Zagrody dla zwierząt

- Tak samo jest z hipogryfami - skwitowal. - Ale hipogryfy to zwierzeta, a miotla to rzecz - dodal.
Mozna porownywac jedno do drugiego. Hipogryfy pewnie moglyby osiagnac nawet wieksza predkosc. Gajowy podal taka, ktora moze wytrzymac czarodziej w czasie jakiejs dziwnej okolicznosci (ach ten maly zasob slow...). Potem zabral sie za dalsza czesc sprzatania. Jeszcze duzo jest tutaj do roboty, moze z pol godziny sa przy tych zwierzetach, moze godzine. Pozniej Blaise'a czeka jeszcze dalsza praca, ale moze samemu pojdzie mu szybciej. Usmiechnal sie, slyszac slowa ucznia.
- O tak, warto, żebyś tak zrobil - zgodzil sie.
Slizgoni na pewno nie byliby zafascynowani tym zapachem. Blaise po pracy przy zwierzakach zawsze idzie sie wykapac i pozbyc sie paskudnego odoru odchodow zwierzat.
- Drzwi od chatki stoja otworem. W razie jakichkolwiek pytan sluze pomoca, a i pomoc zawsze mi sie przyda - odparl z usmiechem.
Skonczyl skladac odchody zwierzat na kupke i podszedl do bali drewnianej. Wyciagnal rozdzke i za jej pomoca napelnil mise woda. Do tego warto dodac jeszcze mydlo i mozna brac sie za czyszczenie zwierzat. Oj zaraz bedzie tu mokro...

Oczywiście, żywa istota a miotła to spora różnica. Nevan ją rozumiał i ani myślał traktować hipogryfy jak rzeczy. Obejrzał sobie skrzydła zwierzęcia z uwagą nie nadużywając jego cierpliwości. Po chwili odszedł by odstawić łopatę na miejsce.
Obserwował chwilę co robi gajowy.
- Dziękuję. Jak zacznę się naprzykrzać, wystarczy powiedzieć.
Chłopak spojrzał na Blaise uważnie, mówił serio i przywiązywał do tych słów dużą wagę. Wydawał się nieco zdystansowany, przymilkł widząc, że Blaise przygotowuje się do kolejnego etapu porannego rytuału przy hipogryfach.
- Muszę wracać, dzięki za lekcję.
Wycofał się w stronę wyjścia, z ociąganiem, chętnie by został jeszcze i poświęcił czas na pracy przy hipogryfach. Może i zapisze się do Ligi, teraz miał mniej wątpliwości.
- Do zobaczenia.
Chwycił miotłę wychodząc. Gdy tylko opuścił stajnię skierował się wprost do zamku.

Idziemy pogapić się na zwierzęta! - zarządał szlachcic zmuszając francuza do tego, że to on dzisiaj mówi co robią... Zresztą przeważnie to on mówił co robią. Czy ty zgłupiałeś? Po jakiego... - chciał dodać czorta, ale przypomniał sobie, że właśnie z jednym z nich musi dzielić się jednym ciałem, przez co zrezygnował z tego. Po co chcesz tam iść? Przecież wiesz że zwierzęta wyczuwają tą anomalie którą to jesteśmy i są agresywne. Nie pojeździsz już sobie. No chyba że na testralu. - odpowiedziałem mu chcąc wybić mu ten pomysł z łba. W odpowiedzi usłyszałem jedynie " A weź zamknij ryj" - jakże to było do przewidzenia, jakże oczywiste, więc już nawet nie robiło to na mnie żadnego wrażenia, ale pójść do tych cholernych zwierząt i tak musieliśmy. A ja tak nie cierpię zwierząt. Tych magicznych tym bardziej, bo to jeszcze gorsze bydlaki.
Nicolas wszedł do zagrody na co kilka zwierząt zarżało groźnie niezadowolone z wizyty panicza Sochy z grubą futrzaną czapą i w równie grubym futrze narzuconym na całe ciało i zakrywajace po same kostki. Było tutaj o wiele cieplej więc rozpiął je ukazując pod nim mundurek szkolny z źle zawiązanym krawatem. Choć był już tutaj dłuższy czas to nadal nie potrafili nauczyć się wiązania tego cholerstwa. Cały czas miał wrażenie, że się w tym dusił więc zawiązany na zwyczajny supeł zwisał bylejako przy szyi.

