Regały i wypożyczalnia

- No tak spory kawałek - powtórzył i podrapał się po skroni słysząc jej pytanie. Noah jakoś nie należał do osób wylewnych i tym samym nie otwierał się zbytnio przed innymi, nawet gdy te osoby wydawały się bardzo sympatyczne - tak, brat dostał tu pracę - w sumie to nie powiedział nic wielkiego ale też nie skłamał. No bo co miał powiedzieć, że nie miał rodziców, że w sumie to jakoś im się udaje wyżyć z pensji brata? No bez sensu. Nie biedowali przecież ale żyli skromnie.
- O ja też! - dodał z entuzjazmem i popatrzył na swój mundurek, no tak nie całkiem go skompletował, bo po prostu gdzieś zapodział ten krawat a herbu nie było widać, bo zasłonił je książką. Miała prawo nie wiedzieć do którego domu został przydzielony, zresztą on sam nie bardzo orientował się w tych wszystkich Hogwarckich zwyczajach.
- Dzięki wielkie za pomoc Abigali, ja już muszę iść. Do zobaczenia - uśmiechnął się i jeszcze pomachał jej na odchodne, by później wyjść z biblioteki.

Zza regału wypełnionego po brzegi opasłymi woluminami, dało się słyszeć westchnienie pełne poirytowania. Chwilę później, z ust dziewczęcia siedzącego na czytelnianej podłodze, padło niezbyt cenzuralne słowo, które aż wstyd byłoby przytoczyć. Przecież Bronte nie przeklinała, nie piła (może raz z Wilsonem) i nie paliła (z Wilsonem wciąż się nie liczy, stare dzieje), więc nikt, znający tę niewysoką blondynkę nie podejrzewałby jej o znajomość słów o tak okropnym znaczeniu. I o tak niecne zachowanie.
Ubrana w szkolny mundurek, z włosami związanymi w niedbały warkocz, Panna Bronte wertowała kolejny podręcznik, starając się zabić upływający niemiłosiernie powolnie, czas. Uczenie się na pamięć dat, a w dodatku przypisywanie im konkretnych wydarzeń, nigdy nie była mocną stroną Emily. Zerkając z bezsilnością na rycinę mającą pomóc w przyswojeniu dat, obiecała sobie, że to ostatni raz, kiedy dobrowolnie zadaje sobie samej ból, nie czerpiąc z tego, właściwie żadnej korzyści. Co komu po Wybitnym z Historii Magii, skoro wiedza ta, w świecie magicznym nie wydawała się ani przydatna, ani ciekawa.
Dziewczyna przymknęła książkę, wsuwając pomiędzy czytane przezeń strony złotą wstążkę. Czoło wsparła o drewnianą kolumnę oddzielającą jeden regał od drugiego, próbując przypomnieć sobie daty, o których jeszcze przed chwilą czytała.

Powrót do Anglii przyjął z ulgą, choć łączył się on z nadciągającymi egzaminami to i tak nie były one w stanie bardziej przytłoczyć, niż chorobliwa dominacja jego dziadka. Po tych paru miesiącach zdążył zapomnieć, dlaczego tak naprawdę chciał uciec z domu, a teraz w trakcie tej przerwy świątecznej świadomość do niego wróciła ze zdwojoną siłą. Postanowił też, że zrobi wszystko by dostać się na Uniwersytet im. Albusa Dumbledora na wydział Czarostwa Specjalnego i nie wrócić już do rodzimego kraju. Łączyło się to z koniecznością dokładniejszej nauki języka angielskiego i samej historii Wielkiej Brytanii i to właśnie miał zamiar robić w wolny, sobotni wieczór...
Uczeń w "nieformalnym" stroju, czyli jak na niego - sztruksowe musztardowe spodnie i dopasowana bordowa koszula, wszedł do biblioteki zwyczajowo w towarzystwie paru kolegów z Durmstrangu. Szybko się jednak odłączył od swojej grupy i zniknął między regałami prawdziwie zainteresowany szukaniem poszczególnej literatury, a nie tylko podrywaniem dziewcząt na swoją przystojną twarz i chrapliwy akcent.
Historia Magii, Dzieje Magii, Teoria Magii...
Szukał bardziej mugolsko brzmiących tytułów, czego się szczerze wstydził, dlatego nie miał zamiaru poprosić wprost o pomoc bibliotekarki. Szedł dalej, dotykając co nowszego wydania jakiejś księgi, ale w końcu odkładał ją z powrotem na półkę. Może jest tu gdzieś konkretny dział, ale on go nie potrafił znaleźć? Z pod przeciwległej ściany dostrzegł nieznajomą Krukonkę, pogrążoną w ciężkiej nauce. Kierując się znanym stereotypem na temat Ravenclawu... Widać było, że spędziła już tutaj trochę czasu i może ona będzie wiedziała gdzie, co i jak. Podszedł do niej i niewiele myśląc ukucnął naprzeciwko, sięgając bezczelnie po książkę, którą chwilę temu wałkowała.
- Pierwsze powstanie goblinów? - zaatakował, oczekując poprawnej odpowiedzi.

