Cmentarz

Charlotte wyrwała się z opustoszałego domu, wędrując bez celu po całej wiosce. Odkąd pogodziła się z Andreą, czuła się spokojniejsza i - o zgrozo- szczęśliwsza.
Ubrana w czarne getry, które ciasno opinały jej długie nogi oraz biały sweterek z wydzierganymi czerwonymi całusami, przeskakiwała kolejne nagrobki w poszukiwaniu najlepszego towarzysza do rozmów. Tak, panienka Jeunnese jak każdy miała swoje dziwactwa, a jednym z nich było ucinanie luźnych pogawędek ze zmarłymi. Uwielbiała wybierać umarlaka względem własnego widzimisię, oceniając zdjęcia widniejące na nagrobnych płytach oraz cytaty, które umieścili na nich ich bliscy.
- To twój szczęśliwy dzień, kolego. - uśmiechnęła się szeroko, przysiadając na marmurowej ławeczce, usytuowanej tuż naprzeciwko grobu Rogera Goldena. Facet był przystojniakiem za młodu i nazbierał od rodziny ładną wiązankę kwiatów. Charlie bez większych skrupułów poczęstowała się czerwonym tulipanem, obracając go bez celu w palcach.
- Miałam ciężki dzień, ale wszystko potoczyło się po mojej myśli, więc zapewne ku twojemu zadowoleniu, nie będę Ci tu narzekać. - westchnęła ciężko, przekrzywiając zawadiacko głowę na jedną ze stron. Lubiła dotrzymywać towarzystwa truposzom. Taka już była i nic, a nic, nie mogła na to poradzić.

Charlotte machała długimi nogami, wpatrując się w białe czubki czerwonych trampek. Nie mówiła dzisiaj za wiele, więc marnym była towarzystwem dla Rogera, ale zawsze lepsze takie niż żadne. Zapewne długo jeszcze siedziałaby w absolutnej ciszy, gdyby nie daleki odgłos jakichś kroków, który przyprawiły pannę o gęsią skórkę. Osamotniony cmentarz o północy to nie najlepsze miejsce dla damy z dobrego domu, jednak daleko było brązowowłosej do rzeczonej.
- Kto tam? - zapytała, odchrząkając znacząco. Musiała zgrywać twardzielkę, nawet jeżeli nogi trzęsły się jej jak galaretka. Grunt to nie okazywać słabości. Pewnie złapała za rękojeść różdżki, mimo tego, że nie miała prawa używać jej poza Hogwartem. Stwarzanie pozorów to połowa sukcesu.
- Anthony? - uniosła do góry ciemne brwi, wywracając teatralnie oczami. Kogo jak kogo, ale jego się nie spodziewała. Myślała, że jest przeklęty w tej wiosce, a ludzie wytykają go palcami. Chociaż może i tak było skoro samotnie pałętał się po obskurnym cmentarzu.
- Przyniosłeś mi kwiaty i wino? - uśmiechnęła się sztucznie, wyrywając mu z rąk szklaną butelkę i bukiet. - Nie musiałeś. I tak nie rozłożę przed tobą nóg. Dorwałeś złą bliźniaczkę. - odparła, zanim zdążyła ugryźć się w język. Nie powinna wypowiadać ostatniego zdania. Przecież pogodziły się z An, a ona zdecydowała się być wyrozumiała i dobra. Cóż, najwyraźniej to zadanie jest trudniejsze niżby się jej mogło zdawać.
- A tak na poważnie, co Cię sprowadza? Zmarła ukochana? Czy ukrywasz się przed oceniającymi spojrzeniami innych, hm?