Mówiłem ci, że zwierzęta nas nie lubią - znów odezwał się ten francuz ponownie wypominając mu to jak negatywnie zareagowały wszelkie magiczne zwierzęta w tym pomieszczeniu.
- To z twojego powodu. Wyczuwają od ciebie niechęć do nich - odpowiedziałem mu na głos jako, że byliśmy sami więc nie musiałem się ograniczać tylko i wyłącznie do myśli.
Masz jakiś uraz z dzieciństwa? Koń cię wychędorzył czy co? - powiedziałem do żabojada i roześmiałem się głośno i w tym momencie poczułem jak coś uderza mi w plecy.
- Co jest do cholery? - burknąłem odwracając się i spoglądając na jakąś dziewuchę. Od razu rozpoznałem jakiej jest narodowości. Zbyt wiele zajazdów, zbyt wiele Rusinów się naoglądałem by nie rozpoznać ich baby.
Chwilę zajęło zanim zrozumiałem o czym ona w ogóle gada.
Wygląda, że kolejna dziewczyna która nas zna, znała. - usłyszałem w głowie głos drugiej duszy.
- Ależ wstają, o ile tylko mają czystą duszę wtedy otrzymują od Boga życie wieczne- odpowiedziałem uśmiechając się krzywo, ale widocznie francuzowi się to nie spodobało bo bardzo szybko usta powróciły do normalnego ułożenia.
Oczywiście nikt z tej dwójki nie miał nawet najmniejszego pojęcia kim była ta dziewczyna dla poprzedniego właściciela i nawet jakoś nie chciało im się bawić w zgadywanki.

Ach ci niewierni, miała przed sobą najlepszy przykład cudu, w dodatku podwojony. Bo nie dość, że wskrzeszony zostałem ja to i ten co to tylko by wiana chlał. Jak jakaś brudna murwa z karczmy co to damą chce być.
No i znowu ten Socha. To już nawet zniknąć człek nie może bo od razu robią z tego tragedię. - burknąłem do Francuza ruszając wgłąb zagrody, umiejętnie jednak omijając wszelkie zwierzęta.
Zniknąć? Gdybyś to nie miał tak podchmielonego mózgu to może byś w końcu zrozumiał, że tego dzieciaka widzieli martwego. MARTWEGO! - wydzierał się jak zwykle poirytowany nawet przez najmniejszą drobnostkę i gdybym miał go przed sobą to już dawno bym mu dał w pysk i zatłukł jak wściekłego kundla. Choćby laczkiem!
- A skąd w ogóle pomysł, że ktoś chciałby sobie robić z ciebie żarty wykorzystując do tego Sochy? Wykorzystując mnie?- Powiedział żabojad jak zwykle odpierdzielając jakiś głupi błąd, chociaż błyskawicznie się poprawił, przez co jedynie westchnąłem a nie rzuciłem brzydką wiązanką polszczyzny rynsztokowej.
Patrzyliśmy się na nią uważnie nie czując potrzeby by w ogóle sięgać po różdżkę.

