Dom i ogrody

Roland - w przeciwieństwie do swojej córki i jej chłopaka, nie był dziś zdenerwowany ani przez sekundę. Uwielbiał dzień swoich urodzin. Brał wtedy wolne w pracy, palił kubańskie cygaro i udawał się na przejażdżkę konną po okolicznych terenach. Kiedy wszystkie te przyjemności dobiegły końca, a Fitzpatrick przygotowany i wypachniony, ze szklanką whiskey w dłoni wyczekiwał w salonie przybycia swojej pierworodnej.
Dzwonek do drzwi zadzwonił, a Benjamin, ich przemiły lokaj, starszy pan, który służył już jego ojcu (traktowany jak członek rodziny, a nie służący) otworzył drzwi naszej przyjemnej parce. August i April natychmiast wystartowali do drzwi.
- Biedna Sophie, pewnie wystroiła się w sukienki - mruknął sam do siebie, myśląc o tym jak parka Golden Retriverów właśnie obskakuje jego córkę. Wystarczająco długo przetrzymał ich w oczekiwaniu przy drzwiach, dlatego w końcu musiał wstać i przejść z dużego salonu do przedpokoju, który ciągnął się nieskończonym labiryntem. W końcu stanął w ostatnim korytarzu, rozciągając ramiona w stronę córki.
- Sophie - przywitał ją, dając jej chwilę na wyściskanie i wycałowanie go, a także życzenie mu wszystkiego najlepszego, po czym wyciągnął dłoń w stronę Krukona.
- Benedict jak mniemam - rzucił na powitanie, zamykając jego dłoń w solidnym uścisku. Kiedy powitań stało się zadość, zaprowadził swoich uroczych gości do jadalni, która stała zastawiona talerzami, półmiskami, kielichami, ale co najważniejsze - świecznikami i wazonem z czerwonymi tulipanami. Fitzpatrick zwracał na to uwagę, bo wiedział, że Sophie uwielbia takie drobiazgi.
- Siadajcie. Sophie po mojej prawej stronie. Benedict, Ciebie poproszę z prawej. Tak, wyśmienicie, siadajmy - zarządził, rozsadzając wszystkich w odpowiednich miejscach, sam siadając u szczytu stołu.
W tym samym momencie do jadalni wkroczyły dwie służące Fitzpatricków: stara, czarnoskóra niania Sophie, która była jednocześnie gospodynią oraz pokojówka, wnosząc do pomieszczenia przepyszne potrawy. Ryby, mięsa, sosy, dania wegetariańskie - wszystko, aby zaspokoić nawet najbardziej wymagające podniebienia.

- A nie mówiłem? Znam Cię, Rose i wiedziałem, że nienawidzisz po kimś mieszkać - odparł jej z uśmiechem na wzmiankę, że ratuje jej życie. O ile Roland mieszkał w luksusach, to kiedy przyszło mu spać na niewygodnej kanapie w dziekance, to nie narzekał. Z tą różnicą, że on był facetem i całe studia przemieszkał z trzema facetami w jednym pokoju.
Kiedy weszli do domu, Benjamin natychmiast odebrał płaszcz Rosalie. Fitzpatrick poklepał go po plecach na powitanie, po czym zrzucił swoje buty i wsunął nogi w wygodne kapcie. Rosa mogła chodzić nawet w butach, nie przeszkadzało mu w niej absolutnie nic.
- Dobrze, tędy. Pójdziemy na górę - wskazał dłonią kierunek ich pochodu do domu. Benjamin wziął walizkę Scottówny i ruszył za nimi, zostając dwa metry za ich plecami.
- Sophie jest w wieku Jamesa, trafiła do Slytherinu. Trochę się wtedy zawiodłem, bo sam byłem Krukonem i bałem się, że moje dziecko pójdzie w ślad po matce Ślizgonce, ale okazała się być wierną kopią tatusia. Na szczęście - uśmiechnął się, wspinając się z Rose po marmurowych schodach. - Jest prefektem domu i ma aspirację na medycynę z czego ogromnie się cieszę. Zawsze była bezproblemowym dzieckiem, jest sympatyczna i koleżeńska. Bałem się, że brak matki wpłynie na nią negatywnie, ale moja matka odwaliła kawał dobrej roboty.
- O, jesteśmy. - Zatrzymał się nagle, otwierając drzwi do jednej z sypialni na piętrze. - Tutaj będziesz spała.

