Bar

Zielonooka uniosła do góry ciemne brwi, spoglądając na swojego towarzysza przez dłuższą chwilę. Oczywiście, że była pewna, iż Walton pojawił się na czas, a znając jego charakter zjawił się nawet pięć minut wcześniej. Nie mniej jednak, potrzebowała w jakiś sposób wytłumaczyć swoje modne spóźnienie, bowiem sama go nie tolerowała.
- Zdziwiłbyś się jak dobrze Cię znam, mój drogi. - obruszyła się niczym niezadowolona kotka, marszcząc nieco swój drobny nos. Nadal rozglądając się wokół, również dostrzegła smugi szarego dymu, który leniwie unosił się zza pobliskiego drzewa. Fitzpatrick już sięgała po błyszczącą odznakę z zamiarem rozdania kilku szlabanów, kiedy Walton skrzętnie odciągnął ją od tego pomysłu, kierując ich kroki w stronę pobliskiej wioski czarodziejów.
- Posłuchaj, daj mi sekundkę, ja tylko.. - rozgonię to całe palące towarzystwo. Dokończyła w myślach, wiedząc, że w zestawieniu z silnym ramieniem krukona, nie zdziała niczego wielkiego. - Tak, możemy się tam wybrać. Trzy miotły to zapewne jedyne miejsce w którym będę mogła się spokojnie napić, nie biorąc ze sobą własnej menażki. - wzruszyła bezradnie drobnymi ramionami, a na jej wargach pojawił się zalotny uśmiech.
Żwawym krokiem maszerowała obok wysokiego towarzysza, podskakując przy tym figlarnie co kilka metrów. Słońce zawsze działało na nią wyjątkowo pobudzająco, naładowując ślizgonkę nadmiarem pozytywnej energii. Kręciła się więc, wskakiwała na murki, schodki prowadzące do pobliskich sklepów, a z jej nakrapianej piegami twarzy nie znikał promienny uśmiech.
- Masz dla mnie jakieś porywające nowiny, Ben? - poruszyła zabawnie brwiami, spoglądając na panicza Waltona z ciekawością małej dziewczynki. Ostatnio nie widywała go nazbyt często, bowiem jej organizer wręcz pękał w szwach od nawału obowiązków, więc naprawdę była zainteresowana co też takiego dzieje się w życiu chłopaka, który rozbudzał w jej podbrzuszu stado wirujących motyli.

Rzeczywiście ich dwójka musiała prezentować się przekomicznie. Rudowłosa panienka wirowała wśród przechodniów, obdarowując wszystkich czarującym uśmiechem, podczas gdy Walton pozostawał niewzruszony, zagubiony w swoich myślach. Takie połączenie nie przeszkadzało Fitzpatrick, a cisza, która czasem wkradała się między nich, wcale nie była niezręczna. Chyba znali się zbyt długo i zbyt dobrze. Ona od zawsze tolerowała jego dystyngowaną postawę, a on nie zwracał uwagi na jej małe wariactwa. W pewien sposób się uzupełniali.
- Tylko dlatego, że chciałam Ci dogryźć. Dobrze wiesz, że wcale tak nie uważam. - ścisnęła delikatnie jego przedramię, chcąc nadać swoim słowom większego znaczenia. Przecież wcale nie był nudny. Był po prostu inny od reszty swoich rówieśników.
Kiedy dotarli do zatłoczonego Pub'u, Sophie automatycznie skierowała swoje kroki w stronę stolika znajdującego się tuż przy oknie. Uwielbiała obserwować mieszkańców wioski, a także delektować się cennymi promieniami słońca. Prędko zsunęła ze swych ramion kaszmirowy, niebieski sweterek, pozostając tym samym w prostej bluzce z krótkim rękawem. Z gracją zajęła miejsce na drewnianym krzesełku, a następnie złapała za pożółkłą kartę.
- Szarlotkę z lodami i bitą śmietaną. - rzuciła krótko, uśmiechając się ciepło do swojego towarzysza. Układając dłonie na podniszczonym blacie stołu, splotła palce obu rąk, rozglądając się uważnie po całym pomieszczeniu. - Dobrze, że mamy już wiosnę. Z radością rzucę w kąt grube płaszcze i wełniane szaliki!

