Gabinet Nauczyciela Obrony Przed Czarną Magią

Chloe wieczorową porą siedziała w swoim gabinecie i przeglądała pergaminy zapisane przez uczniów podczas ostatniej klasówki. Wyniki nie były powalające, a pani Lennox stwierdziła ostatecznie, że trzecia klasa jest chyba najgorszą klasą w historii jej kariery profesorskiej. Nauczycielka tylko przy jednej pracy była w stanie postawić uczciwie stopień Wybitny.
Przekładała właśnie ostatnią kartkę, gdy jedna z postaci namalowana na portrecie zaczęła głośno chrapać.
- Na litość boską, sir Danielu, dopiero dwudziesta - powiedziała z wyraźną rezygnacją w głosie, zerkając na śpiącego mężczyznę uwięzionego na płótnie.

Powrót do szkoły po przerwie świątecznej był jak zwykle ciężkim przeżyciem i powrót do przyzwyczajeń nie zawsze wychodził. Nawet gdy przerwa trwała tylko kilka dni. Cieszyła go nieco myśl, że już niedługo skończy szkołę i będzie mógł zacząć prowadzić swoje własne życie z mniejszą ilością zasad dookoła, chociaż z drugiej strony... Tyle lat i wspomnień związanych z zamkiem sprawi, że pierwsze miesiące będą naprawdę ciężkie. Szczególnie jeżeli chodzi o znajomości, które zwykle rozpadają się w wielu przypadkach gdy każdy idzie w swoją stronę. Ta myśl dręczyła go nieco wieczorną porą w Pokoju Wspólnym gdy Elijah i Zoja byli nieobecni na dole, a to z nimi miał najbliższy kontakt. Widząc jak wiele osób z ich rocznika rozpoczyna już teraz płacze i szlochy, że tylko 2 miesiące i wszyscy się rozstaną nie mógł tego wytrzymać. Zebrał się szybko z pomieszczenia i nie mówiąc nikomu gdzie się udaje ruszył przed siebie. Wędrując po korytarzach miał ochotę dopaść gdzieś Adrienne by porozmawiać z nią o sprawie Wyatta, ale ta pewnie siedziała na dupie w lochach i chełpiła się tym jak dała w twarz pedałowi. Wypuścił ciężko powietrze i nim się obejrzał znalazł się na 2 piętrze zamku, gdzie dokładnie wiedział czyj gabinet znajdzie. Może to i głupie, ale udzieliło mu się nieco tej nostalgii dlatego zapukał trzy razy do gabinetu profesor Lennox i lekko uchylił drzwi.
- Przepraszam, można?
Nie czekając jednak na zaproszenie wszedł do środka zamykając za sobą drzwi.
- Przepraszam, ze przeszkadzam, ale chciałem.. Chciałem tylko pani podziękować za pomoc z tym problemem.
Powiedział łapiąc się za lewą stronę twarzy dotykając ładnie zasklepionego miejsca po uchu. Przyzwyczaił się już do jego braku, dlatego nieco łatwiej było mu o tym mówić.
- Wie pani. Koniec roku za pasem i trudno nie oprzeć się tym całym pożegnaniom, a muszę przyznać, że pani pomogła mi chyba najbardziej.
Dodał uśmiechając się lekko. Dopiero teraz dotarło do niego jak przykro i smutno wygląda. Uczeń ot tak dziękujący nauczycielowi wieczorem w gabinecie. Lizusostwo poziom mistrz.

