Salon nauczycieli

Castellani nie musiał męczyć się z klasówkami, bo ich zwyczajnie na świecie nie robił toteż współczuł całej reszcie profesorów, którzy ślęczeli nad tymi bazgrołami, czasami nawet udało mu się kilka rozszyfrować.
Zadowolony wracał z siłowni w której spędził ostatnie dwie godziny, jednak nie na ćwiczeniach a na pilnowaniu ucznia, który czyścił wszystkie sprzęty w ramach kary za palenie w schowku na miotły. Praca fizyczna dobrze dzieciakom robi, bo zazwyczaj nie wracają już na kolejne sprzątanie, no ale i tak nie wierzył, że całkowicie rzucą fajki, aż taki świetny nie był, choć potrafi być naprawdę przekonywujący, ale raczej w innych dziedzinach.
Nacisnął na klamkę do pokoju nauczycielskiego i otworzył drzwi wyjątkowo cicho jak na niego, a jego wzrok od razu natknął się na zgrabny tyłek w spódnicy i te długie proste nogi, których właścicielka majstrowała coś przy szafce, na ten widok Castellani uśmiechnął się pod nosem i podrapał po brodzie okraszonej dwudniowym zarostem. Podszedł do niej powoli starając się uspokoić swoją mimikę twarzy, by było, że jest poważnym człowiekiem i wcale teraz nie patrzył na jej tyłek, weźmie go jeszcze za jakiegoś zboczucha, a tego nie chciał.
- Pomóc Ci? - zapytał stając tuż obok kobiety i uśmiechnął się ciepło a sam wyciągnął dłoń w kierunku tej nieszczęsnej górnej szafki - Ten stołek nie wydaje się stabilny, jeszcze mi tu zlecisz - dodał w razie czego ją asekurując.

- Och, nie chciałem nikogo przestraszyć, wybacz - mruknął nieco skruszony ale nadal na jego argentyńskiej, opalonej twarzy widniał uśmiech. Naprawdę nie chce żeby tu zeszła na zawał, zemdlała czy cokolwiek choć byłaby to okazja do reanimacji metodą usta-usta no ale wolał żeby była nader wszystko świadoma. Dobra, bez przesady, aż taki napalony nie był, bo niewyżyte były nastolatki, nie "stary Castellani" jak go niektórzy nazywali na korytarzach. No większość uczniów może sobie pomarzyć o takiej sylwetce w wieku 37 lat, bo niestety ale znaczna część dzisiejszych chudzielców i tak skończy z nadwagą w biurze opychając się pączkami. Smutne ale prawdziwe.
Odsunął się gdy Meredith schodziła ze stołka i robiła mu miejsce przed szafką. Wyciągnął też swoją różdżkę i nakierował na otwartą szafeczkę.
- Accio kałamarz - wypowiedział i do jego ręki od razu wpadło to srebrne pudełeczko o którym mówiła. Jasne, że mógł sam poszukać, ale Marco był człowiekiem niezwykle wygodnym i w domu nie raz gdy czegoś poszukiwał właśnie to zaklęcie używał wręcz nagminnie. Z tryumfalnym uśmiechem podał jej zgubę i podszedł do swojego krzesła na którym zwykle siedział ale nie skorzystał z niego tylko oparł swój tyłek o brzeg stołu.
- Z przyjemnością, ah, nie miałem okazji podziękować za tą puszeczkę z okazji Dnia Mężczyzny, była wyśmienita - dodał i jeszcze okazał to w charakterystycznym geście gdy coś komuś smakowało przykładając sobie palce do ust i je cmokając. Lubił kawę, nie raz ratowała mu życie gdy przed rozgrywkami jeden z graczy doznawał kontuzji a on miał tylko kilka godzin na zmianę strategii.
- Ze szlabanu, siłownia już dawno tak nie lśniła - odpowiedział cały czas się szczerząc jak głupi do sera - I proszę, nie mów do mnie przez Pan, nie jestem aż tak stary jak Dyrektor - zaśmiał się i machnął ręką. Meredith nie była żadną jego podopieczną to też dlaczego by nie przejść od razu do mówienia sobie po imieniu, zresztą od zawsze uważał, że wtedy rozmowa jest zawsze przyjemniejsza i w razie czego łatwiej by ją było wyciągnąć na drinka i to bez żadnych podtekstów.
