Biały grobowiec

Cały dzień Jason praktycznie przesiedział w szkole, błądząc tu i ówdzie borykając się z własnymi myślami i demonami, które trzymał w sobie. Wyglądał niczym blady anioł, kroczący w czarnej szacie po błoniach Hogwartu, co jakiś czas poły czarodziejskiej szaty w barwach Durmstrangu podrygiwały wesoło, a jego czarne włosy kształtowane przez siły natury wiły się niczym węże.
Całe popołudnie spędził na ponownym normowaniu swoich emocji, zamykając je ze grubym, kamiennym murem w swojej podświadomości, stając się ponownie tym samym Jasonem, jakim był na co dzień - cichym, zamkniętym w sobie, obcującym ze sobą w najmroczniejszych zakamarkach swojej osobowości. Był jak upadły anioł, którego skrzydła zostały obcięte, a charakter zmieniony, tak samo jak spaczona była jego dusza.
Postanowił się przejść, ponieważ dzisiejszy wieczór był idealny na jakiekolwiek spacery. Drugim powodem był natłok ludzi. Jason niezbyt dobrze się czuł w towarzystwie dużej ilość osób. Wolał był cieniem, mało widocznym, choć ze względu na jakiego wzrost i ciemnobrązowe, głębokie tęczówki było to nie lada wyzwaniem. Dlatego ucieszył się w duchu, gdy udało mu się w końcu wydostać. Jeśli chodzi o jakiekolwiek romanse i miłostki, Jason miał podobne mniemanie jak Gryfonka, którą niebawem spotka przy grobowcu Dumbledore'a.
Westchnął cicho, po czym, będąc w okolicy wyżej wspomnianego miejsca, zatrzymał się, ponieważ usłyszał czyjś głos. Był melodyjny, ale i niesamowicie kobiecy, dlatego też Jason przymknął oczy i niejako zaczął się nim delektować. W całej tej melodyjnej otoczce wybijała się nuta dowcipności i sporego poczucia humoru.
Zauważył ją. Dziewczynę w jego wieku. Burza brązowych włosów, połączona z luźnym ubiorem typowej nastolatki uświadomił go, że ma tutaj do czynienia z osobnikiem płci pięknej o prawdopodobnie wesołym i zabawnym charakterze. Był typem obserwatora. I był w tym dobry. Zauważył, jak dziewczyna klepie dłonią płytę nagrobka i po chwili kładzie się na ziemi obok i wpatruje w niebo, tak bardzo pogodne tego wieczoru. Bezszelestnie znalazł się bliżej i usiadł na ławce naprzeciwko grobowca, wzrok przenosząc to z płyty, to na leżącą dziewczynę. Była ładna, apetycznie zaokrąglona. Pewnie to zasługa tych ubrań, pod czarodziejską szatą trudno się dopatrzeć takich doskonałości. Nie chciał jej przyprawić o zawał, dlatego odezwał się po chwili. Tembr jego głosu był przyjemny dla ucha, mógł nawet wywołać lekkie dreszcze po kręgosłupie. Miał w sobie nutę takiej...tajemniczości.
- Czytałem wiele o nim... - miał na myśli oczywiście Albusa. - Niestety w Durmstrangu dostęp do jego książek jest mocno ograniczony... żeby nie powiedzieć zakazany...
Wiadomo było, że chodzi tu o wielką rywalizację między szkołami, a wymiana szkolna to tylko taki PR-owski chwyt. Teraz dopiero ciemnobrązowe tęczówki chłopaka spojrzały na dziewczynę, która z pewnością już wiedziała, że jest obecny.
- Jestem Jason... - przedstawił się krótko.

Nie przeszkadzał mu fakt, że wyciągnięta i elastyczna jak kotka dziewczyna trochę się przestraszyła. Co prawda, nie było to jego zamiarem, bo aż tak złośliwym typem człowieka nie był. Jason w przeciwieństwie do obecnej Szarlotki nie był typem człowieka, z którym od razu można by o wszystkim pogawędzić. A może sprawiał tylko takie wrażenie? Kto wie. Nikt w zasadzie nie wie, co tam do końca w nim siedzi, nawet on sam boi się tam zajrzeć! Dlatego wszystkie emocje trzyma za kamiennym murem w swojej podświadomości. I boi się je wypuścić. Woli im nie ulegać, przysłaniają mu one zdrowy, logiczny osąd sytuacji. Poza tym, w przypływie emocji człowiek jest skłonny do nierealnych poświęceń. Jason tego nie rozumiał. Nie był typem rycerza na białym koniu, raczej utożsamia się z kimś pozbawionym górnolotnych idei i celów. Jego celem jest wiedza, nawet ta zakazana.
Wiał przyjemny wietrzyk, rozwiewając starannie ułożone fryzury niektórych uczennic, zachodzące słońce jeszcze ostatnimi promieniami muskało twarze obecnych przy grobie dwójki uczniów, a to wszystko na tle pięknego zamku.
Uwielbiał ciszę, pozwalała mu ona zmierzyć się z samym sobą i swoimi myślami, jakże chaotycznymi i niepoukładanymi. Co jakiś czas przewijały się także i wspomnienia. Głównie z dzieciństwa, które było jego piekłem, z powodu wiecznie pijanego ojca. Gdy rozpoczął naukę w Durmstrangu, gdzie był wyśmiewany i wytykany palcami ze względu na to, że był czystym "Angolem", co Charlotte powinna zauważyć, że to dziwne, by Brytyjczyk zasilał szeregi Durmstrangu.
Gdy próbowała naśladować odgłosy sowy, uśmiechnął się lekko kącikiem warg. Potem, praktycznie dostała zawału. Spojrzał na nią swoim przeszywającym spojrzeniem ciemnobrązowych tęczówek, u których nawet obramowania źrenicy nie sposób dopatrzyć. Ujrzał jej srogie spojrzenie w jego kierunku, które wyglądało niezwykle uroczo, jej bursztynowe oczy, wydające się miękkie usta i brzoskwiniowy odcień skóry, teraz tak bardzo spotęgowany przez zachodzące słońce. Była ładna...nad wyraz ładna... Nawet obecność gałązek i liści we włosach czynił z niej kogoś w rodzaju leśnej bogini. W związku z tym ciężko mu było oderwać wzrok. Jeśli wszystkie dziewczyny były tutaj tak piękne...to Jason raczej nie będzie musiał się zastanawiać, którą szkołę wybierze, gdy wymiana będzie się kończyć. Zignorował jej wypowiedź o tym, że czytanie nie boli. Oh, Jason o tym wie. Nawet zbyt dobrze.
Gdy zapytała, dlaczego nie jest z innymi na kolacji, odpowiedział po chwili. Dziewczyna była specyficzna, ot teraz na przykład wywijała nogami w powietrzu przy grobie samego Dumbledore'a. Staruszek pewnie przewrócił się na drugi bok, by tego nie oglądać. Tej swoistej profanacji, która mimo wszystkiego była dość zabawna w swej całej okazałości.
- Nie mam dziś szczególnie wielkiej ochoty na jedzenie, poza tym ilość ludzi mnie przytłacza... - po chwili jednak dodał. - A Ty?
Spapugował ją. - Dlaczego nie jesteś z innymi na kolacji?
Uśmiechnął się, spoglądając na gałązki we włosach. - Przygotowujesz się do roli jakieś leśnej nimfy lub driady? Jeśli tak, to widzę, że nieźle Ci idzie...
Jego głos był melodyjny, miły dla ucha, ponadto nie sprawiał wrażenia jakiegoś zadufanego w sobie pajaca, jak większość z Durmstrangu.

