Klapa w podłodze

Jego oddech nieco się uspokoił, kiedy dziewczyna odwzajemniła uścisk dłoni, zamiast ją strząsnąć. Bał się, że Leslie po przemyśleniu wszystkiego stwierdzi, że ich spotkania nie mają dalszego sensu i należałoby jak najszybciej to zakończyć. Na szczęście nic z tych rzeczy nie miało miejsca... Chociaż, gdyby się nad tym dłużej zastanowić, może tak właśnie powinno było się stać.
- Dobrze wiesz, że albo po tajniaku, albo wcale - odrzekł, doskonale odgadując jej myśli. To jasne, nie było trzeciej opcji. Nie mogli ot tak zacząć sobie paradować po szkolnych korytarzach, trzymając się za ręce! Wylecieliby na zbity pysk od razu, co i tak byłoby najmniejszym problemem.
Gdy zapytała, czy powinni komuś wyjawić prawdę, uniósł brwi w zdziwieniu, zawieszając na niej spojrzenie szarych tęczówek.
- Leslie, niby komu? Może od razu Hance, co? - Pokręcił głową stanowczo, dobitnie dając jej do zrozumienia, że to bardzo głupi i niebezpieczny pomysł. W życiu nie odważyłby się powiedzieć o tym komukolwiek, a już na pewno nie komuś z rodziny. Mackendra wyszarpałaby mu wnętrzności. Co i tak byłoby niczym w porównaniu z tym, co zrobiłaby mu Hannah. Nie, pogawędki z osobami trzecimi absolutnie nie wchodziły w grę.
Starał za wszelką cenę się uspokoić. Wypuścił powietrze ze świstem i postanowił jak na razie nie roztrząsać dłużej, co mają zamiar z tym fantem zrobić. I tak niczego rozsądnego nie wykombinują. A nie miał już odwagi porywać z Hogwartu kolejnej dziewczyny - teraz nie skończyłoby się na gorącym artykule w Proroku Codziennym. Hania z pewnością postarałaby się o stosowny list gończy. Ich życie skończyłoby się, nim na dobre się zaczęło. A Włoch kochał żyć...
- W sumie rozmowa to nie najlepszy pomysł - wyszeptał cicho i nie minęło kilka sekund, a zaczął ją namiętnie całować, zapominając o bożym świecie.

- Leslie, niby jak ktoś mógłby się zorientować? Przecież to normalne, że ze sobą rozmawiamy, jesteśmy rodziną. - Gdy skończył zdanie, dopiero po kilku sekundach dotarł do niego w pełni sens tego, co właśnie powiedział. Oni są rodziną. I właśnie ten aspekt jest chory... Wszyscy wiedzieli, że Wilsonowie nieco odstają od normy, ale Brandon miał szczerą nadzieję, że nikt nie będzie doszukiwał się spisku w jego kontaktowaniu się z najmłodszą kuzynką. Jeśli nawet to nie było już normalne, to faktycznie nie byli bezpieczni. Prędzej czy później ktoś na pewno się zorientuje, że coś jest porządnie nie tak... Ale oczywiście panicz Tayth postawił wszystko na jedną kartę i postanowił odwlec ową tragiczną chwilę na później.
Walentynki... Serio to już? Czas leciał tak nieubłaganie. Ruda miała rację, oboje powinni spędzić ten dzień z dala od siebie. Gdyby poszli sobie razem do Hogsmeade albo wałęsaliby się po szkole, mogliby równie dobrze śmiało skoczyć do lochów po Wywar Żywej Śmierci i wspólnie go zażyć. Romeo i Julia, ot co!
- A kogo chciałabyś zaprosić? - spytał zdawkowym tonem, nie chcąc dać po sobie poznać, że poczuł lekkie ukłucie zazdrości. On sam nie miał pojęcia, z kim mógłby spędzić dzień zakochanych. Przecież nie z Moniką... Jeszcze życie było mu miłe.
Delikatnie pogładził jej uda, błądząc niespokojnym wzrokiem po jej twarzy, od czasu do czasu zjeżdżając nieco niżej. Nie do wiary, miała dopiero szesnaście lat, a potrafiła doprowadzić go do takiego stanu, że czuł wręcz jak jego mózg gotuje się pod wpływem narastającego podniecenia. W życiu nie spodziewałby się, że straci głowę dla kogoś innego niż panna Kruger. A tu taka niespodzianka.
