Pokój nr 1

Jej nadzieje prysły. Usłyszała delikatny szczęk drzwi, a potem zasuwające się zasłony. Więc przyszedł, a ona przepadła. Dalej stała, oparta rękoma o zlew i przyglądała się odbiciu w lustrze. Widziała już w nim nie tylko siebie, ale również zbliżającą się do niej ciemną postać. Jego szare oczy były hipnotyzujące, a z każdym krokiem w jej stronę ciemniały z pożądania. Nie mogła się powstrzymać od przyglądania mu się ze zmysłowo otwartymi ustami. Pod białą koszulą Greengrassa napinały się jego mięśnie. Jak na swój wiek był bardzo dobrze zbudowany, ani grama tłuszczu w niepożądanych miejscach. Musiał dużo ćwiczyć.
Wciągnęła głośniej powietrze, kiedy ciała się spotkały. Uśmiechnęła się do ich odbicia i sięgnęła rękoma do tyłu, żeby złapać za jego biodra i przyciągnąć mocniej do swojej napiętej pupy. Naprawdę była stracona.
Uniosła teraz rękę, żeby dotknąć twarzy mężczyzny, która zawisła nad jej ramieniem. Odwróciła się powoli w jego kierunku. Chciała się rozkoszować tą chwilą jak nigdy. Z poprzednimi mężczyznami, którzy "zastępowali" Liam'a szybko kończyła sprawę i na pewno nie było między nimi takiego napięcia seksualnego. Natomiast Hyperion swoją dziką wręcz urodą działał na jej zmysły. To mógł być pierwszy i ostatni raz, więc chciała go poczuć każdą częścią ciała... Drugą dłoń położyła na klatce piersiowej czarodzieja, złapała lekko za koszulę i przyciągnęła do siebie. Ich twarze były teraz na tej samej wysokości, a usta niemal się już dotykały, żeby przejść do namiętnego pocałunku, o którym marzyła odkąd go zobaczyła.

Jak na swój wiek? Hyperion był w kwiecie czarodziejskiego wieku, miał czas i pieniądze, a więc mógł o siebie zadbać. Wszakże czym byłoby dobre imię Greengrassów bez dobrego wyglądu?
Otarł się o pośladki blondynki, kiedy ta przyciągnęła do siebie jego biodra. W tej chwili miał gdzieś wszelkie konwenanse, liczyło się tylko to, żeby jak najszybciej zerwać z niej tą haleczkę. Jeśli się postara zaproponuje kolejne spotkanie.
- Chcę cię wziąć tu, w łazience... A później na fotelu... I na łóżku - wymruczał jej do ucha. Dłoń mężczyzny zmierzała powoli do jej łona kiedy to odwróciła się w jego stronę. Nie lubił jak coś szło nie po jego myśli. Pocałunek szybko przerodził się w gwałtowny i szalony taniec ich języków. Dłonie mężczyzny błądziły po piersiach blondynki raz po raz zaciskając się na nich.
- Odwróć się - nie była to prośba. - Chcę, żebyś patrzyła w lustro - oczy płonęły mu z podniecenia. Już na dole zaczął swoją grę wstępną bawiąc się myślami gdy tylko ujrzał ją obok siebie. Ale czy ona była gotowa? Miał to gdzieś.

Obserwował uważnie każdy ruch kobiety, każdy jej krok i każde mrugnięcie, a kiedy usiadła obok niego położył dłoń na jej udzie delikatnie zaciskając na nim palce.
- A teraz zabiorę cię w magiczną podróż. Wstań, I wejdź na fotel - mówił spokojnie podając jej rękę i pomógł wykonać polecenie. Kiedy stała już w wyznaczonym miejscu twarz mężczyzny znajdowała się niemal idealnie między jej nogami. Nietrudno się domyślić jaki będzie pierwszy przystanek tej podróży nim pociąg relacji Greengrass-Cryan dojedzie do celu.