Kiedy już uświadomiła sobie, jak niewiele informacji zdołał przetworzyć jej zmęczony nauką mózg, Emily, zrezygnowana powiodła wzrokiem czekoladowych tęczówek po grzbietach zakurzonych woluminów. Wszędzie cholerna Historia Magii. Dziewczyna ruchem ręki odgarnęła gromadzące się przy czole i twarzy kosmyki, którym udało wyswobodzić się z niezdarnego upięcia.
Samotne chwile z tą najznamienitszą dziedziną magii nie były jej jednak dane, albowiem przerwane zostały przez nadejście pewnego, nieznajomego jej (raczej) młodzieńca. Na początku, pewna była, że poprosi ją jedynie, by umożliwiła mu przejście ku dalszym pokładom woluminu, nie można więc dziwić się jej zaskoczeniu, gdy chłopak przystanął tuż przy niej. Śmiały gest ze strony chłopaka wywołał falę niepokoju kołaczącą się pod jasną czuprynką. Sarnie oczy wlepiły weń nieco bojaźliwe spojrzenie. Nie przywykła do tak rażących napadów na jej prywatność. Mimo mieszanych uczuć i lekkiego niepokoju, postanowiła zaniechać ucieczki.
- Rok tysiąc czterdziesty dziewiąty naszej ery. Dowodził Zygfryd Złośliwy. - Słowa same płynęły spomiędzy karminowych warg Krukonki.
- Myślałam, że to tylko ja jestem na tyle nienormalna, by w sobotni wieczór uczyć się Historii Magii... - Zmarszczyła jasne brwi, zerkając niepewnie na chłopaka. Choć znakomitą większość Hogwardczyków stanowili ludzie nad wyraz pewni siebie i śmiali, Emily nie mogła jednak zaliczyć siebie do tej jakże wspaniałej grupy. Spojrzenie sarnich oczu zdawało się niezmiennie spłoszone, a niski wzrok i drobna postura nie pozwalały wyróżniać się z tłumu. Jedynie na boisku, siedząc na miotle, czuła, że ktokolwiek zauważa jej istnienie, a i to nieczęsto. Dla Krukonki nie było to jednak powodem wielu zmartwień. Ze swoim introwertyzmem pogodziła już lata temu, gorzej z innymi przedstawicielami uczniowskiej rzeszy.

- Myślałem, że to było coś około XVII wieku i Urg Obrzydliwy... - mruknął cicho i wzruszył ramionami, bo to nie było tak naprawdę istotne. Odpowiedziała mu z taką pewnością w głosie, że nawet nie znając poprawnej odpowiedzi nie zamierzał jej sprawdzać. To był tylko taki test, czy rzeczywiście Krukonka jest mądra, czy tylko udaje. Wyprostował się, podając jej rękę na przywitanie. Rzeczywiście do zbyt subtelnych gości nie należał i kiepsko było u niego z wyczuciem. Uznał po prostu, że wykorzysta kujona? Możliwe. Potrzebował kogoś kto mu pomoże w rozkładzie hogwarckiej bibliotece.
- Miles Johansen, potrzebuję pomocy w szukaniu bardziej specyficznych książek. Będziesz tak miła i mi pomożesz? - wąskie usta uśmiechnęły się szeroko, nie zawracając już sobie głowy by zareagować na jej poprzednie słowa. I czy był na tyle nienormalny? Pewnie tak, gdyby nie przerabiał większości materiału dwa lata wcześniej w Durmstrangu na SUMy. Na swoim ostatnim roku już tego nie potrzebował, a teraz wiadomości z poprzednich egzaminów uleciały, robiąc miejsce na bardziej pożyteczne wiadomości z zakresu Obrony Przed Czarną Magią.
- Możesz chyba sobie zrobić przerwę na pięć minut - dodał, mrugając beztrosko i nie cofnął wyciągniętej dłoni. Trochę go zepsuły te miesiące w angielskiej szkole. Z cichego ponuraka po... prawie Ślizgona. Miał tylko nadzieję, że Emily nie wystraszy się go zupełnie i jednak okaże odrobinę inwencji. Takie szkraby są płochliwe, ale Szwed był naprawdę dobrym chłopakiem.

