mer... Mogłoby być coś więcej. Do ubiegłej chwili nie zdawał sobie z tego sprawy, ale znowu stłamsił w sobie te uczucia, a właściwie to ona to zrobiła. I zmieniła temat, którego się pochwycił, żeby samemu też odgonić gorycz, która gdzieś tam się pojawiła na dnie serca.
- Wkurzyłem się, bo Ty też na mnie krzyknęłaś - mruknął, wyjaśniając coś tak oczywistego. Przecież przebieg tego zdarzenia mógłby wyglądać zupełnie inaczej, gdyby oprócz tego gówniarza nie obraziła również Gabriela, zastanawiając się skąd w ogóle się wziął w swoim ulubionym pubie, w weekend.
- Cios jeszcze rozumiem, ale reakcję po wybawieniu? Już nie za bardzo. Poszedłem za Twoją koleżaneczką, bo chciałem poznać Twoich nowych jak dla mnie znajomych, skoro na starych już nie masz czasu. - Nie mógł wiedzieć, że to okazjonalne spotkanie. Mógł wywlec teraz swój ból, że został pominięty już w grafiku Cooper parokrotnie. I w danej chwili niewiele było w nim tego uprzejmego i delikatnego Gabriela. Na jego czole były zmartwione zmarszczki, ponieważ nie czuł się wygodnie by w tej chwili gdziekolwiek jeszcze iść.
- I dowiedziałem się ciekawej rzeczy, a Ty się jej wypierasz. Przyznasz, że też mam prawo czuć się w tym nieswojo, nawet jeśli mam Ci uwierzyć. - Rzeczywiście wzięło go na rozmowę i to chyba planowaną od jakiegoś czasu. De Luca podzielił się już z nim swoimi pierwszymi obawami, ale był zbyt ślepy, żeby je wziąć na poważnie. Czarodziej poczuł w końcu chłód, ale nie miał chyba nic wspólnego z temperaturą na zewnątrz. Postawił kołnierz marynarki, żeby chociaż w ten sposób ochronić swoje gardło i obejrzał się na boki. Pusto. Mógłby teraz po prostu przemienić się i odlecieć, ale byłaby to ucieczka.
- Dasz radę wrócić z sokołem na ramieniu? Nie polecę w tą pogodę, a w ludzkiej postaci zaczynam chyba zamarzać.

Nie bez powodu z tej trójki to Max był detektywem, ale nigdy by mu tego nie przyznał. Wolał wierzyć, że jeżeli chodzi o relacje między ludzkie to on jest w tym ich partnerskim duecie górą. Nawet jeśli jego życie osobiste było zawsze równie mocno popieprzone co scenariusz do mugolskiej telenoweli.
I tak już ucięli swoją poważną rozmowę. Skoro miała zamiar dalej się wypierać to może i lepiej, że twardziel zaczął przymarzać. Odwzajemnił nieco wymuszony uśmiech, ale nie mógł tak dalej po prostu sobie stać. Wyciągnął różdżkę wprawionym ruchem i zaraz cała jego postać zmalała i na miejscu mężczyzny przystanął średniej wielkości ptak. Otrzepał skrzydła, żeby je rozruszać. Te ptaki nie migrowały i ich pióra były przystosowane do takiej pogody, dając ciepło i potrzebną ochronę. Poderwał się do góry i odkrył, że byłby w stanie jednak polecieć, ale skoro go tak zapraszała... Lądował powoli, żeby nie skrzywdzić Meredith. Plusem niskich temperatur były grube płaszcze na ludziach i nie musiał tak bardzo uważać na swoje pazury. Niecały kilogram ciężaru autentycznie usiadł jej na ramieniu, przypominając znowu bardziej papugę albo wielką matrioszkę z dziobem, a nie drapieżnika.