Błonia

Gdy dobiegła na kraniec Zakazanego lasu stanęła. Wewnętrzny konflikt rozgrywał się teraz pomiędzy chęcią odzyskania błyskotki a jej prefektowym obowiązkom. Nie wolno było przekraczać granicy, to przecież wkładano im do głowy od pierwszej klasy, ale jeszcze rok wcześniej nie miałaby takich dylematów. Wcześniej bez wahania wbiegałaby do lasu i bezpardonowi rzucałaby zaklęciami na prawo i lewo starając się unieruchomić chochlika a dziś? Dziś obserwowała jak Brandon macha różdżką i po dłuższej dopiero refleksji postanowiła pójść za jego przykładem.
Na wszelki wypadek. Gdyby nie trafił.
- Drętwota!
I postawiła krok do przodu by wejść w czeluści lasu.

The member 'Monika Kruger' has done the following action : Rzut kostką

'Sześcienna' : 3

Samantha naprawdę nigdy nie sądziła, że tak prozaiczna czynność jak chodzenie, może jej sprawić taką przyjemność. A jednak - po ostatnich długich miesiącach paraliżu nóg, zrobienie tego pierwszego kroku było dla niej najszczęśliwszą rzeczą chyba w całym jej życiu. W końcu można było powiedzieć, że dawna Samantha wróciła... a przynajmniej jej namiastka. Nie da się bowiem ukryć, że ostatni rok, po wydarzeniach w zakazanym lesie, dziewczyna nie była sobą, a uśmiech na jej buźce wywołała dopiero wizja ponownego stanięcia na nogi. I w końcu się udało! I to ku zadowoleniu Sami nawet nie po 5 latach, jak prognozowali uzdrowiciele zaraz po "wypadku".
Pytanie, czy tamta wycieczka do Zakazanego Lasu tak naprawdę czegoś Samanthę nauczyła? Cóż, to okaże się dopiero z czasem, jednak jedno jest pewne - do Zakazanego Lasu zapewne w najbliższym czasie się nie wybiera. I to jest duży postęp, bo żadna dotychczasowa kara za jej przewinienia nie potrafiła odciągnąć jej od pakowania się w kłopoty. Żadne punkty ujemne dla domu, szlabany - nic. A tymczasem wyglądało na to, że Gryfonka nieco spokorniała. Chociaż kto wie, czy się dziewczyna nie rozkręci jeszcze?
Tego dnia jednak nie w głowie jej było łamanie szkolnego regulaminu. Chciała jedynie udać się na krótki spacer, by po raz setny przypomnieć sobie jakie szczęście ją spotkało, że znów może to robić. Nie zważając na pogodę, opuściła mury Hogwartu i ruszyła przed siebie. Nim się obejrzała, zorientowała się, że nogi zaprowadziły ją na szkolne błonia, skąd miała widok na Zakazany Las. Przystanęła więc nagle i wbiła wzrok w tamtym kierunku. Bynajmniej nie rozważała spaceru do lasu, prędzej na ten widok po prostu wróciły wszelkie wspomnienia tamtego dnia, kiedy straciła czucie w nogach na długi czas. I na samo wspomnienie ją całkowicie sparaliżowało, tym razem jednak na szczęcie nie dosłownie. Tak, zdecydowanie prędko nie odważy się tam wejść...

Hamilton przeskoczyła przez próg pokoju wspólnego Gryfonów. Większość uczniów, którzy tam siedzieli, zamulała dość mocno. Tym razem jednak wyszła bez miotły. Ostatnio bardzo często można było ją widywać, gdy biegła na boisko. Spędzała najczęściej czas na świeżym powietrzu, dokładnie na trzonku miotły i przebywała w powietrzu. Czuła się wtedy wolna. Te parę miesięcy było dla niej ciężkie, dopiero teraz, w tym miejscu, czuła się na nowo jak ona. Czuła, że wraca do siebie, do tej Rhin, którą chciała zawsze być. Zbyt długi czas przebywania w towarzystwie ojca, z którym nie dogaduje się zbyt dobrze, źle na nią wpłynęło. Ale gdy tylko przekroczyła jakiś czas temu próg Hogwartu - poczuła jak odradza się na nowo.
Ruszyła szybkim krokiem korytarzami zamku, poprawiając płaszcz. Zarzuciła szalik na szyję, nie chcąc się rozchorować. O tej porze roku złapać jakieś okropne choróbsko nie było trudno. Nim się obejrzała, znalazła się na błoniach. Zatrzymała się i nabrała chłodnego powietrza w płuca. Zdecydowanie lepiej się poczuła. Mogła odetchnąć. Przymknęła oczy i przez chwilę tak stała, ciesząc się świeżym powietrzem na błoniach. W końcu uchyliła powieki i rozejrzała się dookoła. Zauważyła stojącą postać w oddali. Znała ją dość dobrze. Skierowała swoje kroki w jej stronę. Stanęła za nią i uśmiechnęła się lekko. Widziała bardzo dokładnie, gdzie dziewczyna zerka. W zeszłym roku szkolnym po przygodzie w Zakazanym Lesie również postanowiła się do niego nie zbliżać.
- Tam nie wchodzimy.
Powiedziała radosnym tonem głosu, uśmiechając się nieco szerzej.

