Ogród i tereny przyległe

Mądra dziewczyna. Nic tylko ją kochać i szanować jako idealną żonę. Jak mnie to wkurza... Zoja znów tłumaczyła to sobie tym, że ma mentalność sieroty i trudno jej się dzielić bliskimi osobami. Dalej nie zaakceptowała w stu procentach Liama i to samo tyczyło się Hannah, która od jakiegoś czasu była dziewczyną Aarona. Nie wiedzieć czemu, ale sprawiali wrażenie osób, które coś ukrywają, albo Bułgarka była paranoiczką. Cassidy nie znała. Ba! Miała wrażenie, że do tej pory była dla niej niewidzialna. Ale jednak już ją jakoś starała się do niej uprzedzić. Tylko ta jak na złość nie dawała jej konkretnego powodu i naprawdę wydawała się perfekcyjną narzeczoną dla Williama. Jak mnie to wkurza...
- Bo mógłbyś mnie chcieć pocałować - mrugnęła do niego figlarnie, obracając to w żart. Jakby nie patrzeć to teraz też by nie wypadało, ale musiała przecież jakoś wybrnąć. Nie był w stanie zrozumieć. Chyba najlepiej by było jakby Christine wróciła już do domu. Położyła głowę i przymknęła oczy, uśmiechając się dalej pod nosem.

William także nie lubił się dzielić, a sierotą nie był. Hyperion także przejawiał ten syndrom, więc to musiało być coś innego. Will nawet siostrą nie chciał sie dzielić z innym facetem i chętnie obije buźkę każdemu, który położy łapy na jej niewinnym ciele, a wiadomość, że Zoja nie ma kontaktu z Waltonem także go ucieszyła.
- A teraz mogę nie chcieć? - uniósł brew w pytającym geście. W przeciwieństwie do niej na ten temat nie miał ochoty żartować. Bardzo starał sie wymazać z pamięci to co między nimi zaszło i chciał traktować ją tak jak dawniej, jak siostrę, a nie potencjalna kochankę, ale takimi komentarzami mu nie pomagała.

Nie miała ochoty już na to odpowiadać. Wzruszyła ramionami i zainteresowała się tą nieszczęsną lemoniadą o której zapomnieliśmy. Skrętek przyniósł również borówki, więc Zoja znowu podniosła się do pozycji siedzącej, żeby napić się orzeźwiającego napoju i wziąć parę jagódek do ust. Tym razem naprawdę zrobiło jej się gorąco i chyba już nie tylko przez pogodę. Odłożyła szklankę na bok. Jak zwykle na lewym nadgarstku miała parę kolorowych tasiemek, które robiły jej za zapasowe gumki do włosów. Wzięła tą czerwoną i zebrała włosy do wysokiego kucyka. Bez grzebienia trochę się nad tym męczyła, bo dalej nie przyzwyczaiła się do swojej nowej długości włosów. To dziwne, bo jak sięgały jej prawie do tyłka to nie miała żadnych problemów.
- Znalazłam śliczny domek do wynajęcia, nad samym morzem. Jeśli się wszyscy złożymy to nie wyjdzie tak drogo, a będziemy mieć parę sypialni, własną kuchnię i salonik. Aaron i Hannah chyba nie przyjadą, wybierają się do Francji.
Jakoś nie kwapiła się, żeby dodać, że również była tam zaproszona z Waltonem. Ale to chyba było z czystej grzeczności, a nie dlatego, że chcieli. W przeciwieństwie do tej rudej wiewióry, Zoja naprawdę chciała z nimi spędzić ostatnie tak luźne wakacje.
- Za pieniądze, które mi przesłałeś już go zaklepałam. Myślę, że powinniśmy jechać zaraz po tym weselu.

Kiedy Christine dostała zaproszenie na ślub Suzanne, od razu wraz z mamą opuściła mury Greengrass Manor i wybrały się na zakupy na Pokątną. Tam zaszły do Madame Malkin, gdzie trochę im zeszło... wszak przecież wszystko musiało być dopięte na ostatni guzik. No a potem jeszcze kilka innych sklepów... ale wreszcie zadowolona Chris pojawiła się z powrotem w domu. Najpierw skoczyła do swojego pokoju, przebrać się w coś luźniejszego a potem wezwała Skrętka, żeby znalazł Williama. Ten od razu jednak wskazał dziewczynie miejsce w którym chłopak się  znajduje, zaznaczając od razu że jest tam w towarzystwie Zoi. Szybko więc opuściła budynek, kierując się w stronę miejsca gdzie siedzieli Zoja i Will.
- Czeeeść - zawołała wesoło, kiedy była już tuż na tyle blisko żeby ją usłyszeli. W pewnym momencie przystanęła nieco zdziwiona, widząc iż brat i przyjaciółka leżą roznegliżowani obok siebie. - Em... co robicie? - zapytała niepewnie podchodząc trochę bliżej.
- O czym rozmawiacie? - zapytała, trochę później, no bo usłyszała ostatnią część wypowiedzi dziewczyny, no a że nie była w temacie, no to nie wiedziała o czym mowa...

