Przystań

- W przeciwieństwie do pewnego eks-Gryfona, posiadam jakiekolwiek umiejętności magiczne. Dałbym sobie radę z tym fatum, cokolwiek byś za sobą przywlokła.
Odpowiedział cicho, z wyraźną satysfakcją. Po chwili zmarszczył ciemne brwi, jakby się głęboko nad czymś zastanawiał.
- Właściwie, to bym się nie zdziwił, jakby Socha zwiał do tego lasu przez ciebie. Kto by chciał słuchać tego ciągłego... ujadania.
Dawno nie miał tak ambiwalentnych odczuć. Mieszały się w nim sprzeczności - chęć i niechęć, potrzeba komunikacji z bezmiarem antypatii, okruchy zainteresowania i oceany obojętności. Miał ochotę uświadomić Puchonkę, kim właściwie jest i potwierdzić kiełkującą w niej świadomość zagrożenia. Dzielił ich jedynie wąski kanał, pokonując zadokowane w nim łódki, Raffles mógł błyskawicznie znaleźć się tuż obok dziewczyny... Tylko po co?
Różdżkę, którą ty... kazałeś mu odebrać...
Po krótkiej wymianie spojrzeń, Ślizgon parsknął cicho, jakby odganiał od siebie zupełnie absurdalną myśl.
- Zjeżdżaj stąd, Vulkodlak. Nie pracujesz na odznakę, włócząc się po szkolnych błoniach jak duch. Wystarczy, że robi to twój chłopak...
Bagatelizując jej obecność, wycelował różdżką w oddalającego się gnoma.
- Consulso. - powtórzył zaklęcie, nieco inaczej je akcentując. Dodał również wyraźne dźgnięcie różdżką w powietrzu. Gnom wrzasnął cienko, kiedy zaklęcie poderwało go w górę. Szybko opadł, obijając sobie katoflowate nóżki o bruk. Raffles syknął cicho. - Silencio.

Cały spokój szlag trafił a na samo wspomnienie o Nicolasie żołądek Puchonki ścisnął się tak, jakby ktoś trzymał w nim rękę wiążąc jej wnętrzności na supeł. Nie była przygotowana na taką rozmowę, więc nie wiedziała co zrobić. Miała dwa wyjścia: albo rzucić się na niego z rękami albo wedle wskazówek - pójść sobie. Jedno i drugie było dość ryzykowne, bo nie wiedziała czy jeśli rzeczywiście się odwróci, to czy chłopak nie wyceluje w nią zaklęciem a gdyby rzuciła się na niego z pięściami musiała liczyć się z tym, że i tak tym zaklęciem oberwie. Dodatkowo gdyby poszła oznaczałoby to - w jej mniemaniu - słabość i poddanie się. Krótko mówiąc była w sytuacji bez wyjścia. Dopiero potem uświadamiając sobie, że wciąż zaciska za plecami różdżkę a chłopak chwilowo zajmuje się swoim nowym pupilkiem, wycelowała w niego i bez zbędnego namysłu rzuciła:
- Expelliarmus! - by zaraz po tym dodać: - Levicorpus - z odpowiednimi akcentami. Zakładając, że cały proces się powiódł: Puchonka przyjrzała się jak magiczna siła unosi Petera za kostkę a ten bezwładnie zwisa głową w dół, pozbawiony swojej zabawki, w postaci różdżki. Nie odezwała się przy tym ani słowem, jak i również nie ruszyła się z miejsca, zaciskając niepewnie mocniej palce na swojej różdżce. Rosjanka była jakimś trafem zwolenniczką walki bez użycia magii, jednak tutaj działała bardziej pod wpływem chwili.

This dice is not existing.

Z racji tego, że po edytowaniu postu kostka zmieni wynik a Peter sobie ubzdurał aż dwa rzuty, voila

This dice is not existing.