- Do mnie na zajęcia chodzą tylko ci, którzy chcą coś osiągnąć w tej dziedzinie, reszta też raczej woli się nie przemęczać na miotle, dla mnie to lepiej, mogę skupić się na potencjałach i ich trenować, bo to ciężka praca a jak się wszystkim wydaje, że usiądą na miotle i tyle. Myślę, że da się jakoś młodzież zainteresować historią - powiedział unosząc brew do góry, na pewno był jakiś sposób, może on sam częściej zacznie wspominać o historii Quidditcha, która przecież wiąże się z tą główną, magiczną.

Pomógł pięknej kobiecie, no ego mu podskoczyło teraz naprawdę wysoko i chodziłby dumny jak paw ale tego nie zrobi, wystarczy, ze się uśmiechał tryumfalnie obserwując to co robi ta młoda pani profesor.
Na kolejne zdanie uśmiechnął się jeszcze szerzej powstrzymując się by nie parsknąć tutaj śmiechem. Dawno nikt go nie nazywał mięśniakiem, ostatnio chyba jeszcze za czasów szkoły, albo nie, na studiach tez się to gdzieś przewinęło, chociaż te teksty przerodziły się w bardziej obraźliwe odzywki, które później stały się jego pseudonimem w Proroku, a było ich naprawde wiele i długo się to za nim ciągnęło, jednak teraz całe szczęście co najwyżej był nazywany "profesorkiem" albo nawet "upadłą gwiazdką Quidditcha", to ostatnie chyba było wynikiem zazdrości, bo wcale nie upadł, tylko zajął się czym innym, w końcu to nie był jego wybór tak do końca, ze skończył z zawodowcem, miał dwójkę dorastających dzieciaków, każdy co ma chociaż trochę w głowie wybrałby tak jak on. No chyba.
Widząc później tłumaczenia kobiety wyciągnął ręce w obronnym geście i nawet się nieco zaśmiał pod nosem. To był bardzo komiczny obrazek, ale i niewyobrażalnie uroczy.
- Ależ nic się nie stało, jestem dużym chłopcem, nie obrażam się o takie rzeczy a w Twoich ustach nie brzmi to jak jakaś obelga, wręcz uroczo. Naprawdę - powiedział z ręką prawą na sercu by ją przekonać, że serio jego to nie ruszyło, no może nieco rozbawiło ale bardzo pozytywnie. Gdyby miał się obrażać o takie pierdoły nie byłby facetem. No i jeszcze te rumieńce na jej buźce, które wykwitły wraz z jej argumentami. Castellani od zawsze uważał kobiety za największy cud świata i gdyby nie one świat byłby nudny. Jasne, że czasami były wkurzające ale one miały te swoje napięcia i zepsuta hydraulikę co miesiąc, te całe hormony, których nie umiał pojąć ale to tolerował, przecież miał nastolatkę w domu, którą wychował niemal sam i niestety musiał też robić za matkę a wychodziło mu to beznadziejnie, całe szczęście jej niania zawsze ratowała sytuację. Ale i tak kobiety były świetne i nie rozumiał jak można ich nie kochać, jak można woleć facetów, w ogóle fuj fuj.
Kiedy to kawa została zalane od razu w powietrze uniosła się przyjemna dla nozdrzy woń czekolady, ta kobieta całkowicie trafiała w jego gust, bo czekoladę uwielbiał jak mało kto, co pokazał przymykając oczy kiedy to zapach dotarł do jego nozdrzy jak podnosił filiżankę do ust.
- U mnie jest identycznie, nic na to nie poradzimy - wzruszył ramionami, jego przedmiot był obowiązkowy tylko na pierwszym roku, później były to już raczej zajęcia uzupełniające, ale i tak nie narzekał na brak chętnych, nie było ich zbyt wielu ale byli konkretni, co go cieszyło.