Sam również sięgnął po swoją lemoniadę, która dzięki magicznym kostkom lodu stale była przyjemnie chłodna. Upił sporą część po czym położył się znowu plackiem przymykając oczy. Słonko przyjemnie prażyło, a Zoja zmieniła w końcu temat na ten wakacyjny.
- Świetnie - ucieszył się uśmiechając się pod nosem na wieść, że panna Wilson nie zaszczyci ich swoją obecnością. Aarona jeszcze by zniósł, ale w przypadku Hanki kamień spadł mu z serca. Musiałby się męczyć cały wyjazd udając, że nie ma nic przeciwko. Szkoda, że Zoja cały wyjazd będzie musiała tolerować Cassidy.
- Szkoda - a to jego oficjalna odpowiedź na tę radosną nowinę. - Waltona tez pewnie nie będzie, skoro nie utrzymuje z Tobą kontaktu wiięc może masz ochotę zaprosić kogoś innego? Koleżanki? Kolegów? - zaproponował uchylając na chwilę powieki by na nią spojrzeć. Nie chciał, by czuła się tam samotnie, a im więcej ludzi tym większe prawdopodobieństwo, że pochłonięta zabawą nie będzie aż tak przejmować się Cassidy. Słysząc, że mają towarzystwo odkręcił się kawałek w stronę siostry szczerząc się wesoło.
- Nie widać? Zażywamy kąpieli słonecznej i rozmawiamy o wakacjach. Zoja znalazła świetny domek nad samym morzem - streścił krótko pomijając inne, wcześniejsze kwestie ich rozmowy.
- Rozbieraj się, tobie też przyda się trochę słońca przed wyjazdem - rzucił w siostrę szklaną butelką z olejkiem do opalania i znowu ułożył się wygodnie na trawie.

Zoja w kostiumie kąpielowym to jeszcze nie takie wielkie zaskoczenie. Natomiast William, którego ubrania zostały zrzucone na bok i widok brata w czarnych, obcisłych bokserkach... No, to musiał być szok. Bułgarka zachichotała mimowolnie. Christine miała idealne poczucie czasu, powinni omawiać szczegóły wyjazdu razem, skoro jadą jedyne bez pary i ma nadzieję, że będą dzieliły ze sobą pokój.
- Hej Chris! Jak tam zakupy? - spytała, robiąc dla niej miejsce na ręczniku. Idealnie, jeśli ułoży się między nimi. Westchnęła przeciągle, kładąc się znów na wznak.
- Czy Ty myślisz, że przyjaźniąc się z Waszą rodziną mogę mieć jeszcze innych znajomych? Mogę zaprosić jeszcze Glorię i Elijaha, ale jestem prawie pewna odpowiedzi Hobbita.
Nie mówiła poważnie, bo to była jej wina, że przez siedem lat nauki w Hogwarcie, nie otoczyła się większym wianuszkiem kolegów i koleżanek. Wolała mieć dwóch przyjaciół od serca, a nie chmarę gamoni, za którymi nie będzie przepadała. Jest wymagającą koleżanką i mało cierpliwą dla głupoty.
- A Dymitr? - spytała, zerkając w tym momencie na dziewczynę, a nie Williama.

