Sala nr 2

Walton nieco inaczej widział całą sytuację. W oczach ludzi, których nie interesowała prawda, uchodził za nadętego kujona z bogatego domu. Walton nigdy nie obnosił się ze swoim majątkiem czy pochodzeniem. Nikomu nie dał nigdy powodu do zazdrości. Rodzice wpajali mu od dzieciństwa, że pieniądze to nie wszystko. Otoczenie, w jakim przyszło mu spędzać pierwszych siedem lat swego życia spowodowało, że musiał opanować wiele nieprzydatnych w życiu umiejętności. Potrafił jeździć konno, kiedyś grał nawet na fortepianie i posługiwał się płynnie łaciną. Lekcje przedmiotów typowo magicznych wyparły jednak zbędne mugolskie umiejętności opanowane na potrzeby wizyt znajomych dziadka w ich rodzinnym domu. Wszystkim zdaje się, że życie bogatych ludzi usłane jest różami: nie miewają złego humoru, bo nie mają ku temu prawa. Smutek na obliczu bogatego człowieka jest niczym innym, jak fanaberią. Benedict jako dziecko był samotny. Nigdy nie zaprzeczał temu, że rzadko bywał sam: wiecznie otaczały go tłumy nauczycieli nieprzydatnych umiejętności i opiekunek, których zabiegana matka zatrudniała na potęgę. Nie miał jednak żalu do swych rodziców. Poświęcali mu każdą wolną chwilę. Walton był jednak człowiekiem z krwi i kości. Z wadami. Ze złym humorem. Ze złością. Ze strachem. I z niepowodzeniami. Jak każdy inny, mimo że jego sakiewka wypełniona jest stosem złotych monet. Miłości i przyjaźni nie da się kupić.
- S'il vous plaît - skłonił głową dystyngowanie - Mam nadzieję, że króliczobanany wybaczą mi to przejęzyczenie.
Odsunął dłoń od bandaża i zerknął na nią dyskretnie. Na bladej skórze widniały ledwo zauważalne czerwone plamy. Zacisnął dłoń na prześcieradle. Kilka ostatnich kropel przepłynęło przez plastikowy przewód kroplówki.
- Zawsze dotrzymuję słowa, madame. Moglibyśmy poćwiczyć teraz dla zabicia czasu, ale niestety moja różdżka została zarekwirowana - rozłożył bezradnie ramiona. Postanowił dłużej nie forsować swego organizmu. Odrzucił kołdrę z materaca i znów przyjął pozycję prawie leżącą, nakrywając się tym razem grubym kocem. Wsunął przedramię pod poduszkę i odwrócił głowę w stronę rozmówczyni.
- Nie pamiętam. Pamiętam tylko drogę do skrzydła szpitalnego dwa dni temu. Dzisiaj po przebudzeniu miałem na sobie już ten bandaż, ale czuję, że coś mnie ciągnie za skórę. To pewnie szwy. Interesujesz się medycyną?
I w momencie, w którym wydawało się, że rozmowa zeszła na normalne tory, Zoja jęknęła i znów zaczęła mamrotać coś pod nosem płaczliwym tonem. Zanurkowała pod kołdrę, a gdy się spod niej wynurzyła uszy Krukona zalał istny słowotok. Benedict zmarszczył brwi.
- Woo, wooo, wooo zwolnij. Jakie dziecko?
Nie był w stanie ani przyznać jej racji, ani zaprzeczyć, gdyż najwyraźniej przespał zmasowany atak robaków na klinikę. Przekręcił się na lewy bok i podparł policzek dłonią, próbując poukładać sobie w głowie całą relację panny Yordanovej.
- To dlatego nie lubisz Halloween?

Szmaragdowe tęczówki Krukona utkwione były w niezamykających się ustach panny Yordanovej. Na co dzień nie miał zbyt wielu okazji do pogawędek ze swymi rówieśnikami. Miało się to jednak zmienić w najbliższym czasie: odkąd postanowił porzucić zamiary podjęcia studiów medycznych po ukończeniu Hogwartu, zdecydowanie zwiększył się pułap godzin, które mógł poświęcić na wszystko inne, prócz nauki. Nie dalej jak miesiąc temu cieszył się jak dziecko, które w dniu swych urodzin napotyka na kopiec prezentów. List od profesora Fitzpatricka jednak szybko uzmysłowił mu, że dotychczasowe ambicje nie były powodowane zainteresowaniami, lecz prestiżem, jaki ciągnie za sobą zawód uzdrowiciela. Miał zaledwie osiemnaście lat i dopiero teraz odkrył, że tak naprawdę nie wie czym chciałby się zajmować w życiu.
