Miasteczko

- Chodźmy do miasteczka - zaproponował siostrze, kiedy opuścili tereny posiadłości Greengrassów. - Dawno już tam nie byliśmy, co? - uśmiechnął się. Kiedy byli mali wymykali się tam czasem na spacer obserwować dziwne zwyczaje mugoli. Krótko przed rozpoczęciem nauki w Hogwarcie, kiedy jeszcze nie mieli różdżek William przypadkiem powiesił na drzewie jednego chłopca, który się z nich naśmiewał i wyzywał od dziwaków. Od tamtej pory minęło już sporo czasu.
- Mam już dość tego domu... Dlaczego się przede mną ukrywasz? - mruknął przygnębiony. Dobijał sie parę razy do jej pokoju w ciągu ostatnich dni, bo już wcześniej chciał zaproponować jej jakiś wypad na spacer, albo mini mecz quidditcha. Cokolwiek byleby nie siedzieć samemu w pokoju. Widział, że Christine była wtedy u siebie, ale nie otwierała.

- Jak za dawnych czasów? - zapytała ze znajomym błyskiem w oku, na propozycję chłopaka. Oj tak, w dzieciństwie Christine bardzo często wyciągała Willa do ludzi. Jednak od kiedy poszli do Hogwartu i bywali w Greenock jedynie na wakacje i święta, jakoś tak nie było kiedy. 
Pytanie Willa nieco zbiło dziewczynę z tropu. Uśmiech zszedł jej z buzi, a wzrok utkwiła gdzieś w ziemie. 
- Jakoś tak... nie czułam się najlepiej, chciałam być sama - wymamrotała pod nosem, jednak miała pewność że chłopak usłyszał i zrozumiał wszystko. Wreszcie przeniosła na niego wzrok. - Przepraszam... to wszystko to dla mnie za dużo. 
Miała tylko nadzieje że Will nie wziął sobie tego za bardzo do siebie, że nie pomyślał że Chris jest na niego zła, czy coś w tym stylu. Wpatrywała się jeszcze chwilę w brata, po chwili przystanęła i przytuliła się do chłopaka.
- Przepraszam - szepnęła mu jeszcze do ucha, po czym odkleiła się od niego i ruszyli dalej, w stronę miasteczka.

- Może nieco dyskretniej niż za dawnych czasów - wyszczerzył się wesoło. Teraz w nagrodę za taką wycieczke zostaliby wyrzuceni z Hogwartu, więc lepiej trzymać nerwy na wodzy i nie dać się sprowokować.
- ... Nie czułam sie najlepiej
- Jesteś chora? - zaniepokoił się. Gdyby nie miał tak wiele na głowie ostatnimi czasy na pewno zauważyłby, że zmizerniała, ale przez tą całą akcję ze zdjęciami myslał tylko o tym jednym. Zaskoczony jej nagłym przypływem miłości również przystanął i objął ją delikatnie.
- To raczej ja powinienem przeprosić ciebie. To ja zepsułem nam te wakacje - mruknął. Okłamał ją, narobił problemów, zostawił ją samą. Ucałował ją delikatnie w czubek głowy i uśmiechnął się nieznacznie po czym chwycił za rękę i ruszyli dalej. Przez jakiś czas szli w milczeniu machając wesoło splecionymi rękoma.
- Dymitr się odzywał? - zagadnął w pewnej chwili ni z tego ni z owego.

No tak, jeszcze tego by brakowało żeby któreś z nich wyrzucono z Hogwartu za używanie magii w obecności mugoli. 
- Nie, nic mi nie jest - chyba... - wszystko w porządku - odpowiedziała na pytanie, chociaż wcale nie była co do tego przekonana. Po prostu, nie chciała martwić brata. No ale kogo ona chciała oszukać?
Uśmiechnęła się delikatnie i nie odzywała się już, aż do momentu kiedy Will zapytał o Dymitra. Wtedy nieco spochmurniała. Szczerze powiedziawszy, przez całą tą sprawę z Willem i Claudią, Chris niemal zapomniała o nim i o całej tej bójce. A być może po prostu nie chciała o tym myśleć? Prawda była taka, że dziewczyna nie za bardzo wiedziała co ma teraz robić. Lubiła Dymitra, nawet bardzo... ale było jej trochę głupio, za tą sprawę z Willem. 
- Ani słowa - skomentowała krótko.