Trochę go peszyła poza, w jakiej się w niego wpatrywała. Leżąc na brzuchu obserwowała go jak jakąś wystawkę w muzeum. Co ciekawe w jej bursztynowych oczach nie sposób było dojrzeć, co takiego zajmowało jej myśli. Jason raczej potrafił to robić, spoglądając głęboko w czyjeś oczy, ale teraz nie potrafił. Czyżby w końcu trafił na taką osobę, której nie da się rozszyfrować? Której nieobliczalność jest tak wielka? W zasadzie mocno go to zaintrygowało i postanowił w duchu poznać Gryfonkę. Tak...prężnie, jeśli można to w taki sposób ująć.
Na wieść o epidemii zakochania w Hogwarcie Jason zareagował cichym śmiechem. Jakoś nie zauważył tego na korytarzach albo starał się nie zauważyć. Poza tym, uczucie miłości było mu obce, więc pewnie nie zrozumiałby cierpień związanych z tym uczuciem. Nigdy nie dosięgnęła go strzała Amora i w głebi duszy dziękował za to. Choć czasem i zdarzały się dni, że chciałby z kimś wyjść na spacer lub po prostu spędzić czas. Czy to tak wiele? W Durmstrangu co prawda był próby upojenia go Amortensją, aczkolwiek wszystkie spełzły na niczym. Był po prostu asem, jeśli chodzi o eliksiry. Nie można było go zaskoczyć praktycznie niczym, co czyniło z niego dość nudnego człowieka, pozbawionego humoru, jeśli chodzi o "niespodzianki".
Z zamyślenia wyrwało go pytanie dziewczyny o coś do jedzenia. Niewiele myśląc, sięgnął do kieszeni szaty i po chwili wyciągnął z niej pasztecika dyniowego, starannie zapakowanego oraz paczkę fasolek wszystkich smaków. Spojrzał na nią pytająco. Nie wiedział, czy takie coś jej wystarczy, dlatego też wstał, podszedł do niej bliżej i podał jej pasztecika. Gdy to robił, lekko musnął swoimi palcami jej dłoń. Przeszedł go dreszcz po całej długości kręgosłupa. Miała niesamowicie delikatne dłonie. Serce mu mocniej zabiło.
Gdy dziewczyna wytłumaczyła się, że jej nietypowy wygląd zawdzięcza treningowi na miotle, pokiwał głową, po czym usiadł obok niej. Był teraz bardzo blisko. Siedzieli tak razem na trawie - on, blady, milczący anioł stróż, ona - ładna, delikatna, niczym bogini. Czy rozumiał? Niezbyt. Nie potrafił latać na miotle, miał lęk wysokości.
Pachniała świeżą brzoskwinią otuloną wanilią z domieszką świeżej kolendry. Wyjątkowe połączenie zapachów, pomijając obecność aromatu drzew i liści, które miała w burzy brązowych włosów.
Potem zaczęła się seria pytań o Durmstrang. Jason nie omieszkał oczywiście zaspokoić ciekawości dziewczyny.
- O tak, paskudny to mało powiedziane...jest okropny...brudno, śmierdzi, a wstawać trzeba o 3.00 w nocy... - zaczął,obserwując pierwszą reakcję dziewczyny. Potem się zaśmiał. Żartował. - Nie ma ogólnie źle poza tym, że jest wiecznie zimno...no i wygląd oraz wychowanie uczniów są bardziej...surowe...
Gdy zapytała o ogień, odpowiedział.
- Tak, uczą nas tego...to taki nasz znak rozpoznawalny...a co, chcesz zobaczyć?
Zapytał, spoglądając prosto w jej śliczne, bursztynowe oczy. Gdyby mógł, chętnie by się w nich utopił.

Tak, Jason również musiał przyznać, że dzisiejszy wieczór z pewnością zalicza się do tych udanych. Miła atmosfera w przebywaniu z nowo poznaną uczennicą Hogwartu, do tego ciepły, pogodny wieczór sprzyjały jakimś nieznanym uniesieniom. Nie, nie, chwila moment. Przecież on nie znał żadnych pozytywnych uniesień, które mogłyby towarzyszyć przy takiej… sytuacji? Poza tym, nie zamierzał nic robić, przecież to dopiero pierwsze spotkanie. Nie chciał, by Charlotte pomyślała o nim jak o jakimś psychopacie. Wziął tą opcję pod uwagę, że jednak już to zrobiła. Zawsze był szufladkowany, więc dlaczego teraz nie miałby być? Przyzwyczaił się, że przyklejona została do niego łatka samotnika, milczącego typa pozbawionego poczucia humoru. I szczerze powiedziawszy nie przeszkadzało mu to wielce. W zasadzie to nawet i lepiej, gdyż nikt mu nie przeszkadzał ani nie zawracał głowy. Teraz? Sytuacja była inna. Był zarzucany pytaniami, na które wypadałoby odpowiedzieć, by zaspokoić ciekawość dziewczyny. Poza tym jej melodyjny głos zupełnie odbierał mu jakąkolwiek jasność umysłu. Odbijał się echem w jego głowie, co chwilę wywołują przyjemny dreszcz na karku. Nie wiedział, dlaczego tak na niego działała. Czy to jej osobowość, czy może sposób bycia? W każdym bądź razie, bursztynowe tęczówki dziewczyny, które tak bardzo go zafascynowały, z pewnością zauważą to i owo. Burza brązowych, miękkich włosów, pełne usta, jej zapach unoszący się w powietrzu i uderzający do głowy… no i to spojrzenie, jakim go obdarowała podczas lekkiego zetknięcia ich dłoni. Jason myślał, że odleci, choć na jego twarzy nie można było w stanie czegokolwiek wyczytać. Dobrze się krył.
Z uśmiechem patrzał, jak dziewczyna pochłania dyniowego pasztecika. Nie sądził, że taki mały gest może wywołać tyle radości. Radosne iskierki skakały po jej oczach. Nie musiał długo czekać, aż Gryfonka zaproponowała mu zajadanie się fasolkami wszystkich smaków. Jeśli być szczerym, nie miał zbyt dobrej ręki do tego. Z reguły trafiał na smaki typu ziemia, wymiociny, a nawet raz zdarzyło mu się zasmakować moczu. Cudowne przeżycie, naprawdę. Od tamtej pory nie chciał więcej ryzykować. Charlotte miała jednak coś w sobie, co sprawiało, że nie sposób było jej odmówić, dlatego też Jason kiwnął głową i sięgnął po jedną fasolkę. Była barwy brunatno zielonej, dlatego też uniósł brwi w niemej niepewności. Słysząc, że dziewczyna wylosowała smak cytrynowy uśmiechnął się nad wyraz ładnie, po czym powiedział.
- Szczęściara, ja nie będę miał takiej przyjemności… - po czym zamknął oczy i rozgryzł fasolkę w swych ustach. Musiał przyznać, że mimo paskudnego koloru, fasolka okazała się być… zwyczajną miętówką. Jason spojrzał na dziewczynę z wyraźną ulgą w oczach. - Miętowa… chyba przynosisz mi szczęście…
Powiedział cicho, mrugając do niej. Potem z zaciekawieniem obserwował jej reakcję na słowa, które powiedział o Durmstrangu. Tak, zareagowała jak typowa dziewczyna, dlatego też przez jego gardło znów przebiegł cień śmiechu. Potem dziewczyna wręcz wybuchła zaciekawieniem, jeśli chodzi o tworzenie z ognia różnych postaci. Jason nie chciał trzymać jej w niepewności, dlatego też wstał, wyciągając różdżkę. Przyłożył jej koniec do swych ust, mrucząc coś pod nosem, a pod koniec zwyczajnie, mocno dmuchnął. Z końca różdżki wydobył się płomień, żywy i piękny, formując się w ognistego rumaka, który zaczął biegać naokoło ich dając im trochę ciepła. Co ciekawe, nie wypalał trawy. Zjawisko samo w sobie było piękne. Pewnie dziewczynę trochę rozczarował fakt, że nie był to smok, ale niejako rumak pokazywał delikatne wnętrze chłopaka, który tak usilnie starał się je ukryć.
Po paru chwilach rumak minął ich i zniknął, zostawiając po sobie garstkę popiołu. Jason spojrzał pytająco na dziewczynę. Miał nadzieję, że zarówno jej jak i Albusowi się to spodobało. Schował różdżkę za pazuchę szaty i chciał ponownie usiąść obok dziewczyny, ale oczywiście niezdarność chłopaka postanowiła pokazać swe oblicze właśnie w tym momencie. Zwyczajnie potknął się o korzeń i poleciał wprost na dziewczynę. Na szczęście miał trochę siły w rękach i zatrzymał się, jednak prawie leżał na dziewczynie. Prawie, bo dzieliła ich twarze odległość mniej więcej dziesięciu centymetrów. Spojrzał w bursztynowe tęczówki dziewczyny praktycznie w nich tonąc. Opamiętał się jednak po chwili i szepnął.
- Wybacz… jestem niezdarą… - twarz dziewczyny otulona została ciepłym i miętowym oddechem chłopaka. Chętnie pobyłby w takiej pozie jeszcze jakiś czas, ale nie wypada, dlatego więc powoli wrócił na swoje miejsce, wlepiając oczy w niebo. Czuł jak jego blade policzki w końcu od paru ładnych lat zapłonęły. Serce waliło mu jak oszalałe, pompując niezliczone ilości krwi. Nie wiedział co się z nim dzieje, miał tylko nadzieję, że nie złapał tej hogwarckiej zarazy.
- Mam nadzieję, że zaspokoiłem Twoją ciekawość… - powiedział po chwili milczenia, starając się podeprzeć z tyłu dłońmi. Jak zwykle jego szczęście znów się objawiło. Swoją dłoń położył na jej dłoni. Poczuł mrowienie w palcach wywołane jej delikatnością. Westchnął cicho9, ale tym razem… nie cofnął jej.