- Nie przesadzaj. Nie jesteś aż tak beznadziejna. Zawsze mogłaś zamienić tego banana w kawałek deski, a udało Ci się sprawić, że nawet zaczął biegać. Brakowało tylko białego futra. Ja za to zmieniłem banana w króliczy szkielet, więc nie wiem czy czasem nie wyrwałem się za bardzo ze swoją dokształcającą pomocą - przesunął dłonią po włosach, zaczesując je nieco do tyłu.
- Nasz świat? Nie jesteś czarownicą?
Irlandczyk przekręcił się tym razem na plecy. Ból w prawym boku nieco zelżał, choć zapowiadało się na to, że to tylko cisza przed burzą. Leki przeciwbólowe niedługo przestaną działać, a McMillan jak żywy stanie mu przed oczami.
- Przepraszam, nie chciałem być niedyskretny. Nie musisz odpowiadać, jeśli nie chcesz. To przecież nie moja sprawa - zreflektował się po chwili. Ich spojrzenia spotkały się. Błękitne refleksy w oczach Gryfonki stały się jeszcze bardziej wyraźne, przez lśniące na powierzchni oka łzy. Nie trwało to jednak długo. Wzrok panicza Waltona szybko zemsknął się na bezpieczne rewiry na zaczerwienionych policzkach czarownicy.
Przez kilka kolejnych minut głos dziewczęcia echem odbijał się od prawie pustego pomieszczenia. Przestronna sala zawierała w sobie tylko trzy łóżka i małe, metalowe szafki. Białe ściany były puste. Na białych kafelkach nie leżały kolorowe dywany. I nie wiadomo, czy miało to podtrzymywać wrażenie sterylności pokoju, czy sprawić, by pacjent nie chciał zostać tu ani minuty dłużej.
Usta Zoi rozciągnęły się w delikatnym uśmiechu.
- Hejdżbio? - powtórzył za nią, wtórując echu w pokoju. Chcąc dogadać się z tą Bułgarką należało najpierw biegle opanować terminologię z mugolskiej encyklopedii.
- Nie dość, że znienawidziłaś Halloween, to teraz pewnie będziesz chciała się trzymać z dala od dzieci? Uważaj na pierwszorocznych. Nie wiem jak w pokoju wspólnym Gryfonów, ale w krukońskiej wieży strasznie pałętają się pod nogami.
Blondyn powędrował spojrzeniem za dłonią swej rozmówczyni. Wciąż pocierała łydkę, na której nie było żadnego śladu po ukąszeniu. Walton wpatrywał się przed chwilę w zaczerwienioną przez intensywne pocieranie skórę, jakby zaraz naprawdę miały zacząć wypełzać z niej robaki.
- Wiesz jak jest z takimi psikusami: prowodyrowi wydaje się, że to fajna zabawa dopóki nie wymyka się to spod kontroli. Nie kojarzę niestety Twojego znajomego. Do tej pory nie przywiązywałem zbyt wielkiej uwagi to zawierania znajomości w szkole, więc wstyd się przyznać, ale naprawdę mało kogo kojarzę.

Nie wyobrażał sobie nawet jakby to było, gdyby miał trafić w ręce obcych sobie ludzi. Czułby wdzięczność - to pewne. Jak można byłoby jej zresztą nie czuć względem osób, które pochyliły się nad cudzym losem. Wyciągnęły rękę i nie oczekując niczego w zamian zamieniły obskurny sierociniec na przytulny dom. Sam nie potrafiłby się tak zachować. Oczywiście, mógłby wspomóc kogoś pieniężnie - kupić mu ubrania, zapewnić szkołę, a nawet mieszkanie, lecz dziwnie czułby się prosząc obce sobie dziecko, by zwracało się do niego per tato. Może dlatego, że siedemnaście lat na karku nie sprzyja takim rozważaniom. Potrzeba wielkiej dojrzałości duchowej, by odnaleźć się w tak trudnej sytuacji. Zarówno dla opiekunów, jak i samego dziecka musi to być nie lada wyzwanie. Do tej pory żył w przekonaniu, że wszystkie dzieci które żyją w sierocińcach muszą niesamowicie cieszyć się, gdy ktoś postanowi je do siebie przygarnąć. Nie wziął pod uwagę tego, że niektóre z nich przeżyły tak wiele, że nie mają ochoty na kolejne rozczarowanie. Na kolejny powrót do pokoju z siedemnastoma innymi łóżkami i płatkami owsianymi na każde śniadanie. Walton wolałby raczej spędzić całe dzieciństwo w domu dziecka, zamiast żyć w ciągłym strachu, czy ktoś się nie rozmyśli w ostatniej chwili, albo nie odda go po tygodniu, bo nie będzie tak różowo, jak w bajce.