Bez większych jęków pozwoliła mu odebrać polne kwiaty. Czekoladowymi tęczówkami uważnie obserwowała jego poczynania, oceniając sytuację. Miała ochotę być wredna i niemiła, ale była zgoła na przegranej pozycji. Świat bez magii był znacznie mniej rozrywkowy.
- Mam randkę z Rogerem. - wskazała pobliski grób podbródkiem, zakładając wojowniczo ręce pod piersiami. Na jego kolejny komentarz prychnęła niczym dzikie kocie, serwując mu mocnego kopniaka w łydkę.
- Dla twojej wiadomości przed nikim nie rozkładam nóg. - rzuciła ostro, celując w niego oskarżycielsko palcem. - Czego nie można powiedzieć o tobie. - idąc za jego prośbą, otworzyła butelkę wina i sama upiła kilka łyków zanim podała ją Wilsonowi. Charles zapewne nie uwierzyłby jej, gdyby opowiedziała mu, że dzieli alkohol ze skazą jego rodziny. Właściwie, nawet sama Charlotte ledwo przyjmowała to do wiadomości.
- Rozumiem. - stwierdziła krótko, podsumowując jego wypowiedź. Nie było jej przykro, bo chłopak sam naważył sobie piwa i teraz musi je wypić. Trzeba płacić za własne błędy.
- Też po części się ukrywam, a po części romansuję jak już wspomniałam. Truposze to naprawdę prawdziwi gentlemani. Wymarłe egzemplarze. - zaśmiała się melodyjnie, prostując nogi i krzyżując je w kostkach. No tak, same perełki zeszły już z tego świata. Dlaczego więc nie umawiać się z nieboszczykami?
- Mylisz się. Przez przygody Andrei nie raz wytykają mnie palcami i nazywają drugą połówką Nieczystej. - wywróciła oczami, machając na to lekceważąco ręką. Miała po dziurki w nosie mieszkańców Hogsmeade, dlatego spacery urządzała po zmroku, chcąc uniknąć wścibskich spojrzeń i złośliwych komentarzy.
- Wiesz, nigdy nie miałam do Ciebie zbyt wielkich pretensji, ale to, że skopałeś tyłek Charlesowi zmieniło moje nastawienie. Żeby tak własnego brata? To nawet poniżej Ciebie, Wilson. - zagwizdała pod nosem, odgarniając z twarzy pojedyncze pasma plątające się przy jej oczach.

- Cześć Annie. - rzuciła kulturalnie, machając nowo poznanej kobiecie. Zadziwiające było to, że nie czuła się dziwnie, rozmawiając z umarlakami i wymieniając z nimi uprzejmości. Dziwniejszy dla niej samej był fakt, że rozmawiała z bratem Charlesa i jeszcze nie skręciła mu karku. Świat staje na głowie.
- Tak, tak, korzystasz z życia. YOLO i te sprawy. Mam tylko nadzieję, że nie masz żadnej choroby wenerycznej, co? Biedne dziewczęta. - przeżegnała się dwa razy, uśmiechając się parszywie pod nosem. Z jednej strony gardziła ofiarami Wilsona, z drugiej zaś było jej ich trochę szkoda. Charlotte zupełnie nie rozumiała połowy dziewcząt w swoim wieku, ale to pewnie dlatego, że sama była z innej epoki. Poza tym, rzadko kiedy zawracała sobie głowę tak bzdurnym tematem jakim byli chłopcy i romanse.
- Wiem, że to jej życie. Na początku byłam wściekła i dałam jej popalić, ale od dzisiaj mam to gdzieś. Tak jak sam powiedziałeś to jej sprawa co robi ze swoim życiem i opinią. Nie będę jej osądzać. Pogodziłyśmy się dzisiaj. Wreszcie, po tylu latach. - wyrzuciła z siebie na jednym wydechu, przeklinając w myślach swoją głupotę i długi jęzor. Nie miała bladego pojęcia dlaczego mówi mu o tym wszystkim i wyrzuca z siebie, co jej ślina na język przyniesie. Zupełnie nie było to w jej stylu, ale może zwyczajnie potrzebowała się wygadać. W końcu po to tu przyszła, by pozawracać tyłek Rogerowi.
- Dupek z Ciebie, Wilson. - odwróciła głowę w jego stronę, obdarowując go wyjątkowo niezadowolonym spojrzeniem. Chciała usłyszeć inną odpowiedź, ale cóż. Nie zmieni mu zdania i nagle nie nawróci go w magiczny sposób. - Nawet jeśli się wtrącał i komentował nie swoje sprawy, nie oznacza to, że masz zgnieść mu twarz. Odnoszę wrażenie, że masz problemy z opanowaniem gniewu i ocenieniem swojej siły. - wcisnęła obie dłonie między uda, nie spuszczając bacznego wzroku z rozmówcy. - Dlaczego nie poczęstowałeś mnie papierosem?

