Opuszczona posiadłość

- No dalej, Suszka, nie bądź mięczakiem! – ciemnowłosa spiorunowała dwudziestolatka spojrzeniem. Jej starszy brat wydawał się aż nazbyt podekscytowany swoim pomysłem powęszenia w rzekomo nawiedzonej dzielnicy Londynu. Młodziutka Rosjanka westchnęła, kręcąc głową z wyraźną dezaprobatą. Aleks był najstarszy z całej czwórki, a niejednokrotnie zachowywał się jak niemal dwumetrowe, niedorozwinięte dziecko.
- To idiotyczne i niedorzeczne, ale komu ja się staram to wytłumaczyć… - brunetka machnęła jedynie ręką i – ku uciesze swojego kompana – zakasawszy zgrabnie rękawy nieco przydużej koszuli, ruszyła się wreszcie z miejsca. Okolica była nieciekawa; popękana w wielu miejscach ulica wyglądała na dawno nieuczęszczaną, trawniki – w przeciwieństwie do terenów zielonych w innych częściach miasta – były zapuszczone i porośnięte chwastami, a wolnostojące domy, przyozdobione obskurnymi rysunkami i napisami, w większości pozbawione były okien. Dom, na zwiedzenie którego tak bardzo uparł się Aleks, był potężnym, wielopiętrowym budynkiem. Z szeregu innych, równie wyniszczonych budynków wyróżniała go jedynie złowroga aura.
- Panie przodem…
Tiereszkowa wyminęła brata, szturchając go przy okazji i tłamsząc w sobie chęć wrócenia do bezpiecznego, pełnego ludzi Dziurawego Kotła, ruszyła zrujnowaną alejką, prowadzącą prosto do nawiedzonej posiadłości.

Brunetka ostrożnie wspięła się po kilku niestabilnych, kamiennych schodkach i obeszła ganek, rozglądając się wokół. Wolała mieć pewność, że dom był opuszczony. Ostatnim, czego oboje teraz potrzebowali, było aresztowanie za naruszenie własności prywatnej. Z bliska budynek nie wyglądał ani odrobinę bardziej podejrzanie. Nic dziwnego nie wydarzyło się, kiedy oboje przekroczyli granicę posiadłości. Żadnych duchów, białych prześcieradeł, hałasujących łańcuchów. Uwagę dziewczyny przykuła za to kartka papieru, wisząca na prawym skrzydle drzwi frontowych. Powodowana niezdrową ciekawością, podeszła bliżej. Kartka była niedbale wyciętym fragmentem jakiegoś artykułu, ale papier pożółkł, a litery wyblakły, utrudniając określenie, czego mógł dotyczyć bądź z jakiej pochodził gazety. Wycinek okalała czarnobiała fotografia, z której do Rosjanki uśmiechała się drobna, niewysoka blondynka, trzymająca za ręce dwójkę małych dzieci. Kim byli? Dlaczego ich zdjęcie wisiało na drzwiach opuszczonego domu? Musieli w nim kiedyś mieszkać… Tylko co potem się z nimi stało? Odeszli? Nie żyją?
- Idziesz czy nie? – dziewczyna drgnęła, wyrwana z zamyślenia. Aleks znalazł już sposób na dostanie się do środka bez taranowania drzwi. Budynek był zrujnowany, ze ścian odchodził tynk, a cała konstrukcja nie wyglądała najsolidniej, ale skoro w pobliżu nie było żadnych ostrzeżeń głoszących o niebezpieczeństwie… Na brodę Merlina, Tiereszkowa, gdzie ten krukoński rozsądek?! Najwyraźniej przepadł bezpowrotnie, bo Krukonka, korzystając z pomocy brata, wspięła się na parapet i przytrzymując się ramy okiennej, wskoczyła do środka.