- Siedemnasty wiek i dopiero pierwsze powstanie Goblinów? Przecież... - Wzięła głęboki haust powietrza. - Zresztą. Nieważne. - Zaczęła, nawet z lekkim entuzjazmem, jednak chwilę później spasowała. Raczej oczywiste, że go to nie interesowało. Jej właściwie też, ale jako prawdziwa Krukonica miała w zwyczaju rozwiewać wszelkie wątpliwości i problemy natury naukowo-badawczej.
Uścisnęła dłoń Durmstrandczyka stanowczo, choć wciąż nie czuła się w jego towarzystwie bezpiecznie. Przecież mieszkał ze Ślizgonami, z którymi Emily już od dawna miała na pieńku. A co, jeśli dołączył do tej szajki degeneratów z Rafflesem na czele? Wolała nawet o tym nie myśleć. Przecież wystarczyłoby zając bibliotekarkę, a pozostali mogliby ją osaczyć między wąskimi regałami i finezyjnie uszkodzić.
Dziewczyna przełknęła nerwowo ślinę.
- Emily Bronte. Pomogę. - Odparła cicho, podnosząc się z podłogi. Kilka godzin siedzenia nie działało zbyt dobroczynnie na zmęczone po porannym treningu mięśnie.
- Czego konkretnie szukasz? - Dziewczyna syknęła cicho, łapiąc się za lewe udo; chwilę później, przyciskając książkę do piersi, zerknęła na Johansena, czekając aż ten oświeci ją na temat autora i dziedziny magii opisywanej w woluminie. Dłuższe spojrzenie, którym uraczyła młodzieńca, podpowiedziało jej, że chłopak, prawdopodobnie niewiele ma wspólnego z upajającą się czarną magią szajką. Wyglądał porządnie, a błękitne spojrzenie nie przyprawiało jej o dreszcze. Może nie jest psychopatycznym mordercą?

Miał ochotę się lekko zaśmiać na jej oburzenie. Możliwe, że był ignorantem jeżeli chodzi o sprawy goblinów. W pewnej mierze edukacja jego dziadka się tutaj odbijała, bo po prostu nie szanował tej nacji, tak samo jak nie szanował skrzatów domowych i był za ich zniewoleniem, bo to "leży w ich naturze". A gobliny to szkodniki, które są łase na złoto i też nie powinny mieć takich samych przywilejów co czarodzieje. To wszystko co trzeba było mu wiedzieć. Nie należał może do szajki Ślizgonów, z którymi to Emily sobie zepsuła relacje, ale pewnie podzielałby część ich poglądów. Czarna Magia zawsze brzmiała dla niego kusząca, w końcu uczył się jej w Durmstrangu. Nigdy by jednak nie znęcał się nad dziewczyną, ani wyśmiewał jej zdania, dlatego się powstrzymał i dalej przyjaźnie uśmiechał.
- Dzięki - odpowiedział z góry, patrząc na to jak Krukonka gramoli się z tej twardej podłogi. Jej twarz szybko zdradziła, że mięśnie nóg się zastały od przebywania w tej samej pozycji. Z tego powodu proponował pomoc, ale nie przyjęła jej, dlatego z lekkim zmieszaniem wycofał rękę do kieszeni spodni. Przypominała trochę małe lwiątko.
- Chciałbym zostać już w Anglii na stałe, dlatego potrzeba mi parę słowników, przewodników, coś o Londynie, uniwersytecie... A tu wszędzie tylko historia i podręczniki.
Westchnął ciężko, przeczesując sobie włosy do góry drugą ręką. Obrzucił niewidzącym spojrzeniem regał ze starymi woluminami i się lekko skrzywił. To na pewno nie było to czego potrzebował.

