Pokój Christine

Leżeli jeszcze chwilę pod drzewem, leżeli i nie robili kompletnie nic. Kiedy chłopaka dłoń znalazła się tam, gdzie nie powinna, Christine dźgnęła Dymitra łokciem z żebro.
Na słowa Rosjanina Christi leniwie przeniosła wzrok na chłopaka. Nie powiedziała nic, dopiero po chwili wolno wygramoliła się z chłopaka i spojrzała na niego dając mu do zrozumienia żeby się ruszył. Kiedy wstał, złapała go za rękę i pociągnęła w stronę zamku.
Będąc w budynku przechodzili niedaleko rodziców Christine. Chciała im przedstawić gościa, kiedy jednak ten powiedział że już zdążył ich poznać, pomachała im tylko z uśmiechem na twarzy i szybko skierowała się do jej pokoju. Kiedy byli już w sypialni Chrissy, Szkotka zamknęła za nimi drzwi i rzuciła się na łóżko. Założyła ręce za tył głowy i oparła się na nich, obserwując chłopaka.
- No więc? Co proponujesz robić teraz?

Mijaliśmy szereg korytarzy prowadzących do różnych pomieszczeń. Czułem się nieco dziwnie, tak, jakbym był w Hogwarcie. Dałem się prowadzić dziewczynie, w końcu ona zna swój dom. Natknęliśmy się na jej rodziców, których poznałem zaraz po przyjechaniu do Greengrass Manor. W końcu znaleźliśmy się przy drzwiach od dziewczyny pokoju. Wślizgnąłem się tam zaraz za nią i pozwoliłem, aby zamknęła drzwi. Ona położyła się na łóżku, a ja nie wiedziałem, co mogę zrobić. Rozglądałem się po jej pokoju.
- A co byś chciała? - zapytałem i ruszyłem w stronę łóżka.
Ściągnąłem buty i położyłem się obok dziewczyny. Nie będę w końcu pchał się do łóżka z butami.

Dziewczyna wciąż się uśmiechając leżała i przyglądała się jak Rosjanin podąża w jej stronę i pakuje się na łóżko koło niej. Kiedy już się położył wtuliła się w niego. Wtedy dotarło do niej jego pytanie. Uniosła na niego wzrok i wzruszyła ramionami.
- Mi się nie chce robić nic. Najchętniej pozostałabym tak, zasnęła i obudziła się dopiero jutro - odparła, po czym złożyła na ustach chłopaka króciutki pocałunek.
Następnie spojrzała na zegarek który widniał jej na ręku. Dochodziła godzina dwudziesta, co oznacza że od przyjazdu chłopaka minęło już kilka dobrych godzin.
- Jesteś głodny? A może czegoś byś się napił? - pytając Dymitra usiadła gwałtownie, gotowa wezwać skrzata który zaraz by im coś przyniósł. Że też wcześniej o tym nie pomyślała. Tak się ucieszyła na widok chłopaka, że wszystko inne zepchnęła na bok.

- Dobrze Kochana - odparłem.
Też chciałbym pojść już spać. Ten pociąg mnie wykończył. Dalej czuję, jakbym jechał. W końcu od ostatniej dłuższej podróży pociągiem minęło trochę czasu. Dwa tygodnie to zawsze coś.
- Oj zjadłbym coś. Chociażby nawet kanapki. I mógłbym napić się ciepłej herbaty - tak, to było moje marzenie.
Warto chociaż na chwilę powstrzymać głód. Zostałby powstrzymany przez sen, ale po jedzeniu będę miał więcej siły.
Poczekałem, aż Christine pośle skrzata po jedzenie. Następnie, po jego powrocie, zjadłem, wypiłem i ułożyłem się na jej łóżku, aby móc spokojnie zasnąć. Przynajmniej wtedy jestem grzeczny i nie mam brudnych myśli. No chyba, że akurat będę miał taki sen...

Zaraz po tym jak uzyskała odpowiedź od Dymitra, skrzat przyniósł coś na ząb dla chłopaka, oraz dwa kubki ciepłej herbaty. Dziewczyna jakoś rzadko jadła o tej godzinie. Dlatego i tym razem, zadowoliła się ciepłą herbatką na zakończenie dnia.
Nie minęło dużo czasu, kiedy dziewczyna znów wezwała skrzata, aby zabrał brudne naczynia do kuchni. Zaraz po zniknięciu skrzata, wtuliła się ponownie w chłopaka, szepnęła mu do ucha krótkie dobranoc i pocałowała delikatnie w usta. Zaraz po tym oboje słodko spali.