- Na pewno? Nie wyglądasz najlepiej. Dobrze sypiasz? - zapytał z troską. Sam miał ostatnio problemy ze snem.Ciągle śniło mu się, że ucieka przed wielkim aparatem, spada z wieży astronomicznej i kiedy już roztrzaska się o ziemię robią mu zdjęcia, więc znowu wstaje i ucieka przed aparatem.
Odpowiedź siostry odnośnie kontaktu z Dymitrem specjalnie go nie zdziwiła.
- Widocznie jest zajęty kimś innym - mruknął rozglądając się dookoła, kiedy znaleźli się w miasteczku.
- Zobacz! - zainteresował się starą, zardzewiałą maszyną-zabawką do mierzenia siły stojącą przy ogródku barowym.

- Tak, tak, dobrze sypiam, dobrze się odżywiam... - generalnie to wcale nie kłamała. No bo na dobrą sprawę to przecież sypiała naprawdę długo, jeść, też jadła dużo... czasami jej się nawet wydaje ze za dużo. A to że jest wiecznie zmęczona i wiecznie głodna, to jest już całkiem inna bajka.
Na słowa brata uniosła brwi ku górze i spojrzała na niego.
- Will, o co Ci znowu chodzi? - mruknęła w odpowiedzi. Dobrze wiedziała że Willowi wcale nie podoba się ten cały ich związek, chociaż przecież oficjalnie wcale to związek nie był, prawda? Mogła się przecież spodziewać że prędzej czy później Will postara się o to żeby jego kochana siostrzyczka, nie wpadła w sidła Dymitra. Najgorsze w tym wszystkim jest chyba to, że William ma rację, a dziewczyna jest taka zapatrzona w Dymitra że nie uwierzy w ani jedno złe słowo na jego temat. Ufała mu... ach, ta naiwność.
Spojrzała w stronę jaką wskazywał chłopak, jednak nie powiedziała nic. Generalnie odechciało jej się spaceru i najchętniej znów wróciłaby do punktu wyjścia, czyli zamknęła się w pokoju i nikogo nie wpuszczała. Rozpoczynając dyskusję na ten temat, Will już całkowicie popsuł jej humor, który i tak ostatnio nie jest najlepszy.

- O nic. Po prostu cieszę się, że się w końcu ode ciebie odczepił. Nie jest dla ciebie - mruknął. Czy to źle, że troszczył się o siostrę? Lubił Dymitra, ale znał go nieco lepiej niż siostra i wiedział, że ma nieco inne podejście do życia. Nie chciał, żeby przez niego cierpiała. Dobrze wiedział, że Christine i tak nie będzie go słuchać, ale nie zamierzał się poddawać. Będzie jej truł tak długo, aż zrozumie. Zafascynowany podszedł do starego automatu
- Taki sam był we Włoszech. Tu się wrzuca pieniądze - pokazał na mały wlot na monety. - Claudia mi pokazała. Mugole uderzają w to i pokazuje ich silę. Ale to chyba nie działa... nie świeci - mruknął stukając czubkiem buta w przerdzewiałą obudowę.

- Proszę Cię, nie zaczynaj. Pozwól że sama sobie będę wybierać chłopaków. Nie potrzebuje twojej pomocy. - warknęła, po czym wystawiła oskarżycielsko palec w jego stronę. - To że "się ode mnie odczepił", to zapewne twoja wina. Nie trzeba było się rzucać na niego z łapami.
Założyła ręce na klatce piersiowej i właściwie nie słuchała brata. W zasadzie to co mówił wpadało jednym uchem, wypadało drugim.
- Najwyraźniej - skomentowała kiedy Will stwierdził że chyba nie działa i bez słowa ruszyła w głąb miasteczka. Nie obchodziło ją w tym momencie czy brat idzie za nią, czy nie. Równie dobrze mógłby zostać, albo wrócić do domu, a ona jakoś by się tym zbytnio nie przejęła.