- Zakupy jak zakupy - stwierdziła z delikatnym uśmiechem, wzruszając przy tym ramionami. - Ale wszystko kupione, więc chyba można zaliczyć je do udanych. - no cóż, Christine nie była jakąś wielką fanką zakupów, nie że nie lubiła, bo jak czegoś potrzebowała to się oczywiście uda do sklepu bez marudzenia, ani niczego takiego, no ale nie była z tych co by się zachwycały każdym ciuszkiem jakie kupiła...
- No to super - mruknęła, siląc się nawet na jakiś uśmiech, czy coś. W przeciwieństwie do tej dwójki, nie cieszyła się na te wakacje aż tak bardzo. To nie to że nie chciała spędzić z nimi czasu, gdzieś wyjechać... no ale czemu akurat wybrali morze? No bo co to za frajda kiedy wszyscy będą się pluskać w wodzie, a ona się nie zbliży do niej, bo w dalszym ciągu miała ten cholerny uraz po tamtym wypadku w Hogsmeade. No ale William nie dał za wygraną i dał dziewczynie do zrozumienia że pojedzie tam, nawet jeśli miałby ją tam zaciągnąć siłą. No i co ona miała do gadania w takim wypadku?
- Chyba jednak sobie daruje... - odparła, łapiąc oczywiście buteleczkę, no bo jednak refleks szukającego to ona miała. Co ona się będzie opalać teraz, pojadą nad morze, to się opali... zwłaszcza jak będzie całe dnie spędzać na plaży, trzymając się daleko od wody...
- Nawet o tym nie myśl - mruknęła patrząc na Zoję spode łba. No nie, on nie miał prawa zepsuć jej kolejnych wakacji. Może i już go nie nienawidziła tak jak na początku, ale jednak wolała go unikać, bo nie ufała mu i zdawała sobie sprawę z tego że w każdej chwili może mu przyjść do głowy jakiś chory pomysł...

Milligan też jej nie przypadł do gustu. Chyba już o tym wiedziała. Może nie miała okazji z nim się spotkać twarzą w twarz, ale za te wszystkie dziewczyny z którymi się umawiał, zasłużył na brak sympatii.
- To nie był mój pomysł - powiedziała szybko w obronie, zanim William zdołał dojść do głosu.

- Zapraszaj kogo chcesz - uśmiechnął się nieznacznie do Zoi. Nie miał pojęcia kim jest Hobbit i Gloria ale było mu wszystko jedno i naprawdę chciał, żeby miała tam towarzystwo i nie musiała myśleć o Cassidy.
- Nie mów, że boisz się ojca. I tak go nie ma - mruknął do siostry znowu zerkając na nią kątem oka. - Powinnaś przyzwyczajać skórę. Zoja powiedz jej coś. Ona jest jeszcze większym wampirem ode mnie - zażartował odnośnie wcześniejszego komentarza Bułgarki.
- Zdrajca - warknął żartobliwie i znowu sprzedał dziewczynie kuksańca po czym kolejny raz odwrócił się do siostry.
- A jest ktoś, kogo chciałabyś zabrać?

- Nie chodzi o ojca... - westchnęła, przewracając oczami. No po prostu... no nie miała ochoty i już! No co się będzie tłumaczyć. - Oj noo, nad morzem się opale - mruknęła kiedy Will zaczął coś tam marudzić. No o co mu chodziło, noooo?
- Charliego i Shay - odpowiedziała stanowczo, kiedy brat zapytał o to kogo dziewczyna chciała zabrać ze sobą. Nie miała pojęcia czy para ma jakieś plany na wakacje i czy w ogóle chcieliby się wybrać z nimi, no ale przecież można zapytać, prawda? No bo w sumie miło byłoby gdyby mogła spędzić trochę czasu ze swoimi przyjaciółmi. No i nie pomyślała o tym że jak do Shay, chłopak zapewne nic nie miał, tak towarzystwo Wilsona mogło mu odpowiadać trochę mniej...

Od razu dostrzegła niechęć Christine do tego pomysłu. Myślała, że William z nią o tym porozmawiał... A wyglądało to tak jakby kazał jej jechać. Zrobiło jej się nagle jakoś przerażająco smutno. Nie dość, że miała poznać narzeczoną swojego przyjaciela, to jeszcze teraz nie miała z kim podzielić się tymi uczuciami. Aaron też ją trochę zawiódł, nie wybierając jej, więc liczyła już na kogoś innego. Zatęskniła za Benedictem i jego bliźniaczym poczuciem wyobcowania.
Nie odpowiedziała tą samą wesołością, co chłopak.
- Rzeczywiście, powinniśmy się już ubierać. Może ojciec nie, ale wasza mama może się pojawić w każdej chwili - powiedziała wstając niechętnie z miejsca. Założyła na stopy swoje japonki, które leżały z boku i podniosła ręcznik.
Ani jedno, ani drugie imię, które wymieniła Ślizgonka, Zoja nie znała. Wiedziała, że Hannah ma rodzeństwo i na pewno kojarzyła Gryfona, ale nigdy z nim nie rozmawiała osobiście i imię jej wyparowało. Wilsonowie rzeczywiście nie należeli do jej ulubieńców. Tak samo jak rudzi ludzie. Oprócz Glorii, do której zamierzała zaraz napisać.
- Odezwę się jeszcze do paru znajomych. Głupio byłoby wyjeżdżać tylko we czwórkę, więc zróbmy co w naszej mocy, żeby jeszcze zebrać towarzystwo, hm? Zapraszajcie kogo chcecie, w domku zmieści się około dziesięciu osób.
Czekała na to jak przyjaciółka wróci do domu, ale teraz było jej zbyt przykro, żeby zostać. Już nie mogła doczekać się pójścia na studia i nowych znajomych z akademika.

