Sypialnia Catherine i Hyperiona

- Tak, to z pewnością ta kaczka - powiedziała cicho wprost automatycznie starając się odgonić od siebie możliwie jak najdalej myśl o tym, że może oczekiwać kolejnego dziecka. Chciała zapomnieć o tym,  że kiedykolwiek mogła tak pomyśleć. Chciała to skutecznie wymazać z pamięci. Stojący tuż obok Hyperion z tymi swoimi stalowymi tęczówkami które zdawały się ją dogłębnie przeszywać wcale jej tej sprawy nie ułatwiały. Jak zwykle miała to dziwne wrażenie, że on wszystko wie. Dlatego nie znosiła go okłamywać. Zawsze była pewna, że to bezcelowe, bo on i tak wie. Możliwe, że go przeceniała, ale pewnie nawet gdyby nie wiedział to nie potrafiłaby wystarczająco długo odpowiednio grać. Owszem, przywykła do grania, ale jej sceną były oficjalne przyjęcia i bankiety a widzami postronni obserwatorzy, a nie ktoś z kim co wieczór idzie spać do jednego łóżka i kogoś kto mówi na nią "Cathie".
- Dlatego chcę mieć to jak najszybciej za sobą. Wtedy mamusia wyjedzie na stałe do jakiegoś dziwnego kurortu, przestanę ustawiać tablice kto koło kogo ma siedzieć i skończę ze słodyczami wraz z tortem weselnym. Och, powiedz, że ty też na to czekasz! - mówiła szybko, żeby zagłuszyć własne myśli tą paplaniną, a kiedy podszedł bliżej przeniosła swoje spojrzenie na umywalkę starając się uniknąć patrzenia mu prosto w oczy.
- Twoje wykorzystywanie akurat bardzo przypadło mi do gustu... - wymruczała, aby zaraz zacisnąć mocniej palce na umywalce kiedy to zacisnął palce na jej obrzmiałej piersi. Z bólu spięły się wszystkie mięśnie, ale starała się tego po sobie nie okazywać.
- Wątpię czy cokolwiek dzisiaj zjem. Mam ochotę na filiżankę mocnej kawy i na dzień bez wspominania o ślubie. I na krople. Zdecydowanie na krople - podniosła wzrok patrząc mu prosto w oczy. Teraz nie kłamała. Naprawdę nie kłamała. Obróciła się i zarzuciła mu ręce na szyję stając przy okazji na palcach i złożyła na jego wargach delikatny pocałunek, bo przecież myła zęby!

Niestety, ale nie miał szóstego zmysłu tak jak ona i nie dostrzegał wszystkiego na pierwszy rzut oka. A może stety? Gdyby wiedział, to czego podejrzewa jego żona byłby zły. Bardzo zły. Jeśli rzeczywiście jest w ciąży to i tak długo nie będzie mogła tego przed nim ukrywać, nawet po mimo faktu, że jest świetną aktorką. No niestety za kilka miesięcy jej umiejętności aktorskie przestaną mieć znaczenie. A tedy zacznie sie piekło. Póki co był nadal kochającym i troskliwym męzem.
- Oczywiście, że czekam. Wizyta mojej matki przeciągnęła się aż zanadto. - uśmiechnął się nieznacznie cały czas obserwując jej twarz w lustrze. Gdy mówiła w ten sposób wyglądała jak nastolatka podniecająca się koncertem znanego muzyka, a nie jak dojrzała kobieta.
- Ale jak widać nie spodobało się to twojemu zdrowiu - mruknął zsuwając dłoń niżej na przekór swoim słowom. Chyba długo nie wytrzymałby, gdyby musieli zrobić sobie przerwę. Podziwiał ją, że ona dała radę, gdy zaniemógł. Gdy obróciła się w jego ramionach jego dłonie wylądowały na pośladkach kobiety, a gdy go pocałowała odwzajemnił pocałunek.
- Przyniosę - uśmiechnął się jeszcze krótko i wyszedł z łazienki do sypialni dając jej chwilę dla siebie. Wrócił bardzo szybko, bo już w sypialni przywołał krople zaklęciem. Rozkazał też skrzatowi przynieść szklankę wody i przygotować mocną kawę. Oczywiście nim to zrobił przywdział na swój szklaneczki tyłek bokserki, żeby nie paradować przy służbie z interesem na widoku. Tak więc do łazienki wrócił z kroplami, szklanką wody i w bieliźnie co jednoznacznie wskazywało, że to już koniec zabaw na dzisiejszy poranek.
- Proszę.