Jego kąciki ust wygięły się do góry w złośliwym, szelmowskim uśmiechu, a zaraz po tym zarechotał się. Oczywiście w myślach do swojego towarzysza tej niedoli.
No nie ma co! Trafiła nam się dziewucha. I co teraz? - powiedział szlachcic po fali nieprzyjemnego śmiechu. Ja natomiast starałem się to jakoś załagodzić i unormować. Przestał się więc cieszyć jak głupi z słów które to mu dziewczyna powiedziała. W pewnym sensie zwierzyła się.
- A jeśli bym powiedział, że musiał zniknąć, że miał coś do zrobienia i wrócił całkowicie odmieniony? Nie pamiętając twarzy? Nie mając wspomnień, nie mając nic co by go łączyło z tym miejscem? - odpowiedział po jej słowach starając się wyglądać na poważnego. On również schował ręce pod pachami zawieszając je na wysokości klatki piersiowej. W dodatku odwrócił lekko wzrok jakby czuł się speszony, że musi w ogóle o tym mówić.
- A ty co kombinujesz?!
- Czekaj i oglądaj. - odpowiedziałem Polakowi ciesząc się, że nie mieszał się w moje plany i pozwalał mi działać bez walki o choćby najmniejszy ruch czy słowo.
- Jeśli uważasz, że to konieczne. - Odpowiedział nagle spoglądając na blondynkę wwiercając się w nią chłodnym spojrzeniem. Była mu obojętna, nic go z tą dziewczyną nie łączyło, nie był przecież Nicolasem, ani on, ani Polak, więc w jego spojrzeniu nie było ani krzty tego dawnego ciepła którym to Czech obdarowywał zawsze swoją dziewczynę.

No nieźle ci idzie - rzekł sarkastycznie szlachcic widząc, że nie dała się nabrać na te brednie które to starał się wmówić dziewczynie. Nie odpowiedziałem nic bo uznałem, że to nie jest konieczne. Patrzyliśmy się jedynie na to co robi, choć mogę się założyć o opuszczenie tego ciała, że szlachcic patrzył się tylko w cycki lub talię jak porusza się podczas podchodzenia do nas. No tak... Jak zwykle ja musiałem odwalać najgorszą robotę, a ten czerpał przyjemność z tego, że mógł mieć wszystko w jego szlacheckiej dupie i obserwować sobie co się działo dookoła. Plus był tego taki, że miałem później całą listę dziewczyn z krągłościami godnymi naszej uwagi.
- Co jest? - zaprotestował, ale szybko zacząłem z nim walczyć o kontrolę nad ciałem przez co żaden z nas nie mógł nic zrobić i jedynie staliśmy, a ona kontynuowała to co robiła. Zatrzymała się w momencie kiedy to spojrzała na okolice szyi i zaczęła się wiązanka po rosyjsku.
O a tych to jeszcze nie znałem, to też coś nowego - Komentował prawie każde jej słowo śmiejąc się przy tym, no aż do chwili kiedy do jej pięść nie wbiła się w nasz brzuch.
Ręka drgnęła jakby miała zamiar wystrzelić prosto w twarz blondyneczki przez co zaczęła drżeć jakby to chłopak walczył ze sobą starając się opanować i uspokoić każdy mięsień w ręce i w szczęce by i on nie miał rzucić wiązanką, polską, więc bardzo długą i bogatą, a znając fantazję ów pana brata to szybko by jej nie skończył. Choćby miał nawrzucać jej, jej matce, ojcu, całej rodzinie, znów jej. To by z pewnością źle się skończyło. Więc francuz walczył, dzielnie, długo, nie poddając się. No proszę bardzo! Jak widać polak miał i dobry wpływ na tamtego...
- Hokus pokus, czary mary, wczoraj nie żył, dziś znów lanie od dziewczyny dostaje.- Wysyczał przez zaciśnięte zęby bo uderzyła kiedy to nabierał powietrza.
Jeszcze jeden taki wyskok, a rozwalę jej łeb o te drzwiczki! I już nie uda ci się mnie powstrzymać! - sapał ze wściekłości Diabeł Łańcucki.