Nawet nie zorientowała się, że ktoś stoi tuż obok niej. Totalnie odpłynęła i chociaż fizycznie stała tu, na błoniach, myślami ponownie przeżywała tamte wydarzenia w Zakazanym Lesie. I to nie była pierwsza taka sytuacja, bo niedługo po wypadku często jej się to zdarzało, głównie jednak przenosiła się tam w snach. Można więc powiedzieć, że Rhinna zjawiając się obok i odzywając się do niej, uratowała ją, wyrywając ją z zamyślenia i sprowadzając ponownie na ziemię.
W pierwszej chwili co prawda troszkę się wystraszyła, nawet się nieco wzdrygła, ale kiedy już do niej dotarło, że była w bezpiecznym miejscu, obok koleżanki, uspokoiła się i skierowała swoje spojrzenie na Rhi. Widząc jej uśmiech, sama mimowolnie także się uśmiechnęła delikatnie.
- Spokojnie, nie musisz powtarzać dwa razy - odparła, rzuciła okiem ostatni raz w kierunku Zakazanego Lasu i odwróciła się przodem do gryfonki. - Uwierz mi, jakoś wcale mnie tam już nie ciągnie. - tak, "już" jest w tym zdaniu kluczowe. No ale przecież Rhinna ją znała, wiedziała doskonale ileż to Samantha miała za uszami!

Hamilton znała Samanthę i wiedziała, że prędzej czy później koleżanka wpadnie w jakieś tarapaty. Ale miała nadzieję, że nie będą one aż tak rozległe, jak te ostatnio. Przewróciła oczami i stanęła obok dziewczyny, obejmując ją jedną ręką.
- Spoko. Znamy się nie od dziś. I obydwie wiemy, że mamy talent do pakowania się w kłopoty.
Rhinna zaśmiała się cicho, po czym wyswobodziła dziewczynę ze swojego objęcia i odsunęła się dwa kroki. Podniosła ręce w gorę i przeciągnęła się mocno, aż poczuła, jak kości jej gdzieś strzeliły. To się nazywa dobre rozciągnięcie! Odetchnęła głęboko.
- Też już mnie to Lasu nie ciągnie.
Po tym, jak prawie zabiła koleżankę i złamała kręgosłup? A w życiu! Ale z drugiej strony, Hamilton wszędzie mogła wpaść w kłopoty. Co po niektórzy wiedzieli o jej spotkaniu ze Ślizgonami, które ledwo przeżyła. Nie ukrywała tego za bardzo przed najbliższymi, chociaż szczegóły zachowała dla siebie. Nie potrzebowała rozpowiadania dookoła, nie przyniosłoby to niczego ciekawego i pozytywnego, wręcz przeciwnie.
- Idziemy się przejść? Byleby nie za długo, bo zmarzniemy i się rozchorujemy, haha.
Wśród Gryfonów Rhin nadal była energiczną, żywiołową i bardzo pozytywną osobą.