Zgodnie z obietnicą Hyperiona zaliczyli wszystkie możliwe powierzchnie w tym apartamencie by na koniec wylądować w łóżku. Mężczyzna leżał tuląc do siebie auroreczkę zupełnie nieświadomy, że już dawno powinien być w domu. Kiedy otworzył oczy słońce przedzierało się przez zasłony. A więc już ranek, nie wrócił na noc do domu i będzie musiał się tłumaczyć. Eliksir przestał już chyba działać bo Hyperion odzyskał zdrowy rozsądek. Wstał spychając z siebie dziewczynę nie zważając na to, że może ją brutalnie obudzić i klnąc pod nosem poszedł do łazienki. Witaj okrutny świecie.

Naprawdę trwało to całą noc? Adrienne była wykończona całonocnym maratonem. W tym momencie była pewna, że prawie pięćdziesięcioletni czarodziej musiał przed tą nocą łyknąć całe opakowanie viagry i się z nią nie podzielił... Ale nie potrzebowała tego. Dokładnie wiedział jak ją nakręcać z powrotem. Już w miarę zaspokojeni wylądowali w łóżku. W końcu! Tutaj też nie obyło się bez czułych całusów, pieszczot i kolejnego dzikiego seksu. Nawet nie wiedziała kiedy w końcu zasnęli, splątani ze sobą rękoma i nogami.
Nie zamknęli jednak oczu na długo. Adrienne miała lekki sen, więc od razu wyczuła, kiedy Hyperion zaczął się oswobadzać z ich plątaniny i dosyć niedelikatnie ją z siebie zepchnął. Zrobiło jej się zimno. Leżała jeszcze przez moment, nasłuchując krzątaniny mężczyzny. Jeśli będzie miała szczęście to szybko się ubierze i wyjdzie z pokoju, a ona dalej będzie udawała, że śpi. Z doświadczenia wiedziała, że spotkania po tym wszystkim są dość dziwne, więc wolała zachować sobie same dobre wspomnienia o minionej nocy... Uświadomiła sobie nagle, że będzie za nim tęskniła! Znali się jeden wieczór, a jej serce reagowało galopem na myśl o starszym Greengrassie. Zaraz po nocy z Liam'em ta była najlepszą w jej życiu.
Blondynka przytuliła się mimowolnie do pościeli, na której przed momentem leżał. Pachniała piżmem i męskimi kosmetykami. Chciała dalej leżeć, ale poczuła zabłąkany promień słońca, który wymknął się spod zasłoniętego okna. Boże, to która jest godzina? Koniec udawania. Lekko zdenerwowana podniosła się do swojego stolika nocnego, na którym leżał zegarek. Uff... Dopiero siódma. Miała jeszcze dwie godziny do zbiórki przed Dziurawym Kotłem z klientem i jej partnerem. Rozprawa w Ministerstwie Magii o 10:30.
Owinięta w kołdrę, podniosła się z materacu i rozejrzała w poszukiwaniu jej obecnego "partnera". Chyba rzeczywistość do nich zaczęła trochę docierać... Rany, co oni im podali wczoraj w tym alkoholu? Zerknęła podejrzliwie na wpół wypity kieliszek czerwonego wina. Tak à propos miała kapcia w ustach i potrzebowała wizyty w łazience. Znalazła pod łóżkiem torbę ze swoim jednodniowym bagażem i wyciągnęła z niej biały ręcznik. Owinęła się w niego i sięgnęła jeszcze po małą kosmetyczkę.
- Chcesz pasty do zębów? - rzuciła w stronę drzwi, za którymi zniknął Hyperion. Chyba też wolałby się ogarnąć przed powrotem do domu, prawda? - Mam też żel pod prysznic, ale ciepłej wody starczy chyba na jedną kąpiel... - Powinny jej dzisiaj wyrosnąć szatańskie różki. Oczami wyobraźni widziała ich znowu w łazience, ale tym razem pod prysznicem. Właściwie miała dosyć seksu, ale nie pogardziłaby odrobiną jego ciała. Podczas wczorajszej nocy zauważyła, że Hyperion nie daje się zbyt często dotykać. A szkoda.

