Pokój gościnny

Oczom Rosalie ukazał się przestronny, przytulny pokój urządzony w jasnych barwach. Czarownica natychmiast podeszła do okna, za którym malował się widok na stajnię i pobliski las. Wszędzie tu panował tak niewyobrażalny spokój, jakiego dawno już nie zaznała.
- Musisz być z niej bardzo dumny. - czarownica zerknęła na srebrną ramkę stojącą na parapecie. Zdjęcie przedstawiało kilkuletnią, rudowłosą dziewczynkę uganiającą się za dwoma szczeniakami Golden Retriever. Rosalie westchnęła wyraźnie zatroskana. Od zawsze marzyła o córce, którą mogłaby czesać w warkoczyki i ubierać w kolorowe, falbaniaste sukienki. O takiej małej laleczce, z którą mogłaby biegać na zakupy. Z którą mogłaby spędzać noce przy owocowej herbacie, plotkując o jej pierwszej miłości i rozwiewając jej wszystkie wątpliwości. Nie oznacza to, że nie kochała Jamesa. Czasem zbyt bardzo przypominał jej Charliego. Najgorsze były pierwsze miesiące po jego śmierci. Teraz emocje zdażyły już nieco opaść, a Rosalie spojrzała na całą sytuację nieco trzeźwiej. Kochała swego syna nad życie, tym bardziej bolał ją fakt, że nie umie do niego dotrzeć.
- Miałabym ochotę napić się wina. Nadal masz ten składzić w piwnicy? - kobieta położyła swoją torebkę na białej pufie przed łóżkiem i spojrzała na Rolanda z błyskiem w oku. Wtedy do jej uszu dobiegł dzwonek do drzwi. - Spodziewasz się kogoś?
Fitzpatrick wydawał się być równie zaskoczony przybyciem kolejnego gościa, co Rosalie. Jego wątpliwości szybko jednak zostały rozwiane. W pokoju pojawił się Benjamin, który obwieścił przybycie panienki Vedran.
- Nora przyjechała?
Rosalie uśmiechnęła się promiennie i przyklasnęła entuzjastycznie w dłonie. Chwyciła mężczyznę za rękaw marynarki i pociągnęła za sobą na dół, by odpowiednio powitać swą ulubioną kuzynkę.

Uwielbiała spać do późna, pławić się w pościeli niemal do obiadu. Nie wspominając już o tym, że obiad też najchętniej zjadłaby jeszcze w swojej sypialni. Weekend był bardzo wyczerpujący. Dom tętnił życiem, młodzież przemykała z kąta w kąt wprowadzając wesołą atmosferę. Rosalie żałowała jedynie, że James nie wrócił do Londynu na ten długi weekend. Tak dawno go nie widziała!
- Muszę... - jęknęła, gdy mężczyzna wszedł do jej oazy i wpuścił do niej ostre słońce. Wcisnęła głowę w poduszkę i naciągnęła kołdrę po samą szyję. Nie dla tego, że wstydziła się swojej koszulki nocnej, ale dlatego, że chciała kontynuować swój sen o małym domku w Dani z niewielkim ogródkiem, w którym mogła hodować swe ulubione róże herbaciane.
- Niespodziankę!
Więcej w tej 35-letniej kobiecie było dziecka, niż statecznej czarownicy. Brunetka usiadła na łóżku i ziewnęła przeciągle, przesłaniając usta dłonią. Jej oczy wciąż były zaspane, a włosy miała rozsypane na ramionach w lekkim nieładzie. - Jaka to niespodzianka?