Wyglądało na to, że warstwa kurzu, którą uwolnili podczas otwierania okna stanowiła jedynie preludium; dokładnie w tej samej chwili, w której stopy Krukonki zderzyły się z ziemią, w powietrze uniósł się kolejny tuman duszącego pyłku. Brunetka otrzepała przelotnie swoje ubrania i kilkoma zgrabnymi ruchami pozbyła się siwych drobinek z burzy ciemnych loków. Pomieszczenie, do którego się włamali okazało się najzwyczajniejszym w świecie salonem.  Oczywiście duży pokój był bardzo zaniedbany, a czasy świetności miał za sobą, ale nieprzyjemny zapach i ogólny nieład były zupełnie normalne zważywszy na okoliczności.
- Aleks, to nadal nie wygląda jak nawiedzony dom. Nie sądzisz, że pora dorosnąć? Ostatecznie z naszej dwójki, to ja mam prawo być jeszcze odrobinę dziecinna... – Sasza, niezrażona nagłym zmilknięciem brata, wędrowała wzdłuż starej, wypłowiałej meblościanki. Oprócz kilku nieprzydatnych bibelotów i stosiku książek, których tytuły zdążyły wyblaknąć, natrafiła wzrokiem na przewróconą ramkę. Jako jedno z najbardziej ciekawskich stworzeń, jakie wydał na swą powierzchnię świat, od razu ciekawsko pochwyciła znalezisko w swoje drobne dłonie. Kolejna fotografia matki z dziećmi. Ba! Z bliźniętami. Rosjanka zmarszczyła brwi, nie bardzo wiedząc, dlaczego matka miałaby zostawiać rodzinne pamiątki w miejscu, które porzucała. W jej rodzinie albumy ze zdjęciami były postrzegane jako bezcenne. Fotografia stojąca tuż obok niczego nie wyjaśniła, wręcz przeciwnie; oprócz znajomej kobiety pojawił się bardzo podobny do niej mężczyzna. Aleks wydawał się bardzo zaabsorbowany jakimiś chwastami, które wyrosły na środku salonu, więc Krukonka skierowała się na piętro. Po pokonaniu pięciu, dosyć stromych, schodków, stanęła na wprost zapuszczonych, beżowych drzwi. Sypialnia?

/przepraszam, że dopiero teraz, ale miałam małe urwanie głowy

Żałośnie głośne skrzypnięcie dawno nieoliwionych drzwi wywołało u Rosjanki nieprzyjemne uczucie. Głos zdrowego rozsądku nakazywał jej jak najszybsze opuszczenie rudery, ale wyglądało na to, że decyzja o jego ignorowaniu już zapadła, kiedy ta wyjątkowo uparta i ciekawska istota przekroczyła próg pomieszczenia. W sypialni panował półmrok, utrudniający dostrzeżenie czegokolwiek poza szerokim, małżeńskim łożem, wielką szafą i kurzem, którego taflę pokrywała gruba warstwa kurzu. Sasza nie czuła się w tym miejscu dobrze, ale która normalna, szanująca się Krukonka czułaby się dobrze w opuszczonym, a w dodatku rzekomo nawiedzonym domu? Dziewczyna postanowiła przestać węszyć i jak najszybciej wrócić na dół, do brata, ale właśnie wtedy dostrzegła odbijający się w sfatygowanym lustrze cień. Zamarła. Kształt, jaki ujrzała przed kilkoma sekundami w lustrze, nie był zwykłym cieniem. Dałaby sobie rękę uciąć, że ujrzała twarz tej samej kobiety, która widniała na wszystkich tutejszych zdjęciach.
- Słodka Roweno… - z ust młodziutkiej Rosjanki nie wyrwał się nawet najcichszy szept, jej wargi poruszyły się bezdźwięcznie, jakby w obawie, że najdrobniejszy szelest mógłby sprowadzić zjawę z powrotem.
- Och, Tiereszkowa, weźże się w garść, to przecież niemożliwe, to musiało być jakieś złamanie światła – mamrotała do siebie już na głoś. Była rozsądną, inteligentną Krukonką i przestraszyła się lustrzanego refleksu? Ostatecznie, nawet jeśli zobaczyła coś, czego nie powinna była widzieć… W Hogwarcie też mieli duchy, tak? Gonitwę myśli dziewczątka przerwał nagle trzask. Brunetka aż drgnęła, z łomoczącym sercem, obserwując jak jedna z otwartych szuflad komody samoistnie się zamyka. No dobrze, szkolne duchy były przynajmniej oswojone…
- ALEKS, WYCHODZIMY! NATYCHMIAST! – Tiereszkowa, po opuszczeniu pokoju, nie obejrzała się już nawet za siebie, po prostu pędem zbiegła po schodach.

