Pub "Nine Fine Irishmen"

Malcolm przez cały dzień żerował na głupocie i naiwności gości Scottów. Bogate dzieciaki, które piły równie bogate co one alkohole i paliły drogie fajki, chętnie częstowały i dzieliły się wszystkim. Takim oto sposobem Malcolm dorobił się zapasu papierosów na cały tydzień. Był dość młodym nałogowym palaczem, ale w rzeczywistości sierocińca, bardzo szybko stajesz się dorosły. Palił prawie każdy, bo każdy miał popaprane w głowie przez to, co działo się w domu dziecka.
Krukon szedł ulicą zaludnionego miasteczka, nie oglądając się na pijanych mugoli na każdym roku. W jego kieszeni brzęczały galeony, bo jak się okazało, te bogate dzieciaki również miały ich sporo. Nie częstowały nimi co prawda, ale nawet nie wiedzieli kiedy pieniądze same wysuwały im się z kieszeni.
Nine Fine Irishman-brzmiało zachęcająco. Malcolm nie wiedział jak stanowi mugolskie prawo o pełnoletności, ale kiedy wszedł do środka i zobaczył plakat drużyny quidditcha, już wiedział, że ma do czynienia z czarodziejami. Podszedł do baru i spojrzał na bogatą ofertę irlandzkich piw. Nie był smakoszem alkoholu, ale piwa by się napił.
- Duże piwo poproszę. To, które uważasz za najlepsze - rzekł.
Barman po chwili postawił przed nim kufel ze złocistym napojem, a McMillan rzucił na blat złotego galeona i odszedł do jednego ze stolików. Usiadł plecami do wejścia, odpalił papierosa i cieszył się klimatem tej speluny. Czuł się tutaj znacznie lepiej niż w luksusowym zamku Scotta.

Rika od ostatniego spotkania z Rosalie, miała dość tego zamku dwa razy bardziej niż przed nim. Od momentu kiedy przestała nad sobą panować i rozkleiła się przed matką Jamesa, która zażyczyła sobie aby zwracać się do niej na ty, dziewczyna chowała się gdzie tylko mogła, żeby tylko na nią nie wpaść.
Dzisiejszego dnia, postanowiła opuścić zamek i pokręcić się trochę po okolicy. Na zewnątrz spędziła cały dzień, natomiast wieczorem kiedy to już miała wracać, przechodziła koło pubu, do którego coś ją przyciągnęło. Co? Sama nie mogła tego określić, ale jakby wołał ją, żeby weszła. Nie zignorowała tego wołania, weszła do środka, zerknęła na ofertę pubu i mina jej nieco zrzedła. Nie znalazła tam nic ciekawego, zważając na fakt, że nie pijała alkoholu. Zdecydowała się jednak zamówić jakiś najtańszego drinka. W końcu była dorosła i miała prawo, a przecież nie miała zamiaru od razu się upijać. Kiedy dostała swoje zamówienie, odwróciła się szukając wolnego stolika. Stanęła jak wryta, kiedy jej oczom ukazała się znajoma postać. Malcolma znała już dość długo. Nie tylko z Hogwartu, ale z domu dziecka, w którym mieli (nie?)przyjemność razem mieszkać. Warto byłoby dodać taki mały nieistotny fakcik, iż dziewczyna podkochiwała się w nim, kiedy tylko pierwszy raz ujrzała go na oczy. Rzecz jasna chłopak nie zdawał sobie z tego sprawy. Właściwie to nawet nie rozmawiali zbyt często, gdyż dziewczyna należała do tych bardzo nieśmiałych. Zapewne i teraz zmyła się bez słowa, jednak chłopak zdążył już ją zobaczyć. Nie wypadałoby teraz uciec. Podeszła więc ze szklanką do stolika przy którym siedział chłopak, kiwnęła lekko głową na krzesło na przeciwko i zapytała uśmiechając się nieśmiało:
- Wolne?

