Klasa Zaklęć

Sam się uśmiechnął szeroko kiedy to zobaczył jak jeszcze wtedy jedyna dziewczyna w sali zaczęła chichotać. Zdecydowanie była to prawda, że śmiech był zaraźliwy, jednak to nie ona go rozbawiła. Jak dostrzegł wijącego się na ziemi Naczelnego to niemal sam by się tak roześmiał, ale stłumił to w sobie i prychnął cicho i nieco kpiąco.
Wtedy do pomieszczenia wbiegła jeszcze jedna osoba, a za nią wszedł spokojnie kolejny Ślizgon. W myśli pojawił się obraz uciekającej Moniki przed Peterem, która nie chciała zostać z nim sama na korytarzu. Był więc gotowy do rzucenia kolejnego zaklęcia, ale właściwie to nie miał na kogo, bo rudowłosa nie uspokoiła się jeszcze. Profesor więc wybrał nowe pary i ucieszył się, kiedy to mógł zmierzyć się z Rafflesem. Nie to, że czuł potrzebę rywalizowania właśnie z nim. Bo w zasadzie tutaj nie było o co walczyć, bo prawda była taka, że nikt z członków nawet przez moment nie chciał zrzucić Petera by zająć jego miejsce. Ważne było też to, że profesor Wilson nie ukarał spóźnialskich. Kiedy już się szykował do przyjęcia zaklęcia, to chłopak jeszcze chciał coś do niego powiedzieć, więc wytężył słuch. Skinął niemalże niewidocznie głową nic więcej nie odpowiadając, szybko zerknął w stronę Nevana i już wiedział o co chodzi. A więc rozmawiali już ze sobą i skoro nie pojedynkowali się spojrzeniami to oznaczało, że rozmowa zakończyła się pozytywnie.
Teraz jednak wyczyścił swój umysł z tych myśli. Stanął w lekkim rozkroku i uniósł ręce do góry trzymając w jednej z nich swoją różdżkę. Oddychał spokojnie dwa razy i po trzecim skinął głową, że jest gotowy. Jest gotowy by oberwać zaklęciem od kumpla.

This dice is not existing.

Peter może i był głową swojej Ślizgońskiej ekipy, ale Aleksander widocznie poczuł w sobie samczy instynkt dominacji, kiedy stanął naprzeciwko nowego rywala. Czwórka uczniów wymieniła się zaklęciami o wiele sprawniej, niż w pierwszej rundzie. Wyniki były zbliżone do siebie, ale to Raffels wybuchnął teraz niekontrolowanym śmiechem, zginając się w pół i łapiąc za brzuch. Cortez nie mógł powstrzymać triumfalnego chichotu, który również nie brzmiał w jego ustach zbyt naturalnie. Monika natomiast chciała rozłożyć Nevana, który wcześniej odstawił niezły teatr z bratankiem nauczyciela, ale chłopak zamiast ataku wybrał formę obrony, dlatego połaskotało go jedynie coś w gardle i uśmiechnął się promiennie do panny Kruger. Wilson zadowolony z postępów dzieciaków zaklaskał parę razy w dłonie i sam się zaśmiał, bo jak ktoś zauważył - jest to zaraźliwe. Podszedł do Petera i machnął nad nim różdżką, rzucając niewerbane zaklęcie Finite. Wszyscy byli nadal w dobrych nastrojach, a magiczne opary zaklęcia rozweselającego dalej krążyły gdzieś wokół tej grupki.
- Dobrze, wystarczy na dzisiaj! - zarządził profesor, otwierając okna w sali kolejnym machnięciem różdżki. - Skorzystajcie z zimowej pogody i widzimy się w przyszłym tygodniu. Chcę żeby każdy z Was napisał dla mnie kilka propozycji właściwości zaklęć rozweselających. Poza tym będzie to premia dla tych, którzy byli dzisiaj na zajęciach i dostaniecie dodatkowe punkty na egzaminie końcoworocznym.
To wszystko, dziękuję!