Błękitna sypialnia

Zamki, zamki, zamki... Marianna z zamku przyjechała wprost do innego zamku. Życie dworskie obrzydło jej tak zupełnie, że kiedy spojrzała na okazałą posiadłość Iana w Newheaven, zrobiło jej się słabo. Dostała w przydziale błękitną sypialnię, która na najbliższy tydzień miała stać się jej królewskim więzieniem. Maja i Aleksy pojechali na święta do domu, a ona znalazłszy jakąś kiepską wymówkę, przyjechała w rodzinne strony swojego ukochanego Krukona. Rodzice nie zadawali zbyt wielu pytań, zwyczajnie się zgodzili.
Odkąd jej zaręczyny z Williamem Greengrassem wisiały na włosku, Olga i Michaił chcieli dać maksymalnie jak najwięcej spokoju córce, a sami starali się ugłaskać tego szkockiego bufona, ojca nieszczęsnych bliźniaków. Dla Ślizgonki mogli zerwać te zaręczyny już dzisiaj, ale dla jej ojca była to chyba misja życia. Nie chciał aby rodzina Vulkodlaków okryła się hańbą kiedy po Wielkiej Brytanii pójdzie plotka, że rozstali się z winy tego, że jej ojciec nie dał rady we wspólnych interesach.
Vulkodlakówna leżała właśnie na miękkim, fantazyjnym łóżku z biało-błękitną pościelą, gapiąc się w sufit bez celu. Ręce miała złożone na brzuchu niczym nieboszczka, a nogi skrzyżowane w kostkach. Wyglądała jak laleczka na obrazku.
- Umieram z nudy - rzekła sama do siebie, nie drgnąwszy przy tym ani o cal.

Ian bardzo chętnie zostałby w mieszkaniu odziedziczonym po babce na poddaszu starej, londyńskiej kamienicy. Niestety. Oko pańskie konia tuczy, a jego oczy już dawno nie widziały posiadłości rodzinnej. Tyle rachunków do przejrzenia, tyle banków do odwiedzenia, a ta przerwa taka króciutka! Czy nikt nie pomyślał o uczniach którzy mają do załatwienia masę spraw? Nikt nie przewidział prawie czterdziestolatków w ciele osiemnastolatka przy ustalaniu programu nauczania na rok szkolny. A powinni to wszystko przewidzieć. Wyjazd do Newhaeven był więc konieczny. Zaproszenie do niego Marianny wydawało się rzeczą oczywistą. Spotykali się już praktycznie legalnie więc nic dziwnego, że chce ją zaprosić do swojego zameczku, prawda? Tak jakby się zastanowić to ona jest najlepszym przykładem na to, że powoli zaczyna mu się kryzys wieku średniego. Młoda atrakcyjna blondynka z niezbyt wysokim poziomem inteligencji za to ze zgrabnym tyłkiem do dyspozycji której bez szemrania dałby dostęp do jednego konta w banku. A może nawet do dwóch, bo jest grzeczna. Od czasu do czasu pogmerał jej w pamięci, żeby nie wiedziała, że jest wampirem i wszystko było cacy. Przechodził właśnie w okolicach jej sypialni gdy do jego uszu dotarł jej głosik. Cel jego podróży uległ zmianie, bo zamiast iść do siebie i skończyć papierkową robotę to znalazł się w tuż obok Marianny, rozłożony na miękkim materacu.
- Czemu nie podoba Ci się mój zamek? - zapytał z łobuzerskim uśmiechem układając się na boku i przyglądając się jej nieskalanej myślą twarzy. Jasne, że zauważył jak zmarszczyła z niezadowoleniem swój prosty nosek na widok najbardziej imponującej posesji państwa Amesów, czyli biologicznych rodziców Iana.