Oderwała się od sprawdzania prac ucziów dosłownie na moment i stanęła tyłem do swojego gabinetu, stając przy wysokim oknie. Obserwowała ciemniejące błonia, które powoli żegnały wiosenny dzień i przyotowywały się na nadejście nocy. Wtedy ktoś zapukał i wszedł do środka, a Lennox odwróciła się wyraźnie zaskoczona. Nieczęsto ktoś odwiedzał ją w tym gabinecie, a ona sama nie była szczególnie lubianą nauczycielką. Na widok Matlucka ruszyła ponownie do swojego miejsca za biórkiem.
- Siadaj, Matluck, oszczędź sobie tych grzeczności. - Machnęła ręką niedbale, siadając na swoim krześle. Spojrzała na miejsce na jego głowie, które wskazywał i westchnęła po cichu.
- Panie Matluck, jeśli nadal myśli pan poważnie nad zostaniem aurorem, proszę się do tego przyzwyczaić. Mój mąż, Don nie miał ucha, dwóch palców, a pod koniec życia prawej nogi, ale był najlepszy. W trumnie nieborak wyglądał jak cyrkowiec, ale kiedy w podejrzanych szynkach i melinach szła wieść, że Lennox się kręci w pobliżu, to nagle w Londynie brakowało przestępców. Zapełniał cele w Azkabanie w takim tempie jakby robił to na wyścigi. - Po tych słowach zrobiła krótką pauzę. Tak, jej mąż był kimś.
- Cieszę się z każdego ucznia, którego miałam na swoim przedmiocie, ale wiesz którzy najbardziej mnie cieszą? Ci, którzy zdecydowali się pójść do szkoły aurorskiej. Nadal o tym myślisz, prawda Matluck? - Zapytała, składając swoje dłonie w wieżyczkę i świdrując młodego ucznia swoim ostrym wzrokiem.
- Dam Ci list polecający pod warunkiem, że nauczysz się wszystkiego, czego jesteś już w stanie się nauczyć, a czego jeszcze nie umiesz - powiedziała. Spauzowała na moment, a wtedy w jej głowie zaświtała pewna myśl.
- Chcesz się czegoś nauczyć, Matluck?

No tak. Nie miał pojęcia czemu silił się na bycie miłym skoro pani Lennox nie należała do tego grona nauczycieli, którzy z miłym uśmiechem przyglądają się wszystkiemu i słuchają superlatyw i miłych słów w swoim kierunku. A przynajmniej nie sprawiała takiego wrażenia i tylko się w tym utwierdzał przebywając w jej towarzystwie dłużej niż 5 minut. Posłuchał polecenia i usiadł na wolnym krześle kolo biurka nauczycielki uważnie wysłuchując jej opowieści.
- Oczywiście, że dalej o tym myślę. Co jak co, ale wydarzenia ostatnich miesięcy mocno mnie nakierowały na to, że świat magiczny jest.. Nieprzewidywalny.
Powiedział wygodniej rozsiadając się na krześle nie chcąc wyjść na speszonego uczniaka. Opowieść na temat męża nauczycielki była interesująca. Nie uśmiechało mu się tracić kończyny za kończyną, ale takie było życie magów, którzy mieli do czynienia z groźnymi częściami tego świata na co dzień. 
- Przepraszam za wścibstwo, ale co się stało z pani mężem?
Domyślał się, że zginął albo umarł śmiercią naturalną i dlatego ugryzł się w język. Chociaż troszkę za późno, bo nie miał pojęcia czy nauczycielka była skora do wylewności. Słysząc jej kolejne słowa uniósł nieco brew. List polecający? To by mocno ułatwiło mu dostanie się na studia, a jej wymagania by takowy dostać nie były nazbyt wygórowane.
- Kto przy zdrowych zmysłach odmówiłby takiej propozycji. A czego chciałbym się uczyć... Patronusa. Bezapelacyjnie. Może gdybym znał to zaklęcie wtedy w podwalinach wszystko ułożyło by się nieco inaczej. Chociaż nie wiem ile będę w stanie przyswoić w tak krótkim czasie jaki został mi w szkole.

