Big Ben

Dzień, w którym się poznali z całą pewnością nie był najprzyjemniejszym w życiu panny Harris. Oczywiście chodzi złodzieja, który obrał ją sobie jako cel. Z drugiej strony jednak, gdyby nie ten złodziejaszek to tych dwoje pewnie do tej pory by się nie poznało. Słysząc słowa Vincenta, Georgiana roześmiała się radośnie zakrywają przy tym usta dłonią. Szybko jednak pokiwała przecząco głową dając mu tym samym do zrozumienia, że nie chce dziś tego oglądać.
- O nie, zdecydowanie nie - odpowiedziała niezwykle poważnie, jednakże szeroki uśmiech ani na chwilę nie zniknął z jej twarzy. Kolejne słowa towarzysza sprawiły, że spojrzała na niego z niewątpliwie ogromną ciekawością w oczach. Zmienił pracę?
Gdzie będzie pracował? Georgiana obserwowała go przez ten cały czas intensywnie myśląc.
- Podejrzewam, że ma to coś wspólnego z eliksirami - zagadnęła pytająco zerkając na niego kątem oka. Nie miała jednak zielonego pojęcia gdzie też mogło wywiać Vincenta.
- Zaraz, zaraz od września? Czy Ty aby przypadkiem nie wybierasz się do Hogwartu? - zapytała z wesołym uśmieszkiem na ustach.

Ah, ta Georgiana. Przed nią się nic nie ukryło. Perfekcyjnie udało jej się go rozgryźć. Vincent nie musiał jej dawać żadnej dodatkowej podpowiedzi. W sumie jednak trochę jej dał podpowiedzi, bo jeżeli powiedział, że zaczyna pracować od września to chyba jest jeden taki zawód, którego praca zawsze się rozpoczyna we wrześniu.
No i wiedziała, że on zawsze robił coś w kierunku eliksirów, przecież pracując ostatni rok w biurze aurorów to też zajmował się w większości tym, żeby nie zabrakło aurorom veritaserum. Tak, to było chyba jego najważniejsze zadanie. W końcu nie wszyscy przestępcy chcieli tak dobrowolnie ujawniać kto był ich pracodawcą albo wspólnikiem. Czasami zwyczajnie trzeba było pomóc i trochę wspomóc ich skłonność do gadania. Veritaserum było nieocenione w takim przypadku.
- Oh, przed Tobą nic się nie ukryje, moja droga. - Xakly uśmiechnął się. - Nie sądziłem, że tak szybko mnie rozgryziesz. Nie doceniałem Cię. - Zaśmiał się. - Jesteś lepszym detektywem niż myślałem Giano. - Lubił skracać jej imię, tak jakoś fajnie mu się mówiło do niej zdrobniale. A że lepiej brzmiał drugi człon, bo gdyby mówił do niej Georg to wyglądałoby to tak jakby się zwracał do jakiegoś faceta. A tak wiadomo było, że Giana to kobieta.

Z całą pewnością panna Harris nadawałaby się na detektywa. Jej podejrzenia zazwyczaj były słuszne i jest w stanie rozgryźć prawie każdą zagadkę. Może pokręci się trochę po mugolskich biurach detektywistycznych? To pewnie byłoby ciekawe dla niej doświadczenie. Roześmiała się do siebie w myślach. Bądź co bądź to praca nie dla niej. Na słowa Vincenta, Georgiana zachichotała pod nosem.
- Tak Vincencie, nie doceniałeś mnie - powtórzyła jego słowa z tym samym wesołym uśmieszkiem. Iskierki w jej oczach także błyszczały radośnie podsycone blaskiem pobliskiej latarni. - Och tak, detektyw ze mnie wspaniały, ale niestety ta ścieżka kariery ani trochę mnie nie interesuje - dodała po chwili już poważniej. Taka była prawda i nie ma się co sprzeczać. Georgiana była zbyt delikatną osobowością by zająć się taką robotą. Harrisówna potarła dłońmi nagie ramiona i przeniosła wzrok na towarzysza.
- Vin, robi się chłodno - to mówiąc spojrzała w dół na swoją krótką i zwiewną sukienkę. - Skusisz się na herbatę? - zapytała przenosząc na niego wzrok. Do jej domu było już blisko, a jej nie uśmiechało się dalej tutaj sterczeć.
- A może szklaneczka czegoś mocniejszego? - To mówiąc pomachała mu brwiami w geście zachęty.

Mężczyzna lekko się uśmiechnął gdy spojrzała na swoją zwiewną sukienkę. Już taka sukienka mocno wpływała na jego wyobraźnię.
- Robi się chłodno? - Mężczyzna lekko się uśmiechnął. Bez zbędnych ceregieli postanowił ją okryć swoją marynarką, którą cały czas trzymał w rękach. - Na pewno będzie trochę cieplej. - Odpowiedział dosyć dwuznacznie. - Ale chętnie napiłbym się czegoś mocniejszego. Koniecznie w Twoim towarzystwie. Prowadź, proszę. - Vincent w sumie też miał dość stania przed Big Benem i chętnie również podążyłby za nią do jakiegoś innego miejsca. Tym bardziej, że sama to zaproponowała.
Xakly złapał Georgianę w pasie i ruszyli w stronę miejsca do którego ona prowadziła.