Gnom zamilkł natychmiast, poddając się sile zaklęcia Ślizgona. Raffles uśmiechnął się paskudnie, przekładając różdżkę między palcami. Niekontrolowane piski szkodnika ogrodowego mogłyby ściągnąć w to miejsce kogoś nieodpowiedniego, a siódmioroczny wyjątkowo nie chciał zostać przyłapany. Magia demaskująca, którą otoczył oba kamienne podesty hangaru nie pozwalała na dostrzeżenie ich przez niepowołane spojrzenia, nie izolowała jednak poszczególnych dźwięków.
Ponownie wycelował w gnoma, pragnąc kolejny raz spróbować z wymyślonym przez siebie czarem. Tym razem dodał charakterystyczny, półkolisty ruch nadgarstka, szukając rozwiązania dającego zaklęciu pełnię możliwości.
- Consul... - nie zdążył nawet dokończyć inkantacji, kiedy usłyszał, że Vulkodlak wreszcie się odzywa. Nie było to jednak zapewnienie, że już sobie idzie, a czar rozbrajający! Raffles był świadom, że może być za późno na jakąkolwiek obronę, mimo wszystko automatycznie przywołał na myśl Zaklęcie Tarczy. Niewerbalne Protego mogło skutecznie zatrzymać Expelliarmusa, jednak Puchonka ani myślała na tym poprzestać. Tym razem z końca jej różdżki padł urok polegający na uwieszeniu oponenta za kostkę u nogi ku górze. Peter spróbował posiłkować się szybką, niewerbalną, rzuconą w stronę blondynki Impedimentą.

This dice is not existing.

This dice is not existing.

/Nie: Peter sobie ubzdurał, tylko jak chcesz wchodzić w pojedynki, poczytaj ich zasady/dowiedz się o ich zasadach. Walcząc z innym graczem RZUCAMY KOSTKĄ (czego nie zrobiłaś w swoim poście od razu, a jedynie później go edytowałaś). Do tego wykonujemy tylko jedno zaklęcie na turę, bo później ciężko się połapać, co do czego.

Vulkodlakowa tylko obserwowała spokojnie jak zaklęcia trafiają w chłopaka i szczerze mówiąc nie wiedziała co ją do tego nakłoniło. Niemniej, wiedziała, że najwyższy czas i pora stąd uciekać, więc gdy chłopak jeszcze wisiał ona pomachała mu na do widzenia. Chciała rzucić jakimś zgryźliwym komentarzem, ale zamiast tego posłała mu całusa w powietrzu i biegiem oddaliła się z pomostu, by w krzakach zmienić się w kocią wersję i jeszcze szybciej zniknąć z zielonych terenów.

Jego Protego okazało się pewne i skuteczne, czerwony promień zaklęcia Puchonki odbił się od tarczy rykoszetem i trafił w burtę jednej z łodzi,żłobiąc w drewnie sporą rysę. Nie miał czasu na komentarz, gdyż Vulkodlak ponownie uderzyła urokiem. Jej Levicorpus sięgnął celu, jednak był rzucony niewprawnie i bez odpowiedniej gestykulacji. Raffles poczuł jak magiczna siła gwałtownie podrywa go ku górze. Szata opadła mu na głowę, skutecznie uniemożliwiając dostrzeżenie zmysłowego całuska, jakiego sprzedała mu Vulkodlak. Zaklęcie było na tyle słabe, że nie zdążył nawet posłużyć się przecwiurokiem - po krótkiej chwili opadł na ziemię, asekurując głowę rękoma i boleśnie obijając sobie łokieć. Wstał prędko, poprawiając zdefasonowana tkaninę szaty i zaklął głośno, wyraźnie rozjuszony. Z końca kurczowo ściskanej w dłoni, tarninowej różdżki strzeliło kilka czarnych iskier. Spojrzał w stronę zamku, jednak nie dostrzegł zarysu sylwetki uciekającej,
- Tchórz. - Warknął, rozcierając łokieć. Był zły. Nawet nie na Vulkodlak, ale na samego siebie. Nie przewidział, że ta nędzna Puchonka będzie w stanie go zaatakować. Rafflesowi nieznane, zupełne obce były afekty... w imię drugiej osoby. Nienauczony, że ludzie naprawdę potrafią walczyć w imię swoich bliskich, zwyczajnie bagatelizował ich odwagę. Był pewien, że Maja zwyczajnie podkuli pod siebie ogon... I tak pewnie by było, gdyby nie fakt, że poruszył kwestię kogoś, kto kiedyś był jej boleśnie bliski. A Ślizgon nie przewidział, że takie wspomnienia mogą obudzić wolę walki. Nawet u zmizerniałej szesnastolatki.
Rozejrzał się wokół, nieznacznie uspokajając oddech. Jego dotychczasowy obiekt ćwiczeń w postaci krzywonogiego gnoma znikał właśnie z zasięgu wzroku. Raffles skrzywił się, zirytowany. Wycelował.
- Depulso - w zaklęcie włożył całą, skumulowaną wewnątrz agresję. Szkodnikiem miotnęło o pobliskie drzewo. Raffles zdezaktywował rzucone wcześniej bariery ochronne i zgasił samotną latarnię. Narzucił na głowę kaptur i, nie oglądając się na gnoma, ruszył do zamku. Głowę pełną miał wyjątkowo paskudnych scenariuszy. Prefekt Hufflepuffu gwałtownie awansowała na liście jego osobistych antagonistów.