Malcolm pił swoje piwo, przyglądając się grupie Irlandczyków, którzy urządzili sobie kółko wzajemnej adoracji dookoła stołu do bilarda. Krukon ocenił ich wiek na jakieś czterdzieści lat. Byli grubi, rudzi i weseli. Ich prostackie zachowanie budziło w nim nawet sympatię. Kiedy od czasu do czasu padał z ich stolika jakiś kawał, Malcolm śmiał się sam do siebie.
Właśnie wkładał papierosa do ust, kiedy przy jego stoliku stanęła dziewczyna. Znał ją z domu dziecka dobre kilka lat, ale nie miał z nią bliższych relacji. Rika-widywał ją wyłącznie na posiłkach czy sprawdzaniu obecności, a rozmawiał z nią może kilka razy w życiu.
- Jasne że wolne - odpowiedział.
Wskazał jej ręką na krzesło naprzeciwko siebie, dając jej znak żeby usiadła sobie. Malcolm nie zdawał sobie sprawy z tego jakie uczucia wywołuje w tej nieśmiałej dziewczynie. Nie do niedawna zwracał uwagi na płeć przeciwną, zadając się z samymi chłopakami. Pewnie póki ktoś mu nie powie, to sam nidgy tego nie zauważy.
- Widziałem Cię u Scottów - wypuścił z ust szary dym.
Nie wiedział czy dziewczyna jest jakąś znajomą na przykład kuzynki Jamesa. Sam przyjaciel nigdy o niej nie wspominał, a na pewno nie jemu. Minął ją raz na obiedzie, ale nawet wtedy nie zamienili ani słowa.
- Nie wracasz już do sierocińca? Masz osiemnaście lat czy tylko mi się zdaje? - Zapytał.
Był pewny, że jest starsza lub młodsza, bo nie chodziła z nim na żadne zajęcia w Hogwarcie. Wiedział też, że nie wydawali pozwoleń na wyjazdy dla czarodziejów, dlatego albo uciekła albo była pełnoletnia. On uciekł.

Dziewczyna ucieszyła się w duchu z zaproszenia chłopaka. Jasne, było trochę wymuszone, ale przecież zawsze mógłby odmówić, miło lub nie. Nie zdziwiłaby się gdyby warknął do niej coś w stylu "spadaj!" czy "zejdź mi z oczu". Nie żeby mu kiedyś podpadła czy coś. Po prostu przywykła już do tego, że ludzie za jej sympatię odwdzięczali się podobnymi odzywkami. O tak, bez powodu.
- Tak, przyjechałam na jakiś czas - wzruszyła ramionami - Profesor Scott zaprosił trochę uczniów, więc i ja postanowiłam przyjechać.
Wreszcie chwyciła szklankę i upiła troszkę jej zawartości. Skrzywiła się lekko, gdyż smak miał gorzkawy, chcąc nie chcąc, musiała jednak przyznać że nie jest wcale taki zły. Na kolejne pytanie, uniosła brwi do góry i odstawiła szklankę na stół.
- Niestety, jeszcze nie - uśmiechnęła się do niego smutno. - Czy tego chce czy nie będę musiała go jeszcze odwiedzić.
O tak, najchętniej zabrałaby już swoje manatki i wybyłaby z tamtego okropnego miejsca.  Gdzie by miała iść? Gdziekolwiek. Miała już dość, spędziła tam najgorsze 8 lat swojego życia. Odepchnęła jednak wszystkie złe myśli od siebie. Jeszcze tylko brakowało tego, żeby rozkleiła się przy Malcolmie. O nie, do tego za żadne skarby dopuścić nie mogła.
Co do tego że nie wydawali zgody na wyjazdy. No tak, w sumie racja. Więc jak się udało wymknąć z bidula? Fakt, nie było to łatwe, ale jednak się udało. Rika od początku była ulubienicą tam pracujących. Zawsze milutka, grzeczniutka, pomocna dziewczynka. Dołożyć do tego urok osobisty dziewczyny i nawet dyrektora udało się zmiękczyć. No i zrobili wyjątek ten jeden, jedyny raz.

- Zawsze możesz nie wracać do sierocińca tak jak ja. Uciekłem i tyle w temacie, moja noga więcej tam nie postanie - rzekł.
Krukon wiedział jednak, że dziewczyny (a ta tutaj na pewno) są bojaźliwe i pewnie nie poradziłyby sobie same na ulicy. On znał życie poza domowym ogniskiem i mógłby nawet do niego przywyknąć. Przetrwają najbardziej cwani.
- Co się tak wstydzisz? Chcesz papierosa? - Zapytał.
Wyciągął w jej stronę paczkę papierosów, które uzbierał zaledwie w ciągu jednego dnia u Scottów. Najlepsza jakość, na którą nie mógł sam sobie pozwolić. Przy okazji sam zaciągnął się i wypuścił kłęb szarego dymu. Był bardzo bezpośredni, nawet jeśli to kogoś urażało.
- Będziesz ryczeć? Płacz jest dla bogatych, nas na to nie stać. Wiesz, ze od tego jeszcze bardziej się biednieje? - Zapytał.
Oczywiście to ściema, ale chciał sprowadzić tą rozmowę na inne tory i rozładować napięcie. Dodatkowo miał zamiar odwrócić jej uwagę od płaczu, bo sam nie lubił takich scen. Rzadko ronił jakiekolwiek łzy i nie lubił jak ludzie robili to w jego obecności, bo uważał to za oznakę bezsilności.

