Pub "Błękitny" przy stadionie

Charlotte przemierzała Londyńskie ulice z wojowniczą miną. Niewątpliwie wszystko ją dzisiaj drażniło. Podejrzewała, że zerwała się z łóżka lewą nogą, a złośliwość losu postanowiła pograć jej trochę na nerwach. Jakby nie wystarczyło żałosne wycie Andrei pod prysznicem i kłótnie dochodzące z sypialni Audrey. W domu przy Downing Street naprawdę można było postradać zmysły, a Szarlotka potrzebowała ograniczyć godziny przebywania w towarzystwie mieszkańców rozpustnego budynku.
Nim więc naciągnęła na tyłek wytarte, czarne rurki, a na stopy wsunęła nierozłączne, odrobinę znoszone już trampki, wpadła na pomysł znalezienia pracy i to do tego w Londynie. Z racji tego, że jeszcze nie ukończyła Hogwartu i nie miała żadnego doświadczenia, stwierdziła, że kelnerowanie nada się znakomicie. Dopiero, gdy przekroczyła próg Dziurawego Kotła i wspinając się na palce, rozejrzała się za właścicielem tegoż, jakże wspaniałego miejsca, złapała za skrawek swojej koszulki, twierdząc, że może powinna była założyć coś bardziej oficjalnego. Czerwony, rażący nadruk mówiący " Merlin is my daddy and Godric Gryffindor is my bestest friend" nie prezentował się zbyt poważnie, dlatego dziewczyna przełknęła głośno ślinę i z wyuczonym uśmiechem na wargach podeszła do znajomego, obrośniętego barmana. Przecząca odpowiedź bolała bardziej niż siarczysty policzek, a wyjaśnienia typu jesteś za młoda, zaraz wracasz do szkoły.. doprowadzały Jeunesse do białej gorączki.
- Wypchajcie się wszyscy. - burknęła pod nosem, gdy tylko właściciel Pubu Błękitnych odwrócił się do niej plecami. Kolejna odmowa, która wymalowała na czole Gryfonki poprzeczne zmarszczki. Rzeczywiście późno ogarnęła się z tym szukaniem pracy, ale zdarza się nawet najlepszym. Rozdrażniona, podskakiwała na jednej nodze, zawiązując ciągnącą się po ziemi sznurówkę. Nie miała pojęcia co teraz robić. Nie mogła znowu zwalić się na głowę Charlesowi. Zresztą ten i tak balował teraz w Irlandii, unosząc się pięć centymetrów nad ziemią z powodu towarzystwa Polly. Przekichana sprawa, choć może uda się jej wcisnąć do Daviesów? Samantha powinna przyjąć ją z otwartymi ramionami.
- Whiskey z colą. - rzuciła pewnie, modelując trochę barwą głosu, by brzmiała ona na niższą i bardziej głęboką. W końcu panna nie uzyskała jeszcze pełnoletności, a naprawdę potrzebowała napić się drinka. Skoro odmawiają jej pracy to niech nie szczędzą jej alkoholu. Stukając palcami o podłużny blat, rozejrzała się uważnie w oczekiwaniu na swoje zamówienie i odpowiedź kelnera. Jej czekoladowy wzrok spoczął na chłopaku siedzącym zaledwie kilka krzesełek barowych obok, a w głowie pojawiło się tylko jedno skojarzenie.
- Obcokrajowiec? - uniosła do góry jedną z ciemnych brwi, opierając się łokciem o błękitny bar. Nie spodziewała się go spotkać w takim miejscu. Choć w sumie, w ogóle nie spodziewała się go spotkać. Myślała, że wrócił do tej swojej Rosji, czy skąd on tam pochodził.

- Fajną masz koszulkę. - odparł kelner, mający na oko ze dwadzieścia parę lat. Charlie wybałuszyła na niego oczy i dłońmi objęła chłodną szklankę, wypełnioną po brzegi zamówionym drinkiem. Starała się uśmiechnąć wdzięcznie, ale przez jej twarz przeleciał raczej dziwny grymas.
- Dzięki. Mogę Ci taką zrobić jeśli chcesz.. - bąknęła pod nosem, machając mu dłonią przed twarzą i czmychając czym prędzej w stronę zaczepionego wcześniej obcokrajowca. Jeśli chodzi o towarzystwo, to nie był spełnieniem marzeń, ale był zdecydowanie lepszy od napalonego, pryszczatego kelnera.. no i nie chciał przelecieć jej siostry, za co była mu dozgonnie wdzięczna. Może nawet powinna postawić mu kolejne piwo? Zdawał się je lubić.
- W sumie widać.. - zaczęła, zajmując miejsce obok czarnowłosego. - .. słychać też. - dokończyła dobitnie, starając się naśladować jego akcent. Nie wyszło to zbyt dobrze, jednak nie zrobiła tego złośliwie. Raczej chciała przełamać lody i zacząć normalną konwersacje.