Chude palce zacisnęły się mocniej na woluminie, gdy bystre oko dostrzegło namiastkę prześmiewczego grymasu. A może znowu jej się tylko zdawało? Jeśli nawet nie, to przecież nie miała się czemu dziwić, skoro sama w duchu przyznała, że Historia Magii zdecydowanie nie jest jej konikiem.
Myśl o rychłej śmierci porzuciła już kilkanaście sekund temu, gdy kątem oka dostrzegła lekkie zmieszanie Durmstrandczyka.
- Nie ma za co. Po tylu latach znam to pomieszczenie jak własną kieszeń. - Wzruszyła ramionami, ruszając w głąb regałowego labiryntu. Piaskowe pasma włosów odgarnęła z czoła i policzków, z niejakim zadowoleniem przyznając, że nie przeszkadza jej nawet tak bardzo, gdy ktoś może zobaczyć podłużną bliznę ciągnącą się wzdłuż jej policzka. Kilka sekund później przystanęła gwałtownie, odwracając się do idącego za nią chłopaka.
- Tutaj powinieneś znaleźć wszystko, czego potrzebujesz. - Wyjaśniła,  wskazując podbródkiem na pobliską półkę, przepełnioną książkami w najróżniejszych okładkach.

Idąc za dziewczyną nie miał okazji zobaczyć na jej twarzy żadnej skazy. Wcześniej też jej nie dostrzegł, bo do najbardziej spostrzegawczych nie należał. Liczyło się dla niego jedynie to, że dobrze trafił ze swoim problemem. Tak jak zakładał, Emily była Krukonką w pełnym tego słowa znaczeniu i rozkład biblioteki po prostu znała. W tej sytuacji nie żałował, że nie zwrócił się do opiekuna czytelni, bo cały zabieg wybierania odpowiedniego regału został przeprowadzony dyskretnie. Bronte najwyraźniej nie zaskoczyło, ani nie zniesmaczyło to, że Szwed chciał sięgnąć do mugolskiej literatury. Po drodze nie wpadli na jego znajomych, ani "fanki" chłopaków z Durmstrangu za co również dziękował w duchu. Stanęli w alejce odpowiedniego działu i z ulgą spojrzał na kolorowe, plastikowe okładki kiepskich wydawnictw podrzędnego Empika. Znów na jego twarzy pojawił się niepokój. Jedno to znaleźć odpowiednie książki, ale drugie to po nie sięgnąć i zacząć się z nich uczyć... Wyglądały tak bardzo dziwnie. Zanim "Lwiątko" zdążyło odejść, sięgnął po pierwsze lepsze czasopismo na dolnej półce i przeczytał głośno tytuł:
- Miś Paddington w Londynie? - To było raczej dla dzieci, dlatego znajdywało się tak nisko. Ale skąd mógł wiedzieć? Może w Londynie rzeczywiście był jakiś pluszowy niedźwiadek, którym warto było się zainteresować?
- To jakiś sławny turysta? - spytał, jakby od razu założył, że blondynka ma wiedzieć wszystko na ten temat. Nawet tak naprawdę nie znał jej pochodzenia, ale skoro on był nieogarnięty...

Czasami naprawdę wolałaby nie być Krukonką, by nie musieć już oglądać tych oczekujących, błagających wręcz spojrzeń słanych w jej stronę. Pomóż napisać esej, pomóż z zaklęciem, pomóż znaleźć książkę, bo wyglądasz na taką sierotę, która wygra za kogoś życie. Może gdyby była bardziej uparta, wtedy nie dałaby wchodzić sobie na głowę. Poza Quidditchem, rzecz jasna, bo on, stanowił zupełnie odrębną dziedzinę życia nastolatki.
Chciała już odejść, zostawić chłopaka w niezmąconej ciszy i spokoju, pozwalając mu zagłębić tajniki mugolskich przewodników, jednak nie było jej to dane. Miś Paddington? Jasne brwi Krukonki mimowolnie uniosły się ku górze.
Spojrzenie sarnich oczu prędko skierowało się ku okładce, a kąciki ust wygięły się w uśmiechu, który jednak całkiem prędko znikł z bladej twarzy.
- To miś z takiej bajki dla dzieci mugoli. - Odparła, przenosząc spojrzenie na znajdujące się na regale książki. - Moim zdaniem powinieneś poszukać czegoś nieco wyżej. - Sięgnęła w stronę regału za znajomym jej tytułem, jednak niski wzrost nie pozwolił jej na bezproblemowe zagarnięcie książki.
- Ta z niebiesko-białym grzbietem. Londyn od A do Z. - Wskazała chłopakowi, przesuwając się nieco.

