Ulica główna

- I bez tego sobie świetnie radzę, dziękuję.
Jego przełożona mocno ograniczyła czas spędzany w pracy i przez większość dnia była nieobecna, więc nie za bardzo by mu to w tej chwili pomogło. Jeszcze trochę i zmieni się stanowisko na miejscu szefa Filii Aurorów. I już wiadomo dlaczego był taki ostatnio zabiegany i zajęty. Ktoś tu liczył na awans, chociaż automatycznie uciekał mu on właśnie przed nosem, kiedy sobie gawędził z panną Cooper...
Uniósł jedną brew w odpowiedzi i oddał psa świeżej właścicielce. To ona mu zawsze matkowała, więc niech teraz nie kręci teraz nosem. Gabriel był zdania, że potykała się na równej drodze, więc jak przy takich umiejętnościach zamierzała się jeszcze zająć inną istotą. Ja to co innego.
- Po prostu się głośno zastanawiam skąd wytrzasnęłaś tego kundla.
Zaciągnął się, wyjął peta z ust i wyrzucił go na chodnik, przydeptując skórzanym laczkiem. Zapora dymna sprawiła, że przynajmniej na razie jeszcze nie kichał, ale jakby dłużej przytrzymał swoje dłonie przy twarzy... Znowu musiałaby oglądać płaczącego Griffiths'a. Bardzo starał się skrzywić, kiedy uniósł spojrzenie na czarownicę, ale kąciki jego ust mimowolnie drgnęły. Była słodka. Nie ten kudłacz, ale ona. Stary Jeremy miałby niezły problem... Otworzył usta, żeby zarzucić cytatem z historii Hogwartu, w której oprócz Puszka nie pojawiały się niemagiczne psy, ale zapowietrzył się w połowie nabierania oddechu.
Przecież Ty mógłbyś do niego zajrzeć w tygodniu!
- Że co? - zaśmiał się szczerze, przyglądając się czarownicy z rozbawieniem. Zimno. Położył jej dłoń na krzyżu, żeby popchnąć dalej drogą. Nie był bezduszny, ten mały potworek też chyba chciałby się znaleźć wreszcie w jakiejś przyjaznej przestrzeni.
- Meredith Cooper, doskonale wiesz, że nie lubię psów. Mam na nie alergię. Małe szczyle są najgorsze. Sikają gdzie popadnie, trzeba wychodzić z nimi na spacer pięć razy dziennie i dewastują wszystkie przedmioty, meble i w końcu mordują bezbronne kotki i ptaszki. A pewnego dnia, kiedy się już do niego przywiążesz, pokochasz i zaakceptujesz, wypuścisz go na podwórko, a on pobiegnie za jakimś bażantem. Bażant jest zwierzyną łowną, więc myśliwi będą mieli obowiązek go zastrzelić zanim powiesz "arresto momentum". I zostaniesz z pustką w sercu, bez butów, kapci, ulubionego fotela i śmierdzącego przyjaciela.
Opowiedział chyba historię swojego życia?

4 Kwietnia, 19:30


Odkąd Anthony wrócił, miała znacznie lepszy humor i więcej energii, chociaż wciąż odczuwała skutki długotrwałego picia eliksiru zwalczającego sen. Nie męczyła go pytaniami o to, co działo się przez ostatnie dwa tygodnie, a gdy coś wspominał, starała się nie zagłębiać w temat, dopóki sam nie będzie na to gotowy. Mając naukę, patrole i obowiązki prefekta, pomaganie mu z nadrobieniem zaległości razem z Baizenm czy Suzy i przede wszystkim jego, nie miała wcale dużo czasu. Starała się widywać z nim nawet na kilka krótkich minut po całym dniu, jeśli obydwoje mieli swoje zajęcia. Fakt, że byli razem i korkowy pierścionek nie schodził z jej palca, nie znaczył, że byli nierozłączni. Szanowała jego czas i wolność, ale zawsze lubiła sprawdzić, jak minął mu dzień lub czy wszystko jest w porządku.