Minęło już kilka dni, od przyjazdu Dymitra. Były to naprawdę niesamowicie spędzone dni. Spędzali czas to w zamku, to w ogrodzie, albo gdzieś poza terenami posiadłości Greengrassów.
Kolejny dzień rozpoczął się tak samo. Christine wstała, kiedy Rosjanin jeszcze słodko spał, zdążyła wziąć długą, relaksacyjną kąpiel, ubrać się oraz uczesać swoje włosy. Dzisiaj założyła na siebie prostą jasno różową sukienkę w kwiatki na ramiączkach a na nogi wsunęła białe sandałki. A z włosami jak to miała w zwyczaju nie kombinowała, tylko puściła swoje bujne loczki luźno na ramiona.
Wezwała skrzata, ażeby prosić go o przygotowanie już śniadanie dla dwójki ślizgonów, w jadalni. Kiedy ten przytaknął tylko i zniknął miała już budzić Dymka, kiedy usłyszała stukanie w okno.
Odwróciła się w tamtą stronę i zobaczyła Huhacza. Huhacz to sowa Christine, którą dostała na 11 urodziny, podczas pierwszego roku nauki w Hogwarcie. Cóż, imię dla zwierzaka nie było zbyt oryginalne, można nawet rzec... dziwne, ale cóż się można spodziewać po jedenastolatce? Na widok sowy, dziewczyna uśmiechnęła się od ucha do ucha. Dzień wcześniej wysłała ją, z krótką wiadomością dla Williama, z pytaniem jak mijają wakacje oraz kiedy wraca, bo się zanim tęskniła. Podbiegła więc szybko do okna, wpuściła sówkę i wyciągnęła mu z dzioba, kolorową fotografie. Lecz jakąś dziwną fotografię, gdyż była ona nieruchoma. Z jednej strony kartki było zdjęcie jakiegoś miasteczka, a z drugiej kilka słów od Willa. Podczas czytania wiadomości uśmiech jej nie schodził z buzi... dopiero kiedy jej oczom ukazał się krótki dopisek, mina jej nieco zrzedła.
" PS. Pozdrowienia od Dymitra "
Chrissy przeczytała to zdanie trzykrotnie, ażeby upewnić się że nie przewidziało jej się. Pisało jak byk, wcale nic jej się nie pomyliło.
A więc dokładnie tym był Williama wyjazd do znajomych. Wyssana z palca historyjka. Christi przez pierwszy moment nie miała pojęcia o co właściwie chodzi. Kiedy doszło do niej, że ją brat najzwyczajniej w świecie oszukiwał, była zdenerwowana jak nigdy. Nie wiedziała co ma ze sobą zrobić. Chodziła po pokoju w tą i z powrotem, z kartką w ręku. W końcu rzuciła kartkę na biurko, a sama usiadła na łóżko i schowała twarz w dłoniach. Oddychała głęboko, żeby dojść do siebie, jednocześnie bijąc się z myślami. Próbowała wymyślić jakiś powód, dla którego Will mógłby oszukać rodziców i swoją własną, kochaną siostrę. Nigdy jej jeszcze nie okłamał... chyba. Przynajmniej nigdy na niczym podobnym go nie nakryłam. Zawsze wzajemnie ufaliśmy sobie bezgranicznie.
Wiedziałam że coś jest nie tak... wiedziałam!
Skoro miała takie przeczucia, że brat wcale nie pojechał do znajomych, to dlaczego ta informacja tak wytrąciła ją z równowagi? Być może dlatego że wcześniej miała nadzieje że się myli, że Will tak jak mówił przebywa u kolegów i bawi się tak dobrze, że nie ma czasu odezwać się do siostrzyczki.
Dziewczyna zrezygnowana położyła się na łóżko. Myślała intensywnie nad tym gdzie jest teraz Will? Co robi? I dlaczego ją okłamał? Była zła, zawiedziona, zrozpaczona? Sama nie potrafiła nazwać emocji, jakie kotłowały jej się w środku. Jak jeszcze wczoraj czekała na to aż będzie mogła rzucić się bratu na szyję, tak teraz chciała urządzić mu tylko piekło. Nic więcej.

Ostatnie dni w Greengrass Manor mijały wyjątkowo spokojnie. Rodzeństwo było pod presją, mieli świadomość że już wkrótce w Proroku ukaże się pikantny artykulik o romansie Williama i Claudii, a największym hitem będzie tamto zdjęcie z imprezy. A wtedy rozpocznie się piekło.
Christine większość czasu spędzała u siebie w pokoju, generalnie można powiedzieć że z niego nie wychodziła. Zaopatrzona w jakąś ciekawą lekturę, całymi dniami leżała w łóżku, co jakiś czas robiąc tylko krótką przerwę na przegryzienie czegoś. Na dół schodziła tylko na obiady, które niestety musieli jadać wszyscy razem. Nie było to nic przyjemnego, gdyż atmosfera jaka panowała przy stolę, była nie do wytrzymania. 
Tak było i dzisiejszego dnia. Dziewczyna nie miała siły na nic innego, jak leżenie plackiem i ewentualnie czytanie książki. Z drugiej strony, zamykając się w pokoju, miała też nadzieję że brat nie zorientuje się że jest z nią coś nie tak. Nie chciała go przecież jeszcze dodatkowo martwić, miał wystarczająco wiele na głowie, żeby przejmować się dodatkowo zdrowiem siostry.
Kiedy tak leżała zaczytana, do jej pokoju wleciała sowa. Kiedy przysiadła na obręczy od łóżka, dziewczyna leniwie odłożyła książkę na bok i podniosła się, odwiązując z nóżki sówki koperty. Listy z Hogwartu. Odstawiła list brata na stoliczek obok łóżka i przyjrzała się kopercie, zaadresowanej do niej. Normalnie pewnie i swoją kopertę odłożyłaby na bok, uznając to za zwyczajną listę podręczników, jaką dostają co roku pod koniec wakacji. Jednak zaintrygowała ją to, iż jej koperta była grubsza niż tylko kartka papieru. Otworzyła więc kopertę, w której ujrzała błyszczącą odznakę Prefekta Slytherina. Początkowo dziewczyna nie mogła uwierzyć. Myślała że to jakaś pomyłka, a odznaka przypadkowo znalazła się nie w tej kopercie co trzeba. Dopiero kiedy przeczytała krótką notkę od V-ce dyrektora, dołączoną do koperty, upewniła się że naprawdę ta odznaka należy do niej. Dopiero kiedy ta informacja do niej dotarła, na ustach dziewczyny pojawił się szeroki uśmiech. Była dumna i prze szczęśliwa że padło właśnie na nią. Wiedziała że odznaka niesie za sobą odpowiedzialność i postanowiła sobie, że będzie najlepszym prefektem, jakim tylko może być. Zadowolona przypięła sobie odznakę do bluzki i opadła na poduszki, zamyślona wpatrując się w sufit.