Panienka Jeunesse wzruszyła wątłymi ramionami, bujając się rytmicznie wprzód i w tył.
- Może nie z połową, ale stawiałabym na około piątkę dziewczyn, no, może szóstkę. Mam rację? - szturchnęła go zaczepnie ramieniem, zachęcając go w ten sposób do zeznań alkoholika. Jak widać i on plótł, co mu ślina na język przyniosła, nie ważąc na konsekwencje. A jednak wypowiedzianych słów, nie da się cofnąć.
- Najlepszy, Anthony, najlepszy. - odparła mało skromnie, jednak skromność nigdy nie leżała w jej naturze. Zawsze była wredna, pyskata i pewna siebie. I choć te cechy nie należały do godnych pochwały, to właśnie one zbliżały bliźniaczki. Cholernie były do siebie podobne, nie tylko pod względem wyglądu, ale i charakteru, tylko żadna nie potrafiła tego zauważyć albo może nie chciała?
- Wilkołak? Mówisz poważnie czy masz tak słabą głowę, że już jesteś pijany? - zaintrygowana jego słowami, przeciągnęła przez ławkę jedną nogę, siadając w ten sposób okrakiem. Tak było jej wygodniej. Na migi pokazała, by i chłopak usiadł tak samo, by mogli być do siebie przodem.
- To, że jestem cnotką nie oznacza, że nie lubię popalać i kosztować zarówno tańszych jak i droższych trunków, Wilson. Nie znasz mnie, więc nie rób takich wielkich oczu, bo jeszcze Ci wypadną i co wtedy? Już nigdy nie ujrzysz cycków, które zdajesz się tak uwielbiać. - uśmiechnęła się szelmowsko, wyciągając z paczuszki mały rulonik. Spoglądając na niego wyczekująco poprosiła, by ten był tak wspaniały i odpalił jej papierosa.

- Nic mi o tym nie wiadomo, Wilson. Ja i matematyka żyjemy w przyjaźni od długich lat. - prychnęła dumnie pod nosem, prostując się niczym struna. Zwinnymi palcami odgarnęła z twarzy kosmyki czekoladowych pukli za uszy i stanęła mu trampkiem na stopę, dociskając ją mocno do ziemi. Niech go boli i niech piszczy, dureń.
- Skoro jesteś wilkołakiem to zawyj do księżyca. No, już. - ponagliła go gestem ręki, przejmując od niego szklaną butelkę. Oczywiście zanim przyłożyła do niej karminowe wargi, wytarła ją dobrze o skrawek sweterka. Nie lubiła zarazków.
- Błagam Cię. Nie każ mi sobie tego wyobrażać. - skrzywiła się, mając oczywiście na myśli jego bieganie nago po lesie. Miała już wystarczająco koszmarów, żeby przysparzać sobie kolejnych. W sumie to nie wiedziała, co ma myśleć o jego małym wyznaniu i zastanawiała się dlaczego Charles nigdy jej o tym nie powiedział. Zawsze opowiadał zawiłe historie o członkach swojej rodziny, ale ten tyci szczególik zdawał się mu umknąć.
- Nie, nie jestem szkolną plotkarą, jeżeli o to Ci chodzi. - wzruszyła obojętnie wątłymi ramionami, spoglądając na moment na grób Rogera. Jego sekret był z nią bezpieczny. Tego nie musiał się obawiać. Charlie nie przypominała innych dziewcząt, które zachwycały się ciuchami i wzdychały po kątach nad muskulaturą hogwardzkich chłopców. Ona wolała grać z tymi przystojniakami w Quidditcha i zdzierać sobie kolana.
- Zważywszy na to, że urodziłyśmy się w tym samym momencie, nie mogę mieć niczego po niej, bystrzaku. Cięty żart mam w genach po ojcu. - pokręciła w rozbawieniu głową, zaciągając się papierosem, by po chwili z rozchylonych ust wypuścić kłębek mlecznego dymu.
- Nie wątpię. Podejrzewam, że lubujesz się w waginach. Nie ty jeden. - rzuciła obojętnie, znając prymitywność chłopców jak własną kieszeń. Gdyby ona była mężczyzną zachwycałaby się raczej pieprzykami w charakterystycznych miejscach czy też kobiecymi dłońmi, no, ale.. była szesnastoletnią pannicą, a nie napalonym obszczymurkiem.  - Powiedz mi, Tony. Masz ty w ogóle pojęcie jak mam na imię?