Uprzedziła go o spacerze dwa dni przed, żeby niczego nie planował, chociaż nie wspominała o tym, nad czym intensywnie myślała dalej. Hogsmeade tętniło życiem przez trwającą przerwę, wielu uczniów korzystało z mniejszej kontroli nauczycieli, a siedemnastolatkowie w pełni mogli korzystać z teleportacji lub zakupić legalnie świstoklik. Niebo leniwie ciemniało, na dworze było dość przyjemnie, pomimo chłodnych powiewów wiatru. Poprawiła pasek karmelowego płaszcza, który sięgał jej do kolan i wolną dłoń wsunęła w kieszeń, drugą natomiast trzymała mocno palce idącego obok bruneta z papierosem w ustach. Odwróciła głowę w jego stronę, kontynuując podjęty już wcześniej temat, gdy byli w jednym ze sklepów po drobne zakupy.
- A więc Pan Castellani się uparł, że Suzy ma zabrać tylko koleżanki, więc zaprosiłyśmy jeszcze Florę. Miałam okazję spędzić z nią trochę czasu w bibliotece, jesteście strasznie podobni, ale kompletnie nie widzę Cię w rudych włosach. - uśmiechnęła się z nutą rozbawienia na twarzy, przyglądając się brązowym kosmykom przydługich włosów Wilsona, które opadały mu na czoło. Chciała, żeby ich spotkania były jak najbardziej normalne, jeśli było to możliwe i żadna wichura nie czaiła się w powietrzu. Pewnie wciąż się trochę dąsał, że od ich rozmowy nad jeziorem, raz jeszcze sięgnęła po eliksir czujności, do czego jednak się przyznała, zgarniając małą burę. Wyglądał trochę żywiej, lepiej i chyba fakt, że spotkał Richarda, swoją rodzinę i przyjaciół, mógł wrócić do szkoły, sprawiał, że częściej można było zobaczyć ten jego łobuzerski uśmiech. - Moja babcia wysłała mi dwa bilety do teatru w Edynburgu, w którym pracowała. Na dziesiąty kwietnia. Chciałbyś pójść?
Zapytała jeszcze. Nawiązując do poniedziałku zaraz po przerwie, nie chcąc sprawiać babci przykrości i kłamać, że nawet o tym nie myślała. Wiedziała jednak, że takie miejsca raczej nie były tymi, które Anthony by wybrał. Przesunęła kciukiem po jego dłoni, przenosząc wzrok z zielonych oczu gdzieś przed siebie, bo chociaż prowadzili żywą rozmowę, jej oczy ciągle gdzieś uciekały, podobnie jak myśli, a palce schowane w kieszeni gniotły materiał kieszeni. - Masz jakieś.. Plany na wieczór? - wypaliła z ciekawością, chociaż nie był to jedyny powód, dla którego zapytała. Ruchem ramienia poprawiła pasek od magicznej torebki, która mieściła praktycznie wszystko i nie zmieniała się jej waga, co było bardzo praktyczne przy jakichkolwiek zakupach.

