Targowisko

Kiedy Charlesa odwiedziła jego urocza i krzykliwa dziewczyna, Hannah postanowiła nie wchodzić im w drogę, a nawet udawać, że nie istnieje. Zamykała się w swoim pokoju albo krzątała się w kuchni zamiennie z przesiadywaniem w ogrodzie, tym samym pozostawiając całą górę domu do dyspozycji Krukonce i Gryfonowi.
Anthony nadal się nie zjawił, a Leslie była w odwiedziny u jakiejś swojej koleżanki. Flora z kolei chodziła swoimi ścieżkami i nadrabiała zaległości ze znajomymi z Edynburga, z którymi znała się już od wczesnych lat szkoły podstawowej, a którzy naturalnie nie mieli bladego pojęcia o Hogwarcie.
W przypływie nudy, Hannah postanowiła uwarzyć jakiś średnio skomplikowany wywar, który pozwoliłby jej trzymać formę przez wakacje. W celu zdobycia składników udała się na targowisko, które znajdowało się, ukryte przed mugolami, w sercu miasta. Dotarła tam naturalnie na rowerze, bo nie była nauczona jeździć metrem ani niczym takim.
Przepychała się między ludźmi, z trudem docierając do poszczególnych straganów. Kupiła za pół darmo świeżych warzyw i kiedy w ręce zostało jej zdecydowanie zbyt mało galeonów na cokolwiek innego, ruszyła z ciekawości w stronę stoiska, które prowadził stary, lekko ślepy już chemik.
- Po ile te pazury? - Zapytała, wskazując palcem na kupkę w jednym z pudełek.

Hannah z początku nie zauważyła ogólnego poruszenia panującego na targowisku. Zwróciła na to uwagę dopiero, kiedy staruszek obsługujący stanowisko ze składnikami do warzenia eliksirów wydał jej się rozkojarzony i zupełnie niezainteresowany faktem, że zdobył właśnie potencjalnego klienta.
- Pięć sykli? Aż tyle za jeden pazur? - Zdziwiła się, unosząc lekko brwi. Szybko kalkulowała, jakie eliksiry musi odrzucić na miejscu ze względu na brak tego składnika.
- A oko traszki? - Zapytała. Kiedy usłyszała cenę, uniosła znowu brwi ku górze. - Co? Przecież są sprzed kilku dni, powinny być o połowę tańsze - stwierdziła.
Teraz już na pewno widziała, że starzec nie baczy na to, czy Hanka kupi cokolwiek. Był zainteresowany tym, co działo się w innej części targowiska. Dziewczyna spojrzała odruchowo w tamtą stronę.
- Co tam się dzieje? - Zagaiła, wskazując podbródkiem w wyżej wymienionym kierunku.

Hannah odpowiedziała starcowi równie zaskoczonym spojrzeniem. Czego nie wiedziała? No naturalnie, że nie wiedziała, cokolwiek to było, ponieważ niedawno wróciła z Hogwartu. Od tego czasu nie zaglądała do miasta.
- No nie wiem - odparła zdawkowo, odrywając w końcu wzrok od kupki lśniących pazurów i oczu traszek. W sumie staruszek i wszyscy dookoła byli tak rozkojarzeni, że pewnie nie zauważyliby zniknięcia kilku pazurków w jej kieszeni, ale Hannah zaklęła się w myślach, że tego nie zrobi. A korciło, bo nie mogła sobie na nie pozwolić.
- Czarownica z Salem? - Uniosła wysoko brwi.
Powinna wiedzieć? To znaczy słyszała na historii magii o procesie Salem, ale podobno ów odbył się setki lat temu. Zapewne musiało chodzić o inne czarownice.
- No nieważne, dziękuję panu - rzuciła, odchodząc od stoiska. Uznała, że znajdzie inne, gdzie pewnie znajdzie składniki po znacznie niższej cenie.
Nogi wiodły ją jednak ku szaremu namiotowi, który stanął na targowisku. Puchonka musiała przecisnąć się między ludźmi, którzy krzyczeli za nią słowa protestu, ale ciekawość była silniejsza. Stanęła przy namiocie i starała się zerknąć za połać ciemnego płótna.
- Co się dzieje? - Zapytała młodej czarownicy, która stała obok niej.