Gdy tylko dotarli do Londynu, Nora postanowiła odłożyć swą wizytę w Mungu na później, najpierw zjawiając się na progu posiadłości Fitzpatricków. Gdy tylko okazało się, że Sophie to nie kto inny, jak Zapałka Zosia, długi weekend Vedranówny odmalował się w znacznie lepszych barwach, niż początkowo przewidywała. Choć więc nie stawili się teraz przed domem wspólnie - Sophie z Benedictem zniknęli jeszcze na parę chwil w labiryncie londyńskich uliczek - nie wątpiła, że będzie interesująco.
Teraz, przekraczając granice posiadłości, czuła się jak gdyby dane było jej cofnąć się w czasie. Jak dawno tu nie była? Och, zdecydowanie dawno. Podczas ostatniej wizyty nie nosiła już może pampersów, nie zmieniało to jednak faktu, że musiało minąć kilka dobrych lat odkąd pożegnała się z tutejszymi ogrodami i całym mnóstwem pokoi. Nie zdziwiłaby się też, gdyby nie została rozpoznana - ani przez Rolanda, ani przez nianię. Nie ulegało wątpliwości, że od ich ostatniego spotkania trochę się zmieniła.
Nie wahała się jednak ani przez chwilę, raźnym krokiem ruszając w kierunku domu. Stanąwszy na progu, rozważała przez moment wtargnięcie bez zaproszenia, ostatecznie jednak zsunęła torbę z ramienia i, stojąc przed zamkniętymi drzwiami, grzecznie zadzwoniła dzwonkiem. W gruncie rzeczy po tak długiej nieobecności przyszła pora znów zrobić pierwsze wrażenie i dobrze by było, żeby było one jak najlepsze.
Nie czekała długo. Już po chwili masywne odrzwia domu otworzyły się, ukazując oczom Nory sylwetkę nienagannie odzianego lokaja. Nie bardzo go kojarzyła, więc albo było nowy, albo - co bardziej prawdopodobne - po prostu jej dziecięcy rozumek parę lat wcześniej nie uznał go za postać na tyle istotną, by ją zapamiętywać.
- Czym mogę służyć? - Starszawy mężczyzna zlustrował sylwetkę Chorwatki. Nie wyglądał sympatycznie, ale też nie zachowywał się nieprzyjaźnie. Ot, był po prostu do granic możliwości profesjonalny.
- Ja z wizytą do Ro... do pana Fitzpatricka. - Ostatecznie uznała, że zdradzanie swego spoufalenia z panem domu nie byłoby może najlepszym rozwiązaniem. - Nora Vedran.
Jej nazwisko najwyraźniej nie było mu obce, gdy tylko je bowiem ujawniła, mężczyzna otworzył szerzej drzwi, uśmiechając się nawet nieznacznie.
- Ach, panienka Vedran. Zapraszam, w takim razie. Pan Fitzpatrick ma właśnie gościa, więc jeśli byłaby panienka łaskawa poczekać, to...
Roześmiała się cicho.
- ...to salon znajduje się tam, zgadza się? - Lekkim ruchem głowy wskazała kierunek, w którym mieściło się wspomniane pomieszczenie.
Lokaj uśmiechnął się nieco szerzej.
- Istotnie. Powiem panu Fitzpatrickowi o panienki przybyciu.
- Dziękuję. - Po krótkiej konwersacji raźnym krokiem pomaszerowała do salonu, torbę podróżną znów zawieszając na swym ramieniu i na powrót zdejmując ją dopiero w pomieszczeniu, w którym to zamierzała poczekać na Rolanda.

Długi weekend minął jak z bicza strzelił. Według Nory trwał zdecydowanie zbyt krótko i nijak nie umożliwił jej nadrobienia zaległości wynikłych z długiej rozłąki z Rolandem. Z drugiej strony jednak, przecież coś zyskała. Sophie. Wracając do szkoły ze świadomością, że uczęszcza tam również panienka Fitzpatrick, dobrze wiedziała, że nie zmarnują tego faktu. Skoro już niebywałym zrządzeniem losu dowiedziały się o swej obecności w tej samej placówce edukacyjnej, nie było mowy, by tego nie wykorzystać.
Znów więc udała się do Hogwartu, nie mając pojęcia, kiedy następny raz uda jej się odwiedzić Fitzpatricków.