Ferie miały powoli, dni przelewały się przez palce i zlewały w jedną całość, zdawały się być kompletnie jednolite i bezbarwne, a przynajmniej taką narracje prowadził Wilson względem innych osób. Kiedy jednak nikt nie patrzył, nikogo nie było w koło, czuł jak się kurczy jego świat, jak traci oddech po to by za chwile zaczerpnąć powietrza kiedy tylko rudowłosa była w jego okolicy. Jedyne chwile kiedy nie myślał o sytuacji związanej z jego złapaniem były wtedy kiedy spędzał czas ze swoimi przyjaciółmi, jednak zostając samemu w dormitorium demony ze zdwojona siłą atakowały jego ciało i jedynym mu znanym rozwiązaniem był alkohol. Jednak i to przestało mu wystarczać. Po spotkaniu z jedenastoletnim chłopcem w piwnicy długo wahał się nad tym czy spróbować tego co od niego dostał. Siedział w dormitorium kompletnie sam, bo zarówno Richard, Lauren, tak samo i Andrea, zajęci byli korzystaniem z ferii, a on trzymając przed sobą sakiewkę bił się z myślami czy adrenalina podczas sprzedaży narkotyków będzie wystarczająca by stłumić jego ból. Niestety nie była dostatecznie silna. Czując pustkę pochłaniająca go jak czarna dziura, zaczął próbować większość z tego co dostał. Nie na raz, po kolei każdego dnia, tak aby nikt z jego najbliższych nie nabrał żadnych podejrzeń i chociaż mógł się czasami wydawać nad wyraz pobudzony i energiczny to spokojnie można było zwalić to na poczet traumy, którą chłopak przed chwilą przeżył. Z pomocą przyjaciół powoli nadrabiał zaległości w nauce podczas spędzania z nimi czasu w bibliotece, a kiedy Lauren przychodziła odkładał wszystkie używki na bok, wiedząc, że przy niej to wszystko nie jest potrzebne. Kiedy rudowłosa poinformowała go o planowanym spacerze, Wilson postanowił być czysty jak przeważnie wtedy gdy spotykał się z narzeczona. Nie chciał jej mówić, bo wiedział jak może to na nią wpłynąć. Poza tym przy niej nic nie brał, wiec Anthony nie widział problemu, z reszta nie uważał by tak naprawdę był od czegokolwiek uzależniony. Przecież mógł przestać gdyby tylko chciał…
Nie wiele rzeczy kiedykolwiek sprawiało mu taką czystą radość jak to, ze mógł być obok niej, najlepiej na tyle blisko by w jakikolwiek sposób mógł dotykać jej ciała, jakiejkolwiek jej części. Dlatego gdy ich dłonie złączone były w przyjemnym uścisku, Anthony był spokojny. Miał przy sobie najlepsze lekarstwo na siebie w postaci rudowłosej slizgonki. Był bezpieczny.
Ulica główna w Hogsmeade tonęła w przyjemnym półmroku kiedy para przechadzała się leniwie, nigdzie się nie spiesząc. Wilson co jakiś czas przykładał filtr papierosa do ust po to by zaciągnąć się głęboko papierosem wsłuchując się w słowa dziewczyny i wspomnieniu o zaproszeniu jego siostry na ich wspólny wyjazd zaśmiał się przeciągłe.
-Lauren, chyba nie masz pojęcia co robisz zapraszając tego małego rudego karakana na wyjazd- spojrzał na nią z góry uśmiechając się nieprzerwanie. - Florka nie należy do zbytnio obliczalnych jednostek. - zaciągnął się po raz ostatni dymem z papierosa i wyrzucił niedopałek przygniatając go podeszwą buta.- pewnie słyszałaś o tych fajerwerkach na balu zimowym? Nie chwaląc się oczywiście, to nasza sprawka, miło było patrzeć na ten wyjątkowo kształtny tyłek Corteza.- westchnął teatralnie jak gdyby pośladki jego kumpla z dormitorium faktycznie robiły na nim wrażenie. - jedno jest pewne z Flo nie będziecie się nudzić.- w głębi duszy Anthony cieszył się, że ta dwójka ma ze sobą jakikolwiek pozytywny kontakt, bo obie były najważniejszymi kobietami w jego życiu i zależało mu by po prostu się polubiły. Na pewno taki wypad złączy je znacznie bardziej niż jakiekolwiek spotkania w bibliotece. Z resztę, nie wyobrażał sobie by ktokolwiek kto poznał Lauren choć trochę, nie zakochał się w niej od razu. Wilson nigdy nie był zazdrośnikiem, cokolwiek nie robiły jego poprzednie dziewczyny nie wzbudzało to w nim takiego uczucia jednak w tym przypadku obawiał się, że jeśli jakikolwiek chłopak zbliżyłby się dwuznacznie do Sharpówny skończyłby jako przystawka podczas pełni.
Słysząc pytanie dziewczyny zatrzymał się gwałtownie na ulicy i nadal trzymając jej dłoń obrócił ją wokół własnej osi po czym przyciągnął do siebie łapiąc za pas i przyciągając mocno do swojego torsu.
