Pub "Nine Fine Irishmen"

- Jedno? Chociaż dwa! Mam urodziny, więc decyduję - wyszczerzyła się, kończąc definitywnie temat. Nie upiłaby się w jakimś pubie w towarzystwie kolegi, miała jeszcze na tyle oleju w głowie. Była zbyt dumna na to żeby tarzać się potem po podłodze w barze albo żeby wygadywać głupoty. - Hmm, to fakt, ale po dłuższym zastanowieniu uznałam, że chciałam jednak dostać od Ciebie szczeniaczka - dodała poważnym tonem, a potem roześmiała się, bo żartowała oczywiście. Miała po prostu wyśmienity humor. Była w domu, w Irlandii, piła zielone piwo wśród swoich rodaków, a do tego na przeciwko siedział przystojny młodzieniec. No i jeszcze miała urodziny. Czego chcieć więcej?
- A skoro jesteśmy już przy quidditchu: kiedy następny mecz? Jak w ogóle nasza drużyna? Jesteście w formie? - Zapytała, chcąc rozpocząć jakiś naturalny temat, który nie dotyczył jej osoby albo jej urodzin. Słysząc o nowoczesnych miejscach dla wybrednych klientów, kiwnęła głową przyznając mu rację. - To fakt, ja też nie lubię takich miejsc. Tutaj takich nie znajdziesz. Pewnie w mieście są takie, ale przeznaczone dla mugoli - dodała, wzruszając ramionami, a potem znowu napiła się ze swojego kufelka. Gdy postawiła go na blacie, był już prawie pusty. Tylko na dnie jeszcze plątało się trochę zielonego napitku.
- Kurde, ale to dobre - powiedziała niewinnym głosem, a potem machnęła ręką słysząc jego słowa ku przestrodze. - Mam urodziny! Jeśli tak się stanie, zaniesziesz mnie do domu na rękach, o. A tak poważnie to nie bój się, oszczędzę Ci tego. Jestem rozważna dzisiaj, naprawdę...

- Nooooo.... dobra. Niech ci będzie. Ale to się mnie później oberwie, że przystojny Hiszpan nosi po irlandzkich uliczkach pijane Irlandki. Na dodatek nieletnie.
Posłał Carli jeden ze swoich najbardziej uwodzicielskich uśmiechów jakby wcale nie chciał jej od złego odciągać a wręcz przeciwnie, namawiać!
- Szczeniaczka? - Przekrzywił głowę nie ukrywając zdziwienia. Lecz widząc, że dziewczyna żartuje odetchnął z ulgą. - Coś dostaniesz, ale musisz poczekać.
Zastrzegł i tyle w temacie było, teraz nie wyciągnie z niego tajemnicy nawet jeśliby się zapierała i męczyła go katorgami jakie tylko świat zna.
- Drużyna ma się dobrze. Pierwszy trening od razu po powrocie a mecz jeszcze przed końcem semestru. Ale jeszcze nie było losowania, więc nie wiadomo jeszcze z kim.
Nie odstawiał swojego kufla popijając z niego długie łyki. Chłopak już był dorosły, więc nie czuł się skrępowanie w takim miejscu. Zerknął na kufel dziewczyny lekko unosząc brew, eh... ta młodzież dzisiejsza, garną się o wiele wcześniej do wszystkiego. Poczuł się może i nawet trochę staro, przez na jego ustach pojawił się rozbawiony uśmiech.
- O tak. Kiedyś w takim byliśmy, zero finezji tylko nabzdyczone kelnerki i marne żarcie.
Przybliżył swój kufel do kufla dziewczyny, stuknął szkłem o szkło.
- Wszystkiego Najlepszego, Carla.
Po czym się zaśmiał słysząc wpierw to o czym sam niedawno wspomniał a następnie o rozwadze szesnastolatki. Akurat w to uwierzy, już wiedział, że rano będzie tłumaczył się starszym siostrom, że im "ich chłopca" upił.