- I dlatego trzeba umieć się bronić! - Powiedziała nagle, a potem klasnęła głośno w dłonie. Chloe była dość porywczą osobą, chociaż przy uczniach starała się tego nie okazywać. Teraz nie była jednak w pracy w pewnym sensie i chyba mogła podzielić się z Aaronem kilkoma przemyśleniami byłego aurora.
- Zmarł na służbie podczas jednej z akcji. To było kilka lat temu, miałam wtedy dyżur na posterunku - odparła bez zbędnego zająknięcia czy łamanego głosu. Chloe już dawno pogodziła się z odejściem Dona. Przynajmniej zmarł jak bohater. - Ścigałam jego mordercę pół roku, a kiedy już go dopadłam dopilnowałam, żeby umarł śmiercią najgorszą z możliwych. Od tamtego czasu uczę w Hogwarcie - podsumowała swoją mało wesołą opowieść, wracając na ziemię.
- Patronus... Moje ulubione zaklęcie, dobry wybór, panie Matluck. Widzi pan, to zaklęcie dużo mówi o człowieku, odsłania wszystko co siedzi w jego środku i jest właściwie osobistą wizytówką każdego czarodzieja - zaczęła, wstając. Obeszła biurko dookoła, a potem wróciła na swoje miejsce i stanęła za oparciem krzesła.
- Chodzi o wygrzebanie z siebie odpowiednich uczuć, emocji. Nie chodzi o samo wspomnienie, którego musimy użyć do rzucenia zaklęcia. Istotę zaklęcia zapewne pan zna, prawda? - Zapytała, patrząc bacznie na Gryfona.
- Poszukiwanie odpowiedniego wspomnienia zajmuje zazwyczaj trochę czasu. Jeśli ma pan w głowie choćby jedno szczęśliwe wspomnienie od którego możemy zacząć proces nauki to proszę wyciągnąć różdżkę - poleciła, od razu sięgając po swoją. Była kąpana w gorącej wodzie.
- Expecto Patronum - powiedziała swobodnym, spokojnym głosem, demonstrując chłopakowi jak powinien prawidłowo wykonać ruch różdżką, ale samego zaklęcia nie rzuciła. - No, teraz ty.

Wysłuchał zakończenia historii męża nauczycielki, a jej zakończenie wprawiło go w osłupienie. Nie spodziewał się takiego obrotu sprawy i Lennox nie wyglądała na taką, która byłaby w stanie doprowadzić do śmierci człowieka, ale jak widać żal i cierpienie po utracie kogoś bliskiego może popchnąć człowieka do różnych czynów. Tym, że mimo wszystko podzieliła się z nim tą opowieścią zaskarbiła sobie większą sympatię gryfona. Jak widać da się lubić belfrów nawet jeżeli wydają się być bardzo stanowczy. Kolejnym etapem była garść informacji na temat zaklęcia które wybrał.
- Oczywiście, że znam istotę.
Skinął głową na podkreślenie tych słów. Zaklęcia interesowały go od zawsze. Zarówno te zwykłe, jak i służące bardziej do walki z przewagą zainteresowania tymi drugimi. Czuł nawet pociąg do zaklęć niewybaczalnych, ale nie był pewien czy kiedykolwiek mógłby się zmusić do poznania ich tajników. Nie był lepiony z tej gliny, a przynajmniej takie miał przeświadczenie. Gdy nauczycielka postanowiła, że pierwszą lekcję zaczną w tym momencie nie ukrywał zdziwienia. Nie sądził, że wyściubiając nos z Pokoju Wspólnego skończy na prywatnej lekcji. Poderwał się z krzesła wyciągając różdżkę. Nigdy się z nią nie rozstawał, a jak już to nie na długo. Takie zboczenie. Przyjrzał się uważnie ruchom jakie wykonała nauczycielka, a następnie powtórzył je na sucho. Teraz przyszła trudniejsza chwila. Znaleźć we wspomnieniach coś, co będzie najszczęśliwszą chwilą jego życia. Znalazł jedno w głowie. Takie, które zawsze napawało go pozytywnymi myślami. Pierwszy dzień w Hogwarcie, wśród całej tej wspaniałej magii. Zamknął oczy i skupił się właśnie na tej myśli. Wykonał wcześniej wskazany ruch różdżką i...
- Expecto Patronum!
A po krzyku nie stało się nic. Nie poleciała nawet iskierka. Spojrzał na swoją różdżkę. Szybki zamach.
- Expecto Patronum!
I nic.
- Cholera...