-Chciałbym, chociaż nie wiem czy dobrze wyglądam w garniturze.- teatr zdecydowanie nie należał do jego miejsc, nie dlatego, że nie lubił tego typu rozrywki, a dlatego, bo uważał, że wyniosłe stroje nie pasują do jego charakteru. Zdecydowanie luźniej i swobodniej czul się w czarnym podkoszulku i skórzanej bomberce taką jaką miał na sobie w ten chwili. - a mam mieć? Możesz być moim jedynym planem. - nadal ją obejmując patrzył głęboko w te karmelowe tęczówki, które tak bardzo uwielbiał i stwierdził w myślach, że to nie jest możliwe, by ona wyglądała codziennie lepiej. A jednak, stała tu przed nim jeszcze bardziej idealna niż wczoraj i każdego poprzedniego dnia. Pochylił nad nią swoją twarz i odgarnął jej niesforny kosmyk za ucho by szepnąć do niego cicho, kompletnie innym głosem niż mogła słyszeć przed chwilą. Był stanowczy, nieznoszącym sprzeciwu, a mimo wszystko gładki i spokojny, jak gdyby czekał tylko na potwierdzenie swoich słów. Innej opcji nie brał pod uwagę.
- muszę wiedzieć jak bardzo byłaś posłuszna i czy rzuciłaś ten syf… to mnie naprawdę uspokoi.- wiedział o pojedynczym występku rudowłosej, ale chciał upewnić się czy na pewno już tego nie robi. Co za ironia martwił się o nią nie wiedząc w jakim dużym bagnie był sam.

Wiedziała o tym, że pił trochę za dużo i była to jego forma ucieczki od pełnej ciemności rzeczywistości, gdy zostawał sam, bo wtedy wszystko wydawało się gorsze. Przypuszczała, że nie będzie w stanie sobie z tym poradzić, dopóki nie znajdzie siły na rozmowę i wyrzucenie tego z siebie, jednak wymagało to czasu. Nie chciała go naciskać, chociaż gdy podczas zajęć lub przerw widziała, że przesadzał — traktowała go odrobiną eliksiru wiggenowego, który nosiła w torbie, wymieszany z wodą. Likwidował on efekty uboczne upojenia alkoholowego, a także doprowadzał rozbiegane oczy do ładu. Na pewno wiedział, że w takich chwilach nie była zachwycona, bo jednak byli w ostatniej szkole i powinien skupić się na zdaniu egzaminów, zamach prób sabotażu swojej edukacji. Nadgonienie materiału nie było problemem, o ile udało się już go skłonić do poświęcenia temu czasu. Nie miała natomiast pojęcia o jego karierze dilerskiej, a tym bardziej o testowaniu narkotyków. Faktycznie bywały chwile, że znów go było wszędzie pełno i chodził uśmiechnięty, roześmiany, ale nie przypuszczała nawet, czego mogło to być efektem. Może to i lepiej, bo ruda z pewnością dostałaby szału. Wiele rzeczy ją dusiło, mnóstwo pytań cisnęło się na język, ale jakakolwiek próba wymuszenia na nim rozmowy czy skłonienia go do zapytania o pomoc była jej zdaniem skazana na porażkę. Musiał sam do tego dojrzeć, wiedząc, że niezależnie, jak wielkie bagno czasem tkwiło w jego głowie, nie był i nie będzie z tym sam.
Ostatnie dwa tygodnie uświadomiły jej, że musiała wiedzieć, co się z nim dzieje i czy wszystko było w porządku. Zakradnięcie się na kilkanaście minut do męskiego dormitorium nie było większym problemem, zwłaszcza dla prefekta.