Kiedy chłopak położył niewyżyte ręce na jej kolanie, wstrzymała oddech, przygotowując się do zadania mocnego ciosu. Na całe szczęście nie musiała prezentować godnej podziwu siły, gdyż nim zdążyła dobrze się zamachnąć, łapska Tony'ego były już w bezpiecznej odległości od jej długich nóg.
- Dobra, rozumiem. - podniosła drobne dłonie w obronnym geście, uśmiechając się dość parszywie pod nosem. - Nie wyjesz do księżyca, bo to dziecinada, ale założę się! Tak, założę się, że znaczysz teren, tylko wstyd Ci się do tego przyznać. - poklepała go pokrzepiająco po ramieniu, chcąc w ten sposób okazać mu zrozumienie, którego oczywiście nie miała. Jednak koniecznie chciała wyciągnąć z niego to wyznanie, a najlepszą drogą do osiągnięcia celu było okazanie wsparcia.
- Jest bezpieczny, ale nie musisz mi wierzyć, jeśli nie chcesz. Dla twojej informacji, też mam to gdzieś. - prychnęła niczym rozjuszona kotka, zakładając ręce pod piersiami. Robiło się coraz chłodniej, więc zaciągnęła rękawy białego sweterka, okrywając w ten sposób chłodne dłonie. Nie lubiła, gdy ktoś powątpiewał w jej zdolność trzymania języka za zębami, bowiem, gdy naprawdę jej zależało, powierzony sekret zabrałaby ze sobą do grobu.
- Lubisz obojczyki? A to Ci dopiero niespodzianka! - przyklasnęła, a przez jej twarz przemknął cień zadowolenia. Tego zdecydowanie się nie spodziewała, jednak musiała przyznać, że było to miłe zaskoczenie. Faktycznie żyła w przekonaniu, mówiącym o facetach, których obchodzą tylko tyłki i cycki. Nic poza tym.
- Charlie. - przedstawiła się bez zbędnych ceregieli, wyciągając rękę w jego stronę. - Nie każ mi mówić, że jest mi miło. Skłamałabym. - ot, kolejna złośliwość ze strony młodszej o pięć minut Jeunesse. - Czemu mi się tak przyglądasz, hm? Mam coś na twarzy? Po drodze tutaj jadłam babeczkę, więc mogłam wymazać się czekoladą.