Przynależność do pewnych grup społecznych zawsze do czegoś zobowiązuje. Z tym po prostu nie wygrasz. Spojrzał z zaskoczeniem na Emily, a jej uśmiech zaskoczył go jeszcze bardziej, bo pojawił się po raz pierwszy w ciągu ich spotkania. Pokiwał głową, lekko zmieszany swoją niewiedzą i odłożył książkę na swoje miejsce. W tym czasie Krukonka zaproponowała mu inną lekturę, ale nie mogła po nią sama sięgnąć. Wyprostował się i niewiele myśląc stanął za dziewczyną. Wyciągnął nad nią rękę, bez problemu sięgając po wskazaną książkę, zanim się jeszcze przesunęła. Potem sam też się odsunął, żeby z zadowoleniem przekartkować treściwą zdobycz.
- Dokładnie o to mi chodziło - skomentował, a po chwili podniósł niebieskie tęczówki na blondynkę z uśmiechem. - Znasz się na tych rzeczach. Jesteś angielką, prawda?
Łatwo to było stwierdzić po akcencie małej Krukonki. Ale z tyłu jego głowy pojawił się jeszcze jeden pomysł, skoro była tak chętna do pomocy, w jego mniemaniu...

Dlatego też, Bronte, już dawno się z tym pogodziła. Mogła przeżywać wewnętrzne katusze z tego powodu, jednak nie dawała po sobie tego poznać. Jak zwykle. Dziewczyna po raz kolejny tego popołudnia poczuła się nieco nieswojo, gdy chłopak, stojąc tuż obok sięgnął po książkę nad jej głową. Na Merlina, wypadałoby urosnąć jeszcze te dwa cale i tak niezręczne sytuacje nie miałyby miejsca.
Kiedy chłopak wertował przewodnik, Emily miała krótką chwilę, by dokładniej mu się przyjrzeć. Dopiero teraz skojarzyła z grupką Durmstrandzkich przystojniaczków czyhających nieustannie na francuskie niewinności. Och, całkowicie do przewidzenia.
- Cieszę się, że pomogłam. - Odparła sucho, ganiąc się zaraz w myślach za przesadne zdystansowanie.
- Akurat się tak składa, że jestem. - Odrzekła, opierając się plecami o regał, z nadzieją, że zaraz nie runie na nią stos opasłych woluminów.

Po jej słowach skarcił się w myślach. Zbytnio się narzucał, prawda? Brakowało mu zwykłych znajomości w Hogwarcie. Skoro znajomi zaraz będą wracali do ich rodzinnych stron, a on ma zamiar tu zostać, to robił się od razu bardziej towarzyski dla wszystkich innych. Już wystarczająco długo Micah był rodzajem milczka, skupionym jedynie na edukacji i niczym więcej. Jednak raptownej zmianie osobowości zawtórował brak takiej prawdziwej empatii i dystansu własnie do ludzi. Pojęcie stref bezpieczeństwa było mu obce. Zatrzasnął książkę i wsunął sobie ją pod pachę, mimowolnie kontynuując.
- Jestem w Hogwarcie jeszcze parę miesięcy, może chciałabyś sobie dorobić jako mój korepetytor z lekcji o Wielkiej Brytanii? - spytał niezobowiązująco. W jej wieku wiele by dał za możliwość sprawdzenia się. Może nie w taki mugolski sposób, ale zawsze to jakiś własny dochód. A znając zawartość jego portfela można było się spodziewać niemoralnego wynagrodzenia, bo nie znał stawek biednych nauczycieli.
- Jeśli nie... To zrozumiem. Masz swoją własną naukę. Zgaduję... sumy?

Może gdyby Bronte była bardziej jak inne, bardziej towarzyskie i otwarte dziewczęta, jej życie byłoby łatwiejsze. Prostsze, bogatsze, zdecydowanie ciekawsze. Oderwanie nosa od zakurzonych stronic podręcznika z pewnością dobrze by jej zrobiło, a stojąca w odległości piętnastu centymetrów osoba nie budziłaby jej głębokiego niepokoju.
Krukonka westchnęła, pogrążając się w chwilowym zamyśleniu. Nieśpiesznym ruchem dłoni, odgarnęła z czoła kosmyk, po czym rzekła:
- Właściwie, to SUMy jakoś mnie nie przerażają - Zmarszczyła na chwilę jasne brwi. - Tylko jedna, mała rzecz. To zależy jak dobry jesteś z eliksirów. - Spojrzała nań wyczekująco. I tak nie zamierzała brać od niego żadnych pieniędzy, a tak, mógłby pomóc nadrobić jej eliksirowe zaległości spowodowane trwałym antytalentem do sztuki warzenia mikstur.
- Gdybyś mi z nimi pomógł, na pewno zajęłoby mi to mniej czasu, i akurat znalazłby się kilka kwadransów na naukę o kulturze angielskiego królestwa. Uprzedzam tylko, że jestem przypadkiem... dosyć beznadziejnym.