- Może zmienię tożsamość, co? - zażartował z nikłym uśmiechem na ustach, po czym zaczął składać pocałunki na jej bladej szyi, upajając się słodkim zapachem dziewczęcia. Nawet nie wiedział, kiedy jego dłonie powędrowały na talię Leslie, niepostrzeżenie wpełzając pod ubranie.

Wyprostował się nieznacznie na wieść, iż Leslie miała zamiar zagadać do Corteza we własnej osobie. Wyczarował na swojej buźce uśmiech, lecz jego oczy zastygły w bezruchu, co bezsprzecznie świadczyło o tym, że nieco się zirytował...
- Aleks? Serio? - Westchnął cicho. - W sumie to już jest wolny, możesz go zabrać. - Włoch wzruszył ramionami, starając się zachowywać w miarę swobodnie. Dobrze wiedział, do czego zmierzała. Na jej miejscu również chciałby się dowiedzieć, jak aktualnie ma się sprawa z poprzednim partnerem, jeśli takowego by posiadała.
- Monia chciała do mnie wrócić i nawet na parę dni tak się stało, ale jakoś nie mogłem się przełamać. I powiedziałem jej, że lepiej będzie, jak na dobre się rozejdziemy. - Spojrzał jej w oczy. Jasne, chciał dać Leslie tym przeciągłym spojrzeniem do zrozumienia, że owa decyzja motywowana była głównie jej osobą. A co mu tam, i tak już był w czarnej dupie ze swoim życiem miłosnym, to co mu szkodziło rzucić zabujaną w nim od kilku lat laskę na rzecz potajemnych schadzek z rodzoną kuzynką.  Niech żyje życie! Zwłaszcza takie, które ma rudy kolor.
Poczuł pod palcami rozemocjonowany dreszcz dziewczyny, co na ułamek sekundy zbiło go z tropu, ale absolutnie nie dał tego po sobie poznać. Domyśliwszy się, że narzucił zbyt zamaszyste tempo, bardzo powoli i delikatnie wygramolił dłonie spod wilsonowej bluzki i ponownie złożył je na szczupłych udach. I tak było wystarczająco wspaniale, po co to psuć i niepotrzebnie ją płoszyć...
- Jasne, że to zboczone - odrzekł takim tonem, jak gdyby przepowiadał pogodę na jutrzejszy dzień. - Ale kto powiedział, że złe? Nie wie o tym nikt poza nami. Czujesz się z tym wszystkim źle? Jeśli tak, to przerywamy i zapominamy o wszystkim. - Teraz był poważny, ale w żadnym wypadku nie urażony czy złośliwy. Mimo wszystko martwił się o jej osobiste odczucia i nigdy nie wybaczyłby sobie tego, że Leslie z jego powodu przechodzi ciężkie chwile lub pogrąża się w czarnych myślach i wyrzutach sumienia.
Chociaż Włoch nadal nie dopuszczał do siebie tej myśli, musiał w końcu przyznać, że zbyt często oboje zahaczają o temat moralności w ich kwestii. A to już musiało coś oznaczać, prawda?

Gdzie podziewał się dyrektor ? Och długo by opowiadać. Każdy mężczyzna potrzebuje odrobinę przerwy, nawet opoka szkoły magii i czarodziejstwa - nie mówiąc już o całym czarodziejskim świecie.
Otóż niejaki Jeremy, była głowa rodziny Scottów, postanowił wygrzać swe stare, pomarszczone dupsko na Jamajce. Miał on tam bowiem swego starego druha Joshua'e, który posiadał plantacje różnych magicznych odmian tytoniu ( ukochanej używki Scotta) oraz stadko młodych kochanek. Ach, młodzi nie mają pojęcia, jak starych wyjadaczy cieszy widok podskakujących, jędrnych piersi, kiedy to ciemnoskóra panienka w pośpiechu podaje kolejnego drinka.
Jednak niestety, wszystko co dobre szybko się kończy. Także i było w tym przypadku.