Walentynki? Dzień jak każdy inny, ale tylko pod warunkiem, że nie zje się żadnej czekoladki z tych czekoladek które dostało się od Puchońskich dziewcząt w przeddzień imprezy. Misza nie zjadł, ale jego koledzy z Durmstrangu w większości zjedli. Nienapasione świnie. Czyżby nie wiedzieli jaka polityka tu obowiązywała przed najgłupszym dniem w roku? Nie wiedzieli, bo to był ich pierwszy i zapewne ostatni kontakt z zamkiem schowanym między szkockimi wzgórzami. Gregorovic nie był tu po raz pierwszy i prawdopodobnie dlatego nie dał się nabrać na ten najstarszy numer świata praktykowany odkąd wynaleziono amortencję. Kiedy jednak nadszedł dzień Walentynek żałował, że nie zeżarł paczki słodkości od niejakiej Amelie Bonton, bo prawdopodobnie ten dzień wyglądałby lepiej. Zamiast uroczo niewinnej macanki w zakątku walentynkowego zamku zaliczył trening na miotle przy akompaniamencie krzyków Fyodorovej która też nie miała co ze sobą zrobić. Potem z blondyną strzelał z łuku, a na koniec dał sobie obić dupsko w zwykłej przepychance. Jak zwykle z resztą. Dawał jej fory tylko z szacunku do jej jajników. Nie chciał, żeby potem chodziła z obrażoną miną przez cały dzień. Także Walentynki spędził bardzo romantycznie. Siniak na linii żuchwy który powstał po spotkaniu z łokciem Rosjanki tylko potwierdzał, że nie spędził tego dnia na macankach. Na szczęście Walentynki się skończyły i można było powrócić do codziennej rutyny. A raczej starać się powrócić. Biedni chłopcy z Durmstrangu czuli się dziwnie zobowiązani wobec swoich walentynkowych randek i w niedzielę rano zamiast zacząć dzień od tradycyjnego obicia sobie mordy oni zdecydowali się spędzić w Hogsmeade razem ze swoimi poczwarami. Nawet Elektra i Micah mieli sprawy ważniejsze do załatwienia i w ten oto sposób Misza został same ze sobą i swoją miotłą. Wracając z porannego treningu na którym pokazał Gryfońskiej drużynie jak wygląda brutalna twarz Quidditcha postanowił zapalić papierosa nad przystanią. Dlatego chwilę później Andrea mogła usłyszeć ciężkie buty i równie ciężki krok Gregorovica.
- Jak będziesz tyle palić to zbrzydniesz, a nie masz czym szastać, słoneczko - stwierdził odkładając swoją miotłę. Zajął miejsce naprzeciwko niej i uśmiechnął się szeroko zanim przeczesał palcami swoje przydługie włosy.