Patrząc na blondynkę w tej chwili też skorzystał z okazji by zapoznać się z jej twarzą. Na bladej skórze Krukonki widocznie odznaczała się czerwona blizna, której wcześniej nie dostrzegł. W jego mniemaniu dodawała ona jedynie charakteru do tego dziecięcego jeszcze wyglądu. Charakteru Lwiątka, którym już w jego głowie pozostanie. Bez względu na to co figuruje w logu jej domu. I znowu go zaskoczyła. Uśmiechnął się szeroko, słysząc jak stara się z nim targować, lub też skorzystać na tej umowie w bardziej konkretny sposób. Mistrzem Eliksirów nie był, ale program z piątego roku miał jeszcze opanowany, więc będzie w stanie jej pomóc.
- Powyżej Oczekiwań Ci wystarczy? - spytał z błyskiem w oku, ale nie dał jej się zbyt długo nad tym namyślić. Lepiej nie trafi, bo beznadziejne przypadki to jego słabość. Swoją drogą ciekawe co miała na myśli to mówiąc.
- Jesteśmy w takim razie umówieni. Możemy spotykać się raz w tygodniu w klasie do eliksirów, a raz tutaj w bibliotece. Ja uprzedzam, że jestem dość niekonwencjonalny, jeżeli chodzi o mój sposób nauki.
Od razu robi, zanim przeczyta. Ale o tym przekona się w trakcie, prawda?

Emily była z siebie naprawdę dumna, zauważywszy, że pełne zainteresowania spojrzenie Johansena nie budzi weń napadu niepewności, czy skrępowania. Dopiero teraz, bardzo powoli, zdawała sobie sprawę, jak długo zajęło jej pogodzenie się z owym uszczerbkiem. Nigdy nie była próżna, nie w jej kwestii było przypisywanie sobie samej zalet wiążących się z wyglądem zewnętrznym. W końcu, wychowując się u boku brata włóczykija i dziadka medykomaga niewiele miała okazji do strojenia się i wyczyniania tych wszystkich dziewczyńskich bzdur. Tak czy inaczej, osiągnięcie owego stanu równowagi stanowiło dla kruchej blondynki niemałe osiągnięcie.
- Nada się. - Odparła zdawkowo, choć owy wynik zupełnie by ją usatysfakcjonował. Odepchnęła się stopą od regału, robiąc krok w stronę wyjścia z książkowego labiryntu.
- A zatem w piątek o osiemnastej, tutaj? - Brew dziewczęcia powędrowała na chwilę ku górze, a kiedy Krukona uzyskała aprobatę ze strony Durmstrandczyka, obróciła się na pięcie i ruszyła ku wyjściu.

Fraser nie wysiedział wiele w dormitorium w czasie choroby. W końcu nie wytrzymał i w czasie, kiedy to było pewne, że Kruger dzielnie wysiaduje na lekcjach wybrał się do biblioteki. Ogarnął się nieco i opatulony w ciepłą, puchatą bluzę zniknął pomiędzy półkami.
Za cel postawił sobie dział transmutacji, wybrał książki, które już przeglądał wielokrotnie, lecz były na tyle dobre, że nie nudziły a człowiek wciąż mógł wysnuć z nich nowe wnioski i wiadomości.
Zakamuflował się przy jednym ze stolików i obłożony książkami zasiadł na długą lekturę.