- No proszę! Ktoś tutaj zaczął pokazywać swoją próżną stronę. Przystojny Hiszpan... - Powiedziała kręcąc lekko głową w rozbawieniu. Miała wyśmienity humor. Naprawdę cieszyła się z faktu, że kończy szesnście lat, że jest w domu wśród swoich rodaków, a do tego że ktoś tak sympatyczny i przystojny (!) towarzyszy jej tutaj. Także się do niego uśmiechnęła i szybko dopiła resztę, stawiając przed nim pusty kufelek.
- O nie... Mówiłam przecież, że niczego nie chcę. Wy ludzie z Europy wszyscy tacy jesteście, zawsze stawiacie na swoim - powiedziała, ale nie miała oczywiście nic złego na myśli. Wiedziała, że Irlandia to też część Europy, ale po prostu oni byli wyspiarzami w swoim mniemaniu, a reszta krajów europejskich była Europą. Ot co! Uśmiechnęła się nieznacznie, splotła dłonie na stole i nachyliła się do niego. - Czy to przewodnik po Hiszpani? - Zapytała, poruszając łobuzersko brwiami. - Albo kupon na prywatny trening quiddtcha pod twoim okiem?
Słów o nadchodzących rozgrywkch wysłuchała z uwagą, chociaż nie wiedziała czy to quidditch zaczął ją tak nagle interesować czy raczej Zacarias. Dobry humor i poczucie tego, że dzień urodzin daje jej różne ulgi i fory, sprawiały, że pierwszy raz od wielu miesięcy była zupełnie nieskrępowana. Uśmiechnęła się słysząc jego słowa.
- Dzięki, Zack.

Zaśmiał się przyłapany na swojej próżności, nie żeby zrobił to celowo. Lecz rozbawiony ton Carli uświadczył go tylko w tym, że wyłapała żart.
- Jesteśmy. Taki nasz urok. - Uśmiechnął się łobuzersko. Miał plan i miał zamiar go zrealizować. Nawet Carla go nie zatrzyma.
Pokręcił głową przecząco na pytanie Krukonki. Po chwili znów pokręcił przecząco głową.
- Nie zgadniesz, a ja nie mam zamiaru zdradzać tej niespodzianki.
Pokazał Carli język drocząc się z nią. Również w dobrym humorze zadowolony z towarzystwa i wypadu na który się zdecydował oparł się łokciem o stolik. Spojrzał na tłum mając świadomość, że zaraz będzie się musiał znów przecisnąć przez niego do baru.
- Nie śpiesz się tak z piciem. Bo mi tu się pośniesz.
Zażartował zabierając oba kufle, które były już puste. Przeciskając się przez tłum dotarł do baru, zamówił znów zielony trunek i wrócił do Carli nieco zmaglowany.
- Chyba oberwałem po żebrach.
Odstawił oba szkła i rozmasował bok. Usiadł znów na stołku.
- Hmm... Quidditch? Czyżbyś nagle się zainteresowała tym sportem? Czy to moja wina?
Pamiętał, że Carla nie była na meczu już od długiego czasu i nie za bardzo interesowała się takim rodzajem rozrywki. A że Zac szczerością więc tryskał, więc nie krępował się wcale zapytać wprost Carlę o takie rzeczy.

- Oho, znowu próżność - rzekła, słysząc o uroku osób z południa. - Tak? A co powiesz o tym stereotypie, który określa Hiszpanów jako nadmiernie zabawowych, zdradliwych, lubiących się bić i podrywać dziewczyny? Ha! - Zapytała z rozbawieniem w głosie, bo takie właśnie stereotypy krążyły o nacji hiszpańskiej. O Irlandczykach mówią na świecie podobno, że lubią pić dużo piwa, są rozśpiewani i prawie każdy w tym kraju gra na instrumencie, ale Starkowie byli zdecydowanie wyjątkiem od reguły. Chociaż rozochoceni bywalcy w pubie już się pod to zupełnie zaliczali, bo popijali piwko, śpiewali, tańczyli i przygrywali.
Kiedy zaś Zacarias poszedł do baru, Carla miała chwilę aby zaobserować co działo się w głównej części lokalu. Ludzie rozmawiali głośno starając się przekrzyczeć muzykę, pili i jedli, a Ci odważniejsi podrygiwali przez małą sceną, na której przygrywał trzyosobowy zespół. Gdy Zacarias wrócił z drugim kufelkiem, Carla uśmiechnęła się z wdzięcznością i natychmiast przejęła jeden z nich.
- To ostatni. Obiecuję - powiedziała, chociaż jej mina wcale na to nie wskazywała. Słysząc jego pytanie o quidditch, zastanowiła się trochę dłużej, mrużąc oczy. - Nie potwierdzam, nie zaprzeczam - odpowiedziała wymijająco, zawieszając na chłopaku swój lekko zamroczony atmosferą panującą w pubie, wzrok.