- Skoro chcesz, zaproś - mruknął. Oczywiście, że towarzystwo Wilsona wcale mu nie odpowiadało. Wyraźnie się poddenerwował. Nie samym faktem, że wybrała jego, a raczej dlaczego to zrobiła? gdyby wiedział, że jego kochana siostrzyczka przyjaźni się z takim motłochem, Naprawdę przez te lata nie zauważył, że Christin ma przyjaciela, i że tym przyjacielem jest Wilson.
- Już idziesz? - zapytał zdziwiony nagłym poderwaniem się Zoi. Myślał, że czekała na jego siostrę, a gdy ta tylko przyszła od razu się stąd zbiera? Coś między nimi nei tak? Wstydzi się? Boi? Nie podobało mu się to.
- To mam tak... sam? - zapytał zerkając to na jedną to na drugą. No i koniec opalania, bo Kryśki nie przekona. Westchnął ciężko zbierając klamoty. Założył spodnie i zarzucił koszulę na plecy.
- Nie to nie... Chodź do domu, muszę odpisać Cassi - uśmiechnął się do siostry i obejmując ją ramieniem ruszyli w kierunku domu.

William aportował się z Cassidy na leśnej ścieżce tuż przy starym, niewyraźnym znaku informującym o kończącej się drodze. Drodze, która w rzeczywistości się nie kończyła, a prowadziła dalej do posiadłości Greengrassów. Trochę ich zniosło, bo Will chciał wylądować tuz przed bramą, a do tej mają jeszcze spory kawałek, a to wszystko chyba przez to, że w ostatniej chwili zmienił zdanie co do celu podróży. Miał być Londyn, ale w końcu stwierdził, że nie ma bardziej ustronnego miejsca, niż teren jego domu.
- Wybacz. Mam nadzieję, że nie masz nic przeciwko spacerowi? Pomyślałem, że może zostałabyś na kolację. Chyba, że nie chcesz, wtedy odprowadzę Cię do domu - dodał szybko na wypadek, gdyby jednak pomysł spędzenia razem czasu w jego domu nie przypadł jej do gustu. W końcu przed nimi wiele wspólnych lat za murami Greengrass Manor.

Świst, szum, szarpnięcie... I znaleźli się gdzieś na trawie. Nie sztucznej, pielęgnowanej i karmionej spalinami trawie Londynu, ale szeleszczącej, bzyczącej i wyjątkowo żywej trawie na polnej drodze. Panna Thomas rozejrzała się wokół, wyraźnie zdumiona. Dopiero odległe zarysy znanej jej, ogromnej rezydencji utwierdziły ją w przekonaniu, że nie wylądowała na przedmieściach stolicy Anglii, ale w zupełnie innym kraju. Zerknęła na Williama pospiesznie, ten jednak nie wydawał się skonfundowany, było to więc działanie celowe. Odprężyła ją ta informacja.
- Porwałeś mnie do Szkocji? Odważnie, paniczu Greengrass. - Pokręciła głową przekornie, kilka kosmyków ciemnych włosów zafalowało wesoło. - Zostanę z przyjemnością. O ile będę mogła skorzystać z kominka by poinformować rodziców o uprowadzeniu.
O ile Caliente będzie pewnie wniebowzięta, że spędzają razem tak dużo czasu, ojciec pewnie spojrzy na nią z troską i mruknie coś w rodzaju "jeśli sprawia ci to przyjemność...".
Ale nie Areniusem przejmowała się teraz młoda czarodziejka. Właśnie dotarło do niej, że widzi się z Williamem w miejscu, którego z całą pewnością nie dało się uznać za publiczne. Poczuła specyficzne dźgnięcie w okolicach żołądka, połączone z przyjemnym dreszczem spowijającym ramiona i lędźwie. Posłała narzeczonemu nieco zdekoncentrowany uśmiech pełen pierwszego, dziewczęcego pragnienia... Powiodła kciukiem po jego dłoni.
Wszystko układało się jak należy.