Kiedy Benedict zniknął dziewczynie z oczu, gubiąc się gdzieś w gwarnym tłumie, pani prefekt westchnęła cicho, bezradnie rozkładając ręce na boki. Przyglądając się zamieszaniu za oknem, machała pod stolikiem długimi nogami, nucąc pod nosem piosenkę panny Warbeck, która niechętnie utknęła jej w głowie. Sophie nie przepadała za twórczością Celestyny, jednak natrętna melodia nieustannie rozbrzmiewała jej w myślach, doprowadzając dziewczątko do szewskiej pasji. Na całe szczęście w przeciągu kilku sekund na horyzoncie pojawił się Walton, który skrzętnie odwracał uwagę Fitzpatrick.
- Dziękuję. - obdarowała panicza szerokim, promiennym uśmiechem, a następnie nabiła na widelczyk mały kawałek szarlotki, maczając go uprzednio w bitej śmietanie. - Ominęło Cię małe przedstawienie. Minutkę temu jakiś pierwszoroczny Puchon starał się skraść serce starszej niewieście. Niestety blondynka odrzuciła jego zaloty i biedny pozostał z sercowym lizakiem dla siebie. - ślizgonka ułożyła usta w podkówkę, a następnie poczęstowała się miętowymi lodami. Słysząc kolejne słowa Krukona, zmarszczyła w rozbawieniu swój zadarty nosek, śmiejąc się przy tym w duchu. Kiedy nadejdą wakacje, Benedict z pewnością będzie miał okazję zobaczyć kolekcję kwiaciastych sukienek i krótkich szortów rudzielca. Irlandia nie szczyciła się upałami, jednak jej mieszkańcy byli zahartowani od małego i wyciągając klapki wybierali się nad ocean, gdy słońce ledwie wyjrzało zza chmur.
- Właściwie to bez większych zmian. Dalej siedzę nosem w książkach i pilnuję szkolnego porządku, ganiając po kątach za wszystkimi palaczami. Jedynym urozmaiceniem są ładniejsze dni, które skłaniają do spacerów po błoniach. Coś nowego u Ciebie, panie Nudny?

- Jak zwykle faceci mają pod górkę.
Sophie wywróciła teatralnie oczami, a w kącikach jej ust zaigrał figlarny uśmiech. Oczywiście, musiała przyznać, że mężczyźni byli skazani na zapraszanie dziewcząt na randki, bale bądź jakiekolwiek inne wydarzenia, jednakże panny zazwyczaj musiały się ciężko napracować, żeby do takiej sytuacji w ogóle doszło.
- Serce nie sługa mój drogi. Przecież same wasze starania nie wywołają motyli w żołądku. Oczywiście, że jest nam miło, ale na siłę nikt nie wejdzie z drugą osobą w związek. Umawiałbyś się z kimś kto mimo wszystko Cię nie pociąga tylko dlatego, że wystaje pod twoim dormitorium i kupił Ci kwiaty? Założę się, że zaoferowałbyś przyjaźń. - dobitnie zaakcentowała ostatnie słowo, co poskutkowało silnym nalotem jej irlandzkiego akcentu. Przez fakt, że większość czasu spędzała w Anglii, wyzbyła się brzmienia niektórych wyrazów, jednakże czasem w jej słowa wplatała się wyraźna, mocna nuta przynależności do ludu zielonej koniczynki.
- Nowy Eliksir? Masz na myśli swój własny wynalazek czy kolejną recepturę z podręcznika? - zieloonoka zacisnęła usta w wąską linię, starając się w ten sposób pohamować śmiech. Wizja Waltona otoczonego czarnymi chmarami dymu i oblepionego kolorową mazią, napawała ją nielada szampańskim humorem. - Mogę spytać jak nieszczęśliwie?