- Nie zaczynam. - wywrócił oczami. No i znowu się kłócili. Jak to jest, że całe życie byli zawsze zgodni a tu nagle kłócą się niemal o wszystko. - Więc wybieraj kogoś, kto nie będzie przy okazji pieprzyć się z połową twoich koleżanek! - odwarknął. No może odrobinkę przesadził. Dymitr przecież nie był aż takim babiarzem, ale fakt, że jego kolega kręcił z dwiema dziewczynami na raz... co najmniej dwiema, od razu skreślał Rosjanina z roli potencjalnego szwagra. Musiał bronic cnoty swojej siostrzyczki.
- Jasne, obraź się! - ruszył po chwili za siostrą. Nie zamierzał zostawać tu sam. Po chwili zrównał się z nią. - Jesteś hipokrytką, wiesz?

- Coś ty się tak czepił tego Dymitra? Myślałam że jesteście kumplami... - może jeszcze nie krzyczała, ale ton głosu wyraźnie wskazywał na to, że zaraz zacznie. To naprawdę zaskakujące, że dotychczas, przez 16 lat, nie znaleźli ani jednego powodu do kłótni. No proszę, teraz wszystko się skumulowało i takie są efekty. W ciągu ostatniego miesiąca, kłócili się więcej, niż przez całe życie. 
- O co Ci teraz chodzi? - przystanęła kiedy Will był już obok niej. Szczerze mówiąc, Will nieco wytrącił ją z równowagi tym oskarżeniem. Hipokrytką? Doprawdy nie miała pojęcia, co Will miał na myśli.

- I właśnie dlatego, że jesteśmy kumplami wiem, że to nie jest odpowiednia partia dla ciebie. Christine, on ma dziewczynę! - wypalił w końcu. Nie chciał tego mówić, chciał załatwić to inaczej, przekonać ją jakoś łagodniej, ale niestety się nie dało. Właściwie to Dymitr nie powiedział mu, że krukonka, o której rozmawiali w drodze do Munga jest jego oficjalną dziewczyną, ale sposób w jaki o niej mówił był jednoznaczny.
- O co mi chodzi? A kto robił mi wyrzuty o Claudię? - dxgnął ja oskarżycielsko palcem. - Chcesz sama wybierać, a czepiałaś się mnie. Źle wybrałem, mam tego świadomość, ale nie chcę, żebyś ty tez cierpiała. - spojrzał na nią smutno.

Trzeba przyznać, że informacja jaką Will uraczył Chirs, mocno nią wstrząsnęła. Chwilę stała i bez słowa wpatrywała się w Willa mrugając jak głupia. Po chwili wreszcie się odezwała, jednak głos jej drżał. 
- Mówisz tak tylko po to żebym w końcu o nim zapomniałam, prawda? To wcale nie jest prawda? Proszę powiedz że to nie jest prawda... 
Cholera, Will miał rację, nie tak dawno Christine czepiała się Claudii, a teraz ma pretensje o to że robi to samo... ładnie, ładnie. No ale przecież się przed nim nie przyzna, prawda? 
- Przecież Claudia to inna sytuacja... Osobiście nic do niej nie mam, naprawdę, po prostu... Ja ciebie tylko ostrzegałam żeby nie doszło do całej tej sytuacji która ma teraz miejsce... - zaczęła się bronić, jednak z marnym skutkiem. Spuściła wzrok z brata i znalazła jakiś martwy punkt przed sobą.