Charlotte nie szufladkowała bruneta w żaden sposób. Nie przypięła mu etykietki cichego nudziarza czy też samotnika. Właściwie miała o nim całkiem odwrotne mniemanie. W końcu pojawił się znikąd i zagadał do niej, zupełnie jej nie znając. Ba! Nawet poczęstował ją jedzeniem i śmiał się z jej nieokrzesania. Pan Snakebow w oczach panny Jeunesse jawił się jako przyjazny nastolatek, który przypadkowo wylądował w nieodpowiedniej dla siebie szkolnej placówce. Zdecydowanie bliżej było mu do Hogwartczyka niżeli ucznia ponurego i brudnego Durmstrangu. Lotka zwyczajnie nie mogła sobie tego wyobrazić, a trzeba przyznać, że naprawdę się starała. Mocno ściągając brwi, próbowała przywołać obraz bruneta spacerującego ciemnymi, obskurnymi korytarzami, gdzie każdy posyła Ci srogie bądź nieprzyjazne spojrzenie. Było to nie lada wyczynem zważywszy na fakt, że Charlie w życiu nie widziała nawet zdjęcia przedstawiającego tą cieszącą się złą sławą budowlę.
Daj już spokój, Lotka. Skarciła się w myślach, wracając do otaczającej ją rzeczywistości. Dla pewności, pokręciła jeszcze energicznie głową, próbując w ten sposób obudzić się z transu. Jej czekoladowe loki rozsypały się na jej odsłoniętych ramionach, a zaokrąglona buzia przybrała zabawny wyraz.
- Przepraszam, zamyśliłam się. - machnęła niedbale ręką, usprawiedliwiając się krótko.
- O czym to my..? - mruknęła cicho, wodząc opuszką palca wskazującego po dolnej wardze w zamyśleniu. - Ach, tak! O twojej miętowej fasolce! Szczęście przynoszę chyba tylko tobie. Sama jestem pechowcem. - zaśmiała się, przechylając głowę na jedną ze stron, ponownie przekręciła się na plecy. Kierując spojrzenie na rozgwieżdżone niebo, nie wiedziała jak wróci dziś do zamku. Było jej tutaj zwyczajnie za dobrze. Czasem żałowała, że chwili nie da się zatrzymać na pstryknięcie palców. To byłoby wspaniale, a gdyby tak jeszcze móc przewijać i przeżywać wszystko od nowa!
- Zaraz umrę z podekscytowania! - odparła żywo, przyglądając się zwinnym poczynaniom młodzieńca. Nie odrywając od niego zaciekawionych tęczówek, próbowała zapamiętać wszystkie wykonywane przez niego czynności. Oczywiście nie udało się jej dosłyszeć wypowiadanego przez chłopaka zaklęcia, ale zawsze mogła się go później o nie zapytać. Przysłaniając rozchylone wargi dłońmi, obserwowała z zachwytem galopującego rumaka, który dosłownie odebrał jej mowę. Brązowowłosa nie była w stanie wydusić z siebie nawet jednego słowa, wodząc zamglonym spojrzeniem za ognistym stworzeniem, którego tańczące płomienie odbijały się w jej bursztynowych oczach, powodując oszałamiający efekt. Z tego wszystkiego, aż zaczęła klaskać, a ogromny, najszczerszy uśmiech rozświetlił jej piegowatą twarzyczkę.
- Nauczysz mnie kiedyś? Proszę. - złożyła ręce niczym do modlitwy, wpatrując się w niego niczym proszący o odrobinę pieszczoty szczeniak. - Przysięgam, że nie jestem typem upierdliwej uczennicy! - palcem prawej dłoni, narysowała na sercu mały krzyżyk, chcąc nadać swym słowom większej wiarygodności. Odpowiedzi się nie doczekała, gdyż panicz Jason potknął się o wystający korzeń drzewa i poleciał prosto na nią, przygniatając ją ciężarem swojego ciała. A jaka była jej reakcja? Nastolatka roześmiała się w niebogłosy, mrużąc z zadowoleniem powieki. Nawet go z siebie nie zepchnęła, delikatnie zahaczyła tylko opuszką palca o czubek jego nosa, uśmiechając się w jego stronę ze zrozumieniem. - A już myślałam, że tylko ja jestem taką niezdarą! Powinieneś zobaczyć moje kolana, siniak na siniaku! - paplała jak nienajęta, gdy ten, wyraźnie speszony, podnosił się do pozycji siedzącej. Uwadze Jeunesse nie uszły jego zaczerwienione policzki, który wyraźnie odznaczały się na tyle jego bladej niczym płatek śniegu skóry. Lotka nie wiedziała co o tym myśleć, nie podejrzewała, że mogła się komuś podobać. To była dziedzina jej siostry, która zmieniała chłopców jak skarpetki. Charlie to była po prostu Charie. Zawsze rozczochrana, posiniaczona z niezawiązanymi sznurówkami, biegała jak oszalała po szkolnym boisku, próbując utrzymać formę.
- Dlaczego mi się tak przyglądasz? - zapytała bezpardonowo, czując palący dotyk j- ego palców na skórze swojej prawej dłoni. Nie lubiła pogrywać w żadne gierki, a z chłopcami miała marne doświadczenie. Zresztą taka już była. Jeżeli chciała coś wiedzieć, po prostu o to pytała. - Czyżbym miała umazaną buzię? - zamrugała, drapiąc się lekko po prostym nosie.