Papierosy nie były może najzdrowsze, ale były jakąś nieodłączną częścią jego wizerunku i ku chwale chyba samego Voldemorta, bo nie Merlina, uznała, że wyglądał z nimi dobrze. Wyciągnięcie go z zamku uznała za doskonały pomysł, dający jej możliwość wcielenia w życie swojego, wyjątkowo jak na nią spontanicznego, pomysłu w życie. I to tak naprawdę nie wstyd czy problem z bezpośredniością był tutaj jej największym przeciwnikiem, a pewna bariera psychiczna. Odkąd Suzy zwierzyła się ze swoich harców na balkonie — chwała Richardowi, że jest dobry w zaklęcia, bo Stella albo Rhinna dostałyby na patrolu zawału, pojawiły się w jej głowie nowe pytania. Co prawda może nie wybiegała wyobraźnią w tematykę rodeo, ale Wilson nieustanie siedział jej w głowie.
- A Ty przepraszam, to jesteś przewidywalny? - zapytała z uniesioną brwią, lustrując go wzrokiem z nutą rozbawienia na twarzy. Zależało jej na relacji z Florą nie tylko dla samej siebie, ale też dla niego. Wiedziała, że Krukonka była dla niego najważniejsza, dlatego też Lauren bardzo chciała dać im szansę, a skoro byli z nim tacy podobni, nie powinno być większych przeszkód. No, rudzielec było może częściej uroczy niż brat. Na wzmiankę o fajerwerkach i tym, co pokazały, skrzywiła się nieco. Całe szczęście była zajęta pająkami w lesie. - Nie wątpiłam, że brałeś w tym udział.. Mam nadzieję, że nie zrobi takich nad wioską w Norwegii, bo nie jestem pewna, czy chciałabym świecić tyłkiem, czy biustem na niebie. Jestem przekonana, że będziemy się dobrze bawiły.
Perspektywa spędzenia czasu z dziewczynami na winie i przekąskach, tkwiąc w maseczkach i gorących źródłach, wydała się jej bardzo przyjemna. Wiedziały z Castellani, że zbliżała się pełnia i obydwie zamierzały mieć na nich oko, jednak wolały nie poruszać tego tematu, przynajmniej w najbliższych miesiącach. Ostatnia była dla Baizena i Wilsona wystarczająco trudna, żeby zawracali sobie nimi głowę, a one i tak nie odpuszczą.
Gwałtowne zatrzymanie wybiło ją z zamyślenia, ale obrót sprawił, że roześmiała się pogodnie, dłonią opierając o jego kurtkę, gdy znalazła się w jego objęciach. Obcasy sprawiły, że nie była już aż tyle niższa, więc nie musiała tak zadzierać głowy, aby na niego spojrzeć. Na słowo garnitur i połączenie go z Anthonym, przekręciła głowę na bok w udawanym zamyśleniu, bo nie wiedziała, czy powinna i jak bardzo łechtać jego ego. Wtedy na moście — zaraz obok jego ust, szeptu i atmosfery, to właśnie ten nieszczęsny garnitur sprawił, że przepadła. I byłaby gotowa zastawić lewą rękę, że wyglądał w nim najlepiej w całej szkole.
- Jeśli masz ochotę iść i cóż, poznać moją babcię — obiecałam, że jak skorzystam z biletów, to jej przedstawię moją randkę, to myślę, że zniosę te niedogodność związaną ze strojem. Będę dzielna. - przerwała na chwilę, zaraz kradnąc mu całusa. - Tylko moja babcia jest aktorką z zawodu, jest dramatyczna i głośna, a do tego absolutnie szalona i ma obsesję na przystojnych chłopców, więc może Cię podrywać.
Jej babcia była żywiołem, pochodząc z zupełnie innego odłamu, niż Sharopwie. Nie była taka jak ojciec i Conrad, nawet nie taka, jak Lauren. Czasem kojarzyła się jej z Richardem przez tego lisa i sposób, w jaki Krukon patrzył. Nie zamierzała oczywiście do niczego go zmuszać, ale była przekonana, że przypadną sobie do gustu. Na jego kolejne słowa nieco spoważniała, bo znów milion pytań na sekundę przesunęło się przez jej umysł. - To śpijmy dziś razem Anthony, ale zaufaj mi i daj mi się porwać.