Panienka wodziła butelkowym spojrzeniem za męskimi dłońmi Bena, raz po raz, zatrzymując krągłe tęczówki na jego twarzy. Widząc jak chłopak odstawia na tackę pusty kufel, uśmiechnęła się figlarnie i jednym ruchem ręki sprawiła, że pod jego nosem znalazło się szklane naczynie wypełnione po brzegi złotym płynem.
- Częstuj się, Walton. - odparła zachęcająco, wracając do konsumpcji szarlotki i lodów. W duchu miała nadzieję, iż chłopak skusi się na parę łyków, bowiem Sophie nie była wielbicielką piwa kremowego. Doceniała jednak gest Krukona i z grzeczności nie powiedziała mu, że owy napój podczas roku jego nieobecności, został skreślony z jednej z top list dziewczątka.
- Tak, też masz rację i jak już wspomniałeś najpierw musisz tę osobę poznać, czyli proponujesz przyjaźń aby tego dokonać. - skwitowała krótko, nieustannie wymachując mu przed twarzą maleńkim widelczykiem. - I chociaż to oczywiście nieistotne, muszę stwierdzić , iż Lockhart do najprzystojniejszych nie należy. - wzruszyła wątłymi ramionami, przypominając sobie koleżankę, która miała kompletnego fioła na punkcie złotowłosego Gilderoy'a.
- Świeżość składników to podstawa, mój drogi. - pokręciła głową z niedowierzaniem, wprawiając tym samym w ruch swoje rude loki, które przyjemnie zamigotały w słonecznych promieniach, leniwie przedostawających się przez przybrudzoną szybę.
- Następnym razem zabierz mnie ze sobą. Doskonale wiesz, że jestem maniaczką i mistrzem Eliksirów. W przeciągu sekundy rozpracuję ten twój wywar. - odparła dumnie i spoglądając z ciekawością dziecka wprost w tęczówki Benedicta, wygładziła materiał prostej, granatowej koszulki.

- Nie, nie, wszystko jest.. - niestety nie zdołała dokończyć swojej wypowiedzi, bowiem Walton w tempie testrala znalazł się na drugim końcu zatłoczonego pubu. Sophie zaśmiała się tylko pod nosem, a na jej malinowych wargach zagościł pobłażliwy uśmiech. Benedict był jednak przeuroczym stworzeniem, a już na pewno, najlepszym przyjacielem na świecie.
- Dziękuję. Od razu lepiej. - zmarszczyła lekko nos, kosztując łyka dyniowego soku. Wodząc opuszkami palców po krawędziach szklanego naczynia, zamyśliła się na moment, przypominając sobie, że miała oddać Susie jej podręcznik od OPCM. Z jej poukładanych rozmyślań wyrwał ją jednak głęboki głos siedzącego naprzeciw Irlandczyka.
- Jesteś okropny! Przecież wiesz, że mogłabym Ci pomóc i nikomu nie pisnęłabym ani słówka. - obruszyła się niczym dzika kotka, automatycznie się prostując. Nie miała zamiaru tak łatwo odpuścić, dlatego też zmrużyła powieki i posłała chłopakowi wyzywające spojrzenie. - Od dziecka fascynuję się miksturami, więc razem naprawdę możemy wiele zdziałać. Poza tym dalej nie wybaczyłam Ci tego jak pewnego lata porwałeś moją ulubioną sukienkę. Teraz masz okazję odpokutować. - podsunęła się z krzesełkiem bliżej do stolika, a następnie nachyliła się do przodu, zalotnie mrugając w stronę Krukona. - To jak będzie? Może ponownie rozważysz swoją odpowiedź?

- Jestem nudny i do tego jeszcze okropny? Jak Ty ze mną wytrzymujesz to ja nie wiem.
Zielonooka zamrugała kilkakrotnie, a jej pełne malinowe usta ułożyły się w okrąglutką literkę "o". Przez moment milczała, wpatrując się z nieukrywanym zdziwieniem w swojego towarzysza.
- Dokładnie! Na dodatek powiem, że jesteś jeszcze nieznośny, Walton. - westchnęła ciężko pod nosem, przeczesując palcami swoje długie, płomienne włosy, których poskręcane kosmyki natrętnie wpadały jej do oczu.
- Co to za mina, hm? Czyżbyś nie pamiętał jak porwałeś mi tą kremową sukienkę w róże? - panienka założyła ręce, nadal spoglądając wyzywająco wprost w tęczówki swojego towarzysza, a kiedy ten jeszcze bardziej zmniejszył dzielący ich dystans, nawet nie drgnęła, choć na jej porcelanowe policzki wkradły się subtelne, zdradzieckie rumieńce.
- Odświeżyłabym Ci pamięć, jednak owa historia może zawierać treści nieprzeznaczone dla ciekawskich uszu młodszych uczniów. - Fitzpatrickówna ponownie rozejrzała się po zatłoczonym pomieszczeniu, które wręcz pękało w szwach od natłoku młodych, roześmianych Hogwartczyków.
- Nie odpowiada się pytaniem na pytanie... iiii..i lepiej się zgódź bo zrobię się naprawdę nieznośna. - starała się aby jej głos przybrał nieco mroczniejszą barwę, jednakże w efekcie końcowym wyszło to odrobinę komicznie.