Na odpowiedź chłopaka jedna z brwi dziewczyny wystrzeliła do góry. Uciec? Niee, to zdecydowanie nie dla niej. Bo co by ze sobą zrobiła? Przecież nie będzie siedziała Scottom na głowie całe wakacje. Co to, to nie. A jedyne czego jej jeszcze brakowała, to sobie podpaść w ostatnich miesiącach pobytu w sierocińcu. Bo oczywiście znając jej szczęście, znaleźli by ją kiedyś szwendającą się po ulicach Londynu. A wtedy miałaby naprawdę przechlapane. I po co jej to?
- Wytrzymam do września - wzruszyła ramionami i posłała chłopakowi szczery uśmiech - A ty, co zamierzasz teraz zrobić? Skoro nie masz zamiaru wracać?
Kolejnym pytaniem, Malcolm kompletnie zbił Rikę z pantałyku . Wychodzi na to, że chłopak był dużo bystrzejszy niż się dziewczynie wydawało. Szczerze mówiąc nie miała pojęcia co powiedzieć. Przełknęła głośno ślinę i chwyciła po szklankę, bo nagle w jej gardle zrobiło się bardzo sucho. Kolejne pytanie trochę uratowało dziewczynę, zignorowała więc uwagę o jej wstydliwości, przełamała się i uśmiechnęła się szczerze do chłopaka.
- Nie, dzięki. Nie palę.
Tak, ten fakt był kolejnym, który tak różni Rikę od reszty dziewczyn mieszkających w bidulu. Była chyba jedną z niewielu, która nigdy nie miała papierosa w ustach.
Dlaczego on musi być taki bystry? Niech go szlag...
Tym razem spróbowała trochę zagrać. Nie była jakąś super aktorką, ale chciała po prostu wyjść z twarzą z tej sytuacji.
- Niee, coś ty - zmarszczyła brwi, słuchając jego mini wykładu na temat płaczu. - Co ty nie powiesz? Ściemniasz! - oskarżyła chłopaka i wyszczerzyła w uśmiechu swoje białe ząbki. Tym razem bez żadnego wymuszania. Zaczynała się już pomału rozluźniać. Chwila moment a już całkowicie się przy Malcolmie wyluzuje. Chwyciła swoją szklankę i upiła porządnego łyka, w konsekwencji pozostało tylko połowa zawartości.

- Pokręcę się to tu to tam. Do końca wakacji zostanę u Scottów, a potem wracam do szkoły. Za rok się usamodzielnię - rzekł.
Malcolm naprawdę nie bał się życia poza sierocińcem. Był bystrym i zaradnym kolesiem, który wychował się częściowo na ulicy. Perspektywa życia na własną rękę bardziej go pociągała niż przerażała.
- To dobrze, że nie palisz - pokiwał głową z uznaniem.
Tytoń byl dla niego paskudnym nałogiem, który przyczepił się do niego już we wczesnej młodości wraz z przybyciem do sierocińca. Tam palił każdy. Palił, pił i sięgał po używki. Malcolm nie był odporny na takie zgubne przyjemności i skończył jak skończył.
Rozmowa z Riką przebiegała gładko. Oboje dobrze się rozumieli, ponieważ pochodzili z tego samego środowiska. Nie było tutaj miejsca na zagrania bogaczy ani nieporozumienia, które zachodziło między plebsem (którym dla wielu tutaj byli) a arystokracją. Śmiali się, bawili i korzystali z uroków tej speluny pełnej irlandzkiej klasy średniej. Po kilku godzinach wrócili do zamku Scottów.

/sorki, że tak długo Cię trzymałem, ale byłem na wakacjach.