Wiedza książkowa jednak była niczym w porównaniu z widzą teoretyczną, przynajmniej w przypadku tak swoistego zaklęcia jakim było zaklęcie patronusa. Chloe wiedziała, że za pierwszym razem mu nie wyjdzie, bo zwyczajnie nikomu nie wychodziło. Matluck musiałby być chyba jakimś wybrańcem, żeby poszło mu tak łatwo. Ruch różdżką był bez zarzutu, wszystko pewnie zasługą było zręcznych nadgarstków wyrobionych drogą ćwiczenia zaklęć. To było jednak najmniej istotne.
- Zamiast skupiać się na danym wspomnieniu, pomyśl lepiej jak się wtedy czułeś. Nie odtwarzaj za wszelką cenę tego dnia, tylko postaw siebie w sytuacji, która miała wtedy miejsce - zaczęła, próbując nakierować chłopaka na odpowiednie tory myślowe, które były niezbędne do wyczarowania patrona.
- Patronus to coś bardzo osobistego, byle jakie wspomnienie go nie przywoła. Kiedy pierwszy raz z mojej różdżki wyskoczył lśniący i dumny koń byłam już na studiach, trochę późno, ale nikt wcześniej nie dał mi szansy nauki tego zaklęcia. Wtedy jeden z moich wykładowców powiedział mi, że koń symbolizuje chęć do pracy. Zwierzę nigdy nie jest przypadkowe i zawsze mówi coś o nas - mówiąc to, obracała swoją różdżkę w dłoniach.
- Po urodzeniu córki miałam problem z swoim patronusem, a wtedy w mojej głowie pojawiła się myśl, że może dziecko mnie unieszczęśliwia, bo trzyma mnie z dala od pracy i działania. Wtedy uświadomiłam sobie, że to nie córka była problemem, a wspomnienie, które było już słabe i dziecinne w porównaniu z nowym, szczęśliwym i silnym wspomnieniem jakim było doczekanie się Lilianne - dodała, chcąc nakierować Aarona na to, czym ma się kierować w doborze wspomnienia.
- Wczuj się. Zupełnie jakbyś jeszcze raz tam był - zachęciła po raz kolejny, patrząc na niego wyczekująco.

Postawić się w sytuacji tego co działo się tego dnia jak przekroczył próg Hogwartu po krótkiej przeprawie przez jezioro? Było to łatwiejsze do powiedzenia niż zrobienia, ale gdyby to zaklęcie należało do prostych, to pewnie każdy rzucałby patronusem na lewo i prawo, a opanowanie go nie byłoby niczym spektakularnym. Wysłuchał tego co do powiedzenia ma nauczycielka. Dotarło do niego, że tak naprawdę nikt do końca nie wiedział nic o tej osobie. Nie miał zielonego pojęcia, że miała tragicznie zmarłego męża, ani że posiadała córkę. Wiadomo, że nie były to informacje, które podaje się na pierwszych zajęciach, ale o innych krążyły jakieś opowieści i o tym co robili nim zaczęli tu uczyć, a o Lennox cisza. No może poza tym, że była dosyć surowa. 
- Chyba już rozumiem o co chodzi, ale czy wykrzesam to z siebie...
Mruknął lekko niezadowolony mimo, że był wdzięczny za tą radę, bo ona mocno nakierowała go na o jak powinien się czuć, ale presja tego, że sam musi się zmusić do takiego uczucia była... Przytłaczająca. Rozluźnił rękę trzymającą różdżkę tak jakby miało mu to pomóc i przyjął postawę spoglądając w głąb gabinetu. Ponownie przymknął oczy przypominając sobie tamten dzień i starał się przypomnieć sobie co wtedy czuł. Pamiętał dokładnie. Ekscytacja połączona z radością. W końcu mógł rozpocząć swoją naukę magiczną. Radość.
- Expecto Patronum!
Powiedział głośno skupiając się na uczuciu radości, którą wtedy czuł lecz różdżka znów ani drgnęła. Po trzech kolejnych, nieudanych próbach przestał próbować.
- Jestem na to chyba zbyt niecierpliwy...
Mruknął uśmiechając się lekko spoglądając na nauczycielkę.