To, że Charlotte go obdarzyła pozytywnym nastawieniem, nie czyniło to z niego żadnego bohatera czy pozytywnej postaci. Bo może tylko grał przed nią? Może chciał się pokazać z jak najlepszej strony? Bo tacy właśnie są mężczyźni prawda? Podrywają, odziani w same zalety, zdobywają swoją sympatię niczym drapieżnik ofiarę, a gdy się nią najedzą, porzucają kości i zgliszcza w duszy Bogu winnym, zakochanym w nich dziewczynom. A potem sami przedstawiciele płci brzydkiej się dziwili, dlaczego dziewczyny traktują ich jak dupków pozbawionych uczuć. Bo w gruncie rzeczy nimi byli. Każdy mężczyzna miał w sobie tą klątwą bycia samcem. Smutne, ale prawdziwe. Gdyby wiedział, że Charlotte miała o nim pozytywne mniemanie, z pewnością wolałby zapaść się pod ziemię niż sprostać temu i stanąć oko w oko z śliczną brunetką. Jej brązowe włosy i bursztynowe oczy przyprawiały go o zawał. Ale taki przyjemny. Czuł, że gdyby mogło, jego serce po prostu wyrwało się z jego klatki piersiowej i spoczęło w dłoniach dziewczyny. Czy ktoś wiedział, co się z nim działo? On sam nie potrafił tego nazwać ani odpowiednio przypisać, bo nigdy nie zaznał tej emocji. Teraz ta jedyna właśnie wymknęła mu się spod kontroli. Pan Jason zwyczajnie się zakochiwał. Ale zanim to do niego dojdzie, minie trochę czasu, a Szarlotka do tego czasu już kogoś będzie miała. Takim oczom nikt nie pozwoli samemu patrzeć na świat. Jason po prostu o tym wiedział. Wbrew pozorom takie dziewczyny jak Charlotte… są bardzo pożądane. I chcąc nie chcąc, nawet tak bardzo unikające epidemii zakochania dziewczyny w końcu ulegają.
Jej nierozgarnięcie dodawało jej tylko uroku. Było niejako jej znakiem rozpoznawczym i… bardzo go rozweselało. Już nie pamiętał, kiedy ostatnim razem tak często jego wargi wykrzywiały się w uśmiechu. No i była gadułą, jej usta nie zamykały się w ogóle! Jason, samotnik, lubiący ciszę chłopak i Charlotte, głośna, gadatliwa i pełna energii dziewczyna. Ogień i woda. Yin i Yang. Na całą sytuację z fasolką zareagował uśmiechem. Odpowiedział jej cicho.
- Skoro przynosisz szczęście tylko mnie, to ja poproszę więcej, a jakoś Ci się odwdzięczę… - w jego wypowiedzi było coś ukrytego, na pewno. W zasadzie w każdym wypowiedzianym przez niego zdaniu można by się dopatrzyć jakiejś dwuznaczności, ukrytego przesłania czy wiadomości. Być może chciał przekazać jej jakąś treść, być może nie, kwestia interpretacji. Potem przyszła scena z wywołaniem ognistego rumaka.
Nigdy nie sądził, że taka… błahostka może dać tyle radości. Charlotte wyglądała teraz jak śliczne, pięcioletnie dziecko, któremu podarowano ulubionego lizaka lub misia do przytulania. Podczas, gdy Gryfonka obserwowała zjawisko, chłopak miał trochę czasu, by poobserwować ją. Jego ciemnobrązowe oczy chciały jakoś przebić się przez jej zewnętrzną warstwę, jakby chciały dotknąć jej duszy, poznać ją bardziej. Z tego świdrującego i wręcz hipnotyzującego spojrzenia wyrwało go jej pytanie. Od razu odpowiedział.
- No jasne… to nie jest trudne… - uśmiechnął się lekko. W swojej wypowiedzi Gryfonka zaznaczyła „kiedyś”. Chłopak przełknął ślinę cicho. Czy to oznaczałoby, że jeszcze się spotkają? Jason o niczym innym nie marzył. Póki co jednak wrócił do rzeczywistości, ponieważ to, co się działo między nimi, jeszcze się nie skończyło. Zawiał lekki wietrzyk, tworząc na głowie chłopaka chaos, przypominający gniazdo. Gdy cała sytuacja potoczyła się w dobrze znanym tempie, czyli potknięcie się i dotknięcie dłoni, Jason czuł, że powoli krwiste rumieńce powoli go opuszczają. Starał się jakoś rozluźnić atmosferę, ale Gryfonka zrobiła to za niego, śmiejąc się z niego i nazywając równie dużą niezdarą, co ona sama. Nie musiała długo czekać na jego reakcję. Zaczął się śmiać razem z nią.
Potem usiadł obok niej, gdzie nastąpił moment zetknięcia ich dłoni. Jason miał delikatne dłonie, ale były niczym papier ścierny w porównaniu z aksamitem skóry dziewczyny. Po paru chwilach cofnął ją, ale tylko trochę na bok. Potem padło pytanie.
- W sumie...to trochę na prawym policzku... - odpowiedział specjalnie, wyciągając swoją dłoń i dotknął jej twarzy w geście jakoby usuwającym zabrudzenie. Uśmiechnął się, po czym westchnął cicho, przymykając oczy i rozkoszując się nadal ciepłym wieczorem.
- W sumie patrząc na nasze włosy teraz nie zdziwiłbym się, gdyby przyleciałyby tu zaraz jakieś ptaki w celu zbudowania bezpiecznego gniazda... -zaśmiał się cicho, po czym z kieszeni jego szaty wypadł mały, zwinięty rulonik pergaminu. Na szczęście Jason poczuł to i sięgnął po niego dłonią. To był jego wiersz, który dzisiaj spisał, gdy miał chwilę wolnego.
- Emm...lubisz wiersze? Napisałem dzisiaj taki jeden...o deszczu i burzy... i w zasadzie nie ma kto go ocenić... - powiedział spoglądając na nią, ponownie lekko się czerwieniąc. Zaryzykował i przeczytał.
- "Teraz cisza, anioły płaczą. Zobacz ich łzy lecące z nieba. Czy słyszysz ich grzmiącą agonię? Tworzą szare niebo, oddalając słońce daleko. Topią ziemię w swych łzach, chcą, by wszyscy usłyszeli ich strach. Ponieważ z każdym uderzeniem pioruna, pęka anielskie serce..."
Skończył, wzdychając cicho. Spoglądnął niepewnie na dziewczynę, ta piękną dziewczynę o bursztynowych oczach.

Tak naprawdę Charlotte nie była obiektem westchnień wielu mężczyzn, jakby się mogło Jasonowi wydawać. Właściwie prócz nieszczęsnego zauroczenia w pewnym Rosjaninie, nic godnego napisania miłosnej powieści nie zdarzyło się w jej nastoletnim życiu. Ona nie interesowała się chłopcami, a oni nie zwracali zbytniej uwagi na nią. Zawsze traktowali ją jako kumpelę z którą można pożartować i polatać wspólnie na miotle, nie patrząc na nią w kategoriach potencjalnej dziewczyny. I choć wiele panien byłoby zapewne z tego powodu załamanych, Lotce to nie przeszkadzało. Miała wiele innych ciekawych zajęć niżeli wdawanie się w jakieś romantyczne gierki. Poza tym dostrzeżenie jej uroku zajmowało czasu i dobrego obserwatora, jakim panicz Jason niewątpliwie był. Przecież na pierwszy rzut oka każdy widział w niej tylko chłopczyce z wyjątkowym poczuciem humoru. Szatynka nie nosiła przykuwających uwagę obcisłych ciuchów, a na jej twarzy nie było nawet grama makijażu. Jednak posiadała ten błysk w bursztynowych oczach i uśmiech, który poprawiał nastrój nawet największym ponurakom.
- Spróbujmy raz jeszcze w takim razie. Może ja wybiorę Ci kilka. - dźgnęła go lekko palcem między żebra, uśmiechając się figlarnie pod nosem. Zwinnie wybrała trzy fasolki, których kolory wyglądały całkiem zachęcająco i ułożyła je na wyciągniętej dłoni bruneta, następnie zwijając szeleszczącą paczkę i wciskając ją z powrotem do kieszeni jego szaty. - Ja już sobie daruję. Ostatnio moje życie to seria niefortunnych zdarzeń. Dzisiejszy wieczór jest jednak wyjątkiem, dlatego nie powinnam zbytnio wyczerpywać limitu dobrej passy. - mówiła poważnie, kiwając przy tym potwierdzająco głową. - Znasz się choć trochę na gwiazdach? O tam, na wprost widać Syriusza! - odparła entuzjastycznie, pod wpływem chwili, czochrając zadziornie czuprynę jego ciemnych włosów. Z takim nieładem na głowie wyglądał niemożliwie kusząco, dlatego szatynka cofnęła szybko rękę, wciskając ją do kieszeni wytartych jeansów. Leniwie przeciągnęła się i spokojnie wciągając chłodne powietrze do płuc, skrzyżowała nogi w kostkach. Nadal nie mogła przeżyć tego, co wydarzyło się zaledwie chwilę temu. Przed oczami nadal miała płonącego rumaka, który przyprawił jej tyle radości. Dawno nic tak nie zachwyciło tego nieokrzesanego chochlika, jakim niewątpliwie była.
- Skoro tak mówisz.. trzymam Cię za słowo. - dodała pewnie, wsłuchując się w jego radosny śmiech, który wymieszał się wraz z niej, niosąc się gdzieś echem w stronę zamku. Dobrze było podładować trochę baterie, wyluzować się przed jutrzejszymi zajęciami i spędzić miły wieczór, poznając kogoś nowego. Chwała założycielom, że nogi poniosły ją właśnie tutaj. W przeciwnym wypadku ta dwójka nadal mijałaby się na korytarzu, pozostając sobie całkowicie obojętna. - Na brodę merlina! Ja to zawsze muszę się umazać. - mruknęła niezadowolona pod nosem i już unosiła dłoń, by potrzeć nią o gładką powierzchnię różowego policzka, gdy Snakebow zrobił to za nią. Charlie na dobrą chwilę wstrzymała oddech z lekkim przerażeniem wpatrując się to na jego oczy to na jego usta. Znowu włączyła jej się opcja niemowy. W ciągnącej się w nieskończoność ciszy, intensywnie wpatrywała się w jego tęczówki, dopóki ten nie odsunął ręki.
- Właściwie nie jestem wielkim znawcą poezji, ale chętnie wysłucham. - przełknęła głośno ślinę, kiwając energicznie głową. W ten sposób próbowała doprowadzić się do jakiegokolwiek porządku. Delikatnym uśmiechem zachęciła go jeszcze do odczytania swej twórczości i przyciągając kolana do klatki piersiowej, ułożyła podbródek na jednym z nich. Wiersz był smutny, przepełniony żalem, aż coś ścisnęło Gryfonkę za serce, co nie ukrywajmy, nie zdarzało się często. Znów złapała się na tym, że wpatruje się w jego pełne usta, raz po raz, przenosząc ciekawskie spojrzenie na jego ciemne niczym dwa węgle oczy.
- Ja.. ja.. nie wiem co powiedzieć. - zająkała się, ze świstem wypuszczając powietrze z płuc. Do głowy przyszedł jej szalony pomysł nad którym nie zastanawiała się nawet przez chwilkę. Wiedziała, że jutro zapewne będzie tego żałować, ale teraz kierowała się impulsem. W ułamku sekundy złapała Jasona za skrawek jego koszulki i pewnie przyciągnęła go bliżej siebie. Nie spuszczając wzroku z jego tęczówek, ledwie wyczuwalnie musnęła ustami jego miękkie wargi. Było to tak krótkie i tak ulotne jak dotyk skrzydeł motyla. Zaraz potem zerwała się na równe nogi i rzuciła ostatnie spojrzenie na grób poczciwego, legendarnego czarodzieja.
- Do później Albus. - po raz kolejny tego wieczoru poklepała przyjaźnie zimną, marmurową płytę nagrobną i pobiegła w stronę zamku. Nim zniknęła jeszcze z pola widzenia chłopaka, obróciła się na moment i pomachała nieśmiało w jego stronę, uśmiechając się zadziornie. - Niedługo Cię złapię. Obiecałeś mi przecież lekcję. - na myśli miała oczywiście wyczarowanie płonącego rumaka, który tak dobitnie wrył się w jej młodzieńczy umysł. Zaraz potem odgarnęła z twarzy poplątane włosy i posyłając paniczowi ostatnie spojrzenie, zniknęła za pobliskim pagórkiem, zostawiając go samego z własnymi przemyśleniami.