Wizyta w Irlandii w przypadku najmłodszej panienki Vulkodlak była odrobinę nadprogramowa. W końcu nie tak dawno jak kilka dni temu, po fatalnie zakończonych zaręczynach Williama z Marianną postanowiła odpuścić sobie wszelkie uroczystości aż do początku września. Szczerze powiedziawszy miała dosyć ciągłego strojenia się i pilnowania swoich manier, tylko po to, by nie zszargać dobrego imienia rodziny.
Wraz ze swoimi rodzicami - bo rodzeństwo miało swoje własne sprawy - znalazła się na ślubie, ale nie byle jakim! Bo samego ojca byłej prefektowej z córką dyrektora Hogwartu, a przy okazji matką czarnej owcy rodziny, czyli Jamesa. Po samej uroczystości drobna Rosjanka wmieszała się w tłum i nie zamieniając z nikim ani słowa szybko zniknęła z miejsca uroczystości. Skoro już była w Irlandii postanowiła sobie pozwiedzać a to, że jej strój nie do końca pasował do turystki, obchodziło ją tyle co zeszłoroczny śnieg. Przemierzała uliczki miasta spacerowym krokiem, poprawiając co chwilę wyjątkowo denerwującą bladoróżową sukienkę a z jej ust regularnie co kilka sekund wypadało jedno z rosyjskich przekleństw. Na dobrą sprawę mogła wyglądać jak opętana, bo również jej mina przypominała wyraz twarzy psychopaty z mugolskich filmów, z kolei spojrzenie mówiło tylko tyle, że miała ciężki dzień i w każdej chwili może zacząć gryźć.
Po kilku minutach bezcelowego marszu skręciła do pubu - miejsca z pewnością nieodpowiedniego dla dziewczyny w jej wieku, jednak wizja powrotu na wesele nie bardzo jej odpowiadała. Taksując spojrzeniem pomieszczenie natknęła się na całkiem ciekawe zjawisko, a raczej ciekawą osobę, dlatego bez większego namysłu podeszła do Benedicta powolnym krokiem.
- Uciekłeś z wesela? - zagaiła krótko, przyglądając się chłopakowi. Gdyby ktoś w połowie roku szkolnego powiedział jej, że ten o to nadzwyczaj zrównoważony i spokojny niczym buddyjski mnich Krukon będzie siedział w pubie prawdopodobnie zalewając smutki, w podartych spodniach od garnituru wyśmiałaby go w twarz, teraz... teraz chyba były na świecie rzeczy, które potrafiły ją jeszcze zaskoczyć. - Coś się stało? Jeśli chcesz pogadać to chętnie posłucham... - usiadła na krzesełku, odwracając głowę na barmana i prosząc go o najzwyklejszą w świecie szklankę wody niegazowanej.

W zasadzie takiej odpowiedzi się spodziewała. Mnisi mieli to do siebie, że byli odludkami zamkniętymi w jednym miejscu... dokładnie jak Walton! Założyła nogę na nogę, chwytając w dłonie szklaneczkę wody i nim odpowiedziała wstrzymała się od śmiechu. Wódka ma nie smakować, tylko znieczulać - święte słowa wypowiedziane kiedyś przez jej dziadka, jednak nie mogła ich potwierdzić z własnego doświadczenia, bo z alkoholem nie miała nigdy w życiu do czynienia. To chyba czyniło ją wybrakowaną Rosjanką.
- Bo wyglądasz jak siedem nieszczęść - uśmiechnęła się promiennie, w ogóle nieodpowiednio do sytuacji, upijając spokojnie łyk swojego napoju. - W szkole zachowujesz się zupełnie inaczej, dlatego pomyślałam, że coś się musiało stać - wzruszyła chudymi ramionami, oglądając mieniące się w świetle butelki z alkoholem, jakieś obrazy i inne różnego typu ozdóbki.
- No, ale skoro zaprzeczasz... - posłała wymowne spojrzenie w stronę barmana, który najwidoczniej domyślił się już na początku, że coś jest nie tak a następnie wlepiła wzrok w blat.

Nie odzywała się dopóki nie upewniła się, że Benedict skończył mówić a wszystko to skomentowała początkowo kolejnym promiennym uśmiechem. Dziwna sprawa. Najpierw chciała zamordować każdego, kto wszedł jej w drogę a teraz znowu uśmiechała się jak naćpana kolorowymi pigułkami nabytymi na czarno w zaułku.
- Domyślam się - uniosła wzrok znad blatu na twarz chłopaka. - I nadal nie wiem jak Ci się udaje być takim ninją, w tej szkole ciężko jest być nierozpoznawalnym - rzuciła zachęcająco. Skoro nie miał ochoty nie rozmawiać na temat swoich osobistych przeciwności losu, tak postanowiła rozegrać to w inny sposób. Dziś był dzień zaliczany do tych, w które Vulkodlakowa chciała zbawiać świat i być matką uciśnionych.
- Tylko nie spij się za bardzo, bo będziesz cierpieć - obróciła w dłoni szklaneczkę z wodą, rozważając zamówienie czegoś do jedzenia. Była głodna, w zasadzie od rana nic nie jadła, a teraz kiedy odrzuciła opcję darmowego jedzenia... - Poproszę ciastko, nie wiem jakie, jakiekolwiek, byle dobre. I dla mojego znajomego też - zwróciła się z prośbą do barmana a gdy ten niewiele później wrócił z dwoma talerzykami z apetycznie wyglądającym kawałkiem ciasta, Rosjanka poczuła jak jej żołądek wywraca się do góry nogami. Nie czekając dłużej, zabrała się do powolnego kosztowania słodkości.
Po pewnym czasie obydwoje opuścili pub.