Roland w istocie musiał się trochę naczekać na czarownicę. Kiedy jednak pojawiła się w zwiewnej, białej sukience, automatycznie zrekompensowało mu to czas długiego oczekiwania. Miał być piknik, jednak Roland nienawidził jeść na ziemi, dlatego na tyłach domu przygotowany został ogrodowy stół z parasolem i cztery krzesła. Kosz piknikowy stał z boku na blacie.
- Dobrze się spało dopóki Benjamin nie wpuścił do domu Augusta i April. Poznałaś już chyba nasze psy? - Zagaił na powitanie, wstając ze swojego krzesła. Jak przystało na wychowanego Irlandczyka, odsunął krzesło damie i pomógł jej usiąść przy stole.
Nalał jej herbaty do niskiej, białej filiżanki i podsunął niemal pod nos dzbanuszek z mlekiem i cukierniczkę. Sam wziął do ręki tosta i posmarował go dżemem.
- Opowiedz mi teraz ze szczegółami co robiłaś po Hogwarcie.. Nie posiedziałaś za długo w domu. Chcę wiedzieć wszystko, bo ostatnio tylko ja opowiadam o sobie - rzucił, biorąc łyk herbaty z filiżanki, która stała przed nim.
Patrzył na nią wielce wyczekująco.

Kiedy Rosalie zagwizdała, psy nie przybiegły. Może dlatego, że ogrody były tak duże, że nie zdołały jej usłyszeć z drugiego końca, albo spały uwięzione w wielkim domu. Roland ucieszył się w głębi ducha, bo wolał aby Rosie poświęciła teraz swoją uwagę śniadaniu i jego osobie.
Jesteś wspaniałym przyjacielem, Rolandzie. I doskonałym gospodarzem. Kiwnął jedynie głową. Czyżby trafił do friend zone na zawsze? Tylko nie friend zone!
Do tej pory nie mogę zrozumieć co mu w nim przeszkadzało. Był wspaniałym mężczyzną... Roland aż zakrztusił się herbatą, którą miał właśnie w ustach. Nie chciał jej jednak robić przykrości, dlatego uderzył się pięścią w klatkę piersiową aby przerwać tę farsę. Poczerwieniał na twarzy, ale po chwili wrócił do normalności.
- Nie wątpię, Rosie.. - odparł, łżąc oczywiście, bo uważał tego jej Czarusia za ostatniego łajdaka i cieszył się, że bydlak już dawno gnije w ziemi.
- To może wyjaśniać dlaczego James jest taki agresywny.. Może to wspomnienie kupki popiołu siedzi mu w głowie od lat i nie może dać sobie z nim rady - rzekł, patrząc jak skubie tosta. - Jeśli jesteśmy już przy Jamesie, skontaktowałem się z lekarzem, który prowadził tą dziewczynkę ze wstrząsem mózgu. Ma jakieś znajomości ze szkolną pielęgniarką czy cholera go wie.. Dziewczyna została zaatakowana przez Jamesa i nabawiła się wstrząśnienia mózgu, znalazły ją duchy, więc jak widzisz, James uciekł z miejsca wypadku. Chodziło o jakąś randkę? Jakieś nienaski. Dopadł go prefekt Charles, o którym już wspominałem. Doszło między nimi do bójki i po dwóch dniach, Twój syn dołączył dotkliwie pobity przez Wilsona do tej dziewczyny w skrzydle. Ale podobno tam się pogodzili i już wszystko jest w porządku, nikt nie został ukarany, to akurat wiem od Sophie - dodał, odkładając filiżankę na spodek. Zjadł tosta z dżemem w pośpiechu.
- Możemy odwiedzić Hogsmeade w tym tygodniu jeśli chcesz. Chętnie zobaczę znowu Sophie i Jeremy'ego oraz twoją uroczą matkę - zaproponował.