- Nawet przez myśl mi to nie przeszło. - uniosła do góry ciemne brwi, kłamiąc jak z nut. Nie miała większych trudności z niemówieniem całej prawdy, dlatego dla wzmocnienia swoich słów, uśmiechnęła się naprawdę szczerze, chyba po raz pierwszy tego wieczoru.
- A co to ma znaczyć? Myślisz, że zsikałabym się w majtki na widok małego wilczka? Proszę Cię. - machnęła lekceważąco dłonią, mrużąc zawadiacko powieki. Charlotte i jej cięty język. Panienka nigdy nie zważała na słowa czy maniery, choć od małego matka próbowała na siłę wbić jej etykietę do głowy. Gryfonka była typową chłopczycą, która swoim zachowaniem bardziej przypominała łobuziaka, aniżeli damę z prawdziwego zdarzenia.
- Dzięki. - rzuciła krótko, nadal błądząc myślami wokół jego poprzednich słów. Nigdy przedtem nie spotkała wilkołaka podczas pełni, a musiało to być nie lada niezapomniane i ekscytujące przeżycie. Pewnie bałaby się okropnie, ale lubiła taki skok adrenaliny. - Myślę, że na bluzie nie ma twojej śliny, krwi, ani tym bardziej spermy, więc powinno być okej. - narzuciła ciepły materiał na ramiona, opatulając się nim szczelnie.
- Charles jest naprawdę w porządku. Ba, nawet bardziej niż w porządku. Uwierz, że nigdy nie pisnął nawet słowem o Twojej przypadłości. - rzuciła pewnym tonem i idąc śladem Wilsona, również usiadła wygodniej na marmurowej ławeczce. Co jak co, ale nie pozwalała, by w jej obecności ktoś mówił źle o jej niezawodnym Rudzielcu.
- Staram się, choć wy, ślizgoni, wydajecie się być klonami. Zarozumiali, zakochani w sobie alkoholicy z postawą dupka, który może mieć każdą. - podzieliła się swoją uwagą, rozkopując czerwonym trampkiem kawałek ziemi. Miała nadzieję, że nieboszczyki się nie obrażą.
- Tak, mamy podobne nosy, usta i oczy. Kolor włosów też, ale pod tym względem nie nadążysz za Andreą. Obecnie jest blondynką. - uniosła na niego spojrzenie wielkich jak galeony, sarnich oczu, wzruszając beztrosko wątłymi ramionami.

Na jego słowa przekrzywiła zawadiacko głowę, posyłając mu spojrzenie spod długich rzęs.
- Możemy się umówić. - szturchnęła go zaczepnie w ramię, wciskając zmarznięte dłonie pomiędzy uda. - Muszę się tylko upewnić czy zażywasz Eliksir Tojadowy. Ponieważ nie wątpię, iż niekontrolowany, rozszarpałbyś mnie na drobne kawałeczki. - nawet maleńki dreszcz nie przebiegł po jej ciele, gdy wypowiadała owe zdanie. Wbrew pozorom nie była strachliwa, wychodząc z założenia, że złego diabli nie biorą. W końcu miała na sumieniu kilka, odważnych grzeszków.
- Nie opowiadamy sobie szczegółów, tylko ogół faktów. - odparła jakby to była najoczywistsza rzecz pod słońcem. To chyba jasne, że Charlie nie opowiada jej w jaki sposób brat dogodził jakiejś pannie.. nie szukając daleko, na przykład jej siostrze. Na samą myśl, przeżegnała się dwa razy, co musiało wyglądać dość dziwnie i podejrzanie, ale zupełnie się tym nie przejęła.
- Czegoś gorszego? To istnieje coś jeszcze gorszego? - jęknęła przeraźliwie, wyraźnie załamując ręce. Zwyczajnie nie miała siły, ani tym bardziej cierpliwości do Zielonych przedstawicieli zamku. Całe szczęście, że nie była prefektem, bo pozabijałaby wszystkich jak leci. - Wiesz.. - zaczęła niepewnie, nie wiedząc co też powinna mu odpowiedzieć. - Gdy byłam młodsza na pewno, ale teraz chyba z tego wyrosłam. Odpowiada mi mój wygląd i nie potrzebuję serwować sobie metamorfoz co pięć minut. - Tak, młodsza Jeunesse nie należała do typu dziewczyn, które godzinami stroją się przed lustrem i kombinują co by tu w sobie zmienić. Zdecydowanie nie. - Gdybym jednak odziedziczyła taką zdolność, pewnie wykorzystywałabym ją do kompletnej zamiany w innych i obrabiałabym sklepy ze słodyczami bądź kradła bogatym i dawała biednym. Jak ten mugolski bohater Robin Hood. Nie wiem czy kojarzysz. - uniosła kąciki ust, biorąc od niego szklaną butelkę i kosztując kilka, sporych łyków niezbyt wybornego trunku.