Wizyta w szatni zajęła jej dłuższą chwilę, bo szukała jeszcze wśród płaszczy gości, kurtki należącej do panny Blodeuwedd. Bułgarkę nie zaskoczył jakoś bardzo jej brak. W końcu uznała, że jej opiekunka musiała wyjść przed nią. Szkoda, że zostawiła ją bez żadnego słowa, ale z drugiej strony to było bardzo w stylu Morwen. Praca wezwała, Liam wezwał... Cokolwiek. Oczywiście, że poczuła lekki zawód, ale jej myśli bardziej zaprzątał teraz chłopak, stojący na zewnątrz i czekający na jej przyjście. Dla świętego spokoju zostawiła informację skrzatom, z kim wychodzi i kogo mają powiadomić "w razie co". Zmieniła szybko buty, założyła czarny płaszcz z kremowym szalikiem i wyszła z razem Benedictem.
Ostatnim razem, kiedy była w Hrabstwie Kerry, nie miała okazji dużo pozwiedzać. Jej przewodnik milczał na temat miejsca, do którego ją zabierał, ale po drodze opowiadał jej trochę o budynkach, które mijali. Zoja z zainteresowaniem się mu przysłuchiwała i oglądała tak naturalne dla niej uliczki. Irlandia była zdecydowanie bardziej podobna do Bułgarii, niż do Wielkiej Brytanii. Oczywiście nie pod względem klimatycznym, bo tu było tak samo wilgotno i mroźnie, ale chodziło o stare kamienice i kamienne drogi. A to tylko w mieście, bo robiło się parę kroków w bok i już było się na zielonych polach.
Zanim się obejrzała byli już na miejscu. Dziewięciu Irlandczyków? No nie mogła się powstrzymać od niekontrolowanego uśmiechu. Przecież tu było cudownie! Weszła za Benedictem, który torował jej drogę wśród rozchichotanego tłumu.
- Jeśli będziesz mnie przepraszał za każde niewinne dotknięcie mojego ciała to się pogniewamy - powiedziała wesoło, kiedy puścił ją jak oparzony. Skąd ona to znała? Tylko, że to zwykle ona odskakiwała, a nie ktoś inny. Klimat pubu, do którego ją zabrał, był naprawdę magiczny. Kwintesencja wszystkiego co Irlandzkie i celtyckie. Nawet kelnerki były poubierane w znaną wszystkim czerwoną kratę. Kiedy zajęli miejsca przy stoliku, szepnęła konspiracyjnie do Krukona:
- No, ale czuję się zawiedziona. Nie powinny pracować tu tylko leprokonusy? - spytała z rozbawieniem i kiwnęła brodą w stronę stolika z napitkami. Na wysokim stołku stał karzeł, przebrany w zielony garnitur. Miksował drinki i przyjmował zamówienia od klienteli. Bardzo chciał być podobny do Leprechauna, ale brak mu było jednak tej złotej iskierki w oku. Może to i lepiej, bo magiczny skrzat zechciałby zagarnąć całe złoto dla siebie? Właścicielom by to pewnie się nie spodobało.
- Ja poproszę zupę ziemniaczaną, jeśli jeszcze jest - odpowiedziała z uśmiechem. Piwo jak najbardziej, ale baraniny nie chciała jeść. Zawsze uważała, że Irlandczycy nie wiedzą co to takiego kurczak, więc wolała teraz iść w tradycyjne danie tego regionu, ale bezmięsne. Kiedy kelnerka odeszła z ich zamówieniami, odezwała się pierwsza do chłopaka.
- Gdybym była Irlandką, zostałabym bardem. Takim prawdziwym, układającym pieśnie o historiach bohaterów i ballady miłosne.
Benedict jeszcze tego nie wiedział, ale Zoja była fanką science fiction, więc zostanie bardem brzmiało w jej ustach dość nietypowo. Zdecydowanie bardziej nadawałaby się na kapitana Gwiezdnej Floty. No, ale klimat tak jej podsunął nowe marzenie. Wzięła do ręki ulotkę lokalu z tańczącą koniczynką w logu.
- Och, w czwartek będzie opowiadał legendy Druid Melchior! Znasz jakiegoś druida?