Chłopak wyciągnął pomału rękę starając się chwycić wpierw palce a później i dłoń dziewczyny spoglądając na nią przepraszająco.
- Należało mi się- Rzekł nadal czując jak wnętrzności pomału wracają na swoje miejsce.
- Należało? Chyba sobie kpisz!
- Oj daj już spokój, weź sobie wyobraź co musiała przechodzić.
- A ch** mnie to obchodzi! Ma szczęście, że jej tej ręki nie uciąłem za to co zrobiła! Jakby to było za moich...
- Zapamiętaj w końcu, że to nie Rzeczypospolita i tutaj gówno warte są twoje tytuły i wielce szlacheckie urodzenie!
No i znów się zaczęło... Ten sobie krzyczał, ale przestałem go już słuchać i mogłem się zająć dziewczyną.
Pomału się zbliżając miałem zamiar objąć przerażoną dziewczynę i się do niej przytulić.
No ale nagle ręka Nicolasa spadła na pośladek Majki łapiąc za niego dość porządnie. Nicolas miał oczy wielkie jak dwa galeony patrząc się na puchonkę przestraszony jakby to co się przed chwilą stało było wykonane nie jego ręką.
- Masz za swoje ty końska kuśko.

Nienawidzę cię ty wieprzu śmierdzący, chlejusie, moczymordo zachowująca się gorzej od chama! - Warknąłem do niego na co jak zwykle się zarechotał.
Ale jesteś na mnie skazany! - odpowiedział i usta chłopaka znów na sekundy wygięła się w uśmiechu, po czym powróciły do grymasu, który to zdradzał, że chłopak był tym co się stało zarówno zażenowany jak i załamany obrotem tej akcji.
- Mówiłem, ty uznałaś me słowa za kłamstwo - odpowiedział i wyciągnął ręce przed siebie, nieco wyżej by pokazać, że nic złego nie planuje dziewczynie zrobić. Ale cały czas szedł pomału w jej stronę. Myśląc nad czymś przy okazji bardzo intensywnie.
Mia, Maria, Monika kurde jak to było... Wydawało mu się, że to jedno imię tkwiło mu głęboko w pamięci, ale nie mógł wygrzebać go spośród tych wszystkich którymi zaśmiecił mu ostatnio szlachcic głowę. Opowiadając o krągłościach i wszelkich obserwacjach na korytarzu.

No właśnie Nicolasku. JAK TO BYŁO? - Wyglądało na to, że chociaż jedna osoba tutaj dobrze się bawiła oglądając to przedstawienie.
- Maju...- Powiedział cicho, jakby zrezygnowany, zmęczony już bardzo. W duchu się jednak cieszył, że odnalazł w końcu to imię, które należało do wybranki serca poprzedniego właściciela.
- A jeśli nadal bym się upierał, że to było jedynie przedstawienie? Chora sztuka, nienormalnego dzieciaka? Który to miał bardzo samolubne powody by to wszystko zrobić i zachował się jeszcze gorzej w stosunku do swoich bliskich. I nie, nie oczekuję, że mi wybaczysz. Zwłaszcza, że jak sama zauważyłaś nie da się umrzeć i wstać od tak. Nic nie ma za darmo i niestety miałaś okazję się o tym przekonać kiedy podszedłem do ciebie.- Odpowiedział zatrzymując się i opadając na ziemię przy ścianie schował głowę między kolana i nakrył ją rękoma.
Co ty próbujesz? Chyba nie chcesz jej powiedzieć prawdy? O nas? - Odezwał się nagle głos w głowie, tym razem już spokojniejszy.
No coś ty! By nas usmażyli pożogą przywiązując do stosu? - odpowiedziałem nie chcąc mówić wszelkiej prawdy.
- Sama przecież widziałaś, czułaś. Żyję, istnieję, a wraz z moim ponownym pojawieniem się mój duch zniknął z zamku. Czyż nie? - Rzekł podnosząc głowę nieco wyżej i spoglądając smutno na dziewczynę.