- Mówię poważnie, Christine. Nie wierzysz to go zapytaj. Sam mi mówił, że jeszcze nigdy nie czuł czegoś takiego do żadnej dziewczyny i chyba w końcu się zakochał. Jest z Ravenclaw. - zmrużył oczy próbując sobie przypomnieć jej imię, ale Dymitr chyba tego nie powiedział. Pewnie gdyby Christine zapytała go o to zaprzeczyłby, czemu wcale by się nie zdziwił.
- Siostra, myślisz, że uderzyłbym go bez powodu? Znam go trochę lepiej niż ty, wiem, że zmienia dziewczyny jak rękawiczki. Poczytaj sobie Proroka. Gdyby był porządny to cieszyłbym się, że moja siostrzyczka jest z moim przyjacielem, ale w tym wypadku nie pozwolę, żebyś cierpiała z jego powodu. - położył delikatnie rękę na ramieniu siostry. Chyba już trochę za późno, i tak będzie cierpiała, ale przynajmniej zdążył zareagować, zanim Dymitr dobrał się do jej majtek.
- Nie, Christine, Claudia to dokładnie ta sama sytuacja... I też nie daje znaku życia. - dodał cicho również zawieszając wzrok gdzieś przed sobą.

- Ale... ale po co on miałby to robić? Dlaczego mając dziewczynę, miałby kręcić z inną na boku? - głos jej wciąż drżał, a po policzkach spływały jej pojedyncze łzy. Nie chciała znowu płakać, ale to było silniejsze od niej. - Dlaczego ja muszę być taka naiwna? - jęknęła i przysiadła na pobliskiej ławce. Oparła łokcie o kolana i schowała twarz w dłoniach. 
- Chyba trochę za późno... wygląda na to że od początku byłam tylko zabaweczką w jego rękach. - Spojrzała na moment na brata, po chwili jednak oparła się o oparcie ławki i odchyliła głowę tak, żeby móc spojrzeć na niebo. - Jaka ja jestem głupia. Poleciałam na jeden pijacki pocałunek, wierząc że rzeczywiście on coś do mnie czuje... - i w tym momencie uznała że powiedziała za dużo. Jakoś nie miała okazji (i ochoty) opowiadać Willowi jak się poznali. Gdyby ten się dowiedział że przy pierwszym spotkaniu Dymitr po pijaku zaczął się dobierać się do jego siostry, tym bardziej by się wściekł i przemówiłby jej do rozsądku. No ale co się stało, to się nie odstanie. 
- Dobrze, masz rację, zachowuje się jak hipokrytka. Zadowolony? - Nie miała siły więcej dyskutować na ten temat. Poddała się. Była zbyt załamana żeby się jeszcze kłócić z bratem. Dlatego dała sobie spokój. Schowała dumę do kieszeni, przyznała mu rację i teraz liczyła że nie będzie ciągnąć tego tematu dalej.

- Bo taki już jest. To nie twoja wina. I nie jesteś naiwna... Po prostu nie masz doświadczenia z takimi... palantami. - próbował ją jakoś pocieszyć, ale chyba marnie mu to szło. I wcale nie zamierzał obrażać Dymitra tym określeniem. Jako kumpel palantem nie był, ale jako facet, który zamierzał skrzywdzić małą siostrzyczkę Williama już tak. I przypieprzyłby mu znowu, jeśli tylko spróbowałby zajrzeć jej znowu pod kieckę. Wciągnął ze świstem powietrze, kiedy powiedziała mu o pocałunku i zacisnął na chwilę zęby nie chcąc znowu wybuchnąć gniewem.
- A mówiłaś, że do niczego nie doszło - warknął, choć starał się zachować spokój. - I kiedy ty niby byłaś pijana? - trochę go to skołowało. Nie licząc ostatniej imprezy Christine nie brała alkoholu do ust, ale wtedy było już po tej całej akcji z Rosjaninem.