W przeciwieństwie do Adrianny Hyperion był już spóźniony. I to bardzo. Kiedy ta zaproponowała wspólną kąpiel przepierał właśnie swoją koszulę, którą wczoraj zostawił pomiętą w umywalce. Nigdy sam tego nie robił, więc miał z tym poważne problemy. W końcu wyszedł z łazienki zalewając pokój wodą z cieknącej koszuli. Nagusieńki tak jak wszedł. Gdzieś tu w pokoju zostawił wczoraj różdżkę. Cały czas ignorował dziewczynę nie chcąc w złości na nia naskoczyć. Im dłużej nie mógł znaleźć rózdżki tym bardziej zachlapywał pokój i bardziej się złościł. Kiedy w końcu ją znalazł ciepłym powietrzem zaczął suszyć koszule. Brawo panie Greengrass, pierwsze w życiu pranie za panem.
- Musze wracać do żony - odezwał się w końcu w odpowiedzi na propozycję wspólnej kąpieli. Oczywiście, lepiej by było, gdyby przed powrotem wziął prysznic, ale oboje wiedzą jak to się skończy. Nie żeby nie chciał, ale powinien jak najszybciej wracać.

Mimo niemiłego ukłucia złości, wywołanego jego obojętną postawą wobec niej dzisiaj, przyglądała mu się z rozbawieniem. Nigdy wcześniej nie miała okazji obserwować "spóźnionego męża do swojej żony". I to nie byle jakiego męża, ponieważ Hyperion Greengrass miał swoją renomę w świecie czarodziei. Samo nazwisko tego rodu było znane od pokoleń i należało do bardziej wpływowych w Anglii. Skąd tu się w ogóle wziąłeś człowieku...?
- Jeśli wrócisz do niej w tym stanie... Myślę, że będzie tylko gorzej - zamruczała, uśmiechając się półgębkiem do siebie. Stała teraz oparta o framugę drzwi, prowadzących do łazienki. Mogłaby już do niej pójść i zacząć się ogarniać, ale wolała się napatrzeć na te nagie, muskularne ciało. Może zbyt szybko się okryła tym ręcznikiem?
- Dziesięć minut Pana nie zbawi, a poprawi sytuację - umyślnie powiedziała do niego per Pan. Wzruszyła ramionami beztrosko i niewiele myśląc zrzuciła z siebie białe okrycie. Zostawiła je na wejściu i kiedy upewniła się, że na nią spojrzał, pomaszerowała pod prysznic. Najpierw puściła ciepłą wodę, żeby nie przywitała jej chłodna niespodzianka. Odłożyła kosmetyczkę na półkę kosmetyczkę i wyjęła z niej szczoteczkę i pastę do zębów. Żel również wzięła pod pachę i z takim zestawem poszła pod wodę.

Niestety, ale musiał przyznać jej rację. Tak po prawdzie nie miał pojęcia, czy Regina cokolwiek podejrzewa czy tez bezgranicznie ufa swojemu mężowi. Nigdy o tym nie rozmawiali, nigdy też nie dała po sobie poznać, że wie o jego skokach w bok. Więc powinien stwarzać pozory, a skoro i tak nie wrócił na noc może zostac jeszcze chwilę. Nic nie poradzi na to, że ma słabość do blondynek a nigdy nie wiadomo kiedy trafi się kolejna taka okazja. Mała diablica... Dobrze wiedziała jak go podejść, żeby pobiegł za nią z wywieszonym jęzorem. Odłożył koszulę razem z różdżką na łóżko i poszedł do łazienki. Naprawdę nie miał pojęcia czemu tak łatwo się na to zgodził. Przecież eliksir przestał juz działać.
- Dziesięć minut to stanowczo za mało, Złotowłosa - przeczesal jej mokre już włosy palcami kiedy wszedł za nią pod prysznic.