Ostatnie kilkanaście dni upłynęły szybko. Wydawałoby się, jakoby październik ledwie się zaczynał, a tu już wielkimi krokami zbliżał się bal z okazji Święta Duchów. Raptem kilkanaście minut temu wyszedł ze szpitala, w którym w ciągu ostatnich kilku dni był napływ uczniów. A to coś ich ugryzie, a to jakieś bójki. Gdy wychodził, pielęgniarki poinformowały go, iż jakiś uczeń zjawił się dźgnięty nożem, ale zajął się już nim Vincent. I tak siedział tam od rana, więc jego zmęczenie najpewniej źle odbiłoby się na zdrowiu jego, jak i pacjentów. Nie mogąc zebrać myśli, postanowił pójść do domu nieco okrężną drogą. Przechodząc obok jednej z najbardziej znanych osobliwości tego miasta, jakże majestatycznej wieży zegarowej Pałacu Westminsterskiego, przez wielu nazywanych Big Benem. Przystanął na chwilę, grzebiąc jednocześnie po kieszeniach spodni. Gdy udało mu się znaleźć częściowo to, czego szukał, niemalże natychmiastowo zaczął przeglądać kurtkę. Wsadzając jednego papierosa do usta, w dalszym ciągu próbował odszukać zapalniczkę. Albo zostawił gdzieś w szpitalu, albo gdzieś ją wsadził i nie pamięta gdzie.

Dzięki zachmurzonemu niebu, było o wiele przyjemniej na zewnątrz, można byłoby rzec, że temperatura była idealna na wieczorny, jesienny spacer. Kontemplacje na temat przyrody przerwał mu jakiś turysta, oślepiając go nieco fleszem aparatu. Zdenerwował się nieco na siebie, nie mogąc znaleźć potrzebnego mu w tej chwili przyrządu. Nagle przed jego oczami rozbłysł się nieco rozmazany płomień, dobiegający z zapalniczki, nieznanej mu osoby.
- Dziękuje, ratuje mi pani życie - odpalił papierosa, gdy w końcu chwilowe oślepienie ustąpiło, mógł ukradkiem, zlustrować osobę, która użyczyła mu ognia. Cóż, nie mógłby źle się wypowiedzieć na temat urody wybawicielki, młoda, piękna, niemalże idealna.
- Cóż panią sprowadza tu o tak później porze? - zagaił. Nie chciał wyjść na jakiegoś nachalnego gościa, ale skoro kobieta mu pomogła, postanowił dowiedzieć się o niej czegoś więcej.

Spojrzał wprost w jej oczy, jednakże po chwili spuścił wzrok, spoglądając na papierosa, którego trzymał w dłoni. Jej spojrzenie były hipnotyzujące, jednocześnie budzące niepokój, ale to może była wina jego zmęczenia? któż to wie. Zaciągnął się papierosem, czując jak dym wypełnia płuca, po kilkunastu sekundach wypuścił go ustami, tak, aby nie poleciał w stronę kobiety. Obserwując ją dłuższą chwilę, dochodził do wniosku, iż jest niemalże boginią pod względem wyglądu, jej charakteru nie znał, więc nie mu było to oceniać.
- Cóż, wracam z pracy, ale w sumie... Czemu nie? - odparł, nieco uśmiechając się delikatnie - Miles, miło mi. Masz jakieś konkretne plany? - spytał. Jakoś nie za bardzo był zaznajomiony z życiem nocnym w Londynie. Co prawda znał jakieś kluby z czasów studenckich, ale większość zapewne już nie istniała, aktualnie wiedział, iż jeden jeszcze funkcjonuje, a to za sprawą reklamy w jakiejś gazecie, która niedawno mu wpadła w ręce.

- Czym się ja zajmuje? Jestem lekarzem - przecież nie powie, że uzdrowicielem i tak zapewne by się zdziwiła słysząc taką nazwę zawodu. Osłonił swoje oczy, przed kolejnym atakiem lampy błyskowej. Co Ci turyści robią tu o tej porze? Jej ciało było dosyć chłodne, poczuł, gdy załapała go za dłoń. Najpewniej sprawił to chłodny wiatr i niezbyt ciepłe ubranie kobiety.
- Ano, przynajmniej nie oślepiają fleszem - zaciągnął się papierosem, kilka sekund później nagromadzony popiół strzepnął na chodnik.
- Fakt, jest monumentalny - uśmiechnął się nieznacznie - Hmm... Jakieś kluby są na pewno otwarte, parki - nabrał dymu do płuc, wypuszczając go chwilę później, tworząc delikatną, szarą chmurę, która zniknęła niemalże w tym samym momencie. Paląc, ukradkiem obserwował swoją rozmówczynię, co jakiś czas przenosząc wzrok na pewne części jej ciała.