Westchnęła tylko na słowa brata i nie dodała już żadnego komentarza od siebie. Patrzyła na niebo, do czasu kiedy Will znowu na nią warknął. Przetarła łzy, spływające po policzkach i spojrzała znowu na Szkota. 
- Bo do niczego nie doszło... wyluzuj, to tylko kilka pocałunków. - Jasne, nie była zadowolona, że swój pierwszy pocałunek zaliczyła z pijanym chłopakiem, który nie brał jej na serio. Jednak nie róbmy z tego afery, w końcu nie była aż taka głupia żeby od razu ściągać przed nim majtki i mu się  oddać. - Dymitr był pijany, nie ja. - W przeciwieństwie do Willa, Christine udało się zachować spokój. Mówiła cicho i pomału, jednak starała się nie podnosić głosu. Chwile siedziała w milczeniu, po czym wstała z ławki i zwróciła się do Willa. 
- Wracajmy już, odechciało mi się spaceru. - Mimo wszystko, była wdzięczna Williamowi. Wdzięczna za to że wyciągnął ją z pokoju, chociaż na chwilę i za to że powiedziała mu o Dymitrze. Gdyby nie on, Rosjanin mógłby się nią bawić jeszcze przez długi czas. Spojrzała na brata i zwróciła się w stronę z której przyszli, niespiesznym krokiem kierując się do domu.

Szkocja. Greenock. miasteczko. Co ja tutaj robię? Wytłumaczenie jest proste. Będąc tutaj w poprzednie wakacje, spodobał mi się jeden sklepik. Postanowiłem znaleźć się w tym miejscu i zajrzeć do niego, żeby kupić co nieco. Czy nie obawiam się spotkania z Greengrassami? Szczerze to nie mam czym się martwić. Pogodziłem się z tym, że nie zdobędę Christine oraz jestem już na stopie neutralnej w znajomości z Williamem. Jestem w ich rodzinnej miejscowości, chociaż za bardzo mnie to nie wzrusza. Jestem tutaj właśnie ze względu na ten sklepić.
Ruszyłem w miasto odnajdując konkretny cel. Będąc w sklepie zacząłem się rozglądać, co może mi się przydać. Miejsce było wyposażone w najróżniejsze przedmioty. Od ubrań aż po książki. Kupiłem sobie parę szortów, kilka koszul oraz dwie książki o językach. Po wyjściu z tego sklepu przeszedłem się jeszcze po miasteczku, zaglądając do innych lokali. Przez dłuższy czas chodzenia postanowiłem nieco odpocząć. Pogoda była dosyć znośna, więc w pobliskiej kawiarni zamówiłem sobie kawę mrożoną i usiadłem na zewnątrz, aby wypić ją w spokoju. Rozglądałem się dookoła. Co jakiś czas będę gościem miasteczka. Ta miejscowość jest urokliwa i ma coś, co mnie do niej przyciąga...

Ja za to nie muszę tłumaczyć co Christine robiła w Greenock. No jakby nie było, to mieszkała tutaj, nie da się ukryć. Aczkolwiek wiadomo że jeśli chodzi o miasteczko, to tutaj wcale nie bywała za często. Owszem, może i mieszkała niedaleko, jednak nie ciągnęło jej do mugoli i ich świata. Dlatego też większość czasu spędzała w zimnych murach Greengrass Manor, albo na ogrodzie gdzie wylegiwała się z Willem i Zojką.
Dzisiaj jednak nie miała na to ochoty. Była w dość dziwnym humorze od samego rana, sama nie wiedziała dlaczego. No i jakoś tak chciała odpocząć od towarzystwa tej dwójki. Dlatego postanowiła wybrać się na dłuższy spacer. Tak nie wiedzieć kiedy znalazła się w miasteczku. W sumie to miała miłe wspomnienie z tego miejsca, bo jakby nie patrzeć w dzieciństwie często bywała tutaj z Williamem... No ale wróćmy. Spacerowała sobie po miasteczku, rozglądając się dookoła i wtedy jej wzrok padł na siedzącego na zewnątrz kawiarni chłopaka. Przystanęła zdziwiona i wpatrywała się w niego upewniając się że to na pewno on. Kiedy już była o tym przekonana, już miała zrobić w tył zwrot, jednak nie zdążyła, bo chłopak zdążył ją już zauważyć i złapać z nią kontakt wzrokowy. No teraz to nie mogła udawać że go nie zauważyła. Dlatego niepewnie zrobiła kilka kroków w jego stronę.
- Dymitr? Co ty tutaj robisz? - żadnego cześć, żadnego buziaka na powitanie, nawet nie uraczyła go jakimś delikatnym uśmiechem. Nie, zamiast tego przeszywała go swoim spojrzeniem na wylot.