- Nie boję się takich tortur. Wbrew pozorom jestem silną dziewczyną, która potrafi sobie świetnie poradzić w nie lada sytuacji! - założyła ręce, unosząc przy tym do góry jedną z ciemnych brwi. Fitzpatrickówna już sama nie wiedziała cóż też powinna począć ze swoim towarzyszem. Serce nakazywało flirt i śmielsze ruchy, podczas gdy rozum kiwał w jej stronę oskarżycielsko palcem, przypominając jej o zasadzie niewchodzenia ponownie do tej samej rzeki. Wewnętrzna bogini zacierała ręce, poprawiając spadające z nosa okulary połówki. Sophie nigdy nie mogła liczyć na jej wsparcie, bowiem zazwyczaj kobieta przysparzała jej tylko zakłopotania i rumieńców.
- Bardziej ustronne miejsce? - powtórzyła cicho, zagryzając przy tym pełne, malinowe wargi. Jej zielone tęczówki bacznie obserwowały twarz Benedicta, starając się w ten sposób odczytać jego myśli i zamiary. Niestety chłopak nie należał do typu "Otwartej Księgi" i choć prefektowa nauczyła się czytać w myślach szkolnych łobuzów i kłamców, tak intencje Waltona zawsze pozostawały dla ślizgonki wielką zagadką.
- Szczerzę wątpię, że znajdziemy takie miejsce w słoneczny, wiosenny weekend. - odrzekła tonem znawcy, a jej butelkowe tęczówki rozbłysły tajemniczo. Kiedy ciepłe wargi Bena zetknęły się z jej porcelanowym policzkiem, uśmiechnęła się lekko i powoli odsunęła się, zwiększając dystans między nimi. Potrzebując małej ochłody, uniosła szklane naczynie i wypiła kilka łyków dyniowego soku, tym samym kończąc cały napój. Stukając palcami o powierzchnie blatu obrzuciła spojrzeniem puste talerzyki, a słysząc pytanie Krukona, uniosła nań zdziwione spojrzenie. - Oczywiście, jeśli się bardzo postaram potrafię być niemożliwie nieznośna i odnoszę wrażenie, że jeszcze nie poznałeś mnie w takiej odsłonie. Zdolność tą rozwinęłam przez ostatni rok, więc nie miałeś okazji posmakować tej części mojego charakterku.

Sophie westchnęła głęboko, poprawiając nerwowo materiał granatowej koszulki. Dzień był wyjątkowo słoneczny, a towarzystwo Waltona tylko podsycało ciepło, które przyjemnie ogrzewało ciałko Fitzpatrick.
- Znakomicie. - kiwnęła mu porozumiewawczo głową, splatając ze sobą palce obu dłoni. Cisza jaka zapanowała pomiędzy tą dwójką zrobiła się wyjątkowo niezręczna, chyba po raz pierwszy od ich powitalnego spotkania, które miało miejsce zaraz po powrocie Bena zza granicy. Sophie wertowała swoje poukładane myśli w poszukiwaniu jakiegoś luźnego, niezobowiązującego tematu, kiedy męski głos Benedicta przeciął powietrze ze świstem, zadając najbardziej niewygodne z możliwych pytań.
Usta ślizgonki po raz kolejny tego popołudnia ułożyły się na kształt zgrabnej literki "o", a w szmaragdowych tęczówkach pojawiło się wyraźne zmieszanie. Dziewczyna oczywiście mogła udać głupią i odpowiedzieć zupełnie bezsensownie bądź kompletnie zignorować pytanie chłopaka, wymigując się jakąś zwinną wymówką. Jednakże te całe podchody męczyły nie tylko Waltona, ale i ją. Podejmowanie szybkich decyzji zdecydowanie nie leżało w naturze prefektowej. Zawsze omijała tego jak ognia, stając na rzęsach by ostateczne słowo miał zawsze ktoś inny. Teraz wiedziała, że Ben nie odpuści tak łatwo i nie wyjdą z tego pomieszczenia dopóki nie dostanie wyraźnej odpowiedzi.
- Zrobiło mi się gorąco. - wykrztusiła z siebie po chwili milczenia, spoglądając leniwie przez przybrudzone szyby. Zaraz jednak podniosła się z wysłużonego krzesełka i włożyła kremowy sweter do obszernej skórzanej torby. Przeczesała palcami swoje ogniste włosy, odgarniając je tym samym z nakrapianej piegami buzi, a następnie pociągnęła Bena w stronę wyjścia, machając na pożegnanie jednemu z przyjaznych barmanów. Kiedy dwójka nastolatków znalazła się na zatłoczonej ulicy, ślizgonka zdecydowanym ruchem przycisnęła Irlandyczka do ściany, łapiąc przy tym pewnie za poły jego kraciastej marynarki.
- Spróbuj wyjechać jeszcze raz bądź wykręcić mi jakiś numer to pożałujesz, a ja się osobiście postaram, żeby w twojej porannej herbacie znalazł się jakiś nieprzyjemny Eliksir. - mruknęła ostrzegawczo, spoglądając w jego zielone, błyszczące tęczówki. Następnie, nie zastanawiając się ani chwili dłużej, wspięła się na palcach i złączyła ich ciepłe wargi w długim, namiętnym pocałunku.

