Turkusowa zatoka

Kanadyjczyk wiedział, że Suzanne nie lubiła niespodzianek, i słysząc, ze jakąś dla niej ma zmarszczyła brwi i popatrzyła na niego podejrzliwie i może z lekkim z dystansem. Już miała zaprotestować, że nigdzie nie idzie i mam jej w tej chwili powiedzieć o co mu chodzi ale niestety Puchon był znacznie silniejszy i nie dała rady mu się postawić. Kiedy ciągnął ją do garażu stawiała opór i kręciła szybko głową na boki, bo wiedziała co w tym garażu jest i już jej się to nie spodobało. Motocykl, najprawdziwszy, taki jakim jeżdżą mugole.
- Nie! Chyba żartujesz! Ja na to nie wsiądę! - protestowała widząc co planuje Puchon. Ale w końcu po długich namowach i tych szczenięcych oczkach Suzi się przełamała i wsiadła na tą diabelską maszynę kurczowo trzymając się pleców Logana. Na początku jazdy miała mocno ściśnięte oczy ale z każdą minutą jazda na motocyklu przypominała jej lot na miotle, chociaż nie było to to samo.
Widok, który zobaczyła po zejściu z motocyklu był przepiękny, ta turkusowa woda... tego w Argentynie nie miała.
- Wow! - powiedziała tylko tyle nie mogąc oderwać wzroku od tego co tu widzi. Ściągnęła kask i teraz widziała to jeszcze wyraźniej... w jakości hd - Pięknie tu - dodała z zachwytem w głosie.

Ściągnął z siebie skórzaną kurtkę, którą trzymał w garażu i zakładał zawsze jak gdzieś jechał. Zrzucił wierzchnie odzienie na motor, wraz z kaskiem, który ściągnęła Argentynka.
- I co? Strasznie było? - spytał zadziornie. Czuł jak praktycznie całą drogę kurczowo obejmując go, nigdy nie rozumiał, czemu większość znajomych czarodziei bała się motocykli, a co dopiero nim jechać.
- W Argentynie takich widoków nie zaznasz - uśmiechnął się. W czasie każdego pobytu w domu, czy to w wakacje, czy w czasie przerwy świątecznej, musiał tu choć raz spędzić tu kilka godzin. Odkąd wrócił do Whitehorse w czerwcu, nie mógł znaleźć czasu aby przyjechać. Wakacje zbliżały się wielkimi krokami ku końcowi i znów będzie musiał znów wyruszyć do deszczowej Wielkiej Brytanii. Korzystając z chwili nieuwagi dziewczyny, przybrał formę zwierzęcą. Podszedł niemalże bezgłośnie, trącił delikatnie pyskiem dłoń Argentynki, kontemplującej piękno kanadyjskich krajobrazów.

- Jednak wolę swoją miotłę - powiedziała z uśmiechem odwracając się do Puchona. Wolała taki transport choć ten motor był ciekawy ale mugolska technologia nie była dla niej. Starała się nie mieć z nią do czynienia. Jej niania Nana, która była charłakiem opowiadała jej o tych mugolskich dziwnych sprzętach i jakoś nie mogła się nigdy do nich przekonać.
- Nie mam to prawda i nie wiem czemu mnie tu nigdy nie przyprowadziłeś - powiedziała nieco oburzona, bo przecież byli ze sobą jakiś czas i Suzi była u niego w ferie, ale w sumie to fakt zimą a latem to inaczej ten widok pewnie wygląda. Ale teraz jak patrzyła na te czerwone góry i na tą wodę to nie zauważyła nawet jak Logan znika.
Poczuła mokry nos, który trącił jej dłoń. Wyrwało ją to z hipnozy i kiedy dłonią przejechała po pysku zwierzęcia, czując sierść pod palcami odskoczyła z piskiem i dobyła różdżkę celując prosto w zwierzę.
- Logan! Na Merlina tu jest wilk! - krzyknęła nawołując Puchona i powolnym krokiem ze strachem w oczach cofała się od wielkiego wilka.

Widząc wyciągniętą w swoim kierunku różdżkę, odsunął się nieco od Argnetynki. Jednak jej krzyk sprawił, iż cofnął się jeszcze bardziej, wilki miały o wiele lepszy słuch i węch od człowieka, więc podniesiony głos dziewczyny słyszał o wiele lepiej, niż pod postacią ludzką. Usiadł na ziemi, przechylając głowę w bok, obserwował poczynania Suzanne, która także cofnęła się na bezpieczną odległość. Nagle wstał i zaczął biec, omijając dziewczynę, gdy znalazł się za nią, z powrotem zmienił się w człowieka.
- Suz, wszystko w porządku? - spytał, jak gdyby nigdy nic - przepraszam, nie chciałem Cię przestraszyć - odparł nieco skruszony. Nie wiedział, że dziewczyna, aż tak zareaguje.