Nie wiedzieć czemu Gregorovic miał słabość do tej Jeunesse. Niby kręcił z jej siostrą, która na szczęście zapadła się pod ziemię i nie chciała wydrapać mu oczu w odpowiedzi na złamane serduszko, ale to jednak częściej myślał o Andrei. Kiedyś była niekwestionowaną królową tej placówki opiekuńczo-wychowawczej. Każdy chłopiec się za nią oglądał, każda dziewczyna miała coś do powiedzenia na jej temat. A teraz? Teraz blask tej gwiazdy jawnie przygasł. Czyżby więc Campbell był jej słońcem a ona była "it girl" tylko dzięki niemu? Misza zastanawiał się nad tym zdecydowanie zbyt często od ich ostatniego spotkania. Poprzednim razem kiedy był w Hogwarcie była zupełnie inna niż jest teraz, a zarazem była cholernie podobna do dawnej siebie. Paradoks którego dość prosty samczy umysł Rosjanina nie potrafił odpowiedni wytłumaczyć słowami. Wiedział jednak swoje- nadal miał do niej słabość. Wyciągnął z wewnętrznej kieszeni swojego ciepłego mundurka srebrną papierośnicę i wyciągnął jednego papierosa wpychając go sobie między pełne wargi. Zaśmiał się cicho słysząc jej uwagę po czym zapalił za pomocą swojej różdżki.
- Coś do niczego to nadal tylko coś... - wymamrotał pod nosem tuż po tym jak potężnie się zaciągnął. Schował różdżkę do kieszeni i uśmiechnął się szelmowsko wpatrując się w profil dziewczęcia.
- Nie była napalona i nie była moją fanką - odpowiedział bez zastanowienia mimowolnie opuszkami palców pocierając siniak krzywiąc się przy tym nieznacznie.
- A nawet jeśli to nie jest w moim typie. Nie lubię blondynek, które na śniadanie lubią obić mordę - skrzywił się raz jeszcze i zaciągnął głęboko dymem papierosowym.

Spojrzał na nią ze swego rodzaju politowaniem. Wiedział, że biegały. Zawsze biegały. Dziwne by było gdyby nie biegały. Gęba przyjazna dla otoczenia, akcent który wywoływał kisiel w gaciach i widać, że jest bogaty po ubraniach z najwyższej półki i najnowszej miotle. Ach, no tak. Był też graczem, a jego klatka piersiowa idealnie odwzorowywała poświęcony ćwiczeniom czas, więc nikt nie miał najmniejszej podstawy aby nazwać go suchoklatesem. Słowem: ideał dla większości dziewcząt. A w dodatku niedostępny, bo zdawał się nie zauważać dziewczęcych wdzięków odkąd powrócił na wyspy. Na pewno gdzieś miał fanki. Tylko nie chciał ich znać. Nie chciał chodzić na randki. Nie chciał w żaden sposób się angażować.
- Wiem jakie potrafią być baby. Ostatni raz jak tu byłem dostałem lewą amortencję. Suka zatruła mnie tak bardzo, że myślałem, że już wyrzygałem własne wnętrzności - powiedział cicho wypuszczając w międzyczasie dym spomiędzy ciemnych warg. Zaciągnął się po raz kolejny marszcząc przy tym nieco czoło. Dlaczego dziewczynom tak bardzo zależało na partnerze na Walentynki? Dlaczego? Chociaż... prawdopodobnie gdyby jakaś niewiasta przyszła i bez prób nafaszerowania go czymkolwiek poprosiła o bycie randką to pewnie z dobrego serduszka by się zgodził. One jednak nigdy nie wybierają tak prostej drogi. Wolą stać w kolejce u Weasley'ów lub wysyłać zamówienia o nieco błagalnym tonie z prośbą o jak najszybsze wysłanie specyfiku.
- Nie, dzięki. I tak jestem za gruby - stwierdził marszcząc nieco czoło. Zaciągnął się raz jeszcze, spokojnie i zamknął na chwilę powieki.
- Co robiłaś w Walentynki? - zapytał mimochodem wciąż powoli paląc.