- Tylko mugolki płonęły na stosie, prawdziwe czarownice przecież wtedy nie spłonęły - odparła.
Przypomniała jej się od razu opowieść z podręcznika o czarownicy, która tak uwielbiała kiedy palono ją na stosie, że dała się złapać ponad sto razy. Za każdym razem się wywijała, to naturalne, przecież była czarownicą.
- Aaa.. To ciekawe - odparła, kiwając głową jak zahipnotyzowana. Nie obchodziło jej, że wiele mają. Obchodziło ją raczej to, że wiele wiedzą. Ostatnie słowa rudowłosej sprawiły, że Hanka oburzyła się nieco. O ironio, sama przecież niedawno chciała okraść starego chemika.
- Oszalałaś? Chcesz okraść starą kobietę? Zresztą spójrz na te graty, nic tam nie ma - żachnęła się, wskazując na widok, który rozciągał się w namiocie.
Puchonka czuła jednak ekstazę, która panowała w tłumie, więc przeszła bliżej i bez wahania przeszła przez odsłoniętą klapę namiotu.
- Radzę zwijać ten namiot. Na zewnątrz znajduje się otumaniona grupa ludzi gotowa roznieść ten grajdołek - rzuciła, ale początkowo nie zauważyła nikogo.
Nie wiedziała czy robi dobrze. Najwyżej będzie uciekać zasłaniając się warzywami, które zdążyła kupić.

- Naprawę. - Była śmiertelnie poważna.
Oczyma wyobraźni widziała już jak ucieka z kobietą na plecach przed rozwścieczonym tłumem. Znacznie łatwiej byłoby jednak przyłączyć się do złodziejów niż grać obrońcę uciśnionych. Westchnęła ciężko, bo kobieta wydawała się być rozbawiona zaistniałą sytuacją. A nastroje na zewnątrz na prawdę były gęste.
- Więc nie jesteś Czarownicą z Salem? Po co to wszystko? - Zagaiła. Była już mocno zdezorientowana.
Jej wzrok padł na twarz kobiety. Niewidoma. Hannah miała jednak wrażenie, że ta ją widzi. Gdy jej dłonie dotknęły jej twarzy, Szkotka miała największą ochotę się wzdrygnąć, ale nie zrobiła tego z grzeczności. Jej pytanie zbiło ją z pantałyku.
- No.. Przyszłam kupić trochę warzyw - odparła zgodnie z prawdą, ale ruda czuła w kościach, że tutaj chodzi o coś innego.
- Przepraszam, czy my się już kiedyś spotkałyśmy? Nie, chyba nie... Musiała mnie pani z kimś pomylić - rzuciła. Pożałowała, że weszła tutaj. Miała właściwie największą ochotę wyjść stąd, wrócić do domu i w ogóle zapomnieć, że próbowała pomóc kobiecie.

- To by miało sens - mruknęła w odpowiedzi na jej słowa.
Idąc jej tokiem myślenia, Hanka stawała się wilkołakiem z Edynburga. Dobry pseudonim dla seryjnego modercy.
Wtem światło wpadło do namiotu, a Puchonka spojrzała w stronę rozciętego płótna. Była zaskoczona sprytem rudej kobiety, którą spotkała przed namiotem. Równie dziwne było dla niej zachowanie kobiety.
- Co? Nie, nawet jej nie znam! Przysięgam - odparła od razu, unosząc ręce w obronnym geście. Tylko tego jej brakowało, żeby zostać przeklętą przez starą zielarkę. - Nie pomagam jej. Przyszłam Cię ostrzec.