Spokojnie, nawet Samantha nie była tak naiwna by sądzić, że nigdy już nie wpakuje się w żadne kłopoty. Zwłaszcza, że jakby ją zapytać wprost na pewno powiedziałaby, zgodnie z prawdą,, że wcale nie zamierzała ich unikać! To znaczy okej, nie kusił ją wcale Zakazany Las w tej chwili, ale nie było to wcale równoważne z tym, że po wypadku stała się grzeczniutką dziewczynką i teraz miała zamiar skupić się tylko na nauce. O nie, nie, to zdecydowanie nie w jej stylu. Nie sądziła, że jedynym sposobem by uniknąć kolejnej potencjalnej sytuacji by stracić nogi (dosłownie czy też niekoniecznie - jak to miało miejsce ostatnio), było siedzenie w grzecznie na tyłku w dormitorium.
Zaśmiała się więc na stwierdzenie Rhi, z którym nie mogła się nie zgodzić. No ale nie musiała się tak od razu przyznawać, prawda?
- Oj tam od razu talent... nie moja wina, ja po prostu jakoś tak mimowolnie przyciągam kłopoty do siebie. Nic na to nie poradzę - stwierdziła, siląc się za wszelką cenę zachować powagę. Nie trwało to jednak długo, bo zaraz znów zaśmiała się głośno.
Wstawki dziewczyny o Zakazanym Lesie postanowiła już jednak nie komentować. No bo po co ciągnąć dalej ten temat? Skoro obie się zgadzały co do tego, że lepiej to miejsce unikać...
- Bardzo chętnie. Właśnie w takim celu wyszłam z zamku... Wiesz jak bardzo mi tego brakowało? - miała na myśli oczywiście po prostu chodzenie - teraz takimi codziennymi spacerami, dłuższymi bądź krótszymi, w zależności od chęci i pogody, właśnie nadrabiała. - To co, gdzie chcesz iść?

Kłopoty był drugim imieniem panny Hamilton. Dużo kłopotów nawet. Ściągała je na siebie. Nie wszystkie były ciężkie, nie wszystkie były ogromne. Tylko tak raz na jakiś czas coś się działo, przez co lądowała na dzień w Skrzydle Szpitalnym. Ewentualnie na miesiąc.
- Mnie się nie musisz tłumaczyć tak naprawdę. Pod tym kątem chyba jesteśmy takie same.
Zaśmiała się cicho, po czym kiwnęła głową w stronę błoni, by ruszyły się z miejsca. Tak po prostu.
- W sumie to nie wiem, gdzie można by pójść... Chyba, że Ty masz na coś ochotę, możesz prowadzić.
Uśmiechnęła się do Samanthy lekko, ale przyjacielsko. Jakby nie patrzeć, to Samantha jeszcze niedawno nie mogła wszędzie się dostać. Dlatego nie zamierzała niczego narzucać ciekawa, czy jest jakieś miejsce, na które dziewczyna ma ochotę, dokąd by chciała pójść. Patrzyła na nią, nie jakoś szczególnie wyczekująco, chciała dać na spokojnie jej możliwość zastanowienia się.

Uśmiechnęła się po raz kolejny do koleżanki i skinęła na jej słowa głową.
- Wiadomo, z jakiegoś powodu się tak dobrze dogadujemy - stwierdziła, po czym dała koleżance lekkiego kuksańca w bok.
- Wiesz, chyba pogoda nie sprzyja dłuższym spacerom, więc możemy po prostu zrobić rundkę dookoła zamku. - stwierdziła bez większego zaangażowania, wzruszając ramionami i ruszając po prostu przed siebie, dając swoim nogą ponieść je gdzie będą miały ochotę. - A przy okazji możesz opowiadać, co tam u Ciebie się dzieje? Coś nowego, co mi umknęło, albo nie miałaś okazji się pochwalić? - zagadnęła, nie spuszczając uważnego spojrzenia z Rhinny. Tylko kącikiem oka kontrolowała drogę przed sobą, żeby przypadkiem nie wpaść na coś, albo kogoś...

Hamilton zaśmiała się z powodu lekkiego kuksańca w bok.
- Możemy tak zrobić. Zawsze potem można posiedzieć gdzieś w zamku, albo nawet i w Pokoju Wspólnym. Tam na pewno będzie cieplej.
Pokiwała głową, dumna ze swojego rozumowania. Uśmiechnęła się po paru sekundach i spojrzała na koleżankę kątem oka.
- U mnie? Nie ma co gadać w sumie. Dużo treningów, zarówno drużynowych jak i sama lubię polatać. Ostatnio mam wrażenie, że częściej jestem w powietrzu, aniżeli na ziemi.
Zaśmiała się na swoje słowa i odetchnęła cicho. Ale tak było. Bardziej przyjazne było dla niej powietrze, aniżeli ziemia i zamek. Spojrzała na niego.
- Za dużo się nie dzieje ciekawego. Lepiej mów, jak Ty się czujesz!
Odwróciła się z impetem w stronę Samanthy, czekając na jakieś wieksze informacje od niej.