Przyzwolenie? Nie spodziewała się jakiegoś szaleństwa z ich strony. Znali się już z perspektywy bycia nieśmiałym i płochliwym. Mimo to uśmiechnęła się zachęcająco do Krukona. Kiedy zaczął się powoli rozbierać, bo trochę tak to wyglądało, Gryfonka wymownie uniosła brwi do góry. Obserwowała jego przemianę z grzecznego chłopca mamusi na normalnego nastolatka, z wymalowanym zainteresowaniem na twarzy. Zakończył swe dzieło, podkasując rękawy koszuli, a Zoja zaklaskała w dłonie w wyrazie podziwu.
- Normalnie jakbyś użył polimorfii. Zielony garniturek to już przesada, ale zmierzwij włosy i będę musiała się zapytać co z robiłeś z Benedictem i gdzie on jest? - ostatnie słowa, dodała udając groźny ton z kryminałów i wycelowała w niego łyżeczką, jak pistoletem. Zaśmiała się po tej scenie wesoło, biorąc się za jedzenie swojej zupy. Fanką ziemniaków też nie była, ale wolała je od mięsa. Innych pozycji w irlandzkim menu nie znała, więc wybrała tak naprawdę mniejsze zło. Miała nadzieję, że jemu przynajmniej zupa smakowała. Oblizanie się bierze za tak. Ach, gorące. Zrobiła sobie na razie przerwę, żeby zupa przestygła.
- Bo nie piszę. Ale gdybym była Irlandką to na pewno bym pisała. Podobno macie duszę klechdarza, więc ja też na pewno bajdałą zostać bym mogła. Tak to sobie wyobrażam - powiedziała, biorąc do ręki kufel z piwem.
Był na tyle duży, że wolała go przytrzymać obiema dłońmi, kiedy go przechyliła by wziąć łyk. Benedict wybrał piwo korzenne, które Gryfonka miała pierwszy raz w życiu w ustach. Było lekko gorzkawe, ale smakowało jej.
- Druidzi pałają się magią natury. Zawsze się bałam dzikich zwierząt, a teraz dołączyły do tego robaki... Pozostała mi już chyba tylko medycyna w życiu, jeżeli nie nauczę się warzyć eliksiru na te obrzydlistwa w ziemi.
Zoja mówiła teraz zdecydowanie więcej, ale to było raczej z nerwów. Tak samo zareagowała w szpitalu, kiedy zostali sami w ich sali. No i wydarzyło się chyba teraz najgorsze o co mógł poprosić Walton. Tańczyć do tak skocznych melodii w sukience do kostek? Dobre sobie!
- Myślisz, że dam radę?- spytała śmiejąc się, bo mimo wszystko była rozczulona jego zapałem i dała mu się zaciągnąć na środek parkietu.
Tym razem uwaga była przykuta do tych dwóch, niecodziennych postaci, a nie do blondyneczki rozdającej, od wielu lat, tutaj piwo.

Serce Gryfonki nieśmiało podskoczyło na widok tego potarganego młodzieńca, jaki się przed nią objawił. Oczywiście, że w garniturze i z muszką pod brodą, też jej się podobał, ale była typową nastolatką... Te naiwnie wolały image niegrzecznych chłopców. Musiała odchrząknąć i odwrócić głowę, żeby ograniczyć swoje wlepianie świecących gałek w chłopaka i powstrzymać napływającą krew do policzków.
- No tak... Z grubsza masz rację, chociaż będąc Bułgarką nie zostałam jakoś Cyganką, przepowiadającą przyszłość w głuszy - westchnęła teatralnie.
Ale kto by tam wiedział, gdzie jej prawdziwe korzenie się zaczynały. Jak na rodowitą Bułgarkę miała zdecydowanie zbyt błękitne oczy i za dobrze radziła sobie z przyswojeniem Brytyjskiego akcentu.
- Kosztować? - powtórzyła za nim, przekrzykując trochę muzykę, która na parkiecie grała zdecydowanie głośniej.
Stanęła naprzeciwko chłopaka, gotowa do tańca.
Też chciałaby tak sprawnie posługiwać się zaklęciami krawieckimi! Jej sukienka została sprawnie skrócona do kolan, a Zoja momentalnie poczuła się bardziej swobodnie. Okręciła się wokół własnej osi wesoło, a później już popłynęła z prądem niosącej ją muzyki.
Swoimi radosnymi skokami zachęcili pozostałych biesiadników do dołączenia. Już niedługo na parkiecie pojawiło się więcej mężczyzn, prężących się i podrygujących do ludowej muzyki i parę typowych bab, które stały po przeciwległej stronie. Trochę jak w bajce Asterixa i Obelixa. Pracy nóg prawdziwych Irlandczyków nie da się nauczyć w jedną noc. Zoja zapatrzyła się na nich, a ten moment wykorzystała jakaś dziewczyna do odbicia jej Benedicta. Potem kroś sprawnie przejął dłonie Gryfonki i tak się rozdzielili w dzikim tańcu. Przemieszczali między nimi kolejni dodatkowi partnerzy, śmiejący się i poklaskujący w rytm.