- Tak, ostrzec. Słyszałam jak mówi, że ma zamiar... - urwała, ponieważ czarownica celowała różdżką w jej głowę. Było za późno by dobyć swojej własnej. Wiedziała, że jeśli będzie musiała, będzie ratować się faktem, że czarownica jest ślepa i starsza, a ona młoda i pełna energii. Jeśli będzie musiała, pobije starą i ucieknie.
- Ale jej już nie... - zaczęła, ale znowu musiała umilknąć, bo czarownica krzyknęła, nie pozostawiając jej wyboru. Wyczuła ją.
- Wilkołaki to nie psy myśliwskie - mruknęła tylko, podrywając się do biegu. Wypadła na zewnątrz przez dziurę w namiocie i kierowana słabą strużką woni rudowłosej, biegła przed siebie. Miała dosłownie kilka chwil na koordynację węchu i instynktu polującego zwierzęcia.
Kiedy tak biegła, kierowana tropem, który zostawiła po sobie czarownica, modliła się w duchu, aby tłum nie wziął jej za złodziejkę.
Przyspieszyła na wszelki wypadek, gdyby ktoś z tłumu puścił się za nią.

Hanka gnała przez tłum jak szalona, przepychając się między ludźmi. Początkowo uważała, żeby nie potrącić nikogo, a także aby nie zrzucić czegoś przez przypadek, ale po czasie nie patrzyła już co dzieje się dookoła niej. Tropienie pochłonęło ją całkowicie.
Przewracała staruszki, odpychała dzieci, które stanęły jej na drodze. Istne szaleństwo - tak pokrótce można nazwać to, co działo się na głównej alejce.
W bocznych odnogach targowiska było już nieco spokojniej, bo i ludzi mniej, ale nadal ciężko się biegło.
- Wracaj ruda suko - wrzasnęła, kiedy w tłumie przed nią, mignęła jej na moment czarna czupryna złodziejki.

Random number (1,6) : 5

- Widzisz? Mówiłam, że ją okradniemy.
A to bezczelna, przebiegła żmija. Dopiero teraz Hannah dostrzegła, że ruda jest zaiste do niej podobna. Blada cera, marchewkowe piegi i wąska buzia. Wątła talia przywodziła na myśl jej własną.
Kiedy w jej dłoniach wylądował ciężki pakunek, Hannah instynktownie zważyła go w dłoniach. Od razu zanotowała w myślach, że kiedy tylko pożegna się z rudą, uda się do namiotu czarownicy, aby oddać jej skradzioną rzecz.
- To nie była pomoc - odparła ostro, celując w jej twarz palcem wskazującym. Jednocześnie przycisnęła pakunek mocniej do siebie. Był ciężki, więc kto wie, może był też cenny.
- Oszalałaś. To nie piętnasty wiek! - Zawołała za nią, kiedy ta wspięła się już prawie na sam szczyt ściany. Hannah była wściekła. Nie miała po co wracać na targ, a zostawiła tam swoje zakupy zakupione za ostatnie galeony. Westchnęła ciężko, osunęła kolorowe szmaty i spojrzała na zawartość zawiniątka.

Kiedy odsłoniła kolorowe szmaty, zaparło jej dech w piersiach. Jajo. Duże, gorące, chropowate i ciężkie jajo smoka. Puchonka prawie zemdlała. Przejechała dłonią po powierzchni skorupki i wydała z siebie cichy pisk zachwytu.
- Prawdziwe jajo smoka... Nie wierzę... Będę bogata - mruczała do siebie, przyciskając jajo do brzucha. Instynktownie owinęła je znowu w szmatki i rozejrzała się dookoła. Ani żywej duszy. Nie mogła wrócić na targowisko, bo możliwe, że wściekły tłum nadal szukał dwóch, rudych złodziejek. Mogliby odebrać jej jajo, a na to nie mogła pozwolić.
- Pieprzyć moralność i starą babę - rzuciła do siebie i obróciła się wokół własnej osi, teleportując się z miejsca pod swój dom.