W końcu nie poznali się w zwyczajnych okolicznościach, a ona oskarżyła przystojną mieszankę o wywieszanie jęzora na widok jej siostry i bezkarnie zerkała na jego tyłek. Czego oczywiście nie wiedział i chwała za to tatuśkowi Merlinowi.
- Co tam czytasz? I czemu się tak uśmiechasz? - zmrużyła podejrzliwie powieki, przekrzywiając głowę na prawą stronę. Parę frywolnych loków, które wydostały się z luźnego, wysokiego kucyka, opadły jej na twarz, okalając zaróżowione policzki. Może była czymś wymazana? Nie, nie przypominała sobie, żeby jadała coś odkąd opuściła domek przy Downing Street. Zresztą, po co przejmować się głupotami? To zupełnie nie było w jej stylu, dlatego czym prędzej przychyliła szklaneczkę z zamówionym trunkiem i zaczęła wymachiwać w powietrzu długimi nogami. - Nie powinieneś być teraz w Rosji? Zaraz zacznie się szkoła, a skoro o niej mowa.. to do której uczęszczasz? Nie widziałam Cię w Hogwarcie, a wierz mi bądź nie, mam całkiem dobre oko do twarzy. 

- Mówią, że mieszanki kulturowe robią wrażenie i przyciągają oko.. - uśmiechnęła się szeroko, odgarniając z twarzy zakręcony kosmyk i chowając go za ucho. - W twoim przypadku coś jednak poszło nie tak. - dogryzła mu, wytykając język w jego stronę. Lubiła być złośliwa. Tą cechę miała już chyba w genach, bo jej ojciec wprost kochał obdarowywać złośliwościami innych. Oczywiście wszystko mieściło się w granicach zdrowego rozsądku.
- Pokaż mi to. - zacmokała zniecierpliwiona, ujmując gazetę w obie ręce i podnosząc ją na wysokość wielkich, sarnich oczu. Na krótki moment jej buzia całkowicie zniknęła z pola widzenia Miszy, a zza magazynu dało się słyszeć dziwne pomruki. Na widok owego szesnastolatka zagwizdała głośno, a następnie złożyła gazetę i zdecydowanym ruchem odsunęła ją od siebie. Zanim odezwała się ponownie, upiła kilka łyków szkockiej i z nieukrywaną ciekawością przyjrzała się obcokrajowcowi.
- Dylan Davies, uczeń Hufflepuffu. Zadufany w sobie chłoptaś, starszy brat najlepszej kumpeli. - wyśpiewała jak z nut, wywracając przy tym teatralnie oczami. Wyjątkowo nie trawiła gościa. Nie trawiła wszystkich, którzy uważali się za chodzące bóstwa, a wielki mistrz miotły zdecydowanie się do nich zaliczał. - Nie widzi nic prócz czubka własnego nosa. Sami opowiedziała mi, że w pokoju prowadzi kącik uwielbienia z wszystkimi wycinkami z prasy na jego temat. Uwierzyłbyś? - prychnęła niczym rasowa kotka, poprawiając białą koszulkę z przyciągającym spojrzenia nadrukiem. Nerwy spowodowane odrzuceniem jej prośby o pozycję kelnerki nadal targały jej drobnym ciałem, a z policzków nie zniknęły czerwone wypieki. Nie potrzebowała pieniędzy, tylko miejsca, gdzie mogłaby spędzić większość czasu. Pozostawała jeszcze nadzieja na zgodę gryfońskiej koleżanki. Na samą myśl o niej, dziewczyna rozejrzała się niecierpliwie, spoglądając w stronę otwartych na oścież drzwi. Swoją drogą, ciekawe czy sowa może wlecieć tu bezkarnie. W końcu serwowali tu jedzenie.
- Słucham? - wyrwała się z zamyślenia, gdy do jej uszu dotarły słowa Hogwart, Durmstrang i Beuxbatons. Zamrugała jeszcze, próbując przetworzyć podane przez młodzieńca informacje, które nie miały dla Charlie większego sensu. - Misza, tak? - upewniła się, nie będąc do końca pewna czy dobrze zapamiętała jego imię. W końcu nie spotykało się takiego na co dzień.
- Jest jakiś sens w przenoszeniu się na ostatni rok? Przymus rodziców czy raczej wasz świadomy wybór? - ten temat ją zaintrygował, więc przysunęła się bliżej ze swoim stołeczkiem i wlepiła w niego pełen zainteresowania, czekoladowy wzrok. Może i naruszała w tym momencie jego przestrzeń osobistą, ale zdawała się tym nie przejmować. Obcowała z chłopakami praktycznie codziennie. Oczywiście nie tak jak jej siostra. Raczej grywała z nimi w Quiddticha bądź szachy czarodziejów, aniżeli umawiała na randki jak An. Zresztą jej zachowanie było zbyt chłopięce, więc płeć przeciwna zawsze oglądała się za dziewczęcą Andreą.