- Żartujesz, prawda? - zapytała całkowicie zbita z pantałyku, wpatrując się w niego z największą powagą. Musiał robić sobie z niej jaja. Przecież nie ryzykowałby zabiciem kogoś pod postacią bezwzględnego wilczyska, które tylko czyha na niczego nieświadomego Czerwonego Kapturka. Tak, Charlotte naczytała się za dużo bajek, a wyobraźnie miała nad wyraz bujną.
- Nie powiesz, że faktem nie jest fakt, mówiący o tym, że przeleciałeś moją siostrę. Wyprzesz się, Wilson? - tknęła go oskarżycielsko palcem w klatę piersiową, fukając przy tym niczym rasowa kotka. To też miała mu za złe. To i pobicie niezawodnego Rudzielca. - Nie, jest okej, po prostu w ten sposób jest mi wygodniej. - sprostowała jego uwagę o nietypowym marznięciu i chowaniu rąk między udami. Taki już miała nawyk i z tego co się orientowała, dzieliła go z Andreą.
- O! Dobry pomysł! - pokiwała głową z uznaniem, wyobrażając sobie te wszystkie szopki jakie można by było zmajstrować, mając dar starszej o pięć minut Jeunesse. Zielona zdecydowanie go marnowała. Gdyby wpadł on w ręce Charlie na pewno byłoby o wiele więcej zabawy.
- Nie, wolę być Robin Hoodem. Bycie księżniczką mnie nie kręci. - przeniosła na niego ciekawskie spojrzenie, uśmiechając się przy tym mimowolnie. - Czy to naprawdę robi ze mnie dziwaczkę? Nie sądzę. Nie każdego rajcują godzinne zakupy i przymierzanie wdzianek w przebieralni. - dodała szczerze, zupełnie się nie krępując. Może nie była super dziewczęca, ale dzięki temu łatwo przychodziły jej kontakty z chłopcami. Owi chłopcy oczywiście widzieli w niej typowego kumpla, ale nie przeszkadzało to Gryfonce. Nie szukała miłości rodem z dennego romansidła. - Używasz niezłych perfum, a bluza jest ciepła. Nie mam problemu z tym, że wyglądam jak namiot. - zaśmiała się wdzięcznie, machając w powietrzu długimi nogami. - A ty? Co kryje się pod maską dupka Anthony'ego Wilsona, hm?

- Wiem, wiem, wiem! - też pomachała mu dłońmi przed twarzą, naśladując jego dziwne ruchy. Oczywiście, że była świadoma tego, że Hanka wykopała go na zbity pysk. Jak mogłaby nie wiedzieć? W końcu dostawała informacje z pierwszej ręki. - Osobiście uważam, że Ci się należało. Może da Ci to trochę do myślenia, żebyś popracował nad sobą i gniewem. - rzuciła mądrze, używając charakterystycznego tonu wiem-wszystko-najlepiej.
- Jedną z dwóch? - spojrzała na niego podejrzliwie, zaciskając karminowe wargi w wąziutką kreskę. Nie bardzo wiedziała jak powinna zareagować na podaną sytuację, dlatego postanowiła zagrać trochę na czasie i upić kolejny łyk alkoholu. - Rzeczywiście, nie taki z Ciebie casanova jakby się wszystkim mogło wydawać. O ile mówisz prawdę. - podkreśliła dobitnie, próbując wychwycić jakąkolwiek nutę zwątpienia w jego głosie. Zazwyczaj potrafiła poznać, gdy ktoś naginał fakty. Była niczym wykrywacz kłamstw, który przyłapywał grzeszników na ich małym przekoloryzowaniu faktów.
- Jak Ci to wyszło? Następną wybranką będzie kolejna księżniczka? - zapytała z czystej ciekawości. Nie miała najmniejszego zainteresowania osobą Wilsona pod kątem przyszłego chłopaka, co to, to nie. Broń Merlinie! Po prostu z natury była bardzo dociekliwa.
- Jeszcze nie do końca, ale powoli rzucasz na siebie światło. - przyznała, kiwając twierdząco głową. Nie mogła uwierzyć, że gaworzyli sobie spokojnie na środku cmentarza, dosłownie spowiadając się sobie nawzajem. Charles pewnie nie uwierzyłby jej, gdyby opowiedziała mu o tym spotkaniu. Zresztą nie ma co się dziwić, w końcu sama do końca w to wierzyła.