Takie konflikty, w jego rodzinie inaczej się to wszystko działo. Widać, gdzie za dużo bab w jednym miejscu tym gorzej. Nie chciał zezłościć Carli, dlatego tez uniósł ręce w geście poddańczym. Nie miał zamiaru już drążyć tematu i rozjuszać bardziej młodszej koleżanki.
- Dobra, kapituluję.
Zaśmiał się, starając nieco rozładować atmosferę.
W kwestii urodzin Carla nie miała niestety tyle siły by się mu przeciwstawić. Co sobie Hiszpan do łba wbije, to tam już zostanie. A jej groźby podsumował wesołym śmiechem.
Zszedł na dół by zabrać torbę z rzeczami i jak już postanowiono, rozgościł się w sypialni Carli. Chociaż jemu by wcale nie przeszkadzała kanapa w salonie, ale nie wolno się kłócić z najeżoną nastolatką. To jest zgubne.
Następnego dnia starając się nie wszczynać konfliktów pomiędzy siostrami, zwłaszcza swoją obecnością cierpliwie wyczekał do wieczora. By udać się z Carlą do pobliskiego pubu. W końcu tyle mu opowiadała o zielonym piwie, że grzechem dla niego byłoby nie sprawdzić co to takiego i jak smakuje.

Na całe szczęście Stella przez cały dzień nie pojawiała się w zasięgu wzroku. Cały dzień upłynął jakoś w cichej atmosferze, bo Gloria zaprosiła do siebie koleżankę i cały dzień spędziły poza domem, a Stella zapadła się pod ziemię. Carla korzystając z okazji pokazała Zacariasowi najbliższą okolicę i pobliskie, irlandzkie krajobrazy. Znacznie różniły się od tych rozciągających się wokół Hogwartu, ale można było znazleźć też podobieństwa. No od Hiszpani to już w ogóle były zupełnie inne.
W końcu wieczorem znaleźli się w pubie, który o tej porze dnia był szczególnie uczęszczany. Pomimo tego, że stał w mugolskiej okolicy, właścicielami byli czarodzieje, a ludzie niemagiczni nie mogli wejść do środka. Wszystko to za sprawą czarów oczywiście. W pubie zastali ludzi, których Carla znała tylko z widzenia, a którzy mieszkali gdzieś nieopodal lub przybyli z okolicznych wiosek. Tylko jedną dziewczynę Starkówna znała, a to dlatego, że była rówieśniczką Glorii i też chodziła do Hogwartu. Poza nimi w pubie znajdował się bliżej nieokreślony tabun ludzi, którzy siedzieli przy stolikach, śpiewali i tańczyli do skocznej, irlandzkiej muzyki.
- Ja znajdę jakiś stolik, a ty spróbuj przepchać się do baru - powiedziała, starając się przekrzyczeć zgiełk panujący w pomieszczeniiu, co było trudne. Rozstali się w tym miejscu i Carla przepchnęła się przez tłumek, znajdują wolny stolik z dwoma krzesełkami w tylnej części pubu.