Gdyby usłyszał, że Szarlotka nie jest obiektem westchnień zdziwiłby się mocno. Miała tak piękne oczy, w których aż chciało się zatracić na własne żądanie. To było aż dziwne, ponieważ po szkole spacerowały dziewczyny bardziej przypominające porcelanowe laleczki, a wystarczyło się dobrze rozejrzeć, tak jak dziś, by ujrzeć prawdziwe, naturalne piękno, nie skalane ani mililitrem makijażu. Wbrew pozorom mieli dużo wspólnych cech. Obydwoje byli wysoce uprzedzeni do „epidemii miłości” jaka panowała w szkole ( biedny nieświadomy Jason właśnie stawał się jej kolejną ofiarą), zbytnio nie przejmowali się zdaniem innych, mieli podobne gusta, przynajmniej jeśli chodzi o spędzanie wolnego czasu, poza miotłą, na której Jason nie potrafił latać z powodu lęku wysokości. Ale po co się przyznawać i psuć sobie wizerunek wyrzeźbionego w białym marmurze młodzieńca. Właśnie tak ich sobie wyobrażał. On jako zimny posąg, a ona niczym słońce, które go ogrzewa.
Dziewczyna zaproponowała kolejną próbę wylosowania ciekawych smaków fasolek. Jason uznał to za dobrą zabawę. Sam był ciekaw, kiedy limit jego szczęścia się wyczerpie. Chociaż sądząc po dzisiejszym, miłym wieczorze z Charlotte, nawet nie potrzebował go więcej. Dostał go już wystarczająco. Też cieszył się w duchu na myśl, że gdyby nie mieli podobnych upodobań, jeśli chodzi o miejsce przebywania, nigdy by pewnie się nie spotkali, nigdy by na siebie nie zwrócili uwagi. A teraz? Nawet po parunastu minutach rozmowy Jason czuł się tak, jakby znał ją od dziecka. Dziewczyna wręczyła mu trzy kolorowe fasolki i spojrzał na dziewczynę, uśmiechając się lekko.
- No to na co czekamy… - powiedział, wkładając pierwszą do ust. Okazała się być miodowa, na całe szczęście. Uwielbiał miód, a jeszcze bardziej spodobały mu się miodowe nitki w bursztynowych oczach dziewczyny. Gdyby mógł, wpatrywałby się w nie cały dzień i całą noc. Ale jak to Jason, kamienna twarz, niby zero emocji na zewnątrz, a w środku? Łohoho… Cała sytuacja z zagarnięciem „brudu” z policzka dziewczyny miała na celu pokazać, że… dziewczyna jest kimś wyjątkowym i że nie powinna obawiać się bliskości drugiego człowieka, choć nawet sam Durmstranczyk miał z tym problem. Jason zauważył, że duże, piękne oczy Gryfonki wpatrują się to w jego oczy, to zaś przeskakują na jego usta. Nie wiedział, co o tym myśleć, ale zrobiło mu się przyjemnie ciepło.
Druga fasolka była mniej przyjemna, dostał w prezencie smak kwaszonej kapusty, której nienawidził. Skrzywił się wręcz zabawnie, jakoś próbując zdzierżyć jej posmak. Miał tylko nadzieję, że ostatnia fasolka o dziwnej białej, kropkowanej barwie okaże się zbawienna. Biała czekolada! Ah, dzięki Ci Charlotte! - Jesteś obłędna…
Powiedział to oczywiście w pozytywnym znaczeniu i tak miało zabrzmieć. Jasonowi było bardzo miło, że zdecydowała się wysłuchać jego wiersza, choć co prawda smutnego i niezbyt sprzyjającego na to spotkanie, to jednak był jej za to bardzo wdzięczny. Brakowało mu takich osób, z którymi mógł usiąść i zwyczajnie porozmawiać. Jeszcze w dodatku poza, którą obrała dziewczyna sprawiła, że chłopak się uśmiechnął. Wyglądała teraz jak mała dziewczynka, której starszy brat lub ojciec czytał bajkę. Z tymże tym razem odbiór był zupełnie inny. Dziewczynę zatkało, ale Jason nie wiedział dlaczego. Nastała chwila nieprzyjemnej i niezręcznej ciszy, gdy w końcu dziewczyna zrobiła coś, czego w życiu się nie spodziewał.
Poczuł nagle, jak jej dłoń chwyta jego koszulę i przyciąga bliżej. Tak, blisko, że czuł jej oddech na swoich wargach. Poczuł jej kuszący zapach, uderzający w nozdrza i sprawiający, że źrenice same się rozszerzyły, tym samym po chwili pobudzony był cały jego organizm. Wpatrywały się w niego bursztynowe gwiazdy, a herbaciane usta powoli zbliżały się do jego ust. Sparaliżowało go, bo nigdy nie znalazł się w takiej sytuacji. Te lekkie muśnięcie, niczym delikatnym piórkiem wywołało u niego potężny, przyjemny dreszcz w lędźwiach. I choć trwało to dosłownie sekundę, Jason przymknął oczy, niejako odpływając z tego miejsca. Zaraz po tym dziewczyna zerwała się na równe nogi, wyraźnie speszona tym, co właśnie się stało. Jason wstał powoli, nadal odurzony jak po jakimś cudownym narkotyku. Pomachała mu i zniknęła mu z pola widzenia.
Serce chłopaka waliło jak oszalałe, nadal nie rozumiał co się z nim dzieje. Spojrzał na swoje dłonie, a po chwili koniuszkami palców zahaczył o swe usta, tak nieśmiało dotkniętych przez usta dziewczyny. Nie wiedział co się z nim działo… Nie wiedział. Ale ruszył za nią pełnym pędem.
Dogonienie jej nie było łatwe, ale w końcu się udało. Gdy był blisko złapał ją za rękę i lekko pociągnął w swoim kierunku. W efekcie dziewczyna odwróciła się i wpadła prosto w jego ramiona. Teraz nie mogła ukryć się przed jego spojrzeniem, tak ciemnym, tak hipnotyzującym. Wiatr zawiał podrywając ich włosy to dziwnego tańca. Jego dłonie spoczywały na jej plecach, jakby nie mógł się zwyczajnie na nią napatrzeć. W końcu, gdy głośność bicia jego serca była wręcz nieznośna, zapytał.
- Co… co Ty mi zrobiłaś… - zapytał, bez żadnej pretensji w głosie. Wręcz przeciwnie. Jedna z jego dłoni powędrowała wyżej, dotykając tego samego policzka dziewczyny, co wcześniej. Ich oddechy mieszały się, tworząc jakąś przedziwną mieszankę, której recepturę Jason zapragnie zdobyć jak najszybciej. Jego kolejne działanie było impulsem, jakiś przytłumiony głos kazał mu to zrobić. Walczył sam ze sobą, ale zrobił to.
Pocałował ją.
Dotknął jej warg swoimi delikatnie, jakby bał się naruszyć ich idealną strukturę. Ich smak i miękkość uderzyły mu do głowy. Pierwsze muśnięcie było nieśmiałe, jakby niepewne, oczekujące reakcji Gryfonki, która teraz całą przylegała do niego. Jakby pytał o pozwolenie… Był świadom tego, że może oberwać po mordzie… ale nie dbał o to… oddał się chwili.