Wilki się nie cofały, one przecież atakowały. Ewidentnie wystraszona patrzyła się czekoladowymi ślipiami na zwierze. Jednak gdy zaczął biec w jej stronę zamknęła oczy i już miała się deportować do domu kiedy znowu usłyszała głos chłopaka tym razem za sobą. Pośpiesznie odwróciła się wlepiając pytający wzrok w niego. Nie do końca rozumiała co tu jest grane i tylko patrzyła powoli pojmując to wszystko co się przed chwilką wydarzyło.
- Czekaj... - rzekła wyciągając otwartą dłoń w jego stronę w obronnym geście - Ty... wilk... ty? Jesteś animagiem? - zapytała marszcząc brwi, chyba musiał być przecież wilki nie pojawiają się i nie znikają od tak. - Jesteś! - sama sobie odpowiedziała na to pytanie kręcąc w niedowierzaniu głową. Logan Campbell, jej były chłopak i bardzo dobry przyjaciel potrafił zamieniać się w wilka, wielkiego czarnego wilka z gęstym futrem i z wielkimi ostrymi zębiskami, które mogłyby się z łatwością wbić w jej delikatne ciało.

Nie zaprzeczył, gdy dziewczyna domyśliła się, iż potrafi zmienić się w zwierze. Kiwnął jedynie głową, po chwili odwracając się w stronę zatoki. Podniósł jeden z płaskich kamieni, ciskając go w wodę. Obserwował jak ten odbija się kilka razy po jego powierzchni, by następnie zniknąć w jej głębi.
- Suz, nie powiesz nikomu? - spytał odwracając się w jej stronę - jesteś jedyną osobą, która o tym wie - odparł, w międzyczasie znów rzucił płaskim kamieniem w stronę wody. O tym, iż uczył się przemiany w zwierzę, wiedział jedynie jego nauczyciel, który niestety odszedł już z tego świata. Bardzo mu go brakowało, zresztą matki też. Agnes, nie starała się nawet im jej zastąpić, bo wiedziała, iż jej się to nie uda, więc z rodzeństwem poprzestała na przyjacielskich stosunkach. Zresztą, ojca i macochy często w domu nie było.

Był animagiem, a ona nie lubiła zwierząt, miała swoją sowę i tylko ją. Na lekcje z ONMS chodziła z wielkim oporem, bardzo często opuszczała te zajęcia, bo nie były jej do niczego potrzebne. Swoją przyszłość widziała tylko w lataniu na miotle jak to nie wyjdzie to nie miała pomysłu, nie miała żadnego planu b.
- Nie powiem Logan, wiesz, że możesz mi zaufać - powiedziała z powagą, tak by mógł wierzyć w to, że nikomu nie wyjawi jego tajemnicy. Suzi może i była wredną ślizgonką ale obietnicy dotrzymuje i jest lojalna wobec bliskich a niewątpliwie Logan był jej bliski.
- W sumie to fajnym jesteś tym wilkiem, tylko mnie już tak nie strasz - powiedziała wystawiając palec wskazujący w jego stronę z udawaną groźbą. - Gdybym ja miała być animagiem to chyba jakimś ptakiem - przyznała odwracając się w stronę pięknej fioletowej zatoki.

- Wiem - odparł, ponownie obracając się w stronę dziewczyny, zaś na jego twarzy pojawił się delikatny uśmiech.
- Obiecuję! - powiedział, składając ręce w obronnym geście. Jednak po chwili, znów obrócił się w stronę zatoki, ponownie puszczając kaczki.
- Wiesz, to tak nie działa - powiedział, posyłając kolejny kamień w taflę jeziora - to zależy w głównej mierze od twojego charakteru - dodał. Nad zatoką spędzili kilka godzin nad zatoką, w większości ten czas poświęcili na rozmowę oraz odpowiedzi na pytania odnośnie przemiany, nurtujących Argentynkę. Pomimo obaw dziewczyny, ponownie wsiedli na motocykl i oboje ruszyli w stronę domu, mieszczącego się przy Rainbow Road. Gdy tylko się pożegnali, dziewczyna teleportowała się do Argentyny,
Gdy Suz zniknęła, wziął motor zaprowadził do garażu, a sam udał się do swojego pokoju pakując rzeczy do szkoły.