Często w jego towarzystwie zachowywała się na tyle swobodnie, że zdarzało się wygłaszać mało znaczące monologi wypełnione po brzegi pozytywnymi emocjami. W towarzystwie "obcych" nigdy nie pozwalała sobie na przydługawe wypowiedzi bez wyraźnego znaczenia merytorycznego w stosunku do całej wypowiedzi. W towarzystwie była damą. Nawet w jadalni była damą. W sypialni jednak była zwykłą Cathy która tak naprawdę jest najzwyklejszą kobietą na świecie. Jak każda istota żeńska pragnęła jedynie miłości i akceptacji i wierności.
- To nawet nie wizyta. W końcu to jej dom - powiedziała cicho to co każdego dnia przypominała im szanowna mamusia i aż parsknęła cichym śmiechem kiedy tylko zdała sobie z tego sprawę. Była już zmęczona. Zmęczona mamusią, zmęczona wybieraniem kolejnego detalu którego nikt normalny nawet nie powinien zauważyć i zmęczona kłótniami Willa i Cassidy. Była zmęczona psychiczne i o dziwo, wcześniej to towarzystwo Hyperiona męczyło ją jeszcze bardziej, a od jakiegoś czasu było dokładnie odwrotnie. On skutecznie odwracał jej uwagę od wszystkiego.
- To na pewno ta kaczka i ten ślub. Nic mi nie jest - nie wiedziała kogo przekonuje. Samą siebie czy też jego? Nie zamierzała w to jednak zanadto wnikać. Gdy wyszedł po krople oparła znów dłonie o umywalkę robiąc kilka głębokich wdechów. Potem ostrożnie dotknęła swojej piersi krzywiąc się z niezadowoleniem. Znów bezsilnie opuściła ręce i zawiązała pasek od podomki zanim opadła na krzesło wpatrując się w baldachim nad wanną. Gdy wszedł do środka uśmiechnęła się z wdzięcznością przejmując od niego krople i zażyła stosowną do okoliczności dawkę odstawiając szklankę i buteleczkę na blat komody.
- Powinieneś zjeść śniadanie. Nie czekaj na mnie - powiedziała cicho zakładając nogę na nogę.
- Jak zjesz zaczniemy ten poranek w sposób właściwy - wyciągnęła dłoń odsuwając z jego czoła niesforne kosmyki podczas gdy na twarzy zagościł uśmieszek który mógł oznaczać tylko jedno: poranne bara-bara niekoniecznie w łóżku.

A on chyba wolał tą dystyngowaną panią Greengrass, którą była na co dzień. Rozgadane chichoczące nastolatki zostawi dla syna. Czemu więc uganiał się za młodszymi? No na pewno nie po to, by z nimi konwersować. - Nie musisz mi przypominać - mruknął. Nasłuchał się tego już wystarczajaco. Nigdy nie wprost, co to to nie, ale aluzje ze strony mamusi padały nazbyt często. "Dlaczego nie używacie MOJEJ zastawy?", "MÓJ ogród jeszcze nigdy nie wyglądał tak źle... A wystarczyło, żebym wyjechała na krótkie wakacje...", "MOJE skrzaty strasznie się rozleniwiły pod moją nieobecność"... Można by tak w nieskończoność. Naprawdę czasem miał ochotę wykopać matkę za drzwi, ale przeciez nie mógł powiedzieć na nią złego słowa, bo skończyłoby się to armagedonem. Nawet William znikał na całe dnie, bo miał już serdecznie dość serdecznej babki.
- Mam zjeść z nią sam? Nie ma mowy. Ty się tu będziesz leniiiić... - pochylił się kładąc ręce na podłokietnikach fotela, na którym siedziała - a ja będę wysłuchiwał pogadanki o tym, jak bardzo niewychowana jesteś, bo nie zaszczyciłaś jej swoją obecnością? Nie ma mowy - powtórzył ze słodkim uśmiechem na ustach.
- Ja popracuję trochę w gabinecie, a Ty odpoczniesz. To będzie właściwy sposób.
Wyprostował się cały czas nie spuszczając wzroku z kobiety. Perspektywa bycia obrzyganym w trakcie miłosnego uniesienia jakoś do niego nie przemawiała, a było to wielce prawdopodobne, skoro się przytruła, prawda?
- Idź się jeszcze połóż, ja się trochę odświeżę.

No tak. Starsza pani Greengrass była na tyle uprzejma, że nie zapominała o odpowiednim nazewnictwie. Mój dom, mój ogród, moje skrzaty, mój syn, moja kuchnia, mój salon, moja sypialnia, moja łazienka, moje wnuczęta i ty, Catherine. Pięknie. Była tylko dodatkiem. Przybłędą. Nie była faworytą od czasu kiedy jej rodzice zostali zabici przez "nowe rządy". Dlatego tak naprawdę nigdy nie wierzyła w dobro obecnie rządzących. Czy dobrzy ludzie zabiliby innych ludzi którzy działali pod wpływem Imperiusa? Nie. Do dzisiaj nie wie dlaczego Greengrassowie ją ocalili, ale matka Hyperiona nigdy nie zapomniała, że kiedykolwiek na nią polowali. Mimo, że to było lata temu.
- I tak jestem niewychowana, bo rozleniwiłam jej skrzaty, zaniedbałam jej ogród i rozpuściłam jej wnuczęta - przypomniała z szerokim uśmiechem, bo wiedziała, że teraz cokolwiek nie zrobi to i tak będzie to zrobione źle. Powoli już do tego przywykła, choć ciężko chwilami było jej ukryć zranione spojrzenie gdy teściowa po raz kolejny wytykała jej błędy których wcale nie popełniła. Jego słowa sprawiły, że przestała się już tak uśmiechać. Właściwy sposób. I już ta niedziela nie będzie tak wspaniała jak wszystkie pozostałe niedziele od ich powrotu.
- Tak jest, proszę pana - powiedziała przechylając nieco głowę po czym założyła nogę na nogę tak, że w miejscu rozcięcia podomki pojawiła się jej zgrabna noga. On to jednak zignorował.
- Wedle życzenia, panie Greengrass - westchnęła podnosząc się z krzesła po czym poszła do ich sypialni aby zwinąć się pod kołdrą i na chwilę usnąć.