[justify]Takiego obrotu spraw panicz Walton się jednak nie spodziewał. Gdy Sophie stwierdziła, że zrobiło jej się gorąco, z góry uznał swoją sprawę za przegraną. Pogodzony ze swoim losem, zarzuciwszy na siebie marynarkę, opuścił lokal w ślad za rudowłosą Ślizgonicą.
Słońce oślepiło go na tyle, że prawie całkowicie musiał zamknąć oczy, by powoli przyzwyczaić się do jego natężenia. I wtedy, gdy najmniej się tego spodziewał, drobne ciałko Sophie przyparło go do ściany. Zdezorientowany otworzył jedynie szerzej swe zielone oczy, z niejakim niedowierzaniem przysłuchując się warunkom stawianym przez Irlandkę. Choć jej poważny, niemal syczący ton rozbawił go w tym momencie, prędzej dałby sobie uciąć język, niż by to po sobie pokazał.
- Tyle warunków? Nie wiem, czy chcę jednak w to wchodzić... - zawahał się, gdy Sophie oderwała się od niego, pozwalając mu zaczerpnąć powietrza.
Gdyby nie czysta krew, Benedict jako mugol z pewnością kultywowałby teraz swój talent aktorski. Wyglądał na niewzruszonego całą tą sytuacją.
- Oczywiście, że nie wyjadę, głupku.
Krukon nie chcąc dłużej wystawiać nerwów pani Prefekt na próbę przygarnął ją do siebie i złożył pocałunek na jej czole, wplatając dłoń w jej długie, rude włosy. Była od niego dużo niższa, dlatego swobodnie wtulił nos w burzę miękkich loków, napawając się słodkim zapachem jej owocowego szamponu.

- Tyle warunków? Nie wiem, czy chcę jednak w to wchodzić...
Właścicielka szmaragdowych tęczówek już poluźniała uścisk, chcąc obdarować panicza Waltona lekkim ciosem w brzuch. Powstrzymała się jednak jeszcze na momencik, pragnąc upewnić się czy jego słowa są kolejnym, niewinnym żartem czy może Krukon rzeczywiście jest śmiertelnie poważny.
- Nie strój sobie teraz żartów, eeej. - tupnęła gniewnie nogą, jednak kiedy Ben przysunął ją bliżej siebie i otulił męskimi ramionami, poddała się, przykładając policzek do nagrzanego materiału kraciastej marynarki. Trwali w czułym uścisku przez kilka dobrych chwil, a na herbacianych ustach panienki malował się leniwy, zadowolony uśmiech. Niektóre sprawy powinno się jednak prostować od razu, a nie bawić się w przysłowiowego kotka i myszkę.
Zajarzywszy jeszcze do Miodowego Królestwa, Sophie przygotowała sobie tygodniowy zapas łakoci, zajadając po drodze czekoladowego lizaka. Następnie, kierując się wzdłuż głównej ulicy para trzymając się za ręce, opuściła Hogsmeade na dobre pogrążając się w luźnej rozmowie.