- Nie porwałem. Zaprosiłem, panno jeszcze-Thomas - uśmiechnął się wesoło ściskając mocniej rękę dziewczyny, gdy ruszyli przed siebie krętą ścieżką.
- Oczywiście, że będziesz mogła. Hmm... - udał, że się nad czymś głęboko zamyślił. - Chyba będę musiał zażądać okupu. Czy Twoją matkę stać na tak wysoki wydatek? - zapytał śmiertelnie poważnym tonem. Celowo w pytaniu wymienił tylko matkę dziewczyny, ponieważ podobnie zresztą jak Hyperion nie darzył jej ojca sympatią. Właściwie to chyba nawet nie miał okazji go bliżej poznać, ale uprzedzenia robiły swoje. Rzadko pokonywał tę trasę pieszo. Właściwie to piechotą szedł tylko kilka razy podczas nielegalnych wycieczek z Christine do miasteczka, więc gdy minęli kolejny znak ostrzegawczy zamyślił się naprawdę. Nie raz zastanawiał się jak ich dom widzą mugole, a widzieli oni walącą się ruinę zarośniętą chaszczami. Ale i o tym widoku szybko zapominali podobnie jak o powodzie, dla którego zapuścili się tak blisko tego miejsca.
Pod bramę dotarli już niemal w milczeniu. Tam William wyciagnął różdżkę i jednym jej dotknięciem otworzył bramę przed dziewczyną. Początkowo William chciał zabrać ją nad jezioro albo do ogrodu, ale skoro chciała poinformować matkę, że jest z nim bezpieczna udali się więc w kierunku wejścia.

Gdy usłyszała owo pięknie brzmiące "jeszcze-Thomas", jej jaśniutkie policzki zakwitły szczerym rumieńcem emocji. No tak, niebawem zmieni nazwisko i każdy będzie wiedział, czyja jest i komu przysięgła wierność. W jej umyśle ślub stanowił początek zupełnie nowego, innego, pięknego życia, u boku tego młodzieńca, do którego poczuła coś jeszcze jako mała dziewczynka siedząca przy jednym, świątecznym stole i ciągnąca wspólnego musa-świstusa.
Uśmiech zadowolenia i szczęścia ukryła, patrząc w bok, na zbliżające się zabudowania rezydencji Greengrassów. Jej przyszłego domu.
- Jesteś pewien, że będzie chciała mnie odzyskać? Greengrass senior powiedział jej, że niczego mi nie zabraknie. Co na to spadkobierca? - Zapytała przekornie, popatrując na niego spod rzęs. Dała się poprowadzić ku wejściu do posesji. Na miejscu, dzięki gościnności gospodarzy, mogła swobodnie skorzystać z kominka. Uklękła na specjalnie przygotowanym, skórzanym podnóżku i wsadziła głowę w roziskrzone płomienie. W jej domu w Redhill przy kuchennym kominku siedziała akurat ojciec. Poinformowała go gdzie jest i kiedy wróci a następnie była już do dyspozycji swojego porywacza.
- Do kolacji chyba mamy chwilę czasu... Gdzie zatem umieścisz swoją brankę? Jako jeniec mam prawo decydowania o następnych poczynaniach?
Patrzyła na niego z uśmiechem w migdałowych, jasnych oczach.

- Że dotrzyma słowa danego przez ojca? - odpowiedział pytaniem na pytanie otwierając drzwi przed dziewczyną. Oczywiście będzie starał się ze wszystkich sił, tak jak starał się jego ojciec. Na swój sposób, ale sie starał. Matce nie brakowało niczego oprócz miłości. Czy Will będzie taki sam? Miał nadzieję, że nie. Po wejści udali sie natychmiast do dużego foyer skąd Cassi zafiukała do domu. Cierpliwie poczekał na uboczu, aż skończy a kiedy wróciła do niego odruchowo zerknął na schody.
- Jako jeniec masz prawo zachować milczenie, bo wszystko co powiesz może być użyte przeciwko tobie - uśmiechnął się wesoło.
- Chodźmy do mojego... Do naszego pokoju, hm? Zastanowimy się co w nim zmienić. Chcę, żebyś czuła się jak u siebie w domu kiedy już... to będzie Twój dom - dodał spokojniej. Próbował się przyzwyczajać do zmian, które czekają go w najbliższej przyszłości i przede wszystkim chciał, by wiedziała, że chce próbować. Że się stara.