Prosektorium

Vincent uderzył potylicą o podłogę, gdy Gladstone zyskał tymczasową przewagę. Pokrwawione od spotkań z twardą posadzką ręce coraz wolniej i słabiej sięgały celu. Załzawione przez dym oczy niczego nie ułatwiały. W pomieszczeniu zrobiło się ciemno. Huk walącego się stropu spowodował, że Cramer stracił orientację.
Ciężar, jaki opadł na jego klatkę piersiową wycisnął z niej cały zapas powietrza. Rzężąc walczył o każdy milimetr sześcienny tlenu.
Perspektywa spłonięcia się lub uduszenia w zgliszczach szpitala sprawiła, że zaczął panikować. Resztki sił włożył w to, by zrzucić z siebie Milesa wraz z dodatkowym ładunkiem w postaci stołu i odłamków sufitu. Czerwona z wysiłku i wszechobecnego gorąca twarz paliła go żywym ogniem. Między jednym, a drugim szarpnięciem zauważył, że szata zajęła się ogniem.
Gryzący dym pchał się do rozchylonych nozdrzy i oczu bezradnego czarodzieja.
- Vincent?!
Normalnie chętnie by odkrzyknął, żeby stąd spieprzała. Był jednak zbyt przerażony perspektywą śmierci, by odrzucić nadchodzącą pomoc. Samolubne, ale tak właśnie działał instynkt samozachowawczy.
Cramer wciągnął do płuc potężną porcję smolistego dymu, gdy ciężar został zdjęty zaklęciem z jego klatki piersiowej. Podniósł się ślamazarnie z podłogi czując, jak kręci mu się w głowie.

Uderzenie w głowę było na tyle silne, że zanim przygniótł ich strop, stracił przytomność. Miles ocknął się, dusił go wszechobecny dym. Nie wiedział gdzie jest, skąd się tu wziął, ostatnie przebłyski wspomnień związane były z próbą rozmowy z Vincentem na parterze szpitala. Skóra piekła go żywy ogniem, próbował się wyczołgać ze szczeliny, w której aktualnie się znajdował.
- Gdzie... jestem... - wychrypiał po chwili zanosząc się kaszlem. Nie wiedział czy ktokolwiek jest tu, ani czy ktoś przyjdzie mu z pomocą.

Udało się. Udało! Uwolniła ich! Jednak ogień trawił wszystko co spotkał na swojej drodze a tlenu było jak najmniej.
- Bąblogłowy - najpierw rzuciła w Vincenta, który wyglądał jakby miał tu zaraz odpłynąć z braku tlenu, następnie walnęła w zdezorientowanego Milesa. Doprawdy?! Nie czaił co tu się działo. Jak dziecko we mgle. Na Merlina, ona chyba nigdy nie pojmie co się dzieje w tej jego łepetynie. Zastanawiała się tylko chwilę czy jego też uratować czy zostawić go na pastwę ognia i losu. Jednak była uzdrowicielką, nie kierowała się swoim dobrem a dobrem innych i kodeksem, któremu była wierna. "Ratować nawet morderców, uzdrowiciel nie jest sędzią" czy coś w ten deseń tam było.
Kaszlała coraz bardziej. Nie miała już siły na rzucenie w siebie zaklęcia. Było za dużo dymu. Zobaczyła mroczki przed oczami...
- Aquamenti - zdążyła jeszcze wyszeptać chcąc ugasić szatę Vincenta i osunęła się na ziemię.

Wokół głowy uzdrowiciela pojawiła się bańka wypełniona powietrzem. Wycieńczony opadł na kolana. Oczy zaszły mu łzami z wysiłku. Wsparł się dłońmi o palącą podłogę, zanosząc się kaszlem.
- Gdzie... jestem... - przypomniał sobie o Milesie dopiero gdy ten zachrypiał za jego plecami. Nie miał pojęcia, czy ten nie rzuci się na niego, gdy tylko podejdzie bliżej. Tylko jego różdżka znajdowała się w zasięgu ręki.
Zbliżył się do czarodzieja na czworakach. Czarny dym ograniczał całkowicie pole widzenia. Po omacku zaczął szukać magicznego patyka, gdy poczuł pieczenie.
Szata stała w płomieniach. Znieruchomiał w przypływie paniki. Szybka reakcja Brooks najprawdopodobniej uratowała mu skórę.
- Ana! - był już tak blisko Gladstone'a, gdy uzdrowicielka straciła przytomność. Nie miał czasu na chłodne kalkulacje. Przeklnął pod nosem i zaczął przedzierać się przez fragmenty zawalonego stropu, by najszybciej dotrzeć do Any.

Świeże powietrze, czyli jednak ktoś tu był... Miał problem z rozpoznanie głosu, a ktoś chodził wokół niego. Wypuścił z dłoni różdżkę i rzucił w stronę czyjegoś cienia.
- Weź ją... - odparł coraz słabszym głosem, jeśli sam komuś przekaże magiczny patyk, tym większa szansa, że będzie się słuchała drugiej osoby. Ana... to imię krążyło w jego umyśle... Dopiero wtedy zaczął łączyć wątki, że to wszystko mogło stać się z jego winy, a teraz mogli zginąć Ana z Vincentem, którego z trudem rozpoznał po głosie. Wysunął się całkowicie spod stołu sekcyjnego.
- Uciek... ajcie stąd - wychrypiał, miał nadzieję, że chociaż im uda się ujść z życiem.

Za aurorem, teleportowała się i ona, wraz z drugim pomocnikiem. Powojenny krajobraz prosektorium nie wyglądał lepiej, niż pozostała reszta - a raczej resztki - szpitala. Każde z nich zajęło się po kolei Aną, Milesem i Vincentem, wraz z nimi teleportując się przed szpital.