Pokój Aiko

Aiko zabrała Dymitra z kuchni, prowadząc go do swojego pokoju. Gdyby wiedziała o tym, co Dymitr robił niedawno - wyrzuciłaby go, nie patrząc na nic, nawet na jego stan. I zastanawiałaby się, po cholerę on tutaj przyszedł po czymś takim.
Otworzyła drzwi do swojego pokoju i wpuściła chłopaka do środka, stając na środku pokoju.
- Możesz się tutaj przespać.
Niech będzie, udostępni mu swój pokój. Ona może ten raz przekimać się w pokoju brata, lub nawet w salonie.. Podeszła do okna i delikatnie je uchyliła. Lepiej będzie dla chłopaka, jeśli dostanie dostęp do świeżego powietrza... Zaraz, o czym ona myślała. Dlaczego cały czas chciała, by było mu dobrze, by spokojnie się przespał..

Udalo sie przekonac dziewczyne, abym mogl przenocowac u niej. Dokonczylem pic herbate i Aiko zaprowadzila mnie do swojego pokoju. Jak ja bede spal tutaj, to ona gdzie? Pewnie znajdzie gdzies sobie lokum, bo pewnie nie bedzie sleczala przy pijaczku. Polozylem sie na jej lozku.
- Dziekuje - wymruczalem tylko i zapadlem w gleboki sen.
Nic mi sie nie snilo. Bylem wykonczony dzisiejszym wieczorem. Nie mialem pojecia, o ktorej poszedlem spac, ale wiem, ze wstalem gdzies ok 7 czy 8 rano. Popatrzylem wtedy na zegarek. No to powinienem sie zbierac, ale zachcialo mi sie jednego.
- Wody... Wody... - mlaskalem.
Gdybym mial przy sobie jakas szklanke, na pewno za pomoca magii nalalbym sobie wody. Uzywac accio czy isc do kuchni? Musze to jeszcze przemyslec...

Miyazaki wciąż ze sobą walczyła, nie wiedząc, czy chłopak powinien tutaj spać. Gdy już legł na łóżku i usnął, powoli do niego podeszła. Przyglądała mu się przez dłuższą chwilę, po czum kucnęła obok łóżka, opierając się rękami i głową o łóżko... I tak naprawdę sama nie wiedziała, kiedy usnęła.
Gdy Dymitr się obudził i zaczął mówić pod nosem o wodzie, Aiko cały czas spała. Po części na łóżku, po części na podłodze. Miała spokojny wyraz twarzy, nie śniło jej się nic złego, a wręcz przeciwnie. Pojawienie się Dymitra sprawiło, że we śnie znów go spotkała, tak, jak sprzed kilku miesięcy, gdy byli razem. Delikatnie uśmiechnęła się przez sen. Aż w końcu uchyliła powieki.
Przez dłuższą chwilę nie kojarzyła w ogóle faktów. Aż w końcu odwróciła głowę w jego stronę i zamrugała kilka razy oczami.
- Dymitr..?
Poderwała się mocno do góry uderzając głową o szafkę nocną. Dość mocno. Jęknęła głośno, od razu próbując rozmasować miejsce, w które się uderzyła. Co ona tutaj robiła przez całą noc!

W pierwszej chwili nie zauwazylem Aiko spiacej przy lozku. Chyba nie w pore przyszedlem wczoraj, bo usnela tutaj, zamiast byc daleko ode mnie. Wciaz chcialo mi sie pic, a w poblizu nie bylo zadnej szklanki. Nagle Ai ocknela sie i byla jakby zdziwiona na moj widok.
- No ja... - odparlem.
Chcialem powiedziec, zebymoc dostac szklanke, ale powstrzymalem sie od tego.
- Dzieki za przenocowanie - dodalem.
Zgodnie z obietnica powinienem juz sie stad ulotnic, ale cos mnie tu trzymalo.

Miyazaki siedziała, wyprostowana przy łóżku, masując głowę. No ładnie, miała iść spać do brata do pokoju, a nie spać tutaj... Westchnęła cicho.
- ...Nie ma sprawy..
Mruknęła cicho, rzucając mu ukradkowe spojrzenie. Nie wiedziała, co ma zrobić, czy powiedzieć. Powoli wstała i otrzepała ubranie, przełykając głośno ślinę. Odchrząknęła cicho.
- ...Jak się czujesz?
Zapytała cicho, najwyraźniej jakoś nie potrafiąc go po prostu stąd wyrzucić. Uśmiechnęła się nieco niepewnie.

Gdybym nie zobaczyl wtedy Aiko przed domem, nie wiem czy dotarlbym do siebie. Dziewczyna uratowala mi skore przed zmarznieciem, jak i przed totalna zguba. Usmiechnalem sie jedynie, gdy stwierdzila, ze nie ma sprawy.
- Jak moge sie odwdziewczyc? - zapytalem czujac, ze musze jakos jej to wynagrodzic.
Popatrzylem na jej nerwowe zachowanie. Sam nie czulem sie zbyt komfortowo tutaj. W koncu nie kazdy zwala sie swojej bylej dziewczynie na glowe.
- Troche mnie suszy, - odparlem zgodnie z prawda - ale jest nawet dobrze.
Czy mam kaca? Chyba tak. Duzo wody i przejdzie. Do tego przydalaby sie jeszcze kapiel, ale to juz raczej zrobie u siebie w domu.