Brawo, brawo! Toż to aktorzyna nam się znalazła! No, no, no jestem pod wrażeniem! - Odezwał się Diabeł obserwując to wszystko i widząc jak dziewczyna podchodzi uznał, że francuz może i nie jest wcale aż tak złym kompanem na całe życie. A to już było coś wielkiego. Coś co chyba się nie powtórzy tak szybko, a już tym bardziej coś czego sam żabojad nie usłyszy nigdy.
Rybka połknęła haczyk - odpowiedziałem jedynie polakowi słuchając bardzo uważnie tego co mówiła dziewczyna. A kiedy to podeszła do nas i szturchnęła lekko butem but uniosłem wyżej spoglądając jej w oczy.
- Ależ jak niby miałem się zachować? Wszyscy patrzyli się niemal wyłącznie na mnie. Obgadywali mnie, prawie cała sala. Więc miałem podejść do Ciebie od tak? Do Jamesa? Byście i wy byli na ustach wszystkich?- odpowiedział o Jamesie przypominając sobie wcale nie tak dawno. Podczas którejś z wizyt w ich wieży. W miejscu gdzie to wszystko się zaczęło. Wtedy wspomnienia choć słabe i dziurawe, zaczynały powracać, a wraz z nimi jakieś pojedyncze imiona.
Kiedy to przykucnęła przy nim i nazwała go od durni lekko się uśmiechnął do dziewczyny.
- Najważniejsze, że co by się nie działo to zawsze tylko twoim.- mruknął cicho patrząc się cały czas na dziewczynę. Dłonie zaczęły błądzić lekko po płaszczu dziewczyny chowając się w jej kieszeniach i delikatnie przesuwając płaszcz objął Majkę.
- O ile w ogóle jeszcze kiedykolwiek będzie tutaj jakieś My.- dodał spuszczając znów nieco wzrok na podbródek puchonki.

W zasadzie to żaden z nich jakoś jej w tym momencie również nie współczuł. W końcu dopiero co się poznali, ta opowiadała jakże smętne historyjki które to jej się przydarzyły po śmierci Nicolasa. I pewnie gdyby to nie była dziewczyna Sochy, która mogła łatwo ich rozpracować to musieli udawać. A nie jedynie wzruszyć ramionami i olać.
- Nie miałem pojęcia, że aż tak będziesz cierpiała. Prędzej wcześniej zrobiłbym wszystko byle byś mnie znienawidziła. Niestety czasu nie jestem w stanie już cofnąć. - odpowiedział dziewczynie i autentycznie wyglądał na bardzo smutnego kiedy to słuchał jej słów.
Kiedy poczuł na swojej piersi jej twarzyczkę objął ją jeszcze mocniej i nic więcej nie robił tak jakby ta czynność sprawiła, że już był najszczęśliwszy na świecie i pragnął pozostać w tym uczuciu jak najdłużej.
- Ja także - wypowiedział szeptem przymykając oczy podczas tej chwili.
I ja też! Się stęskniłem za kobiecym ciałem. Mhrr - powiedział i zamruczał jak kocur rozwalony na ciepłym piecyku.
Chory zbok - pomyślałem i nawet mi się zrobiło żal tej dziewczyny, że będzie na niego skazana jak będzie chciała się dalej z Nicolasem widywać.
Po tym się odsunęła, przez co aż się zastanowił, czy nie powiedział z któryś słów na głos a nie tylko w myślach. Ale w miarę szybko się wytłumaczyło o co tutaj chodziło.
- Rozumiem i nigdy nie poproszę cię o to byś mi wyłączyła moją głupotę i całe to zachowanie, bo jak najbardziej rozumiem, że tego nie da się wybaczyć i zapomnieć - odpowiedziałem patrząc się na nią i uważnie obserwując każdy nawet najmniejszy jej ruch.
- Co więc zamierzasz? - zapytałem się cicho nie odrywajac od niej spojrzenia choćby na sekundę.

19.03 godz. 21:30

Ciemno wszędzie, głucho wszędzie... Co to będzie? Co to będzie?

