Klasa Numerologii i Starożytnych Run

-Słuchamy cię, skarbie - Eva ucieszyła się widząc uniesioną w górze rękę. Czyli jednak ktoś bierze to na poważnie. Bardzo dobrze. W końcu ona sama brała to na poważnie. Skoro ma uczyć te dziewczęta, chce o nich coś wiedzieć. To chyba normalne, nie?

Ona przyszła tu sobie posiedzieć i ewentualnie posłuchać, miała zbyt duzi artykułów do przeczytania a przecież musiała wiedzieć czy czasem w rankingach ktoś nie jest od niej wyżej. Uniosla brwi do góry i wstała z krzesła poprawiając jeszcze dłonią ciemne fale.
- Nazywam się Suzanne Castellani, VII rok w Slytherinie, pochodzę z Argentyny, jestem kapitanem drużyny i scigajacym zarówno w szkole jak i w Juniorach, nie wiem co jeszcze.   Będę zawodowo latać na miotle, a przyszłam posłuchać czegoś ciekawego - powiedziała z uroczym uśmiechem na ustach. Chciala już usiąść i oddać głos Tym kujonom i lizodupom, bo widziała jak już niektórych skręca by tylko zacząć się wymądrzać. Wzrok pokierowala w stronę wystrzelonej w górę ręki i stwierdziła, że chyba pierwszy raz widzi tą Gryfonke na oczy, tak się Castellani interesuje innymi ludźmi, zwłaszcza tymi którzy nie latają..

Szycha w Slytherinie. No to już zupełnie się nie dziwimy, dlaczego Zoja jej nie zna. Gryfonka rzeczywiście miała tyle wspólnego z Quidditchem, co nosorożec z pingwinem Pik Pokiem. Po prostu ten sport jej nie jarał. Miała lęk wysokości na miotle i zawsze miała wrażenie, że w końcu magiczny środek transportu przestanie działać w najmniej oczekiwanym momencie.
Jak już wcześniej wspomniałyśmy, w kameralnym zebraniu można się trochę wykazać. Nie było to spowodowane kujoństwem dziewczyny, a raczej dobrym humorem, który dzisiaj miała. Po prostu nie bała się pytać i coś było w tym przedmiocie takiego, że miała ochotę na niego uczęszczać. Odczekała moment na swoją kolej i Bułgarka również wstała z miejsca. Szczęście w nieszczęściu, bo idealnie nikt z nich chyba się w ogóle nie znał, więc takie spotkanie mogło dać nowe znajomości.
- Zoja Yordanova, również siódmy rok. Gryffindor. Pochodzę z Bułgarii, stolicy dzisiejszych Romów, którzy uważają Numerologię za dziedzinę nauki. Chętnie się przekonam ile w tym według pani jest prawdy - uśmiechnęła się sprytnie, wracając na miejsce. I ile jest w niej Cyganki...

-Dziekuję, Suzy. Mogę ci mówić Suzy?-nauczycielka posłała dziewczynie przyjacielski uśmiech. Nigdy w życiu nie zapamiętałaby pełnych imion. A poza tym Suzy jej się tak jakoś miło kojarzyło. - To może teraz posłuchamy panny.....? - skierowała wzrok na zgłaszającą się Gryfonkę. Pasuje mi do niej... Izzy albo Inez. Na pewno coś na i. Takie rozmyślania nie miały najmniejszego sensu, gdyż szanse na to, że Eva zgadnie imię dziewczyny były naprawdę nikłe.
Gdy skoczyła ona mówić, nadszedł czas na rozwianie wątpliwości.
-Dziękuję, Zoe, tak? Jednak muszę cię poinformować, że chyba pomieszały ci się przedmioty. Ja nauczam starożytnych run, a dziedzina o której mówisz to numerologia. - w Hogwarcie wprawdzie Evie też często myliły się te lekcje, ale przecież powiedziała , że uczy starożytnych run.