Szczęście, oraz zbiegi okoliczności nie były niczym rzadkim w Hogwarcie - to za sprawą jego szpiegów w postaci obrazów, skrzatów, duchów itp.. Uczniowie mięli się uczyć, a nie wiecznie balować, bździć się, bądź upijać. Nie trzeba więc było długo czekać, aby dyrektor dowiedział się o tym, o czym dowiedzieć się powinien.
- Nie sądzę, aby było to zboczone - mruknął w odpowiedzi na zadane pytanie, gdy tylko trzask towarzyszący aportacji ucichł - Nie jesteście pierwszą taką parką, jednak słowo daję, ostatnio zrobiło się to okropnie modne.
Nie był zły, czy oburzony. Ubrany w jamajskie szaty, pykał w najlepsze fajkę patrząc na nich z uwagą.

Głośny trzask dobitnie świadczący o tym, że ktoś się aportował, sprawił, że Brandon wydał z siebie zduszony okrzyk. Kiedy Leslie w ekspresowym tempie z niego zeszła, w końcu ujrzał dyrektora we własnej osobie. Mając gacie pełne strachu, podniósł się z kanapy i stanął na baczność z niemałym szokiem wymalowanym na jego buźce.
- Panie dyrektorze... - zaczął niepewnym tonem, za cholerę nie wiedząc, co jednak powiedzieć. Dodatkowo sprawy nie ułatwiał fakt, że mężczyzna był tak niesamowicie spokojny.
Nerwowo zerknął na Leslie. Była przerażona jeszcze bardziej niż on, co było zresztą zrozumiałe - jej rodzeństwo ją rozszarpie. A zaraz potem jego. Byli skończeni...
Gdy ruda poczęła błagać dyrektora o milczenie, zmarszczył brwi. Nie był do końca pewny, czy pójdzie tak łatwo. Zastanawiał się gorączkowo, co teraz zrobić, jak udobruchać Scotta.
- Błagamy, niech pan dyrektor nikomu nic nie mówi - wymamrotał uniżonym tonem, wykręcając ręce nerwowo. Normalnie byłby raczej wyluzowany, gdyby przyłapano go na obściskiwaniu się z byle panną. Ale to nie była byle panienka, tylko jego kuzynka. A to zmieniało absolutnie wszystko.
- Mam pomysł. Niech mnie pan wywali ze szkoły, ale proszę nikomu nic nie mówić. To nie wina Leslie, tylko moja. Proszę. - Trudno, Włoch nie miał wyjścia. Nie mógł pozwolić, żeby dziewczynie oberwało się za to, że ją omotał. Był dupkiem i manipulatorem, ale przede wszystkim był honorowy. No dobra, czasami był.

Nawet w półmroku można było z łatwością dostrzec ich bledniejące twarze - a trzeba tu zaznaczyć, ze wzrok profesora nie był już tak dobry jak lata temu!
Uśmiechnął się lekko. Ich reakcja nie tyle go bawiła, co przywołała sentymentalne wspomnienia. Zapomniał już jak to wspaniale jest być młodym! Robienie durnot i nie myślenie o konsekwencjach było słodką częścią nastoletniej głupoty. To takie miłe.
- Moi drodzy - zaczął swoim spokojnym, lekko chrapliwym głosem - Chyba nie uważacie, iż tak sędziwy czarodziej będzie wdawał się w tworzenie historii, które mogłyby zrujnować wasze reputacje, lub ewentualnie zakończyć kogoś życie - Tu zerknął wymownie na Brandon'a - Nie mam także zamiaru nikogo wyrzucać. Nie pamiętam, aby regulamin mówił, iż młodzieńcze amory były na tyle wielką zbrodnią.
Co się działo tu przed jego pojawieniem się? Tego nie wiedział. Przyłapał ich na obściskiwaniu się, a w Hogwarcie panuje jedna prosta zasada: Niewinny, póki nie udowodni się winny.
Jeremy podniósł rękę, delikatnie chwycił podbródek Leslie i podniósł jej głowę, by ta znów znalazła się w pozycji prostej.
- Kimże ja jestem, aby zabraniać lub przeszkadzać w tworzeniu się tak pięknego uczucia, jakim jest miłość - rzekł głośno lekko kłaniając głowę - Toż miłość jest najpiękniejszą rzeczą jaka jest dana nam w życiu. Musicie jednak zapamiętać, iż nieszczęśliwa miłość spowodowana strachem, bądź niepewnością potrafi zniszczy, oraz zatruć nawet najczystsze serca. Czasami lepiej jest stanąć na baczność i sprzeciwić się światu, nawet jeśli oznaczałoby to podążanie drogą przez ból i cierpienie.
