Parter domu

Im bardziej wsłuchiwał się w żądania Blodeuwedd, tym na jego twarzy malował się większy szok. On nie był w stanie tego zrobić, nawet w imię bezpieczeństwa bliskich. Porwanie noworodka ze szpitala było zbyt dużym żądaniem z jej strony, choć nie zamierzał jej tego mówić.
- Czemu nie możesz zrobić tego sama? Eliksir wieloskowy działa cuda - rzucił, nie myśląc normalnie. Przej jego głowę przelatywały tysiące myśli w tej chwili. Wahał się czy zgodzić się na jej warunki, obawiał się, że po prostu nie wytrzyma psychicznie uprowadzenia noworodka ze szpitala.

- Myślałam o tym, znam szpital jak własną rękę, ale nie chcę ryzykować ani tym bardziej przemęczać się. Wiem, że wykonasz robotę porządnie - odparła, spoglądając ze znudzeniem na płytki swoich paznokci.
Widziała, że się waha, więc postanowiła trochę go do tego przekonać. Wiedziała, że w końcu się zgodzi bo bezpieczeństwo siostry i dobrego imienia, a także posada w szpitalu będą ważniejsze niż jednej noworodek.
- Wiesz, że hieny z gazety zaczną węszyć... Rozpuszczą plotkę, będą szukać, zakradną się pod twój dom, będą za tobą chodzić, szpiegować Cię. W końcu Cię zobaczą, w szpitalu wybuchnie panika, pacjenci i personel nie będą chcieli żeby w Mungu pracował wilkołak. Nawet jeśli nie znajdą dowodu, szrama na reputacji zostanie i ludzie nie będą Ci ufać - przekonywała i wiedziała, że Miles także to wie. Ktoś po prostu musiał powiedzieć to na głos.
- A do tego twoja siostra.. W końcu zaczęła dobre życie, a ty będziesz to ryzykował dla jednego, ryczącego, różowego bobasa?

- Wątpię, nie dam rady - domyślał się, że i tak coś pójdzie nie tak. Ludzie nie tylko dowiedzieliby się, że jest wilkołakiem, to jeszcze do tego porywaczem noworodków, które zapewne zjada. Wolał już, aby wiedzieli tylko o tej pierwszej części.
- Zrób co chcesz, ale ty na pewno zrobisz to lepiej. I mojej siostry do tego nie mieszaj - rzucił.

Kiedy usłyszała odmowę, ręka aż ją zaswędziała. Nie chciała jednak aby Miles z siniakami i krwią na twarzy pojawił się w szpitalu, bo to z pewnością od razu wzbudziłoby podejrzenia. Zamiast tego zacisnęła mocno szczęki i pięść, po czym wstała i podeszła do mężczyzny.
-Jak chcesz.
Wycelowała mu różdżką w sam środek twarzy i rzekła:
- Imperio.
Gdy zobaczyła jak ostatki wolnej woli w oczach Milesa znikają, uśmiechnęła się do niego.
- Pójdziesz do szpitala i zrobisz to, o czym rozmawialiśmy. Zachowuj się normalnie i pilnuj, żeby nikt Cię nie zobaczył - powiedziała, odwiązując sznury, którymi przywiązała go do kanapy aż w końcu pęta opadły dookoła gołego mężczyzny.
- Przyniesiesz mi dzieciaka TUTAJ. I nikomu o mnie nie wspomnisz. A teraz wracaj skąd przyszedłeś - mruknęła, po czym klepnęła go w pośladek, życząc mu tym samym pomyślnych wiatrów.

Pojawił się na środku pomieszczenia, w którym był wcześniej przetrzymywany przez Blodewedd. Wciąż miał na siebie niedbale założony kitel i zwykłe dresy, a na rękach trzymał płaczące niemowlę, któremu najwyraźniej nie spodobał się sposób transportu.
- Zrobiłem wszystko zgodnie z twoją wolą - obwieścił podchodząc do czarownicy podając jej uprowadzone kilka chwil wcześniej dziecko.

Owena z niecierpliwością czekała na dźwięk, który obwieści pojawienie się Milesa Gladstone z jej upragnionym dzieckiem. Blodeuwedd niecierpliwiła się, chodząc po pokoju od okna do ściany i z powrotem. Kiedy wreszcie rozległo się głośne pyknięcie, które zapowiedziało uzdrowiciela, czarownica drgnęła niespokojnie. Gdy zobaczyła zawiniątko w ramionach mężczyzny, jej twarz rozjaśniła się, a ona wyciągnęła ręce, podeszła do niego i od razu zabrała mu bobasa.
- Moje... dziecko... - mówiła drżącym głosem prawie płacząc. Odchyliła materiał, a następnie pieluszkę i spojrzała do środka. Dziewczynka. - Glenna Blodeuwedd - powiedziała rozanielonym głosem, a potem zwróciła się do Milesa. - CZEKAĆ.
Poszła z dzieckiem na górę, tam zostawiła je w starym, wiekowym niemal łóżeczku, zamknęła je w pokoju na klucz i wróciła do mężczyzny. Nadal był pod wpływem zaklęcia. Złapała go za szatę i teleportowała się z nim tam, gdzie nikt by się nie spodziewał.

Kiedy tylko zostawiła Milesa ledwo żywego na skraju strumienia w oddalonej o setki mil stąd Kanadzie, powróciła do domu, w którym czekał jej skarb. Deportowała się na schodach, ponieważ chciała wrócić do swojej córki jak najszybciej. W myślach już nazywała ją córką, nadała jej już nawet imię. Owena była owładnięta psychopatyczną radością, którą wyzwoliło w niej posiadanie maleństwa.
Weszła do pokoju po cichu, zamknęła za sobą drzwi i przez moment w milczeniu wsłuchiwała się w kwilenie małej istotki. Wtedy miała chwilę na to, aby przyjrzeć się dziecku. Miało główkę pokrytą czarnymi, cienkimi włoskami - ten fakt ucieszył kobietę, ponieważ dzięki temu łatwiej będzie udawać pokrewieństwo. Nie wiedziała jeszcze dokąd się uda, ale wiedziała, że nie może zostać w Hogsmeade blisko aurorów, musi uciekać ze swoją najdroższą córką.
Zabrała maleńką z łóżeczka, przytuliła ją do piersi, zamknęła oczy i teleportowała się z dzieckiem tam, gdzie nie mieli jej znaleźć.