- A ty? Czym się zajmujesz? - spytał. Dym tytoniowy mieszał się z jakimś słodkim zapachem, najpewniej jej perfum. Nie wiedział czy przyłapała go jak ukradkiem ją obserwował, czy też nie. Gdy rozpięła jeszcze nieco swój płaszcz i nastąpił odruch bezwarunkowy, jaki występował u mężczyzn od dawien dawna. Cóż, musiał przyznać, iż Lana miała czym oddychać. Zaciągnął się ostatni raz, po czym rzucił peta na chodnik, przydeptując go. Usiadł na wskazane mu przez nią miejsce, uprzednio wypuszczając nagromadzony w płucach dym.
- Ano, wiatr nieco ucichł, jest pochmurnie. No cóż, oczywiście, że powoduje, ale jak mam o czymś mówić komuś innemu, jeżeli sam tego wcześniej nie robiłem - uśmiechnął się delikatnie, poprawiając nieco rozpiętą kurtkę.

- Ciekawy sposób na życie - cóż, sam najchętniej by wszystko zostawił i gdzieś wyjechał, tam gdzie nikt go nie zna i jest się samemu. Wokół zegara zaczęło pustoszeć, najwyraźniej turystom się znudziło obserwowanie wieży zegarowej.
- Ukarać? - uśmiechnął się nieco łobuzersko, gdy poczuł rękę Lany pod swoją kurtką. Mimo, iż ją poznał ledwie paręnaście minut temu, to miała w sobie to coś. Cóż, krótki romans nie jest raczej złym wyjściem, a już na pewno nie zaszkodzi.
- Hmm... Zdarza się, jak każdemu... A jak zamierzasz mnie ukarać?

- Ja niestety mam mało czasu i rzadko kiedy mogę gdzieś wyjechać - odparł, wszakże wybrał sobie taki zawód, a nie inny, taki, który wymagał aby poświęcał się w jak najbardziej. Choć podobało mu się takie życie, to jednak w głębi duszy marzył, aby gdzieś uciec, założyć w końcu rodzinę. Gdy usiadła na jego kolanach, dłoń niemalże automatycznie powędrowała na udo Lany. Miał także świetny widok na jej dekolt oraz nogi, zaś jej włosy przyjemnie łaskotały jego szyje.
- Cóż, zdaje się na Ciebie - szepnął do niej. Przez jego ciało przebiegł przyjemny dreszcz, gdy dłoń kobiety przesunęła się po kroczu.

- Oj przydałoby się. Praca w szpitalu jest taka męcząca - odparł. Na nogach był od piątej rano, więc już zmęczenie wdawało się znaki. Nieco ożywiła go swoim śmiały podejściem do życia, a także delikatnym złapaniem jego ucha zębami.
Cóż, gdyby nie to, że wokół znajdują się ludzie, to straciłby wszelkie hamulce i zrobiłby to tu i teraz. Owszem, ryzyko było wysokie, ale w tej chwili nie przejmował się tym aż tak. Coś zaćmiło jego racjonalne myślenie.
Zamruczał gdy zacisnęła dłoń na jego kroczu, już dawno nie miał okazji, aby kochać się z kim, a tym bardziej w miejscu publicznym. Aż przypomniały mu się czasy studenckie, kiedy to miał o wiele więcej czasu, poświęcając znaczna jego liczbę na imprezy z dużą ilością alkoholu. Odwzajemnił pocałunek, po czym przesunął ręką po udzie kobiety, zatrzymując się na jednym z pośladków.

Nie mógł zaprzeczyć, iż nie jest to coś, czego mu brakowało od dłuższego czasu, zresztą ich usta były w dalszym ciągu złączone razem, co uniemożliwiało mu powiedzenie czegokolwiek. Jej dotyk sprawiał, iż przez jego ciało przechodził miły dreszcz, a większość krwi z jego ciała, zaczęła dopływać do narządu, na którym trzymała Lana dłonie. Będąc dalej złączonym z nią w pocałunku, spojrzał prosto w jej oczy. Jej spojrzenie budziło w nim pewien niepokój, ale w tej chwili przestał się tym przejmować. Czuł jak piersi kobiety, stykają się z jego ciałem, jedną ręką dalej masował udo kobiety, które aktualnie odsłonięte było bardziej niż wcześniej. Zaś drugą dłoń wplątał w jej włosy. Gdy zaczęła całować jego szyję, zamruczał cicho, zdejmując rękę z jej głowy. Przejechał delikatnie dłonią, począwszy od policzka, a skończywszy na jej piersi. Zamykając oczy, odchylił głowę nieco do tyłu, dając się zupełnie porwać emocją.
Jednakże ta chwila została brutalnie przerwana przez wiadomość, iż musi natychmiast stawić się w szpitalu. Zdjąwszy ze swoich kolach Lane, posadził ją na ławce, żegnając się z nią.

Przepraszam Wujaszku, że przerwałem.