- No to mamy plan - najpierw spacer, a potem się ogrzejemy w Pokoju Wspólnym - zgodziła się zadowolona, tuż przed tym jak ruszyły przed siebie. Zdecydowanie to był plan, jaki odpowiadał jej najbardziej. Mile spędzony czas z dobrą koleżanką u boku.
- Ach, no tak... Zapomniałam, że to miotła to miłość twojego życia - odparła nieco ironicznie, ale bynajmniej nie złośliwie. Okej, nie do końca rozumiała tej miłości i aż takiego zaangażowania w ten sport jaki prezentowała Rhinna, ale ostatecznie nic jej do tego. To była sprawa Rhi i tylko jej... a nie, przepraszam, jeszcze całej drużyny - bo ta na pewno zyskiwała na tym jej zaangażowaniu. - A poza tym wciąż nic? Chłopiec żaden się tam nie zaczął koło Ciebie kręcić? - zapytała, sugestywnie poruszając brwiami. I można by pomyśleć, że domaganie się takich 'ognistych ploteczek' nie było w stylu Sami... ale no litości, chyba już wreszcie dziewczyna wyrastała z fazy 'chłopcy są fu'.
- No... jest naprawdę w porządku. Ba! Wciąż nie potrafię się nacieszyć tym, że moje nogi wciąż działają tak, jak dawniej, wiesz? Czasami aż muszę się uszczypnąć, dla upewnienia siebie, że to się dzieje naprawdę... pomyśleć, że dawali mi nawet 5 lat jako kaleka... - no mówiła całkiem szczerze. I może nawet Rhinna już to wszystko słyszała. Ale cóż poradzić? Tak jak właśnie Sami to powiedziała, czasami nie dociera do niej jeszcze, że to wszystko to prawda.

Rhinna pokiwala głową. Tak, to był dobry plan. Najpierw zaczerpnąć świeżego powietrza, a potem wygrzać się przy kominku w Pokoju Wspólnym. Hamilton uśmiechnęła się.
- Ej, każdy ma jakąś swoją zajawkę. A tak to chociaż drużyna czerpie ode mnie energię na treningach i meczach.
Wzruszyła lekko ramionami z wesołym uśmiechem na ustach. Tak, można było powiedzieć, że miotła to była miłość jej życia. Co do chłopaka....
- Nie, nikt konkretny.
Uśmiechnęła się kącikiem ust, którego Sami nie widziała. Ona się nie rozglądała przede wszystkim. Miała chłopaka, swoją słodką tajemnicę. Tak naprawdę nikomu się nie przyznała, nie licząc brata, ale no w zaistniałej sytuacji musiał wiedzieć. Ale obiecał, że utrzyma tajemnicę.
- Może kiedyś się trafi. U Ciebie coś w tych sprawach?
Spojrzała na nią z wesołymi iskierkami w oczach. A może u Sami w tych tematach się czegoś dowie?
- Bardzo się cieszę, że możesz normalnie się poruszać. Teraz nic, tylko korzystać!

- Dobrze, dobrze, ćwiczcie tam ładnie i zgadnijcie wszystkie puchary Ślizgonom sprzed nosa - no koniec końców musiała się z Rhinną zgodzić - były w jednym domu i nawet jeśli Sami nie grała w Quidditcha i nawet nie była wielką fanką samego sportu, to przecież kibicowała mocno drużynie Gryfonów! I Rhi zapewne miała tego świadomość, że te małe uszczypliwości w jej kierunku, to tak tylko z czystej sympatii!
- Buu... Myślałam, że sprzedasz mi jakieś ogniste ploteczki - posmutniała, jednak była to tylko i wyłącznie jej cudowna gra aktorska. Jasne, nie obraziłaby się, gdyby Rhi przyznała, że w jej życiu jednak był jakiś chłopiec... Ale skoro nie? Cóż poradzić?
- Daj spokój, przypominam, że do niedawna byłam kaleką i to do tego gburem nr.1 w Hogwarcie, na kogoś takiego nikt nie leci - rzuciła niby obojętnie, wzruszając ramionami. Ale taka była prawda - miała świadomość, że przykucie ją do wózka zrobiło z niej marudę, wiecznie niezadowoloną z życia i nawet jeśli kogoś nie odrzucał sam fakt iż była 'kaleką' jak sama siebie właśnie nazwała, to odstraszała swoim zachowaniem...
- Uwierz mi, ja też! - no jak tu się nie cieszyć? Jak już wcześniej wspomniałam, Sami naprawdę nie zdawała sobie sprawy wcześniej, jak może cieszyć taka błahostka, którą człowiek bierze cały czas za pewnik. A jednak przekonała się, że w życiu, a zwłaszcza życiu w magicznym świecie, wszystkiego można się spodziewać.