Genevieve do tej pory siedziała cicho dając możliwość wypowiedzi dwóm pozostałym uczennicom.  Kiedy Zoja i Suzanne już się przedstawiły, puchonka również postanowiła podnieść rękę. Co prawda nauczycielka na samym początku lekcji poznała tożsamość szóstoklasistki to i tak wypadało  przedstawić się starszym rówieśniczkom.
- Zapewne teraz kolej na mnie. Tak więc nazywam się Genevieve White, ale większość mówi do mnie Gen. Jestem z szóstej klasy z Hufflepuffu. Pochodzę z Walii – dziewczyna poczuła znaczną ulgę bo atmosfera zrobiła się całkiem przyjazna. Usiadła na swoim miejscu i popatrzyła po wszystkich obecnych by chociaż trochę kojarzyć imię z twarzą.

Zoe, Zoey... Nienawidziła tych Brytyjskich imion. Zoja wymawia się Zoja, po słowiańsku, a nie jakoś anglojęzycznie. Nie mylić również z Zodża, bo przy takim błędzie Gryfonka jest w stanie popełnić morderstwo. Miała odpowiedzieć "co za różnica" z tymi przedmiotami, ale doszła do wniosku, że nie wypada. Pewnie to duża różnica skoro jedno jest skupione na cyferkach arabskich, a drugie na cyferkach namalowanych na kamyczkach.
- Podstawy te same... - mruknęła do siebie, kiedy już siedziała i wzruszyła lekko ramionami. Po zakończonej lekcji organizacyjnej, pożegnała się z nauczycielką i wróciła do wieży Gryffindoru.

-Dziękujemy ci, Gen. - Eva była w wyraźnie dobrym nastroju. Zaczęła w myślach powtarzać imiona uczennic. Suzy, Zoe, Gen... Suzy, Zoe, Gen... - A teraz, skoro już się znamy, czas na mniej lubiane przez uczniów zajęcie. Pamiętam, że kiedy ja uczyłam się w Hogwarcie, ilekroć nauczyciel mówił: "dzieci, wyciągnijcie pióra i pergaminy", miałam ochotę wyjść z klasy. Mam nadzieję, że te kilka zdanek was nie zniechęci. Proszę, przepiszcie je szybciutko. - pstryknęła palcami i na tablicy zaczęły pojawiać się po kolei napisy:


Zadowolona Eva usiadła z powrotem za biurkiem i otworzyła dziennik. Miała zamiar wpisać dziewczęta do niego. Skro się pojawiły, to chyba mają zamiar kontynuować naukę, prawda? Było to wyraźnie napisane na Tablicy Ogłoszeń. Spytała każdą uczennicę jeszcze raz o nazwisko, po czym wpisała wszystko alfabetycznie.
-Przepraszam, że przerwę, -odezwała się Eva. -ale chciałam was tylko poinformować, że wszystkie zostałyście zapisane na przedmiot Starożytne Runy. Bez dłuższego przeciągania: jeśli skończycie pisać, możecie opuścić klasę. - dodała po chwili. Nie miała pojęcia co jeszcze mogła dodać. Przebudziła się po chwili. -Jeszcze taka mała uwaga do podpunktu piątego: dzisiejsze spóźnienia się nie liczą.
Zauważyła, że jako pierwsza podniosła się z miejsca Gryfonka.
-Do widzenia, Zoe! - zawołała za nią wesoło, oczekując aż skończą pisać pozostałe dwie dziewczyny.

Dziewczyna uważnie przepisała wszystko z tablicy po czym jeszcze raz to przeczytała i dodała własny dziesiąty punkt, który brzmiał: Staraj się przychodzić na lekcje dla zdobycia wiedzy, a nie z powodu braku czegoś lepszego do roboty. Miała nadzieję, że uda jej się go przestrzegać. Pierwsza lekcja była sympatyczna. Oby reszta też taka była – pomyślała i zaczęła zbierać swoje rzeczy.
- Do widzenia Pani – pożegnała nauczycielkę i wyszła z klasy.

Nocka okazała się być bardzo spokojna. Nie wstała przerażona ani razu. Piątkowe zajęcia minęły bardzo szybko i w miarę przyjemnie. Teraz Gen szła na ostatnią lekcję tego dnia – Starożytne Runy. Wspięła się na piąte piętro i weszła do klasy, w której czekała już nauczycielka.
- Dzień dobry Pani profesor. Nie przeszkadza Pani, że przyszłam odrobinę wcześniej? - zapytała z grzeczności po czym zajęła to samo miejsce co ostatnio. Wyciągnęła podręcznik, pergamin oraz pióro i ułożyła je równo na ławce. Teraz należało tylko czekać na pozostałych.