Kiwnął głową, ale w głębi duszy naprawdę nie miał pojęcia co mogło działać tak destrukcyjnie na tego dzieciaka. Gdyby James był jego synem, albo gdyby zaatakował Sophie, nie miałby tak lekkiego życia jak z Rosalie czy Jeremym.
- Na to wygląda, że szczęśliwie - wzruszył ramionami. Kiedy usłyszał pytanie dotyczące Pani Fitzpatrick, omal znowu nie zakrztusił się herbatą. Zmarszczył brwi tak mocno, że niemal przypominały teraz jedną, podłużną, czarną brew.
- Panią Fiztaptrick? - Powtórzył po niej, drapiąc się po głowie z zakłopotaniem. - Ach, mówisz o Annie? - Zagaił jeszcze, schodząc z tonu. Jego twarz przybrała markotny wyraz, ale nie aż tak łamiący się jak Rosalie mówiąca o swoim mężu.
- Cóż, Annie zostawiła mnie z Sophie kiedy mała skończyła dwa tygodnie. Od tamtej pory się nie pokazała - odparł spokojnym tonem. Nie wiedział, że Rosa nie ma pojęcia o tym, ze Roland od lat żyje sam.
W jego życiu istniały tylko dwie, idealne dla niego kobiety: Annie i Rosalie. Jedna uciekła od niego gdzie pieprz rośnie, a druga.. druga też to zrobiła. Z tym, że jedna zostawiła po sobie córkę, która z każdym dniem coraz bardziej przypominała mu matkę, w której kiedyś był zakochany po uszy.
Obserwował jej nagłą reakcję z niemałym zdumieniem. Zamarł na moment, ale po chwili się zaśmiał.
- Nie wygłupiaj się, Twój synalek o mało nie zabił młodszej od siebie dziewczyny, a Ty panikujesz, ktoś w końcu stuknął go w głowę? - Uniósł lekko brwi, powstrzymując się z trudem od śmiechu. - Gdyby chodziło o Sophie, sam pojechałbym do Hogwartu i złapał go w ciemnym zaułku. Chyba już czas otworzyć oczy, Rosie, rozpuściłaś swojego dzieciaka jak dziadowski bicz - dodał, patrząc na nią nadal ze zdumieniem.

Klasyczna przypadłość nadopiekuńczych rodziców, którym nie wyszło wychowanie dziecka. Niestety, ale Rosalie należała właśnie do takich matek. Dopiero teraz Roland zdał sobie sprawę z tego, że może zbyt ostro swoją córkę, która przy Jamesie wydawała się idealnym aniołem zesłanym wprost z niebios do jego domu.
- Ktoś go do tego namówił? Może malutkie, różowe chochliki, z którymi się zaprzyjaźnił? - Uniósł lekko brwi.
Sophie i Claudia, a czasami nawet Jeremy dostarczali mu świeżutkich informacji na temat tego co dotyczy jego własnej córki. Fakt, że wspominali mu także o Jamesie wynikał z faktu, że był długoletnim przyjacielem rodziny i był dla chłopaka niczym wujek.
- Rosalie, nim się obejrzysz, James wyrośnie na kanalię, a do jego domu przyjdzie banda, której będzie wisiał znacznie więcej niż pieniądze. Już dostałaś swoją jedną kupkę popiołu, może najwyższy czas zadbać, aby James nie poszedł w ślady ojca - odparł spokojnie na jej ostry i oskarżycielski ton. Jak na zawołanie, obok nich pojawił się Benjamin gotowy do nalewania im herbaty.
- Benjamin, dolej pani herbaty i zostaw w spokoju. Nasz gość chyba musi poukładać sobie kilka spraw - dodał równie spokojnym i opanowanym głosem, wstając od stołu.
Cmoknął ją po przyjacielsku w policzek, po czym oddalił się w stronę domu.

Vizmar również nie omieszkał również zażyć eliksiru wielosokowego. Był teraz czterdziestoparoletnim mężczyzną, czyli w sumie za wiele się nie zmieniło. Chociaż w tym wyglądzie nie sprawiał wrażenia takiego strasznego i w sumie dobrze. Mężczyzna pod tym wyglądem miał być godnym zaufania w dodatku z Oweną jako Morwen to już mogło wzmagać poczucie bezpieczeństwa, Rosalie Scott. Dyrektor Filii w końcu była jedną z najbardziej prawych ludzi obecnych na tym świecie. Ścigała przecież kryminalistów i te wszystkię męty, które zagrażały społeczności. Taką osobą na pewno był Black i jego urocza towarzyszka.
Para aportowała się w okolicach ogrodu i przeszli kawałek powolutku, cichutko, aby nikt, ale to nikt ich nie zauważył. Byli już jakby w ciałach innych ludzi, czyli byli kompletnie kryci. No może ktoś mógłby sobie zaprzątać głowę i zastanawiać się czemu jest tu Morwen Blodeuwedd, ale jego to na pewno nikt nie kojarzył. Jakiś facet o wzroście sto osiemdziesiąt siedem centymetrów o ciemnych nieco dłuższych włosach, w jasnym stroju.
Ta dwójka co tu teraz się aportowała właśnie zaczęła obserwować dokładnie przednie wejście/wyjście, aby nie przegapić momentu w którym babcia ze swoim wnukiem wyjdzie z domu. Po prostu musieli być w gotowości, aby podążąć za Rosalie Scott. To nie powinna być trudna sprawa, Vizmar nie takie rzeczy robił, a podążanie za jakąś lalunią to nie był szczyt trudu jaki mógł sobie wyobrazić.