Z ust pobladłej Krukonki wydobył się zduszony pisk, kiedy poczuła, jak na coś wpada. W pierwszej chwili myślała, że to Aleks postanowił osobiście pofatygować się i sprawdzić, czy z nią wszystko w porządku, ale kiedy dostrzegła siwą, przerzedzoną czuprynę, instynktownie odskoczyła do tyłu. Jej porcelanowa na co dzień twarzyczka przybrała jeszcze bardziej zielonkawy, niezdrowy odcień, kiedy Sasza napotkała zdezorientowanie spojrzenie starszego mężczyzny. Nie zdążyła otworzyć nawet ust, by odeprzeć jego słowny atak, kiedy ten prychnął pogardliwie i wyminąwszy ją, ruszył na górę. Najpewniej, gdyby nie bukiet polnych kwiatów w jego dłoni, Rosjanka kontynuowałaby swoją ucieczkę, jednak ten drobny szczegół nie pozwalał jej odejść.
- Proszę Pana, proszę zaczekać! – brunetka pokonała te kilka stopni, dzielących ją od piętra, jednocześnie, zrównując się wreszcie z mężczyzną krokiem.
- Chciałabym Pana bardzo przeprosić za najście. Mój brat i ja nie mieliśmy pojęcia, że ktoś tu zagląda. Oboje myśleliśmy, że to tylko opuszczony dom – Tiereszkowa nasunęła na drobne dłonie brzeżki rękawów swojej flanelowej koszuli, starając się w ten sposób ukryć swoje zakłopotanie.

Sasza nigdy nie była specjalistką od relacji międzyludzkich – co nieco znała się za to na wszelkiego rodzaju gafach – dlatego, opierając się o framugę drzwi i obserwując poczynania staruszka, czuła się co najmniej nie na miejscu. Skarciła się w duchu za własną bezczelność i brak jakiejkolwiek empatii, gdy ten położył bukiecik polnych kwiatów na zakurzonej poduszce i pogrążył się we własnych myślach. Przyszedł tu, by poczuć bliskość kogoś ważnego, a ona jeszcze przed chwilą szukała tu jakichkolwiek sensacji; nie do końca tego od kilku lat uczyli ją w Hogwarcie. Krukonka pokiwała twierdząco głową w odpowiedzi na pytanie, dotyczące tożsamości chłopaka z parteru, nie wdając się niepotrzebnie w szczegóły. Duchy? Brzmiał tak, jakby chciał żeby w tym domu coś istniało. Rosjanka westchnęła cicho, zbierając myśli. Co niby miała mu powiedzieć? Prawdę; żeby zamknęli ją w wariatkowie? Może powinna skłamać i pozbawić go złudzeń? Mętlik w jej głowie zniknął wraz z głuchym uderzeniem, dochodzącym z dołu.
- Aleks jest jeszcze gorszą sierotą niż ja, ale jeśli tylko coś popsuł, na pewno to naprawi – zapewniła, posyłając mu przepraszające spojrzenie. Ostatecznie po tym, jak włamali się do tego domu – i najprawdopodobniej trochę go zdemolowali – zdecydowała, że staruszkowi należy się prawda.
- Nie jestem pewna, czy zdarzyło się to naprawdę, czy to tylko moja bujna wyobraźnia, ale wydaje mi się, że w lustrze widziałam tę blondynkę ze zdjęć – przyznała wreszcie, bezwiednie wzruszając ramionami. Chwila! Ona nie lubi, jak się jej przeszkadza? Wszystko zaczynało układać się w logiczną całość.
- Pan właśnie o niej mówi, prawda? To ona nie lubi, kiedy zakłóca się jej spokój… A skoro Pan o tym wie, skoro Pan tu przychodzi, to musi Pan być kimś z jej bliskich… - dedukowała coraz żywiej, najwyraźniej zaabsorbowana wnioskami.
- Co jej się przypomina, co miał Pan na myśli?

Może Sasza nie była jednak typową Krukonką? W końcu wychowanków Ravenclawu cechowały przede wszystkim inteligencja i rozsądek, a ona – zamiast jak najszybciej wynosić się z tego dziwnego, przygnębiającego i nieco przerażającego miejsca – przystała na prośbę siwowłosego mężczyzny i przycupnęła na miejscu obok. Okazałaby się ostatnią jędzą, gdyby teraz tak po prostu odeszła.
- Jeśli jest Pan pewien, że chce Pan mi o tym opowiedzieć, to bardzo chętnie Pana wysłucham – zaoferowała, starając się brzmieć jak najmniej natrętnie. Nie chciała sprawiać mu przykrości, dlatego nie naciskała. Postanowiła wybór pozostawić samemu zainteresowanemu. Kiedy staruszek poprosił, by zajrzała do dokładnie tej samej szuflady, która jakieś pięć minut temu zatrzasnęła się z głośnym hukiem, w pierwszej chwili miała ochotę zaprotestować, ale ostatecznie uznała, że byłby to szczyt tchórzostwa. Z nikłym uśmiechem na twarzy podniosła się z miejsca i delikatnie otworzyła górną szufladę potężnej komody, a następnie ostrożnie wsunęła do niej dłoń, próbując odnaleźć przedmiot, o którym mówił czarodziej.