Gregorovic błądziła nieśpiesznie wśród labiryntu regałów, których deski niemalże uginały się pod ciężarem takiej ilości opasłych woluminów. Dział smokologii i posiadane przezeń woluminy zdawały się pannie Gregorovic nigdy nie kończyć, z czego, co tu dużo mówić, niezmiernie była zadowolona. Dzierżąc w ramionach spory stos, który znacząco nadwyrężał jej liche mięśnie przedramion, srebrnowłosa, skierowała się w stronę biurka bibliotekarki. Nie dane było jej jednak dotrzeć do celu, bowiem na swej drodze ujrzała samego Frasera. Zbliżywszy się doń, zmrużyła czarne ślepia.
- Fraser. Podobno mnie szukałeś. - Choć szeptała, nietrudno było wyczuć niechęć zawartą w jej głosie. Dziewczyna odłożyła książki na drewniany blat, po czym, przysunąwszy do krzesło do stolika Ślizgona, przysiadła tuż obok.
- Tylko szybko, bo za kwadrans mam zaklęcia. - Mruknęła, wlepiając weń pozbawione entuzjazmu spojrzenie.

Zerknął przez ramię, gdy tylko usłyszał zbliżające się kroki. Uniósł lekko brew dostrzegając pannę Gregorovich. Jej spojrzenie jak i ton od razu dały do zrozumienia Ślizgonowi, że ta Lena której strzegł w Skrzydle Szpitalnym była wytworem podanych jej leków.
Zignorował bijącą od Leny niechęć. Nie miał czym się przejmować, w swoim mniemaniu nie widział żadnych przesłanek ku temu, by Ślizgonka miała coś do niego. No chyba, że księżniczce ciążyło polecenie Rafflesa.
- Można tak powiedzieć. - Odparł zachrypniętym głosem. Zmierzył wzrokiem dziewczynę przyglądając się jej. - Dwie sprawy. Pierwsza - znasz któryś z portretów na tyle aby wyświadczył ci przysługę? Druga - pogrzebiesz w katalogu skąd bierzesz farby do włosów i eliksiry na zmianę koloru oczu. Przyda się ich kilka.

Ślizgonka odgarnęła ciemne kosmyki z bladego czoła, zastanawiając się chwilę nad odpowiedzią. Pomalowanymi na czarno paznokciami zastukała o drewnianą powierzchnię ławki, wwiercając w Frasera nieprzyjazne spojrzenie. Niechęć bijąca od niej, nie była przecież dla Nevana czymś nowym, bowiem jedynie w wyjątkowych sytuacjach była zastępowana cieplejszym uczuciem. Dostrzegłszy zbliżającą się ku nim bibliotekarkę, nachyliła się nad blatem, chcąc by jej słowa usłyszał jedynie siedzący obok niej chłopak.
- Nie wydaje mi się. - Wzruszyła ramionami. Nigdy nie wdawała się w urocze pogaduszki z innymi, młodymi adeptami magii, nie mówiąc o uwięzionych w płótnie, sfiksowanych staruszkach.
- Eliksiry? - Wyregulowane brwi powędrowały ku górze. - Załatwione. Coś jeszcze? - Westchnęła z poirytowaniem na widok pierwszoklasisty, który właśnie wyrżnął orła na samym środku czytelni.

Dlatego też nie peszył się ani nie przejmował wrogością Gregorovic. Neutralnie, wprost irytująco cierpliwie z nią rozmawiał, przez co nie zdobył sie na żaden nerwowy gest, czy okazanie dyskomfortu. Jakby Lena właśnie ucinała sobie z nim przyjazną pogawędkę na temat pogody, lekcji i nowości w Miodowym Królestwie.
- Szkoda. - Mruknął kwitując odpowiedź Ślizgonki na temat obrazów.
Przeniósł spojrzenie na Lenę zastanawiając sie przez chwilę nad jej pytaniem.
- Zamów klasyczne kolory, od szarego do brązowego. Żadnych wymyślnych. Farby do włosów też naturalne. Jeśli kasa będzie potrzebna to powiedz.
Zapewne pamiętał, że panna Gregorovic została odcięta od rodzinnych zasobów złota. Nie mając jednak na celu wytykania Lenie aktualnego jej ujemnego stanu finansowego.
- Jak na tę chwilę, to wszystko. Resztę dowiesz się później.

Ślizgonka błądziła spojrzeniem po grzbietach książek ułożonych na stosiku tuż przed jej nosem. Nie mogła się doczekać, by otworzyć jeden z tytułów i móc ze spokojem oddać się relaksującej lekturze. Fraser jednak skutecznie uniemożliwiał jej zabranie się za owy zamiar, miejmy nadzieję, że jeszcze tylko przez krótką chwilę.
- Niestety, brak empatii i arogancja przyćmiewają mój jakże znaczący urok osobisty. - Prychnęła, mrużąc ciemne oczy.
- Wyślę dzisiaj sowę, powinnam je mieć do jutrzejszego wieczora. O kasę się nie martw. - Mruknęła, niekoniecznie zadowolona z jego propozycji. Choć jej skrytka w Gringottcie nie tonęła w morzu galeonów, Gregorovic nie uczuła jeszcze na własnej skórze braku pleców w postaci majętnych rodziców.
- W takim razie. - Ramionami objęła stos książek, powolnie podnosząc się z krzesełka. - Cześć. - Sarknęła na pożegnanie, zbliżając się do biurka szkaradnej bibliotekarki.