Chociaż mówiła cicho, wcale nie brzmiała na zawstydzoną tym, jak jej propozycja mogła brzmieć. Nie odwróciła wzroku, mając jednak wrażenie, że zielone oczy Ślizgona — w jej ulubionym kolorze, przechodzą ją na wylot. Jej palce zacisnęły się na materiale kurtki, a dłoń przemknęła na jego talię, obejmując go delikatnie. Skutecznie niszczył resztki jej przyzwoitości, nawet tak małymi gestami. Używany przez niego ton nakierowywał ją tam, gdzie niekoniecznie mógłby chcieć przy rozmowach o eliksirach.
- Wiesz, robię, co mogę, ale nie mogę obiecać Ci, że nie sięgnę po fiolkę, gdy będę miała jakieś dłuższe plany...- droczyła się z nim z czystej złośliwości, jawnie prowokowana, wiec to znów była tylko jego wina. -Mówiłam Ci już Anthony, nie jestem i nie zaklinałam się, że będę grzeczna i będę Cię słuchać.
I tyczyło się to naprawdę wielu aspektów ich życia. Lauren wbiła w niego wzrok. - Muszę wejść jeszcze do sklepu i mogę Cię uprowadzić.

Wilson nie był typem chłopaka od którego dało się coś wymusić silą i częstymi, agresywnymi pytaniami. Wtedy znacznie bardziej zamykał się w sobie tworząc w okół mur, bo lata doświadczeń pokazały mu bowiem, że nie zawsze warto się otworzyć i choć ona była wyjątkiem i mógł przy Lauren być sobą to i tak uczył się jeszcze jak pokazywać emocje, starając się nie kryć za maska aroganta.
Kłopotem był fakt, że Anthony nie widział problemu w tym swoim nadużywaniu środków psychoaktywnych. Myślał, że to chwilowe, że przecież nikt nie musi o tym wiedzieć. Z reszta uważał, jak każdy typowy uzależniony, że jak tylko będzie chciał to może przestać pić, palić i ćpać. Tylko po co, skoro to przynosiło chwilową ulgę, skoro pozwalało zapomnieć i cieszyć się życiem? W jego głowie utworzył się pewien schemat, mechanizm działania by nikt się o tym nie dowiedział i pomimo, że rudowłosa niespodziewanie skradała się niekiedy do jego sypialni, to on zawsze miał się na baczności i wszystko skrzętnie chował. Nie wyobrażał sobie sytuacji w której ona bądź Rysiek dowiadują się o tym co robi. Przecież nie dali by mu żyć, a skoro jemu tak dobrze teraz było to po co to psuć wyrzutami szczerości? Anthony nie zdawał sobie sprawy z konsekwencji swoich czynów i z tego, że wbrew swojej przebiegłości kłamstwo najczęściej ma krótkie nogi. Śmieszniejszym aspektem było, że on wcale nie uważał tego za kłamstwo, a jedynie za utajanie prawdy ze względu na troskę o samopoczucie swoich najbliższych.
-A nie?- prychnął udając oburzonego- jak inaczej nazwiesz fakt, ze się w tobie zakochałem? Skrzywiony chłopak poznaje najgorętsza dziewczynę w szkole i bam! Wariuje na jej punkcie. Czysta przewidywalność.  - spojrzał na nią, po to by po chwili się pochylić i musnąć przeciągłe jej policzek ustami. Będąc przy niej ciężko było zachować mu jakikolwiek dystans i mimo, że mówił iż publiczne okazywanie uczuć kompletnie go nie kręci to przy niej było zupełnie inaczej. To tak jakby tych wszystkich ludzi, tego całego tłumu w okół nich nie było. Była tylko ona. To już zawsze będzie tylko ona.