Jeszcze raz zerknął na ich blade twarze mając nadzieję, iż zrozumieli jego przesłanie, po czym odwrócił się i ruszył ku wyjściu.
- Brandonie - dodał jeszcze - Upewnij się aby Leslie wypiła kubek gorącej czekolady przed snem. Młode panienki są bardzo emocjonalne.
I tyle go widzieli.

Z każdym kolejnym słowem dyrektora usta Brandona rozwierały się coraz bardziej w ogromnym zdziwieniu. On na serio im odpuścił!
- Panie dyrektorze, nie wiem co powiedzieć - wydukał w końcu, patrząc na sędziwego czarodzieja jak na swoje największe wybawienie. - Dziękuję.
Spojrzał na Leslie, nadal jednak nie odważył się uśmiechnąć lub wykonać jakiegokolwiek gestu. Wiedział, że obecny dyrektor szkoły to równy gość, ale nie spodziewał się, że aż tak. Miał ochotę podskoczyć z radości, że im się upiekło. Jednocześnie zdawał sobie sprawę, że nie mogli więcej robić takich rzeczy. Przynajmniej nie w Hogwarcie.
Kiedy Scott zniknął jak gdyby nigdy nic, Włoch wypuścił powietrze z głośnym świstem.
- Leslie, wydaje mi się, że to zaszło trochę za daleko. - Pogładził ją po włosach z zamyślonym wyrazem twarzy. - Nie mogę znowu dopuścić do tego, żeby twoja opinia była zagrożona.
W sumie nie miał pojęcia jak rozwiązać tę sytuację. Pociągała go i to bardzo, ale z drugiej strony nie mogli spotykać się potajemnie przez całe życie.
Na jej pytanie uśmiechnął się pod nosem.
- Jasne, że tak. I tak już raz zwiałem to co mi szkodzi. - Przylgnął do niej, ale tylko na kilka sekund. Po chwili odsunął ją od siebie delikatnie i spojrzał jej w oczy.
- Myślę, że należy zastosować się do rady dyrektora. Gorąca czekolada w dormitorium naprawdę dobrze ci zrobi.
Gestem wskazał dziewczynie wyjście i odsunął się, żeby ją przepuścić. Najwyższy czas, by stąd poszli, dzisiejszy wieczór przysporzył im niemałych wrażeń. Nie mógł na dzień dzisiejszy obiecać Leslie, że wciąż będą się spotykać. Chyba chciał sobie wszystko poukładać. Dlatego bez słowa wymaszerował tuż za nią i udali się do lochów.

Gdzie zniknęła Antonija Vedran? Na to pytanie nie potrafiła odpowiedzieć nawet sama zainteresowana. Od chwili, w której zamknęła swoje ślizgońskie koligacje (a przynajmniej wydawało jej się, że je zamknęła), jej życie zamykało się do bycia grzeczną dziewczynką. Chodziła na zajęcia, odrabiała lekcje, a nawet nosiła szkolne szaty. Iskierki radości, wraz z jej chichotem odeszły trochę w niepamięć, a niegdyś długie do pasa włosy teraz sięgały jej do połowy policzka. No i grzywka. Czy można jakoś bardziej pretensjonalnie poinformować świat o tym, że jest źle? Grzywka wyjaśniała zawsze wszystko.