Co tam, że były inne niż te w Hiszpanii czy Wielkiej Brytanii. Chłopak jak już wiele razy powiedział, uwielbiał poznawać nowe miejsce, tak też i Irlandia robiła na nim wrażenie. Tym bardziej się ucieszył, że udało mu się wyrwać z Gerony na tych kilka dni wolnego i załapać na miłe towarzystwo oraz ciekawe wycieczki.
Tłum w pubie nie zdziwił chłopaka. W Hiszpańskich knajpkach było podobnie, a nawet i gorzej. Lecz jak świat, światem miejsca, gdzie podaje się alkohol zawsze są zatłoczone a ludzie z przyjemnością je odwiedzają.
Przecisnął się w stronę baru zamawiając dwa zielone piwa. Później lawirując pomiędzy stłoczonymi przy ladzie gośćmi odnalazł stolik, który zajęła Carla.
Postawił zdobyczne napoje siadając na krześle z ulgą.
- Chyba wszędzie jest tak samo. A pewnie jak tutejsza drużyna gra, to się palca nie da wsadzić?
Sięgnął po kufel upijając nieco szmaragdowego płynu, uniósł lekko brwi robiąc minę, którą u facetów zwykle się tytułuje: hmm... dobre. Rozejrzał się po lokalu obserwując drewniane elementy i ozdoby.
- Przytulnie. Stare winiarnie i puby u nas mają podobny klimat, ale zwykle są usytuowane w piwnicy albo maja spory ogródek i jest więcej przestrzeni.

Kiedy zajęła stolik, ściągnęła płaszcz i odwiesiła go na oparcie swojego krzesła. Gdy już usiadła, oparła się łokciem o stół i podparła brodę dłonią, wsłuchując się w słyszany zewsząd akcent charakterystyczny dla tej części kraju. Blade twarze średnioładnych dziewcząt i piegowate nosy chłopców były tutaj bardzo popularne, właściwie co druga osoba w tym pubie takie posiadała. Zacarias był zdecydowanie miłym ewenementem na tle irlandzkiej społeczności zgromadzonej w sali głównej Nine Fine Irishmen.
Gdy Zacarias przyszedł do stolika z dwoma kuflmi zielonego piwa, Carla zatarła ręce i od razu przyciągnęła jeden do siebie. Chociaż mieszkała tutaj i w co drugiej knajpce takie serwowali, to nigdy nie miała okazji spróbować. A to dla tego, że była za młoda a rodzice nadopiekuńczy.
- Czyżby to była moja urodzinowa niespodzianka? - Zapytała z zachwytem, upijając pierwszy łyk. Nie było zbyt dobre, dość gorzkie, jak to piwo. Pomimo tego, była ucieszona. Otarła pianę, która została jej na górnej wardze od łapczywego picia. Słysząc jego pytanie, pokiwała energicznie głową. - Leprechauny z Cork to najpopularniejsza drużyna tutaj, chociaż drugoligowa. Dumą narodową są oczywiście Pustułki z Kenmare. Właściwie to quidditch jest  w Irlandii bardzo popularny. Jako wielki fan i zawodnik na pewno kojarzysz Troy'a, Mullet, Moran i innych, którzy w latach dziewięćdziesiątych wywaliczyli dla Irlandii puchar świata. Pod stadionem narodowym quiddiycha w Dublinie postawili im nawet pomniki. Każde dziecko w Irlandii zna te nazwiska - powiedziała, a potem znowu się napiła.
- Więcej przestrzeni? Phi. Zaraz zaczną tańczyć i obijać się o siebie, to dopiero zabawa...

Zac nie dostrzegał tego, że się wyróżnia na tle tutejszych mieszkańców. Atmosfera miejsca szybko mu się udzieliła, głównie z powodu tego, że była pozytywna.
Widząc jak się Carla przyssała do kufla zaśmiał się i pogroził jej palcem.
- Jedno jedyne, urodzinowe. Tak, a tak bardzo nie chciałaś żebym cokolwiek robił dla ciebie.
Posłał jej oczko drocząc się z nią. Taka uparta, nieprzekonana a jednak tak szybko dała się podejść.
- Pewnie, że wiem kim oni są. Jak byłem w Dublinie przedwczoraj to widziałem te pomniki. Ale nie miałem szans się przyjrzeć.
On by sobie nie odpuścił takiej atrakcji. Może i do reprezentacji nie mierzył, ale grać lubił i interesował się sportem. Jednak marzenia o podróżach wygrywały.
- Nie no, jest przytulnie i tak no... rodzinnie. Czyli jest idealnie. Nienawidzę tych nowoczesnych, sterylnych i poukładanych restauracji i pubów. Człowiek się czuje jakby wszedł do muzeum a nie coś zjeść.
Zerknął na siorbiącą piwo Carlę, pokręcił głową.
- Tylko mi się nie upij, bo mnie twoje siostry powieszą.