Rosjanka bardzo delikatnie, jakby w obawie, by nie naruszyć struktury przedmiotów, znajdujących się w szufladzie, przesunęła opuszkami palców kolejno po haftowanej chusteczce i stosiku wyblakłych fotografii, wreszcie natrafiając spojrzeniem na przewiązany czerwonym sznureczkiem notes. Okładka była w opłakanym stanie, trzymała się zaledwie na kilku cieniutkich nitkach, więc panna Tiereszkowa z największą ostrożnością uchyliła ją, starając się wybadać, czymże ten notes właściwie był. Już na pierwszej, pożółkłej stronie widniała trudna do odczytania notatka. Z całej treści, dziewczyna była w stanie odczytać jedynie wyrwane z kontekstu strzępki tekstu. Nie wiedząc, o co może chodzić staruszkowi, Krukonka delikatnie zgarnęła wszystkie przedmioty znalezione w szufladzie i dbając o ich bezpieczeństwo wyjęła je z niej, by następnie podać je mężczyźnie.
- Podobno jestem całkiem niezłą słuchaczką – rzuciła, zajmując swoje poprzednie miejsce.

Każde wypowiedziane przez siwowłosego mężczyznę słowo brzmiało zaskakująco logicznie, a cała historia powoli układała się w sensowną całość. Mimo, że w głowie młodej Krukonki zaczęły pojawiać się pytania, dziewczyna ćwiczyła swoją cierpliwość, jak tylko mogła, za wszelką cenę nie chcąc mu przerywać. Postanowiła się wtrącić dopiero, kiedy sam zawiesił swój głos na dłuższą chwilę.
- Czyli pańska siostra, Meggi wyszła za tego mężczyznę ze strachu? Myśli pan, że on mógł ją jakoś krzywdzić? Przecież ostatecznie się z nią ożenił, nawet jeśli zrobił to tylko ze względu na to, że mu się podobała. Skoro nie gardził nią, tak jak to robił w związku z całą resztą świata, to mogłoby oznaczać, że coś do niej jednak czuł – zaczęła snuć na głos, przyglądając się fotografii, którą nadal trzymała w drobnej dłoni. Po chwili ciszy staruszek postanowił kontynuować historię swojej siostry, dlatego Rosjanka ponownie zamieniła się w słuch. Samobójstwo? Zaczynało robić się naprawdę ciekawie i właśnie w momencie, w którym siwowłosy wyjawił jej, w jaki sposób zginęła jego matka, okno sypialni samoistnie otworzyło się na oścież, wpuszczając do środka strumień chłodnego powietrza. Mężczyzna wyglądał na zaniepokojonego, a nawet przestraszonego, więc panna Tiereszkowa pospiesznie poderwała się z miejsca, by zlikwidować źródło przeciągu. Kilkoma sprawnymi ruchami uporała się z topornym oknem i oparłszy się o ścianę, spojrzała na niego badawczo.
- A jeśli to nie tak, że Meggi nie chce, by pan mi o tym opowiadał? Pokazała się mi, zademonstrowała swoją obecność – zastanowiła się na głos. To miało sens. Duch chciał żeby się zaangażowała.
- Może Meggi otworzyła okno żeby zaprotestować w związku z czymś, o czym pan mówi… Może coś nie wyglądało naprawdę tak, jak pan myśli, że było?

Po kilku minutach dalszego snucia opowieści, Sasza zaczęła odnosić wrażenie, że sam siwowłosy mężczyzna nie do końca wie, co w historii jego siostry było prawdą, a co można było zrzucić na karb choroby. Dziewczyna uważnie przeczytała notatkę naskrobaną na pożółkłym papierze, podanym jej przez staruszka. Odezwała się dopiero po kilku minutach. To nie ma sensu…
- Jeśli jest tak, jak pan mówi i Johann naprawdę nie krzywdził Meggi, to tym bardziej nie mógłby skrzywdzić swoich dzieci – zawyrokowała w końcu. W głowie nadal próbowała ułożyć pozostałe strzępki informacji w jakąś logiczną całość, ale sprawa była szalenie skomplikowana.
- Co działo się później? Co stało się z pańską siostrą i jej dziećmi? Próbował pan odczytać jej pamiętnik? Może zapisała w nim coś istotnego...