Tonka nienawidziła nowej siebie, z wyjątkiem fryzury, którą postanowiła zostawić do czasu kolejnego zaburzenia mentalnego. Nie mogła do końca pogodzić się z tym, do czego się dopuściła. Miała dość siebie za swoją rozwiązłość i zdradę, która nie była wpisana w jej charakter. To ona pozwoliła sobie na zbyt wiele, a teraz musiała ponieść tego wszelkie konsekwencje. I ponosiła. Anthony zniknął z Hogwartu i jej życia, zapewne bezpowrotnie do któregoś z tych miejsc. Jeśli wierzyć szkolnym plotkarom tym miejscem miało być jej życie, bo jego książęca mość zaszczycił swoją obecnością mury zamku. Plotki szepczą też o nowej księżniczce, więc wszystko składa się w logiczną całość. Za to Connor... on niestety nie zniknął. I niestety wciąż był niedorzecznie kulturalny, jeszcze bardziej zabawny i zdecydowanie za przystojny. Był uśmiechniętym wyrzutem sumienia, o którego uwagę walczyło teraz bardzo wiele nastoletnich dusz. Każdej z nich życzyła niepowodzenia, choć sama wiedziała, że jej szanse już dawno ktoś wykreślił permanentnym piórem i to tak mocno, że jej nazwisko już nie istniało na liście ewentualnych potencjalnych. Nie istniała w oczach obu, chwilami nie istniała we własnych oczach. Zamierzała to jednak zmienić i to jeszcze przed swoimi siedemnastymi urodzinami. Uwielbiała urodziny. Kwietniowe celebracje były dla niej światełkiem na osi czasu roku i nie zamierzała z tego rezygnować. Zamierzała urodziny wyprawić takie, żeby pół Hogwartu piło wódkę za hajs jej ojca. Zanim jednak do tego dojdzie- musi popracować nad swoim nastrojem.
W dobry nastrój wprowadzało ją wiele rzeczy, ale wielu z tych rzeczy nie mogła sobie pozwolić. Była jednak ta jedna rzecz, o której nikt nie wiedział, a działała zawsze- czytanie romansów. Z wypiekami na twarzy wchodziła w świat bohaterów literackich, na chwilę zapominając o swoich rozterkach, a wchodząc w ich. To było prostsze, albowiem literackie przygody zawsze kończyły się pozytywną nutą. Wszystkie pozycje były jednak zbyt żenujące, by czytać je publicznie. Nawet dormitorium nie wchodziło w grę. Dlatego wieczorami znikała ze swoją książką w pomieszczeniu pod klapą, o którego istnieniu mało kto wiedział. Tego wieczoru nie było inaczej. W piżamie Hufflepuffu i grubych różowych skarpetach siedziała na kanapie, która widziała zdecydowanie zbyt wiele i wpadała coraz mocniej w świat mugolskiej miłości informatyka i księgowej- cokolwiek to oznaczało.

Tej nocy Kanadyjczyk wyjątkowo nie mógł zmrużyć oka. Coś nie pozwalało mu zasnąć i zmusiło do wyruszenia na przechadzkę po zamku. Zazwyczaj potrafił zasnąć w każdym miejscu i każdej pozycji w zaledwie trzy sekundy, co często bardzo bawiło lub wręcz dziwiło jego współlokatorów lub znajomych, a dziewczyny z którymi niekiedy spędzał noce niestety pozostawiał zawiedzione bez po uniesieniowej rozmowy.
Bez głębszego zastanowienia zaczął się wspinać na coraz wyższe piętra zamku po drodze podziwiając ogromnej wielości obrazy, zastanawiając się ile czasu jemu samemu zajęłoby zapełnienie tak olbrzymiego płótna i co właściwie na nim chciałby umieścić. Marzyło mu się stworzenie takiego monumentalnego dzieła, które dałoby mu miejsce na kartach historii i porywało tłumy. Było to wielkie marzenie, choć w mniemaniu Campbella dość naiwne. Tu potrzeba było czegoś więcej niż tylko umiejętności odtwarzania widzianej rzeczy, postaci czy krajobrazu. Do urzeczywistnienia takiego marzenia potrzeba było wyjścia poza swoją strefę komfortu, puszczenia wodzy wyobraźni, zrozumienia siebie i finalnie WYNALEZIENIA swojego własnego, unikalnego stylu. Choć na te trzy pierwsze nie mógł narzekać, tak wciąż borykał się z tym ostatnim. Nie był w stanie zliczyć ile obrazów musiał zniszczyć, ile litrów farby zużył, ile pędzli połamał i wypaczył im włosie na drodze poszukiwań swojej własnej techniki. I wciąż nie był nawet o ten jeden marny krok bliżej. Dodatkowo miał wrażenie, że wyczerpał już wszystkie kombinacje i modyfikacje technik, próbował się inspirować kobietami, mężczyznami, zwierzętami, naturą żywą i tą martwą. I wszystko jak krew w piach. Nic nie potrafiło wyzwolić w nim tej iskry i już powoli zaczynał się godzić z tym, że może nigdy nie ziścić swojego marzenia. Całe szczęście wiedział o tym tylko on i... Tośka. Niespodziewanie imię tej słodkiej, zdradliwej Puchonki wpadło mu do głowy. Skrzywił się gorzko do siebie i z głośnym westchnięciem przeciągnął dłonią po średniej długości czarnych strąkach włosów, co spowodowało ze jeszcze więcej kosmyków wystrzeliło na boki.