Kiedy miała wrażenie, że go już przejrzała to ten potrafił ją zaskoczyć. Szczerze wątpiła w to, że dołączy do niej pod prysznicem, ponieważ jego humor zmienił się o 180 stopni. Widocznie to perspektywa powrotu do domu tak na niego wpłynęła, bo kiedy znowu do niej dołączył, wrócił ten znajomy mu beztroski wygląd sprzed minionej nocy. Ciekawe czy zdawał sobie sprawę z tego jak napinał mięśnie i marszczył czoło, kiedy się na coś denerwował. Zadowolona z siebie niczym kotka zamruczała cicho, kiedy dotknął jej włosów. Schowała się pod deszczem kropel, spadających z prysznica. Miała już przygotowaną szczoteczkę z pastą do zębów, ale podała to Hyperionowi skoro tak bardzo się śpieszył. Chyba nie będzie się brzydził co? Adrienne miała wprost idealne uzębienie i miała mu to właśnie udowodnić.
- Wierz mi, że starczy. Pomogę - szepnęła, ewidentnie coś kombinując. Zajęła ręce mężczyźnie, a sama szybko sięgnęła po żel pod prysznic i ukucnęła niemal pod jego nogami, żeby namydlić uda czarodzieja.

Niestety, ale Hyperion nie umie odmawiać pięknym kobietom. Dżentelmenowi po prostu nie wypada, prawda? Kiedy podała mu szczoteczkę do zębów przez chwilę patrzył na nia podejrzliwie, ale ostatecznie zaczął myć zęby. W końcu w nocy robił z nią take rzeczy, że niewinne użycie jednej szczoteczki na pewno mu nie zaszkodzi. Patrzył z góry jak kobieta kuca by umyć mu "nogi". I jak w takiej chwili ma niby zadbać o higienę jamy ustnej, kiedy Adrienne tak perfekcyjnie dba o swoją? Był wypompowany po całonocnym maratonie, ale zapewne znajdzie jeszcze siły na pożegnanie w wielkim stylu.

Po tych jakże przyjemnych +/- dziesięciu minutach zapowiedzianych przez blondynkę umyci i pachnący wrócili do pokoju. Hyperion od razu zaczął się ubierać, żeby nei kusić więcej losu, bo był niemal stuprocentowo pewny, że gdyby Adrienne zaczęła się przed nim wdzięczyć znowu opóźniłby swoje wyjście, a na to nie mógł już sobie pozwolić. Przywołał zaklęciem jeszcze z łazienki swój krawat, który zostawił wczoraj na wieszaku i kiedy upewnił się, że wszystko zabrał pożegnał się krótkim:
- Do zobaczenia, Adrienne - co pewnie mogła odebrać jako zapewnienie, że nie było to ich ostatnie spotkanie po czym wyszedł z pokoju i deportował się z trzaskiem. Adrienne mogła dostrzec na stoliku sakiewkę wypchaną po brzegi złotem, której Hyperion przypadkiem zapomniał. Nie miał bowiem pewności, czy panna Cryan życzy sobie zapłaty za tę noc, czy jednak robiła to bezinteresownie, a głupio byłoby zepsuć tak miło zapowiadającą się znajomość głupim pytaniem "Ile płace?", prawda? Tym sposobem mógł się wykręcić, że po prostu zapomniał z pośpiechu.

Po wyjściu spod prysznica Adrienne jak to każda dziewczyna, została jeszcze na chwilę w łazience żeby się pomalować i wysuszyć włosy. Kiedy z niej wyszła, Hyperion był już ubrany i gotowy do wyjścia. Na pożegnanie uśmiechnęła się jedynie, bo nie mogła powiedzieć "nie do zobaczenia". Nie wypadało. Chociaż ta noc była cudowna, nie zamierzała tego już nigdy powtórzyć. Dla własnego dobra. To co czuła w jego kierunku było czymś osobistym, więc najlepiej by było się ocknąć z tych marzeń i zapomnieć.
- Nie sądzę - szepnęła do zamkniętych drzwi. Schyliła się pod łóżko po swoją torbę i wyjęła ją na materac. Przebrała się w czyste ubrania, a wczorajsze spakowała do środka. Zgarnęła jeszcze swoje rzeczy ze stolika nocnego, gdy nagle jej wzrok padł na tą nieszczęsną sakiewkę z pieniędzmi. Nie była głupia. Pieniędzy się tak po prostu nie zapomina, szczególnie, że kręcił się parę minut przed wyjściem po pokoju jak mucha. Musiał ją zauważyć. Coś zapiekło ją w oczy. A może jednak była głupia... Podeszła do galeonów z wyraźną niechęcią, przyciskając sobie dłoń do drążących ust. Będzie musiała to zwrócić...
Zabrała wszystkie rzeczy z pokoju i przed dziewiątą już jej nie było. W barze na dole zostawiła wiadomość dla swojego współpracownika, że wcześniej poszła do Ministerstwa Magii.