Eva szybkim krokiem weszła do klasy. Nie dużo czasu zostało do początku lekcji, a ona musiała się przygotować. Pospiesznie powtórzyła materiał do zajęć, po czym uparcie zaczęła sobie wmawiać, że da radę. Teoretycznie to była jej pierwsza lekcja, na której by czegoś... hmm... po prostu uczyła, czym nie mogła się pochwalić na lekcji organizatorskiej, na której głównie skupiała się na poznaniu uczennic. A skoro już o uczennicach mowa - nie czekała zbyt długo na przybycie pierwszej z nich, którą zapamiętała jako Gen. Prawdę mówiąc ów Puchonka wzbudzała w niej największą sympatię.
-Cze... Dzień dobry, Gen - poprawiła się szybko. Taki wrodzony nałóg: mówić wszystkim bez względu na wiek cześć, zamiast dzień dobry. - Nie, ani trochę nie przeszkadzasz, moja droga. - posłała dziewczynie uśmiech i podeszła do okna wzdychając. - Paskudna pogoda, prawda?

-Tak. Pogoda nie dopisała – liczyła na poprawę pogody, gdyż w sobotę chciała wybrać się na coś słodkiego do Hogsmeade. Zastanawiała się czy ktoś jeszcze przyjdzie na lekcję. Minęło już prawie pół godziny, a tu ani widu ani słuchu. Żadna żywa duszyczka jeszcze nie zawitała do klasy. W oczekiwaniu na innych uczniów zaczęła przeglądać podręcznik. Była ciekawa o czym będzie mowa na późniejszych lekcjach. Do pozostałych lekcji nie przykładała zbytnio uwagi, ale Starożytne Runy, choć była dopiero tylko lekcja organizatorska, to zaciekawiły ją w szczególności. Z kolejną czytaną stroną coraz bardziej zagłębiała się w lekturę.

Eva ze zrezygnowaniem spojrzała na zegarek. Odwróciła się do uczennicy z improwizowanym uśmiechem.
- Cóż, widocznie będziemy musiały zacząć bez nich. Na początek zamknij proszę książkę. - tak, dobrze słyszeliście. Po prostu Eva nie chciała, aby te zajęcia polegały na wkuwaniu wszystkiego z podręcznika.
- Zaczniemy od dość banalnego pytania: czym są według ciebie starożytne runy? Z czym ci się kojarzą? Miałaś z nimi już kiedyś styczność? No i dlaczego zdecydowałam się rozpocząć naukę tego przedmiotu?

Gen posłusznie zamknęła książkę i zastanawiała się nad odpowiedzią na zadane przez nauczycielkę pytania.
- Hmm.. Starożytne runy kojarzą mi się przede wszystkim z niewielkimi kamieniami, na których wyryte są magiczne symbole. Z tego co wyczytałam w podręczniku wiem, iż pochodzą ze Skandynawii. Jeszcze nie miałam z nimi styczności. Na Pani przedmiot postanowiłam uczęszczać gdyż ten kierunek pozwala poznać siebie, doskonalić siebie oraz jest jednym z narzędzi do poznania przyszłości.