Teraz się zorientował, że to ona błądząca w jego podświadomości nie pozwala mu dziś zmrużyć oka. A zaczęło się to od jego rozmowy z Summer, której balowa historia wywołała w nim falę wspomnień, które wydawały się mu już ładnie poukładane i odłożone na stosik pod tytułem "było, minęło". W ten sposób zawędrował aż na szóste piętro zamku do klapy w podłodze, pod którą znajdowało się przytulne, niewielkie pomieszczenie, idealne do wyciszenia rozbieganych myśli. Delikatnie otworzył klapę i gładko zsunął się o rączkach drabinki i opadł miękko na drewnianą podłogę, prawe jak to robili ci mugole ubrani w czerwone stroje, walczący z ogniem. W momencie, gdy Connor się odwrócił o mało sam nie stanął w ogniu, a rytm jego serca przyspieszył znacząco. To były sekundy szoku, który gładko przeistoczył się w niedowierzające rozbawienie. Cóż za zrządzenie losu! Spotkanie Chorwatki kilka minut po tym kiedy ją wspominał! W co ty sobie pogrywasz?! Zapytał nie-wiadomo-kogo w myślach, kierując wzrok ku otwartej klapie, zastanawiając się czy by zdążył jeszcze zwiać... Ale czuł, że zauważyła jego obecność
Finalnie postanowił samego siebie przetestować i podjąć próbę interakcji z Puchonką po miesiącach bez jakiekolwiek werbalnego kontaktu. Ten wizualny kontakt również nie pozostał bez ograniczeń, choć się zdarzał. Ostrożnie podszedł w jej kierunku posyłając jej lekki, niewymuszony uśmiech.
- Cześć - przywitał się miękkim głosem, przyglądając jej się dokładniej. Widział ją już w nowej fryzurze, ale nigdy z tak bliska i oczywiście uważał, że wygląda bardzo uroczo, ale ani myślał żeby ją o tym uświadamiać. - Przeszkadzam? - Zerknął wymownie na książkę o intrygującym tytule, co przywołało nieco diabelski wyraz na jego oblicze. - Tak teraz spędzasz namiętne wieczory? - Wypalił zgryźliwie, nie mogąc tego powstrzymać.

Na jej twarzy wymalowały się delikatnie rumieńce, kiedy czytała, jak główni bohaterowie podrzędnej literatury wyznają sobie dozgonną miłość i w niezbyt wysublimowanym wokabularzu zaczynają tę miłość konsumować. Z każdą kolejną stroną główny bohater stawał się coraz bardziej władczy, a główna bohaterka coraz bardziej uległa, a ich wspólne uniesienia działy się już przy ścianie, na stole, a teraz powoli przenosiły się na kanapę. Tonka coraz bardziej wpadła w świat, który nie istniał, więc kiedy usłyszała, dźwięk butów opadających na posadzkę to sama o mały włos nie doszła, ale do końca swojego żywota. Zatrzasnęła w panice książkę, jak przyłapana i wyprostowała się jak struna. Już zamierzała głośno deklarować, że już stąd wychodzi, ale gdy podniosła głowę i zobaczyła znajomą twarz Kanadyczyka, żadne słowo nie wydobyło się z jej warg. Serce gnało w szaleńczym galopie po przestraszeniu, ale nie zamierzało zwalniać na widok Connora. To najchętniej z nim konsumowałaby relację przy ścianie, na stole, a zwłaszcza na kanapie.
Kurwa mać.
W tych chwilach żałowała, że nie ma peleryny niewidki, pod którą mogłaby się schować i przeżyć do końca szkoły. A może nawet i nie szkoły. Do końca świata. Jak w tej bajce Barda Beedle'a o trzech braciach. Antonija jednak nie uciekałaby przed śmiercią. Uciekałaby przed tym spojrzeniem, które właśnie było w nią wymierzone.