Rozglądając się wokół natrafiłem wzrokiem na bardzo dobrze mi znaną postać. Nie bałem się konfrontacji z nią, jednakże to spotkanie będzie należało do tych bardziej dziwniejszych. Dziwniejszych niż po naszym "rozstaniu" oraz podczas bójki. Napiłem się kawy i uśmiechnąłem się delikatnie do panienki Greengrass. Widząc i czując jej świdrujący wzrok miałem wrażenie, że zaraz uniosę ręce i powiem, żeby mnie nie biła.
- Ciebie też miło widzieć, Christine - odparłem na jej słowa i znów upiłem łyka kawy mrożonej. - Wybrałem się tutaj na drobne zakupy. Pamiętasz, jak byłem tu w zeszłe wakacje? - zapytałem. Jak Christine miałaby nie pamiętać o moim pobycie u niej... - No to wtedy spodobały mi się tutaj sklepy, więc postanowiłem je odwiedzić - wyjaśniłem.
Wstałem potem, podszedłem do wolnego krzesła przy stoliku i odsunąłem je.
- Usiądź - powiedziałem, wskazując dziewczynie miejsce. - A Ty co, masz dosyć braciszka w domu? - zagadnąłem.
Mogło zabrzmieć to nieco ironicznie, ale nic złego nie miałem na myśli.

Wystarczy tylko słowo! Naprawdę, Chris miała ochotę to zrobić, więc kiedy tylko Dymitr by ją o to poprosił, ona zrobiłaby to bez zbędnego błagania na kolanach... No dobra, prawda była taka, że może i wyobrażała sobie swego czasu miliony sposobów na zabicie Dymitra, jednak każdy przecież wie, że z niej była zdecydowanie zbyt spokojna istotka żeby zrobić mu jakąś krzywdę.
Początkowo na jego słowa nie odezwała się. No bo przecież nie będzie na siłę się uśmiechać, czy udawać że cieszy ją to przypadkowe spotkanie. Na jego pytanie tylko uniosła brwi ku górze i kiwnęła głową. No trudno zapomnieć. W końcu były to raczej niezapomniane wakacje, z różnych przyczyn... ale nie wnikajmy. W każdym razie ona tak stała, wpatrując się w niego tak, że każdy głupi widząc ich w tym momencie mógł się domyślić że ta dwójka nie darzy siebie sympatią. To napięcie można było wyczuć na kilometr. No cóż.. kiedy już wyjaśnił jej skąd się tutaj wziął i co tutaj robi, znów kiwnęła tylko głową. Och tak, rozmowa im się kleiła tak bardzo! Nie spuszczała wzroku z chłopaka kiedy wstawał z miejsca i podszedł bliżej niej. Prawda była taka, że ona w ogóle chłopakowi nie ufała. No bo trudno zaufać komuś, kto przystawiał się do ciebie, podczas gdy miał dziewczynę, wbrew twojej woli. Jednak tym razem chłopak nie miał złych intencji, o czym zaraz się Chrissy dowiedziała.
- Właściwie to... - zaczęła kiedy poprosił ją żeby usiadła, już miała wymyślić na szybko jakąś wymówkę i się ulotnić, jednak w końcu zrezygnowana usiadła na miejscu. Chłopak w sumie trafił bardzo blisko, jeśli chodziło o brata Chris.
- Potrzebowałam chwili samotności - wyjaśniła krótko, bo nie czuła potrzeby tłumaczenia się przed Dymitrem.