- Uczysz Historii Magii, może jakaś scenka teatralna na jakiś temat by ich przekonała do tego przedmiotu, może bitwy o Hogwart? Taka zabawa połączona z nauką... Ja tylko głośno myślę - powiedział odstawiając filiżankę obok siebie na stole. Nie wiedział czy pomysł się pannie Cooper spodoba, ale warto przedstawić swoje myśli, najwyżej go wyśmieje, bynajmniej nic na tym nie straci.

A Marco lubił otwarte i bezpośrednie osoby, bo przecież sam taki był. Nigdy nie był typem samotnika, zawsze dobrze czuł się w towarzystwie, a najlepiej w towarzystwie pięknych kobiet, no ale nie zawsze jest tak miło, chociaż spotkania dżentelmenów na kulturalnym piwie albo szklaneczce pełnoletniej whisky też miały swoje plusy, no i można było pomarudzić na panie, no co, im tez się coś od życia należy.
A propos tych wszystkich plotek, to doskonale doszła do niego informacjach o domniemanych zaręczynach jego najstarszej latorośli i tym całym pierścionku. Dla niego to był tylko jakiś bardzo głupi żart i miał nadzieję, że te dzieciaki się opamiętają, że małżeństwo to nie jest taka błahostka, bo to były wielkie problemy, kłótnie... no i dzieci. Tego to już w ogóle nie umiał sobie wyobrazić. Ale nie psujmy sobie humoru, nie w tej chwili.
- Ależ dla mnie to nie problem, czasem trzeba zwiedzić inne piaskownice i pobawić się innymi zabawkami, żeby było ciekawiej - skomentował z uśmiechem i ponownie napił się tej dobrej kawy, która już wprowadzała go w pozytywne wibracje, nie tak jak whisky ale nie narzekał. Kawa w tak doborowym towarzystwie wystarczyła by się dobrze czuł, zresztą to nigdy nie było problemem dla Castellaniego. Sam z miłą chęcią wziąłby udział w takim właśnie przedstawieniu, może zagrałby złego Voldemorta bez nosa?! Chociaż nie, to nie byłby dobry pomysł, no chyba, że chcieliby zrobić z tej bitwy jakąś komedię, w sumie to też chyba nie był taki zły pomysł, no ale co powiedzą na to starsi wiekiem profesorowie, którzy zapewne pamiętają czasy tej bitwy i to, że nie warto się z tego śmiać. Dobrze, że Marco ugryzł się w język zanim z jego argentyńskiej gęby wyparowały te niezbyt mądre pomysły.
- Nie myślałem o tym nigdy, jakoś skupiłem się na dzieciakach, ale moja droga, to doskonały pomysł! - powiedział jeszcze kłaniając się przed nią w uznaniu, i proszę wymienili się wzajemnie pomysłami, cudownie! - Mógłbym coś takiego zorganizować i raczej nie mieliby nic przeciwko takim lekcjom. ah, no i zapraszam Cię na mecz Wielkanocny, dzieciaki kontra dorośli, we wtorek, przez zakończeniem przerwy na stadionie Błękitnych. Jeżeli nie chcesz latać to z miłą chęcią zobaczyłbym Cię w roli kibica, oczywiście dopingując nas, starych pierdzieli, trzeba pokazać młodzieży jak się lata - opowiedział radośnie o swoich najbliższych planach i miał nadzieję, że Meredith przyjdzie wtedy na ten mecz, nie byłby sobą gdyby nie chciał pokazać się z jak najlepszej strony, a jedną z takich stron była właśnie gra w Quidditcha, a nie często go można spotkać jako właśnie gracza, bo od dawna już przejął pałeczkę trenera i źle mu z tym nie było.

Nawet lepiej nie wspominać o jakimkolwiek wnuku czy możliwości jego posiadania w ciągu najbliższych dziesięciu lat, był na to wszystko za młody i za mało poważny, zresztą, wtedy już nie będą patrzyli na niego jak na doświadczonego kochanka, który jeszcze naprawdę dużo może zrobić tylko jak na podsiwiałego dziadka, który potrzebuje eliksirów by co nieco zdziałać... mimo, że dalekie by to było od prawdy, wielce dalekie. Wnuki to były bez wątpienia temat tabu i lepiej go nie poruszać.
