Kawiarnia

- To niedorzeczne.
- Ale prawdziwe! – tupot butów opadających na kolejne schodki poniósł się echem po opustoszałym parterze posiadłości. Upały od kilku tygodni dawały się wszystkim we znaki, jednak w swej nieznośności nie dorównywały Mirthcie, pulchnej kuzynce ze strony siostry dziadka Konrada. – Po prostu zastanów się nad tym wszystkim. Przysięgam, że stajenny Scottów widział ją dzisiaj na pomoście z jakimś brzydkim chłopakiem o długich, tłustych włosach. Mówił, że umówili się na randkę. Rozumiesz?! R-A-N-D-K-Ę. W dodatku do tej pory siedziała u jakiegoś chłopaka. Walton nie chcę umniejszać Twemu niewątpliwemu intelektowi, ale przejrzyj wreszcie na oczy.
Benedict odwrócił w końcu spojrzenie od wielkiego kosza białych goździków, który zdobił stół, choć widać było, że zrobił to niechętnie. Zielone tęczówki omiotły malującą się na twarzy dziewczyny irytację.
- I mówisz mi o tym wszystkim, bo…? – Krukon wydawał się kompletnie nie rozumieć dokąd zmierza ta rozmowa. Zerknął na drewniany, stojący zegar i ponaglił swą kuzynkę spojrzeniem. – Zaraz muszę wychodzić, jeśli masz dla mnie jeszcze jakieś rewelacje to musisz się pospieszyć.
- Jak Ty nic nie rozumiesz! – Mirtha zaperzyła się i tąpnęła nogą, krzyżując dłonie na piersiach. Była teraz jeszcze brzydsza, niż na co dzień. Pucołowate policzki rozogniły się pod wpływem emocji, skóra wokół nosa uformowała się w kilka podłużnych bruzd, a wąskie i bez zaciskania usta stały się niemal niewidoczne. – Ona Cię cały czas okłamuje! Jesteś ślepy! I głupi jak but!
Nawet jeśli słowa Mirthy zdołały zasiać ziarno niepewności w głowie tego spokojnego chłopca, nie dał tego po sobie znać. Jak zawsze zresztą. Poza tym na wszystko miał odpowiednie usprawiedliwienie. Sophie była sympatyczną, serdeczną i ciepłą dziewczyną – nic więc dziwnego w tym, że miała mnóstwo znajomych. Ben nie chciał jej ograniczać w żaden sposób, dlatego wakacyjny wyjazd do przyjaciela nie był dla niego niczym niestosownym. Przede wszystkim jednak bezgranicznie ufał pannie Fitzpatrick.
- Czytasz za dużo Proroka. Przesiąknęłaś jadem Skitter aż do szpiku kości. Nie uważasz, że dziewczyna w Twoim wieku i z Twoim nazwiskiem powinna zajmować się czymś innym poza uganianiem się za stajennymi i wściubianiem nosa w nieswoje sprawy? Ciotka Aurelia nie byłaby zachwycona.
Znów zerknął na Mirthę, lecz szybko tego pożałował. Wyglądała teraz niczym dojrzały pomidor, który gotowy jest w każdej chwili eksplodować. Prawa dłoń Waltona spoczęła na klamce i naparła na nią delikatnie, uchylając tym samym drzwi wejściowe.
- Wspomnisz moje słowa, Ben. Cała szkoła będzie się śmiała z Twojej naiwności, jak ten rudy piegus wystrychnie Cię na dudka. Jej ojciec i tak uzna, że to wszystko Twoja wina i pożegnasz się z karierą uzdrowiciela. Ale proszę bardzo, idź durniu.
Irlandczyk uśmiechnął się na brzmienie ostatniego słowa, choć uśmiech ten pozbawiony był cienia wesołości. Skinął grzecznie głową w kierunku swej naburmuszonej kuzynki i przekroczył próg domu, by udać się na spotkanie z Sophie. Długo wyczekiwane spotkanie z Sophie.
Przekroczył próg kawiarni zaledwie minutę po tym, jak zrobiła to Ślizgonka. Nie musiał długo przeczesywać wzrokiem zapełnionej kawiarni – ogniste loki Irlandki od wejścia rzucały się w oczy. I nie tylko one. Walton naprawdę mimowolnie przesunął spojrzeniem po podkreślonych strojem krągłościach, korzystając z okazji że siedziała tyłem do wejścia. Był jedynie młodym mężczyzną, w którym wciąż buzowały hormony. Szybko odwrócił wzrok i odchrząknął, przesłaniając dłońmi oczy czarownicy. Bukiet czerwonych tulipanów spoczął na kolanach zielonookiej.
- Ben! – przyprószona siwizną czupryna właścicielki kawiarni wynurzyła się zza zaplecza, psując Krukonowi całą zabawę. Zrezygnowany młodzieniec opuścił dłonie i skinął grzecznie głową, witając się w ten sposób z kobietą. – Co u Was słychać? Jak czuje się dziadek?
Walton okrążył krzesło Sophie i zajął to, które znajdowało się po jej prawej stronie pozostawiając sobie tym samym dobry widok na kontuar.
- Lepiej, ale wciąż leży w szpitalu. Uzdrowiciele mówią, że najgorsze już za nim – zrelacjonował krótko i chwycił ładnie oprawioną kartę. – Dalej można dostać u Pani tą przepyszną szarlotkę? Jeśli tak to zamówimy od razu dwie, prawda? – Ben zerknął na Sophie i podrapał się po policzku, na którym widniała czerwona, swędząca krostka. A jednak istniały stworzenia bardziej upierdliwe od kuzynki Mirthy – komary.

Chłopak westchnął cicho i nachylił się w kierunku rudowłosej rusałki, by musnąć jej usta swymi wargami.
- Nawet sobie nie wyobrażasz, jak mi Cię brakowało…