Od ostatniej lekcji ONMSu minęło parę dni. Niffler nadal żył sobie z Christine, a Zoję zaczęło męczyć przeświadczenie, że zwierzęta przetrzymywane na terenie szkoły są tak naprawdę bardzo nieszczęśliwe. No bo wystarczy przecież tylko spojrzeć na tego malucha! Jakiś taki chudszy od zwierzątka na obrazku w książce, od razu się z nimi zaprzyjaźnił, po opuszczeniu klatek Wasylego, nigdy nie wydawał się szczęśliwszy! Nie mogła sobie wybić z głowy wyobrażenia, że ich profesor wcale nie rozumiał potrzeb magicznych stworzeń i zaniedbywał swoje obowiązki. Zanim jednak zgłosi się ze swoją teorią do któregokolwiek z nauczycieli, potrzebowała dowodu. Nie była jednak na tyle głupia, żeby porywać się samodzielnie na nocną eskapadę na błonia. Napisała wcześniej list do Aarona, a ten skontaktował się z Loganem i mieli się spotkać pod zagrodami dla zwierząt około 10 w nocy.
Bułgarka była jednak niecierpliwa i zjawiła się wcześniej. Na ramieniu miała worek wypełniony przekąskami dla lunaballi i dirikraków, które powinny jeszcze nie spać o tej porze. Była przecież przekonana, że są niedokarmione, więc była wcześniej w Hogsmeade i zakupiła w sklepie Kieł i Szpon co potrzeba. Kiedy zbliżyła się do ogrodzenia zagrody, zwierzątka podbiegły w kierunku bramy. W ciemnościach nie do końca widziała ile ich było. Pewnie wyczuły smakołyki, które przyniosła!
- Już maluszki, nie martwcie się, jestem tu - powiedziała zniekształconym głosem cioteczki Petunii, która mówi do swojego Durslaczka. Odblokowała drewniany zawias używając zaklęcia Alohomory. Wyszła na środek piaszczystego wybiegu i zrzuciła worek na ziemię. Niektóre stworzonka się jej jeszcze bały, ale pojedyncze sztuki obserwowały z zainteresowaniem, co robi. Wzięła do dłoni garść karmy i rozsypała ją na ziemi. Była na tyle zajęta tą czynnością, że nie zorientowała się, że nie domknęła furtki.
Nagle jakaś lunaballa przestraszyła się olbrzymiej żaby i staranowała wyjście kojca, otwierając je na oścież. Razem z nią zaczęło wybiegać więcej zwierząt i zanim Zoja zdążyła podbiec by zamknąć przejście... Niewiele domowników zagrody zostało na miejscu.
- O nie, nie, nie... - jęknęła do siebie. CO TERAZ?! Na szczęście zauważyła niedaleko światło różdżki Matlucka. Już do niej szli! Więc zamiast sama rzucać się od razu w pościg krzyknęła do przyjaciela:
- ZWIERZĘTA UCIEKAJĄ W STRONĘ LASU! - wskazała mu kierunek, licząc, że nie będą z Loganem zadawać zbędnych pytań tylko jej od razu pomogą. - SZYBKO!

Niedzielny, spokojny wieczór. Miał chwilowo dość pakowania się w kłopoty po ostatnim treningu w klubie pojedynków. Mało brakło, a powiernik pierścienia nigdzie by dalej nie zawędrował, a tak tylko trafił do Skrzydła Szpitalnego, zresztą jak i Matluck i Kanadyjczyk.
Cóż, można robić w ostatnio wolny wieczór przed poniedziałkiem? Uczyć się? Nieee… Odpoczywać? Odpada. Puchon miał zamiar trochę poćwiczyć przed snem na siłowni, no ale dopadł go nieco podniecony Matluck, gadający coś o spotkaniu przy zagrodach koło dziesiątej wieczorem. No cóż… Miał się nie pakować w kłopoty, no ale przecież co tam może się stać?
- Aaron, tak właściwie, to pokiego grzyba mnie tu wyciągnąłeś? – truchtał obok Gryfona oświetlającego im ścieżkę delikatnym, bladym światłem, na tyle, by nikt z nauczycieli ich nie zauważył, a oni nie poskręcali sobie kostek.
- Aha – mruknął pod nosem Logan „Uroczyście przysięgam, że nie pakuje się więcej w kłopoty” Campbell.
- Cicho – przyłożył palec do ust – bo zaraz sami będziemy uciekać przed połową kadry nauczycielskiej.
Wyjął różdżkę z kieszeni bluzy i oświetlił teren wokół siebie.
- Idziemy razem, czy osobno?