Chyba robiła się coraz częstszą klientką w Dziurawym Kotle, bo przy wejściu przywitał ją od razu uśmiech barmana i radosne powitanie. No tak, ostatnio William zostawił tutaj tyle pieniędzy, że zupełnie ją to nie dziwiło. Nie rozglądała się jakoś specjalnie za Hyperionem, żeby nie zbudzić podejrzeń. Wiedział gdzie ją szukać. Poszła do swojego stałego pokoju numer 1, nie zamawiając dla siebie na razie niczego z baru. Drink, który wcześniej piła nie był zbyt mocny, ale gdyby teraz wymieszała z czymś innym to wieczór skończyłby się dla niej stanowczo zbyt szybko.
Usiadła na łóżku i wyjęła różdżkę z kopertówki. Szepnęła "chłoszczyć" na małą plamę, która została jeszcze na sukience. Właściwie więcej już nie było potrzeba, materiał sukienki nie wchłaniał cieczy i udało jej się doczyścić serwetkami. Teraz tylko pozostał lekko słodki zapach arbuza.

Chwilę później w zamku rozległ sie charakterystyczny szczęk przekręcanego klucza i do pokoju wszedł Hyperion. Wyglądał dokładnie tak jak godzinę temu na jarmarku. Poza jednym małym, acz istotnym szczegółem: nie miał obrączki tak jak się umawiali.
- Jesteś nad wyraz punktualna - uśmiechnął się zamykając za sobą drzwi. Nie lubił tego miejsca. Będzie musiał załatwić jej wejście w Feniksie, aby mogli spotykać się tam bez przeszkód. Z nim mogła tam wejść bez problemu, ale sama nie miała tam szans, nawet powołując sie na jego nazwisko. Kolejny plus tego wspaniałego miejsca to stuprocentowa pewność, że nie zjawi się tam nikt niepowołany.
Odłożył marynarkę na fotel i usiadł obok Ady na łóżku.
- Nie myślałem, ze spotkamy się tak szybko - odgarnął delikatnie niesforny złoty loczek za ucho kobiety. - Coś konkretnego sprowadziło cię na jarmark? - zapytał szczerze zainteresowany. Praca? Sentyment?