- Skoro ciężko Ci to z siebie wykrzesać, to może wybrałeś nieodpowiednie wspomnienie. Poszukiwanie odpowiedniej myśli zajmuje czas, niektórym nawet całe lata - rzekła nieco pesymistycznie, ale przynajmniej nastawiła go na to, że nie wyjdzie mu to od razu. Nie chciała być wścibska i pytać o rodzaj wspomnienia, ale początkujący zawsze wybierali coś banalnego jak pierwszy lot na miotle, list z Hogwartu czy pierwsza randka z wymarzonym chłopakiem. Zwykle były to emocje zbyt słabe do wyczarowania patronusa.  
- Wspomnienia ludzi w waszym wieku są jeszcze niedojrzałe, ale potrafią wzbudzać silne emocje. Zamiast skupiać się w pełni na tym jednym, wybranym, pomyśl o tym co daje Ci szczęście. Jeśli ktoś wybiera za swoje wspomnienie pierwszy lot na miotle, to zwykle mówię: nie myśl o tym, myśl o lataniu skoro ono Cię uszczęśliwia - mówiła, ale nie była do końca pewna czy chłopak nadąża, bo był bardzo skupiony na wykonywaniu zaklęcia, które nie szło najlepiej.
- Expecto Patronum - wypowiedziała te dwa słowa ze spokojem w głosie i zamachnęła się różdżką. Z jej końca wyskoczył srebrzysty lew, który przegalopował ciężko i dumne po jej gabinecie, aż w końcu po tym triumfalnym okrążeniu zniknął w powietrzu. - To tylko dowodzi tego, że patronus jest silnie związany z czarodziejem. Mój zmienił się po śmierci mojego męża i przybrał formę jego patronusa. Co ciekawe, jest on bardzo często związany z ukochanymi osobami, często zakochani posiadają takie same patronusy lub ich partnerskie odpowiedniki. A to dlatego, że miłość wywołuje odpowiednie emocje do przywołania opiekuna.
- A teraz pamiętając o wszystkim co powiedziałam, proszę wszystko sobie poukładać, przespać się z tym i wrócić po weekendzie, dobrze? Na dzisiaj koniec lekcji.

- Całe lata? Chyba tyle nie mam.
Powiedział z lekkim uśmiechem, chociaż zawiódł się nieco sam na sobie. Uważał się za naprawdę dobrego z zaklęć ale jak widać pewnych rzeczy się nie przeskoczy. Ni był nikim wyjątkowym, a kolejnym magiem, który miał o sobie zbyt duże mniemanie i został sprowadzony na ziemię. Wysłuchał słów mądrości nauczycielki starając się znaleźć w sobie coś nowego. Jakiekolwiek nowe uczucie, które może mu pomóc wykrzesać z siebie radość, której potrzebował. Widząc patronusa Lennox otworzył oczy ze zdumienia. Słyszał, że ludzie mają jakieś psy, króliki, fretki, ale lew to było coś nowego. Coś... Wielkiego. 
- Dobrze. Chociaż nie wiem czy weekend mi wystarczy by znaleźć w sobie odpowiednie myśli. Mimo wszystko spróbuję.
Odpowiedział chowając różdżkę do kieszeni. Cieszyło go, że mógł wyjść z gabinetu nauczycielki, bo czuł się nieco mentalnie przybity więc pewnie i tak by nic z tego nie wyniósł, a już na pewno nie dałby rady znaleźć w sobie pozytywnej myśli.
- Dziękuję za szansę podszlifowania się. Do widzenia pani profesor. 
Pożegnał się i ruszył w stronę drzwi. Był zdeterminowany by zajrzeć w głąb siebie, ale gdzie mógłby to zrobić... Miał w głowie pewien pomysł. Skinął raz jeszcze głową na pożegnanie i opuścił gabinet. Poszukiwania czas  zacząć!