Owena czuła się nieco dziwnie w wątłym ciele Morwen, która była od niej niższa i szczuplejsza. Musiała przyznać, że zadbana była ta jej siostrunia. Te miękkie włosy i równe paznokcie. Bleh.
Teleportowali się gdzieś w sąsiedztwie domu Fitzpatricków. Blodeuwedd kojarzyło nieco tą okolicę, bo nieopodal mieszkała jej siostrunia, chociaż przy tym nowobogackim domu jeszcze nie była.
- Może powinniśmy jednak zostać w ukryciu - zaproponowała, unosząc różdżkę w znaczącym geście. Za pomocą szybkiego gestu i prostego zaklęcia, rzuciła na siebie i Vizmara zaklęcie kameleona, dzięki któremu pozostali w ukryciu.
- Pozostaje czekać aż ktoś bezmyślnie weźmie dzieciaka na zewnątrz - westchnęła cicho, występując kroczek do przodu, przed murek okalający posiadłość. Była teraz niewidzialna, więc mogła obserwować z niego odważniejszego, wysuniętego bardziej w stronę domu punktu.

Cóż to był za dzień! Dość powiedzieć, że szalony. Od rana wszyscy biegali jak szaleni, pakując niemal całą posiadłość w Irlandii w mahoniowe, ogromne kufry. Dzięki Bogu James wziął sobie do serca gorące prośby swej babci i spał spokojnie w kołysce, w czasie gdy Rosalie zawzięcie wysyłała dziesiątki listów do swych wszystkich znajomych. Zaledwie jej kochana sówka zdołała wrócić z jednej wyprawy, już musiała ruszać w kolejną. Koło południa wszystko już było spakowane, a cała rodzina gotowa do drogi. Aż dziw, że większość rzeczy należała do najmniejszego człowieczka, który przyszedł na świat zaledwie kilka tygodni temu.
- Wyjdę z małym na dwór na krótki spacer! - krzyknęła, wkładając wnuczka do wózka i tym samym uciekając od konieczności rozpakowywania nieskończonej ilości toreb. Ubrała chłopca w niebieskie, jeansowe spodenki, biały podkoszulek i grubą, flanelową, kraciastą koszulę z długim rękawem. Kilka minut później zamykała za sobą drzwi wejściowe i ubrana w elegancki komplet koloru grafitu, na który składała się długa marynarka i plisowana spódnica; oraz błękitną, elegancką bluzeczkę, pchała przed sobą wózek, kierując się w stronę osiedlowego parku. James leżał spokojnie przykryty kolorowym kocykiem w samochodziki, a pani Fitzpatrick opowiadała mu o chmurkach, latających ptaszkach i kolorowych kwiatkach, które mijali po drodze.

Mężczyzna oczywiście przytaknął wszystko swojej wspólniczce i tak czekali, czekali. No i pojawiła się ofiara. Młoda babcia ze swoim malutkim wnukiem. Wymarzony cel, przecież tutaj nie było miejsca na jakikolwiek problem. To była za prosta robota, aby pojawił się jakiś większy kłopot. Jeżeli to co mówiła o Rosalie Owena było prawdą to czuł się jakby dzisiaj była gwiazdka. Oczywiście Vizmar liczył się z tym, że może coś pójść nie tak, ale był skoncentrowany na robocie konkretnie, musiał to zrobić bez problemu. Obserwował swoimi, a właściwie czyimiś bystrymi oczami trzydziestoczteroletnią kobietę. Nie odwracał wzroku, a jedynie rozglądał się delikatnie na boki nie chcąc przegapić czegoś co mogło popsuć ich szyki, ale czegoś takiego nie było. Była sama, a jedynym jej towarzyszem był młody James Vincent Scott.
- Chodźmy. - Powiedział cichym głosem do panny Blodeuwedd. Nie było problemu, aby podążać za kobietą, nie biegła przecież, a jedynie szła nic nie podejrzewając. Wraz z Oweną ruszyli za obecną panią Fitzpatrick i po chwili już ich tu nie było.