Po paru chwilach uniesienia razem wrócili do zamku.

z/tx2

Pierwsza poważniejsza część pokazania Krukonce zamku przeszła bez zarzutu. Przeszkodą było tylko dziwnie zamknięte Skrzydło Szpitalne, ale ostatecznie Rysiu powiedział o nim kilka słów, które uznał za słuszne i oddalili się w stronę kolejnych tajemniczych komnat, jakich Courtois jeszcze nie znała. Gdyby ktoś zobaczył ich z boku to chłopak naprawdę dobrze zajął się nową znajomą z domu. Ba, nawet co nieco podpowiadał, jakich korytarzy kiedy używać, a kiedy niekoniecznie, żeby się nie naciąć na prefekta czy belfra.
Pozostały przed nimi już jedynie błonia i skrzydło uniwersyteckie.
Stanąwszy w jednym z ważniejszych miejsc w szkole, Baizen wsunął dłonie do kieszeni szaty, chwilę milknąc. W końcu, biorąc pod uwagę, że musiał dość dużo gadać po drodze, a niekoniecznie był z niego typ gaduły świata. Jakby mógł to utworzyłby swój osobisty język pomruków, burknięć i prychnięć, wzbogacony o mimikę oraz jednoznaczne wlepianie ślepi w rozmówcę. I pewnie byłby wyjątkowo logiczny oraz zrozumiały.
Ryszard przesunął wzrok z białego grobowca na błonia, mówiąc.
- Jedno z ważniejszych miejsc w Hogwarcie... Grób Albusa Dumbledore'a... Historię zapewne znasz. - stwierdził nieco melancholijnym tonem, zamyślając się nad kilkoma sprawami, które wykraczały poza uczniowskie obowiązki. Niedługo będą studentami, a w ich wieku Potter i reszta jakie walki toczyli. Cieszył się w duchu z pokoju, jaki na ten moment panował. Kopnąwszy pierwszy lepszy kamyk, przechylił lekko głowę i łypnął na rudowłosą dziewczynę. Naszły go jakieś neutralne analizy i rozkminki. - Jak ci właściwie się żyje w Hogwarcie? Rodzice też się przeprowadzili? - Ot luźna gadka, swobodna o dziwo.

Ada nawet nie podejrzewała, że Richard będzie jej zdradzał aż takie ciekawostki. I zrobi to w naprawdę przyjemny sposób dla ucha. Dużo tego, co jej mówił, nie wiedziała i były to dla niej naprawdę smaczki. Aż żałowała, że będzie tutaj jeszcze tylko te pół roku... Chyba, że ewentualnie wyląduje na studiach. Kto wie. Nad tym się na razie nie zastanawiała. Może jak zobaczy skrzydło uniwersyteckie ta decyzja podejmie się sama?
Gdy wyszli na zewnątrz, dziewczyna odetchnęła pełną piersią. Ruszyli spokojnie w stronę grobu Albusa Dumbledore'a. Na jego słowa, że zapewne zna tę historię, pokiwała cicho głową. Oczywiście, że słyszała tę historię. Podeszła cicho do grobu i zamyśliła się. Przez chwilę tak stali w ciszy, gdy Richard kopnął kamyk. Na to odwróciła się w jego stronę i spojrzała na niego akurat w momencie, gdy zaczynał mówić.
- Tak naprawdę, to oni musieli się tutaj przenieść. Ja przy okazji.
Przewróciła oczami, gdy to powiedziała. Widać było, jakie ma do tego podejście. Spojrzała w stronę błoni i westchnęła.
- Brat miał trochę więcej szczęścia, bo zakończył naukę dwa lata temu. Nie musiał zmieniać szkoły. Ale też się z nami przeniósł, nie chciał zostać w Bułgarii. W sumie to dobrze. Nie miałby co tam sam robić.
Zaśmiała się cicho, przykładając dłoń do ust i przysłaniając uśmiech. Po chwili westchnęła. Odwróciła głowę w jego stronę i przez chwilę mu się przyglądała. Przygryzła delikatnie wargę, po czym podeszła do niego spokojnym krokiem.
- Przepraszam za swoje zachowanie na balu. Nie wiem, co się wtedy działo w mojej głowie. Na pewno nie powinnam była oblewać Cię drinkiem. Z reguły tego nie robię na drugiej randce.
Uśmiechnęła się nieco żartobliwie, wystawiając język w jego kierunku, po czym wsunęła dłoń do torby, którą miała przy sobie i wyjęła z niej ciastka cynamonowe. Podała chłopakowi jak gdyby nigdy nic.
- Na zgodę?

On właśnie nie wiedział jeszcze, czy zostanie na studiach w Hogwarcie czy może skusi się na wylot do innego kraju. Ba, nawet skłaniał się do tego drugiego, zanim pojawiła się na jego drodze Suzanne. Ciekawe, jak jedno spotkanie może zmienić całkowicie spojrzenie na swoją przyszłość. O tym jednak Rysiu nie rozmyślał. Przyjął do siebie, że skoro ma się jednak Adą zająć to warto by było, żeby z tego obchodu coś wyniosła. Jeszcze by dostał opierdziel od dyra, że się nie przyłożył i musiałby to zrobić drugi raz? Ugh... Oby nie!
Pomrukiem skwitował to, co mówiła dziewczyna. Nie zazdrościł jej. Już nie chodziło o samą zmianę miejsca zamieszkania i nauki a o to, że właściwie nie miała nic do gadania. Czasem tak to właśnie wygląda i w duchu mógłby teraz podziękować państwu Baizen, że mimo iż pan Baizen wyjeżdża wielokrotnie poza kraj w kwestiach zawodowych to swojej familii nie ciągnął ze sobą. Na szczęście miał taką możliwość.
- Trochę kijowo. - Odparł, gdy przewróciła oczami. Teoretycznie mogło jej to nie ruszać, ale... Kto wie... Drgnął mu lekko kącik ust, gdy wspomniała o swoim bracie. O dziwo, nie wziąłby jej za kogoś, kto ma rodzeństwo. Tak mu pasowała do jedynaczki, że nawet uniósł w zaskoczeniu brwi. Cofnął wzrok na grobowiec, przez moment rozważając takie dość mroczne kwestie, ale nim zdążył je poruszyć, Courtois już mówiła, ba, przepraszała. Zignorował jej wcześniejszy śmiech, ale słów skierowanych do niego nie mógł. Spojrzał na nią, nie zdradzając wybitnie, jaka będzie jego ostateczna opinia na temat rozejmu, ale gdy wspomniała o drugiej randce, parsknął krótko i pokiwał głową.
- Spoko, ja mogłem być trochę bardziej kulturalny... Nieeee... - Wyciągnęła ciastka! - A jednak wzięłaś. Dobra, spoko, było minęło. - Stwierdził, jak gdyby nigdy nic, zabierając od niej ciastka cynamonowe i od razu jednego pakując do buzi. Wyciągnął zawiniątko z nimi w jej stronę, wzrokiem nalegając żeby i ona wzięła. Były boskie! W chwilę potem mamrotał coś pod nosem, ale jadł, więc za cholerę nie wiadomo było o co mu chodzi. Uniósł rękę na znak, że "zaraz powtórzy".
- Trzeba było zacząć od ciastek jeszcze w zamku, a nie dopiero teraz. - Stwierdził, przekomarzając się w ten sposób. Oblizał się z zadowoleniem i niewiele myśląc, sięgnął po kolejne ciastko. - A jak było w Durmstrangu, co? Ta szkoła wydaje mi się taka, hmmm, surowa? - Spytał, serio zaciekawiony.

Gdyby Courtois była na niego nadal tak wściekła jak na balu, zapewne mogłaby nabomknąć dyrektorowi, jak to Baizen ją kiepsko oprowadził. Ale już nie chciała dalej tego ciągnąć, kłócenie się z nim było bezsensu i bardzo dziecinne. Najlepiej zostawić to, co było na balu - nie miała pojęcia, dlaczego była taka gadatliwa i nawet nie chciała wiedzieć. Ogólnie, z osobami, które lubiła, potrafiła dużo rozmawiać, ale to nadal nie było tak, jak na balu. Zdecydowanie za dużo ujadała.
Uśmiechnęła się, gdy Richard przyjął ciasteczka. Sam jej napisał, które chce! A ponieważ było jej głupio po tej całej sytuacji, nie mogła nie skorzystać. Jak już się zastanowiła nad sobą i nad swoim zachowaniem. I jeszcze te groźniejsze listy przez sowę... O matko. Dobra, Richard też nie był święty w tym temacie, ale wiecie, dziewczyny podobno są dojrzalsze w tym wieku...
- Wzięłam. Co prawda zastanawiałam się przez chwilę, czy mnie nie oszukujesz, czy coś... Ale kupiłam. Chyba się opłaciło.
Uśmiechnęła się i poczęstowała się ciasteczkiem. Wsunęła je delikatnie do ust i ugryzła. Zamruczała, tak były smaczne.
- W zamku byłam jeszcze trochę cięta. I trochę się bałam, jak możesz zareagować. Nie znamy się prawie w ogóle, więc... Wybrałam bezpieczniejszą opcję.
Wzruszyła ramionami, dokańczając ciasteczko. Przełknęła na spokojnie i odetchnęła. Podeszła do jednego z drzew i oparła się o nie plecami, kierując spojrzenie na chłopaka.
- Bardziej surowa... Może trochę? Ciężko powiedzieć. Inna. Chłodniejsza wydaje mi się, chociaż to ciężko wyjaśnić. Ale tutaj serio jest jakoś... cieplej. Milej?