Chciał się odwdzięczyć? Zamrugała zaskoczona oczami, nie mogąc uwierzyć w to, co usłyszała.
- Nie musisz nic robić, pomogłam Ci nie po to, żeby coś dostać w zamian.. Pomogłam Ci dlatego, bo chciałam Ci pomóc.
Powiedziała spokojnie, naprawdę nie oczekując nic w zamian.. Albo inaczej - to, co mogła oczekiwać, nie mogła dostać. Potarła ręką czoło i odetchnęła cicho.
- ...Przyniosę Ci.
Uśmiechnęła się do niego i na chwilę zniknęła za drzwiami. Chwilę to trwało, po czym wróciła do Dymitra, niosąc butelkę wody, plus szklankę. Co prawda, nigdy się nie upiła, ale podejrzewała, że szklanka wody to będzie dla niego za mało. Podała chłopakowi szklankę i nalała do niej wody, odstawiając butelkę na szafkę nocną. Powoli podeszła do łóżka i usiadła na brzegu. Nie wiedziała, co ma począć, co powiedzieć. Spojrzała na niego kątem oka i uśmiechnęła się sama do siebie. Mimo wszystko, dobrze, że tutaj był.

I tak sie odwdzięcze dziewczynie za pomoc.
- Zabiore Cie na kolacje nastepnym razem. Wybierzesz miejsce i dania - powiedzialem.
Wpadlem na to doslownie przed chwila. Kolacja moze byc tez dobra chwila do spokojnego porozmawiania. Odplace jej tym wszystkie zle momenty.
Usmiechnalem sie szeroko, gdy Ai powiedziala, ze przyniesie mi wode.
- Jestes wielka. Dziekuje - rzeklem, kiedy wrocila z butelka wody i szklanka.
Dziewczyna tez powinna sie napic, wiec wyciagnalem rozdzke i cicho powiedzialem "accio szklanka". Drzwi od pokoju byly otwarte, wiec szklanka bez problemu znalazla droge. Chwycilem ja i postawilem na stoliku. Otworzylem butelke i nalalem wody do obu naczyn. Jedna ze szklanek podalem bylej dziewczynie.
- Nie probuj odmawiac zaproszenia na kolacje - powiedzialem po przelknieciu lyka wody.
Od razu poczulem sie lepiej. Spuscilem wzrok na chwile, patrzac na dlon dziewczyny i nagle przyszlo mi glupie pytanie do glowy, ale korcilo mnie, zeby o to zapytac.
- Nosisz lancuszek ode mnie? - zagadnalem patrzac najpierw Japonce w oczy, a nastepnie rozgladajac sie po jej pokoju.
Jest kilka mozliwosci: moze nosic go przez caly czas, moze miec gdzies schowany w pokoju albo wyrzucila do jakiejs rzeki, zeby wiecej na niego nie patrzec.

Na kolację?
- Zwariowałeś z tą kolacją chyba.. Przecież nie musisz mnie nigdzie zapraszać...
Powiedziała szybko, odwracając spojrzenie gdzieś w bok. Zawstydził ją trochę tym stwierdzeniem. Przecież nie był jej nic winien. Ona sama z siebie chciała mu pomóc.. Choć wiedziała, że nie powinna i tak naprawdę.. Powinna sobie go wybić w końcu z głowy! Widząc, jak podaje jej szklankę, odebrała się i uśmiechnęła się lekko, kierując na niego spojrzenie.
- Dziękuję.
Powiedziała spokojnie, poprawiając nieco włosy. Słysząc jego pytanie, zamarła na chwilkę. Tak naprawdę łańcuszek miała cały czas na szyi. Szybko poprawiła koszulkę przy dekolcie, by zakryć przywieszkę.. Choć chyba łańcuszek było widać..
- Nie, nie noszę.
Powiedziała szybko, odwracając spojrzenie w bok. Wiedział, że kłamała.

Na temat kolacji, jak i szklanki z woda, nic juz nie powiedzialem. Slyszac odpowiedz Miyazaki, od razu zobaczylem jej nerwowe zachowanie.
- Cos watpie - odparlem i pokrecilem glowa z niedowierzaniem. - Nie musisz mnie oklamywac - dodalem.
Wstalem z lozka i odchrzaknalem. Poprawilem swoje ubranie, ktore od razu bede musial wrzucic do prania. Napilem sie jeszcze wody i mialem ochote juz sie stad ulotnic.

Nie musiała go okłamywać? A może jednak powinna, co? Przecież jakoś dobrze sobie radziła bez niego, czasami było jej ciężko, faktycznie, ale przecież musiała sobie dawać radę.
Westchnęła cicho i odwróciła wzrok. Dobra, skoro chce, to powie mu prawdę. Przynajmniej w tej kwestii.
- Dobra, dobra.. Noszę go cały czas.
Odsunęła koszulkę i wyciągnęła na nią wisiorek z przywieszką, który dał jej Milligan. Odetchnęła cicho. Spojrzała na niego.
- Rozumiem, że co do kolacji, nie mam za dużo do gadania..?
Zapytała cicho, przestępując z nogi na nogę.

Stałem tak i wpatrywałem się w byłą prefektkę Krukonów. Przestąpiłem z nogi na nogę i zobaczyłem, jak wyciąga łańcuszek z przewieszką. Zrobiło mi się ciepło na sercu. Uśmiechnąłem się delikatnie, ale i tak miałem ochotę wyjść stąd. Musiałem udać się w końcu do swojego domu.
- Nie masz nic do gadania w tej sprawie. Możesz spodziewać się listu lub zapukania w pewnym momencie - odparłem z nieco groźną miną.
Oczywiście dziewczyna nie ma co się mnie bać. Musi wiedzieć jednak, że nie zapomnę o tej kolacji z nią. Podszedłem bliżej dziewczyny, nachyliłem się, aby ją przytulić i dać buziaka w policzek.
- Dzięki za przenocowanie. Spodziewaj się mnie w niedługiej przyszłości - powiedziałem na sam koniec i bez zbędnego pożegnania opuściłem dom przy Kingsway numer 7.