Słysząc jej słowa głośno się zaśmiał i też pokręcił głową.
- No może kiedyś mi to przeleciało przez myśl, ale wiesz jak to jest, dorośli nie mają nigdy czasu, są zabiegani patrzą albo na swoją karierę, albo na dzieci, a przecież Quidditch dla większości to tylko zabawa i też ta większość wolała go oglądać niż uprawiać - powiedział rozkładając nawet dłonie w zrezygnowaniu, bo niestety ale taka była smutna prawda, sama to przed chwilą przecież powiedziała o mięśniakach a to były właśnie stereotypy sportowców, którzy dla wszystkich a przynajmniej dla znacznej części społeczeństwa byli bogatymi półgłówkami, którzy umieją tylko latać i od czasu do czasu pomachają pałką. Smutne ale prawdziwe. - Jednak na nowo zasiałaś ziarenko tego pomysłu w mojej głowie i przy wolnej okazji pogadam z władzami Błękitnych ale nie wiem czy się zgodzą, w końcu nadal jestem trenerem innej drużyny - powiedział i tym razem dopił gorącą czarną kawę do końca. Płomienie z Buenos nadal trenowały pod jego nazwiskiem, był w ciągłym kontakcie ze swoimi zastępcami i gdy tylko mógł wracał do Argentyny zobaczyć jak jego "dzieci" sobie radzą.
- Dlatego fajnie by było odświeżyć swoje umiejętności, jakbyś chciała i miała trochę czasu to zapraszam na nasze boisko, kto powiedział, ze tylko uczniowie mogą z niego korzystać - dodał szczerząc się tym jego firmowym uśmiechem.
Podczas następnych słów kobiety, Castellani sięgnął do tyłu do papierów, które należały do niego i pełne były rozrysowań różnych strategii, wybrał czysta kartkę i ołówkiem pośpiesznie wszystko zapisał na pergaminie co by się nie straciło w jego głowie.
- Jesteś genialna! - wręcz wykrzyknął pełen entuzjazmu kiedy to skończyła przedstawiać mu swoje pomysły. - Uważam, że Dyrektor Cię nie docenia i powinnaś mu przedstawić swoje pomysły, wszystkie, nawet te pozornie głupie, bo przecież czemu nie zreformować nieco naukę, dodać coś nowego, ciekawego czym byśmy bardziej zainteresowali uczniów, jak Beauxbatons ma te swoje tańce to czemu my nie możemy mieć! Naprawdę, genialne - kręcił głową z niedowierzaniem, że tak szybko wpadła na takie pomysły, teraz to on wychodził na jakiegoś głupca, który do tej pory mało co robił ze swoimi uczniami jednak od dzisiaj może zacznie się jakiś przełom w życiu Hogwartu.

- No ja nie byłem tak do końca niewinny - powiedział krzywiąc się i drapiąc po skroni. Był ślizgonem, złym ślizgonem, który też lubił się zabawić. Ale to też nie było jego całe życie. Przecież od zawsze lubił quidditch ale też i był dobry w innych dziedzinach jak eliksiry czy OPCM, nie był jakiś wybitny, ale pewnie gdyby nad tym bardziej przysiadł mogłyby to być alternatywy dla jego kariery sportowej gdyby ta jakimś cudem nie wyszła - Ale nie byłem taki jak teraz większość uczniów, te mugolskie wynalazki i moda tak na nich wpływa - przyznał zaplatając ręce na klace piersiowej cały czas obserwując piękną panią Profesor, jak podchodzi do okna i to jak zgrabnie się porusza na tych obcasach.  
- To w takim razie jakby wypalił pomysł z Błękitnymi to pierwsza dostaniesz zaproszenie na lekcje - dodał z uśmiechem. Bardzo podobała mu się jej kształtniejsza sylwetka, nigdy nie lubił kości a prawdziwe kobiety powinny mieć trochę ciałka tam gdzie potrzeba, na przykład właśnie na biodrach. Musi być za co chwycić! Jak to też mówią: mężczyzna nie pies - na kości nie poleci.