Claudia najchętniej uderzyłaby się czymś mocno w głowę. Może to by jej pomogło oprzytomnieć. Głupio jednak byłoby się teraz wycofać z propozycji, która tak lekko i zgrabnie wydostała się z jej ust. Przeklęła się w duchu, zapamiętując, by następnym razem pięć razy pomyśleć, zanim coś powie.
Zbyt zdumiona przebiegiem wydarzeń, nie weszła nawet do gabinetu, żeby założyć na siebie jakiś sweterek. Wyparadowała więc z zamku w zwykłej bluzce na ramionach i fiołkowym płaszczu, który nie dawał zbyt wiele ciepła. Pogoda była marna - niebo zachmurzone, temperatura około dziesięciu stopni. Zamiast wychodzić poza zamek, Fitzpatrickówna zdecydowanie powinna zostać w środku i wygrzać się z kubkiem herbaty w ręku. tym bardziej, że powoli dopadało ją jakieś przeziębienie. Fakt, że przyzwyczaiła się już do tego, z racji chronicznego osłabienia organizmu, nie zmieniał faktu, że drażniło ją to tak samo.
Gdy tylko minęli mury Hogwartu, teleportowali się pod same drzwi pubu Pod Trzema Miotłami, bodaj jedynego miejsca w Hogsmeade, w którym podawali dobrze przygotowaną kawę. Vincent otworzył przed nią drzwi, jak na dżentelmena przystało i Claudia weszła do środka kichając.
- Dla mnie espresso - powiedziała Irlandka, stając przy barze i ocierając nos. Musiała wyglądać zaiste pociągająco. - Podwójne najlepiej... - dodała, spoglądając na bruneta, który jak zwykle miał na twarzy ten swój nieodgadniony, lekki uśmiech. I co ja mam mu powiedzieć?
- Pracujesz w Mungu? - zagaiła, kompletnie gubiąc się we własnych myślach.

Pomieszczenie wypełnione było gryzącym dymem tytoniowym pomieszanym z zapachem zjełczałego tłuszczu i aromatem świeżo zmielonych ziaren kawy. Co wrażliwszy węch i żołądek nie byłby w stanie wysiedzieć w Trzech Miotłach dłużej niż pięć minut.
- Od razu potrójne. - mężczyzna omal nie wywrócił oczami, słysząc złożone przez czarownicę zamówienie. - A później od razu na izbę przyjęć z zawałem. Zapraszam.
Mężczyzna przesunął dłonią po zakurzonym kontuarze i skrzywił się mimowolnie, gdy na opuszkach palców odnalazł kleistą ciecz niewiadomego pochodzenia.
- Dla tej Pani herbata z sokiem malinowym, a dla mnie kawa po turecku bez mleka i cukru.
Uzdrowiciel wskazał dłonią jeden z wolnych stolików i w czasie drogi za pomocą jednorazowej serwetki starał się pozbyć z dłoni brudu. Usiadł na krześle dopiero wtedy, gdy Claudia zajęła swoje.
- Tak. - odpowiedział krótko, podnosząc spojrzenie znad rozpostartej dłoni. Nie minęło pięć minut, gdy na ich stoliku pojawiło się złożone wcześniej zamówienie. Brunet chwycił kubek z kawą, by Irlandka go nie uprzedziła i przysunął do siebie, poza zasięg jej kościstych dłoni.
- Dalej grasz w Quidditcha? Czego uczysz?

Claudia obruszyła się na te słowa, ale z uwagi na jego pewny ton głosu, nie powiedziała nic. Może i być potrójne... stwierdziła jedynie w myślach.
- Bez soku malinowego - poprawiła uzdrowiciela. Skoro już miała wypić herbatę to bez żadnych dodatkowych słodzików, cukrów i innych syropów. Poza tym nie chciała robić afery o jakiś napój. Doszła do wniosku, że kawy najwyżej napije się później u siebie w gabinecie.
Usiadła na wskazanym miejscu, a po chwili Włoch zrobił to samo. Na stoliku przed nimi błyskawicznie pojawiło się zamówienie. Claudia niechętnie chwyciła herbatę i próbowała od razu upić trochę, ale zamiast tego poparzyła sobie wargi i język. Wzdrygnęła się tylko i odstawiła kubek z powrotem na stolik.
- Teraz gram już trochę mniej... Za to mam uczyć quidditcha w Hogwarcie - powiedziała, stosując celowo czas przyszły. Wciąż jeszcze nie odbyła pierwszych zajęć z uczniami, nic więc dziwnego, że wydawało jej się to swego rodzaju odległą przyszłością.
Podniosła ponownie kubek do ust i upiła łyk. Tym razem po jej wnętrzu rozlał się już nie tak bardzo gorący napój. Skrzywiła się jednak błyskawicznie, gdy jej kubki smakowe wyczuły sok malinowy. Czy on ma większą siłę przebicia nawet w zwykłym pubie, czy też ta barmanka po prostu mnie nie usłyszała? zastanowiła się Claudia, odstawiając tym razem w wymownym geście kubek daleko od siebie.