Cześć - jego głos przerwał ciszę, która nie mogła być bardziej niezręczna. To spotkanie nie mogło być bardziej niezręczne i niefortunne. Chociaż nie, mogło być. Mogli być zmuszeni do interakcji podczas zajęć, bo przecież wciąż oboje chodzili na eliksiry dla zaawansowanych, zielarstwo i zaklęcia. Ich zainteresowania od zawsze były podobne, czego odzwierciedleniem był ich szkolny grafik. Udało im się jednak nie rozmawiać. Aż do teraz.
Przez chwilę nie wiedziała, co odpowiedzieć. Jej palce zacisnęły się mocniej na śmietnikowej lekturze, którą wciąż dzierżyła w dłoniach, a jej serce galopowało na skraju zawału.
- Cześć. Nie... To nic takiego- odpowiedziała lekko drżącym głosem, a rumieniec rozpalenia zamieniał się na jego oczach w rumieniec zażenowania. Dopiero jego zgryźliwość sprawiła, że nieco się rozluźniła.
- Connie, ja... Wiesz, że nawet w chorwackim Ministerstwie Magii nie mają już zmieniaczy czasu? Co za bezsens! - wypaliła, bo czuła się głupio. Czuła, że powinna go przepraszać do końca świata i jeden dzień dłużej. Miała świadomość, że nie ma co liczyć na jego wybaczenie, a jednak jakaś część jej wciąż się niepotrzebnie łudziła.

Chorwatka zapewne nie wpadłaby na to jak bardzo Campbell odczuł tą niezręczność, która nastąpiła po tym jak jego lekkie "Cześć" nagle nabrało ogromnego ciężaru i ostro przecięło gęstą ciszę panującą w pomieszczeniu. Przez dłuższą chwilę wpatrywali się w siebie niezbyt rozumiejąc co się aktualnie działo. I nieważne jak dziwne to spotkanie się mogło wydawać, Connor wiedział że prędzej czy później czysta statystyka będzie musiała do tego doprowadzić. Oczywiście nie był w stanie przewidzieć dokładnego momentu przecięcia się ich dróg, które tak wiele razy się do siebie zbliżały i oddalały przez te ostatnie miesiące. Nie byłby też sobą, gdyby zawczasu nie przygotował się na taką okoliczność, w końcu był z tych którzy nie zawierzali nic losowi i lubili trzymać władzę nad własnym życiem w swoich dłoniach.
Pomimo niespodziewaności sytuacji jaka go zastała, nie stracił głowy i wciąż nieprzerwanie wpatrywał się w Puchonkę, uważnie ją obserwując. Choć nie miał zamiaru ukrywać swojej delikatnej konsternacji, potrzebował wziąć kilka głębszych oddechów, co miał nadzieję że skutecznie zatuszował, opuszczając głowę i przejeżdżając powoli po swych ciemnych włosach, odgarniając ich sporą część z twarzy. Po całej tej dość słabej inscenizacji jego stalowe tęczówki ponownie zawisły na twarzy dziewczyny, a kiedy zaczęła mówić rozbłysły w zaciekawieniu. Wysłuchał jej uważnie z kamienną powagą, jednakże na sam koniec nawet się uśmiechnął doprawiając to krótkim, szybkim i głośnym wypuszczeniem powietrza nosem.
- Wiadomo. Nie Ty jedna wpadłaś na pomysł, że łatwiej jest zmienić przeszłość niż ponosić konsekwencje swoich wyborów. Nikt tylko nie pomyślał o tym, że niezależnie czy zmieni przeszłość czy nie i tak będzie musiał się mierzyć z wyrzutami sumienia. - Odpowiedział spokojnym tonem, bez jakichkolwiek wyrzutów, pretensji, tylko czysta, prawdziwa opinia. - Jednostronne wymazanie pamięci, tego byś chciała? - Spojrzał na nią wyzywająco. Odkąd zsunął się po drabince i dostrzegł Antoniję nie ruszył się ani o krok, jakby ta drabinka miała być jego kołem ratunkowym gdyby niespodziewanie miał stracić grunt pod nogami. Niby się czuł przygotowany, tak sądził, ale jednak teraz stracił pewność czy wystarczająco.
- Czy rzuciłabyś jednak na siebie Obliviate? - Dorzucił gorzko.