Słowo podobno do nich pasuje w tym wypadku. I podobno trafili do Ravenclaw, gdzie najbardziej stateczne, mądre i szanowane persony są. No. Już to po nich widzimy. Chyba że właśnie po sposobie, w jaki zażegnali nagle pojawiający się topór wojenny, nim się w pełni pokazał. Richard potrafi trzymać się zawzięcie swojego ubodniętego ego. Te ciastka naprawdę poprawiły sytuację, a kto wie, jak by to wyglądało, gdyby Ada nie wzięła ich ze sobą.
- Fakt. - Odparł krótko na to, że w zasadzie się nie znają. Nie wiedzą o sobie wiele, chociaż chyba on o niej więcej, niż ona o nim. Ale tak jest często, że ktoś więcej słucha, a ktoś więcej gada. Tutaj ruda grała pierwsze skrzydła.
Spojrzał za nią, po chwili ruszając w stronę tego samego drzewa. Przycupnął na jednym z większych konarów, uznając, że w sumie przerwa im się przyda, a zwiedzanie błoni i okolic im nie ucieknie. Znów wpakował cynamonowe ciastko do buzi, a zerknąwszy na grób z chwilową melancholią, wsłuchał się w jej odpowiedź. Jemu Durmstrang wydawał się bardzo niedostępny. Nawet, gdy przyjeżdżali z niego uczniowie na wymianę, zazwyczaj trzymali się razem i nie dawali się poznać z najlepszej strony. Właściwie to  z żadnej. Wesoła Curtois trochę nie pasowała mu do tego schematu.
- Czyli można powiedzieć, że jednak jesteś zadowolona z tej zmiany. - Cofnął niebieskie tęczówki na dziewczynę. - Czy to za wcześnie na taką ocenę? - Kilkanaście dni. Niby już trochę, ale przecież nie była jeszcze w pełni oswojona z otoczeniem, ludźmi, podziałem na domy. - Ile razy się już zgubiłaś? - On pamiętał, że na początku było ciężko, ogarnąć gdzie co jest i dlatego idzie się w lewo, mimo że ostatecznie kierunek jest w prawo. Pieprzone schody, nie raz i nie dwa go wywiodły cholera wie gdzie.
- Mówiłaś, że się nie znamy. Trzy pytania, na które muszę odpowiedzieć, dawaj. Potem będzie Twoja kolej. - Dodał zaczepnie, uśmiechając się co najmniej tak, jakby miał chytry plan wzbogacenia się nagłego. Ale haseł do Gringotta i kluczy nie będą wymieniać.

Może i była ogólnie łatwowierna, ale cóż, w tym momencie na dobre jej to wyszło. Już się nauczyła nad tym panować, żeby nie ufać zbyt szybko - ale jak się znalazła w Hogwarcie i poczuła ten inny zdecydowanie od Durmstrangu styl życia, było jej lżej. Może to serio dziwnie brzmieć.
Wzruszyła ramionami, splatając dłonie za plecami i kierując spojrzenie przed siebie w niebo. Zamyśliła się z głośnym "hmmm", wysuwając nieco usta w dzióbek. Musiała się trochę zastanowić nad odpowiedzią dla niego. Cmoknęła i skierowała na niego spojrzenie.
- Można tak powiedzieć. Tutaj jest nieco luźniej, ludzie nie są tak spięci i jest ciekawiej. Bardziej mi tutaj jednak pasuje.
Pokiwała głową, jakby sama sobie również odpowiadała na takie pytanie. Po chwili zaśmiała się cicho.
- Za dużo razy. Parę razy pomyliłam schody i znalazłam się pod obrazem Grubej Damy chociażby, zamiast pod naszymi drzwiami. Do tej pory głowię się, jak ja to zrobiłam haha.
Odsunęła się od drzewa i podniosła wysoko ręce w górę, mocno się przeciągając. Odwróciła się z impetem w stronę Richarda, gdy mówił o pytaniach. Uniosła wysoko brwi w górę, nie do końca chyba w pierwszym momencie rozumiejąc. Po chwili podeszła naprzeciw Baizena i kucnęła naprzeciwko niego. Oparła łokcie na kolanach, a na dłoniach głowę. Zmrużyła oczy.
- Czy często się upijasz? Ulubione zwierzę? Co zamierzasz zrobić po szkole?
Wypowiedziała wszystkie pytania jakby strzelała z karabinu maszynowego. Uśmiechnęła się wesoło, czekając na jego odpowiedź.

Biorąc pod uwagę jej styl bycia i zachowanie, na pewno była jedną z bardziej barwnych osób w Durmstrangu. Richard mógłby sobie dać rękę obciąć, że nie spotkał się jeszcze z taką osobą. Albo inaczej, nie zwracał za bardzo na wesołych uwagi. Do czasu bycia pod wpływem alkoholu. Wtedy to co innego.
Uśmiechnął się przelotnie, od mgiełka na jego wargach, gdy wspomniała Grubą Damę. Z jakiegoś dziwnego powodu Krukon ten obraz konkretny lubił drażnić. Może tu odzywały się jego nieco ślizgońskie korzenie, ale naprawdę nie raz i nie dwa miał ochotę domalować jej zarost. Bujny. W obrębie okazałego dekoltu. Feler chciał, że dość często szwendali się tam uczniowie z domu Godryka i najnormalniej w świecie zawsze było za mało czasu na taki wybryk.
- Też mi się zdarzyło.- Przyznał szczerze, w chwilę potem mówiąc o pytaniach. A co tam, nie zaszkodzi zagrać w jakąś leniwą acz intrygującą grę, skoro mają się poznać! Zajął się pierwszy raz od dawna śmiechem tak żywym, że aż czknął na koniec, gdy padło pierwsze pytanie. Dosłownie atak śmiechu, który doprowadził Krukona do upadku z korzenia, który zajmował. Chwilę mu zajęło przegramolenie się na bezpieczniejszy kawałek, mówiąc jednocześnie. - Ruda, ty jak coś wypalisz... - On i upijanie się! On! Richard przestał się śmiać w końcu, ale sądząc po jego tonie wypowiedzi, jeszcze trochę rozbawienia w nim się tliło.
- Często nie, chociaż zdarza się raz na miesiąc... Może? Nie tak często, jak mój kompan, Wilson. - Chyba że z nim, ale tych sytuacji nie dodawał do ogólnego rozrachunku. Blondyn poruszył dłońmi w powietrzu, jakby nagle zachciało mu się żywiej tłumaczyć gestami, o co mu chodzi. - Nie zrozum mnie źle, alkohol jest dla ludzi, ale mam matkę uzdrowicielkę. Jak skubana wyczai, że piję w ogóle to mi załatwi czyszczenie wątroby z przywr i będę siedział całe wakacje na kiblu. - Ot historia. Bał się nieco maminy, albo miał szacunek do pewnych zasad, jakie panowały w domu i poza nim. Stąd starał się nie być historycznie najczęściej uwalonym uczniem w szkole. Do kolejnej odpowiedzi musiał wydąć usta. Spojrzał na drzewo, mówiąc. - Chyba testral. Po prostu są majestatycznie melancholijne. I na swój sposób urocze. Uparte. - I trzeba było coś przeżyć ciężkiego, żeby je móc zobaczyć. To robiło wrażenie na blondynie. - A po szkole jeszcze się waham, może zostanę tu na studiach. Myślałem o paru kierunkach... Eliksiry... Może łamanie klątw... Zobaczymy. - Wzruszył ramionami, ostatecznie jednak chyba nieźle wybrnąwszy z pytań. Zmrużył oczy i zaserwował jej swoje pytania, specjalnie kopiując prędkość jej mówienia. - Ulubiony przedmiot i dlaczego? Ulubione zwierzę? To dobre pytanie, biorę je od Ciebie, bo nie ustalaliśmy reguł. I może... - Tu jednak się zamyślił chwilę. - Czego w sobie nie lubisz? - Analiza swojej osoby zawsze była trudniejsza. Rich lubił słuchać odpowiedzi na takie nieco nietypowe rozkminy.