Czy Andrea mogłaby dostać amortencję? Pewnie tak. Mało było frajerów którzy nie potrafili w normalny sposób zagadać do dziewczyny? No właśnie nie mało. Trochę to przykre, ale cóż zrobić. Pokiwał ze zrozumieniem głową kończąc palenie w chwili kiedy pomarańczowy ustnik zaczął parzyć go w usta. Wrzucił wtedy niedopałek do wody słysząc jeszcze jak z sykiem zderza się z taflą zimnego jeziora. Otworzył oczy aby móc popatrzeć na zgrabne nogi Ślizgonki która przechadzała się tam i z powrotem akurat na wysokości jego oczu. A potem przykucnęła i tylko dlatego, że mama robiła co mogła żeby był dżentelmenem to nie spojrzał na jej majtki które z pewnością mogły mu przez chwilę mignąć. Patrzył na jej twarz marszcząc nieco czoło od chwili kiedy opuszkiem palca zaczęła badać fakturę linii jego żuchwy i ten nieszczęsny siniak.
- Niczego nie zgrywam - odpowiedział uśmiechając się lekko. To wyglądało jak dobry wstęp do pocałunku. Bał się jednak wykonać jakikolwiek ruch. Dlatego siedział i obserwował jej twarz z bliska. Chyba nigdy nie widział jej tak blisko.
- Wolę korzystać z magii w poważniejszych sprawach. Siniak na twarzy nie jest poważny. Nie chcę żeby mój organizm źle reagował na magimedykamenty w przyszłości - dodał jeszcze cicho zanim w końcu zdecydował się przechylić nieco i pocałować ją lekko w kącik warg.

Uniósł nieco wyżej jedną brew słysząc jej uwagę. Naprawdę lecą na twardzieli? Och tak, z pewnością. Czy on jednak zaliczał się do grona twardzieli? Powierzchownie. Znaczy... jak się na niego patrzy to widać tą siłę gołym okiem. Fizycznie posiadał wszystkie aspekty twardziela. Z magicznego punktu widzenia był cholernie słaby. Może dlatego lepiej czuł się w Durmstrangu? Tam nie było Leny która chyba w okresie płodowym okazała się być nieco silniejszą magiczne fasolką i był kult fizyczności. Walka w ręcz, strzelanie z łuku, latanie na miotle... To było coś co w Skandynawii się ceniło. Tutaj magię stawiało się wyżej. I to go mimo wszystko irytowało. Tak samo jak irytowało go to, że w zasadzie nie ogląda się za innymi dziewczynami, bo woli zastanawiać się jak to by było z tą królową lodu która kucała teraz obok niego.
- Naprawdę powinienem? - zdążył z siebie cicho wydusić zanim Andrea przechyliła się w jego kierunku. Otworzył zachęcająco swoje pełne wargi wpijając się w jej usta. Dłonie wsunął w jej długie, brązowe włosy językiem eksplorując wnętrze jej ust. Teraz już wiedział jak to by było całować drugą Jeunesse i... chciał więcej. Zaraz jednak się ocknął. Możliwe, że przyczyną tego był coraz większy nastoletni wzwód.
- Powinienem Cię teraz zaprosić do Hosgmeade na kawę czy coś? - zapytał odsuwając się nieco z nieco ironicznym uśmieszkiem.

Czy chciał ją zaprosić na randkę? Sam nie wiedział. Zwykle nie zapraszał dziewcząt na randki. Zwykle był popieprzonym egoistą, który skradał kilka pocałunków, potrzymał chwilę za rączkę, a czasem wsunął swoje rączki pod grzeczny mundurek, aby potem ulotnić się jak gdyby nigdy nic nie przejmując się jakimikolwiek konsekwencjami swoich postępowań. Miał w sobie jednak to dziwne "coś" co sprawiało, że nigdy dziewczęta mu nie wypominały jego poczynań. A powinny.
- Nie wiem czy nie popsujesz mi statystyki. Zwykle lubię miłe dziewczyny... - wzruszył ramionami sięgając po kolejnego papierosa którego nieśpiesznie odpalił za pomocą swojej różdżki w chwili kiedy do jego uszu dotarła zaczepna uwaga Andrei. Zaciągnął się dwukrotnie zanim postanowił odpowiedzieć.
- Pochodzenie, pieniądze, wygląd, akcent, sukcesy sportowe, wyniki w nauce. A ty co we mnie widzisz? - uniósł jedną brew nieco wyżej znów wsuwając sobie ustnik między wargi.