Wszystkie wieczory w Hogwarcie wyglądały tak samo. Chloe spędzała je samotnie w swoim gabinecie w towarzystwie starego, magicznego radia, które codziennie o godzinie dziewiętnastej podawało najświeższe informacje z całego dnia. Nudna część o doniesieniach z ministerstwa była jej ulubioną i wtedy zawsze dawała głośniej. Pomimo zawieszenia praktyki aurorskiej, Lennox nadal czuła się silnie związana ze światem przestępców i aurorów, nie mogąc się od niego ostatecznie uwolnić.
Gdy wiadomości dobiegły końca, a z radia popłynęła smętna piosenka o dziecku wilkołaka, nauczycielka wróciła do pisania listu zaadresowanego do wydziału aurorstwa magicznego uniwersytetu w Londynie. Była tam częstym gościem, odwiedzając wykładowców i wygłaszając gościnnie prelekcje na tematy bliskie swojemu sercu, czyli pracy aurora. Była to odpowiedź na propozycję dotyczącą sympozjum naukowego, na którym chcieli, aby się pojawiła. Gdy postawiła ostatnią kropkę, odłożyła pergamin do szuflady swojego biurka, a potem oparła się wygodniej o oparcie swojego krzesła i przewróciła leniwie stronę Proroka, który leżał na blacie niczym podkładka pod pergaminy.

Zgodnie z zaleceniami nauczycielki ostatnie dni Matluck spędził na poznawaniu samego siebie i tego, co siedzi mu w głowie. Z tego właśnie powodu opuścił znaczną część jarmarku, na którym bawiła się znaczna część szkoły i nie tylko, a gryfon wychodził na jakiegoś snoba, który jest ponad to. Problem polegał na tym, że wymyślenie tego co sprawia mu największą przyjemność nie było zajęciem tak prostym jak może się wydawać gdy pierwszy raz ktoś nam rozkaże o tym pomyśleć. Tego dnia jednak coś w nim się poruszyło i zrozumiał jedną ważną rzecz na temat samego siebie i tego co sprawia mu przyjemność. Miał ochotę sprawdzić czy to wspomnienie jest na tyle silne od razu, jeszcze w dormitorium, ale jakoś się opanował i wypruł z Pokoju Wspólnego zarzucając na siebie szatę uczniowską mimo, że pora dawno była już taka, że mógł swobodnie przebiec w nieco luźniejszym ubraniu. Szybko przedostał się z wieży na 2 piętro i zapukał w drzwi od gabinetu nauczycielki.
- Halo? Profesor Lennox?
Zapytał uchylając nieco drzwi i nie czekając na odpowiedź wparował do środka zamykając pomieszczenie za sobą.
- Chyba znalazłem i aż trudno mi uwierzyć, że mogło być to takie proste ale... Chyba mam. Mimo wszystko nie próbowałem samemu, bo nie wiem czy nie wysadzę czegoś jeżeli wyjdzie źle.
Podrapał się po policzku uśmiechając się lekko podchodząc bliżej biurka. Teraz do niego dotarło, że może była ona czymś zajęta, a on nieokrzesanie wparował do pomieszczenia. Póki co jednak nie będzie przepraszał, bo znów mu się dostanie, że jest miękki.

