Zielone wzgórze

Owena teleportowała się z Milesem w najodleglejsze miejsce, które znała: do Kanady. Była tutaj kiedyś z Morwen, Violett w roku, w którym wybitnie zdała swoje SUM-y. Rodzice zafundowali im wtedy tydzień w tej pięknej krainie gdzie większość czasu spędzali na świeżym powietrzu, zacieśniając rodzinne więzy. Gdy stopy czarowników stanęły w końcu na twardym i stabilnym gruncie, Owena wycelowała różdżkę w mężczyznę i mruknęła.
- Crucio.
Gdy Gladstone zwijał się na kamienistej, mokrej ziemi, kobieta uparcie utrzymywała zaklęcie powodujące okropny ból. Gdy cofnęła je, nie czekając ani chwili, wrzasnęła:
- Sectusempra!
Z policzka i klatki piersiowej mężczyzny leżącego na ziemi trysnęła krew, a czarnowłosa podeszła do niego i uniemożliwiając mu wstanie, po raz kolejny kopnęła go płaskim obcasem w nos. Chrząstnęły kości, a jego twarz zalała ciepła, szkarłatna krew.
- Pertificus Totalus - dodała na koniec, krępując całkowicie ruchy uzdrowiciela. - Dziękuję za córkę. Ty też byłbyś pewnie dobrym ojcem. Szkoda, że tego nie dożyjesz - syknęła mu do ucha, a potem z diabelskim uśmiechem na ustach teleportowała się do swojego domu w Hogsmeade.

Posłusznie czekał na czarownicę na parterze jej domostwa, gdy w tym samym czasie poszła gdzieś z porwanym przez niego niemowlęciem. Gdy Blodewuedd wróciła już sama, teleportował się wraz z nią w zupełnie nieznane mu miejsce. Nie odzywał się w ogóle, nie miał żadnego pojęcia co się z nim stanie. Znów poczuł ten ból, zdecydowanie gorszy do tego związanego z przemianą w wilkołaka, pragnął aby ta tortura się skończyła, choć najlepiej było by w takiej sytuacji zginąć. Upadajac uderzył głową o kamień, zaczęły pojawiać mu się mroczki przed oczami. Leżał zwijając się z bólu, a po kilku chwilach stracił przytomność.

Powoli zaczął otwierać oczy, próbując przyzwyczaić wzrok do panujących warunków w pomieszczeniu. Całe ciało miał obolałe, nie wiedział gdzie jest, ani skąd się tu wziął. Przekręcił głowę swoją w bok rozglądając się po pomieszczeniu, wzrok powoli się wyostrzał, gdy na krześle obok łóżka dojrzał nieznaną mu dziewczynę. Chciał coś powiedzieć, lecz nie mógł wypowiedzieć żadnego słowa, dopiero po kilku chwilach mu się to udało.
- Gdzie ja jestem? - spytał cichym i słabym głosem. Czuł się jakby potrąciła go co najmniej ciężarówka. - Kim ja jestem? - to ostatnie skierował bardziej do siebie, dopiero po kilku minutach zdał sobie sprawę, że nie ma zupełnego pojęcia kim on tak właściwie jest.

Najwyraźniej obudził dziewczynę swoim pytaniem, jej słowa za to wyjaśniały mu, czemu wszystko go bolało. Wyglądał znaczniej gorzej niż przed wypadkiem. Schudł strasznie, a jego twarz pokrywała średniej długości broda, nic dziwnego po przespaniu dwóch tygodni. Całe ciało wydawało mu się takie ociężałe, więc póki co miał jedynie obróconą twarz w stronę jego wybawicielki. Do jego nosa dotarł zapach czegoś, co gotowało się aktualnie w garze nad paleniskiem. Dwa tygodnie nie przytomności dawały o sobie jeszcze znać uczuciem głodu.
- Bardzo - odparł wciąż słabym głosem. - Miło mi, ja, ja nie wiem kim jestem - odparł mając kompletną pustkę w głowie.

Był bezradny jak małe dziecko, trzeba było chodzić wokół niego i się nim zajmować, nawet nie mógł utrzymać w dłoni łyżki i trzeba było go karmić. Był wdzięczny dziewczynie, za to, że się nim zajmowała po znalezieniu go, choć nie miał pojęcia gdzie jest i skąd się tu wziął, ani swojego wcześniejszego życia. Czuł jak gorąca zupa zaczęła powoli napełniać jego żołądek, rozgrzewając go nieco od środka.
- To w takim razie jestem Sam - uśmiechnął się nieznacznie. Po kilku minutach skończył jeść i podziękował dziewczynie za pomoc oraz posiłek.
- Jak tylko dojdę do siebie, to wyruszę, aby dowiedzieć się czegoś o sobie - chciał poznać prawdę o sobie, kim tak naprawdę jest. Na jego twarzy pojawiło się zdziwienie, aktualnie wiedział jedynie, że został znaleziony ledwo żywy oraz to, że jest czarodziejem. Ból i zmęczenie w dalszym ciągu mu doskwierały, więc po kilku minutach z powrotem zasnął.

Mam na imię Sam, nie wiem ile mam lat, skąd, ani kim tak naprawdę jestem... Od właśnie tych słów zaczął zapisywać strony jakiegoś kalendarza sprzed kilkunastu lat. Nie pamiętał niczego ze swojego życia, prócz ostatnich dwóch tygodni, kiedy to obudził się w domu Morgany, który to opuścił wczorajszego ranka, dziękując swojej wybawicielce za pomoc i opiekę nad nim przez ostatni miesiąc. Właśnie tyle czasu spędził u młodej kobiety w chatce, ponad połowę czasu leżąc tam nieprzytomnym. Wiedział jedynie, że jest czarodziejem, znał różne zaklęcia, ale nic mu to więcej nie mówiło. Postanowił poszukać prawdy o sobie, choć nie wiedział od czego tak naprawdę ma zacząć. Ostatnią noc spędził w jakieś opuszczonej chacie, kilka, może kilkanaście kilometrów dalej od miejsca, w którym został znaleziony będąc ledwo żywym. Próbował położyć się spać, lecz nie mógł zasnąć mimo tego, że zmęczenie dawało już o sobie znaki. Wybrał się nad strumień obserwując gwiazdy i księżyc, który niemalże był w pełni. Nagle poczuł ból, jakiego nigdy wcześniej nie doświadczył. Nie miał żadnego pojęcia co się z nim dzieje, mimo, że wcześniej już doświadczył przemiany, lecz nie pamiętał tego, kolejna fala bólu sprawiła, że zgiął się w pół. Zaczął tracić powoli zmysły, zaś skóra wydawało mu się, że dosłownie na nim pęka, jakby coś chciało wyjść z niego. Krzyczał jednocześnie zwijając się z bólu. Rękawy jego bluzy i nogawki spodni zaczęły pękać, a jako kończyny stawały się większe i porośnięte gęstą sierścią, to samo stawało się również zresztą jego ciała. Kilka chwil później, zamiast człowieka, znajdował się tam ogromny, budzący wśród wielu grozę – wilkołak. Stanął tylnych łapach, a ostanie strzępki materiału spadły z niego na ziemię. Zawył przeciągle w kierunku księżyca. Bestia całkowicie przejęła nad nim kontrolę. Opadając na przednie łapy, zaczął biec przed siebie, szukając tropów zwierzyny.