W Durmstrangu nie mogła się zachowywać tak, jak tutaj. Tam panowała ogromna dyscyplina. To nie tak, że nie można było się uśmiechać, czy być nieco weselszą, jednak tutaj naprawdę Adelaide czuła się lepiej. Fakt, nie podobało jej się to, że usiała zmienić szkołę w ostatnim roku, ale jakoś leciało. No i w Dyrmstrangu na pewno nie wpadła by od razu w jakąś dramę. Tam jednak nie dochodziło do takich sytuacji.
Zaśmiała się widząc, jak Richard przewraca się z korzenia.
- Nic Ci nie jest?
Zapytała się praktycznie od razu, gdy tylko chłopak wylądował na tyłku. Już co jak co, ale nie chciała, gdy ktokolwiek zrobił sobie krzywdę. Na pierwsze jego słowa wzruszyła ramionami. Czasem jej się zdarzało gadać głupoty, albo jakieś dziwne rzeczy. Uśmiechnęła się lekko.
W spokoju wysłuchała wszystkiego, co miał do powiedzenia Richard, nie chcąc mu przerywać.
- To fajnie, że zwracasz uwagę na rodziców, chociaż w jakiś sposób. Testrale są bardzo eleganckimi zwierzętami dla mnie. Co prawda, sama ich nie widzę - i nie zazdroszczę nikomu, kto może je widzieć. Aczkolwiek gdyby był jakiś inny sposób, by móc je zobaczyć, chciałabym się go nauczyć. Łamanie klątw brzmi super!
Słysząc jego pytania, podniosła brwi do góry. Zadał ciężkie dość pytanie, zwłaszcza to ostatnie.
- Ulubiony przedmiot to Obrona Przed Czarną Magią. W Durmstrangu często stawiało się uczniów między sobą i uczyło się zaklęć. Nie jestem za przemocą, raczej chcę być przyjazna ludziom, ale zawsze warto jest umieć co nie co w tym temacie. Ulubione zwierzę, ciężkie pytanie... Niuchacze! Są takie słodkie, co prawda wiem, że skubane kradną wszystko co się świeci, ale są przecudowne i mam ochotę je tulić za każdym razem, jak je widzę! A ostatnie pytanie...
Tutaj musiała się zamyślić nieco bardziej. Wysunęła usta dzióbkiem do przodu, biorąc głębszy wdech.
- Ciężkie pytanie. Chyba swoją otwartość i łatwowierność. Naprawdę łatwo dawałam się ludziom nabierać i często byłam wykorzystywana za swoją dobroć i otwartość, ale chyba uczę się powoli nad panować.
Uśmiechnęła się i pokiwała głową. Tak, chyba tak...?

Pokręcił pospiesznie głową, gramoląc się dość zręcznie z ziemi. Duży chłopiec, da sobie radę z lekką wywrotką. Gdyby połamał sobie rękę w trzech miejscach to zdecydowanie byłby znak, że należy się udać do Munga. Bo coś by było z nim poważnie nie halo. A tak, wiemy, że jest z nim nie halo tylko trochę.
Uśmiechnął się znikomo na jej odpowiedź. Zdecydowanie nie proponowałby jej szukania na siłę powodu do widzenia testrali. Może wystarczy jej ilustracja w książce. I niech tak pozostanie długo, jak najdłużej. Łamacz klątw Baizen byłby cennym nabytkiem. Ale był też uzdolniony w eliksirach. I... Może nieco przez pannę Sharp, ale pomyślał nawet ostatnio o byciu profesorem. Jego notatki rzeczywiście robiły furorę, a tłumaczyć pewne zagadnienia potrafił lepiej, niż niejeden wykładowca.
- To by było bardzo dobre. - Odparł na kwestię pojedynkowania się na zajęciach. Tego mu chyba brakowało w tych wszystkich gadaninach o obronie. A jeśli będą te zaklęcia potrzebne i oni, uczniowie, będą się bali ich używać? Albo jednak inkantacja nie wypali komuś tak, jak powinna? Praktyki było za mało i chyba właśnie postanowił to poruszyć na następnych zajęciach. W kwestii niuchaczy jedynie wymamrotał pod nosem jesteś niemożliwa, bo w życiu nie pomyślałby, że komuś te małe złodziejaszki tak się będą podobały. On czasem na nie wpadał w rodzinnej miejscowości. Najchętniej by im łapki włożył w jakieś niechwytliwe rękawiczki, o.
- Zdecydowanie się uczysz. - Przyznał, unosząc nieznacznie brwi. - Dostałem drinkiem za nietrzeźwe całowanie się. I NA DODATEK SIĘ NIE WYPARŁEM TEGO. Też mi sprawiedliwość. - Pokręcił głową, obserwując rudowłosą Krukonkę.- Ale rozumiem to, wykorzystywanie dobrego serca. - Różdżką machnął tak, że struga powietrza pufnęła w powoli rosnącą trawę. Drzewo zakołysało się subtelnie, jakby oponowało przed takim zachowaniem. Denerwować roślinki, nunu. - Chciałbym czasem, żeby czas się zatrzymał. Chociaż na chwilę. - Bąknął pod nosem niby do siebie, ale nic nie stało na przeszkodzie, żeby i Courtois usłyszała te enigmatyczne słowa.

- To było w porządku, nawet bardzo dobre! Problem był w momencie, kiedy trafiłeś na jakiegoś kretyna, który wszystkim chciał pokazać, jak to on zajebisty jest. Nauczyciele musieli czasami interweniować, ot co. A było kilki takich kretynów...
Pokręciła głową z wyrazem dezaprobaty na twarzy. Jak w Hogwarcie mieli śmieszków, tak w Durmstrangu były osoby, które chwaliły się swoją potęgą. A bo to jednego miała takiego na swoim roku? Przewróciła oczami. Spojrzała na chłopaka kątem oka.
- Powiem tak. Nie wiem do końca, za co dostałeś. Ale na pewno nie za całowanie się. Aczkolwiek niedługo po tym na ekranach zobaczyłam, jak całujesz się z jakąś inną laską, co było dość... dziwne?
Podniosła rękę w górę, jakby szukała odpowiedniego słowa. Jakoś nie brała na poważnie tego 'całowania się' w Wieży Ravenclawu. Richard był pod wpływem procentów, więc nie widziała w tym najmniejszego sensu. Fakt, że nie znała go za dobrze i nie wiedziała też, jak chłopak zachowuje się na trzeźwo, ale...
Przymknęła oczy, wsłuchując się w wiatr. Ona też chciała momentami, by czas się zatrzymał.

Z pewnością i w Hogwarcie byłyby takie sytuacje. Mieli Klub Pojedynków i tam czasem leciały klątwy, których się uczniowie na zajęciach jednak nie uczyli. Wszystko zależało od tego, kto z kim będzie walczył. A przewidzieć się przecież tego nie da.
- No dobra, niech Ci będzie, Adelaide. - Niech będzie, że on jej wierzy, chociaż w gruncie rzeczy wcale by się nie obraził na śmierć i życiem gdyby nagle ona całowała się z kimś innym, a Su nie byłoby w zasięgu wzroku. On po prostu miał tak ambiwalentne nastawienie do okazywanych uczuć, bo wtedy jeszcze, a nawet w tej teraz pisanej sytuacji, on nie był zakochany. Przyznać się miał przed sobą niedługo, ale... Ta sytuacja jeszcze nie miała miejsca.
- Ja mam trochę inne spojrzenie na to, ale przyznam, że nie chce mi się tego tłumaczyć. - Męskiego spojrzenia na życie, elo! Teraz miała go trzeźwego. Był swobodny w rozmowie, chwilami oszczędny w mimice i nieco złośliwy. Ale tylko trochę, bo ją akurat polubił, mimo zajścia na balu.
Baizen chwilę się nie odzywał i wydawało się, że strasznie dużo rzeczy analizował w tym czasie. Miał jakąś mocno skupioną minę, a jego brwi nie raz i nie dwa trzymały się nasady nosa w niezadowolonym grymasie. W pewnym momencie, żeby rozwiać swoje czarne chmury w myślach, wpakował sobie dwa cynamonowe ciastka do buzi i jak gdyby nigdy nic, wyciągnął znów zawiniątko w stronę rudowłosej Krukonki.
- Spytałaś mnie o plany na przyszłość. A Twoje? Masz już w głowie, co byś chciała później robić, albo... Czego nie chciała? - Czasem w drugą stronę jest zdecydowanie łatwiej. Wynaleźć drzwi, których nie chciało się otwierać i zgodnie z takim przeświadczeniem torować sobie kolejne plany.