-Hmm... Więc mówisz, że dopiero zaczynasz? Zauważyłam, że masz duży potencjał. Istotnie, starożytne runy używane były w Skandynawii, a konkretniej posługiwałyi się nimi ludy germańskie. Jeśli mogę coś dodać od siebie to powiem ci tak: wiele osób uważa ten przedmiot za naukę książkową, to znaczy taką, w której nie za bardzo chodzi o rozumienie i praktykę, tylko o czyste wykucie na pamięć ostatniego tematu. Owszem, na tych lekcjach wymachiwać różdżkami nie będziemy. Natomiast jest to taki przedmiot, który trzeba po prostu zrozumieć. Trzeba go... Hmm... Czuć. Widzieć w tajemniczych runach coś więcej niż bazgroły. Jednak im dłużej się tobie przyglądam, tym śmielej stwierdzam, że masz to coś i dasz sobie radę. Mam nadzieję, że się nie mylę. - Eva wbiła spojrzenie w dziewczynę. Nagle o czymś sobie przypomniała. - Jest jedna rzecz, o której nie powiedziałam wam na poprzedniej lekcji. Ja notatek nie dyktuję. Robisz to ty. Masz na to zawsze ostatnie dziesięć minut lekcji. Pozwól, że ci to wytłumaczę. Załóżmy, że dyktuję ci notatkę z niezwykle trudnymi słowami, których znaczenia musisz później szukać po książkach. Nie, nie, nie i zdecydowanie nie! Nie na tym to polega. Chodzi o to żeby utrwalić sobie omawiany temat, a nie ślepo przepisywać z tablicy. Dlatego będę na niej pisać pojedyncze wyrazy - ewentualnie zdania, z których ty potem skleisz notatkę. Och, zaraz zrobię ci mętlik w głowie. O czym to mówiliśmy? Ach tak: Skandynawia. Otóż starożytne runy były używane w Skandynawii, ale wywodzą się z północnej Italii - są zaczerpnięte z alfabetu alpejskiego. - na tablicy pojawiło się wypowiedziane przez kobietę zdanie. - Runami posługiwały się ludy germańskie, a Staronordyckie słowo "run" oznacza tajemnicę. - na tablicy kolejno pojawiły się matematyczne zapisy: Runy = ludy germańskie, Run = tajemnica. - Czy na razie wszystko jest jasne? Czegoś nie rozumiesz? Masz pytania lub wątpliwości?

- Dziękuję, że Pani we mnie wierzy. Mam nadzieję, że podołam temu zadaniu – dziewczyna z wielką uwagą wsłuchiwała się w każde słowo Pani Dolarix.
- Ja również uważam, iż przedmioty praktyczne trzeba poczuć. Wiedzę zdobywaną z książek jest łatwiej zapomnieć niż tę zdobywaną sercem. A jeśli chodzi o notatki to postaram się wynieść z lekcji jak najwięcej – zanotowała to co było ukazane na tablicy:
Oraz dodała:
- Jak na razie wszystko rozumiem. Mam pytanie odnośnie powstania run. Czy mogłaby Pani opowiedzieć mi legendę o ich powstaniu? Byłabym bardzo wdzięczna – owa legenda była tylko pokrótce opisana w podręczniku, a puchonka była ciekawa co ta ten temat może powiedzieć Pani profesor.