Dzień miał być spokojny i pełen relaksu. W końcu połamane żebra to nie przelewki i mimo, że szybko dostał eliksir wzmacniający, a jakieś ciekawe zaklęcie posklejało popękane kości, Matluck i tak miał wrażenie, że z każdym ruchem jest coraz bliżej pogruchotania kości. Jakież było jego zdziwienie gdy dostał wiadomość od Zoi która chciała się spotkać z nim i kimś do pomocy późnym wieczorem przy zagrodach dla zwierząt. Wiedział, że ma fiksację na punkcie magicznych bestyjek, ale biorąc pod uwagę godzinę nie spodziewał się niczego dobrego. Kolejny wystrzelony pomysł. Skontaktował się z Loganem będąc bardzo oszczędnym w słowach i o umówionej porze ruszyli w kierunku miejsca spotkania. Delikatne światło oświetlało ich drogę.
- Chcesz żebym powiedział prawdę czy skłamał? Czeka nas przygoda życia przyjacielu. Domyśl się czy to prawda.
Powiedział z uśmiechem uważając by nie potknąć się o jakiś korzeń czy inną przeszkodę. Dookoła nich panowała przyjemna aura wieczora. Pojedyncze podmuchy wiatru szumiały koronami drzew w oddali, robactwo i ptaki wydawały z siebie dźwięki, tupot wielu zwierząt w okolicy był uspokajającym białym szumem... Chwila. Tupot zwierząt? Zagrody na to nie pozwalały... Wtedy usłyszał krzyk Bułgarki. Logan na szczęście już ją uciszył, bo tak jak powiedział puchon - jakiś nauczyciel na pewno mógł ich usłyszeć. Stado póki co biegło razem, ale mogą się rozdzielić...
- Logan, ty i Zoja biegnijcie koło stadionu za nimi, a ja spróbuję je odciąć przy głównym wyjściu. Jeżeli mnie tam złapią, to jakoś się wymiksuję. Jeżeli nie zdążę to spotkamy się pod Zakazanym Lasem bo pewnie tam się kierują.
Spiorunował Zoję spojrzeniem mówiącym - coś ty znowu wymyśliła dziewczyno - po czym odwrócił się na pięcie i ruszył w stronę głównej bramy licząc na to, że będzie jeszcze otwarta. W razie czego będzie skakał przez mur.

(chyba można nas zabrać )

Zatkała sobie usta rękoma i od razu zamilkła. Na szczęście chłopaki w ino mig podłapali sytuację. Zanim za nimi pobiegła, zrobiła szybki rekonesans ile zwierząt zostało w zagrodzie. Za mało. Uciekło przynajmniej pięć lunaballi, dwa testrale, których nie zobaczy i nie wiedziała, że tutaj są i trzy kolorowe dirikrak. Jak dobrze, że trafiło na nieloty, co?
Trzymając różdżkę w zębach, wypchała sobie kieszenie karmą dla zwierząt.
- Accio torba - rzuciła później, mając już wolne ręce. Musiała chwilę poczekać, ale złapała po jakimś czasie szkolną listonoszkę, której wnętrze było wielkości dwudrzwiowej szafy. To zbyt mało przestrzeni na złapanie wszystkich zwierząt, ale może do czegoś się przyda...
Podążyła w ślad za Aaronem i Milesem.

z/t ALL