- Oczywiście! - również się uśmiechnęła, a w jej oczach rozbłysły figlarne iskierki. - Nieśmiałek jest absolutnie niezawodny i zginęłabym bez niego jak zakochana panna w kwiatach. Niekoniecznie przepada za siostrą, ale ze mną trzyma prawdziwą sztamę. - upiła kolejny łyk, zauważając ze smutkiem, iż kryształowa szklaneczka opustoszała w magiczny sposób.

Na jego marną próbę odgryzienia się, zaklaskała teatralnie dłonie, śmiejąc się melodyjnie w głos.
- Kto Ci naopowiadał takich bzdur? - wyciągnęła w jego kierunku dłoń z zamiarem urwania mu języka. Oczywiście tylko udawała, dlatego w ostatnim momencie grzecznie cofnęła rękę, z satysfakcjonującą radością obserwując zmieszanie wymalowane na jego śniadej twarzy.
- Angielki są grube, wielbią się w niezdrowym jedzeniu i mają końskie twarze. - skrytykowała dobitnie żeńską część swojego narodu, wzruszając bezradnie ramionami. Co miała powiedzieć? Taka była prawda - w większości. Oczywiście po ulicach chodziły wyjątki. Zazwyczaj dbające o figurę nastolatki, ale tylko do czasu ślubu. Potem zapuszczały się i paradowały między budnykami niczym nadąsane balerony. Smutne, ale prawdziwe.
- Co z Ciebie za gentleman? - wtrąciła, mrugając kilkakrotnie, gdy ten zamówił błękitną herbatę. Czyżby w Rosji nie uczyli dobrych manier? Charlotte sama nie zachwycała wklepaną za młodu etykietką, ale miewała przebłyski zasad dobrego wychowania. - Również poproszę herbatę. Ten oto obcokrajowiec zapomniał jej dla mnie zamówić. - wyprostowała się w miejscu, wyciągając łabędzią szyję. Tak naprawdę śmiała się w duchu, ale twardo utrzymywała pozory. Uraczyła wypryszonego kelnera uroczym uśmiechem, który w zamierzeniu miał być zalotny. Nigdy nie posiadała uwodzicielskich zdolności Andrei, więc poczuła się odrobinę niezręcznie, wdzięcząc się do jakiegoś, obcego Anglika. Szybko wzięła się w garść i odwróciła spojrzenie, podciągając jedno z kolan do klatki piersiowej. Tak było zdecydowanie wygodniej.
- A więc to prawda.. - jęknęła żałośnie, składając ręce niczym do modlitwy. - Wszyscy sportowcy są narcyzami, którzy zakładają fancluby i czczą samych siebie, wpatrując się w swoje ołtarzyki. Ach, i co jeszcze? Onanizują się przy nich? Ohyda. - spojrzała na niego z przerażeniem wymalowanym w okrągłych oczach, zaciskając opuszki palców na materiale czarnych rurek. Świat, a raczej ludzie ją kiedyś wykończą. - Wiesz, że ta informacja nie była mi potrzebna do szczęścia, prawda?
Na jego kolejne słowa wydała z siebie zduszony okrzyk, prawie wylewając herbatę, która prawie wypadała jej z dłoni. Dzięki Bogu, że jeszcze nie zdążyła zamoczyć w niej warg, bo pewnie oplułaby i jego i siebie, a potem zapadła się pod ziemię i już nigdy nie pokazała się światu.
- Też jesteś sportowcem? Błagam Cię, powiedz, że nie masz ołtarzyka do którego wzdychasz! - złapała się za głowę, zsuwając z włosów granatową frotkę. W jednej chwili brązowe loki, które w świetle dziennym miały odrobinę miedziany odcień, rozsypały się na jej ramionach, kontrastując przyjemnie na tle białej koszulki. Nie wiedzieć czemu zależało jej, żeby Misza okazał się wyjątkiem od reguły. Chyba zwątpiłaby w męską część społeczności, gdyby znalazła w jego pokoju tablicę z wycinkami z prasy na jego temat. Chociaż..? Nie powinno jej to zbytnio obchodzić.
- Chętnie. Na pewno się ucieszy. Powinieneś wpaść do nas w odwiedziny. Odnoszę wrażenie, że Andrea chciałaby Cię zobaczyć. Uspokoiła się trochę, więc podejrzewam, że wpadłeś jej w oko. - zmarszczyła brwi, ujmując go delikatnie za dłoń i przejeżdżając opuszkami palców w miejscu w którym widniały ślady po zębach Nieśmiałka. Miał skrzat ugryzienie. Charlotte, aż zmiękło serce z tego wszystkiego. Czy to nie dziwne, że już tęskniła za wychudzonym, piskliwym skrzatem, którego widziała zaledwie dwie godziny temu? Człowiek naprawdę mięknie na starość. Oddała się takim, a nie innym przemyśleniom, wciąż trzymając dłoń Miszy. Kiedy zorientowała się z tego co wyczynia, dość niezgrabnie puściła jego rękę, tuszując chwilową niedyspozycję niepewnym uśmiechem.