Eva uśmiechnęła się pod nosem.
- Oczywiście, moja droga. Otóż pewnego razu Odyn, największy z bogów nordyckich, zaczął miewać okropne sny. Nawet on – choć był najpotężniejszym z bogów, nie mógł sobie z tym poradzić. Sięgnął więc po czary i wreszcie dowiedział się co go gnębi. Ku jego wielkiemu zaskoczeniu był to głód wiedzy. Mimo, iż Miód Skaldów był tak bogaty w wiedzę, to okazał się niewystarczający dla najwyższego z bogów. A Miód Skaldów, to zupełnie inna historia, przeznaczona na zupełnie inny raz... - kobieta zamyśliła się. - Na razie zapamiętaj tylko, że był on bardzo bogaty w wiedzę. Tak Odyn postanowił znaleźć rozwiązanie. Udał się więc w podróż, do najgłębiej osadzonego korzenia Drzewa Yggdrasill, które podtrzymywało cały świat i było źródłem wszelkiej mądrości. Odyn spoglądał na drzewo oczekując znaku, rady aż jakiś głos szepnął, że dla wiedzy musi poświęcić samego siebie sobie. Przygotował więc linę i włócznię Gungnir, wspiął się na drzewo i na jednym z konarze zawiesił sznur tworząc pętlę. Pomodlił się do samego siebie o wytrwałość a także poprosił Drzewo by go przyjęło i przystąpił do pełnienia ofiary. Nałożył pętlę na szyję i puścił się konaru. Sznur zacisnął się na tchawicy miażdżąc ją i przełamując kręgosłup. Odyn zmarł. Jego dusza krążyła wokół ciała czekając na chwilę powrotu. Po 9 dniach i 9 nocach Odyn poczuł jak jego kręgosłup się zrasta, podobnie jak tchawica, a dusza ma wolny wstęp do ciała. Ale nie skorzystał z łatwego powrotu do świata żywych. Chwycił włócznię Gungnir i wbił ją sobie w bok, po raz kolejny umierając. Jednak tym razem dusza nie uleciała razem z krwią, pozostała na swym miejscu. Odyn był zdziwiony wiedząc, że jednocześnie jest żywy i martwy. Popatrzył oczami duszy w dół aż dotarł do ukrytego Źródła Mądrości, które strzegł olbrzym Mimir. Mimir spojrzał na Odyna i zapytał czego pragnie największy z bogów. Odyn odparł że przybył po mądrość. Mimir zgodził się by bóg napił się ze studni wiedzy, jednak musiał zapłacić za ten przywilej. Odyn dał Mimirowi złote naszyjniki ukute z grubych złotych prętów a także pierścień Herfod, lecz Mimir odparł, że to nie wystarczy. Zdziwiony Odyn zapytał czego jeszcze oczekuje. Na to Mimir odparł, że chce rzeczy chce cenniejszej rzeczy którą ma Odyn. Odyn długo myślał, aż wreszcie domyślił się czego chce Mimir… jego oka. „Tak” odparł Mimir, tłumacząc, że oczy bogów widzą dalej i głębiej, a Odynowi wystarczy jedno oko. Odyn się zgodził i wyrwał jednym ruchem lewe oko. Przerażający krzyk bólu wstrząsnął ziemią. Na polecenie Mimira wrzucił swoje oko do studni w tej chwili z czeluści wzbił się gejzer, po czym opadł i zamienił się w rzekę. Od tamtej pory Mimir używa oka Odyna jako łyżki do czerpania wody ze Studni Mądrości. Po złożeniu tejofiary, Odyn napił się wody i spłynęła na niego wiedza o magii run. Mimir zapoznał go z zaklęciami magicznymi, gdzie każdemu odpowiada jedna runa czyli znak tajemnego alfabetu. Wiedzę o zaklęciach Odyn zachował dla siebie a zdradził runy zdatne do zapisywania słów. Odyn przyjął magię run i powrócił odrodzony i potężniejszy niż kiedykolwiek. Posiadł wiedzę jakiej nigdy nikt wcześniej nie posiadł.
Odyn stał się władcą rytych znaków mocy. Wyrył je wszystkie na kijach magicznych, następnie zeskrobał je dobrze naostrzonym nożem na drobne wiórki, które zmieszał z miodem i dał do wypicia ludziom, przekazując im w ten sposób magiczne znaki. Odyn pouczał, że z run należy korzystać we wszystkich życiowych okolicznościach, gdyż są one przewodnikiem i służą pomocą.
Na tablicy zaczęły się pojawiać najważniejsze pojęcia, typu: "Odyn = najpotężniejszy z bogów nordyckich".

Dziewczyna z wielką uwagą i skupieniem słuchała opowieści o Odynie. Gen miała bogatą wyobraźnie, a ta podsuwała jej kolejne obrazy w miarę zagłębiania się w historię. Była tak zasłuchana i przejęta tymi słowami, że nie zdawała sobie sprawy kiedy nauczycielka skończyła mówić. Po chwili jednak zdołała otrząsnąć się z szoku jaki doznała podczas tej mentalnej podróży po świecie retrospekcji.
- Ta opowieść była fascynująca. Teraz wiem, że podjęłam właściwą decyzję przychodząc na te lekcje. Jetem zachwycona. Nawet jeśli tylko ja miałabym przychodzić na Pani zajęcia to postaram się pracować na nich aktywnie – jej słowa były całkowicie szczere. Nie chciała się nikomu przypodobać, tylko szczerze i bez obłudy wyraziła to co czuła w obecnej sytuacji.
- Mam jeszcze pytanie odnośnie Odyna. Czy jego synowie również posiadali tę szczególną wiedzę? - była bardzo ciekawa odpowiedzi.