Gdy Ian pojawił się obok, Marianna uraczyła go tylko ukradkowym spojrzeniem, które posłała z ukosa. Słysząc jego pytanie, wzruszyła ramionami lekko i znowu zaczęła gapić się w sufit.
- Jest całkiem ładny tylko że... Nie ma w nim za dużo ludzi - odparła. Nie mówiła tego głośno, ale zaczynała się powoli zastanawiać gdzie podziali się rodzice chłopaka, jego siostra i reszta rodziny. Zamek był ogromny i pusty. Kto przy normalnych zmysłach pozwoliłby osiemnastolatkowi zarządzać takim budynkiem?
- Gdzie jest twoja rodzina? - Zapytała, po raz kolejny patrząc na niego z boku przez krótką chwilę. Westchnęła ciężko i zmieniła nogi, przekładając tym razem lewą na górę i ponownie krzyżując je w kostkach.
- No i... Boję się tego, co ludzie pomyślą jeśli ktoś się dowie, że przyjechałam tutaj na święta. Powinnam chyba siedzieć u Greengrassów? Sama już nie wiem, nie rozmawiam ostatnio z nim za dużo. Co o tym sądzisz?

Całkiem ładny? Papa Ames zapewne przewrócił się w grobie słysząc to stwierdzenie. Zamek był świetny. Idealnie skrojony dla dużej rodziny którą Ian kiedyś miał i którą miał mieć. Był w rodzinie Amesów od pokoleń i na kolejne pokolenia miał w niej zostać. Przynajmniej tak zakładał plan w którym nikt nie wziął poprawki na to, że mogą zginąć tragicznie, a on może zostać przemieniony w wampira. Nie mniej jednak zamek był świetny, a nie tylko całkiem ładny.
- Bo są święta. W święta wszyscy mają wolne i wracają do swoich rodzin. Normalnie jest tu cała masa pokojówek, kucharek i innych ludzi którzy zajmują się tym miejscem kiedy nas nie ma. W święta zawsze dajemy im wolne i dodatki do pensji. To uczciwe, nie sądzisz? - och, cóż za beznadziejnie głupie pytanie. Marianna nie sądziła. Nie mniej jednak Ian był zainteresowany jej tokiem myślenia. Prawdopodobnie dlatego, że było kompletnie inne od jego podejścia do otaczającej ich rzeczywistości. I specjalnie użył tu formy 'my'. Niech myśli, że ktoś inny tym wszystkim zarządza. Przecież to nieroztropne dać osiemnastolatkowi takie zamczysko do zarządzania, prawda?
- Moja ciotka ma masę pracy w Londynie, a Alice z Marcelem wyjechali do swoich dziadków do Francji. Ja nie lubię Francji. Nie znoszę francuskiego. - zmarszczył nieco nos, tak jak ona na widok jego zamku, po czym odgarnął jej pasma włosów z czoła swoimi chłodnymi palcami.
- Sądzę, że to nie ma już znaczenia, Marianno. Wymuskany Willy już raczej nie zostanie Twoim mężem. Dlaczego więc miałabyś spędzać u nich święta? - zapytał nieco ironicznie, po czym rozłożył się na plecach i skrzyżował nogi w kostkach tak jak ona.
- Jak chcesz możemy iść na jakąś wycieczkę, albo wykąpać się nago w fosie. - słowo "nago" przemycił tym swoim nudnym głosem tak, że może nawet go nie zauważyła. Może.