- Może i zastanowiłbym się nad tym rozwiązaniem gdyby nie to, ze będziecie z moją siostra. Jej biust to ostatnia rzecz która chciałbym widzieć, bo to mogłoby mnie spetryfikowac…-  po jego ciele przeszedł dreszcz obrzydzenia i aż się skrzywił. Wystarczyła trauma z dzieciństwa jak kazali im się kapać w jednej wannie, a zostało to w głowie ślizgona po dziś dzień. - ale macie tam być grzeczne. Wszystkie.- rzucił jej nieco władcze spojrzenie kiedy już przysuwał ją do swojego ciała i trzymał w objęciach. Ani ona ani Suz, a na pewni już nie Flora nie chciałby widzieć momentu gdy Richard wraz z Tonym dowiadują się, że dziewczyny jednak nie są tak przyzwoite na jakie się kreują.
Na wspomnienie o babci Lauren i jej inklinacji do ładnych chłopców, Wilson zaśmiał się w głos. Czyli jednak nie wszyscy z rodziny Sharpów to bezwzględne psychole? Miła odmiana. Chłopak z chęcią spotkałby tą kobietę, nawet jeśli miałaby słodzić mu do przesady i ciągnąć za policzki, był na to gotowy i choć nigdy nie spotkał żadnej rodziny swoich poprzednich dziewczyn to jakoś nieprzesadnie się tym stresował wiedząc, że zrobi wszystko, żeby po prostu dobrze wypaść.
- Z wielka przyjemnością poznam Twoją babcie, ale jeśli ona jest lepsza w podrywie niż ty nie wiem czy nie będę musiał cię zostawić. Bardzo mi przykro, Lau. - zażartował i kiedy przelotnie pocałowała jego usta westchnął mimowolnie podążając swoją twarzą za jej ustami, jakby nie chcąc za bardzo się od niej odklejać. - nie możesz mnie tak całować, bo nie będę umiał się powstrzymać…- ona naprawdę nie zdawała sobie sprawy jak na niego działa i nawet tak przelotny buziak jak ten sprawiał, że chciał więcej. Najlepiej tu i teraz. Na dodatek zbliżała się pełnia i każdy jej dotyk, czy pocałunek był intensywniejszy, a jego samokontrola praktycznie nie istniała. Resztkami zdrowego rozsądku powstrzymywał się by nie wpić się w jej usta, których tak bardzo pragnął.
To śpijmy dziś razem Anthony. Nie było innej opcji niż skinienie głową na jej propozycje. Nie chciał jej osaczać, nie był tym typem chłopaka, ale chorobliwie potrzebował jej w pobliżu, a wizja wspólnej nocy, jakkolwiek ona miała się nie potoczyć, była czymś najlepszym od kilku tygodni. Chociaż bardzo starał się tego nie robić to wspomnienie jej na wpół nagiego ciała i chłodnych dłoni błądzących po jego torsie sprawiła, że zacisnął na chwile usta, by po chwili nabrać do płuc powietrze ze świstem.
- Ah Lauren…- mruknął wbijając palce nieco mocniej w jej ciało, jak gdyby akcentując swoją kolejna wypowiedź.- kiedyś nauczę Cię trochę większego posłuszeństwa.- te ich przepychanki słowne były niezwykle pociągające i dwuznaczne na tyle, że każdy z nich mógł to interpretować na swój własny sposób.
Jedna z jego dłoni wciąż mocno ją obejmowała, zaś drugą delikatnie objął jej twarz i pochylił się tak jakby chciał ją pocałować. Zatrzymał twarz kilka milimetrów przed ustami by po chwili po każdym wypowiedzianym słowie muskać przelotnie jej wargi.- problem w tym, że nie bardzo chce cie puszczać, Sharp. Ten sklep jest konieczny?- spytał pozostawiając ciepły oddech na jej czerwonych wargach. Czy związek z nią już na zawsze będzie dla niego jak balansowanie na linie nad przepaścią? Z cichym westchnieniem niezadowolenia wypuścił ją z objęć by Szkotka mogła zrobić to co chciała, jednak Wilson nie mógł ukryć zaintrygowania na twarzy kiedy usłyszał, że naprawdę planuje go gdzieś zabrać. - i to ja niby jestem nieprzewidywalny…- mruknął do siebie, kiedy dziewczyna oddalała się w kierunku sklepów.

// zt x2