Gdy drzwi do jej gabinetu otworzyły się z hukiem, Chloe uniosła wzrok z zaniepokojeniem. Bała się, że coś się stało: jakieś kolejne zwłoki w zakazanym lesie albo kreatura wychodząca z lochów, ale gdy zobaczyła Matlucka, uspokoiła się. Uśmiechnęła się przelotnie i wskazała chłopakowi krzesło przed sobą bez zbędnych oporów.
- Wyglądasz dziś jak oświecony młody człowiek, Matluck - powiedziała pogodnie kiedy skończył, składając ręce na biurku. Uśmiechnęła się pod nosem kiedy usłyszała o tym, że wspomnienie było proste i miał je cały czas niemal przed nosem, ale nie umiał go dostrzec. Tak jak powiedziała mu ostatnio: im, młodym nie potrzeba wiele do szczęścia.
- Wyciągnij różdżkę i pamiętaj o wszystkim, o czym ostatnio Ci mówiłam. Skup się, Matluck - powiedziała, wstając z krzesła. Obeszła swoje biurko i usiadła na jego rogu, wpatrując się z zainteresowaniem w jego poczynania.

Oświecony może i nie był, ale na pewno podekscytowany. Wstał z krzesła na którym wcześniej usiadł i wyciągnął różdżkę. Ustawił się w dogodnym miejscu gdzie uważał, że w razie czego nic nie zniszczy i przymknął na chwilę oczy starając się skupić na tym co przyszło mu do głowy. Skup się Matluck. Jego głowę przepełniły myśli w których wrócił do pierwszych zajęć z zaklęć i do tego jak uwielbia magię. Czystą, skomplikowaną magię. Szczególnie skupił się na tym jak przepełnia go radość gdy czaruje. To co Lennox powiedziała wcześniej o radości samego latania otworzyło mu oczy na to uczucie. Radość z magii.
- Expecto Patronum!
Powtórzył wcześniej wyćwiczony ruch i zamachnął się. Tym razem jednak różdżka lekko zareagowała. Z jej końca na chwilę błysnęły białe iskry i mimo, że nie był to patronus, to Aaron poczuł jak tętno mu przyspiesza.
- Chyba lepiej, ale nie wiem czy to dobry znak na wspomnienie... Tak powinno się stać czy od razu mam rzucić jakimś zwierzęciem o ścianę sali?
Zapytał spoglądając na nauczycielkę. Nic lepszego niż to nie wymyśli. Silił się długi czas i tylko to wydawało mu się być wystarczająco... Radosne.

Chloe ze zmarszczonymi brwiami patrzyła jak chłopak ze skupieniem zaciska spoconą dłoń na różdżce i skupia się z całych sił na tym, aby przywołać do siebie odpowiednie wspomnienie. Kibicowała mu w duchu, bo nie chciała żeby szybko się  zniechęcił. Nie była pewna czy cierpliwość jest cnotą cechującą Aarona Matlucka, ale po ostatnim spotkaniu podejrzewała, że nie. Gdy z różdżki chłopaka uleciała tylko srebrzysta smużka, która zwykle zwiastowała przybycie patronusa, Lennox już uniosła lekko dłonie w geście radości, ale gdy ta zniknęła, potarła ze zdenerwowaniem swoją wąską brodę.
- Wspomnienie musi być silne. Już na samą myśl musi tobą nosić, rozumiesz? Patronus zweryfikuje dopiero czy wspomnienie jest dobre, ani ja, ani ty nie możemy tego stwierdzić - powiedziała, po czym popadła w dłuższe zastanowienie.
Miała pewien pomysł. Był dość szalony, ale planowała go od dłuższego czasu. Przygotowała się do spotkania z Matluckiem wczoraj, bo spodziewała się ujrzeć go dzisiaj lub jutro. Nadal miała jednak wątpliwości, czy metody jej nauczania nie będą zbyt kontrowersyjne.
- Słyszałeś dowcip o tym jak ojciec uczył pływać swojego syna wyrzucając go w worku na środku jeziora? Czas wejść do worka, panie Matluck, idziemy uczyć się pływać. Za mną - powiedziała, wychodząc z gabinetu z różdżką przed sobą, szybkim krokiem kierując się w stronę schodów, a potem do wyjścia ze szkoły.