- Tak sadzę - powtórzyła po nim, ale właściwie niewiele ją to obchodziło. Też mieli jakieś kucharki i pokojówki, ale Marianna nigdy ich nie widywała. Olga Vulkodlak nauczyła je wszystko robić tak, aby nie wchodzić w drogę rodzinie. Mieli też całą masę skrzatów, a te były jeszcze bardziej ostrożne i siostry Vulkodlak chyba jeszcze nigdy nie widziały żadnego z nich.
- Też nie lubię Francji i francuskiego. I Francuzów - powiedziała dość zrezygnowanym tonem, chociaż we Francji nigdy nie była, po francusku nie mówiła (ba, nie znała ani słowa), a i tych ostatnich również nie znała wielu w swoim życiu. Nie wpadła oczywiście na to, że to wielki nietakt mówić tak wiedząc, że przyszywane rodzeństwo Iana pochodzi z krainy żabojadów. Takt podobno pochodził z mądrości, czyli u Marianny nie miał skąd wypływać.
- Skąd możesz być tego taki pewny, że nie zostanie? - Zapytała, po raz kolejny westchnąwszy z rezygnacją. Chyba ingerencje w pamięć i wspomnienia Ślizgonki trochę mieszały jej w głowie, bo zaczynała mieć wrażenie, że zapomina części rzeczy i ma dziwne dziury w pamięci. Czasami wydawało jej się, że już o czymś z kimś rozmawiała, a potem dochodziła do wniosku, że to przecież niemożliwe. - Mój ojciec nadal skomle pod ich drzwiami. Umówili się na obiad po świętach. O niczym mi nie mówią. - Wywróciła oczami.
Zdążyła przyzwyczaić się do Greengrassa. Nadal brzydziła się jego wytłuszczonej głowy, ale mimo wszystko doszła do wniosku, że to wcale nie był niedobry chłopak. Gdyby została jego żoną, na pewno traktowałby ją dobrze. Daleko by im było do szczęścia, ale zapewne byłaby traktowana dobrze.
- Jestem ZA! - Wyprostowała się jak struna. Nim się obejrzał, stała już przy rogu łóżka gotowa do wyjścia.

Powtórzyła po nim znudzonym tonem ostatnie słowo, jakby wiedząc, że właśnie to potrzebuje od niej usłyszeć, a on uśmiechnął się z zadowoleniem. Zapewne gdyby był żywym osiemnastolatkiem już dawno ich znajomość dobiegłaby końca. Nie lubił głupoty. Kiedyś był na to wrażliwszy niż teraz. Teraz Marianna i jej dziecinnie proste podejście do życia go bawiły. Dawały mu też okazję do zrozumienia jak funkcjonuje świat dla ludzi "mniej utalentowanych" czy jak to mawiają nauczyciele w szkołach o skończonych debilach. Ona skończoną debilką nie była. Była raczej wychowana na pannę, która dostanie się mężowi który będzie wiedział co z nią zrobić i nie będzie musiała się trudzić używaniem wszystkich zwojów mózgowych. Dlatego taka była. Przynajmniej tak sobie to tłumaczył Volante.
- Francuzi są bardzo sympatyczni. - stwierdził z rozbawieniem podczas gdy opuszkami chłodnych palców gładził jej policzek. Czyżby nie pamiętała kto wychował Iana? To całkiem prawdopodobne, że jej móżdżek nie połączył tych dwóch faktów na czas. Nie ulegało jednak wątpliwości, że Iaś fanem Francji nie był. Kalał ten język swoim brytyjskim akcentem od zawsze i pomimo upływu czasu on nie miał na tyle cierpliwości żeby to poprawić. Przynajmniej na razie nie miał tyle cierpliwości. Z czasem powinno być lepiej. Może kiedyś będzie mówił tak pięknie jak Alice? To by było całkiem fajne. Polubiłby wtedy Francję bardziej. Póki co nie znosił tego, że każdy próbuje go tam wykiwać jak typowego turystę. Może i akcent miał kijowy, ale słownictwo i gramatykę miał w małym paluszku!
- Gdyby miał zostać byłabyś teraz w Szkocji. - odpowiedział pewnym tonem, bo już jakiś czas temu przestał sam skomleć przy Vulkodlakowych drzwiach. Wiedział, że stary Greengrass coś kręci i raczej impreza na wspólny koszt się nie odbędzie. Nawet gdyby się odbyła to uznałby to za dość szczęśliwy zbieg okoliczności. Może i nie był fanem klanu Greengrass ale wiedział, że zapewnią jej życie na odpowiednim poziomie. A on i tak za niedługo będzie musiał usunąć się w cień. Nie może zbyt długo być w jednym miejscu bo ludzie dojdą do jego malutkiego sekreciku. A tego nie chciał.
- Za kąpielą czy za spacerem? - jedna z ciemnych brwi uniosła się nieco wyżej, a on sam wstał i otrzepał swoją koszulę z niewidzialnych pyłków. Wyciągnął dłoń w jej kierunku, po czym razem ruszyli w kierunku fosy.