Nancy wyściubiła nos ze swojego dormitorium w sobotni wieczór żeby zabić czas i zaczerpnąć świeżego powietrza. Pomimo faktu, że śnieg zniknął już dawno z Hogwartu i jego okolic, to powietrze nadal było mroźne, a chłodny wiatr smagał po policzkach. Gryfonka zrobiła szybką rundę wokół zamku dla zdrowia, a potem przeszła się wzdłuż brzegu jeziora po zamkowej stronie. W końcu trafiła na przystań, do której sześć lat temu przybiła łódka, która przywiozła ją do szkoły po raz pierwszy.
Gryfonka przykucnęła tuż przy krawędzi drewnianego molo, przyglądając się zmąconej tafli wody. Powietrze wydobywające się z jej nozdży zamarzało w powietrzu, wyglądając niczym dym papierosowy unoszący się wokół jej głowy.

Kolejny sobotni dzień dobiegał końca. Dla James'a był to dzień, jak co dzień. Nic specjalnego, nic ciekawego. Temperatura wciąż była dość niska, deszcze pokaźne, a ślizgoni upośledzeni. Jednak Scott miał głęboko w poważaniu, czy pogoda była ładna, czy nie. Szybował bowiem w przestworzach odziany w czarne pióra, co raz nerwowo zerkając w dół - w stronę Zakazanego Lasu. Niby hogwarckie testrale były nauczone, aby nie atakować sów, jednak krukami nie gardziły.
Zniżył lot i minął wieżę krukonów. Nie chciał jeszcze wracać. Nie miał ku temu powodów. Prace domowe odrobił, współlokatorów pomęczył, ukradzioną fajkę dziadka też zapalił.
Zatoczył kolejne koło wokół terenów szkolnych i wtedy właśnie jego ptasi wzrok - połączony z ptasim móżdżkiem - zauważył pannę Baldwin, która beztrosko stała przed zimną taflą wody.
Rzecz jasna Scott nie byłby Scottem, gdyby nie postanowił zaskoczyć małej Nancy. Nie byłby też Scottem, gdyby nie zrobił tego w najgorszy możliwy sposób - poprzez głośne krakanie i wylądowanie wprost na jej głowie!

Nancy nie przejęła się specjalnie krakaniem, bo ptaków na szkolnych błoniach było od groma. Zwyczajnie założyła, że jeden z nich zboczył z kursu na karmniki, które znajdowały się po drugiej stronie zamku. Kiedy odgłos stał się głośny zupełnie jakby dochodził ze źródła dosłownie obok jej głowy, Gryfonka zmarszczyła czoło i rozejrzała się dookoła w niepokoju.
Już chciała wstać i zbadać to dziwne znalezisko, ale zamiast tego poczuła jak ptaszysko osiada na jej głowie, a jego szpony zaplątują się w jej długie, ciemne włosy. Wydała z siebie zduszony okrzyk, a potem złapała się za głowie, szarpiąc się z krukiem przez moment. Nie mogła wstać, zawahała się niebezpiecznie na krawędzi drewnianego mostu i złapała obiema rękami za zwierzę, zupełnie jakby chciała się go przytrzymać. Niestety, nie udało się, dziewczyna straciła balans i runęła do wody z piskiem wraz z Jamesem przyczepionym na jej głowie.

Czy Scott mógł podejrzewać, że tak to się skończy? Cóż, z reguły jego pomysły i 'dowcipy' kończyły się krzywdą co najmniej jednej osoby. Czasami poszkodowany został cel dowcipu. Czasami jakaś osoba postronna nieszczęśliwie przechodząca obok. Bywało i tak, że to właśnie James nadziewał się na swój własny 'miecz'. Średnio mu to przeszkadzało. Za głupotę się płaci. Rozumiał to doskonale.
Wpadł więc do lodowatej wody. Nagły szok spowodował, iż krukon zareagował instynktownie i wrócił do naturalnej postaci, co panna Baldwin przeżyła dość boleśnie - przynajmniej tak się Scottowi wydawało. Albowiem włosy, w które się zaczepił zostały wyrwane z łepetyny Nancy.