Ja nigdy nie mam złych intencji. No może nie aż tak, ale zazwyczaj jestem grzeczny. Chociaż nawet jak jestem grzeczny to musi być tak, że robię coś źle. Coś się na mnie uwzięło, ale jakoś staram się to przezwyciężać. Byłem dość zaskoczony tym spotkaniem, jednak miałem nadzieję, że będzie dobrze i Christine nie będzie mnie już chciała zabić przy każdej okazji, jak mnie spotka.
- Rodzeństwo potrafi dać w kość - skomentowałem chęć jej samotności przysuwając ją do stolika. - Napijesz się czegoś? - zagadnąłem, kiedy wracałem na swoje miejsce.
Mam o kilka minut starszą siostrę, więc wiem, jaka potrafi być nieznośna. Czasami mam chęć ją czymś zatkać, żeby mi nie prawiła, chociaż wiem, że robi to, żeby mnie chronić. Sam potrafię o siebie zadbać i od teraz będę to czynił. Nikt nie będzie sprawował pieczy nade mną. Wiem, co i jak mam robić. Wybiorę się też na studia i będzie dobrze.

No tak, może intencji nie miał złych, ale i tak zawsze nawali... a przynajmniej tak było, jeśli chodzi o jego relacje z Chris. No bo oczywiście, nie chciał źle kręcąc z nią, mając jednocześnie dziewczynę! No a nie wiedzieć czemu to się nie do końca spodobało panience Greengrass. Dlatego była ona ostrożna jeśli chodzi o Milligana.
Nie skomentowała słów Dymitra na temat rodzeństwa. Ona raczej nie miała problemów żeby się dogadać z Willem... chociaż kiedyś nie było ich w ogóle, kochali się bezgranicznie i zero kłótni. Jednak ostatnio zaczęło się coś między nimi sypać. Aczkolwiek od kiedy się pogodzili, raczej nie zdarzały się konflikty między nimi. No i także tym razem nie pokłócili się, ani nic z tych rzeczy. Po prostu dziewczyna chciała spędzić trochę czasu sama i nie było ku temu jakiegoś konkretnego powodu.
- Nie dziękuje - odparła, z bladym uśmieszkiem, po czym zaczęła się rozglądać dookoła. Czuła się dość nieswojo wśród samych mugoli. Kiedyś takie wycieczki były normą, teraz już chyba się odzwyczaiła i po prostu nie czuła się zbyt dobrze. No i co zrobić?

Tak bardzo klei nam się ta rozmowa... Nawet nie wiem, o czym mamy rozmawiać. Dawno tego nie robiliśmy i jakoś tak jest dziwnie. Popijałem kawę mrożoną i patrzyłem przez cały czas na Christine. Nie chciała się napić to może da się namówić na przejście się gdzieś lub też na jakąś wycieczkę.
- Masz jakieś plany na wakacje? - zapytałem najpierw.
Wypada najpierw rozwinąć konwersację, a dopiero później zaproponować wspólne wyjście. Nie wiem też, jak Chrissy zareaguje na zaproszenie. Nic złego jej nie zrobie, pogodziłem się z myślą, że jej nie zdobędę, chociaż zawsze znajdzie się dla niej miejsce w moim sercu.

To zapewne dlatego że Chris czuła się przy chłopaku dość niezręcznie, no a do tego ta dwójka nie miała za bardzo o czym rozmawiać. No dobra, zawsze znajdzie się jakiś temat neutralny który się nada, jeśli tylko się ma chęci. No ale problem w tym że te chęci posiadał tylko Dymitr.
- Wybieramy się z Williamem, Cassidy, Zoją i jeszcze kilkoma znajomymi do Bułgarii - odpowiedziała, bo jednak mimo wszystko nie widziała potrzeby żeby okłamywać chłopaka. Zwłaszcza że skoro Dymitr przyjaźnił się Cassidy, to tak czy siak zapewne się o tym dowie...