Na twarzy kobiety pojawił się uśmiech.
-Bardzo mi miło, moja droga. Ja również postaram się uczyć jak najlepiej.  Co do twojego pytania: Odyn miał siedmiu synów. Nazywali się oni: Baldur, Bragi, Hermod, Hodur, Thor, Wali i Widar - wyliczała na palcach. Na początku sama miała problemy z zapamiętaniem tych imion. Ale w końcu jakoś samo się udało... - Baldur był mężem bogini Nanny - bogini reprezentującej dobro piękno i wiosnę. Sam Baldur zaś był uznawany za symbol dobra, piękna i mądrości, tak więc on posiadał ten dar, jako bóg wiedzy. Dalej: Bragi. Ten z kolei był mężem Idun – bogini wiosny i strażniczki złotych jabłek młodości. Skro już przy tym jesteśmy, zauważ że moce bogów i bogiń się powtarzają, więc i Nanna, i Idun władają wiosną. Ale wracając do Bragiego. Był on bogiem poezji, więc raczej nie miał tego daru. Kolejny jest Hermod, posłaniec bogów, który również tego daru nie odziedziczył. Hodur natomiast był ślepym bogiem, który nieświadomie zabił Baldura, więc o mądrości tu mowy nie ma. Następny jest Thor – jeden z głównych bogów nordyckich, bóg burz i piorunów, który też tego daru nie odziedziczył. Był mężem Sif – bogini zbóż, urodzaju, płodności, miłości i urody. Kolejny jest Wali - jego przeznaczeniem było pomścić śmierć Baldura, zabitego przez ślepego Hodura, więc również szczerze wątpię, jeśli chodzi o ten dar. I ostatni jest Widar – był on bogiem ciszy i zemsty, a więc tutaj można się wahać, ale raczej również tej mądrości nie posiadał. Wniosek: tylko Baldur odziedziczył po ojcu ten dar – jej słowa pojawiły się na tablicy. - I żeby było jasne: na razie nie wymagam od ciebie zapamiętania imion synów Odyna, ale zapamiętaj kto odziedziczył po nim dar, no i kojarz samego Odyna. O tej mitologii nordyckiej to można by było mówić dniami i nocami, ale my niestety mamy na to przeznaczony tylko jeden temat. Masz może jeszcze jakieś pytania?

- Już nie mam więcej pytań. – uśmiechnęła się do nauczycielki. Pomimo iż nie musiała zapamiętywać wszystkich tych imion postanowiła, że w wolnym czasie poczyta jeszcze co nieco na ten temat i postara się je sobie przyswoić. Wiedziała, że na pewno wybrała dobry kierunek. Koniecznie będzie musiała wysłać sowę do babci i opowiedzieć o zajęciach. Skrycie liczyła na jakąś kartę pracy ze Starożytnych Run. Chciałaby zarobić trochę punktów dla swojego domu, niewiele było bowiem osób, które kwapiłyby się do odrabiania zadań. Gen nie była jedną z tych co ochoczo zakuwały, ale ten przedmiot wyjątkowo przypadł jej do gustu.

-A to dobrze. -Eva naprawdę nie sądziła, że tak łatwo jej pójdzie. -Mam nadzieję, że się na mnie nie obrazisz, jeśli dam ci małe... Hmm... Zadanko? - Wzięła jedną z kart pracy - i po cholerę jej cała kupka?! - i wręczyła uczennicy, nadal z uśmiechem na twarzy.
-Na dzisiaj to chyba będzie już tyle. Dziękuję ci, że przyszłaś. - powiedziała kobieta modląc się w duchu, żeby takich dzieci jak Gen przychodził na świat więcej. Może i Evie się zdawało, ale od tej dziewczyny aż wiało parciem na wiedzę. Oby to nie było mylne odczucie, bo pomimo odrobinę marnej frekwencji, kobieta mogła tą lekcję zaliczyć do udanych.

- Ja również dziękuję – powiedziała w uśmiechem na ustach. Była zadowolona z tego, że dostała zadanie, które zapewne odrobi zaraz po przyjściu do dormitorium. Sporządziła jeszcze dosyć obszerną notatkę i pozbierała swoje rzeczy z ławki.
- Do widzenia Pani.. i już ze zniecierpliwieniem czekam na następną lekcję – pożegnała nauczycielkę i wyszła z klasy. Ten dzień zdecydowanie mogła zaliczyć do tych lepszych.