- Masz rację, jeszcze te ostatnie zdarzenia, śmierć młodego Sochy i Campbell w śpiączce, jak chodziłem do szkoły nikt by w życiu nie pomyślał o wycieczkach do Zakazanego Lasu a co dopiero samemu - westchnął kręcąc głową w zrezygnowaniu. I jak oni nauczyciele mieli uchronić tych biedaków jak przecież wszyscy uważali siebie za odważnych i nieustraszonych. Szkoda, że nijak miało się to z olejem w głowie, którego najwyraźniej było brak tym chłopcom.
- A może i wyolbrzymiam ale i tak uważam, że te pomysły są świetne. Widzę, że całkiem dobry z nas team - powiedział całkiem szczerze, już miał powiedzieć, że powinni się zacząć umawiać na taką burzę mózgów ale uznał, że prędzej kobieta ucieknie albo weźmie go za napaleńca, albo nachalnego drania, a bardzo chciał żeby ta niezbyt pozytywna otoczka w końcu zniknęła i żeby ludzie zaczynali go postrzegać jako kogoś dobrego no i mądrego, z pomysłami i chęcią pomocy młodym talentom się wybić.
- Ależ Ty mnie rozpieszczasz tymi dobrociami, muszę zaopatrzyć w końcu swoją szafeczkę w jakieś łakocie, bo zanim coś wyniosę z domu już dawno to zostaje zjedzone przez te dwa obżartuchy - powiedział zanim ugryzł kruche ciastko i już zaczął się nim rozkoszować, ba nawet zamruczał pod nosem. Niby facet ale "gdy widze słodyce to kwice".

- Raczej to drugie, chociaż dowcipniś ze mnie też był dobry zwłaszcza podczas pierwszych lat szkoły, później przerzuciłem się na dziewczyny - powiedział wzruszając ramionami z uśmiechem. Oczywiście za młodu to się najpierw dokuczało właśnie dziewczynom, które dla większości młodzieniaszków były one "głupie, dziwne itp", ciągnęło się za warkocze,  czy wrzucało coś do kuferków, ale później dostrzegło się w dziewczynach coś innego zwłaszcza gdy zaczęły się zaokrąglać gdzieniegdzie, gdy zaczęły się inaczej ubierać i nie były już pucołowatymi piegusami.
- To może łatwiej by było gdybym Cie zabrał gdzieś gdzie można polatać i nie bałabyś, że ktoś się będzie śmiał, a latać tak naprawdę można wszędzie - powiedział i już w głowie miał plan jak przypadkiem na takiej lekcji wylądują w Argentynie na plaży za jego domem. Odludne miejsce i piękne, tam na pewno nikt się nie będzie śmiał, no najwyżej on, ale postara się zachowywać powagę, w końcu miała być jego uczennicą!
- Oczywiście, przyjmę wszystko na klatę - powiedział i poklepał się po swoim torsie otulonej białą koszulą nie zapięta do końca. Krawatu już dawno nie miał, a dzisiaj go nawet nie zakładał, bo i tak na siłowni nie był mu w ogóle potrzebny. - Dopracujemy to myślę, później przedstawimy reszcie i zobaczysz, ze to wypali, a jak dzieciaki nadal nie będą zainteresowane to już nie wiem co możemy zrobić - dodał i rozłożył ręce w akcie bezradności. Te ich pomysły były naprawdę dobre ale co z tego skoro potrzebni są do tego zainteresowani, ale był człowiekiem mimo wszystko wielkiej wiary i wierzył w to, że znajdzie się kilka osób, którym pomysły się spodobają.
- Dokładnie - powiedział z entuzjazmem pstrykając jeszcze palcami - przysięgam, że nie ma większej ofermy w kuchni niż ja, już ze 2 razy omal nie spaliłem domu. Jestem zdecydowanie lepszym konsumentem niż kucharzem no i znam się na dobrej kuchni i winach, tego nie można mi zarzucić - powiedział i nawet może nieco zbyt dumnie niósł głowę, ale to raczej w takim przerysowaniu, w żarcie.