Przez dłuższą chwilę jego zielone oczy utkwione były nieruchomo w barierce łóżka. Dopiero, gdy Gryfonka wstała z miejsca, a plastikowe kółka metalowego stojaka zaszurały o podłogę, otrząsnął się z zamyślenia.
- I jak Ci się u nas podoba?
Znów zaschło mu w gardle. W plastikowym kubeczku pozostało już wody jedynie na jeden, niewielki łyk. Po pielęgniarce lub jakimkolwiek uzdrowicielu słuch zaginął. Na piętrze panowała przeraźliwa cisza. Cisza, którą człowiek na siłę próbował zagłuszyć, by nie czuć się nieswojo. Cisza, która pętała skrępowaniem.
- Podobno często tak robią: wybierają kogoś, kto za nimi nie przepada. Nie mam pojęcia, czy chcą w ten sposób przetestować cierpliwość człowieka, czy udowodnić mu jak bardzo się myli w swym przekonaniu, że za nimi nie przepada.
Uznał, że dziwne słowo musiało oznaczać tak skomplikowaną czynność, że nawet pannie Yordanovej nie chciało się tego tłumaczyć. Chłopak odstawił ostrożnie pusty pojemnik na swoje miejsce i przesunął się nieco na materacu, by zrobić miejsce siódmorocznej. Gryzł się niesamowicie nie mogąc przyjąć pozycji bardziej przystającej rozmowie z młodą kobietą, jednak szkarłatne plamy krwi rozprzestrzeniające się szybko w obrębie bandaża skutecznie ostudziły w nim dżentelmeńskie zapędy. W takiej sytuacji wolał uchodzić za żyjącego chama, niż martwego autorytet w dziedzinie savoir-vivre'u.
- Mam nadzieję, że przymkniesz oko na mój żenujący strój. Chętnie zaprosiłbym Cię na górę do kawiarni, jednak obawiam się, że mogę polec w środku drogi. Następnym razem obiecuję lepsze maniery.
Irlandczyk przyjął tak maksymalnie siedzącą pozycję, jaką tylko umożliwiało mu łóżko. Nakrył się kocem po szyję, by nie świecić golizną.
- Odludek? Dziwak? Wybacz mi ten prędki osąd, ale nie zauważyłem, żebyś była wyjątkowo nieśmiała. Koniecznie tylko tłumacz te wszystkie mugolskie słówka. Prawdę powiedziawszy nie jesteśmy zbyt dobrzy w te klocki. Ja z kolei byłem tak zajęty nauką, że nie miałem ani czasu, ani ochoty na zawieranie nowych znajomości. Poza tym... nie przepadam za hucznymi imprezami, na których nie da się z nikim zamienić słowa, bo mózg kipi od głośnej muzyki. Poza tym sztywniaków nigdzie się nie zaprasza. Psują zabawę swoim podłym nastawieniem.
Benedict puścił Gryfonce oko i pozwolił sobie nawet na nieznaczny uśmiech. Może i w swoim mniemaniu nie prezentowała się jak miss z okładki Czarownicy, lecz wyglądała bardzo naturalnie z roztrzepanym włosem, zaspanymi oczami i lekko wydętymi ustami. Pewnie dlatego nigdy nie oglądał się za dziewczynami, których rzęsy przypominały czarne płachty papieru przyczepione do powiek, a kolor cery kojarzył się z dojrzałą pomarańczą. To eliminowało zasób wolnych partii w szkole... do kilku sztuk.