- Hmm…
Zamyślił się na krótką chwilę. Świadom wielu stereotypów na temat Hiszpan już dawno nauczył się obojętności wobec złośliwostek kierowanych do niego. Pytanie Carli jednak tyczyło się globalnego poglądu odnośnie charakternych południowców.
- To prawda. Ale bardziej zdradliwi są Włosi a nie Hiszpanie. My o swoją godność dbamy a o nasze kobiety jeszcze bardziej.
Spojrzał w stronę rozbawionego tłumu. Jedno czego o Irlandczykach nie dało się powiedzieć, to że są nudni. Oj nie. Zac się przekonał, że również potrafią się bawić.
Gdy wyrwano mu kufelek z ręki spojrzał na Carlę karcąco. Co jak co, ale zabawa z głową. Nie chciał wysłuchiwać później lamentu reszty sióstr Stark, że Carla wróciła do domu pijana a na drugi dzień będzie trzeba leczyć jej kaca.
- Hola, hola dziewczyno – Co zabrzmiało jak „Ola, Ola….”. – Bawimy się grzecznie i to twój ostatni, więcej nie dostaniesz a barman nie poleje.
Przyjrzał się Carli po jej odpowiedzi odnośnie Quidditcha. Wiedział, że dziewczyna jest już wstawiona a jej śmiałość i otwartość go w tym tylko uświadczyły. Czas być bardziej ostrożnym, bo kto wie co strzeli do głowy szesnastolatce po zielonym piwie.

- Włosi? - Zastanowiła się przez dłuższą chwilę, przeszukując zakamarki swojej głowy. - Chyba nie znam żadnego, więc wierzę Ci na słowo. Ale w takim wypadku Twoja godność i niegdyś twoja kobieta będą się miały dobrze. A co mówią o Irlanczykach u was, co? Nadal wszyscy myślą, że jesteśmy Wielką Brytanią? - Zapytała z szerokim uśmiechem, będąc zupełnie świadomą tego, że może zaraz usłyszeć coś, co jej jako Irlandce się zdecydowanie nie spodoba. Nie byli co prawda jakąś starą rodziną pochodzącą z Kerry, ale Starkowie mieszkali tu od dobrych kilku pokoleń i w swoim odczuciu byli stuprocentowymi Irlandczykami.
Słysząc jego reprymendę odnośnie jej świętowania, pokręciła głową z dezaprobatą. Kolejny dorosły starszy o całe pięć minut, który będzie próbował jej niańkować. Wystarczająco miała już tych nianiek, bo i obie siostry, i rodziców i jeszcze kilka osób by się znalazło.
- Gdybym chciała żeby ktoś mnie traktował jak dziecko to wzięłabym ze sobą swoją siostrę - odpowiedziała kąśliwie, a po tym między dwójką Krukonów zapadła chwilowa superdziwna cisza. Oho, pierwsza prawie-kłótnia, czyli pierwsze koty za płoty jak to mówią. Odłożyła od razu kufelek na stolik, a potem mruknęła: - Nieważne, już mi się odechciało tego pić i tak.

Skinął głowa na znak, że właśnie jest tak jak mówi. Po chwili jednak się zamyślił. Co on ciekawego o Irlandczykach słyszał. Hmmm…. To, że to niby część Wielkiej Brytanii to owszem, ale wystarczyło się trochę geografii nauczyć i wszystko wychodziło na jaw.
- W sumie poza tą Brytanią to wiele o Irlandczykach nie słyszałem w swoim kraju. Prędzej jak się jechało do Francji, czy właśnie do Brytanii. O i jak w Ameryce byłem, to tam mają bardzo dużo do powiedzenia o Irlandczykach i to nie koniecznie tylko złe rzeczy.
Wzruszył ramionami. On nie był kimś kto patrzy na ludzi stereotypami. On wolał każdego z osobna poznać i cieszyć się tym, że sam mógł odkryć coś ciekawego. Dlatego też taki złakniony był podróży. Chciał poznawać coraz to nowsze i egzotyczne rzeczy.
Widząc, że dziewczyna przechodzi w tryb focha wywrócił oczami.
- Dobrze, że nie zabrałaś. Bo wtedy by mnie zmyły za to pierwsze i bym słuchał jojczenia. – Spojrzał na porzucony kufelek i smętnie westchnął. – No już, na żartach się nie znasz? W życiu bym nie pokazał, że pijana jesteś. Przemyciłbym cię do domu i nikt by nie zauważył. Drażnię się.
Oparł łokieć na stoliku i nachylił się ku Carli sięgając do niej ręką i dotknął jej nosa.
- No, nie fochamy się. Dawaj, bierz kufelek i świętujemy dalej.