Uśmiechnął się rozbawiony na słowa Leny. Nie ona pierwsza nie ostatnia.
- Nie każdy jest idealny.
Mruknął beznamiętnie. Skinął głową na znak, że pasuje mu taka opcja. Im prędzej tym lepiej. Jeśli miałby używać swoich zdolności, musiał wyeliminować jedyny brak. Kolor oczu, który niestety nie zmieniał się u metamorfomagów. Co było wiadome dla postronnych a on nie chciał zostać zdemaskowany.
Odprowadził Lenę wzrokiem. Sięgnął po kubek parującej mikstury leczniczej, w geście małego toastu skinął głową na odchodzącą Lenę. Po czym powrócił do lektury.

To były intensywne, wyjątkowo pochłaniające dni dla Lauren. Nie pamiętała, kiedy ostatnio miała okazję wyjść tak mocno ze strefy komfortu i sama nie wiedziała, jak się z tym wszystkim czuć. W gruncie rzeczy nie była tak dorosła i stabilna emocjonalnie, jak sądziła. Wciąż jednak miała swoją dumę i honor, więc gdy nadszedł wtorek i odwołali im popołudniowe zajęcia, załatwiła odpowiednie pakunki w swoją wysłużoną torbę i wysłała Cortezowi sowę, aby dotrzymać umowy.
Czytelnia była mało wygodną strefą do pisania wypracowań w gruncie rzeczy, dużo lepiej sprawdzały się stoliki i ławki stworzone z parapetów pomiędzy wysokimi, uginającymi się pod ciężarem ksiąg regałami. Bibliotekarka nie zaglądała tutaj tak często, można było też rozmawiać, bo meble tłumiły echo, podobnie jak szelest latających ksiąg i papierowych ptaszków, które puszczali sobie uczniowie. Dziewczyna ubrana w mundurek — uczennica siódmego roku. Miała włosy splecione w warkocz, który ciągnął się po lewym ramieniu i siedziała na parapecie, zerkając na stos książek piętrzących się na stoliku. Wszystkie wydawały się potrzebne. Pergamin wciąż miała pusty, chociaż pióro obracała w dłoni, trochę bardziej nerwowo niż zwykle. Nie mogła skupić myśli na zadaniu od matki jej dzisiejszego towarzystwa do nauki, myślami uciekając ciągle w pełne wątpliwości i pytań rejony w swojej głowie. Łapała się na tym, że spoglądała za okno, w stronę zakazanego lasu, którego drzewa kołysały się leniwie na tle zachodzącego słońca. Westchnęła, zsuwając się z pełnym dezaprobaty ruchem głowy na samą siebie. Przesunęła drabinką w odpowiednią część regału, wzrokiem przeczesując półki. Była jeszcze jedna książka, która mogła przydać się do pracy domowej z obrony przed czarną magią. Wtedy też zauważyła, że nie jest już sama. Obróciła głowę w stronę, z której czuła spojrzenie przenikliwych oczu i zlustrowała go wzrokiem.
- Nie dość, że punktualnie, to naprawdę przyszedłeś. Jestem pod wrażeniem Cortez. - przywitała go z zaczepnym troszkę złośliwym uśmieszkiem. Musiała zebrać się w sobie, nie czas teraz na dramaty. Mówiła też na tyle głośno, aby usłyszał, ale też na tyle cicho, aby nie przeszkadzać innym. Wsunęła pióro za ucho, łapiąc za drewno i wspinając się raptem dwa stopnie do góry, aby palcami przesuwać po zdobionych grzbietach. - Nie martw się. Wzięłam pod uwagę, jak słabo wybierasz sobie przysługi i mam coś, co zrekompensuje Ci babeczki.
Dodała, nie obdarzając go jednak tym razem spojrzeniem, bo dostrzegła interesujący tytuł. Złapała tom w palce i wysunęła, przyglądając się okładce.