Wyraz twarzy uzdrowiciela rozpogodził się na wspomnienie słów wyszczekanej uczennicy. Przysunął do siebie kubek z kawą lecz pomny na poparzenie, którego przed chwilą nabawiła się panna Carmandaye, postanowił odczekać stosowną ilość czasu, by napar osiągnął temperaturę zdatną do zniesienia.
- Wiesz, że osoby które piją prawie wrzące napoje są bardziej podatne na raka jamy ustnej? - brunet usiadł wygodnie na krześle, uprzednio pozbywając się płaszcza. Wystarczająco duży zaduch i tak panował w pomieszczeniu. Deszcz parujący z zawilgoconych okryć wierzchnich w połączeniu z wonią starego alkoholu skutecznie podnosił temperaturę.
- No proszę. Pierwsza posada i od razu fucha opiekuna domu?
Pokiwał głową z uznaniem. Cramer połączył ze sobą podstawowe fakty, które wysnuł na podstawie rozmowy zasłyszanej w Skrzydle Szpitalnym. Gdy Claudia zrobiła skrzywioną minę po łyku herbaty i wymownie odsunęła kubek, Włoch nachylił się nad nim. Nie wyczuł jednak nieprzyjemnego zapachu, a delikatną woń soku malinowego.
- Nie smakuje Ci?
Odwrócił się przez ramię i sprawnym ruchem ręki poprosił jedną z kelnerek o podejście bliżej. Nie chciał niekulturalnie pić z kubka swej towarzyszki, dlatego z góry założył, że skoro nauczycielka ma jakieś uwagi względem swego zamówienia, powinna to zgłosić.

- Wiesz, że osoby które piją prawie wrzące napoje są bardziej podatne na raka jamy ustnej?
Claudia zdębiała. Po raz kolejny tego popołudnia. Otrząsnęła się jednak z tego zdumienia prędzej niż poprzednio. Włoch potrafił sypać tego rodzaju anegdotkami jak z rękawa, Claudia jednak nigdy nie potrafiła się do tego przyzwyczaić.
- Nie wiem.
Bo i skąd miałaby wiedzieć? Ze szpitalem i innymi formami uzdrawiania miała kontakt jedynie, jeśli jej samej się coś stało. Wprawdzie na studiach odbyła kurs pierwszej pomocy, ale dotyczyło to umiejętności wykorzystania podstawowych przedmiotów, jakie znajdowały się w apteczce po wypowiedzeniu zaklęcia ferula.
- Prawda? Poszczęściło mi się. Obawiam się tylko, że mogę dać ciała... - powiedziała, gryząc się na koniec w język. Nie powinna się tak uzewnętrzniać przed każdą napotkaną osobą. Z racji jednak rozsianej po świecie rodziny i faktu, że Irlandka nie miała nikogo, z kim mogłaby normalnie porozmawiać. Potrzebowała przyjaciela, kolegi, kogokolwiek w tym stylu. Niebezpiecznie jednak było angażować do tej roli Włocha, który zbyt dobrze znał niejedną jej historię ze szkolnych lat.
W końcu ciało Irlandki obiegło ciepło. Zdjęła nawet z ramion wrzosowy płaszcz, odkrywając wyraźnie zarysowane kości obojczyka.
- Średnio. Dodali sok - powiedziała, przenosząc wzrok na magnetyzujące, jadeitowe tęczówki uzdrowiciela. - Nie chcę robić kłopotu... - dorzuciła, dostrzegając kątem oka kelnerkę. Czuła się jak zaczarowana. Powinna poprosić o nowa herbatę albo lepiej, kawę. Ale znowu zaniemówiła.