Carla jeszcze przez chwilę nie odzywała się, ale w końcu odpuściła. Westchnęła gdy stuknął ją palcem w nos, ale mimo wszystko nie mogła powstrzymać rozbawionego tym uśmiechu. Nie chciała sobie psuć urodzin nawet pomimo faktu, że aż tak jej na nich nie zależało. Ot dzień jak każdy inny.
- Przecież nie miałam zamiaru się upijać - powiedziała w swojej obronie gdy usłyszała słowa o przemycaniu jej do jej własnego domu. Była mądrą dziewczyną, znacznie mądrzejszą od swoich rówieśniczek z Hogwartu, dla których picie na umór w weekendy było chlebem powszednim. Carla pomimo swojego buntowniczego - według innych - okresu w swoim życiu, nie miała zamiaru robić czegoś takiego chociażby przez wzgląd na Zacariasa. Nie chciała, żeby pomyślał sobie, że jest taka jak większość szkolnej społeczności. Najpierw go by zaprosiła, a potem by się upiła, doprawdy szczyt gościnności i wychowania.
- Chcę dostać mój prezent - powiedziała, wykrzywiając usta w smutną podkówkę, a potem wzięła znowu swój kufel i obróciła go w palcach kilka razy, patrząc smętnie na resztę napoju, która znajdowała się w środku.

Uśmiechnął się widząc, że Carla zareagowała tak jak miał nadzieję, że się stanie. Wolał zdecydowanie oglądać ją uśmiechnięta niż smutną i obrażoną.
Zaśmiał się wesoło chwytając swój kufel i upijając kilka łyków. Dopiero czuł przyjemne ciepło rozlewające się po kończynach zaś w głowie jeszcze nic nie szumiało. Zac musiał już nie raz przeżywać mocno zakrapiane imprezy w swoim życiu.
- Przecież nic takiego nie powiedziałem.
Puścił jej oczko. Choć samo w sobie byłoby to ciekawe, ukrywać Carlę w jej własnym domu przed jej własnymi siostrami. Oj, tłumaczyłby się zapewne gęsto, gdyby go przyłapano.
Nie wątpił w to, że Carla jest rozsądna. W końcu jest Krukonką, a wśród Krukonów rzadko można spotkać kogoś, kto robi rzeczy nielogiczne albo nie pomyśli zanim cokolwiek zacznie robić. A że miał aktualnie ciekawą sytuacje by podrażnić się z solenizantką, to korzystał.
- Dostaniesz. Lecz musisz poczekać. Jakbyś mi zdradziła tę tajemnice, że zaraz po świętach masz urodziny, przywiózłbym to wcześniej.
Widząc znów smętną minę Carli ściągnął usta w zamyśleniu. Po czym jakby go olśniło wyszczerzył zęby w szerokim uśmiechu.
- Ale kto powiedział, że nie możemy się udać tam, gdzie to coś jest. Hm? Co ty na to?

Carla na wieść o prezencie ożywiła się znacznie. Nie wiedziała czego może spodziewać się po hiszpańskich tradycjach obdarowywania się, ale miała nadzieję, że nie będzie mogła pokazać się z tym w domu. Gorzej jeśli Zacarias sprezentuje jej jakieś dzikie zwierze. Kto wie, co oni tam mieli w tej Europie!
- Dobra, zgadzam się - powiedziała od razu, podnosząc się z krzesła. Duszkiem wypiła resztkę zielonego napitku, który został w kuflu, a potem sięgnęła po płaszcz wiszący na oparciu krzesła. Zarzuciła go na siebie, włożyła ręce w rękawy i zapięła pod samą szyję.
- Na co jeszcze czekamy? Chodźmy - powiedziała podekscytowana, a potem klasnęła w dłonie niecierpliwie.

Trochę się przeciągnęły te urodziny, ale sesja! dzięki za wyrozumiałość :*

Carla od kiedy Zac pojawił się w jej rodzinnym miasteczku zachowywała się całkowicie inaczej, niż w dniu kiedy Zac ją spotkał pierwszy raz. Cieszyło to Hiszpana, że jest poniekąd powodem, że ta zwykle poważna i trzymająca nos w książce dziewczyna potrafiła być po prostu wesoła.
Nie pozwalając solenizantce długo na niego czekać sam chwycił swój płaszcz i ruszył za rozemocjonowaną Irlandką.
Gdy wyszli z pubu rozejrzał się po ulicy. Po czym chwyciwszy Carlę pod ramię skierował się ku domostwu Starków.
- Najpierw musimy wrócić do domu. Bo bez tego ani rusz.