- Taki jest plan!
Rhinna klasnęła w dłonie. Ślizgoni nie mieli szans w tym roku. Przynajmniej Rhinna na to liczyła. Starała się coś ciekawego ugrać, zadziałać, wymyślić jak pokonać wszystkie domy.
Na hasło o ognistych ploteczkach uśmiechnęła się kątem ust. Oj, miała ich pełno. No dobra, może nie aż tak pełno, ale trochę ich było. Ale musiała trzymać buzię na kłódkę - przynajmniej w swoim temacie.
- Obiecuję Ci, że jeśli zadzieje się coś ciekawego, to będę się dzielić takimi wiadomościami.
Gdyby to była sytuacja po balu, miałyby co obgadywać... Ale w tym momencie Rhinna nie dużo miała informacji. Po jej słowach zmrużyła oczy i spojrzała na koleżankę. Może i miała rację, ale Hamilton zawsze starała się wyciągać pozytywną stronę Samanthy. Owszem, momentami ciężko było, ale nie chciała, by koleżanka ciągle siedziała niezadowolona i smutna.
- W takim razie musimy się kiedyś wybrać do Hogsmeade! By uczcić to, że jest wszystko w porządku!

Zaśmiała się ponownie, kręcąc delikatnie głową. To się dopiero nazywało zaangażowanie. Tak szczerze, to Samantha mogłaby się tego od Rhinny nauczyć, bowiem sama należała raczej do tych, co odpuszczały dość szybko, zwłaszcza, gdy jej nie wychodziło, cóż, taki słomiany zapał.
Na szczęście, dla Rhinny rzecz jasna, Sam nie dostrzegła tego uśmieszku. Inaczej na pewno uznałaby, że jednak gryfonka coś wiedziała i próbowałaby to z niej wyciągnąć, chociażby siłą! W każdym razie, to myślę, że Davies będzie bardzo przykro, jak któregoś dnia jednak prawda wyjdzie na jaw i dowie się, że koleżanka przed nią ukrywała chłopaka! Przecież jej mogłaby zaufać... Samancie bowiem daleko było do plotkary, żeby zaraz rozpowiedzieć wieści po całej szkole.
- No ja myślę! - starała się brzmieć jak najbardziej poważnie, ale po chwili uśmiechnęła się i puściła tylko blondynce oczko.
- I to brzmi jak kolejny super plan! - stwierdziła i aż się rozmarzyła na samą myśl o smaku kremowego piwa, albo smakołyków z Miodowego Królestwa... tak, jak tylko nadarzy się okazja, na pewno przypomni Hamilton o tym pomyśle!

Oj, Rhinna by bardzo chciała dużo rzeczy opowiedzieć Sami czy innym przyjaciołom. Ale obiecali sobie z Nevanem, że nikomu nie powiedzą, a jeśli już ktoś musiał wiedzieć, to tylko i wyłącznie brat Rhin, jako osoba zainteresowana. Czy jej się to podobało? Oczywiście, ze nie! Ale po tym, jak oberwała Sectumsemprą tym bardziej chciała utrzymać związek w tajemnicy. Oczywiście, że nie dla siebie - nie obchodziło ją, co jej się może stać. Obchodziło ją tylko i wyłącznie, co Nevanowi mogłoby się stać. Takie to stworzenie z tej 16-latki.
- Jest co prawda jeden chłopak, który mi się podoba, ale nie chcę zapeszać! W odpowiednim czasie Ci wszystko opowiem.
Uśmiechnęła się, nie chcąc jednak całkowicie zostawiać dziewczyny bez niczego. Powiedziała tyle, ile mogła i tutaj musiała zakończyć historie. Nie chciała nikogo narażać na niebezpieczeństwo.
- To co, weekend w Hogsmeade? Albo jak już się zrobi cieplej. Pójdziemy do Miodowego Królestwa, obejdziemy całą wioskę, spędzimy razem czas i będzie super!
Rhinna uśmiechnęła się szeroko na samą myśl takiego dziewczęcego wypadu. Będzie fajnie. Ponieważ już zaczęło się robić nieco chłodno, skierowały swoje kroki ku zamkowi. Co jak co, ale nie chciała, by którakolwiek z nich się przeziębiła.

/zt x2