Na dźwięk otwieranych drzwi przestała się wiercić i poprawiać swoje ubranie, które i tak wyglądało już idealnie. Kopertówka z różdżką wylądowały gdzieś na podłodze, a Ada siedziała na łóżku ze zgrabnie ułożonymi nogami na bok, niczym dama na wydaniu. Nie powstrzymała uśmiechu, który się pojawił na widok Hyperiona w wejściu. Nie był to jednak radosny uśmiech, ani też wyraz uprzejmości. Wyglądała raczej jak dziecko, które patrzy na lizaka gotowego do rozpakowania.
Pewnie zauważyłaby brak obrączki, gdyby nie usiadł zaraz przy jej twarzy i nie skupiła się na jego oczach. Serce w piersi blondynki zakuło delikatnie, przypominając o swojej obecności, kiedy tylko podniósł dłoń do jej złotych włosów.
- A Ty nad wyraz sprawnie pozbywasz się rodziny z towarzystwa - odpowiedziała, unosząc w lekkim rozbawieniu brwi. Myślała, że będzie miał większe opory, żeby zostawić żonę na jarmarku, albo żeby tak prędko odprowadzać ją do domu. Może to dzięki wypadkowi Williama, biedny chłopak dostał od niej karę i szlaban mamusi, żeby tatuś mógł poszkodowanej się odpłacić w należyty sposób...
- Nie byłoby mnie tutaj, gdybyś nie poprosił. - Jednak drink lekko rozsupłał jej język, ponieważ był to zdecydowanie ironiczny ton głosu. W końcu Hyperion wyraźnie posłużył się trybem rozkazującym, kiedy zdecydował o ich spotkaniu w Dziurawym Kotle. Zaśmiała się cicho, przekładając mu nogę przez uda. Usiadła na nich okrakiem, co też było nietypowym dla niej zachowaniem. Sukienka oczywiście się podwinęła, ale nie sprawiało to jej zbytniego kłopotu.
- Nie zauważyłeś? Miałam towarzystwo. Po to mamy grafik, żebyśmy pomiędzy nim mieli normalne życia, więc tak - mam znajomych. Z pracy, z autopsji, jestem dosyć popularna.
Stwierdziła melodyjnym tonem, odrzucając teatralnie włosy na plecy. Jej ręce oparły się na klatce piersiowej mężczyzny. Balansowała biodrami nad jego czułym punktem, chociaż tak naprawdę go nie dotykała. To tak jakby w jej głowie leciała muzyka, którą słyszała tylko dziewczyna i bujała się delikatnie w jej rytmie.
Nie powiedziała nic o swoim zmyślonym chłopaku, ale miała nadzieję, że sam sobie dopowie z kim była. Głupio się przyznawać, że byli to tylko ludzie z pracy i specjalnie się od nich odłączyła, kiedy tylko zobaczyła swoją lekarkę. Powinna mu w ogóle powiedzieć o swoim urazie kostki? E tam.
-  A jak u Ciebie? Spacer udany? Według mnie w zeszłym roku festyn wyglądał znacznie lepiej. Taki jarmark przypomina mi mugolskie wesołe miasteczka, za którymi nie przepadam.

- Mała magiczna sztuczka. Pyk i znikam - uśmiechnął się odrobinę drwiąco. Prawda była taka, że wystarczyło przypadkowo wpaść na Castellaniego, jedno wymowne spojrzenie i już wiedział, co ma robić. Nie raz ratował mu dupe w ten sposób, nie raz zapewniał mu alibi. Aż dziw, że Hyperion w ogóle ma przyjaciół, prawda? A jednak, na Castellanich zawsze mógł liczyć.
- Nie prosiłbym, gdybyś nie kazała mi tak gługo czekać - zamruczał w odpowiedzi. Może i dwa tygodnie to wcale nie tak długo i wytzrymał by bez problemu, ale kiedy już ją zobaczył nie mógł przestać o niej myśleć. Był jak trzeźwiejący alkoholik, przed którym ktoś schował flaszkę i zostawił kluczyk do barku na stole. Ona była jego flaszką i musiał szybko się napić, żeby nie zwariować.
Spiął sie nieznacznie, kiedy Adrienne z taką pewnością siebie dosiadła jego kolan. Nie lubił tracić kontroli, a w tej sytuacji to ona miała przewagę. Ale pozwalał jej na to, przynajmniej na razie.
- Najwidoczniej nieciekawe masz to towarzystwo, skoro jesteś tu ze mną - zauważył sprytnie. Gdyby nie chciała nie musiała sie zjawiać na jego zawołanie. Jak sama zauważyła mają grafik, umowę i nie mógłby się złościc o to, że nie spotkała się z nim poza wyznaczonym czasem.
- Ten festyn nigdy nie wyglądał lepiej. Co rok ta sama zbieranina, te same bzdety, a ludzie i tak to kupują, nakręcają ten chory biznes. Gdyby to ode mnie zależało skończyłbym z tą błazenadą. Ale do cholery, musimy o tym rozmawiać?