Rok szkolny rozpoczął się już jakiś czas temu, ale dopiero dzisiaj miały się odbyć pierwsze zajęcia Starożytnych Run. Genevieve bardzo długo na nie czekała. Nie mogła się doczekać spotkania z profesor Dolarix. Mimo, iż te zajęcia nie cieszyły się zbytnią popularnością to Puchonka i tak z przyjemnością na nie uczęszczała.
Po obowiązkowych zajęciach pobiegła do dormitorium zmienić szatę szkolną na mundurek by czuć się swobodniej. Do torby spakowała potrzebne jej rzeczy po czym wyszła i ruszyła w kierunku schodów wiodących na piąte piętro.
Dziewczyna przybyła do klasy trochę wcześniej. Nie było nikogo, nawet nauczycielki.  Miała nadzieję, że w tym roku przyjdzie trochę więcej osób. Była w Hogwarcie dopiero drugi rok i jeszcze nie zdążyła poznać zbyt wielu osób. Dodatkowe lekcje mogły być doskonałą okazją do poznania kogoś o podobnych zainteresowaniach czy umiejętnościach.
Będąc już w klasie zajęła jedno z miejsc, wyciągnęła z torby pióro oraz czysty pergamin. Do rozpoczęcia zajęć pozostało sporo czasu więc Gen postanowiła dokończyć książkę zaczętą poprzedniego wieczora.

Szybciej, szybciej, szybciej... Eva prawie biegła przez szkolne korytarze. Co jak co, ale spóźnić się na własne zajęcia to nie było jej największe marzenie. Wpadła do klasy, nawet nie rzucając na nią okiem. Szybkim krokiem zmierzała w stronę biurka, wymawiając jednocześnie:
- Przepraszam za spóźnienie.
Dopiero gdy z ulgą rzuciła torbę wypchaną po brzegi papierami na biurko omiotła klasę spojrzeniem i... przeżyła ogromne rozczarowanie. Jasne, naturalnie, zajęcia dodatkowe, ale... ale jej tu jednak coś nie pasowało. Liczyła w tym roku na trochę wyższą frekwencję. Dobrze, że jest chociaż jedna osoba, która chodzi na te zajęcia regularnie....
- O. Witam cię Gen. Wybacz mi, trochę się spóźniłam... Długo czekasz? - posłała dziewczynie delikatny uśmiech. I westchnęła ciężko. - Wygląda na to, że znowu jesteśmy tu we dwie, a szkoda... Znaczy się, nie zrozum mnie źle, ale liczyłam, że tym razem przyjdzie ktoś jeszcze, bo w tym roku planowałam zajęcia, które będą miały dużo wspólnego z komunikacją, a do tego przydałaby się grupka osób. Ale wracając do tematu. To powinna być lekcja organizacyjna, ale... Ale uznałam, że skoro spotykamy się już od roku, a moje wymagania się nie zmieniły to chyba w miarę pamiętasz mój mały regulamin. Nie chcę cię dręczyć, więc nie będę kazała ci tego przepisywać po raz kolejny. Mam za to do ciebie małą prośbę. Na  pewno masz jakichś znajomych, jak każda nastolatka zresztą i chciałabym cię spytać, czy mogłabyś kogoś, że tak powiem, „zaprosić” na te zajęcia? Chodzi o to żebyśmy nie siedziały tak we dwie, bo z grupką, chociaż trzy czy czteroosobową można by wymyślić coś ciekawego.
Uśmiechnęła się do dziewczyny.
- A tak z innej beczki, bo widzę, że nie mamy nic do roboty. Jak ci minęły wakacje? - zagadała i usiadła na blacie biurka.

Po raz pierwszy w jej szkolnej karierze... spóźniła się na zajęcia. Nanette, zwykle obowiązkowa i systematyczna, ostatnio czuła się dziwnie odrealniona. Coś ją omijało, miała świadomość, że jej orzechowym oczom umknął jakiś bardzo istotny szczegół, co sprawiało, że nie mogła się skupić i przestawić na szkolny tryb dnia.
Niemniej, w klasie pojawiła się zaraz za profesor Dolarix.
- Bardzo przepraszam za spóźnienie, więcej się to nie powtórzy. Dzień dobry. - ze zdenerwowania pomyliła kolejność zdań, dygając elegancko i spuszczając głowę jakby dopuściła się niesamowicie niecnego występku. Nieśmiało zasiadła w pojedynczej ławeczce, niedaleko miejsca zajmowanego przez Genevieve, którą znała z Pokoju Wspólnego, choć, oczywiście, nigdy nie rozmawiały, co akurat w przypadku Nanette nie było szczególnym osiągnięciem. Posłała siódmorocznej przepraszająco-powitalne spojrzenie. Z torby wysunęła odpowiedni podręcznik. Choć nie miała wiele wspólnego z tym przedmiotem, starała się uczęszczać na wszystkie zajęcia, które mogłyby czegokolwiek ją nauczyć.